Post by els123 on Oct 30, 2016 at 8:14am
Hallo,
Naar een lange tijd laat ik eindelijk weer iets van me horen. Eerst ging het een heletijd goed, waardoor ik minder op het forum was. Daarna probeerde ik steeds op het forum te komen maar dat lukte niet. Uiteindelijk met veel moeite minnie een privebericht kunnen sturen en nu ben ik ook hier!
Mijn vriend en ik hebben een ontzettende leuke tijd gehad, deze zomer en begin schooljaar. De laatste maanden merkte ik wel dat hij in de weekenden zich steeds down en afstandelijk ging gedragen. We waren toen ontzettend veel bij elkaar (altijd eigenlijk) en op zulke momenten zei die weinig tot niets. Toen kreeg ik op een maandag een appje dat hij tijd voor zichzelf nodig had want op deze manier voelde hij zich alleen maar verrot. Ik zei oke en ging die dag eventjes bij hem langs om mijn laptop te halen. Ik dacht, eventjes tijd voor jezelf, prima kijken we daarna verder. Maar nee. In de vakantie 1 dag met zijn familie een dagje weg geweest. Het was ongemakkelijk en ik voelde me kut omdat hij niks tegen mij zei. Of naja weinig. Die avond hem gebeld en hij vertelde twijfels te hebben. (ik had hem toen 1 week niet gezien en bijna niet gesproken). Ik natuurlijk overstuur. Maar we lieten het even zo. Zaterdag even gebeld. Hij nam niet op liet niks weten. Stuurde hem een appje met een vrij botte reactie, toen heeft hij mij gebeld. Niet zo'n leuk gesprek, het antwoord was al duidelijk. Toch is hij zondag langsgekomen (ging ook allemaal weer gek) met de mededeling dat het beter was om niet samen verder te gaan. Daarna nog wel leuk met elkaar gesproken en die dag erna nog even bij hem geweest. Ook de liefde staat niet helemaal uit.... Ik vind het zo lastig. Ik begrijp dat het voor hem beter is maar hoe kan je die gevoelens in eens aan de kant zetten. De afgelopen week veel geappt. Nu is het dus alweer een week geleden. Ik begrijp het aan de ene kant helemaal niet. En maak me dan soms ook gek met dat er een ander is. Niet datik hem daar voor aan zie. Maar soms is hij zoveel online op whatsapp ofzo. Ook gaat hij wel gewoon uit of doet hij een drankje. Het zit me niet lekker. Ik zit zelf wel een beetje in de put. Persoonlijke problemen spelen en rol maar nu dit erbij. Ik ben bang om hem kwijt te raken, bang dat hij mij niet mist ofzo. vind het allemaal maar gek zo. Wanneer zie ik hem dan weer of moet ik hem gewoon even niet spreken. Maar dat wil ik eigenlijk niet. Ik en mij telefoon zitten veel bijelkaar. 'is hij online geweest, gaat hij mij een appje sturen, of ik lees iets terug wat we hebben gestuurd. Ik wil graag als ik hem zie plezier maken en lachen. Maar ik weet het niet. Gaat hij mij dan niet missen. Hij zegt dat er niks meer te proberen valt. Vind ik stom omdat ik vind van wel. Hij zegt dat we alles al hebben geprobeerd en hij wil gewoon met niemand rekening willen houden, gewoon even gaan en staan waar hij wil. Ik begrijp het wel, we hebben veel geprobeerd maar afgelopen tijd waren we echt altijd bijelkaar. Ik hoop zo dat het nog goed komt. Sinterklaas spel staat nog op de planning met zijn familie, geen idee wat ik daar mee moet. Zou het leuk vinden om te gaan. Hij viert dan namelijk ook zijn verjaardag. Verder wordt ik misselijk als ik aan oud en nieuw en kerst denk. Ik wil samen met hem zoiets vieren. Zou niet weten wat ik anders moet doen, klinkt heel alleen maar ben mijn sociale kring nog aan het uitbreiden en dat gaat niet zo snel en wil ook eigenlijk niks anders dan bij hem zijn. Toen dit eerder gebeurde slopen we atlijd weer inelkaars leven. En dan was het weer oke zeg maar. Maar ik weet niet of dat nu gebeurd. Verder is hij Eindelijk naar de dokter geweest, ik blij. Hij is altijd zo ongelooflijk moe. Hij moest bloedprikken, ben benieuwd wat er uitkomt. Verder hoop ik dat hij nog meer aan de dokter heeft verteld alleen het zal wel niet. Mijn vriend wil alles zelf oplossen. Ik weet niet hoe dit verder gaat. Zelf moet ik mijn leven oppakken en dat is lastig. Ik hoop dat we een nieuwe start kunnen maken maar ik ben bang dat dat voor hem er echt voorlopig niet inzit. Ook denk ik steeds: zou hij niet met wij willen afspreken. Naja jullie herkennen dit vast. Ik wordt soms thuis echt gek. Als hij zich maar beter gaat voelen! Ik heb op het vorige forum niks meer kunnen lezen. Kreeg het niet voor elkaar.

Leuk minnie zo'n reis. Ik zou het nu ook niet zo snel doen, blijf in mijn veilige buurtje maar wel knap dat jij het hebt gedaan!
Ik vind die situatie van dat bed ook ronduit belachelijk. Zou je daar niet met hem over kunnen praten. Dat je gewoon een normale omgang wil en dat je weet wat ze nog van je moeten hebben (spullen uit het huis). Als ze zelf over die breinaalden hebben krijg ik het idee dat ze iets zoeken om mee te stangen. Natuurlijk wil hij ze terug maar op deze manier? Naja dat is wat ik er uithaal, maar ik heb misschien niet het hele verhaal mee gekregen.

Hoe gaat het verder met iedereen? en dan bedoel ik jullie zelf?
keep up the good work!

Loves

Post by els123 on Oct 30, 2016 at 8:22am
Ik had niet helemaal gezien dat er nog een pagina was. Sorry!
@positivia Ik denk dat je het niet persoonlijk moet aantrekken. Misschien moet hij toch nog een deel afsluiten en zal het nooit helemaal afgesloten zijn. Zij is er niet meer en jij nog wel. Ik denk dat hij het alleen maar fijn vind dat hij altijd maar terrecht kan, Maar zijn overleden vrouw zal altijd een plekje moeten krijgen. Ik denk dat je je geen zorgen hoeft te maken!

Hallo Els. Ik word eerlijk gezegd even stil van je verhaal... Voel met je mee en ik weet waar jij voor en in staat. Echt... Een handleiding is er jammer genoeg niet dus kan ik jou die ook niet aanreiken, maar heb wel een aantal dingen geleerd de afgelopen weken, maanden. Ik weet niet of je mijn verhaal altijd goed hebt gevolgd (of hebt kunnen of willen volgen) en ik ga je een ellenlange post besparen, maar het komt erop neer dat wij helemaal uit elkaar zijn sinds halverwege juni. Op 6 juni is mijn vriend op aanraden van zijn therapeute naar zijn ouders getrokken (de andere optie was psychiatrie) en daar zit hij nu sindsdien. De eerste week kwam hij nog langs (voor en na zijn werk) en beloofde hij me steeds dat het goed kwam, maar na een goeie week daar besloot hij om er een punt achter te zetten. Ik dacht ook aan een ander want er was tenslotte de maanden ervoor al heel weinig fysiek contact. Maar ik ken mijn vriend en kon dat ook moeilijk geloven dus ga daar zelf ook niet te veel bij stilstaan. Het kan natuurlijk altijd, maar plant dat zaadje niet in je gedachten. Het is zo al moeilijk genoeg. Daarom geef ik je ook de raad om niet te gaan speculeren. Ik weet dat ik makkelijk praten heb en dat het niet evident is, maar doe het niet. Het levert je niks op. Van alles veronderstellen, daar kwel je jezelf alleen maar mee en hebben we nog niet genoeg pijn? Ik vind alleszins van wel.

Dat je enorm opziet tegen die feestdagen, zo voel ik me ook. Ik wil dat ook heel graag delen met hem want ik heb tenslotte elke kerst of Nieuwjaar sinds 2000 met hem gevierd. Ik kan me dus niet voorstellen hoe het is om alleen aan tafel te zitten. Ik mag er echt niet aan denken. Dus ik probeer ook dit uit mijn hoofd te bannen. Ik zie wel wat het word. Oké, ik heb vrienden om me heen en ik weet al waar ik het zal vieren, maar toch. Alleen is zo'n vies gegeven soms. Zit je toch met een gevoel en kan je het niet lossen, probeer het dan neer te schrijven of laat de tranen maar komen. Bij mij helpt het wel een beetje. Niet dat het super oplucht, maar toch, soms voel je je toch een heel klein beetje lichter. Schrijven is voor mij helend, maar ik weet niet of dat voor iedereen zo is.

Dat hij wel nog een stapje zet en iets gaat drinken, gebeurt hier ook. Elk weekend gaat mijn vriend erop uit. Daarom zeggen veel mensen mij: die gast is niet depressief. Dat kan niet. Maar ik denk echt dat het wel kan. Op die manier hoeven ze helemaal niet stil te staan bij hun problemen en doen ze alsof er niets aan de hand is. Maar klopt het dat als je zo lang samen bent, dat het je niets lijkt te doen?! Dat is toch helemaal niet realistisch. Ik denk dat onze partners er goed in zijn om hun probleem te ontkennen (of op onze nek te schuiven), maar naar mijn gevoel kan dat ook niet blijven duren. Er moet een moment komen waarop dat masker breekt. Aan de ene kant wil ik dat echt, dat er weer wat gevoel door mijn vriend zijn lijf sijpelt, maar aan de andere kant weet ik ook dat hij dan misschien nog dieper raakt... Maar misschien moeten ze eerst de bodem raken voor ze opnieuw richting genezing kunnen werken.

Ik weet eigenlijk ook helemaal niet hoe het bij zal uitdraaien. Dagen heb ik het gevoel dat ik geduld met hem moet hebben. Dat er een dag van besef en berouw komt, andere dagen denk ik dan weer: Kan ik ooit nog een gelukkig leven met hem opbouwen? Zal ik me niet elke dag opnieuw zorgen maken? Zal ik niet bang zijn tijdens stressvolle dagen? enz.

Ik wil je niet ontmoedigen, verre van, en ik hoop echt dat de dokter hem goeie raad geeft en goed begeleidt, maar mijn vriend ging acht maanden geleden al naar de dokter en loopt al sinds april bij een therapeut. Sinds februari ook aan de antidepressiva en ik heb niet de indruk dat hij beter is. Hij zegt van wel en dat komt omdat hij verlost is van mij (zegt hij na 15 heerlijke jaren), maar dat geloof ik echt niet. Hij wil het nu zo en hij wil ook absoluut met niemand rekening houden, maar ik denk niet dat dat een leven is waar je tevreden mee kan zijn op je 33ste. Nu misschien even wel. Geen gezaag aan zijn oren, hij hoeft helemaal niets te doen in het huishouden (of toch zeer weinig), niemand om rekening mee te houden, maar ik hoop echt (zowel voor jou, als mijn vriend, als jouw vriend als voor mij) dat zij - op tijd - beseffen dat er iets grondig mis is met hen en hun gevoelswereld...

Ik weet helemaal niet of je hier iets mee kan, Els, maar ik zit met gelijklopende gevoelens, frustraties, vragen,...

Post by els123 on Oct 30, 2016 at 11:04am
ontzettend bedankt voor je reactie.

Het is allemaal gek en ik begrijp het niet. Wat ik wel mooi vind aan jou verhaal is dat hij eerst nog elke dag langskwam en zelf ook inzag en tegen jou zei dat het goed komt! Hoewel daar nu niks meer van is te zien. Spreek jij je vriend nog wel eens? Of nooit meer?
Mijn vriend heeft heel vaak tegen mij gezegd dat het niet aan mij ligt en dat ik altijd het beste met hem voor heb. Misschien moet hij ook eerst een tijd alleen leven maar je hebt geen garanties voor de toekomst en muh. Ik vind het allemaal zo lastig. Waarom vraagt hij niet aan mij hoe het gaat ofzo?
Ik zou eerlijk gezegd niet eens aan hem durven vragen of er een ander is, omdat ik hem daar niet voor aan zie. Maarja misschien soms ook wel, ik wordt soms echt gek thuis en als ik het vraag heb ik een antwoord. en stel dat mijn vriend wel met iemand anders contact heeft zou hij dat niet zeggen om mij te besparen denk ik. Maar ergens moet ik ook wel weten dat dat niet het geval is. Ik maak mezelf soms echt gek met gedachtes. Nu denk ik na, moet ik hem vragen om af te spreken, of niet? Volgende weekend ben ik nog wel uitgenodigd voor een verjaardag samen met hem. Ik zou er wel graag heen willen, even eruit, gezelligheid en mensen, alleen het is van vrienden van hem en dus niet zo zeer mijn vrienden. Dat zou ik graag met hem willen overleggen en niet appen. Maar ik weet het niet zo goed.

Ik denk niet dat je moet nadenken over zal ik ooit nog een gelukkig leven met hem opbouwen en zal jij dan niet elke dag je zorgen maken. Wanneer er ruimte is voor jullie relatie gaat het met hem vast al veel beter waardoor je je daar niet zoveel zorgen over hoeft te maken!

Ik wacht even de bloeduitslag af en hoop dat hij verder komt. Hij zegt zelf de komende tijd te gaan uitzoeken hoe die alles wil gaan doen en hoe die alles op een rijtje gaat krijgen.
Ik vind het lastig te begrijpen dat hij mij niet mist of niet samen met mij wil zijn. We hebben nog wel gevreeën. Maarja ik had ook niet gedacht dat het na die stille twee weken voor tijd voor hem zelf niet meer goed zou komen in het begin.
Het lastigste nu vind ik mezelf. Ik doe af en toe wel dingen maar ik heb niet het gevoel dat ik leef. Soms ben ik gewoon alleen maar thuis en doe ik niks. Iemand daar nog tips voor? Vooral de ochtenden zijn verschrikkelijk. Soms voelt het gewoon ook niet oke om iets leuks te gaan doen. Omdat ik zelf niet mega lekker in mijn vel zit, deed ik niet heel veel toen wij samen waren. Ik probeer nu wel wat. Maar eigenlijk wou ik natuurlijk al die dingen doen terwijl wij een relatie hebben. Ik kan gewoon niet beseffen dat dit het einde is en ik denk ook niet dat dit het is. of tochwel..... muh.

tips zijn altijd welkom,

sterkte allemaal

Post by leeuwin on Oct 30, 2016 at 11:48am
positiva, ik begrijp heel goed dat je je nu ellendig voelt, ik zou het ongetwijfeld net zo ervaren. Ik vind het wel bijzonder dat hij op afstand tegelijkertijd zoveel aandacht aan jou besteedt. Misschien mist hij jou ergens wel aan zijn zijde? Zou je niet een keer mee kunnen/willen gaan naar haar graf? Misschien klinkt dat in eerste instantie heel raar maar valt het ook mee en hebben jullie daar over en weer iets aan? Voor nu is het het (welbekende) botsen tussen je verstand en je gevoel...Dat herken ik in zijn algemeenheid zo pijnlijk goed...een oplossing heb ik er zelf ook nog niet voor gevonden. Ik ervaar wel, net als Gietje, dat schrijven helend werkt, althans ordenend en inzichtgevend.

Post by gietje117 on Oct 30, 2016 at 12:52pm
Hallo Els, mijn vriend en ik horen elkaar regelmatig, maar dat is meestal altijd met een praktische insteek. Eerst wilde hij af van ons wettelijk samenwonen, vorige week was het dan weer het bed dat ze zouden komen ophalen. Gisterenmorgen kreeg ik dan een bericht of het wel oké was als ze om 10u kwamen,... Dus er is eigenlijk bijna nooit een week volledige stilte, maar soms heb ik daar eerlijk gezegd wel behoefte aan. Want op die manier mist hij mij zeker niet denk ik dan. Als we elkaar zien is het altijd met heel veel pijn van mijn kant en daar heeft hij echt geen nood aan. Dan voelt hij zich wellicht nog slechter want hij gaf dat vroeger al aan dat hij dat heel vervelend vindt om mij zoveel zeer te doen. Nu zegt hij geen zo'n dingen meer. Alles aan mij en onze relatie noemt hij slecht. Ik probeer die dingen zo veel mogelijk naast me neer te leggen. In het begin lukte dat niet, nu al wat beter.

Die ochtenden kan ik ook heel goed begrijpen. Is heel erg moeilijk. Het voordeel van mij is dat ik in de week gewoon moet gaan werken (en dat wij vroeger ook nooit samen ontbeten aangezien mijn vriend veel vroeger vertrok dan ik) en dat hij op zaterdag er ook meestal niet was omdat hij naar onze bouw trok en op zondag moest hij voetballen. Dus ik probeer dan tegen mezelf te zeggen: vroeger was ik ook veel alleen en dat lukte me ook. Het zit in heel veel kleine dingen. Gisterenavond ging ik eten met een vriendin en voor ons liep er een koppel hand in hand. Dat stak enorm. Wat verlang ik er naar om weer eens mijn vingers en die van hem te verstrengelen. Alleen in bed kruipen is ook al zoiets. Hij was er altijd. We gingen niet altijd samen slapen, maar als ik later was dan kon ik even tegen hem aan kruipen, zijn warmte opzoeken of even een zoen op zijn hoofd drukken. En dan kon hij zo heel even wakker worden en 'lof joe' fluisteren. Als hij dan al eens thuis was in het weekend, dan bracht hij me ook soms eens ontbijt op bed. Of we lagen gewoon wat in elkaars armen te praten. Alleen eten is ook al zo'n drama. Ik eet nu al bijna 5 maanden bijna altijd bij mijn ouders want zij wonen maar op 3 km van mijn deur. Soms wil ik het afschaffen en gewoon een potje voor mezelf koken, maar om hier dan alleen te zitten... Niks leuks aan.

Wat ik wel doe is mijn avonden behoorlijk vullen. Dat komt mijn werk en mijn huishouden niet altijd ten goede, maar dat houdt me wel bezig. Zo ga ik op maandag altijd lopen met een fijne collega (of soms met twee collega's), op dinsdag volg ik een EHBO-cursus en op donderdag ga ik sinds augustus naar de voetbaltraining. Dat zijn al een aantal avonden waar ik sociaal contact heb en waar ik mijn gedachten even kan verzetten. Maar ik moet het ook allemaal niet mooier voorstellen dan het is want vorige donderdag stapte ik nog maar in de auto en kwamen de tranen spontaan. Gelukkig was er een vriendin bij me, maar ik had zo'n klotedag en als je dan beseft dat je je vriendin bij haar man en kinderen afzet en jij straks weer in dat lege huis thuis komt... Dan kun je gewoon niet lekker in je vel zitten, hoe hard je ook je best doet.

Wat die afspraak van jou betreft, ik weet niet of ik zou gaan. Een paar weken terug moesten wij ook allebei naar een babyborrel, maar ik heb er mijn vriend niet gezien. Toen ik hem vroeg waarom hij er niet was geweest gaf hij aan dat hij de hele middag in zijn bed had gezeten... Een zware tuk gedaan noemde hij het... Midden in de namiddag. Dat geeft ook al aan dat het volgens mij nog steeds niet beter met hem gaat.

Ik hou wel bepaalde zaken steeds voor ogen: ik heb genoeg voor hem gedaan, ik heb alles geprobeerd, maar het is nu aan hem. Ik kan niets meer voor hem doen. Aan de liefde voor hem ligt het ook niet. Hij zou moeten weten dat ik hem - na alles wat er nu al is gebeurd - nog steeds graag zie. mijn grenzen geef ik nu ook wel duidelijk aan. Ik zie hem graag, maar het is niet de bedoeling dat hij me respectloos behandelt. Daarom heb ik hem vorige zondag nog gestuurd dat ik geen ruzie met hem wil! We hebben die nooit gehad en nu wil ik dat ook niet. Maar hij is wel heel erg hard bezig. Hij kan zich helemaal niet inleven in hoe ik me voel. En mijn vriend vraagt wel soms hoe het gaat, maar als ik dan antwoord, dan reageert hij er totaal niet op. Dus ik denk dat het wel normaal is dat ze niet bezig zijn met jouw gevoel. Ze hebben zo al moeite genoeg met dat van hen...

Post by positiva on Oct 30, 2016 at 4:12pm
Meegaan naar het graf, daar heb ik ook al eens aan gedacht. Maar mij partner heeft dat nog nooit gevraagd. En eigenlijk vind ik dat dat dan van hem af moet komen. Anders voelt het als een soort van inbreuk maken op zijn privacy. Maar misschien toch eens bespreekbaar maken. Dat hij me regelmatig appt, doet hij omdat hij weet dat ik het er moeilijk mee heb. Zo laat hij merken dat hij wel daar is, maar toch aan me denkt. Super lief en begripvol dus. Ik twijfel dus ook totaal niet aan zijn liefde. Daar gaat het niet om. Het is meer dat ik met mijn eigen gevoel in de reine moet komen. Het is gewoon iets waar je niet bij stil staat als je een relatie met een weduwnaar begint. Er is nu eenmaal nog een andere vrouw in zijn leven waar hij vol houdt en die hij nooit zal vergeten. En daar moet (en ga) ik me bij neer leggen, want dat is natuurlijk zoals het hoort..
Morgen reageer ik weer op jullie berichten. Heb nu even genoeg aan mezelf  

Soms heeft je hart meer tijd nodig om te accepteren wat je al weet...

Post by gietje117 on Oct 30, 2016 at 4:54pm
Zou inderdaad een stap kunnen zijn, om samen naar het graf te gaan, Positiva. Daar zit wel iets in vind ik. Ik juist terug van een bosloopje, maar het liep jammer genoeg voor geen meter. Ik kwam steeds maar weer koppels tegen, of kinderen, of koppels met kinderen of vrouwen met een dikke buik... I

Post by gietje117 on Oct 30, 2016 at 4:57pm
Oei, ergens verkeerdelijk op gedrukt. Ik heb het daar zo moeilijk mee om al dat gezinsgeluk te zien. Ik stond daar ook voor. We zouden nadat we hier een jaar woonden ook aan kinderen beginnen. Ik woon hier intussen een jaar en twee maanden, maar wel in mijn eentje... Wat is het moeilijk op een zondag. En dan rijd ik naar huis en kom ik zijn auto weer tegen. Waar hij precies uithangt weet ik niet. Was niet al te ver van zijn nieuwe stamcafé, maar misschien woont er ook wel een leuke griet in de buurt. Dat laatste denk ik nu wel niet, maar ik weet het niet. Ik weet het - net als Els - allemaal niet goed meer. Hij moest vanmorgen voetballen dus het zou goed kunnen dat hij weer nog niet thuis is geweest (en dit van 8u30...). Waar is hij in godsnaam mee bezig? Zou hem zo graag die vraag stellen en echt praten zoals we jaren hebben gedaan, maar hij is jammer genoeg niet bereikbaar. Hopelijk gaat het met jullie een stuk beter dan met mij!

Post by els123 on Oct 30, 2016 at 5:50pm
dat je al die koppels ziet komt omdat je er mee bezig bent. Toen ooit (rare vergelijking) onze hond overleed vroeger, liepen de volgende dag ook iedereen tegelijk met zijn of haar hond. Ik begrijp dat dat heel confronterend is. Ik heb dat ook zo. Dat je wil vragen wat hij allemaal doet. Wel goed van je dat je zoveel dingen doet naast je werk! Ik woon zelf met meerdere in 1 huis. Maar eet daarom ook nog wel vaak alleen. Vond het ook lastig, er is gewoon niet zoveel aan om alleen te eten. Maar het went en probeer gewoon ondertussen een filmpje te kijken ofzo! Ik zelf vries ook vaak eten in alleen dan is het ook saai want dan hoef je het alleen nog maar op te warmen. Ik eet dan in iedergeval goed. Als ik alleen ben heb ik soms geen zin om te koken waardoor ik al snel niks ga eten ofzo. Probeer sterk te zijn! Hij moet weer gaan inzien hoe leuk jij bent en wat voor mooi mens jij bent! Zet je zelf op 1! Ik zelf werk 3 dagen in de week van laat in de middag tot in de avond. Het voordeel is dat ik dan niet hoef te koken maar de ochtenden wel langer duren.
Ik zou heel duidelijk je grenzen aan geven als hij vaak met een 'boze insteek' langs komt. Veel dingen hebben tijd nodig. Maar als jij er nog niet aan toe bent om dingen te regelen moet het ook op jou tijd gaan. Niet alles kan zo gaan zoals hij wil.

@ positivia,
Misschien vraagt hij het niet aan jou omdat hij denkt dat jij het heel raar zou vinden, of niet gepast. Misschien heeft hij er wel ontzettend veel aan. Een balletje opgooien kan altijd, dan weet je zelf ook waar je aan toe bent en hoe het zit.

Ik zou ook atlijd zo graag willen weten wat hij allemaal doet. Voor al praten over ons werkveld, wat is dat fijn. Ik wil heel graag met hem afspreken alleen weet ook hoe moeilijk ik het ga krijgen wanneer hij weer weg gaat. We slapen niet meer samen en ooohh wat wordt ik graag wakker naast hem. Het is zo'n switch allemaal. Als ik denk aan de zomer. Wat was het heerlijk! Miscchien als ik heel druk ben en niet zoveel van me laat horen moet hij toch ook in zien dat wij heel fijn goed en samen is. Dat hij het mist en dat we samen verder kunnen. We hebben zoveel overleefd....

Mijn tip is wel echt, zet je zelf op nummer 1. Zorg voor jezelf, verwen je zelf en doe leuke dingen. Pak je leven op. Pas wanneer je jezelf accepteert en van jezelf houdt is er ruimte voor een ander. (nee ik voer dit ook niet zo goed uit, mijn bed ligt vaak lekker en mijn energie level is low. )
Keep up!