Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Mijn partner is depressief



(17-12-2016, 12:12)ings schreef: Register or login to view the content
Voila, ik ben ook van die mening dat jij - Superman - niks verkeerds hebt gezegd! Ik vind er ook niets mis mee en ik ben blij dat ik hier kan praten. Ook al heb ik heel wat mensen om me heen, jullie hebben me soms toch ook al inzichten bijgebracht!

Ja, het is voor de rest inderdaad een akelige periode van leegte en gemis. Eigenlijk kun je dat heel moeilijk met woorden omschrijven. Ik was me echt elke dag bewust (of toch heel erg vaak) van het feit dat ik geluk had met een man als die van mij. We zaten op dezelfde golflengte, hadden dezelfde humor, waren na al die jaren nog steeds verliefd en hadden weinig tot geen frustraties tov van elkaar. We dachten hetzelfde over onze toekomst en hadden ook al aardig wat opgebouwd. We kenden elkaar door en door, vonden het gewoon heel erg fijn bij elkaar en volgens mij konden we gewoon onszelf zijn. Dat vind ik SUPERbelangrijk. Dat hij nu alles van tafel veegt, vind ik heel moeilijk te verkroppen. Soms hoor je dat doordat er iemand anders in het leven van je partner komt, maar dat is niet het geval bij ons. Ik zou het zo erg op prijs stellen dat hij gelukkig was met die voorbije jaren. Dat hij dat ook zo uitspreekt. Als het dan nu op is, dan is het nog moeilijk genoeg te dragen voor mij. Maar waarom alles en mij erbij afbreken... dat snap ik niet. Hij doet alsof ik hem onnoemelijk veel pijn heb gedaan... En dan voel ik me op de een of andere manier weer schuldig. Wat eigenlijk nergens op slaat want ik hield echt in elke vezel van mijn lijf van hem...
Antwoord


Register or login to view the content
Antwoord


(17-12-2016, 12:45)ings schreef: Register or login to view the content

Ik probeer daar wel naar te vragen omdat een vriendin mij ook de raad gaf om hem zijn verhaal te laten doen. Niet altijd zeggen van: maar allé, dat klopt helemaal niet wat je zegt. Dat heb ik dus een aantal keer geprobeerd. Maar het is moeilijk om het te begrijpen. Hij zegt dat hij alles gedaan heeft om onze relatie te doen slagen, maar dat het  nu  niet meer lukt. Het is helemaal op. En als ik dan vraag waarom precies dan zegt hij heel vreemde dingen. Bijvoorbeeld dat hij het niet vond kunnen dat ik af en toe geschilde aardappelen meekreeg van mijn moeder. Daarna was het weer omdat ik soms de badkamer half poetste en dan even iets anders deed voor ik verder deed. Dat waren dingen die hij helemaal in het begin van de breuk aanhaalde. Dan was het weer omdat we eigenlijk niets samen deden. Terwijl dat helemaal niet waar is. Voor zijn depressie (en zelfs tijdens nog) gingen we af en toe samen lopen, we wandelen ook vaak samen en keken om de zoveel tijd naar een film. We praatten heel veel met elkaar. We gingen samen naar familie of vrienden. We bakten samen soms een taart, zelfs nog voor het doopfeest van de kleine van zijn zus. We aten ook elke avond samen. Of toch voor 95%. Maar we hadden ook onze eigen dingen. Onze relatie zat naar mijn aanvoelen heel erg goed.
Er waren dingen die hem stoorden zei hij en daar heeft hij het vaak genoeg over gehad, maar ik luisterde niet zegt hij. Dat vind ik heel vreemd. Want hij gaf helemaal niets aan. Ofwel gaf hij het aan, maar niet duidelijk waardoor ik het niet door had. Ik zeg het, ik heb er het raden naar.
Wat hij ook al heel vaak heeft gezegd is dat ik wel zei dat ik hem graag zag, maar ik hem dat eigenlijk niet liet voelen. Of niet genoeg. 
Als ik dan zeg dat daar een mouw aan te passen is, alleen maar als hij eindelijk eens zegt waar het op staat, zegt hij onmiddellijk: dat gaat niet meer. Alsof er iemand anders is. Maar er is helemaal niemand anders. Hij heeft ook al eens gezegd dat onze visie op het leven helemaal anders is, maar dat klopt ook niet. Of anders moet hij 15 jaar meegeleefd hebben met mij, zonder zijn eigen visie op tafel te zwieren. En dat geloof ik dan ook weer niet. Ik moet wel zeggen dat hij een vader heeft die 'meeleeft' met zijn moeder. Die vader heeft geen ruggengraat waar ik mee wil zeggen dat zij alles beslist. Zijn vader gaat dus eigenlijk elke discussie uit de weg door altijd maar weer met zijn moeder in te stemmen. Ik vind zijn moeder een pak dominanter dan ik, maar misschien deed mijn vriend dat ook. Instemmen. En breekt dit ons nu zuur op.

Ik zei hem twee weken geleden nog dat het eigenlijk niet eerlijk is. Hij is ook superman niet, maar ik heb hem altijd gezegd wat er mij stoorde of waar ik verandering wou in zien. Dat ging soms over kleine dingen, maar hij kreeg de kans om hem aan te passen. Ik zeg niet dat we dagelijks discussies hadden hoor, verre van, maar ik vind het normaal om aan te geven wat je leuk vindt, wat je wenst en wat je minder leuk vindt of niet wenst. Ik hield zo veel van hem, echt. En ik liet dit volgens mij (en volgens onze hele vriendenkring) ook meer dan duidelijk zien. Sommige mensen vroegen ons of we nog maar pril bij elkaar waren, maar we waren al samen van 2000. Dus dat zegt toch ook iets.

Ik kan zijn gedachtegang echt niet meer volgen... misschien kun jij er iets meer uithalen, Ings?
Antwoord


Register or login to view the content
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Bruijntje :   • Carmelita
Antwoord


(17-12-2016, 12:06)Gietje117 schreef: @Lifewithdepression: Wat een verhaal ook weer, maar o zo herkenbaar. Wij schrijven en praten al maanden over niks anders hier. Het verschil met mijn verhaal is dat jullie duidelijk horen dat jullie partner jullie nog graag ziet. Dat dekt misschien niet alles, maar dit doet  mij enorm twijfelen. Dat wil niet zeggen dat jullie het niet mogen zeggen natuurlijk, maar mijn vriend laat uit niets meer blijken dat hij nog maar iets voor mij voelt. Daarom wordt er soms getwijfeld aan het hele verhaal van depressie. Daarnaast kan hij ook heel uitgelaten en echt zot doen waardoor nog meer mensen zich vragen stellen. Hij stelt niet echt de typische symptomen waardoor ik me vragen stel. En waardoor het voor mij extra pijnlijk wordt. Was hij me echt beu of is er een depressie en voelt hij gewoon niks meer.

Ik weet dat het ontzettend moeilijk is om bij iemand als onze partners te leven. Ik heb het hier zo'n zes maanden uitgehouden en ik moet zeggen dat ik het verdomd moeilijk had. De symptomen die jij opnoemt, herkende ik hier deels. Er was ook totaal geen behoefte meer aan fysiek contact. Terwijl wij er anders een normaal seksleven op nahielden. Ik verzette hemel en aarde en haalde alles uit de kast, maar niets kon hem nog boeien. Dat deed mijn zelfvertrouwen serieus zakken. Ik vond het soms zo erg dat ik huilend in slaap viel. Ik vond het ook niet leuk om me telkens maar weer 'te presenteren'. Op den duur voelde het ook niet meer oké voor mij. Maar ik had altijd genoten van die tijd samen, van die aandacht en dat was er plots niet meer. Interesse in mijn leven was er ook een pak minder, maar als ik huilde kwam mijn vriend er wel altijd bij zitten. Zijn inlevingsvermogen was net iets minder, maar hij probeerde me wel nog ten allen tijde te steunen. Dat moet wellicht heel veel van hem gevraagd hebben en daarom trok hij er misschien ook de stekker uit. Ik weet het niet. Het probleem is dat ik het nog steeds als een fase zie, er moet een tijd komen dat het beter gaat. Maar ik heb niet de indruk dat er iets verandert aan de situatie bij mij. Is jouw vriend intussen in therapie of neemt hij medicatie? erkent hij zijn probleem? Die van mij slikt AD sinds februari en gaat naar een therapeut sinds april. Hij woont intussen meer dan zes maanden terug bij zijn ouders nadat wij 7 jaar hebben samengewoond. Daarvoor waren we al 9 jaar samen. Een paar jaar terug ging mijn vriend heel erg diep. Hij sliep weinig en was constant bezig met het verbouwen van ons huis. Hij moest en zou alles zelf doen en regelen.Toen hield ik mijn hart al vast want tussen ons zat het nog goed, maar ik wist dat hij te veel van zichzelf vroeg. In 2015 zijn we verhuisd en dan ging het gewoon heel erg snel bergafwaarts met hem. De vraag is nog altijd of dat kwam door een depressie of zat hij gewrongen met zijn gevoelens en ontwikkelde de depressie op die manier. Een vraag waar ik wellicht nooit een antwoord op zal krijgen...

Tijd zal alles moeten uitwijzen en ik denk dat dit bij velen onder ons zo is...
Ik wens je alvast héél veel moed, wijsheid en doorzettingsvermogen want het is niet evident om te blijven geloven in de liefde, maar zeker niet om recht te blijven en tijden van depressie.
Hi Gietje,

bedankt voor jouw reactie! Ik herken zoals jij zegt, ook veel van jouw verhaal. Ik merk dat mijn partner zich ook soms geeft, omdat hij merkt dat er dan wel zo veel tijd voorbij is gegaan, dat hij voor zijn gevoel maar even 'moet'. Ook komt hij nog steeds mij troosten als ik huil, alhoewel ik ook vaak merk dat als wij een zwaar gesprek hebben waarin ik enigzins mijn verdriet toon, hij het afwimpelt, meteen hoofdpijn krijgt en zo snel mogelijk wilt weglopen van het gesprek. Ik vind het heel vervelend om te lezen dat je je nog steeds afvraagt of sommige gevoelens nou oprecht weg waren bij hem, of dat dit een gevolg van de depressie is. Ik wil je alleen maar graag op het hart drukken, dat jij een heel krachtig, mooi persoon bent dat jij hem (en zo lang ook) hebt bijgestaan. Ik ken hem en jou natuurlijk niet, maar ik zou er toch vanuit gaan dat de depressie zijn gevoel heeft aangetast, en niet andersom. Mijn vriend heeft wel eens een poging gedaan om het uit te leggen: hij voelt op een gegeven moment zo weinig emoties meer, behalve die negatieve dan, dat hij het gevoel van blijdschap, liefde, warmte, lachen, verliefdheid en zelfs houden van niet meer kan voelen. Hij kan alleen nog maar 'rationeel' nadenken en komt daardoor tot de conclusie dat hij van mij houdt. Dat zal bij jou ook het geval zijn, doe jezelf alsjeblieft niet te kort!! Mijn vriend loopt nu al een tijdje bij een psycholoog (1 keer per week, een half uurtje) maar ik ben ervan overtuigd dat dit niet de juiste hulp voor hem is. Begrijp me niet verkeerd, ik kraak het werk van de psycholoog niet af. Maar ik geloof wel oprecht in verschillende methodes en vooral intensiteit van hulp en hij heeft hoe dan ook meer hulp nodig. Ik zie hem afglijden en vindt dat daarom zo moeilijk. Ik ga donderdag daarom naar zijn huisarts en vraag haar om een psycho-diagnostische test. Daarmee schijn je een betere diagnose te kunnen stellen (is iemand zwaar depressief, manisch depressief, licht depressief etc) en hoop daarmee eens vast te kunnen stellen wat er aan de hand is for sure in plaats van maar iets aannemen. Vanaf daar kunnen we hopelijk een passender behandeling vinden. 

Dank je wel voor je lieve wensen, ik wens jou hetzelfde en hoop dat ook jij jezelf niet te kort doet; het is nou eenmaal loodzwaar om een partner bij te staan in deze tijden, maar het is voor de liefde voor een ander!
Antwoord


Register or login to view the content
Antwoord


(17-12-2016, 16:39)Bruijntje schreef: Register or login to view the content

Hi Bruijntje,

Wat fijn dat jij je verhaal deelt. ik vind het super fijn om eens te horen hoe het aan de andere kant is. Ik snap jouw gevoel dat je partner je toch niet zal begrijpen, en om eerlijk te zijn; dat doen wij ook niet. Ik zou liegen tegen mijn vriend als ik zeg dat ik snap hoe hij zich voelt, want dat is niet zo. Ik heb die gevoelens niet en zal het me dus ook niet kunnen voorstellen. Ik zeg dan ook nooit zomaar klakkeloos dat ik hem 'begrijp' of 'snap' want ik denk dat hij zich dan nog slechter gaat voelen omdat hij weet dat het niet zo is. Ik vind het heel mooi om te lezen dat jij ondanks jouw eigen gevoelens zo hard je best doet om je partner blij te maken. Dat moet voor hem een mega fijn gevoel zijn en hem ook op de been hebben gehouden. De kleine beetjes die ik nog krijg van mijn vriend, kunnen mij inmiddels weer zo blij maken dat ik de kracht vind om nog even door te gaan en hem toch nog te helpen en niet weg te gaan. Mijn vriend hamert veel op het feit dat hij wil dat ik meer voor mijzelf doe, minder 'aan hem trek' in de zin van hem vraag om samen te zijn of iets te doen, en meer afstand neem af en toe. Ik vond dat altijd verschikkelijk om te horen omdat ik dacht dat hij daarmee bedoelde dat hij het irritant vond en mij eigenlijk dus ook niet leuk vond en minder graag bij mij wilde zijn dan ik bij hem. Maar dit forum, in combinatie met heel veel verdieping in depressies, heeft mij ook geleerd dat hij dat wilt omdat hij weet dat hij geen goed vriendje voor mij is en dit hem eigenlijk nog slechter over zichzelf laat voelen dan hij al doet. Had jij dit probleem ook? Herken je dat misschien? Dat je er graag wilde zijn voor je vriend en een leuk vriendinnetje wilde zijn maar dat gewoon niet altijd kon opbrengen? Wat ontzettend naar om te horen dat jouw vriend zich nu zelf in een burn-out bevind. Maar voel je hier niet schuldig over. Psychische dingen zijn nooit iemands schuld. Jij hebt er niet voor gekozen te moeten doorstaan waar jij mee kampt, en jouw vriend heeft ook niet gekozen voor een burn-out. Daarom hoop ik dat jullie ondanks deze tegenslagen nog goede energie halen uit de liefde voor elkaar en elkaar kunnen steunen waar nodig ! Ik zal je advies over tijd voor mezelf ter harte nemen, maar hoop dat ik daarmee geen signaal afgeef aan hem dat ik er niet meer voor hem wil zijn..


Heb jij nog meer tips? Over wat jij echt als zwaar ervaarde en juist als lichtpuntjes wat betreft dingen die je partner voor jou deed?

Als je ooit advies wilt over hoe jij de andere kant weer kan plezieren, dus jouw partner, dan help ik je graag! Bedankt voor je reactie!
Antwoord

(Dit bericht is het laatst bewerkt op 17-12-2016, 18:30 door Gietje117.)

(17-12-2016, 17:01)Lifewithdepression schreef:
(17-12-2016, 12:06)Gietje117 schreef: @Lifewithdepression: Wat een verhaal ook weer, maar o zo herkenbaar. Wij schrijven en praten al maanden over niks anders hier. Het verschil met mijn verhaal is dat jullie duidelijk horen dat jullie partner jullie nog graag ziet. Dat dekt misschien niet alles, maar dit doet  mij enorm twijfelen. Dat wil niet zeggen dat jullie het niet mogen zeggen natuurlijk, maar mijn vriend laat uit niets meer blijken dat hij nog maar iets voor mij voelt. Daarom wordt er soms getwijfeld aan het hele verhaal van depressie. Daarnaast kan hij ook heel uitgelaten en echt zot doen waardoor nog meer mensen zich vragen stellen. Hij stelt niet echt de typische symptomen waardoor ik me vragen stel. En waardoor het voor mij extra pijnlijk wordt. Was hij me echt beu of is er een depressie en voelt hij gewoon niks meer.

Ik weet dat het ontzettend moeilijk is om bij iemand als onze partners te leven. Ik heb het hier zo'n zes maanden uitgehouden en ik moet zeggen dat ik het verdomd moeilijk had. De symptomen die jij opnoemt, herkende ik hier deels. Er was ook totaal geen behoefte meer aan fysiek contact. Terwijl wij er anders een normaal seksleven op nahielden. Ik verzette hemel en aarde en haalde alles uit de kast, maar niets kon hem nog boeien. Dat deed mijn zelfvertrouwen serieus zakken. Ik vond het soms zo erg dat ik huilend in slaap viel. Ik vond het ook niet leuk om me telkens maar weer 'te presenteren'. Op den duur voelde het ook niet meer oké voor mij. Maar ik had altijd genoten van die tijd samen, van die aandacht en dat was er plots niet meer. Interesse in mijn leven was er ook een pak minder, maar als ik huilde kwam mijn vriend er wel altijd bij zitten. Zijn inlevingsvermogen was net iets minder, maar hij probeerde me wel nog ten allen tijde te steunen. Dat moet wellicht heel veel van hem gevraagd hebben en daarom trok hij er misschien ook de stekker uit. Ik weet het niet. Het probleem is dat ik het nog steeds als een fase zie, er moet een tijd komen dat het beter gaat. Maar ik heb niet de indruk dat er iets verandert aan de situatie bij mij. Is jouw vriend intussen in therapie of neemt hij medicatie? erkent hij zijn probleem? Die van mij slikt AD sinds februari en gaat naar een therapeut sinds april. Hij woont intussen meer dan zes maanden terug bij zijn ouders nadat wij 7 jaar hebben samengewoond. Daarvoor waren we al 9 jaar samen. Een paar jaar terug ging mijn vriend heel erg diep. Hij sliep weinig en was constant bezig met het verbouwen van ons huis. Hij moest en zou alles zelf doen en regelen.Toen hield ik mijn hart al vast want tussen ons zat het nog goed, maar ik wist dat hij te veel van zichzelf vroeg. In 2015 zijn we verhuisd en dan ging het gewoon heel erg snel bergafwaarts met hem. De vraag is nog altijd of dat kwam door een depressie of zat hij gewrongen met zijn gevoelens en ontwikkelde de depressie op die manier. Een vraag waar ik wellicht nooit een antwoord op zal krijgen...

Tijd zal alles moeten uitwijzen en ik denk dat dit bij velen onder ons zo is...
Ik wens je alvast héél veel moed, wijsheid en doorzettingsvermogen want het is niet evident om te blijven geloven in de liefde, maar zeker niet om recht te blijven en tijden van depressie.
Hi Gietje,

bedankt voor jouw reactie! Ik herken zoals jij zegt, ook veel van jouw verhaal. Ik merk dat mijn partner zich ook soms geeft, omdat hij merkt dat er dan wel zo veel tijd voorbij is gegaan, dat hij voor zijn gevoel maar even 'moet'. Ook komt hij nog steeds mij troosten als ik huil, alhoewel ik ook vaak merk dat als wij een zwaar gesprek hebben waarin ik enigzins mijn verdriet toon, hij het afwimpelt, meteen hoofdpijn krijgt en zo snel mogelijk wilt weglopen van het gesprek. Ik vind het heel vervelend om te lezen dat je je nog steeds afvraagt of sommige gevoelens nou oprecht weg waren bij hem, of dat dit een gevolg van de depressie is. Ik wil je alleen maar graag op het hart drukken, dat jij een heel krachtig, mooi persoon bent dat jij hem (en zo lang ook) hebt bijgestaan. Ik ken hem en jou natuurlijk niet, maar ik zou er toch vanuit gaan dat de depressie zijn gevoel heeft aangetast, en niet andersom. Mijn vriend heeft wel eens een poging gedaan om het uit te leggen: hij voelt op een gegeven moment zo weinig emoties meer, behalve die negatieve dan, dat hij het gevoel van blijdschap, liefde, warmte, lachen, verliefdheid en zelfs houden van niet meer kan voelen. Hij kan alleen nog maar 'rationeel' nadenken en komt daardoor tot de conclusie dat hij van mij houdt. Dat zal bij jou ook het geval zijn, doe jezelf alsjeblieft niet te kort!! Mijn vriend loopt nu al een tijdje bij een psycholoog (1 keer per week, een half uurtje) maar ik ben ervan overtuigd dat dit niet de juiste hulp voor hem is. Begrijp me niet verkeerd, ik kraak het werk van de psycholoog niet af. Maar ik geloof wel oprecht in verschillende methodes en vooral intensiteit van hulp en hij heeft hoe dan ook meer hulp nodig. Ik zie hem afglijden en vindt dat daarom zo moeilijk. Ik ga donderdag daarom naar zijn huisarts en vraag haar om een psycho-diagnostische test. Daarmee schijn je een betere diagnose te kunnen stellen (is iemand zwaar depressief, manisch depressief, licht depressief etc) en hoop daarmee eens vast te kunnen stellen wat er aan de hand is for sure in plaats van maar iets aannemen. Vanaf daar kunnen we hopelijk een passender behandeling vinden. 

Dank je wel voor je lieve wensen, ik wens jou hetzelfde en hoop dat ook jij jezelf niet te kort doet; het is nou eenmaal loodzwaar om een partner bij te staan in deze tijden, maar het is voor de liefde voor een ander!

Eerst en vooral bedankt voor de reactie! Ik wil er inderdaad wel vanuit gaan dat zijn gevoel verzwakt is door de depressie, maar dat lukt met niet elke dag even goed. Dan begint het hierboven weer te malen en ben je weer vertrokken voor ettelijke minuten en zelfs uren. Dan ben ik kwaad op mezelf want het draagt echt niets bij, maar toch gebeurt het. En ik heb niet het gevoel dat dit afneemt. Dat mijn vriend niets meer voor me voelt heeft hij ook een paar keer aangegeven. Of het gevoel weggeëbd is, of aangetast door de depressie... Weer diezelfde vraag. Ik had het gevoel dat hij me ontzettend graag zag en hij hoefde mij dat niet te zeggen. Ik zag dat aan zijn handelen, aan zijn blik,... Dus ik ga ervan uit dat er iets in hem geknapt is.

Wat je vertelt over die psycholoog, daar kan ik me bij aansluiten. Mijn vriend gaat bij een therapeut en ik stel me ook vragen bij haar manier van werken. Ik heb er echt alles aan gedaan en soms heb ik het gevoel dat ik hem naar de verkeerde persoon heb gestuurd. Ik probeerde hem nog naar een andere psycholoog te krijgen, maar daar had hij geen oren meer naar. Wat zij nu zegt, lijkt wet te zijn. Zo vreemd. Terwijl hij vroeger vooral op zichzelf vertrouwde en niet op iemand anders. Vreemd binnen het verhaal van depressie is het dan wellicht weer niet. Hij vond het niet meer bij mij, dus vindt hij het bij haar. Hij kon echt zo vreemd uit de hoek komen de laatste maanden toen hij hier nog woonde. Toen ik zei dat hij wat minder moest drinken (in combinatie met zijn medicatie) zei hij dat hij dat enkel en alleen zou doen als zij dat zei... Terwijl hij anders nooit zo tegen mij sprak.
Een vriendin van mij loopt ook bij een psycholoog (na een post-natale depressie) en zij deed ons verhaal eens kort uit te doeken bij haar. Daar haalde de psychologe direct aan dat er wellicht niets tussen ons verkeerd zat, maar wel in de relatie met zijn moeder...
Zijn therapeute zei dan weer dat het de bedoeling was om ons na zijn therapie een aantal sessies samen te laten volgen zodat het evenwicht in onze relatie hersteld kon worden, maar heb ze al maanden niet meer gehoord. Het is ook haar bedoeling niet meer om ons samen te zetten. Ik voel me eigenlijk op de een of andere manier wat belazerd. Ik weet niet goed hoe ik het moet uitleggen. Zowel van haar als van mijn vriend. Ik belde haar op toen hij voor de zoveelste keer gecrasht was. Ik was ten einde raad en wilde zo snel mogelijk hulp. Omdat we haar kaartje van de huisarts meekregen had ik wel vertrouwen in haar. Achteraf gezien was dit niet zo slim. Hoorde immers al heel wat vreemde verhalen over haar... De eerste keren ging mijn vriend alleen. Ik vroeg of hij me er graag bij wilde, maar dat wilde hij absoluut niet. Daarna ging ik ook een paar keer en toen vertelde ze me dat mijn vriend over onze relatie kloeg. Ik kon dat niet begrijpen want tegen mij had hij echt nog niets gezegd. Toen ik er met hem wilde over praten, zei hij me dat ze overdreef. Dat hij het helemaal niet zo had bedoeld.

Toen ze hier thuis een time-out voorstelde om hem even tot rust te laten komen, zei ze me ook dat mijn vriend onmiddellijk had gereageerd: ik ben ze dan toch niet kwijt? Als je al maanden met het idee speelt om het huis te verlaten, dan denk ik niet dat je zo reageert... Maar misschien overberedeneer ik alles gewoon...

Je hebt gelijk dat je naar de dokter stapt. Ik heb dat immers ook gedaan en ben zelfs een tweede mening bij een bevriende psycholoog gaan vragen. Bij zo'n mensen kun je normaal gezien altijd terecht. Maar hou er wel ook rekening mee dat het je partner is die hulp moet willen. Je kunt het allemaal wel mooi voor mekaar hebben (in gedachten) en een weg uitstippelen, maar ze moeten die samen met jou willen bewandelen. Anders geraak je nergens. De huisdokter zei trouwens dat hij het niet vond kunnen dat mijn vriend terug naar zijn ouders was en zeker niet dat we over zouden gaan tot een verkoop van het huis. Zo'n beslissingen neem je immers niet tijdens een depressie zei hij. Hij ging dat ook doorspelen aan de behandelende therapeut, maar als hij niet wil luisteren... Of misschien heeft zij het hem ook nooit gezegd, ik weet het niet...

Mijn vriend denkt nu ook dat hij veel beter is, dat hij uit het dal aan het klimmen is. Dat dal was er alleen maar omdat hij gevangen zat in onze relatie. Maar ik vrees dat hij helemaal niet uit het dal aan het klimmen is. Dat hij de put alleen maar dieper maakt. Daarom heb ik hem ook al gezegd dat hij  - ondanks alles - altijd op mij kan rekenen. Dat hij me ten allen tijde mag bellen. Maar ik vrees dat hij dat niet zal doen. Want hij gaf zelf aan: je weet dat ik heel zelden iemand bel. En ja, ik weet dat, zeg maar nooit...

(17-12-2016, 17:07)ings schreef: Register or login to view the content
Eerst en vooral bedankt voor je reactie!

Die behoefte om te weten wie gelijk heeft, daar heb je gelijk in. Ik voel dit niet zo, maar mijn vriend geeft dit wel aan. Hij zegt dat hij het niet wil zeggen omdat hij niet wil dat ik op zoek ga naar mijn gelijk. Maar ook ik heb - net als jij - gezegd dat het daar totaal niet over gaat. Ik wil helemaal geen gelijk, ik wil weten waar het over gaat. Ik wil weten wat hij denkt, wat hij voelt en hoe we de draad weer moeten oppakken als we opnieuw zo gelukkig willen zijn als voorheen. Voor mij is het gewoon heel erg lastig om te twijfelen aan dat geluk. Was ik misschien veel gelukkiger dan hem en heb ik dat nooit door gehad. Ik had het gevoel dat hij mij aanbad, maar was dat echt zo? Moest hij moeite doen om in onze relatie rechtop te blijven. Vond hij het niet zo 'bevredigend' als ik. Het voelde van mij nog steeds aan alsof ik het groot lot had gewonnen. Ik zag hem als de vader van mijn kinderen en was zo blij met een man als hij. Hij had ook z'n gebreken, maar ik was me heel bewust van het feit dat ik mijn beide pollen kon kussen met hem.

Dat van het vreemde, daar heb je ook gelijk in. Een vriendin van mij gaf dat al aan. Daarom zei ze: laat hem vertellen en vel geen oordeel. Als hij dat een reden vindt, dan is dat zo. Ik heb alleen heel veel moeite met het feit dat een relatie zou afhangen van een geschilde aardappel of een half gekuiste badkamer. Kun je niet gewoon praten over je frustraties?! Dan kun je er toch ook iets aan doen. Dan groei je naar elkaar toe. Oké, het is niet de bedoeling om helemaal te veranderen, maar toch. Er zijn altijd dingen waar je je lichtjes aan stoort, maar dat is toch geen reden om een relatie van meer dan 15 jaar aan de kant te schuiven. Dat is mijn mening. Je zult altijd bij gelijk wie punten van frustratie hebben. Maar doe er dan iets aan, praat erover, maar steek je kop toch niet voor jaren in het zand... Daarom wilde ik ook graag dat hij even een balans zou opmaken over ons. Ik vind het jammer dat hij niets meer ziet om voor te vechten... Al weet ik ook dat hij niet kan vechten voor het ogenblik.

Hij heeft overlaatst in een gesprek ook aangegeven dat hij de mond werd gesnoerd, telkens hij iets wilde zeggen. Maar ik ben echt niet zo'n type vrouw. Oké, ik praat wel meer dan hem, maar dan nog. Als hij dan zo'n dingen zegt, dan weet ik eigenlijk niet hoe ik daarop moet reageren. Ik vind het zo erg dat hij dat vindt en dat zegt. Ik heb hem dan ook gezegd dat dit nooit mijn bedoeling was. Dat ik gewoon altijd heb gewild dat hij gelukkig was...

Ik had ook niet het gevoel dat hij met dingen zat voor zijn depressie. Maar misschien heb ik het helemaal verkeerd ingeschat. We konden lachen, we konden huilen samen. Ik vloog op hem als hij thuis kwam en hij vond dat leuk, maar hij vond me soms gewoon wat te druk. Dat gaf hij ook aan en daar probeerde ik dan ook op te letten. Ik was gewoon superenthousiast.
Soms heb ik het gevoel dat ik zoveel dingen verkeerd heb gedaan in onze relatie en dat hij daarom vertrokken is. Hij zadelt me alleszins op met dat gevoel. En dat, als ik het anders had aangepakt, hij hier nog zou zijn. En dat is heel moeilijk te dragen...

Maar als ik er dan briefjes, sms'en, foto's bijneem van ons van voor zijn depressie dan denk ik: wat hadden we het goed. Jij hield van mij, ik van jou en hadden geen oog voor iemand anders. We waren zo blij met elkaar en hadden alles om gelukkig te zijn. Een leuke familie, een mooi huis, veel vrienden,... Nu lijk ik nog alles te hebben, maar voelt alles zo leeg zonder hem...
Antwoord

(Dit bericht is het laatst bewerkt op 18-12-2016, 12:38 door ings.)

Register or login to view the content
Antwoord


Bedankt Ings voor je reactie.

Ik denk dat je er helemaal recht op zit. Wat hij dan wilde zeggen - als hij de mond werd gesnoerd - heb ik hem ook gevraagd. En dat wil hij nu niet meer herhalen zegt hij, dat heeft allemaal geen zin meer. Hij wil dus niet meer terug naar de tijd van toen. Daar moet ik dan maar mee leren leven, veronderstel ik. Terwijl ik toch altijd dacht dat hij gelukkig was, maar dat dit beeld nu erg gekleurd wordt door zijn depressie.

Ik wil ons nog een kans geven denk ik, maar ik mag dat eigenlijk niet uitspreken. En dat is vervelend omdat ik altijd heel eerlijk en open ben geweest. Ik schiet inderdaad nogal vaak in de verdediging, maar dat is wellicht om mezelf ook wat te beschermen. Hij heeft al zoveel van mijn karakter en van mezelf onderuit gehaald dat het op den duur echt niet meer oké was. Dat ik wellicht stekels opzette. Ik heb nu met hem afgesproken dat we praten als we allebei rustig zijn en als hij niet gedronken heeft. Hij geeft zelf aan dat hij na bepaalde gesprekken zich ook niet oké voelt en dat hij weet dat hij te hard is geweest. Dat wil hij eigenlijk niet zegt hij, maar hij lijkt het niet onder controle te hebben.

Hij heeft ook altijd gezegd dat hij helemaal niet van plan was om weg te gaan. Zelfs niet als hij al weg was. hij beloofde me terug te keren en hij zei me ook dat hij wist dat het meer dan ok was bij ons. Na een paar weken bij zijn ouders leek er gewoon een hele last van zijn schouders zijn gevallen en wilde hij helemaal niet meer terugkomen. Vind ik zo'n vreemde switch...

Kunnen wij hier nog sterken uitkomen of heb jij de neiging om net als iedereen te denken dat het helemaal over en uit is. Dat hij inderdaad gevangen zat in een relatie die voor hem niet ok was? Terwijl hij me voor zijn depressie toch echt wel gelukkig leek... Of mag ik zoiets niet vragen?
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Mijn energie is op Started by 10675
2 Replies - 98 Views
08-03-2024, 10:42
Laatste bericht: Tazz
01-02-2024, 00:15
Laatste bericht: don't know
31-01-2024, 11:10
Laatste bericht: Nicje
21-12-2023, 19:36
Laatste bericht: Mabel
28-05-2023, 19:27
Laatste bericht: Edelsteentje
28-03-2023, 08:44
Laatste bericht: Suuz
15-01-2023, 23:34
Laatste bericht: Simba
  Een depri partner als vrouw Started by Marijn
5 Replies - 1,947 Views
23-11-2022, 21:34
Laatste bericht: Anoniem2022
  Partner verstoot mij Started by Vidiyo
2 Replies - 688 Views
22-10-2022, 17:36
Laatste bericht: Fae
  Depressief door je relatie? Started by Anoniemm
8 Replies - 1,354 Views
10-08-2022, 08:13
Laatste bericht: Anoniemm



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)