Register or login to view the content

Register or login to view the content

Register or login to view the content

Hier na kleine twee jaar eigenlijk nog steeds dezelfde situatie. Ik in ons huis, hij in het huis van zijn ouders... Elke week wel contact, maar 99% bel of stuur ik eerst. Heel af en toe komt hij hier nog eens langs. Niet spontaan, wel om iets op te halen. Dan volgen er wel gesprekken. Maar hij is er helemaal klaar mee, met de relatie. Heeft hij mij al gezegd. En vertelt dit ook aan vrienden. Hij zat hier trouwens het diepst en naar die situatie wil hij nooit meer terug. Ik en onze relatie worden gelinkt aan zijn depressie. Dus hij trekt er een streep onder en hoopt toch weer gelukkig te worden op de een of andere manier, zonder mij. Zo hard. En ik heb het nog steeds lastig. Intussen ook al een hele tijd in therapie om het op de een of andere manier een plaats te kunnen geven. Maar ik blijf van hem houden...

jeetje grietje. Dat lijkt mij ook heel moeilijk en pijnlijk. Vind dat ook hard.
Zet mij aan het denken over mijn relatie. Ik zit er nu nog in en hoop echt dat mijn vriend niet zo denkt.
Ergens is het oneerlijk want je wilt het beste voor iemand en er voor zorgen, maar zo wordt het niet gezien.

Ik zit zelf met mega veel vragen. Mijn vriend moet op dit moment niets van mij weten. De honden (welke hij nog wel graag knuffelt) en ik zijn hem teveel. We irriteren hem en dat wordt steeds erger. Hij wil rust en een plek om terug te trekken als hij dit nodig heeft en dat kan nu niet. Ik mag niet aan hem zitten. Hij heeft geen zin verantwoording af te leggen als hij ergens heen wilt (wel fijn om te weten als je partner niet thuis komt maar even naar een vriend gaat). Maar alles is dubbel. Hij mag veel meer bij mij. Als hij naar zijn vrienden gaat vind ik dat prima. Bij zijn exen mocht hij dit niet. Maar ik vroeg hem zaterdag iets eerder thuis te komen. De hele dag hoor ik niks van hem onder het mom, ik wil geen verantwoording af leggen en eigenlijk kan ik schijt krijgen, even hard gezegd. Maar hij komt wel om 10 uur thuis. Ik heb hem van de week gezegd dat ik vond dat hij veel bier dronk. Dit is hij ook gaan minderen. Hij wil eigenlijk dat ik en de honden weer op onszelf gaan wonen zodat hij rust heeft. Maar wel de honden aan halen en aandacht geven. Ik vroeg hem ook zaterdagavond nadat ik hem gevraagd had waarom hij niet iets laat horen, waarom hij mij wel afentoe een kus geeft. Hij zei dat hij dat alleen doet als hij weg gaat en waarom wist hij eigenlijk niet. Vanmorgen kreeg ik er ook gewoon 1. Tevens was ik zaterdag bij de buurvrouw, hij is ondertussen thuis geweest en daarna vertrokken naar zijn maatje. Ik was niet thuis, hij wist niet waar ik was en vroeg daar ook niet naar. Nu kwam hij gisteravond met ik had de buurvrouw nog moeten helpen. dus ik zeg, dat heb ik al gedaan. Toen hij vroeg wanneer vond hij dat ik hem dat had moeten vertellen. Maar hij verteld niets. Wil soms niets laten horen. Maar verwacht wel van mij dat ik hem alles zeg en vertel.

Tevens schrijf ik dingen op. Eigenlijk in een soort rijm iets. Laatst iets geschreven dat ik het jammer vind dat hij zijn talenten niet ziet. Hij heeft dit gelezen. Gisteravond vroeg hij waarom ik het opschreef. Ik had denk ik gewoon moeten antwoorden maar er kwam een ja gewoon uit. Hij zei dat het bij hem beter door komt als ik dingen tegen hem zeg ipv dat hij dat leest, maar ik vind het moeilijk. Ik ben bang dat het verkeerd valt bij hem. Maar misschien moet ik het opschrijven en dan voorlezen?

eigenlijk weet ik niet wat ik met de situatie om moet gaan. Ik vind dingen dubbel. Hoe zien jullie dit?

Register or login to view the content

Register or login to view the content

Moet inderdaad moeilijk zijn Positiva! Ik snap het van zijn kant, maar aan de andere kant... hakt er ook hard in bij jou (ook al wil je alles met heel veel liefde toedekken). Nee, toedekken is misschien niet het juiste woord. Weet niet direct hoe ik het anders moet verwoorden.

@infinity: ik herken me heel erg in je verhaal. En daaraan merk ik steevast dat hoe verschillend een depressie kan zijn, er vaak ook heel veel gelijkenissen merkbaar zijn. Mijn vriend gaf ook heel vaak geen kus meer, af en toe wel. Hij kwam en ging wanneer het hem uitkwam terwijl hij nooit zo was geweest... Hij mocht gaan en staan waar hij wilde, maar hij liet me iets weten of we spraken een uur af. Maar hij ging op donderdag trainen en bleef soms de helft van de nacht weg. Ook dat bier drinken... Zo herkenbaar. Dat gebeurde hier ook...

Vorige vrijdag heeft mijn vriend nog tegen een vriendin verteld dat praten over ons hem te veel energie kost. Energie die hij er niet meer wil instoppen. Trek ik de verkeerde conclusie als ik denk dat hij dan nog steeds niet terug in evenwicht is? Hij moet eerst zijn weg volgen denk ik, voor er ooit nog sprake kan zijn van een weg voor ons. Als die kans er ooit nog komt natuurlijk want dat ziet er eigenlijk niet naar uit. Maar als je 15 jaar gelukkig samen bent dan kan depressie misschien heel veel kapot maken, maar naar mijn gevoel niet alles...

Register or login to view the content

@positiva: Dat heb je eigenlijk wel heel goed verwoord. Voor mij ook wel heel duidelijk. Misschien moet ik minder verwachten, maar ik klamp mij nog best erg vast aan momenten dat het wel oke gaat of dat hij een hartje stuurt of iets. Wij zitten samen in zijn appartement met mijn honden. Best een beetje op elkaar. Hij wil wat meer rust en zich terug kunnen trekken soms. Ik wil kijken of ik meer weg kan. Sporten, honden wandelen, naar vriendinnen. Gewoon zodat hij even heeft.

Gisteren was opeens wel weer positief. Ik geloof dat hij zelf het GGZ heeft gebeld en hij is op een afspraak geweest. Ik kreeg hartjes en kusjes terug op mijn apps. Hij vroeg wat we met eten gingen doen en stelde zelf voor om dan vandaag pannenkoeken te bakken. Wat ik lekker vind en hij top maakt. Gisteren zijn we allebei lekker bezig geweest. Hij met het maken van een dartbord en ik met een geboortebord. Eigenlijk was het als vanouds en gezellig. Daarna wilde hij graag nog samen een programma kijken wat we beiden leuk vinden. Ik wilde gaan douchen maar hij zei ik dacht we kunnen samen dat wel gaan kijken.

Kan het ook zijn dat eind van de week hij gewoon moe is van zijn werk en daardoor meer afsluit?

Wat is depressie een rot ziekte. Als ik jullie verhalen zo lees lijkt het mij ook allemaal zo moeilijk. Ik hoor nu heel veel kies voor jezelf. Maar ik zie nog veel positieve dingen in hem ook al krijg ik nu erg weinig terug. Stiekem hoop ik dat als hij wat opknapt en zich iets beter voelt hij denkt..jemig ze heeft alles doorstaan en is er nog. Maar geen idee hoe hij soms over mij denkt. Als ik vraag of hij het afentoe wel nog fijn vind dat ik er ben wordt hij wat boos. Ik mag niet om bevestiging vragen.(Ook al doelde ik daar niet perse op)