Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Mijn partner is depressief



Register or login to view the content
Antwoord


Bedankt voor jullie reacties. Ik hou inderdaad nog erg vast aan mijn vriend (ex dan, zoals je wil Wink) en ik zou het wat moeten kunnen loslaten. Dat vraagt hij zelf ook. Wat natuurlijk niet makkelijk is. Maar ik leg mezelf niet al te veel druk op. We zijn tenslotte meer dan 15 jaar samen geweest en hoe je het draait of keert, hij zal altijd iets met me doen. Dat denk ik toch.

Wat mijn collega betreft, ik heb inderdaad de behoefte om er met hem over te praten. We praten eigenlijk over alles en leerden elkaar op een heel korte tijd behoorlijk goed kennen, maar dit onderwerp ga ik eigenlijk uit de weg. Ik ben van hetzelfde gedacht, Positiva. Hij is niet vrij. Dus ik kom daar niet tussen! Dat waren mijn principes en die moeten ze ook blijven. Hoe moeilijk dat ook is. Sommige vriendinnen zeggen dat ik me daar niets van moet aantrekken, maar dat vind ik dan weer kortzichtig en egoïstisch. Van een vent van iemand anders blijf je af. Heb nu al het gevoel dat ik veel te veel beslag op hem leg. We werken samen, gaan samen lopen, sms'en elkaar elke dag,... Zou dat als vriendin eigenlijk ook niet leuk vinden. Al trek ik me daar dan weer aan op.
Balanceren bij mijn vriend en nu alweer balanceren... Een mens zou er dronken (of helemaal gek) van worden...
Antwoord


Oeps! Ik had niet gelezen dat hij een vriendin heeft. Voor mij persoonlijk is dat verboden gebied. Zoals ik jullie lees voor jullie ook. Maar ik bedoelde ook in de kern te zeggen dat je je eigen geluk moet zoeken. Of dat nou met die collega is of in andere vlakken van je leven.
Antwoord


Register or login to view the content
Antwoord


Ik hoor van alle kanten waaien dat het niet zo goed gaat met zijn vriendin, maar hij woont er pas 14 dagen mee samen. Eigenlijk is het heel erg gek dat ik het hoegenaamd in mijn hoofd haal om te denken om dan ook maar iets met hem te beginnen. Ik denk echt dat het de hunkering naar wat warmte en bevestiging is. Ik zei het gisteren nog tegen een collega. Daar komen alleen maar meer gebroken harten van en dat wil ik niet. Maar wat is het verdomme moeilijk om op vrijdag thuis te komen en de avond hier alleen te slijten... Vorige week had ik nog die loopwedstrijd, maar nu. Of dat ik nu hang, lig, werk of treur. Wat maat het uit? Alleen ben ik toch...
Antwoord

(Dit bericht is het laatst bewerkt op 16-12-2016, 23:57 door Superman.)

(16-12-2016, 18:33)Gietje117 schreef: Ik hoor van alle kanten waaien dat het niet zo goed gaat met zijn vriendin, maar hij woont er pas 14 dagen mee samen. Eigenlijk is het heel erg gek dat ik het hoegenaamd in mijn hoofd haal om te denken om dan ook maar iets met hem te beginnen. Ik denk echt dat het de hunkering naar wat warmte en bevestiging is. Ik zei het gisteren nog tegen een collega. Daar komen alleen maar meer gebroken harten van en dat wil ik niet. Maar wat is het verdomme moeilijk om op vrijdag thuis te komen en de avond hier alleen te slijten... Vorige week had ik nog die loopwedstrijd, maar nu. Of dat ik nu hang, lig, werk of treur. Wat maat het uit? Alleen ben ik toch...

Register or login to view the content
Antwoord


Hi allemaal,

Wat ontzettend hartverwarmend om jullie reacties te lezen, al ken ik jullie helemaal niet. Het kan bijna als een wonder aanvoelen om te realiseren dat er meer mensen zijn die precies hetzelfde meemaken of ervaren, of het juist van de andere kant beleven; waar ik ook heel erg benieuwd naar ben. Zo zie je maar dat je nooit alleen bent, en wat jullie doen op dit forum is echt heel erg mooi, bedankt allemaal daarvoor!!

Ik zal even kort wat vertellen, wie weet dat iemand graag inhaakt op mijn verhaal of ik misschien anderen hiermee kan helpen.
Ik ben inmiddels drie jaar samen ongeveer met mijn vriend. Ik viel voor hem om zijn super zelfverzekerde houding en zijn enorme enthousiasme. We hadden vanaf dag 1 al een klik en al snel was duidelijk dat wij stiekem heel erg verliefd op elkaar waren. Dat ging een jaar zo verder..Ik merkte altijd al wel een hele lichte vorm van een negatieve kijk op dingen bij hem, maar ik zocht daar niks achter omdat we dat allemaal wel eens hebben. Dat veranderde langzamerhand echter naar een (naar mijn idee inmiddels ernstige ) depressie. Dat is nu al ruim een jaar/ anderhalf bezig en het wordt erger en erger naarmate de tijd voorbij gaat. Het begon met het feit dat toch wel veel gesprekken over hem gingen, en zijn gevoelens en zijn problemen. Dat werd meer en meer tot er weinig tot geen interesse meer in mij of mijn leven was. Hij begon iedereen om zich heen weg te duwen, zo ook mij. Hij noemde zichzelf soms waardeloos en kon zich wel eens dagen lang opsluiten in zijn huis in bed. Dingen in zijn leven gingen steeds slechter, hij kon zich niet settelen in een baan, hij heeft weinig vrienden meer en heeft problemen met alles en iedereen wat hij aanraakt.. Hij geeft nu aan dat hij geen gevoel meer heeft, geen emoties meer, en daardoor ook geen 'gevoel' voor mij meer heeft. Hij mist me niet zoals ik hem kan missen, hij is niet verliefd, wilt al een hele lange tijd geen 'fysiek contact' omdat hij daar geen zin meer in heeft en wil eigenlijk de hele tijd alleen zijn. Ik dacht eerst dat hij gewoon niets meer van mij wilde, mij niet meer leuk vond en dat het aan mij lag.Toch was dit ook tegenstrijdig met wat hij mij soms kon vertellen. Dan kwam er opeens een soort aanhankelijke periode waarin hij liet blijken dat hij zo veel van mij houdt en mij écht niet kwijt wil en dat hij er niks aan kan doen. Later heb ik mij wat verdiept en blijkt dit een veelvoorkomend probleem te zijn bij depressie. Ik twijfel niet aan of hij van mij houdt, dat weet ik namelijk wel. Ik heb het alleen na twee jaar er onvoorwaardelijk voor iemand zijn, van iemand houden, al mijn energie in iemand steken en daar helemaal niks qua liefde of bevestiging voor terug krijgen wel heel zwaar mee. Ik wil graag bij hem zijn en hem steunen, want dat doe je naar mijn mening voor iemand van je houdt. Maar hoe houden mensen dit vol? hoe doen andere partners dit en herkennen die mijn problemen? Zijn er mensen met een depressie die dit herkennen en wat zou hun in zo'n situatie nou wel/niet helpen? Ik voel me heel erg onbegrepen en alleen soms, alsof mijn probleem minder belangrijk is..maar ik wil alleen maar wat liefde terug voor álles wat ik doe. is dat teveel gevraagd in deze situatie?


Graag wil ik jullie super fijne houding jegens andere mensen voortzetten; dus als ik mensen met iets kan helpen, twijfel dan niet om contact te zoeken. Nu duidelijk is wat een effect het kan hebben op mensen om te weten dat je nooit alleen bent, hoop ik dat ook voor iemand te kunnen betekenen!!
Antwoord


@ Superman: Ik zou helemaal niet weten waarom wij jouw reactie niet op prijs zouden stellen! Ik doe dat ook!
Bedankt alvast voor de wensen, ik wens je alleszins ook warmte en liefde. Want ik heb er mogen van proeven en het smaakt zeker naar meer. 
Als tiener had iedereen een liefje en modderde ik maar wat aan. Ik had superveel vrienden, maar niemand werd verliefd op mij. Ik stelde me er wel vragen bij want iedereen vond me wel tof, maar geen relatiemateriaal. Tot ik mijn vriend leerde kennen. Ik was een tijdje verliefd geweest op een andere jongen en had een paar keer met hem gekust, maar hij maakte eigenlijk misbruik van mij. Niet op de erge manier hoor (ik bedoel seksueel dan), maar gewoon... hij wilde zogezegd iets serieus, maar na een paar weken bedroog hij me al met een ander meisje. Ik besloot er onmiddellijk een punt achter te zetten en eigenlijk mijn eigen weg te gaan. Zonder jongens, alleen maar met vriendinnen. Een paar maanden later was ik op een plaatselijke fuif en daar leerde ik P. beter kennen. Ik kende hem al van naam en had hem een paar keer op het dorp gezien, maar verder hadden we eigenlijk nog niet gepraat. Die avond had ik zo graag met hem gekust, maar hij zei me dat dat niet kon. Hij had immers al een liefje. Op 17-jarige leeftijd vond ik dit zo'n volwassen gedrag dat ik hem van dan af eigenlijk al op handen droeg. Hij besloot contact te houden met mij en eerlijk te zijn tegen haar. Van dan af bloeide er zoiets moois dat ik ervan overtuigd was dat dit het was voor de rest van mijn leven. We waren zo verliefd dat ik ook helemaal mezelf bij hem kon zijn. En dat vond ik fantastisch.
Ik weet niet precies waarom ik dat vertel, maar liefde kan zo puur zijn. En ik hoop echt dat je dit mag ervaren. Ik weet er alles van dat mensen zeggen, je bent nog jong en het komt nog wel.
Nu zeggen mensen mij dat ook. Je hebt nog een heel leven voor je, terwijl ik dat eigenlijk niet zo zie. Ik ben 15 jaar bij mijn vriend geweest en ben altijd dolverliefd gebleven. Ik was zo dankbaar voor wat we hadden... Maar kijk nu. Bijna al mijn vriendinnen hebben een man, kinderen en ik zit hier op mijn 33ste alleen. En ik ben ongelooflijk gekwetst. Ik werd gekwetst door de persoon die ik het allerliefste zag en ik kan daar moeilijk mee om. Als je iemand graag ziet, hoe kan dat dan... Daarom weet ik ook dat ik mijn collega met rust moet laten. En ik ga dat echt heel hard proberen. Ik ben het hem, zijn vriendin en mezelf verschuldigd. Ik hoop dat ik de kracht kan vinden! En ja, af en toe ga ik hier wat stoom aflaten. Als jij dat nog wil, Superman, doe ook gerust. Kan soms toch een klein beetje verlichten.
Antwoord


@Lifewithdepression: Wat een verhaal ook weer, maar o zo herkenbaar. Wij schrijven en praten al maanden over niks anders hier. Het verschil met mijn verhaal is dat jullie duidelijk horen dat jullie partner jullie nog graag ziet. Dat dekt misschien niet alles, maar dit doet  mij enorm twijfelen. Dat wil niet zeggen dat jullie het niet mogen zeggen natuurlijk, maar mijn vriend laat uit niets meer blijken dat hij nog maar iets voor mij voelt. Daarom wordt er soms getwijfeld aan het hele verhaal van depressie. Daarnaast kan hij ook heel uitgelaten en echt zot doen waardoor nog meer mensen zich vragen stellen. Hij stelt niet echt de typische symptomen waardoor ik me vragen stel. En waardoor het voor mij extra pijnlijk wordt. Was hij me echt beu of is er een depressie en voelt hij gewoon niks meer.

Ik weet dat het ontzettend moeilijk is om bij iemand als onze partners te leven. Ik heb het hier zo'n zes maanden uitgehouden en ik moet zeggen dat ik het verdomd moeilijk had. De symptomen die jij opnoemt, herkende ik hier deels. Er was ook totaal geen behoefte meer aan fysiek contact. Terwijl wij er anders een normaal seksleven op nahielden. Ik verzette hemel en aarde en haalde alles uit de kast, maar niets kon hem nog boeien. Dat deed mijn zelfvertrouwen serieus zakken. Ik vond het soms zo erg dat ik huilend in slaap viel. Ik vond het ook niet leuk om me telkens maar weer 'te presenteren'. Op den duur voelde het ook niet meer oké voor mij. Maar ik had altijd genoten van die tijd samen, van die aandacht en dat was er plots niet meer. Interesse in mijn leven was er ook een pak minder, maar als ik huilde kwam mijn vriend er wel altijd bij zitten. Zijn inlevingsvermogen was net iets minder, maar hij probeerde me wel nog ten allen tijde te steunen. Dat moet wellicht heel veel van hem gevraagd hebben en daarom trok hij er misschien ook de stekker uit. Ik weet het niet. Het probleem is dat ik het nog steeds als een fase zie, er moet een tijd komen dat het beter gaat. Maar ik heb niet de indruk dat er iets verandert aan de situatie bij mij. Is jouw vriend intussen in therapie of neemt hij medicatie? erkent hij zijn probleem? Die van mij slikt AD sinds februari en gaat naar een therapeut sinds april. Hij woont intussen meer dan zes maanden terug bij zijn ouders nadat wij 7 jaar hebben samengewoond. Daarvoor waren we al 9 jaar samen. Een paar jaar terug ging mijn vriend heel erg diep. Hij sliep weinig en was constant bezig met het verbouwen van ons huis. Hij moest en zou alles zelf doen en regelen.Toen hield ik mijn hart al vast want tussen ons zat het nog goed, maar ik wist dat hij te veel van zichzelf vroeg. In 2015 zijn we verhuisd en dan ging het gewoon heel erg snel bergafwaarts met hem. De vraag is nog altijd of dat kwam door een depressie of zat hij gewrongen met zijn gevoelens en ontwikkelde de depressie op die manier. Een vraag waar ik wellicht nooit een antwoord op zal krijgen...

Tijd zal alles moeten uitwijzen en ik denk dat dit bij velen onder ons zo is...
Ik wens je alvast héél veel moed, wijsheid en doorzettingsvermogen want het is niet evident om te blijven geloven in de liefde, maar zeker niet om recht te blijven en tijden van depressie.
Antwoord


Register or login to view the content
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Mijn energie is op Started by 10675
2 Replies - 99 Views
08-03-2024, 10:42
Laatste bericht: Tazz
01-02-2024, 00:15
Laatste bericht: don't know
31-01-2024, 11:10
Laatste bericht: Nicje
21-12-2023, 19:36
Laatste bericht: Mabel
28-05-2023, 19:27
Laatste bericht: Edelsteentje
28-03-2023, 08:44
Laatste bericht: Suuz
15-01-2023, 23:34
Laatste bericht: Simba
  Een depri partner als vrouw Started by Marijn
5 Replies - 1,948 Views
23-11-2022, 21:34
Laatste bericht: Anoniem2022
  Partner verstoot mij Started by Vidiyo
2 Replies - 689 Views
22-10-2022, 17:36
Laatste bericht: Fae
  Depressief door je relatie? Started by Anoniemm
8 Replies - 1,357 Views
10-08-2022, 08:13
Laatste bericht: Anoniemm



Gebruikers die dit topic lezen:
3 gast(en)