Jazeker herken ik dat.
Ik lees dit hier met een zekere regelmaat.
Zelf herken ik dit ook, als iemand die depressies heeft doorgemaakt. Ik probeerde me dan lange tijd staande te houden en mij
zo normaal mogelijk te gedragen. Thuis kon ik dat masker laten vallen. Ook al  had ik het gewild, dan nog was een rol aannemen
in mijn eigen huis echt onmogelijk.

Groet,  Bert

Jazeker herken ik dat.
Ik lees dit hier met een zekere regelmaat.
Zelf herken ik dit ook, als iemand die depressies heeft doorgemaakt. Ik probeerde me dan lange tijd staande te houden en mij
zo normaal mogelijk te gedragen. Thuis kon ik dat masker laten vallen. Ook al  had ik het gewild, dan nog was een rol aannemen
in mijn eigen huis echt onmogelijk.

Groet,  Bert

Hoi Bert, dat zat ik dus ook al een beetje te denken. Vind dat aan de ene kant wel lastig (tegen hen is hij wel leuk) maar kan het ook begrijpen.  Thuis wil je jezelf kunnen zijn. Het is nu ook mijn eigen onzekerheid dat mee speelt. Houdt hij nog wel van je etc etc. Ik merk ook dat het lijkt alsof we afstand nemen. Zijn er misschien ook tips om dat te voorkomen?

Even een vraag, mijn vriend is tegen mij anders dan tegen zijn vrienden. Tegen mij is hij stil en  chagrijnig. Bij zijn vrienden is hij niet zo vrolijk als anders maar wel een stuk gezelliger en praat meer. Herkennen jullie dit?

Bij mij was hij vaak chagrijnig en dan ging de telefoon. Een vriend van hem en dan kon hij gezellig kletsen en lachen. dus ja, heel herkenbaar. Ik vermoed dat dit is, om. Ze weten wel enigzins dat wat ze doen verkeerd is. Maar men probeert niet iedereen van zich weg te duwen. Diegene die het dichts bij hen staat is de klos.

Ik denk niet dat je er iets tegen kunt doen. Maar je kunt het wel makkelijker maken voor jezelf door het niet persoonlijk te nemen. Zich tegenover jou anders voordoen als ze zich voelen, kunnen ze er nu niet bij hebben..
Je kunt het juist ook zien als een compliment (mits het niet te grof wordt natuurlijk): hij voelt zich bij jou veilig genoeg om dit te laten zien. Maar misschien is dat té positief 

Hij zegt dat hij zo is omdat wij (Ik en de honden) hem nu irriteren. 
Zelfs als de honden rustig zijn irriteren zij hem.
hij had niet verwacht dat het zo'n grote verantwoording zou zijn.
Nu is ook alles in zijn hoofd teveel en het enige dat hij wil is rsut.

Wat ik al aangaf, ik moet dus weg met de honden na samenwonen vanaf half oktober.
Wel is het met honden en 2 kamer appartement wat krap.
Ik ben druk aan het zoeken naar een huis meer in zijn omgeving en ga morgen kijken.
Dit ook omdat ik mij niet fijn voel in mijn eigen huis, dat dichter bij mijn werk is en natuurlijk ook wel dichterbij hem,
zodat het makkelijker is elkaar te zien.
Wel geeft hij aan dat ik niet moet verwachten dat ik hem gelijk vaak zie.
Dat doe ik ook niet.
Ik weet ook niet of ik hem bij de zoekactie moet betrekken, maar wil eerlijk tegen hem kunnen zijn.
Ben alleen bang dat ik hem dan benauw.

Hij wil rust.
Hij wil dat ik weg ga en als hij een dag of 2 niets laat horen moet ik dat accepteren.
Maar wat met elkaar zien? We hebben een relatie en het is wel belangrijk die ook te onderhouden?
Hoe ging dat bij jullie, wat zouden jullie doen?
ik wil hem sowieso wel 1 x in de 1 of 2 weken zien. Dat lijkt mij meer dan logisch.
Hij zegt ook dat hij mij en zijn moeder en vrienden weg gaat duwen en dat hij weinig zal laten horen.
Verder is de relatie lastig. Hij wil liever niet aangeraakt worden etc. Hij vind dat opeens vervelend en wil zelf aan geven als hij dat wel wil. Ik vind dat lastig. Ik ben wel van even een kus, knuffel of aai.
Hij wil nu aan zichzelf werken en hoe het met ons gaat verlopen kan hij geen antwoord op geven.
Verder ha dhij iets gelezen over affectieve verwaarlozing(emotionele verwaarlozing)
Hier kon hij zich goed in vinden, en na het lezen, ik ook.
Wat mij wel enorm stak is dat hij alles maar denkt te weten. Hij vult alles in. Wat ik denk wat ik zou voelen.
Ik ben soms wat onzeker over mijzelf en nu in deze situatie ook.
Nu heb ik hiervoor rot relaties gehad en denkt hij volgens mij dat ik daarin de onderdanige onzekere was.
Dit was niet zo.
Hij zegt ook dat zijn exen allemaal aan hem vastklampte en dat hij onzekere mensen aantrekt vanwege zijn situatie en hoe hij zich voelde.
Ik ben daar beetje boos om want ik ben juist de sterke persoon geweest en niet de zwakke en ik ben niet zoals zijn exen.
Kan ik hem dat wel gewoon zeggen?

Hij zegt dat hij zo is omdat wij (Ik en de honden) hem nu irriteren. 
Zelfs als de honden rustig zijn irriteren zij hem.
hij had niet verwacht dat het zo'n grote verantwoording zou zijn.
Nu is ook alles in zijn hoofd teveel en het enige dat hij wil is rsut.

Wat ik al aangaf, ik moet dus weg met de honden na samenwonen vanaf half oktober.
Wel is het met honden en 2 kamer appartement wat krap.
Ik ben druk aan het zoeken naar een huis meer in zijn omgeving en ga morgen kijken.
Dit ook omdat ik mij niet fijn voel in mijn eigen huis, dat dichter bij mijn werk is en natuurlijk ook wel dichterbij hem,
zodat het makkelijker is elkaar te zien.
Wel geeft hij aan dat ik niet moet verwachten dat ik hem gelijk vaak zie.
Dat doe ik ook niet.
Ik weet ook niet of ik hem bij de zoekactie moet betrekken, maar wil eerlijk tegen hem kunnen zijn.
Ben alleen bang dat ik hem dan benauw.

Hij wil rust.
Hij wil dat ik weg ga en als hij een dag of 2 niets laat horen moet ik dat accepteren.
Maar wat met elkaar zien? We hebben een relatie en het is wel belangrijk die ook te onderhouden?
Hoe ging dat bij jullie, wat zouden jullie doen?
ik wil hem sowieso wel 1 x in de 1 of 2 weken zien. Dat lijkt mij meer dan logisch.
Hij zegt ook dat hij mij en zijn moeder en vrienden weg gaat duwen en dat hij weinig zal laten horen.
Verder is de relatie lastig. Hij wil liever niet aangeraakt worden etc. Hij vind dat opeens vervelend en wil zelf aan geven als hij dat wel wil. Ik vind dat lastig. Ik ben wel van even een kus, knuffel of aai.
Hij wil nu aan zichzelf werken en hoe het met ons gaat verlopen kan hij geen antwoord op geven.
Verder ha dhij iets gelezen over affectieve verwaarlozing(emotionele verwaarlozing)
Hier kon hij zich goed in vinden, en na het lezen, ik ook.
Wat mij wel enorm stak is dat hij alles maar denkt te weten. Hij vult alles in. Wat ik denk wat ik zou voelen.
Ik ben soms wat onzeker over mijzelf en nu in deze situatie ook.
Nu heb ik hiervoor rot relaties gehad en denkt hij volgens mij dat ik daarin de onderdanige onzekere was.
Dit was niet zo.
Hij zegt ook dat zijn exen allemaal aan hem vastklampte en dat hij onzekere mensen aantrekt vanwege zijn situatie en hoe hij zich voelde.
Ik ben daar beetje boos om want ik ben juist de sterke persoon geweest en niet de zwakke en ik ben niet zoals zijn exen.
Kan ik hem dat wel gewoon zeggen?

Je zegt het zelf al, hij DENKT alles te weten en is met het minste geïrriteerd. Dus laat hem maar zeggen, als je daartegenin gaat is hij wederom geïrriteerd. en dat wil je niet. Ga zelf op zoek naar iets. Daarmee zeg je zonder het uit te spreken dat je niet onderdanig noch onzeker ben (hoewel je dat mss van binnen wel bent of voelt op dat moment). Maar niets van laten merken.
Jij moet verder met je leven en dat van 2 honden, die niets aan deze situatie kunnen doen.
Wij belden tot vrijdag bijna dagelijks of smsten. Waarom tot vrijdag. Er moest wel vanalles geregeld worden betreft lening van de woning etc. Die ik van hem volledig op mij moet nemen. Vrijdag zei hij dat hij ons wat ruimte wilde geven. met ons, niet als koppel bedoeld maar als vrienden. Hij heeft de relatie stopgezet en is daar heel drastisch in geweest. Maar hij wil mij wel als beste vriendin. En ik merkte ook dat hij mij niet volledig wil loslaten. Ik probeer en leven zonder hem of meer naast hem op te bouwen. anders ben je binnen de korste keren ook depressief. En dat lukt, ik post dat ook op sociale media. Zo laat ik toe dat hij me kan volgen en dat hij merkt dat ik niet ga zitten kniezen. + Het geeft het gevoel dat er toch nog een connectie is (reageren op foto's etc).
Hij vroeg mij nog iets te lezen dat hij niet goed begreep. Ik heb inmiddels die mail allang gelezen en snap deze wel, maar ik bepaal wanneer ik dit aan hem uitleg. Hij moet mij nu eerst missen. Voelen dat hij mij niet meer kan bellen of spreken als hij dat wil; dat is wat hij wil. Ik heb me daar maar naar te schikken. weet ook dat dit iets is dat wederzijds is. En hij zal rust nodig hebben en hij zal rust vinden. Maar soms wil je ook praten over vanalles; soms wil je iets delen. Eb dat moet hij ook voelen dat dit eigenlijk leuker is met 2. maar dit vraagt tijd voor hem en ook voor jou. Maar ga niet zitten kniezen. Maak jezelf op voor je buiten gaat, weg met die joggingbroek, doe wat make-up op, leer zelf terug te stralen, krijg terug zelfzekerheid. Hij zal dat ook merken en hopelijk heeft het ok op hem een positief effect. 1 à 2x/ week= ok. Maar varieer. Wissel zo vaak mogelijk af en durf ook aleens langer, anders gaat hij zich mss al voorbereiden op je komst dat kan positief zijn maar ook negatief. en dat zou niet leuk zijn. Hou je contact kort en jij neemt de leiding om het telefoongesprek te stoppen of om weg te gaan. Geef geen kans om hem jou weg te sturen. A) das geen leuk gevoel B) het geeft je meer zelfzekerheid dat je dat toch maar hebt gedaan (geloof me, dit is niet makkelijk want je wil zolang mogelijk bij hem zijn, maar je wil voorkomen dat er negatieve gesprekken of gevoelens of irritaties van komen. schrik niet dat hij zelfs niet naar de honden vraagt. Wij hebben ook een hond en geen enkele keer heeft hij hier al naar gevraagd. en eerlijk gezegd, die dieren daar heb je momenteel meer aan dan aan hem, dus geef ze ook die aandacht. Want zij zijn er voor jou hoor en zij laten je niet in de steek (want dat gevoel heb je). Laat hem maar ff. maar laat jezelf niet gaan
grt

Ik ben het niet helemaal met Noke eens. Wat mij betreft zou je je zo op kunnen stellen als er geen depressie in het spel is. Over het algemeen heeft iemand met een depressie een niet al te hoog zelfbeeld. Door hem jaloers te maken (waar het verhaal van Noke op neer komt) duw je hem alleen maar verder de put in. Natuurlijk ben ik het er wel mee eens dat je goed voor jezelf moet zorgen en dat je moet proberen om positief in het leven te (blijven) staan.  Iemand die depressief is heeft nu eenmaal niets aan een partner die met hem mee treurt.
Mijn partner en ik zijn destijds 3 maanden uit elkaar geweest. Ook hij wilde rust. Oftewel: de weinige energie die hij had, wilde hij in zijn genezing steken. Ik heb hem de eerste weken laten bepalen wanneer er contact zou zijn. Niet omdat ik onderdanig was, maar omdat ik van hem hou en deze relatie niet zomaar op wilde geven. Ik heb daarbij wel aangegeven dat ik voorlopig zou wachten en dat hij altijd contact op mocht nemen. Verder geen druk opgelegd. Vanwege het "ervaren" van druk wonen we nu (na ruim 3 jaar) nog steeds niet samen. Hij komt eigenlijk ieder weekend bij me, maar ik vraag nooit wanneer hij komt. Dat vindt hij nog steeds het prettigst.
Mijn partner kon ook niet aangeven of onze relatie nog een kans had. Alles lijkt negatief, nutteloos en liefdeloos (de gevoelens zijn ook vaak afgevlakt), dus eigenlijk hebben ze totaal geen idee van de toekomst..

Als je dingen hebt die je echt dwars zitten, zou ik het gewoon zeggen. Het is natuurlijk niet de bedoeling dat jij er ook aan onderdoor gaat. Maar de kans is groot dat hij daar nu niets mee kan. Ik heb er mee gewacht tot mijn partner weer iets omhoog gekrabbeld was. Het is altijd balanceren tussen "niet te veel belasten" en "wel de waarheid zeggen". Ga bij jezelf na of je je prettiger zou voelen als je het hem vertelt. Zo ja: vertel het dan.

Dit is de mening van mij. En zo heeft Noke ook haar mening. Dus daar wil ik niets aan af doen.

Ik denk wel dat ik meer mijn eigen weg weer moet gaan vinden.
Maar ik zeg wel dat ik van hem hou.
Hij wil niet graag dat ik hem aanraak maar ik geef hem toch die kus of aai omdat ik zo ben.

hij is vandaag naar de intake van de psychiater geweest. Ik wil hem graag vragen hoe het was maar denk niet dat ik een goed antwoord krijg.

Gisteren heb ik ook proberen te zeggen wat ik van hetgeen hierboven ergens staat vond.
Het kwam er zo belabberd uit dat ik het beter op had kunnen schrijven, maar wanneer laat je dat dan lezen.
Ik heb hem gevraagd of hij mij dingen wil vragen ipv zelf invullen, maar kreeg als antwoord. ik vraag helemaal niets.

Vandaag voor hij naar de psych ging nog ene lief berichtje gestuurd. Inmiddels is het gelezen, maar geen reactie terug.

Ook ben ik gisteren bij een huis gaan kijken. Ik heb het hem gezegd tussen neus en lippen door, maar verder heb ik hem daar ook niet meer over gehoord.

Ik heb echt het gevoel en idee dat alles bij hem dood is. Dat hij mij echt niet wil nu en dat is moeilijk. Soms negeert hij mij, soms praat hij wat tegen mij aan over een tv programma.
De kus krijg ik nog wel, maar verder niets. Hij is ook kort in zijn antwoorden. ja, nee, oke en soms een chagrijnig of sarcastisch antwoord.

Register or login to view the content

Hier gaat het inmiddels wel. Ik heb echt even alles over mij heen. Morgen een onderzoek voor borstkanker in het ziekenhuis. Echt..mijn 2018 is echt geweldig tot nu toe.

Ik laat mijn vriend met rust als ik merk dat hij wat terug getrokken en chagrijnig is. Ik doe normaal tegen hem en probeer hem te knuffelen als dat nag. Hij was gisteren voor zijn 2de gesprek naar de psychiater (eerste gesprek na intake). Hij vond dat hij geen leuke vrouw had en wil niet met haar praten. Hij moet stoppen met anti depressiva en meer gaan sporten. Hij was goed chagrijnig. Ik vroeg of hij erover wilde vertellen maar daar had hij geen zin in. Dat is ook prima. Zondag heeft hij wel een leukw dag gehad. Erop uit geweest met vrienden en daar kwam hij vrolijk van terug gelukkig. Het gaat met ups en downs zijn buien nu, maar kan het meer van mij afzetten.