Ik probeer snel nog een antwoord te formuleren voor ik weer naar mijn werk moet vertrekken. Over de middag kom ik meestal een uurtje naar huis en eet ik hier mijn boterhammen op. 

Bedankt Positiva dat je ernaar vraagt hoe het met me gaat .

Ik moet zeggen dat ik niet het gevoel heb dat ik uit het dal ben, maar dat ik de tranen toch voor even heb kunnen stoppen. Misschien is dat goed. Een hele emmer aan emoties over me gekregen dit weekend. Heel vreemd allemaal.  Allé, niet alleen vreemd, ook een echt gevecht met mezelf en eigenlijk van hot naar her geslingerd worden. Ik weet niet goed hoe ik het moet omschrijven.


Het komt hierop neer. donderdag nog een gitzwarte dag en vrijdagavond voelde ik me eigenlijk niet beter. Ik zat alleen in mijn klas en ik kon eigenlijk niet werken. Ik functioneerde gewoon niet. Er was niemand meer bij me (alle collega's naar huis naar hun gezin, vriend of vriendin) en dan is het hels om te beseffen dat alleen mijn ouders op me wachten... Dat er niemand thuis op je zit te wachten waar je de avond gezellig mee kan doorbrengen... Maar gelukkig had ik nog mijn eerste loopwedstrijd op het programma. Het zag er naar uit dat mijn collega (waar ik hier misschien al eens over vertelde) niet zou meerijden van thuis uit en dat vond ik wel spijtig. Gelukkig had ik nog een vriendin dat wel meereed. Maar uiteindelijk kreeg ik een bericht van mijn collega dat hij wel tot bij mij thuis zou komen. Ik vertelde wellicht eerder al iets over hem. Sinds september op onze school gestart, 22 jaar, GEEN vrijgezel, maar het klikt wonderbaarlijk. Hij is mijn vast loopmaatje op maandag, op dinsdag gaan we samen naar de EHBO-cursus en er gaat eigenlijk geen dag voorbij zonder dat we elkaar sms'en of berichten sturen via FB. Ik weet dat ik me niets in mijn hoofd moet halen (zou niet eerlijk zijn ten opzichte van mezelf, hem en zijn vriendin), maar soms denk ik... wat als... Ga er nu niet verder over doorgaan. Het komt erop neer dat mijn vrijdag wel gevuld werd. Eerste wedstrijd sinds mijn kindertijd en een heel zware dip op 8 km, maar de 10 km uitgelopen in 58'48''. Pas een goeie twee maanden geleden terug gestart met lopen dus ben wel tevreden. Rond die acht kilometer kon ik echt niet meer, moest ik even wandelen. En ik had mijn vriendin en collega gezegd dat ze mochten doorlopen. Maar ze hebben me opgepept, zijn bij me gebleven en kwamen met mij samen over de meet. Deed me wel iets! Achteraf zijn we dan nog wat op de kerstmarkt in Brugge blijven hangen. Had ik niet verwacht want zij hebben tenslotte een partner, maar ze wilden wel nog wat blijven. Ik had gereden in het doorgaan en mijn collega stelde voor om het stuur over te nemen op de terugweg omdat ik dan wel eens wat alcohol kon drinken. Ik doe dat normaal nooit, maar hij dacht dat het mijn nachtrust misschien wel ten goede zou komen. Dan maar gezellig wat jenevers gedronken en me naar huis laten brengen. Moet zeggen dat het me wel iets deed, want dat heeft er nog nooit iemand voor mij gedaan. Mijn vriend dronk zelf altijd iets waardoor ik altijd MOEST rijden. Bon, toch een minpunt gevonden .

Alcohol of niet, het kwam mijn nachtrust niet ten goede en zaterdag was echt een hatelijke dag wat mijn vriend betreft. (Oké, kort vertellen is hier weer niet gelukt. De rest vertel ik vanavond want nu moet ik DRINGEND terug naar school!)

@Gietje, je maakt er wel een cliffhanger van;-)
Hoop dat je vandaag betere dag had in ieder geval?

Register or login to view the content

Register or login to view the content
Zal zelf ook nog even een update schrijven trouwens, is alweer week geleden zie ik!

Ik merk dat ik over-alert ben op signalen die zouden kunnen duiden of terugval en dat is best lastig. Wel begrijpelijk oo zich natuurlijk. Paar dagen geleden kreeg ik wat summiere reactie op apps en ik zag sowieso dat hij vrijwel niet online was. En dan raak ik licht bezorgd merk ik. Ik probeer mezelf wel tot de orde te roepen maar ik voel me licht ongerust dan toch.
Ik miste hem vorige week halverwege de week flink en hoopte dat hij donderdagavond (mijn kids zijn op donderdag om de week bij ex) naar me toe zou komen wellicht. Wilde zelf geen voorzet geven maar het aan hem overlaten. Niks dus. Hij stuurde s avonds wel een grappig appje maar verder niks. Baalde ik toch van. Ja ik weet het: rupsje nooitgenoeg:-)
Vrijdagochtend belde ik hem dus even vroeg voor het werk. Hij nam niet op. Nu raak ik daarvan niet in de stress maar ik hoop wel dat hij even iets laat horen. Nope. Dus begin van de middag stuur ik er nog een appje achteraan en hij stuurde kort iets terug maar reageerde verder niet toen ik zei wel wat afleiding te kunnen gebruiken en dat hij me even kon bellen. Dat zit me dan niet lekker. Zaterdagochtend reed ik langs zijn appartement met mijn jongste zoontje. Hij kwam net naar buiten met de hond. Zijn gezicht stond niet zo goed viel me op. Wel vroeg hij of we meegingen wandelen in het bos. Ik voelde me wat sip maar dat pikte hij niet echt op. Daardoor moest ik -onzichtbaar?- even een traantje wegpinken. Hij was niet echt in knuffelmodus zei hij. Dus ging ik bezorgd naderhand naar huis. Later gelukkig nog een appje, daar voelde ik me toch iets beter door.

Maar s avonds gaf mijn oudste een slaapfeestje en ik stuurde mijn vriend paar foto's waar ik geen reactie op kreeg. Volgende ochtend ook geen vraag/belangstelling hoe het was. Ja je raadt het al: zit me dan niet lekker en irriteert me ook een beetje. Ik bedacht toen zelf maar een verhaaltje te sturen hoe het was etc. Ook gevraagd hoe zijn weekend was. Op mijn hele verhaal korte reactie: "oké. Erg moe". Nog app van mij:" je klinkt wat minder oke. Hopelijk goede nachtrust straks. X" Geen reactie meer.

Allemaal kleine dingetjes erg uitvergroot, geen concrete dingen die zouden kunnen wijzen op terugval weer maar ze maken me licht ongerust. Het zegt ook vooral iets over mij, dat snap ik wel. En nogmaals, mijn bezorgdheid is natuurlijk ook niet gek...

Maar goed, gisteren kwam hij hond brengen overdag, ik was aan het werk. En hij heeft weer paar klusjes in huis gedaan. Ik ging even kijken bij hem (stiekem gewoon stemming peilen natuurlijk!) en er was geen vuiltje aan de lucht. Wilde wel knuffelen, even kletsen, lachtte enthousiast en stuurde zelfs aan op een 'vluggertje' :-) Niks op aan te merken dus. Dat stelt me dan wel weer gerust natuurlijk. Ik ben gewoon over alert.

Gisteren moest hij naar psychiater later s middags en in app vroeg ik hem even te laten weten hoe die afspraak was geweest. Maar ik heb niks meer gehoord. Ik heb hem nog ergens vandaag voor bedankt wat hij gedaan had, daarop ook geen reactie (niet dat die app om reactie vroeg natuurlijk maar toch). Baal ik wel beetje van. Waarschijnlijk dus niks bijzonders die afspraak maar wel fijn als hij toch even kort iets zou laten horen. Anders ga ik weer allerlei dingen invullen. Tja dat doe ik zelf natuurlijk.

Kortom, ik geloof dat het nog steeds oke gaat en ik moet me niet direct van de wijs laten brengen. Dat doe ik trouwens niet echt hoor, hoewel ik die indruk nu misschien wel wek, maar ik voel gewoon lichte onrust bij minste of geringste. Gisteren ook nog gesprek Carla gehad trouwens en zij zei dat ze dacht dat kerstavond samen bij zijn moeder waarschijnlijk nog wat hoog gegrepen zou zijn voor hem nu, gewoon teveel prikkels ineens. Snap ik ook wel. Ze vond dat ik wel heel goed gereageerd had en hem alle ruimte heb gegeven. Wel goed dat ik het punt heb aangestipt bovendien. Langzaam aan moet hij natuurlijk ook wel blootgesteld worden aan dat soort prikkels/uitdagingen voor hem. Ik moest me, aldus Carla, inderdaad niet van de wijs laten brengen als hij op een momentje eens minder aanspreekbaar is, of niet in knuffelmodus. Hij zegtook regelmatig dat hij heel moe is. Dus: hij is heel moe dan. Punt. Niks meer, niks minder. Dan moet ik niet gelijk twijfelen aan werking van medicatie bijvoorbeeld (hoewel ik me nog steeds afvraag of medicijnen inderdaad bijdrage nu leveren, het ging immers al beter voor hij deze medicijnen slokte, wel andere SSRI toen) of aan terugval denken. 
Immers, de medicijnen nemen niet alles weg maar bieden een soort basis om aan herstel te werken. Ja zo zie ik dat ook wel. Uitzonderingen daargelaten maar medicatie is niet een instant tovermiddel. Dus ups en downs kunnen er nog steeds zijn maar minder heftig bijvoorbeeld, en hij veert sneller weer terug wellicht. Dat was wel een geruststelling om te horen eigenlijk. 

Dus nogmaals, het gaat goed. Naar omstandigheden natuurlijk want hij is er zeker nog niet. Maar tussen ons - en dat is toch een belangrijke graadmeter vind ik!- gaat het goed, het voelt een stuk stabieler,  niet meer op eieren lopen voortdurend. Een heikel onderwerp als kerst kan besproken worden, levert wel spanning op maar daarin vinden we dus een weg. Op mijn beurt heb ik echt wel geleerd om dingen meer los te laten en vaker te denken 'oke, hij laat niks horen over afspraak bij psychiater? Beetje balen, maar dat hoor ik dan op een later moment wel.' Dat geeft ons beiden wel rust denk ik toch. Het is zoeken naar een nieuwe balans denk ik ook; in hem, in mij, en in ons samen. Het zal er allemaal wel bij horen, bij het herstelproces. En toch eng om zo'n woord te noemen merk ik...Mag ik hopen op verder herstel, dit zijn toch herstelstappen? Kijk hoeveel groei er het afgelopen jaar is geweest!! Het is nog eng, vertrouwen in verdere stappen moet groeien, dat merk ik bij hem ook. Hij noemde zelf immers vooruitgang maar corrigeerde zichzelf gelijk door het 'verandering' te noemen.

Zo dit zijn weer al mijn -vele, zoals altijd- hersenspinsels. Hoop dat het ergens op slaat...Heb puf niet om het eerst na te kezen voor plaatsen. Ook al eens gehad dat lap tekst ineens verdween dus ik gooi m maar gewoon op het forum nu. Altijd benieuwd naar jullie respons.
En benieuwd hoe het met iedereen is! Minnie is ook erg afwezig trouwens. Ik ga er maar voorzichtig vanuit dat dat een goed teken is....Register or login to view the content

Hier ben ik weer .

Dat kort vertellen lukt me nooit en die avond was er dan ook geen tijd meer. Nu eigenlijk ook niet echt want een drukke periode hier en straks komen mijn ouders eten. Maar ik probeer toch nog het een en ander op papier te zetten. Een stuk van mijn verhaal, maar ook een reactie naar jullie toe.

Vrijdagavond dus die loopwedstrijd, maar dus niet echt een goeie nacht achteraf. Toch maar weer een uur of vier vaste slaap en dat is echt wel hels. Dat is nu al een jaar zo want intussen werd mijn vriend een jaar geleden ziek. Sindsdien kon ik eigenlijk nooit meer doorslapen. Heel zelden nog eens als hij een goeie dag had, maar anders helemaal niet. Ik ben zo bang dat ik echt plots door mijn beste krachten heen zit, maar wonder boven wonder gaat het voorlopig wel nog...

Zaterdag kreeg ik dan een bericht op de middag dat mijn vriend niet akkoord gaat met de bemiddelingen rond ons huis... Ik kreeg het alweer op mijn heupen. Hij kan verdomd lastig doen en ik snap eigenlijk niet goed waarom. Aan de ene kant wel hoor. De emotionele band voelt hij helemaal niet dus het is net alsof hij tegen iemand vreemds bezig is. Dan is het natuurlijk makkelijker om te zeggen dat je wat tegendraads zal doen. Maar ik heb er echt geen behoefte meer aan. Het is tenslotte een superlastig jaar geweest en ik krijg er stilaan echt genoeg van.
Uiteindelijk heb ik mijn vriend dan opgebeld, maar hij deed zooooo arrogant. Echt niet normaal. En ik weet dat hij eigenlijk zo niet is en hij was een paar weken terug (rond mijn verjaardag) echt niet meer zo. Waarom dan weer een terugval?! Binnen depressie misschien heel erg normaal, maar natuurlijk niet altijd zo makkelijk te kanaliseren als partner.
In de namiddag moest ik dan naar een verkoop bij een vriendin en heb een goeie collega/vriendin meegenomen. Wat kunnen praten in de auto, mijn frustraties wat kunnen kanaliseren en mijn positieve verhaal van vrijdag nog eens kunnen beleven . Maar ik kreeg dan weer een sms van mijn vriend om nog maar eens van de toren te blazen. Aan de telefoon had hij al gezegd dat het hem eigenlijk niet kon schelen hoe ik het allemaal zou bekostigen, hij wil gewoon zijn geld. en nu stuurde hij dat hij vindt dat hij eigenlijk al mooi genoeg doet met mij. Dat ik niks te klagen heb... Echt op zo'n wijze dat je denkt... meen je dat nu echt?! Heb mijn gsm naast me neer gelegd en wat gewacht met een reactie. 
's Avonds dan nog een vriendin op bezoek gehad (zo gelukkig met al die bezorgde mensen om me heen) en toch kwamen de tranen weer op. Omdat zij het eigenlijk niet goed ziet evolueren met mijn vriend. Hij blijft te lang in deze fase hangen en niets lijkt het tij nog te doen keren. Wellicht komt het wel nog (het besef), maar de vraag is wanneer en heb ik de tijd om daar op te wachten. Ik zeg nu altijd wel ja, maar je kunt niet geloven hoe ik iemand naast me mis. Daarom doet die collega ook iets met mij. Hij is er voor mij, hij vraagt echt hoe het met me gaat, zegt zijn mening, doet dingen met mij (lopen, cursus),... En daarom denk ik ook vaak: blijf gewoon een avond of nacht bij mij. Het fysieke mis ik natuurlijk ook, maar daar gaat het in essentie nog niet over. Het gaat erover dat er iemand thuis komt, dat er iemand is om tegen te praten, waar je dag kan tegen vertellen,... Nu doe ik dat bij collega's of bij mijn ouders, maar dat is hetzelfde niet. Oké, het is beter dan niks, dat zeker, maar het is anders niet te vergelijken. En ik vrees dat ik niet erg lang meer zonder kan. Maar ach, ik heb niets te beslissen.

De meeste mensen zeggen ook dat mijn vriend een psychiatrisch patiënt zal blijven. Op zich is hij dat niet echt want nog nooit opgenomen geweest, maar hij gaat wel nog steeds naar zijn therapeut en hij slikt ook nog altijd antidepressiva. Zij het minder dan een paar maanden geleden, maar toch. Sommige mensen vragen mij dan: is dit de man waar je je leven verder mee wil uitbouwen, zie je hem nog steeds als de vader van je kinderen. En eigenlijk kan ik daar helemaal niet op antwoorden. Ik weet alleen dat ik 15 jaar ontzettend van hem gehouden heb, meer dan ik ooit zal kunnen zeggen of op papier zal kunnen zetten. Maar vlakt dat uit door de afstand, ik weet het niet. Het voelt wel vreemd. Als hij in mijn buurt is of als ik hem hoor, komen de tranen hoor en slaat het gemis nog harder toe, maar nu... ik weet het niet. hij is al 6 maanden weg... en de vraag blijft: waarom doe je dit...

Gisteren keek in naar 'Het huis' (een programma op Eén) en ik hoorde de filmregisseur Van Looy zeggen dat zijn grootste zonde in het leven is dat hij het geluk niet ziet als het er is. Dat hij het wel weet, maar hij voelt het niet altijd. En dat hij dat nu wel beseft... Ik vind dat dit op het lijf van onze partners is geschreven. Of toch zeker die van mij. Wij hadden het geluk, maar hij ziet het niet meer. Hij voelt het ook niet meer... Jammer genoeg.

Uiteindelijk zondag nog een bericht gekregen en ik heb hem dan opgebeld. Ik vreesde dat hij niet zou opnemen, maar hij was gelukkig een pak rustiger. heb er dan ook met hem over gepraat. Dat ik vond dat hij niet zo kon doen tegen mij (zoals de dag ervoor) en hij begreep dat. Hij zei ook helemaal niet dat het zo niet was. Hij zag het wellicht ook wel in. Heb nu afgesproken met hem dat als hij in zo'n bui is het gewoon moet zeggen. Zeggen dat het niet past om te praten. Dan leg ik gewoon neer en dan moet hij gewoon terug bellen. Zo simpel. Of ik bel wel. Want met zo'n gesprekken zoals zaterdag komen we toch geen stap verder. En dat geeft hij ook aan. Dat bevestigt hij ook. Dus hij ging eigenlijk met heel wat dingen akkoord.

Wat ik wel merkte is dat hij zo verdrietig klonk. Echt niet goed in zijn vel. Hij zei dat hij zich moe voelde, maar ik hoor vooral iemand die de weg volledig kwijt is. Uiteindelijk hebben we 's avonds nog een korte conservatie op Facebook gehad en hij stuurde zelfs een foto van Lowie door. Dat is de zoon van zijn zus. Vond ik op zich wel een goed teken. Alsof ik er toch nog een klein beetje bij hoor of alsof hij beseft dat het voor mij verdomd moeilijk is. Ik hoorde dan ook dat hij op zaterdag naar de kerstmarkt is geweest met zijn ouders... Dat vond ik ook vreemd. Hij gaat als 33-jarige mee met zijn ouders, iets wat hij van zijn 16de al niet meer deed. Zou hij toch echt iets gemist hebben in zijn kindertijd?! En toen ik aangaf dat we er ook nog samen naartoe zijn geweest, gaf hij aan dat hij daar ook aan gedacht had. Hij vroeg ook nog wat ik oudejaarsavond zou doen en hij zei dat hij er ongelooflijk tegenop zag, tegen die dagen. Als je heel erg blij en opgelucht bent, zie je toch niet op tegen die dagen?! Mag ik stellen dat er wat besef doorsijpelt? Of zie ik het te positief? Hij weet gewoon niet waar naartoe. Hij heeft helemaal geen sociaal vangnet en ook zijn ouders zijn niet zoals die van mij. Daarom ben ik zo bang dat hij plots stomme dingen zou gaan doen... Ik heb hem nog eens gezegd dat hij mij altijd mag bellen, wanneer dan ook. Maar hij zei onmiddellijk: je weet dat ik niet snel iemand bel... Meer kan ik niet doen zeker?!

De reacties op jullie berichten zijn voor een andere keer want ik moet hier dringend aan het avondeten beginnen .

Register or login to view the content

Register or login to view the content

Ha, Superman, wel fijn om eens een luchtige reactie te lezen en niet eentje rond depressie. Waar het bij mij wel altijd over gaat .
Dus oké, nu nog weten wat mijn collega van mij denkt . Gisteren gooide een vrouwelijke collega even een bommetje. Ze zei tegen ons: jullie zijn wel heel veel samen é. Ze wilden even zijn gezicht bekijken en er proberen iets uit af te leiden, maar ze kon er niets uit opmaken... jammer .

@ Positiva: soms denk ik wel van een relatie te willen, maar ik weet wel waarom. Gewoon omdat het klikt en omdat ik het heel fijn zou vinden om hier gezelschap te hebben. Nu zijn het vaak alleen mijn ouders die ik zie en dat ben ik eigenlijk wat beu. Ze bedoelen het echt goed hoor en ik ben echt blij dat ik ze zie (want anders wordt het wel heel eenzaam), maar dat is niet hetzelfde. Heb echt nood aan een knuffel, wat warmte, een zoen,... dat mis ik na al die maanden VERSCHRIKKELIJK. 
Terwijl ik terzelfder tijd ook denk: oh nee, ik wil helemaal niemand anders. Ik wil alleen mijn vriend. Mag er niet aan denken om met een andere familie kennis te maken (al zag ik de papa van mijn collega al een paar keer en hij is wel heel erg vriendelijk :. Maar dan nog...
Misschien was het ideaal geweest als mijn collega nog alleen was en dat wij gewoon elkaars gezelschap konden opzoeken indien we dat nodig hadden. Hij zou het wel fijn gevonden hebben (denk ik) en ik zeker. Gewoon samen een film kijken of samen eten, ergens samen naartoe gaan, samen lopen,... Dat zou echt al een leegte bij mij opvullen. Dan zou ik misschien op dat moment nog meer een fysieke relatie gaan missen, dat weet ik niet. 

Ik kan ook wel op vriendinnen rekenen, maar zij hebben bijna allemaal een man en kinderen. Dus daar kun je niet altijd tussen komen. Dat snap ik wel. Er zijn nog drie vriendinnen vrijgezel, maar ze wonen minstens 20 minuten van mij vandaan. Eentje 20 minuten, andere 35 minuten en laatste 75 minuten van bij mij thuis. Dan spring je ook niet eens gauw binnen na je werk of bel je niet om gewoon samen te koken en te eten. En dan nog, het is nog steeds niet hetzelfde. Ik ben gewoon op zoek naar iemand die mijn vriend op de een of andere manier kan vervangen, maar ik weet dat niemand dit kan. Alleszins nu niet.

En ik moet zeggen dat het enorm zwaar is. Niet alleen voor mij, maar voor iedereen. Ik ben dan zo kortaf tegen mijn ouders en dat wil ik eigenlijk niet. Maar het zit allemaal zo hoog. Ik voel me gewoon niet gelukkig, niet oké en weet niet goed hoe ik daar mee om moet. Ze doen hun best hoor, maar ze zien ook dat ze hun dochter voor een stuk kwijt zijn. En dat is ook loodzwaar. Want ik wil dat eigenlijk niet toelaten, maar het is gewoon zo. Ik ben 15 jaar overgelukkig geweest en nu heeft er eentje mijn hart met hem meegenomen. Ik ben een stuk van mezelf verloren en ik vrees dat er heel veel tijd over zal moeten gaan voor dat geheeld is....

Register or login to view the content

Register or login to view the content

Helaas is het vaak alleen seks ja.. dat vind ik persoonlijk vaak jammer, maar liever een wat oudere dan een wat jongere klikt raar maar zo is het gewoon : Heb denk ik te veel vroeger naar mijn juffrouw gekeken die nogal groot was in het midden en dat ook liet zien haha.

Maar nu weet je ook weer wat anders van mij wat niet over depressie gaat

Even een luchtig onderwerpje, zo net voor het slapengaan. Misschien niet slecht .
Dan komt mijn collega wel van een kale reis thuis hoor want ik ben 33, maar heb helemaal geen ervaring. Ik heb maar één partner gehad tot nu toe en ik dacht dat dit voor de rest van mijn leven zo zou zijn. Op zich ben je dan natuurlijk wat nieuwsgierig, maar als ik heel eerlijk ben, wil ik ook gewoon mijn vriend terug.

@ Positiva: Dat ik geen man meer wil, schreeuw ik niet. (al kan ik het begrijpen als je het wel doet) Ik heb dan ook 15 prachtige jaren gehad. Ik voelde me geapprecieerd, op handen gedragen en ik weet niet of dat eigenlijk nog te evenaren is. Ik moet zeggen dat het geloof dat mijn vriend en ik samen horen altijd gebleven is, nu nog steeds. Maar soms zakt dat wel eens en vraag ik me af of ik niet naïef ben. Ik wil zeker wachten, maar wil ook niet dat hij met mijn voeten rammelt. Het is gewoon zo moeilijk in te schatten hoe hij zal draaien of keren. Je kunt hier zitten wachten (wat ik eigenlijk heel graag wil), maar dat hij binnen een jaar gelukkig is bij iemand anders en dat ik hier nog in mijn verdriet zit. Hij vraagt tenslotte altijd om de hele situatie los te laten. Terwijl ik niet snap hoe hij dat kan vragen. Hij weet hoeveel ik van hem houd, wat ik voor hem voel, dat ik hem als vader van mijn kinderen zag en dat ik nooit oog zou hebben voor andere mannen (of het moest toch helemaal keren). Maar hij is die gevoelsband met mij helemaal kwijt. Alsof wij slechts een paar maanden samen waren..

Dat van die blijvende psychiatrisch patiënt heeft twee kanten denk ik. De meeste vrienden weten dat zowel zijn grootmoeder aan moeders zijde, als aan vaders zijde in de psychiatrie zijn beland. Dat maakt me ook wel wat bang. Die aan zijn vaders zijde moest naar een instelling nadat haar man aan kanker overleed. Zij zat thuis met vier puberende kinderen en zag het niet meer zitten. Meer weet ik er eigenlijk niet over. De andere oma, dat is een ander verhaal. Mijn schoonmoeder zei ooit eens tegen mijn ma dat ze zich eigenlijk alleen maar 4 keer 9 maanden goed had gevoeld in haar leven. En dat was wanneer ze zwanger was van haar vier kinderen. Ik heb haar maar een paar jaren mogen kennen en toen was ze eigenlijk al ziek. Ik kan me er dus geen zo'n goed beeld van vormen. Ik weet wel dat ze opgevoed werd door een tante nadat ze geen ouders meer had. Misschien kwam ze dat nooit echt te boven. Met dit verhaal in mijn gedachten vind ik dat mijn schoonmoeder zich meer zorgen zou moeten maken over haar zoon. Haar zus (mijn vriend zijn tante) sukkelde een paar jaar geleden trouwens ook in een depressie. Maar alles heeft volgens haar met mij te maken... zo kortzichtig! Dus haar zoon is helemaal niet ziek. Terwijl hij nog steeds antidepressiva slikt en elke maand naar zijn therapeut gaat.
Ik geloof ook dat mijn vriend nog kan genezen. Hij is 15 jaar zichzelf geweest bij mij (denk ik) en ik wil terug naar die tijd. Helemaal hetzelfde zal het niet meer zijn, maar misschien een meer volwassen versie van onze relatie... Er is al veel geleden (van mijn kant), maar ik heb nog steeds het gevoel dat een hereniging zeker nog kan. Misschien is dat een mooie gedachte om te gaan slapen...

Bedankt voor jullie reacties!