Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Mijn partner is depressief



Nu nog vertrouwen op een positieve afloop....
Antwoord


Heb voorlopig niet de tijd om uitgebreid te reageren, maar hoe moeilijk het ook is, hou eraan vast! Het kan inderaad ook anders. Wij zijn al anderhalf jaar uit elkaar en niets dat nog in de richting van een verzoening wijst. Hoe lastig het ook is, ik zou meteen voor jullie situatie tekenen Wink. Al weet ik dat ik het nu gewoon ook soms heel rustig heb op mijn eentje. MAAR: ik mis hem nog elke dag, denk nog elke dag aan hem en zal onze liefde misschien nooit helemaal opgeven.
Ik wens je ongelooflijk veel sterkte! En die achtbaan, daar is iets van. Van moment tot moment leven en je niet al te veel proberen af te vragen, helpt. Maar die knop vinden en hem indrukken is een hels karwij. Ik weet er alles van Smile.
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Gietje117 :   • Mijn
Antwoord

(Dit bericht is het laatst bewerkt op 17-01-2018, 18:33 door Noke.)

Hoi, ik ben ondertussen 5 jaar samen met mijn (ex) partner. We hadden best wel een moeizame start. in die zin. we hebben beiden onze vorige partners verlaten voor elkaar. Enfin na enkele jaren kochten we een eigen huis. Ondertussen waren de problemen al wel wat bezig van dat hij mij niet vertrouwde, ik werd meermaals valselijk beschuldigd van een verhouding te hebben. en probeer maar eens een leugen, die hij als waarheid aanziet te weerleggen. Op het werk liep het ook niet altijd vlot.
maar mijn/ onze liefde was groot en ik nam het erbij. Toch liet ik me niet doen daarin en ging telkens in het verweer.
In ons nieuwe huis, werd het erger en de ruzies groter.
Meermaals heb ik gezegd, uit frustratie en onbegrip dat hij moest gaan. maar wilde dit absoluut niet. Zijn interesses in de hond, tuin en ook in mij verdwenen. ik probeerde hem aan te zetten tot of hints te geven, maar vaak zonder succes of met een hap en een snauw. als dit meermaals gebeurd dan stel je het uiteindelijk ook niet meer voor.
Enkele maanden geleden heeft hij een ernstig arbeidsongeval gehad. ik had zoiets, van mss hadden we dit nodig om te voelen dat we elkaar nog graag zien. 10 dagen in het ziekenhuis en dan terug naar huis, maar nu was hij ook minder mobiel. Gevolg het werd alleen maar erger en erger. Wat ik ook probeerde te doen, of niet deed constant kreeg ik op m'n nek. Hij sliep veel, en s'nachts lag hij wakker. was ik gaan werken was hij veel aan het tobben. Hij bleef in zijn ziekenhuis bed liggen als we (ik en mijn 2 kinderen) tv gingen kijken, at in zijn bed (als hij al at) en niet bij ons aan tafel.
Na een consult van een psycholoog had deze geadviseerd ff een brake van 2 weken uit te proberen. alles te noteren en dan evalueren.
Ik gunde hem dit wel, alles om onze relatie te helpen. nu afgelopen maandag beldde we met elkaar en zei hij mij op een veel andere toon dan ik gewoon ben, dat hij niet wist wat ik wilde. ik wil alleen maar wat liefde. en botaf zei hij mij dat de liefde op was. het was over.
De grond viel onder mijn voeten.
s'anderendaags heb ik hem nog enkele keren gebeld. Ik kon het niet plaatsen zei ik, precies of ik in een roes leef. we gingen 14 dagen nemen, geen 5.
Ik moest mijn knop omdraaien zei hij want het was over tussen ons, gedaan. ik moet maar contact opnemen met de bank en de notaris.
Ik vole mij radeloos want ik hou nog van hem. maar liefde kan je niet dwingen. Maar tegelijk kan ik niet geloven dat hij dit echt wil.

(16-01-2018, 17:26)Positiva schreef: Oké. Dan is dus een duidelijke datum afgesproken. Ik vond dat dat iets meer rust gaf als "we zien elkaar een tijdje niet". Dan weet je iig waar je aan toe bent.

Mensenlief, ik ben zo bang voor wat nog gaat komen, want het is inderdaad een achtbaan en je weet niet wanneer je af kan stappen. mijn gevoelens zijn nog duidelijk. Maar hij blokt mij af, ik mag niet constant bellen ik moet maar begrijpen dat het over en out is. Terwijl ik nog met zoveel vragen zit. als ik jullie verhalen lees. ... ik heb schrik maar wil ONS niet opgeven, maar wil hij dat ook? Hij houd van mij als een vriend, zengt hij. Ik denk dat hij mij wil beschermen voor dit alles. Maar ik zie hem zo graag.
Vrijdag wil hij zijn spullen komen halen. Hoe kan ik, zonder te pushen, aftasten dat hij ook nog in onze liefde geloofd?
Antwoord


Hallo,
Ik moet zeggen dat ik nog steeds met heel veel vragen zit en intussen crashte mijn vriend meer dan 2 jaar geleden en zijn we meer dan anderhalf jaar uit elkaar. Hij zei dezelfde dingen: de liefde is gewoon op, het is over. Nu zegt hij steeds maar weer: het is te laat, het is nu zo, we kunnen niet meer terug... Of dat je nu schreeuwt of fluistert dat het voor jou nooit helemaal over is... Ik weet eerlijk gezegd niet of het binnen komt. Ik doe mijn best en blijf steeds nabij. Maar het maakt het er niet altijd makkelijker op. Mijn vriend is op 6 juni 2016 naar zijn ouders vertrokken om tot rust te komen (op aanraden van zijn therapeut) en hij zit daar nu nog steeds. Aanvankelijk zei hij me er vier nachtjes te blijven, toen werd het een week en daarna zei hij: ik kom nooit meer terug.

Ik kan je jammer genoeg geen antwoorden aanbieden want zoals ik zeg, ik heb ze ook nog steeds niet. En ik weet niet of ik de antwoorden ooit nog krijg...
Antwoord


Mijn partner is altijd van mij blijven houden en heeft me niet verlaten, zoals bij Noke en Gietje wel gebeurd is. Op het moment gaat het heel goed met hem, maar alleen zijn zus en ik weten dat hij nog steeds niet goed bij zijn gevoel kan. Is dan de depressie helemaal weg? Ik hoop dat dat het laatste restje is. En dat het niet blijvend is. Het idee dat hij wéét dat hij van me houdt, maar het niet voelt, is natuurlijk niet prettig. Maar, eerlijk gezegd, ik merk het niet. Acteert hij dan? Ik hoop het niet. Maar ik weet het ook niet. Op het moment vind ik het voldoende zo.
Hij ligt overhoop met zijn gevoelswereld. Na bijna drie jaar nog steeds.
Ik denk dat dat bij jullie partners ook zo is. Ze voelen niets meer, of niet zoals het voorheen was. Daar zoeken ze een verklaring voor. Dat is wat ik er van denk..
Antwoord


Dat is het volgens mij helemaal, Positiva. Ze kunnen er niet meer bij. Is heel lastig en ik denk dat ik heel blij zou zijn als mijn partner nog bij me zou zijn, maar ik denk dat ik het ook wel enorm lastig zou vinden. Omdat het niet meer zou zijn zoals voor zijn depressie. Bij mij ging hij naar huis om rust te zoeken. Ik weet eerlijk gezegd niet of hij die al vond.
Toen ik vorige zondag aan de telefoon vroeg of hij gelukkig was, dan kon hij daar zeker niet bevestigend op antwoorden. Hij zei me ... euh... ça va... Dat klonk niet heel enthousiast.
Ik vind het vooral lastig dat hij me niet meer toelaat in zijn gevoelswereld... En dat ik dus niet echt nog iets kan doen om hem te helpen. Ik probeer wel nabij te blijven door af en toe te sturen... Maar dat komt nog steeds altijd van mij. Hij reageert wel bijna altijd meteen.
Antwoord


(18-01-2018, 12:47)Gietje117 schreef: Dat is het volgens mij helemaal, Positiva. Ze kunnen er niet meer bij. Is heel lastig en ik denk dat ik heel blij zou zijn als mijn partner nog bij me zou zijn, maar ik denk dat ik het ook wel enorm lastig zou vinden. Omdat het niet meer zou zijn zoals voor zijn depressie. Bij mij ging hij naar huis om rust te zoeken. Ik weet eerlijk gezegd niet of hij die al vond.
Toen ik vorige zondag aan de telefoon vroeg of hij gelukkig was, dan kon hij daar zeker niet bevestigend op antwoorden. Hij zei me ... euh... ça va... Dat klonk niet heel enthousiast.
Ik vind het vooral lastig dat hij me niet meer toelaat in zijn gevoelswereld... En dat ik dus niet echt nog iets kan doen om hem te helpen. Ik probeer wel nabij te blijven door af en toe te sturen... Maar dat komt nog steeds altijd van mij. Hij reageert wel bijna altijd meteen.

Tegen mij zei hij botweg "ik ben nu veel gelukkier dan bij jou". Laat het los en wordt gelukkig. zet uw knop om. Precies of ik aan en uit te zetten ben.
Gevoelens aan en uit. Ik heb vanmorgen iemand proberen te contacteren die dicht bij zowel mij als hij staat, dacht ik. Ik kreeg het antwoord dat ze niet zo een praters zijn en mij er niet mee kunnen helpen. ik stortte helemaal in. Ik ben zo onzeker over de invloed van zijn zus, die mijn gevoel negatief is to van mij. De persoon die ik hoorde aan de telefoon was hij niet, dat was helemaal zijn zus. Bot en hard. Klink het niet dan botst het maar. Ik probeer zijn therapeut als sinds dinsdag te contacteren, maar tevergeefs. Ik wil zo graag mijn hand naar hem uitsteken om hem te helpen, maar ben zo bang om mijn vingers te verbranden en dat hij me nog verder wegduwt dan al is.
Antwoord


Heb exact hetzelfde meegemaakt, gevoeld en ik maak het eigenlijk nog steeds mee. In het begin had ik contact met mijn vriend zijn familie, met zijn therapeut. We waren tenslotte meer dan 15 jaar samen en woonden al een 7 jaar samen. Maar de invloed van zijn familie was na zijn vertrek ook behoorlijk (en speelde niet in mijn voordeel) en de therapeut wilde geen contact meer met mij omdat mijn vriend beslist had om een punt achter onze relatie te zetten. Het is heel moeilijk om steeds maar weer tegen die muur te lopen. Je zult echt heel veel moeten slikken. Ik weet er jammer genoeg alles van... Ze zijn inderdaad bot, mijn vriend zei ook dat hij veel gelukkiger is zonder mij én hij zei net als die van jou dat ik mijn knop moest omdraaien. Hij zei het niet op die manier, maar hij vertelde: Let it go, denk er niet meer aan en ga verder met je leven. Ze weten echt niet wat ze vertellen... Je kunt dat gewoon niet. Ik zag ooit eens op Pinterest een uitspraak: liefde is een gevoel, geen beslissing. En dus kun je dat niet zomaar loslaten.

Ik moet er meteen ook bijvertellen dat mijn vriend nu geen zo'n dingen meer zegt. We zijn nog altijd uiteen en geen haar op zijn hoofd die aan een verzoening denkt (volgens mij), maar ik heb hem vorige week nog gevraagd of hij gelukkig is en dan hij roept zeker niet meer: ja, veel gelukkiger als toen we samen waren. Ik zeg niet dat hij nu zegt: ik was veel gelukkiger bij jou. Ik zou dat natuurlijk heel graag horen, maar dat komt niet. Het is na anderhalf jaar nog steeds moeilijk in te schatten wat er precies omgaat bij hen. Hij vindt het vrijgezellenleven geen aanrader (dat zei hij tegen een vriend) en hij is het kotsbeu bij zijn ouders (waar hij op zijn 34ste nu al terug anderhalf jaar zit), maar toch onderneemt hij niets. Als iemand aanstuurt op een eventuele verzoening zegt hij: het is nu zo. Heel gelaten dus. Volgens mij wijst dat op een tekort aan energie... Anders zou hij antwoorden: met dat mens valt echt niet te leven (of zoiets). Ik weet het dus ook nog altijd niet en loslaten ook niet... Niet meteen een positief verhaal, maar hier verloopt het zo...
Antwoord


Wat naar ook deze kanten van het verhaal te lezen. 

Toch ga ik er nu van uit dat we hier samen positief uit kunnen komen... Ik moet wel. Anders zit ik mijn tijd te verdoen... Hij heeft t me beloofd en ik geloof hem.
Antwoord


Ik hoop met je mee!
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Gietje117 :   • Mijn
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Mijn energie is op Started by 10675
2 Replies - 99 Views
08-03-2024, 10:42
Laatste bericht: Tazz
01-02-2024, 00:15
Laatste bericht: don't know
31-01-2024, 11:10
Laatste bericht: Nicje
21-12-2023, 19:36
Laatste bericht: Mabel
28-05-2023, 19:27
Laatste bericht: Edelsteentje
28-03-2023, 08:44
Laatste bericht: Suuz
15-01-2023, 23:34
Laatste bericht: Simba
  Een depri partner als vrouw Started by Marijn
5 Replies - 1,950 Views
23-11-2022, 21:34
Laatste bericht: Anoniem2022
  Partner verstoot mij Started by Vidiyo
2 Replies - 691 Views
22-10-2022, 17:36
Laatste bericht: Fae
  Depressief door je relatie? Started by Anoniemm
8 Replies - 1,360 Views
10-08-2022, 08:13
Laatste bericht: Anoniemm



Gebruikers die dit topic lezen:
4 gast(en)