Register or login to view the content

Register or login to view the content

Register or login to view the content
Gietje, nog gefeliciteerd met je verjaardag! Hoe was je feestje? Hele wknd moeten bijkomen zeker;-) Ontzettend knap van je hoor dat je een feestje geregeld hebt. Nog wat van je ex-vriend gehoord met je verjaardag? Hoe staat het met het huis? Wat een vragenvuur hè maar ben gewoon benieuwd.

Met mij alles oké. Druk wknd gehad met verjaardag van mn zoontje. Was wel leuk. Ergens dacht ik dat mn vriend wellicht nog zou langskomen op het feestje maar dat gebeurde niet. Maar: ik heb er geen last van gehad. Doordat er meer stabiliteit is tussen ons is de druk wat van dat soort momenten af. Wel prettig. Hoewel het tuurlijk jammer is dat hij er niet bij is dan. Hij had vrijdag wel een grote taart met 11 kaarsjes voor mn zoontje als verrassing gemaakt en op tafel gezet voor als we thuiskwamen.

Verder kwam hij vandaag hond even brengen. Ging even wat minder en dat zag ik ook wel. Moe vooral maar stemming ook minder. Gelukkig viel het mee en trok hij mij dicht tegen zich aan en lachte ook wel, ging ook speciaal naar zolder om de kinderen te begroeten dus al metal vond ik het nog niet zo slecht. Contactmodus nog gewoon aan in ieder geval! Hij denkt zelf dat hij vorige wk gewoon teveel heeft gedaan. Zou best kunnen want hij heeft ook inderdaad veel gedaan. Veel lukte er ook gewoon maar heeft misschien toch even zijn weerslag. Viel me do dagavond al op dat hij heel kwiek nog binnenkwam terwijl hij begin vd avond bij zijn moeder gegeten had (en dat is echt energievreter en stressgever nummer 1), daarna nog naar een ouderavond gegaan was op school en toen naar mij gereden. Poosje geleden ondenkbaar die 3 activiteiten achter elkaar! Ook veel geklust en edn vriendin te logeren gehad en zn dochter daarna die extra kwam, dit hele wknd kids en dat is sowieso vermoeiend.
We zullen zien...merk dat mijn vertrouwen wel groeiende is, maar opmerking van Positiva zette me ook aan het denken  (nadat ook mn moeder iets soortgelijks had gezegd): rekening houden met een volgende dip. ?? Ik weet het niet. Lijkt nu ondenkbaar dat hij weer onbereikbaar zou kunnen worden...Daar kun je je onmogelijk op voorbereiden ook...Voel me zoveel rustiger nu hij zoveel dichter bij me staat, zoveel meer samen. I keep my fingers crossed! Hopelijk zet stijgende lijn nu toch eens echt door!! Tuurlijk ups en downs horen erbij maar ik hoop zo dat die peiloos diepe dalen tot het verleden behoren...oh ik hoop het zo. Genieten nu in ieder geval dan toch maar van het rustiger vaarwater. Volgens Carla ben ik erg gegroeid en kan ik dingen nu beter loslaten en dat zal ook op hem een beter effect hebben. Komt doordat hij meer in de relatie staat voor mij waardoor ik de verbondenheid/bevestiging meer voel. Maar er is natuurlijk een duidelijke positieve wisselwerking tussen ons op dit moment.
Register or login to view the content

Register or login to view the content

Hallo,
Eindelijk wat tijd om hier het een en ander neer te schrijven. Het waren superdrukke tijden en eigenlijk zou ik nu ook moeten werken, maar heb een stagiair die mijn klas overneemt. Dus ik kan het me wel permitteren . De bedoeling was om hier heel veel materiaal en lessen te maken, maar ik vind het ook nodig om even wat op papier te zetten. Dat komt mijn productiviteit straks zeker ten goede .
Ik keer nog even terug op een aantal reacties van jullie voor ik terug een update ove rmezelf geef J.
@ Ings: Jij sprak een tijdje terug over het op eieren lopen. Je hebt gelijk dat het bij velen van ons zo is. Ik had dat ook heel fel toen mijn vriend nog bij mij woonden en ik moet zeggen dat ik het nog steeds voel. Een pak minder omdat hij niet vaak meer bij me is, maar nu wik en weeg ik nog steeds wat ik kan zeggen, sturen,… en wat niet. Ik vind dat niet evident. Toen P. hier nog woonde was ik altijd wat op mijn goede en ik vond dat enorm lastig. Ik kon eigenlijk mezelf ook niet meer zijn. Je verliest een stuk van je spontaniteit en dat vond ik altijd zo belangrijk in onze relatie. Gewoon jezelf kunnen zijn, dat is zo leuk en dat werkte ook ontspannend bij mij. Maar het kon niet meer omdat ik zijn reacties niet meer kon inschatten. Ik wist niet in hoeverre hij nog wilde dat ik mezelf was. In principe wilde hij dat wel, maar ik kon het nog moeilijk omdat hij helemaal anders werd. Het maakte mij onzeker over mezelf, maar zeker ook over onze relatie. Men zegt altijd dat je jezelf niet mag veranderen voor iemand anders, maar ik wilde er gewoon alles aan doen om hem weer gelukkig te zien. Ik werd zelf heel ongelukkig van hem zo triest en lusteloos te zien. Eigenlijk zouden wij het dus echt niet mogen doen, maar ik denk dat het wat normaal is. Een normale reactie laat ons maar zeggen. Je wilt gewoon het allerbeste voor je partner want we zien ze ook zo ontzettend graag. Dat gevoel zit bij mij ook nog altijd verankerd, ook al is hij nu al bijna 6 maanden niet meer bij mij…
 
@ Els: Ik zou echt niet weten hoe ik me zou moeten voelen in jouw plaats. En ik weet ook niet of ik het nog zou toelaten of dat mijn vriend nog bij me slaapt. Aan de ene kant heel erg graag, het liefste wat ik zou willen op deze wereld, maar als ik weet dat het een soort lapmiddel is… Als er geen relatie meer is. Ik weet het niet. Het moet heel erg verwarrend zijn. Niet dat ik je met de vinger wijs, verre van hoor! Ik snap het. Je kunt niet geloven hoe ik er naar snak om ook nog eens dicht tegen mijn vriend aan te kruipen. Ik heb nooit beseft dat het de laatste nacht samen was. De volgende dag crashte hij en sindsdien woont hij bij zijn moeder en heb ik hem niet meer naast me gehad. Het is al zo vaak door mijn gedachten gegaan: komt het nog, kan ik ooit nog eens het bed met hem delen. Kan ik hem ’s avonds als hij al slaapt nog eens een zoen op het hoofd drukken. Kan ik ’s morgens vroeg ooit nog eens tegen hem aankruipen. Zal ik zijn handen ooit nog eens op mijn lijf voelen… Maar ik mag er niet te veel aan denken, anders zit ik hier in mijn klas te janken. En dat is nu ook weer niet de bedoeling . Maar het zijn dingen waar ik altijd zo heb van genoten en wat ik nu ongelooflijk hard mis!
Ik merk ook dat jij mij – net als vele andere – de raad geeft om niet meer te veel te laten weten. En ik denk dat dit de goeie weg is. Maar dat maakt het daarom niet makkelijker. Ik vind het verdomd moeilijk om me koest te houden en mijn liefde niet te verklaren. Ik voel het echt nog in elke vezel van mijn lijf! Maar zoals jullie zeggen, dat weet hij wel. Al geeft hij nu aan dat hij dat niet heeft gevoeld, maar dat ik hem wel met woorden duidelijk maakte. Niet met daden. Maar dat vind ik niet juist. Maar als hij het zo aanvoelt dan laat ik het hem zo verwoorden. Het is tenslotte belangrijk dat ik hem zijn ideeën en gevoelens laat uitspuwen. Het is niet aan mij om ze te veroordelen.
@ MinnieMouse: Ik zou je de raad geven om je geen zorgen te maken over dingen die nog moeten komen. Ik bedoel daarmee dat je je nu  nog geen zorgen moet maken over het feit dat je vriend terug zal moeten werken of studeren eens jullie samen wonen. Ik loop ook vaak vooruit op de feiten en dat zit wellicht in onze natuur, maar dat levert meestal niet veel op. Ja, misschien hoofdpijn en slapeloze nachten, maar voor de rest vaak niet veel nuttigs. Dan zien je dan wel weer hoe het loopt. Ik weet dat dit niet makkelijk is, want we hebben het graag allemaal onder controle. Ik stippelde mijn leven ook graag uit, maar zie nu… daar ben ik nu helemaal niets meer mee. Ik wilde ook graag kinderen en het liefst zelfs vier, maar nu heb ik zelfs geen vriend meer en weet ik niet of er ooit nog kinderen komen. Als ik daar dan weer bij stil sta, dan zou ik de ziel uit mijn lijf wenen omdat ik zo graag kinderen wil. Maar er is niemand die dit kan voorspellen, ook ik niet. Dus loslaten die handelen en ik zou jou ook die raad geven!
@ Leeuwin: Jij had het over dat slapen. Mijn vriend sliep eigenlijk al jaren slecht. Maar echt al heel lang. Hij woonde tot zijn 26ste thuis en had daar een heel slecht bed. Ik dacht dan ook dat het zou beteren eens we samen zouden wonen. We kregen een heel duur bed cadeau met een supergoeie matras, maar ook daarop sliep mijn vriend niet goed. Hij vond hem te hard en ik dacht dat dat beter zou zijn voor zijn rug. Sinds hij depressief werd, ging het van kwaad naar erger. Sommige nachten sliep hij niet, andere raakte hij heel moeilijk in slaap en nog andere raakte hij wel in slaap, maar werd hij rond 2u wakker en kon hij daarna niet meer in slaap geraken. Die schokken zag ik ook wel heel vaak bij hem. In het begin schrok ik me een bult, maar op de duur werd ik dat wel gewoon. Mijn vriend heeft me ook heel vaak gezegd dat hij niet kon slapen omdat hij té moe was. Ik vond dat zo’n vreemde uitspraak, maar het was ook bij hem zo. Heeft dit met extreme vermoeidheid of met depressie te maken? Het hangt wellicht allemaal aan elkaar.
@ Positiva: Bedankt voor je wensen! Bah, wat een verhaal over je vriend (van die buurman). Ik kan aannemen dat hij dat zo ver mogelijk in een hoekje wil stoppen en verdringen, maar het is wellicht moeilijk om dit op die manier te verwerken. Ik heb geen idee wat het met een mens doet, maar ik kan aannemen dat dit wonden slaat die eigenlijk moeilijk nog te helen zijn. En als je dan als geliefde weet wat er met je partner gebeurde, om gek van te worden… En jammer genoeg kunnen wij er eigenlijk niet veel meer aan doen. We kunnen hen alleen maar steunen zeker?...
 
@ Leeuwin: Ook een proficiat voor je zoon! Dat verhaal van die taart vind ik wel leuk! Toch heel fijn dat hij dit doet. Er is duidelijk een stijgende lijn en dit zowel bij je vriend als bij jou. Ik kan aannemen dat je nu weer een pak rustiger bent als jullie relatie weer stabieler is. Maar dat vind ik juist ook zo moeilijk. Alsof de geestestoestand van onze partner ook afhangt van ons gedrag. Ik las ook nog een aantal dingen wat je zoal beter wel en niet doet en dan voel ik me weer schuldig omdat ik het laatste halfjaar dat mijn vriend bij mij was ook niet uit te staan was. Misschien zijn dat de verkeerde woorden, maar ik weende heel veel, stelde hem vragen, maakte me zorgen,… Ik moest hem misschien op dat moment los gelaten hebben, maar toen had ik dat niet door. Dat maakt me wel triest als ik er zo over denk. Alsof ik zijn vertrek zowat in de hand heb gewerkt… Maar ben uiteraard heel erg blij dat er bij jullie weer wat stabiliteit is. Anders wordt een mens echt gek. Geniet zoveel mogelijk van de momenten dat jullie samen zijn en probeer misschien zo min mogelijk vragen te stellen wanneer je vriend afwezig blijft. Ik wens jullie echt heel veel geluk.

(Er komt nog een vervolg :

---

Intussen al heel veel getypt (en intussen zit ik ook niet meer op school, maar lig ik in bed), maar ik wil jullie natuurlijk ook nog op de hoogte brengen van mijn verhaal. Vrijdag was het dus mijn 33ste verjaardag, maar ik zat hier donderdag met een probleem. Ik had nog wat rondgereden om tafels (want ik verwachtte 44 man J), maar toen ik thuis kwam, merkte ik dat het maar 19,6° graden meer was. Aangezien wij vloerverwarming hebben, is de temperatuur hier altijd constant en dat klopte dus niet. Ik maakte me nog niet onmiddellijk zorgen, maar toen ik ’s morgens uit de slaapkamer kwam, wist ik meteen hoe laat het was. De thermometer gaf nog maar 17,8°C aan…  En dan ben je jarig, alleen en denk je aan je volk dat je ’s avonds in een koud huis moet ontvangen… 

Ik wist niet meteen wat gedaan dus heb ik mijn vriend opgebeld. Hij nam nog maar op en hij zei al ‘proficiat’ dus ik was toch al door zijn gedachten gegaan die morgen. Hij stelde voor om even te komen kijken na zijn werk (wat ik wel oké vond), maar zei hem dat het sneller moest opgelost worden aangezien ik volk had uitgenodigd. Hij leek daar even een klein beetje van te schrikken want hij had wellicht niet verwacht dat ik zin had in een feestje. Heb het nummer van zelfstandige gevraagd die hier de verwarming heeft komen installeren en dat stuurde hij ook onmiddellijk door.
Toen die sanitairman hoorde dat ik hier alleen zat en dat mijn vriend vertrokken was, toen viel hij bijna achterover. Hij had graag samen gewerkt met mijn vriend en er leek toen alleszins niets aan de hand met hem. Hij verstond dan ook niet hoe hij zomaar een huis waar hij zoveel tijd heeft ingestoken kon achterlaten. Bon, ik ga het kort houden, hmm en ik kon dus ’s avonds mijn volk in een opgewarmd huis ontvangen. Gelukkig! Het werd echt een gezellig feestje met familie en vrienden.

Rond 4u30 zijn mijn nicht en ouders als laatste vertrokken en ben ik met al mijn cadeaus en kaartjes in bed gedoken. Er werden wat traantjes weggepinkt moet ik zeggen. Daarbij kwam nog dat ik op mijn gsm een berichtje van mijn vriend (sorry, ik noem hem nog steeds liever zo ) zag staan. Ik had gedurende de avond al een paar keer gedacht: zou hij nog vragen hoe het met mijn verwarming is afgelopen, maar ik verwachtte eigenlijk niets meer. Hij wenste me nog een proficiat, hij zei dat ik van mijn avond moest genieten en hij vroeg hoe het gesteld was met de verwarming.
Zaterdagmiddag heb ik gereageerd want vond het wat flauw om hem op dat uur wakker te maken met een sms. Een paar keer over en weer gestuurd en hij legde zelfs uit waarom hij niet onmiddellijk reageerde. Hij voelde zich blijkbaar niet lekker en lag in zijn bed. Hij sliep dus vaak waardoor hij niet meteen reageerde. Die uitleg zou ik een paar weken terug zeker niet gekregen hebben. Dan antwoordde hij vaak helemaal niet op mijn berichten. Dus dat vond ik ook alweer positief (al weet ik dat het maar een heel klein sprankeltje is ). Hij vroeg in die berichten ook nog of het mogelijk was om nog eens af te spreken op zondag (eergisteren dus). Ik wist niet meteen waarvoor, maar hij stond er eigenlijk wel op.

Zondag zou hij langskomen om 14u, maar ik kreeg ’s morgens om 10u45 al een bericht. Daar stond in dat mijn broer met de ambulance afgevoerd zou worden. Je moet weten dat mijn vriend en broer al jaren bij dezelfde voetbalploeg spelen. Hij stuurde dus om te laten weten dat er iets gebeurd was, maar er stond ook onder dat ik me niet ongerust hoefde te maken.  Die laatste zin vond ik opnieuw een sprankel. Ik weet niet waarom, maar het leek alsof hij besefte dat ik me anders te druk zou maken en dat hij dat niet zou willen. Ik heb hem dan opgebeld en hij nam onmiddellijk op. Het leek niet al te erg te zijn met mijn broer, een zware kneusing aan zijn ribben. Maar intussen was mijn pa al ter plaatse om hem te vergezellen naar het ziekenhuis. Ik hoorde dat mijn vriend zich uit de voeten maakte want mijn vader en hij hebben elkaar sinds de breuk niet meer gezien en ik denk dat mijn vriend liever de confrontatie uit de weg ging.
Daarna is hij dus om 14u langsgekomen en hebben we het over de verkoop van het huis gehad. Niets wijst erop dat hij nog een toekomst ziet met mij, maar ik wil het nog steeds niet opgeven. Ik weet niet wat het is. Noem het intuïtie of is het gewoon naïviteit, ik weet het niet. Ik heb het gevoel dat we deze periode gewoon doorkomen als de liefde sterk genoeg blijkt te zijn. Van mijn kant zal dat alleszins geen problemen opleveren .

Mijn vriend gaat dus akkoord met de verkoop én hij gaat akkoord met mijn betaalvoorwaarden. Ik zou hem een deel onmiddellijk geven, maar het andere deel wil ik graag afbetalen. Op die manier hoef ik net wat minder geld te lenen en is het doenbaar voor mij. Mijn vriend gaf aan dat hij dat oké vindt, maar dat zijn moeder wil dat hij intresten vraagt. Hij zegt dat hij dat NIET zal doen. Dus ik mag op mijn twee oren slapen. Wat ben ik blij dat hij zich eindelijk wat verzet tegen zijn moeder (zeker als het met mij te maken heeft).
Ik vroeg hem nog eens waarom hij langs kwam want eigenlijk hadden wij het al over de verkoop gehad. Hij had de vorige keer immers aangegeven dat hij geen behoefte had om mij te zien. Hij antwoordde daarop dat hij altijd slecht is als hij mij heeft gezien. Op zich wijst dat ook op wat gevoel. Het zijn misschien de juiste niet, maar ik ervoer dat als een derde sprankel. Ik weet niet of jullie weten wat ik bedoel (of dat jullie mij echt een naïeve trien vinden ), maar dat geeft volgens mij aan dat hij het toch niet zo makkelijk heeft met de breuk.
Ik heb over de breuk zelf nog proberen te babbelen, maar dat gaat heel erg moeizaam. Mijn vriend blijft herhalen dat hij zich in de steek gelaten voelde. Al jaren. Ik vind dat heel erg vreemd (maar heb hem dat niet gezegd). Hij wilde er weer niet over praten in eerste instantie (omdat hij me niet wil kwetsen zegt hij), maar ik stond erop dat hij iets zei. Dat hij zegt wat er bij hem vanbinnen omgaat. Ook al doet mij dat pijn. Hij zei: maar dan wil jij dat weerleggen en wil je je gelijk halen. IK heb hem gezegd dat het mij daar helemaal niet om te doen is. Ik zou het willen weten omdat ik – als hij ons ooit nog eens kans geeft – weet waar ik moet aan werken, maar ik heb hem gezegd dat ik het nu vooral belangrijk vind om hem te begrijpen zodat ik het een plaats kan geven.
Hij is toch weer anderhalf uur bij mij geweest en ik moet zeggen dat het al bij al wel oké was. Er is een afstand tussen ons, dat wel. Maar hij nam me eens vast, zei dat hij ook niet fluitend door het leven gaat,… Hij spreekt wel nog altijd van verkoop en van een nieuwe toekomst met iemand anders. Dat is dan wel weer hard om te horen. Al is hij niet concreet en zegt hij ook dat hij daar eigenlijk nog helemaal niet mee bezig is.

Voor mij is hij net dat tikkeltje menselijker de laatste tijd en dat heeft wellicht met zijn pillengebruik te maken. Hij is aan het afbouwen en ik hoop nog steeds dat dit afgestompt gevoel beetje bij beetje verandert in een meer verbonden gevoel met mij. Ik weet niet of het nog kan en ik weet niet of ik teer op valse hoop, maar ik kan de liefde van mijn leven echt nog niet opgeven.
Daarom probeer ik op mijn eigen benen te staan (door een feestje te organiseren én hij heeft alle auto’s zien staan want begon er over tegen mij, door heel wat te sporten en keihard te werken voor mijn/ons huis) en dan zien we wel of het lot mij nog gunstig gezind is!

Zo, ik hou het hierbij voor vandaag! J

Register or login to view the content

Geloof dat ik wat te veel heb getypt... Sorry! Maar wilde het even allemaal op een rij zetten.

Hoe gaat het bij jullie?!

Register or login to view the content

Register or login to view the content

Ik duim alvast met je mee, Positiva!

Ik hoop intussen dat het hier wel weer wat drukke wordt want ik moet zegge dat ik de gesprekjes mis. Dagelijks controleer ik wel eens het forum, maar het blijft hier zo stil. Ik zou mijn verhaal nochtans wel eens kwijt willen. Hopelijk gaat het bij iedereen de goede kant uit! Ik had vorig weekend zelf ook een iets beter gevoel en ik dacht dat mijn vriend de goeie weg op was, maar hoor weer heel andere dingen vandaag. Hij moet weer wartaal uitgekraamd hebben na combinatie van pillen en drank, alweer. Niemand op het dorp vindt het nog plezant om in zijn buurt te vertoeven... En ik kan hem niet helpen want ik dring jammer genoeg niet tot hem door. Hoe lang kan dit nog duren?...