Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Mijn partner is depressief



Hi Leeuwin,

ik begrijp je angsten en vragen echt heel goed. Al deze dingen die je beschrijft kan ik gevoelsmatig aan twee kanten inkomen. Mijn vriend heeft PTSS en kan mijn daardoor niet goed steunen in mijn depressie (ja, lekker kreukelig stelletje). Hij heeft daardoor gedrag naar mij, waarbij hij nu al twee weken zegt dat hij niet met me kan praten, behalve een heel klein beetje op de app, omdat hij zegt vreselijk in de war te zijn en zich niet goed voelt. Hij is duidelijk wel met allerlei andere dingen bezig en sluit niet iedereen buiten, maar mij wel. Tegelijk weet ik dat hij dat doet, omdat hij het al zo erg vind er niet voor mij te zijn, en hij wil mij absoluut niet belasten met nog meer stress of zorgen. En eerlijk is eerlijk kan ik zeggen dat het voor mij beter is om er geen extra stress bij te krijgen. Maar het idee hem ergens toch te verliezen geeft natuurlijk wel stress en moet ik dus uit mijn hoofd zetten, want het helpt niemand.

Maar even terug naar jou en je vriend. Eigenlijk gaan er zoveel dingen goed, maar sommige dingen zijn lastig. Je analyse aan het eind is denk ik super scherp en duidelijk en kloppend. Al de dingen waar hij van slag van kan raken staan op een rijtje, en zouden mij ook zeer hoog stress bezorgen. Mijn verjaardag.... gloeiende gloeiende wat kan me dat pakken... hoe rationeel ik er ook naar wil kijken en het af wil zeggen en niks aan wil doen of iets kleins bedenk... het legt druk... ik weet niet waarom. Niet goed om kunnen gaan met de drukte van de kinderen is ook een heftige. Een goede ouder zijn is wat iedereen wil, en je kan kinderen niet echt iets kwalijk nemen, je moet zelf gewoon sterk genoeg zijn. En als je dan merkt dat je geen goede afweer hebt in jezelf, maakt dat je eigen gevoel wel heeeeel kwetsbaar. Het ondermijnt volledig je zelfvertrouwen als ouder. Ik had dat in mijn eerste depressie omdat ik maanden door mijn ouders ben opgevangen. Toen ik weer thuis kwam, was het echt heel moeilijk om mijn rol als moeder ook weer aan te nemen, iemand met autoriteit en zeggenschap. Ik  voelde me namelijk zwak en zonder enige kennis.... wat wist ik nou van leven?? Ik kon mijzelf niet eens meer normaal verzorgen! De depressie had me zo uitgekleed zeg maar.... dat is zo verzwakkend en kwetsbaar... en je schaamt je ook daarvoor. Kan je niet eens tegen een 14 jarige op of durf niet eens ja of nee te zeggen, bang dat ik het verkeerd inschatte. Bang om regels te stellen.

En dan nog zijn eigen vakantie met zijn kinderen. Kan me erg goed voorstellen dat ie daar ook van wakker ligt. Net als hiervoor is dat een mega opdracht die je hoort te klaren omdat je nou eenmaal de ouder bent.... maar zo eenvoudig ligt dat niet meer na of tijdens een depressie. Je staat zelf niet stabiel, en bent wel het fundament waar je kinderen tegen aan leunen en soms beuken. Dat is ff niet waar je op zit te wachten, al houd je nog zoveel van je kinderen.  Door al die ingewikkelde angsten en onzekerheid en stress ga je ook nog jezelf veroordelen omdat je je gewoon geen goede ouder voelt. Je zou juist ZIN moeten hebben om je kinderen de heel tijd bij je te hebben, ZIN moeten hebben om samen vakantie te hebben. Nu lijkt het net alsof ie niet van zijn kinderen houd bijvoorbeeld.
Ik weet natuurlijk niet of dit precies is wat er in zijn hoofd en hart omgaat, maar het zou echt heel erg goed kunnen.

Als het gaat om medicatie en therapie, dan denk ik dat dit volledig buiten jou zou moeten liggen. Ik denk dat hij persoonlijk moet bepalen, of afbouwen wel verstandig is. Of medicatie hem goed doet of niet, en of het voldoende is of niet. De dingen die je beschrijft over zijn worstelingen, doen mij afvragen of hij nog een therapeut heeft waarmee hij deze dingen zou kunnen bespreken en er een plan voor zou kunnen maken. Eigenlijk klinkt het alsof hij nog ondersteuning nodig heeft bij zijn stress regulatie en de eisen die het leven aan hem stelt. (Wederom een voorzichtige aanname)
De medicatierichtlijnen voor depressie, zijn vaak behoorlijk langdurig gebruik voordat er over afbouwen wordt gesproken.

Ik weet ondertussen qua medicatie echt niet meer wat wel en niet goed is. Alleen kan ik voor mijzelf spreken dat ik pas opknapte toen ik medicatie nam. Het werkt voor mij. En wanneer en of ik er mee stop hangt van heel veel dingen af. Maar denk niet dat iemand anders dan ikzelf daarover zou moeten spreken.

Ik wens je heel veel sterkte bij je strijd in deze relatie. Ik vind dat je het knap doet. Onzekerheid is a bitch en die vind ik ook heel heftig. Geeft toch angst en verdriet die eigenlijk zo onnodig is. Probeer zoveel mogelijk erop te vertrouwen dat hij gewoon zijn strijd heeft, en dat dat niet een reflectie is van wat er tussen jullie is. Jullie liefde is sterk, en als hij het moeilijk heeft en dat zelf even moet oplossen, dan is loslaten en zelf je eigen dingen doen beter. Maar ook dat is best moeilijk weet ik, want ik ben dan ook gewoon liever bij mijn vriend en wil hem ook vasthouden en knuffelen. Maar het gaat dan even niet om mij, maar om hem, hoe hij dingen doet en verwerkt.

Ik hoop dat je wat aan mijn bericht hebt. Sterkte!


 Geef niet op... het licht gaat weer aan!
 
Antwoord


Register or login to view the content
Bedankt voor je reactie Liz!

Ook jij maakt het toch weer ietsje duidelijker voor mij. Ook ik kan bijv soms wel stress hebben van een verjaardag of de kinderen maar niet in de mate die jij beschrijft en ik denk dat, zoals jij het beschrijft, zeker lijkt op de beleving (bewust of onbewust) van mijn vriend!

Ik moet geloof ik nog wel iets zeggen ter verduidelijking van het medicatie-verhaal. Het lijkt een beetje alsof ik me er erg mee bemoei doordat ik gezegd heb dat hij wellicht geen medicatie meer nodig zou hebben. Dit ligt iets genuanceerder. Mijn vriend zegt, uiteraard op basis van gesprekken met zijn psychiater (momenteel zijn enige behandelaar overigens) dat de medicijnen die hij tot nu toe geprobeerd heeft niets - of nauwelijks - iets doen. Toch zegt hij zelf al maandenlang dat het inderdaad (veel) beter met hem gaat (ondanks serieuze dips die er dus ook nog zijn). Hij had het er dus een poosje geleden over om toch weer een nieuw middel te gaan proberen. Ik was toen wel wat verbaasd omdat er weliswaar nog klachten zijn maar echte verschijnselen van depressie lijken toch wel weg/naar de achtergrond. Ik merk dat het erg moeilijk is om de juiste woorden te kiezen... Hij heeft nog wel problemen met slapen en hij kan weinig prikkels aan, heeft last van vermoeidheid en moet regelmatig rust nemen, als zijn hoofd even overloopt dan komt hij niet meer goed uit zijn woorden. En soms dus dat hij even 'door het putje gaat' zoals hij dat zelf noemt. Dan voelt hij zich even heel somber en ziet nergens meer een gat in. Hij gaat dan toch altijd gewoon iets doen en dan trekt het met een paar uurtjes in de regel weer bij. 

Maar zijn stemming is de meeste tijd goed, hij heeft veel zin om dingen te ondernemen (maar niet alles lukt dus altijd), is weer communicatief, maakt grapjes met de kids, kan veel meer prikkels aan dan eerst, er is geen sprake meer van angst/paniekklachten. 

Zo ongeveer is het beeld. Behalve depressie speelt/speelde ook burnout en het is dus moeilijk om de klachten te onderscheiden. Wat ik inmiddels gelezen heb over herstelprocessen na depressie is het heel normaal dat er nog klachten zijn; zo bedoelde ik het dus. Toen we het erover hadden hoe het met hem gaat en hoe verder met de psychiater heb ik dus inderdaad voorzichtig wel gezegd: waarom het middel nemen als je de kwaal niet meer zou hebben wellicht...? Waarmee ik zeker de restklachten niet bagatelliseer. Dat gesprekje maakte mijn vriend trouwens erg van slag. Gelukkig trekken dat soort dingen tegenwoordig weer snel bij en kunnen we daar ook samen beter mee om gaan. Eerder kon hij langdurig van de leg zijn van dit soort dingen en het er totaal niet over hebben.

Ik snap nu dat hij het met de psych ook over heeft gehad dat hij soms wat onbesuisd (marktplaats) koopgedrag vertoont. Hij koopt dingen waar hij dan handel in ziet, met wisselend succes. Hij vindt dat zelf wel licht manische trekjes en dat is wellicht ook zo. Hij is trouwens niet bipolair ofzo hoor maar dus wel eens trekjes dat hij overenthousiast is met bieden op veilingen of marktplaats. Daarom is het nu de bedoeling om met een stemmingsregulator te gaan starten binnenkort. Vanwege eerdere problemen met schildklier moet hij eerst langs de specialist.

De psych heeft trouwens toch ook weer iets van therapie geopperd en dat vind ik eigenlijk wel positief. Ik hoop zelf eigenlijk dat het een keer individuele therapie zal worden en niet weer groepstherapie. Dat lijkt me toch effectiever hoewel mijn vriend wel veel aan groepstherapie heeft gehad.

Je hebt helemaal gelijk dat mijn vriend zelf moet beslissen over zijn behandeling en dat zeg ik ook altijd tegen hem dat het zijn beslissing is. Maar uiteraard hebben we het er samen wel over. Hij rekent er trouwens ook altijd op dat ik me voor hem verdiep in wat bepaalde medicatie doet en bijwerkingen etc. Ik ben trouwens wel heel blij dat hij daar zelf inmiddels spontaan over vertelt. Ik heb nl (volledig tegen mijn aard in, zoals de mensen die me een beetje kennen zullen weten...) inmiddels geleerd om weinig vragen te stellen en af te wachten tot hij iets ter sprake brengt. Zo lukt het me inmiddels zelf regelmatig om niet te vragen als hij bij psych is geweest maar gewoon te wachten tot hij er zelf over gaat vertellen. Ik merk dat dat een stuk beter werkt. 

Pff wat ben ik weer lang van stof. Wel fijn om even van me af te praten hoor! Vriend appt trouwens net dat hij vanavond niet naar me toekomt, hij schrijft verder nog wel het eea dus dat vind ik dan wel prettig, ander lijkt het voor mij altijd zo kortaf en dat voelt niet fijn. Ik hield er al rekening mee dat hij niet zou komen maar vind het wel lastig. Ach ik mag helemaal niet klagen, hij is er eigenlijk elke dag of bijna elke dag! Alleen niet als daar een specifieke reden voor is. Die is er nu niet in de zin van kids ofzo, maar hij heeft even ruimte voor zichzelf nodig. Lastig maar ik begrijp het wel. Gevoel en verstand zeggen nog wel eens iets anders hè.

Ik moet trouwens wel zeggen dat ik wel weer geraakt werd door jouw situatie Liz. Het is niet niks als je verzorgd moet worden door je ouders en niet zelf meer voor je kinderen kan zorgen. En dan een partner met PTSS die ook zo zijn issues heeft. Petje af voor je hoor! En je geeft hier altijd zulke goede inkijk voor ons niet- depressieven; dat is echt heel belangrijk! Dank daarvoor!Register or login to view the content
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Leeuwin :   • Liz is fighting
Antwoord

(Dit bericht is het laatst bewerkt op 01-07-2017, 22:21 door Liz is fighting.)

Lieve Leeuwin,
Je verhaal is heel duidelijk; ik kreeg een beetje het gevoel dat je je probeerde te verdedigen, wat in ieder geval wat mij betreft echt nooit hoeft. Ik heb tegen mijn eigen vriend gezegd dat ie baat kan hebben bij therapie, maar wel pas toen hij zelf begon over de problemen die hij ervaarde en de herinneringen die zich in de ochtend of in de nacht zich aan hem opdrongen. Ja, je wilt zo graag helpen.... als je geliefde lijdt dan wil je meedenken en oplossingen aandragen en hem beschermen ( als een leeuwin haar welpen ;-) ). Ook ik moet steeds weer bedenken dat ik deels mee kan denken, grotendeels moet los laten. Ik draag aan dat ik er voor hem wil zijn, dat hij met me kan praten, en hij doet dat alweer twee weken niet. Ik vind dat je het grandioos doet, zoals je het doet. Ik kan niet anders zeggen. Ook het loslaten als hij even op zichzelf wil zijn....pffff.. eigenlijk al je gedachten heb ik ook op mijn manier. Ik was twee jaar bijna altijd met hem, en mis hem vreselijk, woon nu al 8 maanden bij mijn ouders en heb hem zo weinig gezien. Ik kan zeker zeggen dat ik daar onder lijd en hij ook. Maar ik kan hem niks verwijten en hij mij niet. We moeten hier doorheen en hopelijk wat meer geheeld kijken of we verder kunnen. Ik weet vooral dat ik van hem hou en dat hij van mij houdt. Maar of dat genoeg is voor een toekomst samen is in mijn geval niet duidelijk. Bij jou gaat dat als ik het zo hoor eigenlijk heel goed. Je praat altijd vol liefde over hem, soms met zorg, maar altijd hoopvol en zoekend naar de goede weg. Meer kan je niet doen. Dat doe je echt geweldig.

Vandaag sprak ik een buurvrouw, die tegenover mijn ouders woont. Ze is oud en heeft me als kind nooit een blik waardig gegund. Nou ja, ik ken haar niet en zij mij niet, maar ik ken haar naam en zij weet dat ik een dochter ben van...  We keken hoe een buurman uit zijn huis werd getakeld met een brandweerwagen met zo'n kraan ding... ( de halve straat stond te kijken en ik vond het super genant en maakte me zorgen over de vrouw van die buurman omdat niemand naar haar toeging en ze mij echt niet kent. Ik wilde dat iemand naar haar toe zou gaan, maar goed... Any way. Deze oude buurvrouw vroeg of ik weer bij mijn ouders woonde en ik zei: " tja.... het leven he.., ik ben ziek en het gaat niet alleen. Toen ik wilde scheiden wilde mijn ex echt perse het huis en toen had ik geen plek meer om te wonen want ik wilde wel echt scheiden. En toen werd ik ziek... dus tja... wat moet je dan? Zoals ik zeg... het leven overkomt je hier een daar ook echt. Kijk maar naar Leo ( de buurman die uit zijn huis werd getakeld). Je hebt het niet altijd in de hand".


(Ik sta al dagen niet langer dan tien minuten overeind vanwege het proberen af te bouwen van de medicatie die ik had gekregen voordat ik de AD ging slikken en alles elke keer kreeg om de afbouw of opbouw narigheid op te vangen, die ik nogal snel heb. Ik kreeg daar Lorazepam voor. Om dat weer uit mijn lichaam te krijgen, is niet zo makkelijk en ben ik 'doodziek' van. Vandaag stond ik toch denk ik wel drie kwartier of schuifelde over straat naar een andere buur dus ik ga vooruit.)

Sorry, mijn verhaal is mogelijk chaotisch, zo ook mijn denken door die ontwenningsklappen, maar ik hoop dat de boodschap toch overkomt. Je doet het goed, mijn leven is inderdaad niet makkelijk en ik probeer er ook maar wat van te maken, en zo heeft iedereen wat...of zo :-). Dag lieverd, hoop dat jij en je vriend samen gewoon veel vriendschap en liefde mogen ervaren, de rest van je leven. Liefst zonder depressie.

Ik hoop dat je ook kan relaxen zonder dat hij er is. Dat gun ik je.


 Geef niet op... het licht gaat weer aan!
 
Antwoord

(Dit bericht is het laatst bewerkt op 02-07-2017, 12:47 door Leeuwin.)

Register or login to view the content
Bah stijf van de stress. Nog niks gehoord vandaag dus uitstapje zal er wel niet inzitten. Op zich geen ramp natuurlijk maar ik sla gewoon door, doodsbang voor een terugval. Baal van mezelf, waarom zo negatief gelijk. 

1. We weten niet eens of hij een terugval heeft;
2. Een teeugval hoeft niet direct weer de diepe misère van eerder te betekenen, het kan ook lichter zijn en van (veel) kortere duur;
3. Misschien is soms een 'terugval' alleen maar een stapje terug om daarna weer een extra stap voorwaarts te maken...?

Die stapjes voor en achterwaarts zijn hier vaak ter sprake gekomen. Sinds vorige zomer alleen maar een recht stijgende lijn gezien, wel met lastige momenten maar de vooruitgang bleef onmiskenbaar. Hoewel vaak gezegd dat herstel niet in recht stijgende lijn gaat was (is?) dat wel het beeld. En nu...? Ik weet het niet, ik weet alleen dat ik in paniek ben gewoon. Verdomme, misschien is er niets aan de hand...En probeer ik me er voor niets op voor te bereiden dat ik over paar wkn weer alleen op vakantie moet en dat hij hier niet bijna constant is/woont. Shit shit shit. Kalmeer nou 
eens


Net even gebeld. Hij voelt zich idd (nog steeds dus) niet zo goed, nergens zin in dus uitstapje iig niet aan de orde. Hij zei ook niks over al dan niet naar mij toe komen. Was wel even langs zijn moeder gegaan voor koffie, verder geslapen en nu ook weer moe dus weer even slapen. Kort gesprek, fijn hem toch even te horen maar baal ervan dat hij niet hier is, mis hem en maak me zorgen.Register or login to view the content....
Antwoord


Hi Leeuwin,

ik vind het echt rot voor je. Als hij gewoon bij jou thuis was, zou hij ook kunnen aangeven dat het niet gaat en in bed gaan liggen lijkt me of even alleen gaan zitten. Dat is het lastige van deze tijd. We hebben relaties en twee huizen en durven niet goed samen te gaan wonen door al de wonden die we in het leven al hebben opgelopen. Dat maakt het nu eigenlijk allemaal extra ingewikkeld. Jouw angst wordt makkelijker getriggerd door jouw gevoeligheid en het verlangen om gewoon samen dit leven aan te gaan met hem. Deze stress is ook niet goed voor jou.
Maar je doet het echt goed. Probeer het los te laten vandaag. Je bent er al die tijd altijd weer uitgekomen en hij komt altijd weer rustig naar je toe.

Ik merkte gisteren bij mij ook dat er iets mis ging in mijzelf. Hij was naar een vergadering gegaan en schreef mij ineens om 13.00 uur in de middag dat hij daarheen ging en vroeg mij om advies (ze vroegen hem om te komen ivm problemen onderling in de board en hij is steeds al als mediator opgetreden.) Hij vroeg mij om tips, blijkbaar was hij onderweg toch een beetje zenuwachtig geworden. Ik zag het bericht pas 1,5 uur later en gaf hem antwoord. Met dat soort dingen heeft hij meestal 'savonds laat pas tijd om iets uit te leggen dus ik wachtte geduldig en vroeg of hij dacht binnenkort dan toch weer eens ruimte te hebben om met mij te bellen. Hij zei dat ie nog druk was en morgen naar Amsterdam moest voor een protest en 's Avonds een maaltijd in Alkmaar, dus dat het maandag zou kunnen, ...als hij zich goed voelde.
En toen stak het me ineens, en kon ik het niet zo goed meer wegkrijgen, zoals jij vandaag je rust niet terug kan pakken. Echt klote. Ik moest huilen en stond vanmorgen extra somber op. Hij doet dus wel van alles ( moet hij ook, hij moet zich bezig houden denk ik, anders stort ie echt in), maar heeft geen tijd of ruimte om even met mij te spreken. Ik heb voor het eerst in twee weken geschreven dat ik hoop dat het niet meer lang duurt omdat het me een beetje pijn gaat doen nu. Ik ben al twee weken heel geduldig, en omdat ik afgelopen week doodziek op de bank lag, heb ik alles los kunnen laten, want ik kon toch niks, zelfs praten was vermoeiend, en nog steeds een beetje. Maar desalnietemin.... het gevoel dat hij dan niet met me wil bellen, kan ik toch even niet goed hebben en doet me pijn. Relativeringsvermogen is minder aan het worden. En dat vind ik echt klote, want ik wil niet boos op hem zijn( kan sowieso niet goed boos worden en boosheid en sich vind ik moeilijk en brengt dan gelijk een soort paniek dat het niet goed gaat zo), en ik wil ook mijzelf niet verloochenen en ook niet aan hem trekken, terwijl niks gaat zoals ik het zou willen.

Zucht... kut leven... sorry hoor... mijn leven is gewoon echt niet leuk. Ik houd van een geweldige man, die wel ingewikkeld en ook beschadigd is... waarom niet gewoon iemand die stabiel en eenvoudiger is.... maar ja, die zou niet bij mij passen.


 Geef niet op... het licht gaat weer aan!
 
Antwoord


Register or login to view the content
[-] 2 gebruikers zegt bedankt tegen Positiva :   • Leeuwin, Liz is fighting
Antwoord


Register or login to view the content
Dank Liz en Positiva voor jullie reacties.

Ik kan me jouw gevoel heeeel goed voorstellen Liz....Ben het met Positiva eens dat het natuurlijk niet zo zwart-wit is als het lijkt (voor mensen die niks weten van psychische problemen). Lastig hoor want wanneer houdt het begrip opbrengen voor de ander even op omdat je zelf ook gewoon even wat zorg/aandacht/liefde nodig hebt...Ik weet het werkelijk niet. Wat dat betreft is het vaak balanceren. Dat merk ik ook. De laatste tijd zie ik enorme vooruitgang bij mijn vriend en dan is er automatisch meer ruimte voor mij/mijn zorgen/mijn behoeften etc.

Moet wel lachen om jouw reactie Positiva, relativeren in hoofdletters is dat! Maar dat had ik net even nodig:-) Er zit in ieder geval iets in in wat je zegt. Ik heb wel iets meegekregen van wat je geschreven hebt over je partner maar weet het niet meer precies. Van dit drinken herinner ik me iig en ik wilde toen ook reageren, weet niet meer waarom ik dat toen niet heb gedaan. Kan me de rest even niet herinneren. Het staat me niet bij dat je partner echt even een terugslag ervaren heeft. Maar je herkent mijn zorgen dus!

Ik twijfelde vnvd of ik kon vragen of hij nog naar me toe zou komen. Eerder(lees 1 jaar geleden ofzo) was dat niet slim maar de laatste tijd is hij er eigenlijk altijd dus het is een logische vraag...Gewoon gevraagd dus. Best schrikken trouwens dat mij die hele traumatische tijd weer gelijk opleeft in mijn hoofd. Niet raar misschien maar wel confronterend en beangstigend. Hij antwoorde uitgebreid over zijn plannen. Blijft vnvd en morgen in zijn eigen appartement, hij heeft eea te doen en wil er zijn voor zijn dochter die morgen hoort of ze al dan niet overgaat (is bespreekgeval). Di ochtend naar ziekenhuis en daarna komt hij naar mij. Stelt me iig weer een beetje gerust en we worden samen wakker op zijn verjaardag!! Dat vind ik fijn. Verder weet ik niet zo goed wat ik met zijn verjaardag moet, hij wil er niet veel van weten en heeft geen wensen zegt hij. Gelukkig net toch 2 cadeautjes besteld online; je moet toch wel een paar pakjes uitpakken op je verjaardag! Misschien met kids een ontbijten op bed. Ik wilde eigenlijk wel een groter cadeau voor zijn 50ste maar ik geloof echt dat hij dat nu niet prettig zou vinden. Ik zat eerder aan een reisje samen te denken maar durf dat nu gewoon niet aan als cadeau. Misschien bedenk ik nog een manier om het te opperen ofzo, zou toch voor najaar zijn. Ben verder erg benieuwd of hij nog van plan is om uit eten te gaan op zijn verjaardag met mij, zijn moeder en kids....Het zal van hem zelf niet hoeven ws en is bovendien een rib uit zijn lijf....meer voldoen aan verwachtingen van anderen dus eigenlijk. Maar toch wellicht wel leuk. Hoop ik. Zou zonde zijn als hij veel geld uitgeeft en er zelf niks aan vindt. Ik krijg er zelf eigenlijk al spanning van, wil het voor hem oplossen, maar ja het is van hem, niet van mij (het probleem bedoel ik).

Ik ben in ieder geval iets rustiger. Maar baal wel heel erg van een enorm verpest weekend. Het was een kwestie van doorploeteren in plaats van leuk. Bah bah bah. We zouden samen weer werken aan fundering vd verbouwing en vandaag dus op pad naar een mooie tentoonstelling en nog een museum; en dat was notabene zijn initiatief!!
Register or login to view the content
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Leeuwin :   • Liz is fighting
Antwoord


Ja dames... zitten we dan met liefde... Soms zou ik willen dat ik dat niet had. Andere relaties zijn simpeler. Vrijer. Ongecompliceerder. Maar niets zo fijn als echt de liefde wel ervaren he...

Heb vandaag gewoon dikke dip door de gedachten en steek in mijn lijf van gisteren. Terwijl ik persoonlijk blij zou kunnen zijn met de fysieke vooruitgang die ik zelf iedere dag ervaar. Vorige week lag ik voor dood op de bank. Vandaag ben ik bij mijn broer geweest voor twee uur en daar thee gedronken en twee verse koekkies gegeten en in de zon gezeten. De rest van de dag wel alleen op de bank gelegen, maar echt toch een verbetering. Ik heb ook weer een cracker meer gegeten. In mijn situatie telt dat allemaal mee. Maar kan het vandaag niet voelen.

Dank jullie wel voor het begrip.... helpt toch een beetje he.


 Geef niet op... het licht gaat weer aan!
 
Antwoord


Register or login to view the content
Antwoord

(Dit bericht is het laatst bewerkt op 08-07-2017, 15:45 door Leeuwin.)

Register or login to view the content
Daar ben ik weer, even denken wat ik wil schrijven maar weer. Pittige week gehad.
Dinsdag kwam mijn vriend inderdaad en hij vertelde dat hij echt heel erg diep had gezeten (eigenlijk sinds vrijdagavond al) en dat het die dag (dinsdag) voor het eerst iets beter was. Hij vertelde dat hij vaker 'door het putje gaat' zoals hij dat zelf noemt maar dat het nu echt wel een heel stuk dieper was en dat hij daar erg van geschrokken was. Hij heeft overwogen om de huisarts te bellen omdat hij geen enkele link meer met het leven voelde. Jeetje wat heftig...

Ik ben blij (hoewel de woordkeus wat apart is) dat hij daarover praat met mij en me probeert uit te leggen hoe dat voor hem is. Ik vind het echt vreselijk om te horen, voel me zo machteloos. Hij zegt dat hij geen einde aan zijn leven wil maken maar dat hij wel begrijpt dat anderen dat doen, de wens is op dat moment het enige dat er is, het besef dat hij kinderen heeft waarvan hij houdt is gewoon weg op die momenten. Het is niet te begrijpen hoe iemand ineens, zonder een (concrete duidelijke) aanleiding, zomaar in zo'n diep zwart gat kan wegzakken.

Ik heb hem gevraagd wat hem evt zou kunnen helpen in zo'n zwart gat maar dat weet hij niet. Ik heb - voorzichtig - gevraagd of het niet beter zou zijn als hij mij zou bellen als zoiets weer eens voorkomt. Hij zegt dan weliswaar liever alleen te zijn en geen prikkels van iemands aanwezigheid te willen hebben maar aan de andere kant, gaf hij toe, zou dat misschien inderdaad beter zijn. Poeh dat was al een overwinning volgens mij! Hij is wel bang dat ik dan ga praten tegen hem ofzo. Ik heb heel duidelijk aangegeven dat ik hoop dat hij mij een volgende keer dat zoiets gebeurt belt, en dan laat ik direct alles uit mijn handen vallen en kom ik naar hem toe. Ja maar dat is lastig zei hij want dat is dan in de regel 's ochtends en hoe moet dat dan met de kinderen etc. Ik heb gezegd dat hij me dag en nacht kan bellen en dat ik gewoon kom, ik kan altijd wel iets regelen in noodsituaties. Het is gewoon té belangrijk. Ik kom dan naar hem toe en maak gewoon een kop thee voor hem en verder ga ik gewoon zitten, desnoods in een andere kamer, maar dan is hij niet alleen en weet hij dat ik vlakbij ben. Ik geloof dat hij dat een goed idee vond. Ik hoop natuurlijk vooral dat het nooit nodig zal zijn maar áls dat wel zo is, dan hoop ik dat hij echt belt. Een heftig gesprek. Wel lijkt het een doorbraak dat hij toegeeft dat hij mij beter in zo'n situatie kan bellen dan....

Die dag had hij toevallig een belafspraak met zijn psychiater. Klonk inderdaad niet goed, aldus de psych, en hij gaat de sertraline (die hij van 150 naar 100 mg had afgebouwd omdat het al zo'n poos erg goed ging) weer opbouwen naar 150 mg. Ik hoop zo vreselijk hard dat hij daar baat bij heeft. Het plan was om daarnaast met lithium te gaan starten, om de keren dat hij 'door het putje gaat' hopelijk te reduceren en wellicht ook om licht manische trekjes soms te reguleren. Maar omdat hij in het verleden een schildklierontsteking heeft gehad moest hij, voor hij met lithium zou kunnen starten, langs een internist/enocrinoloog (= klierendokter voor hormoonhuishouding in het lichaam makkelijk gezegd). Er wordt trouwens ook weer gesproken over therapie, CGT of schematherapie.

Donderdag allerlei onderzoeken in het ziekenhuis gehad en uit bloedonderzoek bleek schildklierhormoon te laag (door de huisarts is altijd gezegd dat dat niet erg was) en daarbij ook het hormoon dat, vanuit de hypofyse (in je hersenen), de schildkier aanstuurt. Beetje technisch...Ik heb me al suf gegoogled dus ik weet er inmiddels wat meer van. Dat was niet goed, aldus internist, en volgende maand zal hij een MRI van de hersenen krijgen om naar de hypofyse te kijken. Ik vind het heel spannend, ik ben gewend medische informatie te lezen maar als het jezelf of je naasten betreft dan schrik je natuurlijk wel van 'enge dingen'. Het is ook erg ingewikkeld allemaal. Wel begrijp ik dat de vele klachten die hij heeft ook eventueel verklaard zouden kunnen worden door een probleem met de hypofyse, die aandoeningen zijn weliswaar zeldzaam maar op grond van de waarden lijkt er dus wel iets aan de hand te zijn. Ik zou willen dat die MRI niet pas eind augustus zou zijn. Ik zit best in de stress. Gewoon afwachten is natuurlijk het beste en mijn vriend heeft al die info niet gelezen dus ik weet niet of hij zich ook zorgen maakt. Het is ook wel dubbel, aan de ene kant hoop je dat de MRI gewoon goed zal zijn aan de andere kant zouden er ook mogelijk heel veel dingen op hun plek vallen als daar een probleem zit! Een hypofyse aandoening is heftig maar dat is een depressie ook!! Het zou verklaren waarom hij onvoldoende op medicatie reageert bovendien. 
Ik moet proberen het een beetje van me af te zetten nu maar dat vind ik lastig. Ik ben wel heel blij dat er eens goed onderzoek wordt gedaan!

Mixed emotions dus. Ook ten aanzien van vakantie trouwens. Ik merk dat ik zelf gespannen wordt als het wat minder met hem gaat. Als hij minder lief tegen me doet of minder aandacht aan me geeft dan kan ik daar maar lastig mee omgaan. Gevoel en verstand botsen. Ik moet het me niet aantrekken want het komt natuurlijk gewoon doordat hij dan wat minder in zijn vel zit maar dat lukt me niet goed. Ik merk dat ik me toch snel afgewezen voel en er soms een beetje boos van wordt.
Ik ben bang dat hij meegaan op vakantie niet meer ziet zitten, hoewel hij dat niet heel duidelijk zo heeft gezegd. Ik wil een fijne vakantie en ik wil heel graag dat hij een week meegaat. Als hij niet oke is dan is het de vraag of dat het beste is want dan heb ik daar stress van, trekt hij het niet, dat zal zijn weerslag op de kinderen hebben ...pfff niet te overzien.

Oh ja, zijn verjaardag is wel oké gegaan (die hadden we ook nog). Met kids ontbijt op bed en cadeautjes gedaan. Hij voelde zich verder niet jarig en had ook helemaal geen zin om uit eten te gaan. Maar hij had mij wel gevraagd om een restaurant te reserveren met zijn kids en zijn moeder. We hebben Japans gegeten en iedereen had het erg goed naar zijn zin, dus dat was toch wel erg geslaagd. Ik geloof dat hij blij was dat zijn verjaardag daarna voorbij was. Het zal ongetwijfeld stress hebben gegeven...

Ook heb ik deze week nog nieuwe buren gekregen en die horen we een stuk duidelijker dan de vorige bewoners. Ik krijg er enorm stress van, met name omdat mijn vriend natuurlijk erg gevoelig is voor geluidsprikkels (kinderen in de tuin horen vindt hij bijv. al vreselijk). Ik heb zijn allergie voor geluid vrees ik inmiddels een beetje overgenomen en alles valt mij ook op. Ik baal ervan. Ik maak me op voorhand, dus voordat mijn vriend er uberhaupt weer is, zorgen over of hij het wel trekt...Stom en niet erg zinvol maar ja, ik merk dat ik dat doe.

En nu stop ik maar. Heb het gevoel dat ik jullie overstelp met al mijn gepieker...

Het is trouwens verder wel heel stil hier. Al tijden niks meer gehoord van Minnie bijvoorbeeld en ook Gietje lees ik niet meer. Hopelijk is dat een goed teken...
Register or login to view the content
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Mijn energie is op Started by 10675
2 Replies - 98 Views
08-03-2024, 10:42
Laatste bericht: Tazz
01-02-2024, 00:15
Laatste bericht: don't know
31-01-2024, 11:10
Laatste bericht: Nicje
21-12-2023, 19:36
Laatste bericht: Mabel
28-05-2023, 19:27
Laatste bericht: Edelsteentje
28-03-2023, 08:44
Laatste bericht: Suuz
15-01-2023, 23:34
Laatste bericht: Simba
  Een depri partner als vrouw Started by Marijn
5 Replies - 1,948 Views
23-11-2022, 21:34
Laatste bericht: Anoniem2022
  Partner verstoot mij Started by Vidiyo
2 Replies - 688 Views
22-10-2022, 17:36
Laatste bericht: Fae
  Depressief door je relatie? Started by Anoniemm
8 Replies - 1,354 Views
10-08-2022, 08:13
Laatste bericht: Anoniemm



Gebruikers die dit topic lezen:
2 gast(en)