Register or login to view the content

Ik vind het wel heftig wat je beschrijft Positiva. Het is toch ook echt wel een ingewikkelde relatie waar je in zit.
Mijn gedachte die opkomt is dat het misschien wel goed is dat je nog een LAT relatie hebt, omdat jij zo lief en zorgzaam bent, dat je mogelijk direct teveel zorg naar je toe trekt. Nu ben je ook een beetje beschermt. Tegelijk levert het inderdaad vet veel spanning op voor je. Kan ik zo inkomen!

Dat herken ik wel... ook al is mijn verhaal heel anders. Maar mijn vriend heeft wel ook PTSS en een vreselijk moeilijk verhaal qua leven waar die het maar mee moet doen, en drinkt eigenlijk elke avond wel genoeg bier omdat hij anders niet slaapt. Hij is er voor behandeld, maar ik denk eigenlijk nog niet genoeg. Hierdoor trekt ie het ook niet, als het niet goed met me gaat en durft ie de relatie bijna niet aan lijkt  het soms wel.


Ik ben vandaag niet goed door medicatie, mocht mijn stukje beetje vaag zijn... sorry daarvoor.

 Geef niet op... het licht gaat weer aan!
 

Hallo allemaal,

(SUPER LANG GEWORDEN, SORRY!!!)

Ik ben nieuw hier dus ik weet ook niet zeker of het nou de bedoeling is dat ik hier reageer of een nieuwe topic aanmaak, maar ik probeer het hier maar.
Hoe raar het ook klinkt, het is fijn om te lezen dat je niet de enige bent die in zo'n situatie zit. Mijn partner heeft mij gister, na mij 2 weken te hebben genegeerd verteld dat het komt doordat hij depressief is.. Ik weet eerlijk gezegd niet eens of ik hem moet geloven.

Om bij het begin te beginnen. We kennen elkaar nu inmiddels een half jaar en hebben intensief gedate en 2 maanden geleden besloten om het officieel te maken. Mijn partner was helemaal weg van me, deed super veel voor me en was altijd heel open over zijn gevoelens. Ik ben altijd wat afstandelijk geweest wat betreft relaties dus af en toe moest ik hem een beetje afremmen of aangeven dat ik het wat lastiger vond om mijn gevoelens te uiten. Als het aan hem lag woonden we ook al samen en ik vond dat gewoon te snel. Maar hij accepteerde het en gaf aan dat hij gewoon geduld had en geen haast had. We deden veel leuke dingen samen, zijn  Zijn met valentijnsdag een dag naar antwerpen gegaan, dat had hij als verrassing geregeld, ik heb zijn moeder leren kennen en ook al veel van zijn vrienden, omdat hij mij meevroeg naar een bruiloft. Elke keer als hij me aan een van zijn beste vrienden voorstelde reageerde zijn vrienden ook echt van “ ohhh, is dit Nala!”. Ik kon de blijdschap in hun gezichten zien en ik wist dus dat hij alleen maar positieve dingen over mij verteld had. We kennen elkaar misschien niet super lang, maar het is intensief geweest en dit heeft hij in een lange tijd voor niemand gevoelt en voor mij is dit zelfs de eerste keer dat ik zo verliefd ben op iemand.
 
Mijn partner is alleen is wel iemand met een totaal andere levensstijl dan ik. Hij host vaak op feesten, op events, geeft lessen op scholen over teksten schrijven en maakt solo muziek en ook met een band. Hij doet super veel. Ik ben wat terughoudender en bevind mezelf ook nauwelijks op feesten. Hij gaf ongeveer 2 maanden geleden al aan dat de zomer voor hem de meest drukke periode is en dat ik nog niet wist waar ik me voor had opgegeven. Hij gaf aan dat hij soms vanaf donderdag t/m zondag aan 1 stuk aan het werk is, soms zelfs vanaf woensdag. Uiteindelijk bleek hij gewoon 7 dagen door te gaan. Ik merkte ongeveer een maand geleden dat het contact minder werd en dat ik hem minder zag. Ik gaf hem de ruimte, vroeg niet vaak om af te spreken omdat ik het goed vind dat hij zo druk bezig is met werk en ik wilde hem niet erin beperken. Vooral omdat hij in het verleden (meer dan 10 jaar geleden) vast heeft gezeten. Hij heeft zijn leven totaal omgegooid en ik denk dat hij nu zichzelf maar ook anderen iets probeert te bewijzen. Financieel had hij het ook lastig de afgelopen maanden, werd bijna uit huis gezet, omdat hij als zzp'er vaak zijn facturen te laat betaald krijgt.. Alleen hij is zo druk dat ik soms bang ben dat hij het niet trekt. 
Op een gegeven moment merkte ik dat hij vaker wat nonchalanter werd wat betreft reageren op berichten en op een gegeven moment hoorde ik gewoon 4 dagen niks van hem, geen reactie op mijn bericht. De week erop spraken we af en ik gaf aan dat ik dat niet fijn vond. Ik respecteer het dat je het druk hebt, maar geef het dan gewoon aan als je een weekend te druk bent om te reageren. Het rare was namelijk dat hij op Facebook wel van alles en nog was plaatste. Hij bood zijn excuses aan en het ging een weekje goed. Vervolgens apte hij, nu inmiddels 2 weken geleden hoe het met mij ging en wat ik die avond zou doen. Ik antwoorde erop en ik kreeg wederom geen reactie. 2 dagen later stuurde ik hem geïrriteerd een berichtje of dit de nieuwe manier werd van communiceren. Ik vond het gewoon niet netjes en ik had het de vorige keer op een rustige manier aangegeven. Ik kreeg weer geen reactie, belde hem een paar dagen later 2x en wederom geen reactie. Ik was het een beetje zat en vond dat ik dit niet verdiende. Ik vond zijn reactie raar, en kon niet geloven dat hij boos was om zoiets kleins en mij daarom opzettelijk negeerde. Een paar dagen later stuurde ik hem een uitgebreide appbericht waarin ik uitlegde dat ik dit niet fijn vond en niet respectvol. Dat ik niet wist wat er aan de hand was, maar dat ik hier niet aan mee zou werken. Ik gaf aan dat ik wel hoopte dat hij de relatie waardig genoeg vond om zijn kant van het verhaal te geven, maar wederom stilte..
De afgelopen 2 weken waren erg emotioneel en vol met onbegrip. Hoe kan iemand 180 graden draaien en zich opeens zo van mij afkeren terwijl we niet eens ruzie hadden.
 
Nou ben ik hem gister toevallig (toevallig of meant to be..) tegengekomen en ik heb hem geconfronteerd. Ik vroeg waarom ik niks van hem hoorde en waarom hij niet op zijn minst kon zeggen van hey ik heb het druk/teveel aan mijn hoofd ik kom er later op terug. Hij gaf aan dat het een ingewikkeld en lang verhaal is of hij mij kon bellen in de avond. Ik twijfelde of hij zou bellen dus ik ging door met vragen tot hij uiteindelijk zei dat het met zijn depressie te maken heeft (waar ik niks van af wist). Hij vind het heel moeilijk om het aan mij te vertellen, kon de juiste woorden niet vinden en was mij daarom aan het ontlopen. Hij gaf aan dat hij er wel bewust van was dat het al 2 weken stil is. Hij moest door naar een optreden en ik wist ook niet meer wat ik moest zeggen. Ik was nog aan het bijkomen van het feit dat ik hem toevallig daar tegenkwam. Alle vragen die in mijn hoofd rondspookte was ik spontaan vergeten. Hij heeft niet gebeld gister.. en alhoewel ik al bezig was met hem loslaten doet het super veel pijn dat hij bewust niet heeft gebeld. Hij is mij een verklaring schuldig, zoals hij zelf zei en op deze manier kan ik het niet proberen te begrijpen of proberen hem te helpen. Hij is namelijk gewoon bezig met zijn werk, blijft foto’s en (promotionele) dingen posten op facebook voor zijn werk. Doet drankjes met vrienden, maar mij negeert hij. Ik weet dus serieus niet of ik moet geloven dat hij een depressie heeft, maar tegelijk weet ik niet wat ik moet doen. Als het waar is wil ik hem steunen (niet als partner momenteel, want ik voel mij nu ook verwaarloosd. Vooral omdat ik zie dat hij op social media overal en nergens is, wat het lastig maakt om het te geloven terwijl het lijkt alsof hij het naar zijn zin heeft). Maar misschien is het ook een smoes en probeert hij iets anders te coveren...
Weet iemand misschien wat ik zou kunnen doen of zeggen? Ik heb namelijk het gevoel dat hij toch niet reageert of opneemt als ik erover begin. Ik heb eraan gedacht een van zijn vrienden te benaderen om te kijken of hij ervan weet en als het waar is of hij ook hulp krijgt.. maar dat gaat misschien te ver.. Ik weet het gewoon echt niet meer.. Ik wil hem niet laten vallen, maar door zijn gedrag is het tegelijk ook lastig te geloven.. Ik hoop dat iemand misschien tips of advies heeft hierover sorry voor de lange tekst

X Nala

Hallo Nala,
Van wat ik zelf heb meegemaakt en van wat ik hier allemaal heb gelezen en geleerd, weet ik dat je geen uitleg mag verwachten. Zeker nu nog niet. Het is zo moeilijk voor iemand die depressief is om uit te leggen waarom ze plots zo afstandelijk doen. Wij waren meer dan 15 jaar samen, mijn vriend is een jaar geleden vertrokken en een echte uitleg heb ik tot op de dag van vandaag nog niet gekregen. 10 maanden geleden zei hij me dat hij wist dat hij me ontliep en dat dit niet de manier was, maar eigenlijk is er in die tijd niet zo heel veel veranderd.

Ik weet dat heel erg moeilijk voor je is, maar iemand met een depressie heeft zoveel zorgen en drukte, dat een relatie heel erg moeilijk wordt. Wat daarnaast niet wil zeggen dat ze het niet gewoon gezellig kunnen hebben. Het is fout om te denken dat iemand met een depressie  in zijn bed ligt en er nooit uitkomt. Of ze zich werkelijk echt amuseren, dat valt te betwijfelen. Soms misschien wel, soms misschien niet. Mijn vriend kon het maanden op feestjes, maar toen hij thuis kwam, trok hij het ook niet meer. Dat masker opzetten is ook wel lastig.
Nu omschrijft hij het: zwakke momenten zijn er wanneer ik te veel nadenk. Dus hij concludeert dat hij minder moet nadenken en dan voelt hij zich beter. Maar ik denk dat als hij nadenkt, beseft dat hij heel veel kwijt is. Ik hoop dat hij weet dat hij mij nog steeds niet kwijt is, maar hij denkt helemaal anders. Ik kan nog moeilijk tot hem doordringen terwijl wij 15 jaar lang twee handen op één buik waren...

Probeer je nu vooral te focussen op jezelf, hoe moeilijk dat ook is. Hoe graag je ook een uitleg wil, forceer het niet. Het is me tot nu toe ook nog niet gelukt. Alles moet op hun tempo gebeuren en alles hangt van hen af. Ik hoop dat mijn vriend nog terug keert, maar ik weet helemaal niet of dit ooit nog gebeurt.

Hallo Nala,
Van wat ik zelf heb meegemaakt en van wat ik hier allemaal heb gelezen en geleerd, weet ik dat je geen uitleg mag verwachten. Zeker nu nog niet. Het is zo moeilijk voor iemand die depressief is om uit te leggen waarom ze plots zo afstandelijk doen. Wij waren meer dan 15 jaar samen, mijn vriend is een jaar geleden vertrokken en een echte uitleg heb ik tot op de dag van vandaag nog niet gekregen. 10 maanden geleden zei hij me dat hij wist dat hij me ontliep en dat dit niet de manier was, maar eigenlijk is er in die tijd niet zo heel veel veranderd.

Ik weet dat heel erg moeilijk voor je is, maar iemand met een depressie heeft zoveel zorgen en drukte, dat een relatie heel erg moeilijk wordt. Wat daarnaast niet wil zeggen dat ze het niet gewoon gezellig kunnen hebben. Het is fout om te denken dat iemand met een depressie  in zijn bed ligt en er nooit uitkomt. Of ze zich werkelijk echt amuseren, dat valt te betwijfelen. Soms misschien wel, soms misschien niet. Mijn vriend kon het maanden op feestjes, maar toen hij thuis kwam, trok hij het ook niet meer. Dat masker opzetten is ook wel lastig.
Nu omschrijft hij het: zwakke momenten zijn er wanneer ik te veel nadenk. Dus hij concludeert dat hij minder moet nadenken en dan voelt hij zich beter. Maar ik denk dat als hij nadenkt, beseft dat hij heel veel kwijt is. Ik hoop dat hij weet dat hij mij nog steeds niet kwijt is, maar hij denkt helemaal anders. Ik kan nog moeilijk tot hem doordringen terwijl wij 15 jaar lang twee handen op één buik waren...

Probeer je nu vooral te focussen op jezelf, hoe moeilijk dat ook is. Hoe graag je ook een uitleg wil, forceer het niet. Het is me tot nu toe ook nog niet gelukt. Alles moet op hun tempo gebeuren en alles hangt van hen af. Ik hoop dat mijn vriend nog terug keert, maar ik weet helemaal niet of dit ooit nog gebeurt.

Hoi Gietje,

Dankjewel voor je bericht! Wat heftig om te lezen.. Het moet vast bijna onwerkelijk voelen, vooral na 15 jaar. 
Soms denk ik inderdaad ook dat hij zich op zijn werk stort om er juist niet aan te denken. Ik hoop alleen echt dat hij hulp krijgt en er niet voor wegloopt.. 

Ik snap dat je 15 jaar niet zomaar wil opgeven, het is notabene je lifepartner geweest en je wilt hem in zowel de goede als minder goede tijden steunen. Heeft jouw vriend hulp opgezocht en weet je hoe het nu met hem gaat?

Hij heeft hulp gezocht ja, maar naar mijn aanvoelen misschien niet de juiste. Ik weet het echt niet en weet ook niet wat ik er eigenlijk nog moet van denken. Ik heb al zoveel nagedacht, maar het is niet altijd verhelderend. Hij lijkt zelfs na meer dan een jaar echt nog een schim van zichzelf.
Als je anders uit elkaar gaat, dan is er misschien ontrouw en ben je ontzettend boos en ontgoocheld. Bij andere koppels werkt het misschien gewoon niet meer, maar ben je eventueel wel nog vrienden. Maar bij ons is het zo vreemd. Het contact is stroef, altijd startend bij mij. Hij lijkt alles achter zich te willen laten. Terwijl we dan zondag op dezelfde babyborrel waren en ik hem duidelijk naar mij zag kijken. Heel vaak. Anderen hadden het ook opgemerkt. Zijn gedrag strookt gewoon niet met hoe ik hem kende.

Maar over zijn proces kan ik het volgende zeggen. Ik voelde bij de verhuis in de zomervakantie 2015 dat het niet zo goed met hem ging. Het verliep iets stroever tussen ons omdat hij z'n vrolijke zelve niet meer was. Wat korter van stof, soms wat prikkelbaar,... Hij zei dat ik me geen zorgen hoefde te maken, dat het allemaal wel goed zou komen. Dat ik hem wat tijd moest geven. Het was ook ongelooflijk zwaar geweest. Meer dan drie jaar verbouwen en mijn vriend heeft zoooooo hard gewerkt. Ik was echt heel erg trots en heb dat ook heel vaak aangegeven.
De maanden daarop leek het beter te gaan, dacht ik, maar in december 2015 crashte hij voor de eerste keer. Uiteindelijk pas in februari 2016 naar de dokter gegaan en daar antidepressiva voorgeschreven gekregen. Trazolan om te slapen, en daarnaast nog Sipralexa. Ik hoopte op beterschap, maar die kwam er niet. In april weer een inzinking. Helemaal aan het einde van onze krachten heb ik in samenspraak met mijn vriend een therapeute gebeld. Had graag iemand gebeld waar een vriendin van mij goede ervaringen mee had, maar ik belde iemand anders dichter bij huis. Ik dacht dat dit beter voor mijn vriend zou zijn. En ik had haar naam immers doorgekregen via de huisarts. Dus haar opgebeld en hij mocht eigenlijk onmiddellijk gaan, wat een opluchting was. Hij ging naar de therapeute en ik ging ook twee keer langs. Ik weet niet goed waarom, maar ze wilde ook mijn verhaal eens horen... Nooit samen. Ik had dat wel eens voorgesteld, maar mijn vriend wilde dat niet. Ik vond dat raar want tot nu toe waren we altijd heel open geweest en ik wilde er echt wel zijn voor hem. Maar hij ging dus tweewekelijks of zo en ik twee keer in totaal. Op 6 juni kreeg hij weer een inzinking. Dat hij het allemaal niet meer wist, dat hij niet meer kon, dat het op was. (In de voorbije maanden had ik trouwens ook al gevraagd of het met onze relatie te maken had, maar hij gaf telkens aan dat hij verder met me wilde. Soms zei hij dat hij het niet meer wist, maar dan later weer dat hij echt zeker was.)

---

De therapeute zei me dat hij klaagde over onze relatie. Ik wist niet goed wat ik hoorde. We waren al die jaren al zo gelukkig geweest en er waren al zo veel open en eerlijke gesprekken tussen ons geweest dat ik er bijna zeker van was dat hij het mij wel zou vertellen als er iets was. Uiteindelijk zei de therapeute dat hij heel erg diep zat en dat het wellicht over een gemaskeerde depressie ging. Dat hij het misschien wel op de relatie stak, maar dat het probleem misschien wel ergens anders zat. Sipralexa werd intussen ook opgehoogd...

In juni 2016 is hij dan weer gecrasht. Twee dagen ervoor kookte hij nog voor meer dan tien man hier thuis. Mijn nichten kwamen eten en ik wilde dat etentje afzeggen, maar hij stond erop om dat te doen. Twee dagen later kreeg ik telefoon rond 17u. Ik was nog aan het werk en hij huilde tranen met tuiten. Dat verscheurt je zo dat je onmiddellijk alles laat vallen en naar huis snelt. Hier toegekomen, zag ik hem liggen in foetushouding. Ik kon hem niet tot bedaren krijgen, wat ik ook zei, wat ik ook deed. Ik stelde voor om zijn therapeut te bellen want ik wist het ook niet meer. HIj wilde dat eerst niet, maar stemde na een kwartier praten toch toe. Het was al een half jaar zo lastig geweest. Heel weinig aandacht, weinig fysiek contact. Echt een leven met iemand anders, zo leek het wel. Zijn therapeute zei me dat ik de huisarts moest bellen. Toen ik vroeg: Om wat te doen? kwam het erop neer dat ze hem wel zouden platspuiten. Ik kreeg dat niet over mijn hart. Ik bleef aandringen. Ze zei me dat ze thuis zou komen. Uiteindelijk heeft ze mijn vriend twee dingen voorgesteld: ofwel opname in de psychiatrie ofwel koffer pakken en even bij zijn ouders gaan uitrusten. Mijn vriend wilde helemaal geen psychiatrie dus koos hij voor de tweede optie. Ik heb in tranen zijn valies gemaakt. Hij heeft me vast gepakt, heeft me diep in mijn ogen gekeken en heeft mij gezegd: eens ik genezen ben, kom ik terug. Ik beloof het. Terwijl ik bleef jammeren dat dit het begin van het einde was. Ik brak. Maar hij leek sterk en boorde zijn ogen in die van mij. Hij maakte een belofte...

En intussen zijn we een jaar verder. Is zijn therapie afgebouwd, zit hij nog steeds bij zijn ouders, neemt hij geen medicatie meer (terwijl hij daarna wel nog een derde soort - Wellbutrin - samen met Sipralexa en Trazolan slikte) en is ons droomhuis verkocht (wel aan mij). 
Wat ik nu verder moet zonder hem, weet ik niet. Wordt hij nog de oude. Was hij echt niet zo gelukkig met mij als ik met hem. Ik heb er het raden naar. Heb al zoveel geprobeerd, heb al zoveel gewenst, heb al zoveel geopteerd... Ik hou me staande, maar ik kan moeilijk om dat mijn vorig leven voorbij lijkt te zijn...

@ positiva: jouw partner is van de Lorazepam afgekomen. Kan je me vertellen hoe? Ik ga er nu zelf doorheen en voel  me zo akelig.....

 Geef niet op... het licht gaat weer aan!
 

@ positiva: jouw partner is van de Lorazepam afgekomen. Kan je me vertellen hoe? Ik ga er nu zelf doorheen en voel  me zo akelig.....

Ff snel tussendoor omdat mijn partner in het weekend altijd bij me is. Ik ben bang dat ik het verkeerd heb gezegd. Mijn partner gebruikte Oxazepam. Ik heb het hem gevraagd. Hij is destijds in 2 weken gestopt, maar had helemaal geen "afkick-verschijnselen".

Hij heeft hulp gezocht ja, maar naar mijn aanvoelen misschien niet de juiste. Ik weet het echt niet en weet ook niet wat ik er eigenlijk nog moet van denken. Ik heb al zoveel nagedacht, maar het is niet altijd verhelderend. Hij lijkt zelfs na meer dan een jaar echt nog een schim van zichzelf.
Als je anders uit elkaar gaat, dan is er misschien ontrouw en ben je ontzettend boos en ontgoocheld. Bij andere koppels werkt het misschien gewoon niet meer, maar ben je eventueel wel nog vrienden. Maar bij ons is het zo vreemd. Het contact is stroef, altijd startend bij mij. Hij lijkt alles achter zich te willen laten. Terwijl we dan zondag op dezelfde babyborrel waren en ik hem duidelijk naar mij zag kijken. Heel vaak. Anderen hadden het ook opgemerkt. Zijn gedrag strookt gewoon niet met hoe ik hem kende.

Maar over zijn proces kan ik het volgende zeggen. Ik voelde bij de verhuis in de zomervakantie 2015 dat het niet zo goed met hem ging. Het verliep iets stroever tussen ons omdat hij z'n vrolijke zelve niet meer was. Wat korter van stof, soms wat prikkelbaar,... Hij zei dat ik me geen zorgen hoefde te maken, dat het allemaal wel goed zou komen. Dat ik hem wat tijd moest geven. Het was ook ongelooflijk zwaar geweest. Meer dan drie jaar verbouwen en mijn vriend heeft zoooooo hard gewerkt. Ik was echt heel erg trots en heb dat ook heel vaak aangegeven.
De maanden daarop leek het beter te gaan, dacht ik, maar in december 2015 crashte hij voor de eerste keer. Uiteindelijk pas in februari 2016 naar de dokter gegaan en daar antidepressiva voorgeschreven gekregen. Trazolan om te slapen, en daarnaast nog Sipralexa. Ik hoopte op beterschap, maar die kwam er niet. In april weer een inzinking. Helemaal aan het einde van onze krachten heb ik in samenspraak met mijn vriend een therapeute gebeld. Had graag iemand gebeld waar een vriendin van mij goede ervaringen mee had, maar ik belde iemand anders dichter bij huis. Ik dacht dat dit beter voor mijn vriend zou zijn. En ik had haar naam immers doorgekregen via de huisarts. Dus haar opgebeld en hij mocht eigenlijk onmiddellijk gaan, wat een opluchting was. Hij ging naar de therapeute en ik ging ook twee keer langs. Ik weet niet goed waarom, maar ze wilde ook mijn verhaal eens horen... Nooit samen. Ik had dat wel eens voorgesteld, maar mijn vriend wilde dat niet. Ik vond dat raar want tot nu toe waren we altijd heel open geweest en ik wilde er echt wel zijn voor hem. Maar hij ging dus tweewekelijks of zo en ik twee keer in totaal. Op 6 juni kreeg hij weer een inzinking. Dat hij het allemaal niet meer wist, dat hij niet meer kon, dat het op was. (In de voorbije maanden had ik trouwens ook al gevraagd of het met onze relatie te maken had, maar hij gaf telkens aan dat hij verder met me wilde. Soms zei hij dat hij het niet meer wist, maar dan later weer dat hij echt zeker was.)

---

De therapeute zei me dat hij klaagde over onze relatie. Ik wist niet goed wat ik hoorde. We waren al die jaren al zo gelukkig geweest en er waren al zo veel open en eerlijke gesprekken tussen ons geweest dat ik er bijna zeker van was dat hij het mij wel zou vertellen als er iets was. Uiteindelijk zei de therapeute dat hij heel erg diep zat en dat het wellicht over een gemaskeerde depressie ging. Dat hij het misschien wel op de relatie stak, maar dat het probleem misschien wel ergens anders zat. Sipralexa werd intussen ook opgehoogd...

In juni 2016 is hij dan weer gecrasht. Twee dagen ervoor kookte hij nog voor meer dan tien man hier thuis. Mijn nichten kwamen eten en ik wilde dat etentje afzeggen, maar hij stond erop om dat te doen. Twee dagen later kreeg ik telefoon rond 17u. Ik was nog aan het werk en hij huilde tranen met tuiten. Dat verscheurt je zo dat je onmiddellijk alles laat vallen en naar huis snelt. Hier toegekomen, zag ik hem liggen in foetushouding. Ik kon hem niet tot bedaren krijgen, wat ik ook zei, wat ik ook deed. Ik stelde voor om zijn therapeut te bellen want ik wist het ook niet meer. HIj wilde dat eerst niet, maar stemde na een kwartier praten toch toe. Het was al een half jaar zo lastig geweest. Heel weinig aandacht, weinig fysiek contact. Echt een leven met iemand anders, zo leek het wel. Zijn therapeute zei me dat ik de huisarts moest bellen. Toen ik vroeg: Om wat te doen? kwam het erop neer dat ze hem wel zouden platspuiten. Ik kreeg dat niet over mijn hart. Ik bleef aandringen. Ze zei me dat ze thuis zou komen. Uiteindelijk heeft ze mijn vriend twee dingen voorgesteld: ofwel opname in de psychiatrie ofwel koffer pakken en even bij zijn ouders gaan uitrusten. Mijn vriend wilde helemaal geen psychiatrie dus koos hij voor de tweede optie. Ik heb in tranen zijn valies gemaakt. Hij heeft me vast gepakt, heeft me diep in mijn ogen gekeken en heeft mij gezegd: eens ik genezen ben, kom ik terug. Ik beloof het. Terwijl ik bleef jammeren dat dit het begin van het einde was. Ik brak. Maar hij leek sterk en boorde zijn ogen in die van mij. Hij maakte een belofte...

En intussen zijn we een jaar verder. Is zijn therapie afgebouwd, zit hij nog steeds bij zijn ouders, neemt hij geen medicatie meer (terwijl hij daarna wel nog een derde soort - Wellbutrin - samen met Sipralexa en Trazolan slikte) en is ons droomhuis verkocht (wel aan mij). 
Wat ik nu verder moet zonder hem, weet ik niet. Wordt hij nog de oude. Was hij echt niet zo gelukkig met mij als ik met hem. Ik heb er het raden naar. Heb al zoveel geprobeerd, heb al zoveel gewenst, heb al zoveel geopteerd... Ik hou me staande, maar ik kan moeilijk om dat mijn vorig leven voorbij lijkt te zijn...

Jeetje wat heftig allemaal! Zo te zien hebben jullie echt al van alles geprobeerd. Het lijkt me heel moeilijk om na dit alles de keuze te maken om hem los te laten of te blijven vechten voor jullie relatie. Maar zelf wil je er natuurlijk ook niet "de dupe" van raken of op een punt komen dat je zelf depressief raakt. Ik heb hier zelf ook geen ervaring mee, dus ik kan natuurlijk moeilijk zeggen wat ik zou doen. Het enige wat ik kan zeggen is o te luisteren naar je hart en te kijken naar wat je instinct zegt. Dat onderbuikgevoel kan soms al meer duidelijk maken dan we zelf misschien willen weten. 

Dat onderbuik gevoel heeft mij namelijk eraan toegezeg om bij mijn inmiddels ex langs te gaan afgelopen vrijdag. Geen idee of hij thuis zou zijn of open zou doen, maar iets zat me niet lekker. Hij was gelukkig thuis en deed verassend genoeg open. 
Hij vertelde me dat hij dus al jaren met een depressie kampt en al eerder erge dippen heeft gehad en zelfmoordgedachtes. En een paar dagen terug kreeg hij dus een erge mental breakdown. Hij gaf aan dat hij voor zijn werk vaak een masker op moet doen, als artiest natuurlijk, altijd doen alsof het goed gaat. Dit is voor hem ook een drukke periode omdat hij op veel festivals moet hosten en op veel festivals staat met de band. Financieel ging het een tijdje ook niet lekker, omdat hij als zzper vaak zijn facturen heel laat betaald krijgt. Hij streeft gewoon heel erg naar stabiliteit en hij heeft het gevoel dat hij super veel doet, maar dat er geen verandering in komt. Gedeeltelijk of fulltime weer gaan werken wordt hij ook niet gelukkig van dus hij blijft in die vicieuze cirkel zitten. Jaren ook niet op vakantie geweest, omdat hij als zzper gewoon pakt wat hij pakken kan nu. En door dit allemaal en ook door de app die ik hem vorigr week had gestuurd nadat hij mij negeerde, waarin ik aangaf dat ik niet wist wat er aan de hand was maar dat ik het dus niet vond kunnen dat hij mij negeerde. Dat verdiende ik niet. Ik vroeg hem nog naar zijn kant van het verhaal maar ik kreeg dus geen antwoord en kwam hem toen dus afgelopen dinsdag tegen, zei dat ie zou bellen maar niet gebeld. 

Maar dat was 1 kant van het verhaal.. Hij vertelde zijn ex (van 2/3 jaar geleden) begin vorige week, ik weet nou niet zeker of het voor of na mijn app is, hem apte omdat ze een plekje zocht in de stad waar we wonen. En ze vroeg hem bij welke makelaar hij zat. Vervolgens was ze in de buurt en vroeg ze of hij thuis was.. Meneer antwoord doodleuk ja, en heeft mevrouw langs laten komen. Volgens hem zag zij aan hem dat het niet goed met hem ging en hij gaf aan dat ze hem al langer kende en wist welke soort gedachtes soms door zijn hoofd gaan. Uiteindelijk hebben ze gezoend. Volgens hem was het gewoon een zwak moment. 
Ik zat daar en ik kon niet eens boos of verdrietig worden, ik dacht alleen maar ik wist het. Ik had een onderbuikgevoel dat er iets niet klopte.  Ik snapte in eerste instantie al niet waarom hij uberhaupt zijn ex langs liet komen. Hij echt ja maarja, ze vroeg gewoon of ik thuis was wat moet ik dan zeggen.. En toen dacht ik weetje, depressie of niet, klinkt misschien heel hard dit maar je was je bewust van wat je deed. Ik vroeg hem of hij spijt had en hij zei ja en nee. Ja omdat hij mijnvertrouwen niet had willen schaden en al helemaal niet in mijn 1e relatie en nee omdat het niet bewust is  gebeurd. Het is niet alsof ik haar hier liet komen en dacht laten we lekker een potje gaan zoenen. Terwijl ik zoiets heb van als jij je ex bij jou thuis laat komen zegt dat al genoeg. En dat terwijl je mij al aan negeren bent, maar je kunt wel reageren op haar. 

Hij gaf nog aan dat hij het soms moeilijk had om bepaalde dingen met mij te delen, hij wilde mij niet met de negatieve dingen belasten. Terwijl ik hem altijd heb verteld dat ie me alles kan vertellen. Volgens hem heeft ie verteld over zijn depressie, maar iets als een depressie zou ik niet vergeten. Ik ben misschien 25 en ben nooit eerder een relatie aangegaan omdat ik niet wilde of er niet klaar voor was. Maar dat betekent niet dat ik niks kan hebben. Dan was ik al pleite bij het moment waarop hij mij vertelde waarom hij vast heeft gezeten. Maar ik dacht ondanks zijn verleden heeft hij zijn leven goed omgedraaid en is hij bezig met muziek, dat is zijn grote liefde. Daar kon ik alleen maar respect voor hebben. 

de app die ik hem stuurde had hem aan het denken gezet. Of het wel slim is om nu in een relatie te zitten terwijl hij nu zelf met zoveel dingen struggled nu en mij ook niet de tijd en aandacht kan geven. Daar heeft hij gelijk in vind ik. Hij heeft zijn depressie bewust achtergehouden, ik snap echt dat het niet makkelijk is om zoiets te vertellen, maar het is wel iets wat een belangrijke rol speelt in zijn leven en van invloed zou zijn op ons. En dan daarna natuurlijk zijn ex. Hij zei ja, als ik mij nu op zo'n moment al laat gaan.
Dan denk ik ja, ik zou je echt heel graag willen steunen. Ik ben zelf iemand die echt alles voor haar familie en vrienden doet. Maar ik kan het nu gewoonweg nu doordat hij binnen een half jaar al vreemd is gegaan. Ik snap echt oprecht dat hij in een kutsituatie zit nu, maar als hij open tegen mij was geweest had ik hem kunnen steunen. Ik had misschien niet meteen een oplossing gehad of meteen de juiste worden gevonden maar ik had er voor hem kunnen zijn. Ik snap ergens ook wel dat dit heel moeilijk kan zijn om te delen en dat het dan makkelijker is om te delen met iemand die er al vanaf weet. Maar zoals ik tegen hem zei, daarvoor hoefden jullie niet te zoenen. 

Het is heel dubbel, ik hoop echt dat hij hieruit komt. Maar ik moet gewoon echt loslaten, hoe moeilijk het ook is. Ik zei ook ook dat ik hem echt niet wil laten vallen in deze periode, maar het vreemdgaan kan ik gewoonweg niet loslaten. Plus hij gaf in het begin ook heel erg aan van ja, iedereen heeft zijn eigen lijdensweg. Mensen gaan hun leven echt niet stilzetten om hou te helpen. Ik gaf aan van wel, maar je moet ervoor openstaan. 
Daarbij vond ik hem ook vrij koud. Beschermingsmechanisme om zijn echte gevoelens niet te laten zien of deed het hem gewoon echt weinig?
God zal het weten. Hij zei geen a of b toen ik opstond en wegging. Ik heb hem het beste gewenst, hij mij ook en dat was het. Het doet ontzettend pijn, heb het gevoel alsof hij al die tijd een masker op heeft gehad. Maar het is niet anders jammer genoeg. Niet meant to be I guess.

Register or login to view the content
Hallo allemaal, sorry dat ik wat stil ben laatste tijd. Ik denk zo vaak dat ik even wil schrijven/reageren maar twijfel dan wat ik kwijt wil en dan laat ik het dus. Ergens een goed teken want ik heb forum dus niet meer zo hard nodig denk ik dan. Maar nu wel even in ieder geval, even praten met iemand zou me waarschijnlijk lucht geven maar ik heb daarvoor niemand (dat klinkt een stuk zieliger dan het is trouwens) behalve jullie op het forum. 

Gewoon maar ergens beginnen...

Zoals bekend gaat het al een hele poos heel erg goed. Sinds begin mei is mijn vriend ook eigenlijk altijd hier bij mij en de kinderen, alleen als hij zijn kinderen het weekend heeft niet. Maar vorige week kwam hij met zijn kids in het weekend bbq-en; hartstikke leuk dat hij ook dan graag naar me toe wil komen. Dat het goed gaat samen en er voortdurend groei merkbaar is, betekent niet dat er geen lastige momenten zijn trouwens. Zo is het ter sprake brengen van zijn verjaardag (a.s. woensdag) lastig; hij weet daar geen raad mee. Verwachtingen is dan weer het issue volgens mij. Laatst ook samen naar een feestje gegaan maar dat viel hem erg tegen, het is gewoon te hoog gegrepen, de drukte, meerdere mensen om een gesprek mee te voeren. We zijn anderhalf uur gebleven uiteindelijk waarbij hij dan wel paar keer even stukje weg is gaan wandelen. Toen we naar de auto liepen zei hij erg verdrietig te zijn dat zoiets gewoon niet lukt. Confronterend. Ik weet ook niet of we ergens toch tevreden moeten zijn dat we even geweest zijn (wat erge gewaardeerd werd) of dat we dat soort dingen niet meer moeten doen. Van de week paste hij even alleen op mijn kids omdat ik een borrel had. Toen ik thuis kwam bleek dat niet zo goed te zijn gegaan, mijn jongste was druk en dwars en luisterde niet (uittesten?) en dat trekt mijn vriend leeg. Het was alweer rustig toen ik thuis kwam maar dan is voor mijn vriend het kwaad al geschied; hij is van slag. Niet leuk thuiskomen voor mij...En hij zegt dan ook gelijk zich zorgen te maken over de vakantie, hij is immers van plan om 1 week mee te gaan naar Italie (waar ik me ontzettend op verheug!!)

zo verder, site doet weer raar...
Register or login to view the content

---

Register or login to view the content

Maar ondanks die lastige momenten ook genoeg positiefs. Zo wilde hij eerst niks van zijn verjaardag weten (hij wordt 50 en dat ligt op zich niet gevoelig maar mensen verwachten dan wel dat je het viert maar hij wil niks zegt hij). Ik had toch maar ergens een restaurantje gereserveerd (niet tegen hem gezegd trouwens) want helemaal niks doen is ook niet leuk dacht ik. Toen stelde hij van de week voor om met zijn kinderen en zijn moeder en mij uit eten te gaan. Erg leuk! Maar of hij dat wel echt trekt...ik weet het niet. 

Nu weer een weekend samen zonder kids...maar dat lijkt nogal in duigen te vallen. En daardoor zit ik nu even flink in de put.

Hoewel er nog steeds een stijgende lijn is heb ik de afgelopen tijd af en toe ook dips bij hem gezien. Die zag ik eerder niet maar hij was er toen ook minder natuurlijk. Hij vertelt daar wel goed over en dat raakt me wel. Ik begrijp het daardoor wel beter. Zo legde hij me uit dat als hij in een dip zit hij het niet trekt als ik dan nabijheid zoek, in de vorm van een knuffel of meer intimiteit of een hint daarop. Hij zegt dat de kloof die hij dan in zich voelt nog erger/groter voelt. Heftig om te horen maar wel goed dat hij het uitlegt. Ik begrijp dat hij zich dan soort verwijderd voelt, een afstand voelt (tot zichzelf wellicht?) en dat wordt alleen maar benadrukt als ik dichterbij kom. 

De dips zijn wel maar kort, hij trekt snel weer bij en dat is volgens mij een heel groot verschil met eerder. Maar nu ik het vaker zie - of lijkt dat ergens ook maar zo omdat hij hier meer is?? Ik weet het niet. Gisteravond stelde hij voor om morgen een dagje op pad te gaan naar een tentoonstelling, hartstikke leuk en ik was verrast dat hij met een plan voor een uitstapje komt! Later op de avond zat hij ineens in een dip...ik laat hem dan maar zoveel mogelijk, dat heb ik inmiddels wel een beetje geleerd. Maar ik raak er wel gespannen van. Eigenlijk is mijn behoefte op dat moment juist om geknuffeld te worden, bevestiging te krijgen. Stom hé; alsof ik toch nog steeds onzeker word of zijn dip door mij komt ofzo. Of dat ik bang ben dat hij weer afstand neemt. Wel heel erg fijn en lief dat hij van de week tegen me zei "het ligt niet aan jou hoor!" dat scheelde zoveel om hem dat eens te horen zeggen.

Maar gisteravond dus dip en gehoopt dat het vanmorgen over was maar helaas...hij besloot dus naar zijn eigen appartement te gaan. Hij gaf me wel gewoon een knuffel en we hebben in bed ook nog even geknuffeld, maar hij zei niet te weten hoe het weekend verder zou lopen, of hij vanavond weer terug zou komen. Pff ik heb me groot gehouden maar daarna flink gehuild toen hij weg was. Ik merk dat ik gelijk weer aan het piekeren sla, waardoor komen die dips (te maken met ten dele afgebouwde medicatie?), hoe moet het nu, zal het erger worden, gaat de vakantie wel door, hij zal zich toch niet weer meer gaan terugtrekken, hij blijft toch wel zo veel als nu hier deels wonen, we gaan toch ergens in de toekomst wel echt weer helemaal samenwonen? Etc etc. 

Het lukt me niet mijn gedachten goed op een rijtje te krijgen. Tijdens wandeling net in het bos realiseer ik me ergens wel dat ik wellicht overdrijf/doorsla maar toch...rustiger word ik nog niet. Praten met iemand zou waarschijnlijk wel helpen het wat te relativeren, in m'n uppie kom ik er niet zo goed uit. En daar baal ik van! Ik probeer mezelf te zeggen dat ik me niet direct zorgen hoef te maken in deze mate, het gaat al zo lang zo goed, geef hem wat credits dan! NU zit hij dus niet lekker in zijn vel, en wellicht is dat de laatste 2 weken, een paar keer  maar dat is niet direct reden voor paniek. Hij neemt nu even tijd om alleen te zijn, misschien is dat gewoon goed dat hij dat doet; het betekent echt niet direct dat hij terugvalt.

En ik neem mezelf kwalijk dat ik laatst gevraagd heb of hij echt denkt dat hij nog steeds antidepressiva nodig heeft, omdat ik denk (dacht) dat de depressie over is, hoewel er zeker op het gebied van herstel nog werk aan de winkel is en het dus zeker niet zo is dat er geen klachten meer zijn! Ik voel me zo stom nu, sloeg ik de plank zo mis? Die dips zien er ook echt naar uit, ik voel me machteloos dat ik dan niks voor hem kan doen. Het trekt meestal in een paar uur wel weer bij maar hij is nu vanmorgen wel weg gegaan en wellicht komt hij het hele weekend niet meer naar me toe... En waardoor komt het? Wel paar spannende dingen die het kunnen triggeren: naderende verjaardag, naderende vakantie naar Italie en naderende vakantie waarin hij ook 3 weken zijn kids onder zijn hoede krijgt. Dat zijn wel lastige dingen wellicht. Of de medicatie toch? Hij slikte sertraline en wellbutrin maar merkte onvoldoende effect. Wellbutrin helemaal afgebouwd en sertraline van 150 naar 100. Merkt hij dat dan toch wellicht? De bedoeling is om binnenkort (hij moet eerst langs een endocrinoloog) te starten met lithium erbij om zijn stemming wat te reguleren. En ik dacht nog wel dat hij wellicht helemaal geen medicijnen moest gaan gebruiken omdat het zo goed gaat..Ik weet het even niet zo goed. Overdrijf ik?Til ik te zwaar aan het feit dat hij nu even weg is gegaan om alleen te zijn en klopt het wel dat er vaker dipmomenten zijn? Ik weet het even niet zo goed....misschien helpt het nu ik even hier mijn gedachten heb neergezet....Ik probeer wel heel hard om gewoon naar de positieve moment te kijken nu, bijv. dat hij gisteren nog voorstelde om morgen een uitstapje te doen. Zo'n zin in..hoop dat het toch nog door kan gaan. Heb er nu even een hard hoofd in maar weet ook dat ik soms de neiging heb om te pessimisisch te zijn en dan ben ik verbaasd als zijn stemming ineens weer goed is...Register or login to view the content