Register or login to view the content

Hey, ik voel me niet bepaald trots dat ik het heb gedeeld met die collega. Zij was gewoon de eerste die me opving toen ik instortte. Zij heeft me toen naar huis gestuurd en gezegd dat ze me de rest van de week niet meer wilde zien. Vervolgens heb ik bij het uitzendbureau uitgelegd dat ik een depressie heb en dat het me met studie, werk en de thuissituatie te veel is geworden. Vervolgens hebben zij contact opgenomen met mijn leidinggevende bij het bedrijf. Die zijn direct akkoord gegaan met part-time werken. Dat ben ik op mijn verzoek gewoon blijven doen, zodat ik structuur zou houden. 
Later heb ik ook mijn leidinggevende ook verteld dat ik een depressie heb, met af en toe paniekaanvallen. Dat is voor mij ontzettend moeilijk, omdat ik er nog niet zo lang werk en bang ben dat ze me niet meer terug willen zien als ik te vaak aankom met problemen ed.
Ik weet niet meer waar ik het heb gelezen op de site, maar ik heb inderdaad veel schaamte over mijn depressie. Als ik het naar buiten breng vertel ik mensen eigenlijk dat ik te zwak ben om normaal met mijn problemen om te gaan. Het frustrerende is ook dat ik gewoon niet weet waar te beginnen. Ik wil zo veel dingen doen in het leven, maar vind mezelf steeds weer opnieuw lamgeslagen op de bank. Dan word ik 's avonds weer kwaad op mezelf omdat ik niks heb gedaan. Slaat natuurlijk nergens op, want ik ben niet gezond, maar lichamelijk mankeer ik niks, dus waarom kan ik niet gewoon de was doen, of de keuken poetsen of gewoon allemaal normale dingen ondernemen.

Register or login to view the content

Hallo iedereen,

Heb heel veel na elkaar moeten lezen en ik vergeet wellicht heel wat te zeggen (want het is alweer behoorlijk laat), maar Positiva: geniet van Brugge! Eén van mijn favoriete steden in de buurt tot voor kort. Nu ligt het wat gevoeliger van de zus van mijn vriend woont daar met haar gezin. Aangezien de relatie met hen ook helemaal verzuurd is, doet het me pijn als ik aan die stad denk. Toch is het een hele romantische plaats en dus ben ik er zeker van dat je zult genieten. De Stoepa is een leuk restaurantje, maar ligt niet echt in het centrum van Brugge (wel in de buurt van het station). Er zijn ook nog wat andere namen, maar die schieten me nu niet meteen te binnen. Om het gevoel bij Brugge wat positiever te krijgen, ben ik van plan om er mee te doen aan een kerstrun. Vandaag nog 8,8 km op de teller en dat eigenlijk nog maar na een maand of twee looptraining. Daarvoor liep ik ook wel eens, maar nog nooit meer dan 5 km. Ik ben dus wel trots op mezelf . Er moet nog wat ritme en kilometers bijkomen want in Brugge doe ik mee aan de 10 km. Als dat maar goed afloopt .

Bruintje en Ings: wat die schaamte betreft, ik kan me daar iets bij voorstellen. Toch is het wellicht sterker bij jullie aanwezig dan bij 'ons'. Weet het niet hoor, maar voor mij is dat wel zo. Ik stortte namelijk ook al een paar keer in op mijn werk, maar dan door verdriet. Misschien is dat wel nog iets anders en wordt dat algemener wat beter aanvaard. Niet dat ik daarmee akkoord ga hoor, maar ik heb me nooit geschaamd ten opzichte van mijn collega's. Ik was blij dat ze er even voor me waren in tijden dat het zo moeilijk ging. Niet dat het nu niet meer moeilijk is, maar heb zo mijn 'momenten'. Ik zou me zeker niet schamen in jullie plaats (al is dat niet altijd makkelijk wellicht). Het is een gevoel dat de kop op steekt en dat steek je niet zomaar weer weg. Maar leer iemand te vertrouwen. Dit heb je echt wel nodig. Een collega van mij was een hele tijd terug ook depressief en zij had heel erg veel aan een zuster (non). Iemand die ze eigenlijk maar oppervlakkig kende, maar ze voerde er gesprekken mee die haar deugd deden. Het was niet meteen een persoon die heel erg dicht bij haar stond, maar dat hoeft niet altijd. Je moet gewoon iemand vinden waarmee het rond die problematiek klikt. En volgens mij hoeft dat zeker niet altijd iemand uit de zorgsector te zijn.

Leeuwin en anderen die er al over spraken: reacties van mensen kunnen hard zijn en helemaal niet strokend met wat jij denkt. Dat ervaar ik ook elke dag. Maar ik apprecieer meestal wel de mening van mensen. Soms valt het echter zwaar om die steeds maar weer te verwerken. Daarom heb ik eigenlijk een hulplijn achter de hand. Er is één vriendin (en zeker voorheen niet mijn 'beste') die me op de een of andere manier altijd wat kan kalmeren. Ik hoop dat jij - naast je moeder - misschien ook zo iemand hebt. Want echt, dat doet deugd en die trekt mij steeds weer op de rails als ik het spoor kwijt raak. Die mensen hangen natuurlijk niet in groepjes aan de bomen en het is niet altijd evident, maar ik geef je de raad om heel open over de problematiek en je gevoelens te praten. Alhoewel, misschien ligt dat niet in je aard (en bij mij dan weer wel), maar ik denk dat het op die manier ook wat uit ons systeem geraakt. Eruit geraken is misschien niet het juiste woord, maar het verzacht naar mijn aanvoelen soms allemaal wel wat.

Ikzelf zit eigenlijk met een behoorlijk dilemma. Mijn vriend is intussen 5,5 maanden geleden vertrokken uit ons huis en vorige vrijdag zaten we dus samen om de verkoop van het huis te bespreken. Hij is hier drie uur geweest (wellicht vertelde ik hier eerder al iets over) en het viel eindelijk nog eens mee. Ons gesprek verliep redelijk. Er was ook een kus op mijn hoofd en een knuffel toen hij vertrok. Maandag hoorde ik dat er een collega van mij met hem gebabbeld had en zij zei me dat hij haar had gezegd dat hij me ook nog doodgraag ziet... Ik weet eigenlijk niet wat ik daarmee aan moet. Het deed me zoveel plezier om dat te horen, maar hij zegt zeker geen zo'n dingen tegen mij. Integendeel, hij zegt altijd maar weer dat ik het moet loslaten en dat het nooit meer goed komt... Ik weet eerlijk gezegd niet hoe ik hier op moet reageren. Ik heb soms het gevoel dat hij nu denkt dat ik hem in de steek laat. Hij heeft me in de steek gelaten, maar misschien was dat allemaal door de depressie. En denkt hij nu: ze vecht niet voor mij. Ik wist helemaal niet wat ik met dit gevoel aan moest en daarom heb ik hem een bericht gestuurd vanmorgen. Dat - hoe het nu tussen ons is - niet is wat ik wil. En dat ik hem niet stuur omdat ik hem gerust wil laten, maar dat dit eigenlijk niet is wat ik voel en wil. Zoiets. Heb er geen reactie op gekregen. Mijn gevoel komt ook deels voort uit wat hij vrijdagavond tegen me zei. Hij zei dat hij zich verschrikkelijk alleen voelde. Door hem rust te geven, heb ik nu het gevoel dat ik hem nog meer in de steek laat...

Moeilijk Gietje. Ik zou dat inderdaad ook lastig vinden. Maar er is natuurlijk nog wel een verschil tussen iemand heel graag zien, en er mee samen wonen/trouwen/kinderen krijgen. Hij zegt het waarschijnlijk niet tegen jou omdat hij geen valse hoop wil geven. Misschien is hij er inderdaad nog niet uit, maar het wordt voor jou echt niet makkelijker als hij zoiets tegen je zou zeggen. Het feit dat hij je berichtje niet meteen beantwoordt, zegt eigenlijk ook al veel. Hij moet er duidelijk over nadenken. Wel fijn dat hij je positiever benadert. Alles beter als steeds afgekraakt worden. Maar of je er iets mee opschiet? Ik weet het ook niet.

Register or login to view the content

Wat erg, Els... Ik versta maar al te goed dat je bepaalde dingen misschien niet wil horen, maar bekijk het ook op een andere manier. Op de manier zoals het nu gaat, kan het toch ook niet verder?! Dan ga je er helemaal aan kapot. Hoe moeilijk het ook is, probeer wat dingen vast te leggen voor jezelf. Ik doe het ook en het helpt me wel. Dat neemt niet weg dat ik hier ook soms zit te huilen en dat het gebeurt dat ik eigenlijk onmogelijk kan ophouden, maar ik probeer me op die manier wel staande te houden. Zo heb ik de draad van het voetbal terug opgenomen (na 17 jaar) en ga ik twee keer in de week lopen. Daarnaast volg ik nog een EHBO-cursus. Zo zijn mijn dagen wat gevuld en voel ik me wel 'nuttig'. Je hebt op die manier ook minder tijd om na te denken en dat is maar goed ook, anders word ik ook gek. Net als jij denk ik aan het feit dat we zo lang samen hebben geslapen, dat ik altijd een zoen kreeg voor hij naar zijn werk vertrok, dat ik bij hem terecht kon als ik me even wat minder voelde,... en ik vind hem ook de mooiste, de liefste en de leukste. Ik weet echt wat je doormaakt en het is inderdaad niet makkelijk. Toch zou ik het gesprek met je vriend niet uit de weg gaan. Het is toch normaal dat je even enkele zaken verduidelijkt wil zien? Niet dat het makkelijk zal zijn om dit gesprek te voeren, maar ik denk dat het ook belangrijk is dat onze partners beseffen wat ze bij ons losmaken en ons ook aandoen. Doordat mijn vriend nog onder invloed van medicatie is, lijkt hij nog altijd niet te beseffen wat er allemaal gebeurt. Vrienden die hem tegenkomen snappen niet dat hij er met niemand over praat en dat hij daarnaast nog eens doet alsof er helemaal niets aan de hand is. En daar stoort mijn vriend zich dan weer aan, dat mensen zo vreemd tegen hem doen zegt hij...

Ik hoor dat jij ook met de vraag zit of het wel een depressie is/was. Daar heb ik ook lang mee geworsteld. Bij mijn vriend ga ik niet twijfelen omdat hij tenslotte ook drie soorten AD kreeg voorgeschreven, maar ik denk dat je je er ook van bewust moet zijn dat je vriend ook vanalles kan ontkennen. Het is niet zo dat het niet kan dat ze vanalles ondernemen tijdens hun depressie. Oké, bij de meeste mensen is dit niet het geval, maar ik las ook al over een gemaskeerde depressie en dan kan het wel degelijk dat ze hun energie in uitgaan en nieuwe plannen steken. Klinkt wat tegenstrijdig met het woord depressie, maar het kan. Heb ik me toch laten vertellen...

Heel veel moed in het weekend want dat zijn inderdaad de moeilijkste dagen.
Sterkte!

Register or login to view the content

Hoi allemaal.
Hier gaat het nu wel redelijk. Vriend intussen een week thuis, volgende week ook nog een aantal dagen. Hopen dat het daarna zoveel beter gaat dat hij rustig weer begint met werken. Ikzelf heb voor mijn scriptie voor de zoveelste keer uitstel gevraagd en gekregen, dus hoef het in januari pas in te leveren. Wel heb ik voor mezelf de deadline gesteld van volgende week vrijdag. Denk wel dat ik het ga redden.

@Gietje Wat vind ik jouw situatie lastig! Eerst roept hij heel lang dat het allemaal jouw schuld is, maar nu hoor je via via dat hij dat misschien helemaal niet denkt. Wat het vechten betreft, heb je hem recentelijk nog gezegd dat je graag zou willen dat het weer goed zou komen? Ik weet natuurlijk helemaal niet of jij dat wel wil zeggen. Maar misschien wil hij dat graag horen en kan hij dan weer wat meer voor jou gaan? Ik weet het ook niet hoor..

@Els Ook jij hebt het moeilijk zeg.. Klinkt alsof je je gebruikt voelt. Pas er wel voor op dat je zelf niet wegglijdt he! Zorg eerst voor jezelf, dan komt de rest daarna

@Minnie Wat fijn dat je een leuk avondje uit hebt gehad! Verdien je :  Ik snap dat je het tegenkomen van 'oude' vrienden confronterend vind, maar probeer er geen aandacht aan te schenken. Uiteindelijk gaat het erom dat je vriend beter word. Wordt het vernieuwde contact dat je vriend heeft gezocht een beetje beantwoord?

Fijne zondag nog allemaal!

Register or login to view the content