Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Mijn partner is depressief



Hi Leeuwin,

Ben blij voor alle positieve veranderingen die je al merkt en dat het zo goed gaat tussen jullie. Het klinkt inderdaad alsof hij in zijn herstel supergoed op weg is, zelfs nu tijdens de afbouw van de medicatie. De afbouw kan zeker wel zorgen voor een onrustige verwerking van emoties en zeker als hij onzeker is over zijn eigen herstel zal het mogelijk spanning geven als je het gaat bespreken. Voor mij was na mijn eerste depressie (die me echt tot een zombie maakte), de herstelperiode 2 + jaar.  En in die tijd was ik als de dood om weer aan het werk te moeten en dacht is continue dat ik dat niet kon en had ik makkelijk angst om weer ziek te worden. Daardoor had ik een automatische weerstand tegen alles wat me werd aangeboden om te doen. Totdat ik een zelfgekozen baantje als vrijwilliger ergens kon oppakken en een organisatie inrolde waar ik me als een vis in het water voelde. Ik ontwikkelde heel snel meer energie en ideeen, en meer eigenwaarde en zelfvertrouwen. Maar echt werk, was nog steeds een enorme drempel. Toen ik dat eenmaal wel ging doen, ging ik de eerste twee dagen met paniekaanvallen de deur uit en moest ik mijzelf echt erheen sleuren. Zo moeilijk was het. Eenmaal op kantoor ging het allemaal gelukkig heel goed. Maar ik vertel het je, omdat het dus diep van binnen zoveel angst kan veroorzaken, omdat je gewoon niet weet wat je nog aankan, en of je je eigen grenzen kan aangeven, of je wel genoeg concentratie hebt om te werken, of je al het sociale contact wel aankan, etc.

Ik heb ook heeeeel lang een dikke NEEEE in mijzelf gehad. Bij alles had ik een gevoel van NEE. Hard en zwaar,  en een "laat me met rust, ik doe helemaal niks meer" gevoel. Dit maakte mijn herstel ook langzamer denk ik, vertraagde een hoop, en bemoeilijkte gesprekken over werk en integratie, zelfs praten over vrijwilligerswerk. 

Lastig ook voor jou om te merken dat je opmerking onrust bracht bij je vriend. Daar kan jij eigenlijk niet zoveel aan doen natuurlijk..... Je doet niks fout.
Hoe onzeker denk je dat hij nog is over zichzelf? Over zijn eigen herstel? Misschien kan het helpen als je meer vraagt hoe hij die dingen ziet voor zichzelf en wat hij zou willen. Waar hij van droomt... als hij niet herstellende was van een depressie. Of juist waar hij van droomt nu hij wel herstelt van de depressie. Wat zou hij willen, even los van of het mogelijk is. En wat hij denkt dat in de weg zit om de droom te verwezenlijken. Je kan vragen naar zijn zelfbeeld. Jij vind hem geweldig, maar hoe ziet hij zichzelf? Vind hij zichzelf toch nog zwak door de depressie, is ie er nog bang voor? Is er iets waar hij nu trots op is bij zichzelf, of waar hij weet dat ie sterk in is, of weer in is, of is geworden? Is hij veranderd door de depressie, en waarin dan?

Het moet natuurlijk geen kruisverhoor zijn, dus niet al deze vragen tegelijk stellen :-), maar het kan een gesprekje geven door één van deze topics te gebruiken. En vooral op luisterstand blijven staan en alleen vragen stellen, kan helpen dat ie zich minder onder druk zal voelen staan.

Het is wel soort van therapeutisch wat ik je aangeef, en in een relatie draait het om twee mensen. Maar als je hem beter wil begrijpen en wil weten waar hij nou precies van wakker ligt, is dit mogelijk effectief ;-).

Heel veel sterkte.


 Geef niet op... het licht gaat weer aan!
 
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Liz is fighting :   • Leeuwin
Antwoord


Register or login to view the content
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Positiva :   • Leeuwin
Antwoord


Veel gehoord wat ik eigenlijk niet wilde horen, bij de psychologe... Ze ziet het ook niet meer goed komen tussen ons... En als een professional het zegt... pff... Daardoor ook niet echt geen zin meer om naar haar te gaan, weet het niet goed. Iedereen wil me vooral verduidelijken dat als hij terug komt ik toch geen leven meer zal hebben... Maar er zijn hier toch genoeg mensen die het tegendeel bewijzen?! Oké, dat het niet makkelijk is, dat is zeker, maar alleen zijn is de hel...
Antwoord


Register or login to view the content
Antwoord


En die meningen maken het soms dragelijker, andere keren tien keer pijnlijker... Weet niet waar ik de moed vandaan moet blijven halen. Heb aan de ene kant zin om nieuwe mensen te leren kennen, aan de andere kant heb ik geen zin om ergens alleen naartoe te gaan. Ik weet het helemaal niet hoe je dit aanpakt. Ik ben nog nooit vrijgezel geweest. Of toch in de laatste 17 jaar niet...
Er zijn inderdaad nuchter gezien veel meer signalen dat het niet meer goed komt, je hebt gelijk Positiva. Maar ik heb nog altijd het gevoel dat ik moet blijven in geloven. In hem, in ons... maar dat brengt me inderdaad niet verder en doet me vastlopen. Ik zou zo graag tips krijgen om het wat meer uit mijn systeem te krijgen, maar niemand lijkt die in pacht te hebben.
Ik sport veel, ik kom buiten, ik blijf werken, heb mijn huis gekocht. Wat kan ik nog meer...
Antwoord

(Dit bericht is het laatst bewerkt op 30-05-2017, 22:26 door Positiva.)

Register or login to view the content
Antwoord


(30-05-2017, 21:07)Gietje117 schreef: Veel gehoord wat ik eigenlijk niet wilde horen, bij de psychologe... Ze ziet het ook niet meer goed komen tussen ons... En als een professional het zegt... pff... Daardoor ook niet echt geen zin meer om naar haar te gaan, weet het niet goed. Iedereen wil me vooral verduidelijken dat als hij terug komt ik toch geen leven meer zal hebben... Maar er zijn hier toch genoeg mensen die het tegendeel bewijzen?! Oké, dat het niet makkelijk is, dat is zeker, maar alleen zijn is de hel...

Gietje mijn gevoel is het helemaal met je eens. Maar ik doe mijzelf zoveel pijn om elke keer te denken dat het heel misschien nog goed kan komen. De verhalen van ons allemaal als partner komen veel overeen, maar ik denk dat het bij de persoon met de depressie zelf toch wel anders zal zijn. Bij sommige komt het goed, bij andere niet. De 1 staat er anders in dan de ander. Ik kan natuurlijk niet zeggen hoe jouw expartner er in staat. Ik kan eigenlijk niet eens zeggen hoe mijn ex erin staat. Dat is misschien wel het moeilijkst.


Maar wat ik probeer te zeggen is, moet je jezelf opofferen om die hele kleine kans dat het nog goedkomt te pakken? Ik schat de kans bij mij echt niet groot meer in. Als ze mij iets kon geven waardoor ik wist dat het weer goed zou komen zou ik die kans met beide armen en met alle liefde aannemen. Maar dit heeft ze mij niet gegeven.

Ik zou echt niets liever willen dan dat het goed zou komen met Sandra (mijn ex). Ik weet dat ik er mee zou om kunnen gaan als we nu een relatie zouden hebben en zou er echt heel veel voor over hebben. Maar er is wel een grens.

Zij heeft mij verteld dat ze nooit echt alleen is geweest. Van relatie naar relatie naar relatie is gegaan met korte pauzes. Waardoor ze altijd tijdens onze relatie op mij terug viel als het even tegen zat. Ze heeft het gevoel dat ze dat nu alleen moet doen, ze heeft het uitgemaakt zodat ze niet meer op mij kan terugvallen en dus zichzelf weer kan verbeteren. Om dingen te gaan ondernemen, zoals weer met vrienden afspreken en uitgaan. Je zou denken dat het daarna weer goed zou moeten komen. Maar dit kon ze niet zeggen, ze wist het niet en ze wil mij niet het verkeerde beeld geven. 

Vanmiddag was ik weer in paniek over alles en miste haar ontzettend. Nu ben ik een stuk rustiger en kan ik denken met mijn verstand in plaats van hart. Het is voor mij in ieder geval beter om nu afstand te nemen en aan mezelf te werken. Ze weet hoe ik er over denk en het is aan haar of ze de stap kan zetten om bij me terug te komen.
Antwoord

(Dit bericht is het laatst bewerkt op 30-05-2017, 23:19 door Gietje117.)

Inderdaad zwaar, Positiva... Wat moet je daar mee? Is inderdaad lastig om het daar met je partner over te hebben. En aan de andere kant moet je de wens van die zoon ook respecteren... Oh, wat is het leven soms zo ingewikkeld. Terwijl het zo eenvoudig kan zijn. Ik hield van een eenvoudig leven. Vorig jaar zaten we met mijn mama's verjaardag op 28 mei nog allemaal samen rond dezelfde tafel en nu...

Dat van die vriendin, Positiva, dat vroeg de psychologe ook. Ik denk dat ik heel goed zou begrijpen dat ze haar droomvent nog niet wil loslaten. Want zoals ik ook tegen mijn psychologe zei. Als je op 75% zat in een relatie dan heb je het gevoel dat je nog hoger kan scoren. Maar ik had het gevoel dat mijn relatie op 120% zat. Voor een flauw afkooksel, daar heb ik echt geen zin in. Dat is jezelf en je nieuwe partner belazeren. Misschien moet ik maar in functie van mezelf denken, zonder relatie. Hoe moeilijk dat ook is...
Antwoord


Gietje, het is ontzettend zwaar om dat van een psycholoog te moeten horen.. ik herken je gevoel maar al te goed. Je wil het liefst dat iemand je bevestiging geeft dat het goed gaat komen en je hoop en (ook soms) pijn, niet voor niets is. 

Wat ik vanuit mijn ervaring kan meegeven: je vriend heeft er meer aan om te zien dat jij jezelf gelukkig probeert te maken, doorgaat met je leven en hem loslaat (wat niet wil zeggen dat je de deur dicht moet doen, maar laat het op een kier). Zet eens voor jzelf op een rij wat je nog wil in jouw leven. Stel haalbare doelen op en probeer alert te zijn op negatieve gedachten. De negatieve gedachten zorgen voor negatieve gevoelens. Herken ze en probeer ze om te draaien in positieve. 

Je bent al zover gietje, jij komt hier door, je bent sterker dan je zelf doorhebt! Ook geldt dit voor jou leeuwin. Je bent al zover met je vriend, straf jezelf niet voor negatieve reacties of emoties van je vriend. Je doet het juist fantastisch!
Antwoord


Ja, het is inderdaad aan hen om de stap te zetten. Maar hoe langer het duurt, hoe moeilijker het wordt denk ik dan. Al heb ik het gevoel dat onze gesprekken nu vaak makkelijker verlopen dan een tijd terug. Maar soms denk ik dan dat het komt omdat we al verder van elkaar verwijderd zijn. In het begin ben je nog maar pas uit elkaar, maar nu lijken we al wat verder uit elkaar gegroeid. En dat is niet alleen lijken, dat is gewoon zo. Als je al een jaar alleen door het leven gaat. Alleen dit al op papier zetten doet me zoveel pijn.. Ik stop er even mee, ik kan niet meer. Ga proberen te slapen... Al vind ik dat ook zo hatelijk om alleen te doen. Vroeger ging mijn vriend nooit slapen zonder mij een zoen te geven en als hij al sliep toen ik bij hem in bed kroop gaf ik hem altijd nog een zoen. Hij vlijde zich dan heel even tegen mij en dan kon ik heerlijk wegsoezen. Dat ik dat nu al zo lang moet missen, dat snijdt me mijn adem af. Ik hoop dat de pijn ooit wat minder wordt...

Heb trouwens nog iets op papier gezet...
Huis
Jou (en daarbij ook ons) opgeven is het allermoeilijkste wat ik ooit heb moeten doen. Jij deed het om rust en geluk terug te vinden, maar besef dat ik het zo niet zie. Voor mij voelt het aan als mezelf nog meer pijn doen terwijl het al meer dan 'goed' is geweest het laatste anderhalf jaar. Loslaten staat voor mij helemaal niet voor geluk, integendeel. En dat moet je op de een of andere manier wel kunnen begrijpen. Het enige wat ik op dit ogenblik kan bedenken waarom ik niet zo koppig moet volhouden, is omdat ik jou dan misschien rust gun en gelukkig maak.

Je schreef ooit eens in een brief dat je eerst stevige fundamenten moet hebben voor je een huis kunt bouwen. Die sterke fundamenten, dat hadden wij. Er was liefde te over. En respect, plezier, eenvoud ook.
Nu heb ik het gevoel dat jij het hele huis aan diggelen hebt geslagen en dat je sinds 5 december alles rondom jou hebt gesloopt wat we samen hadden opgebouwd.  Waarom? Volgens mij niet omdat je het niet stevig genoeg vond en wellicht ook niet omdat je het niet meer mooi vond. Misschien eerder omdat het op een kooi begon te lijken. Omdat je geen lucht meer kreeg. Je leek je wel opgesloten te voelen en zag geen uitweg meer. Je verwachtte rust en geluk na die o zo vermoeiende periode, maar je vond het bij mij en hier niet meer. Niet omdat ik veranderd ben en ook mijn liefde voor jou stond nog als een huis. Eerder omdat je het niet meer zag hoe mooi het vanbinnen was of omdat je het schoonste in mijn leven niet meer voelde.

Bij jouw zoektocht heb je alles rondom jou moeten slopen en hierbij heb je mij ook meerdere keren geraakt. Of je dit nodig had om een weg te vinden of dat dit gewoon een noodzakelijk kwaad was dat weet ik niet.
Wat ik wel weet, is dat ik nu in mijn eentje achter blijf. Op stevige fundamenten, maar met alleen maar stenen. Geen muren meer. Het huis heeft heel wat averij opgelopen, maar  ik blijf. Want onze fundamenten,  daar zit mijn ziel in verweven en die laat Ik niet zomaar achter. Ik zou me nog 'verlorener' kunnen voelen dan nu al het geval is.

Naar mijn aanvoelen kan er met fundamenten en stenen opnieuw een huis gebouwd worden. Het zou zeker heel wat werk en een grote dosis moed vragen, iets wat jij duidelijk niet meer kan opbrengen. Maar als het over de liefde van mijn leven gaat, dan ben ik misschien koppig. Dan blijf ik dromen van een huis dat sterk genoeg is om elke storm te doorstaan.

Na vijftien jaar verander je je fundamenten niet zomaar meer. Dan heb ik het gevoel dat je daarmee verder moet, verder kan. Anders stak je niet zoveel tijd en energie in de grondwerken. Maar het is duidelijk dat jij het anders ziet. Dat jij helemaal geen huis meer wil dat tegen elke storm bestand is. De wind die vanbinnen in jou en tussen ons woedt, vind jij veel angstaanjagender.

Geef mij tijd om deze ramp te boven te komen want wat voor jou bevrijdend heeft gewerkt, voelde voor mij als een pletwals. Wat ik het liefste zag, heeft mij achter gelaten. Niet tussen vier muren, maar in een ruïne en dat kom je niet zo snel te boven. Ooit komt er misschien een tijd dat ik de schoonheid van die ruïne zal zien, van wat ooit is geweest. Nu kan ik hem alleen maar haten omdat hij me allesbehalve genoeg beschutting biedt.
Wat eens mijn veilige haven was, is nu heel af en toe gewoon een troost. Terwijl ik juist nu zoveel warmte en steun nodig heb. Iets wat jij mij altijd op een o zo unieke en liefdevolle manier hebt kunnen geven en waar ik het jammer genoeg zonder moet stellen.

Mijn grootste wens is om je weer te laten proeven van onze liefde, om je eindelijk nog eens de ogen te kunnen openen. Dat wat wij hadden nog zo slecht niet was, integendeel. Meer dan genoeg materiaal aanwezig om opnieuw te beginnen, al is het in eerste instantie misschien met een mini-tuinhuis. Maar als de mortel niet meer plakt, dan is bouwen een onbegonnen zaak...
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Mijn energie is op Started by 10675
2 Replies - 99 Views
08-03-2024, 10:42
Laatste bericht: Tazz
01-02-2024, 00:15
Laatste bericht: don't know
31-01-2024, 11:10
Laatste bericht: Nicje
21-12-2023, 19:36
Laatste bericht: Mabel
28-05-2023, 19:27
Laatste bericht: Edelsteentje
28-03-2023, 08:44
Laatste bericht: Suuz
15-01-2023, 23:34
Laatste bericht: Simba
  Een depri partner als vrouw Started by Marijn
5 Replies - 1,948 Views
23-11-2022, 21:34
Laatste bericht: Anoniem2022
  Partner verstoot mij Started by Vidiyo
2 Replies - 689 Views
22-10-2022, 17:36
Laatste bericht: Fae
  Depressief door je relatie? Started by Anoniemm
8 Replies - 1,356 Views
10-08-2022, 08:13
Laatste bericht: Anoniemm



Gebruikers die dit topic lezen:
3 gast(en)