Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Mijn partner is depressief



Register or login to view the content
Antwoord

(Dit bericht is het laatst bewerkt op 16-05-2017, 22:20 door Leeuwin.)

Register or login to view the content


@ Alleen, ik heb je verhaal nog eens gelezen en wil er graag op reageren. De reactie van je vriend lijkt inderdaad nogal voorbarig. Zijn reactie - angst - is op zich begrijpelijk maar hij lijkt wel een beetje door te slaan. Dat is wellicht begrijpelijk vanuit de depressie. Het afstoten en mensen van zich afduwen zijn zeker verklaarbaar vanuit de depressie. Tenminste, als je het mij vraagt. Dat is natuurlijk geen normale reactie als je je zorgen maakt of je ernstig ziek bent. Je vraagt je af of je zijn huisarts mag en kan benaderen. Ik vind dat je uit jezelf contact mag zoeken met de huisarts als je je oprecht zorgen maakt (dat heb ik ook gedaan indertijd). De huisarts zal niks over zijn patient mogen zeggen maar hij mag wel naar je luisteren. Ik hoop dat hij/zij dit ook zal doen. Ik zou het er wel zelf bij vermelden dat je weet dat hij/zij niet met jou mag praten over zijn/haar patient maar dat je je zorgen wilt delen en dat je hoopt dat hij/zij naar je luistert.

Wel vreselijk ingewikkeld als je vriend je wegduwt. Ik heb dat ook meegemaakt en het doet me pijn eraan terug te denken. Ik begreep er niks van. En nog steeds niet eigenlijk. Ik overweeg soms hem ernaar te vragen, in de zin van 'vertel nou eens hoe het kwam dat...' maar ik durf het niet, nog niet. Het is ook zo pijnlijk. Tot op de dag van vandaag kan hij bijvoorbeeld niet tegen me zeggen 'ik hou van je' of me 'liefje' noemen zoals hij vroeger deed. Eigenlijk heb ik net een paar dagen gehad dat me dat een beetje opbrak. Als hij hier is dan is alles oke en voelt het goed en vanzelfsprekend (tot op zekere hoogte maar daarover straks meer). Maar als hij weg is komt het gemis boven en ook bepaalde pijnpunten, zoals het feit dat hij zijn liefde niet expliciet uitspreekt. Ik heb van de week wel een soort hint gegeven van 'je mag ook wel eens tegen mij zeggen dat je me lief vindt ofzo hoor'. Dan zie ik dat hij dat hij daar niet zo goed raad mee weet. Het steekt gewoon soms, terwijl ik natuurlijk wel weet dat het goed zit tussen ons.

Ik kon het zo snel niet terug vinden maar meen dat Positiva laatst ook zoiets gezegd heeft, dat haar partner ook nog steeds niet helemaal goed bij zijn gevoel kan ofzo. Klopt dat Positiva?
 
Vorige week spraken we ook even nadat hij bij wederom een nieuwe psychiater was geweest (leve de GGZ). Hij vertelde ook dat fijne dingen gewoon niet beklijven, hij is ze zomaar weer kwijt. Toch is dat niet altijd waar. Regelmatig is hij een volgende dag nog enthousiast tegen mij over iets wat de dag ervoor is gebeurd. Ik vraag me daardoor ook soms af, wat is zijn beleving en wat is 'werkelijkheid'??

Zo is in samenspraak met de psychiater afgesproken dat hij met zijn huidige medicatie (Sertraline en Wellbutrin) zal stoppen en daarna voor de laatste keer nog een middel zal proberen; daarna resteert alleen ECT. Dan schrik ik enorm. In mijn beleving heeft hij de depressie in grote lijnen achter zich liggen en kampt hij nog met restklachten. Die restklachten wil ik zeer zeker niet bagatelliseren maar in mijn ogen verbleken die toch wel met de diepte van de depressie waarin hij lang verkeerd heeft. Ik zie immers weer de man die ik ken, de man waarvan ik hou, de man die steeds meer onderneemt en steeds meer plezier in dingen heeft. Jazeker met vele klachten en ook beperkingen: weinig energie, slecht slapen soms en nachtmerries, soms sombere buien, niet tegen prikkels kunnen. Maar hij IS wel weer de persoon die hij in feite is, en lang niet was door de depressie. Zo zie ik het...maar wie ben ik?! Aan de andere kant, wie is de psychiater, telkens een andere bovendien. Ik ken mijn vriend het beste immers en ik weet dat mensen vaak langdurig restklachten houden. Ik geloof ook dat er hoop is dat deze klachten op de langere duur nog verder zullen afnemen en hopelijk verdwijnen...Iemand zei in het begin tegen me: reken maar op 5 jaar. Er zijn inmiddels 3 jaar verstreken. En we zijn al uit zo'n diep dal gekomen. En toch maakt het me bang, denkt hij nog dat hij nog steeds in de depressie zit?! Hij zegt wel dat het beter gaat en dat heeft hij ook zo besproken met de psychiater. Die vraagt hem dan waar de verbetering door komt. Tja dat weet hij niet, wellicht het weer (nou dat klopt mijns inziens niet want al sinds najaar gaat het duidelijk beter), ook doordat hij anders met dingen omgaat, wellicht helpen de medicijnen toch ook een beetje. Maar - volgens mij het belangrijkste- zou het ook niet gewoon een soort natuurlijk beloop/herstel zijn?!Register or login to view the content

Wie het weet mag het zeggen...En misschien is het ook niet zo relevant. Maar dat is het natuurlijk wel. Als je tenminste moet besluiten over al dan niet voortzetten van de medicatie. Blijkbaar ervaart hij wel een soort afvlakking van zijn gevoel, ik weet dat dat door depressie kan komen maar dat kan ook door medicatie komen. En eigenlijk heb ik vaak de indruk dat zijn gevoel juist terug aan het groeien is. Het maakt me maar aan het twijfelen. Ziet hij het te somber? Ik zie zoveel groei. Hij ook gelukkig maar toch....Of is het wellicht een beetje in lijn met wat Positiva schrijft; geeft de diagnose ook ergens - bizar genoeg - houvast ofzo, een soort excuus?! Het klinkt bizar maar is het misschien ergens veilig? Al was het maar opdat ze zichzelf niet teleur kunnen stellen?? Snappen jullie wat ik bedoel.

Het is allemaal ingewikkeld, vreselijk ingewikkeld. En dat blijkt pijnlijk duidelijk ook uit jullie verhalen. Hier gaat het goed, we komen van heel erg ver en het is een lange weg en soms maakt het me bang, hoe verder, zet de stijgende lijn voort? Trek ik het als er ooit weer zo'n terugval komt? Mijn God, ik moet er werkelijk niet aan denken... 
Maar: ik moet er ook gewoon niet aan denken: we zijn aan het bouwen en het gaat hartstikke goed! Stapje voor stapje, we zijn er nog niet, hij is er nog niet. Ik wou dat iemand me kon zeggen in welke fase hij zat want dat vind ik maar onduidelijk. Pluk de dag, dat is beter. Morgen is hij er weer, hij begint deze week concreet aan de uitbouw van mijn woning. Daar heeft hij heel veel zin in. Rustig aan, dat wel want zijn energie is beperkt. Maar het zegt ook iets over zijn betrokkenheid hier. Zijn oude la in de kast ligt inmiddels redelijk gevuld weer met kleding (ik heb zelfs wat spullen in een 2de la gelegd) en hij zegt soms dingen over de tuin bijv in een 'we-vorm', dat klinkt hoopgevend.


Ik mag dus niet klagen, verre van! Onbezorgd is het alleen niet. Ik wil meer en liever vandaag dan morgen natuurlijk. Geduld...
Ook met de kinderen erbij geeft mij spanning en daar moet ik iets mee. In ieder geval bespreekbaar maken. Morgen is hij er dus weer, en dan bbq-en we ook met de kids. Ik wil er echt voor waken dat ik me voortdurend stilletjes inspan om de kids maar tot rust te manen...Ingewikkeld. Hij moet er maar mee zien te dealen, dat waren zo ongeveer de woorden van Carla laatst. Maar het bespreekbaar maken was wel haar advies. Ik durf het niet zo goed.

Hier laat ik het even bij voor nu.
Welterusten allemaal.
Antwoord


(16-05-2017, 20:34)Positiva schreef: Register or login to view the content

Hallo Positiva,

Fijn dat het toch nog steeds de goede kant op gaat.
Je schrijft als of hij het alleen niet goed aan durft. Dat zou best eens kunnen kloppen. Waarschijnlijk niet zo zeer dat hij in de "patiënt-modus wil blijven hangen. Zou het kunnen zijn dat het na zijn depressie gewoon lang duurt voor hij weer zelfvertrouwen opbouwt? Bij mij was dat in ieder geval wel zo. In die zin kan het zijn dat afspraken voor hem nog even belangrijk zijn.

Groetjes,  Bert
Antwoord


Ik weet dat mijn vriend vanavond nog een avondje alleen thuis was en heb stiekem gepasseerd. Helemaal fout, ik weet het, maar kon het niet laten. En heb hem dan uiteindelijk weer een bericht gestuurd. Was zo blij, Leeuwin, dat ik het gisteren kort en to the point kon houden. Maar ach, vandaag was het weer moeilijker. Mijn vriendinnen gaan niet echt trots op me zijn... Zo jammer dat ik het niet volhoud, maar het heeft dan ook met de man van mijn leven (nog steeds!) te maken...
Antwoord


Register or login to view the content
Antwoord


Register or login to view the content
Antwoord


Hallo Positiva,

Hij zei toen: ik weet dat je dat altijd zegt, maar zo voelt het niet. Maar ik weet dat ik meer een bikkel moet worden..
Het lijkt er inderdaad op dat hij nog absoluut niet tevreden is met zichzelf. Vooral het "ik moet meer .....". Het zou fijner zijn geweest als
hij had gezegd "ik wil graag" of "ik ga meer een .....". Het lijkt er op dat hij nog met zichzelf in de knoop zit.
Het zou fijn zijn om te ontdekken hoe "een bikkel zijn" er voor hem uit ziet Positiva. Het klinkt nu eerlijk gezegd wat negatief.
Hoe wil hij graag in het leven staan?

Groetjes,  Bert
Antwoord


@Liz: Wat akelig dat je je soms ook zo stik alleen voelt. Kan me voorstellen dat je juist graag je partner dichter bij je zou hebben. Misschien wil hij ook heel graag maar weet hij niet wat voor jou het beste is.
Ik hoop dat hij zijn weg vindt in het omgaan met je depressie.
Daar weet ik soms ook niet wat goed is en wat niet.
Schoppen was maandag trouwens wel iets dat ik graag had gedaan. Het deed namelijk best pijn wat allemaal gezegd werd. Als het had geholpen had ik het misschien zelfs gedaan.
Maar hoe hij daar met gebogen hoofd en vertrokken gezicht stond en zat deed nog meer pijn om te zien als zijn woorden. Zijn nieuwe medicatie heeft hij maar drie dagen genomen, veel te kort, en natuurlijk heb ik dat hem ook geprobeerd te zeggen, maar daar kwam nauwelijks een reactie.

@Gietje: De vragen waar je mee zit over hoe het verder zal gaan zijn zo herkenbaar. Het is een soort leven tussen hoop en vrees. Erg fijn dat je met de vrienden die zijn komen eten toch een fijne avond hebt gehad en goed dat je dit zo laat en zo mooi kort hebt gemeld. Is heel wat wilskracht voor nodig om het kort te houden en daar kun je trots op zijn. Dat je later toch de verleiding niet helemaal kon weerstaan is heel begrijpelijk, het houdt een mens ook zo bezig. En de ene dag is het gemakkelijker dan de andere om streng voor jezelf te zijn en de verleiding te weerstaan. De verleiding is ook zo immens, en een berichtje is zo gestuurd. Het is ook een er zo ingeslepen gewoonte en die zijn moeilijk te doorbreken. Zeker als het juist diegene betreft die je het allernaast aan het hart ligt. Je vriendinnen zullen trouwens sowieso trots op je zijn.
Ik hoop dat je in de toekomst eens zult kunnen uitschreeuwen dat het allemaal weer goed gekomen is en dat jullie er zelfs sterker uit gekomen zijn. En voor het heden, stay strong hoe moeilijk ook.

@Positiva: Het klinkt inderdaad alsof de sessies hem nog een zekere steun geven. Of het goed is of niet dat hij nu nog niet op eigen benen durft te staan is een lastige vraag. Misschien zit er voor hem ook de gedachte of eerder het gevoel achter dat als hij maar alle sessies die hij kan krijgen benut dat hij denkt dat de kans op een terugval daarmee kleiner wordt of verdwijnt. Natuurlijk wil jij vooruit en is het erg frustrerend dat nog meer geduld nodig is, maar dat zekere voor het onzekere te nemen (vind dat wat je vriend doet daar op lijkt) kan ook heel goed uitpakken. Het geeft hem misschien net dat vertrouwen dat hij het vanaf daar echt weer zelf kan.

@Leeuwin: Het kan maar zo zijn dat jij met je gevoel goed zit. Ik heb ergens gelezen dat de naasten zowel een naderende als een afnemende depressie eerder opmerken dat degene die het betreft zelf. Vaak zijn het ook kleine subtiele veranderingen die je alleen meekrijgt als je veel tijd met iemand doorbrengt en iemand heel goed kent. Het lijkt me voor je vriend ook wel een moeilijke vraag om te beantwoorden of hij weet waardoor het beter gaat, juist omdat het een proces is, het gaat helaas niet van de ene op de andere dag beter met een aanwijsbare reden. En het weer lijkt mij inderdaad ook wel heel onwaarschijnlijk. Wat misschien wel zou kunnen is dat hij nu meer mee krijgt wat het voor een weer is en dat ook weer kan waarderen. Dus niet het weer als oorzaak, maar als gevolg.
Gisteren heb ik inderdaad toch maar geprobeerd om zijn huisarts te spreken te krijgen, maar helaas zonder resultaat. Zijn assistentes (heb er twee achter elkaar gesproken) schermden hem erg af.
Zelf een afspraak maken is ook geen optie, omdat ik een andere huisarts heb. Houd me nu vast aan de belofte dat er vrijdag over medicatie en therapie gepraat gaat worden.

@all:
De verdere ontwikkelingen:


Hij geeft inderdaad aan het allerliefste helemaal alleen te zijn en niemand om zich heen te hebben, dus we zijn nu alleen maar aan het schrijven en bellen de komende vier weken.

Hoewel het ergens geheel tegen mijn gevoel in gaat, begin ik me meer en meer te realiseren dat dit misschien toch wel eens goed zou kunnen zijn, hoewel ik ook erg bang ben dat hij zich misschien nog slechter gaat voelen dan nu al het geval is en dat hij zichzelf iets aan doet. Hij heeft namelijk aangegeven regelmatig met die gedachte bezig te zijn, hoewel hij zegt het niet te willen is hij daar zelf ook bang voor.
Vrijdag heeft hij een afspraak bij de arts en hij heeft me beloofd om daarheen te gaan, over de medicijnen te praten, omdat hij daarvan duizelig wordt en na drie dagen mee gestopt is, en ook over therapie.
Ga hem morgen in ieder geval nog een keer vragen of hij dat alsjeblieft echt wil doen.

Het tegenstrijdige is dat sinds maandagavond waar we hebben afgesproken dat we elkaar voorlopig even niet zien, ik nu bijna tot in detail op de hoogte gebracht wordt van wat hij doet.
Zo heeft hij vandaag eindelijk eens spontaan vrij genomen, waar hij de voorgaande tijd alleen maar gewerkt, gewerkt en gewerkt heeft. (Misschien erg goed omdat hij dan niet zijn kop in het zand kan steken en alles maar negeren.) Vanavond is hij naar zijn oudere zus toe, met wie hij nu sinds een week weer contact heeft na een breuk van bijna negen jaar, en gaat bij haar eten. Dat appte hij vanmiddag, omdat k net een lastig telefoongesprek met een klant voerde had ik zijn bericht alleen nog niet gelezen, dus belde hij tien minuten later. Hij vertelde over zijn dag tot dan toe en zijn plannen tot op het moment waarop hij naar zijn zus zou gaan. Ik ben heel blij voor hem dat hij naar haar toe kan en heb dat uiteraard ook laten blijken en hem gevraagd of hij geen bloemen mee zou nemen. Daar zei hij van niet.
Heb hem vlak voor vertrek geappt en hem een goede reis en veel plezier gewenst. Na een vlot bericht terug met dankjewel, volgde meteen daarop een nieuw bericht dat hij toch bloemen gehaald had. Morgen hoor ik hoe het geweest is. Hoop zo dat het een fijn bezoek wordt. Hij heeft haar de afgelopen jaren zeer gemist.
Ook over de afspraak gisteren waarbij de moedervlek is weggesneden heeft hij mij verteld. Over twee weken is uitslag en deze zal hij, zegt hij, mij zeggen.

Er zijn veel dingen uit het verleden waar hij nu erg mee bezig is. Zijn op 54-jarige leeftijd overleden vader mist hij vreselijk en ook zijn ex-vrouw is weer terug in zijn hoofd en zegt hij niet eruit te kunnen krijgen.
Dat van zijn ex-vrouw vind ik moeilijk. Ik denk hij liever bij haar zou zijn op het moment dan dat hij bij mij is. Mijn verstand zegt dat daar veel onverwerkt verdriet zit en waarschijnlijk ook schuldgevoel en een gevoel van falen. Vrees alleen dat zo lang hij dat alles niet heeft afgesloten, echt afgesloten, hij ook niet vooruit kan.

Vraag me ook heel erg af wat hierin de volgorde is. Is dit de reden van zijn depressie of juist het gevolg ervan? Wil hij in gedachten weg uit het heden en ziet hij geen toekomst omdat hij depressief is en gaat daarom terug in het verleden? Staat dit los van mij en onze relatie? Of zijn het verlies van zijn vader, en zijn scheiding zo traumatiserend geweest dat hij daar nu nog last van heeft? Hij geeft aan alles verdrongen te hebben en dat kan natuurlijk nooit goed zijn, dus misschien is dit alles juist positief en komt hij nu eindelijk aan verwerking toe. Dat hoop ik. Al vermoed ik ook dat dat een heel proces zal zijn. En is er daarna nog plaats voor mij, of wordt dat een hele nieuwe start voor hem? Kunnen we hier samen doorheen of verliezen we elkaar definitief ergens onderweg?

Zijn eerlijkheid en openheid naar mij toe hierover geeft wel wat moed, hij ziet het onder ogen en heeft ook genoeg vertrouwen in mij om dit met mij te delen. Vanochtend hebben we zelfs behoorlijk wat geschreven over rouwen en treuren over verlies en hoe moeilijk loslaten is.
Hij wil het aangaan en klaar krijgen, schreef hij. Ik hoop dat hij dat ook echt kan en doet en niet terugkijkt en daarin blijft hangen, maar vooruit kijkt. Hij zegt met mij verder te willen en daar zijn best voor te doen maar weet niet of hij daartoe in staat is.

Vind het ergens wel lastig om mijn rol in dit alles te bepalen.
Wat ben ik op het moment? Vertrouwenspersoon? Vriendin? "Gewone" vriendin waarmee hij goed kan praten? Vervanging voor zijn ex, deelt hij met mij wat hij eigenlijk met haar zou willen delen maar waar hij geen gehoor vind? Het treurige is dat we in loslaten en verlies misschien wel ongeveer hetzelfde voelen.
Ik heb een gevoel van verlies om hem (we zijn nog samen, maar onze relatie zoals die was is er op het moment niet meer en het is onzeker of die ooit weer terug komt). Hij heeft een geval van verlies door zijn vader en scheiding.
Wat ik me ook afvraag is of onze ruzies niet toch hieraan bijgedragen hebben. In zijn huwelijk was er iedere dag ruzie, over alles. Is hij tot het inzicht gekomen dat als er dan toch ruzie is, hij nog steeds meer van zijn ex houdt dan van mij en dan liever met haar ruzie maakt dan met mij? Of gaat hij terug naar het verleden omdat dat bekend is?

Volgens hem is ook zijn ex de reden dat hij niet van mij houd en ook nooit van mij gehouden heeft??
Geloof het gewoon niet! Zo goed toneelspelen kan volgens mij echt niemand.
Dat er veel onverwerkt zeer zit neem ik meteen aan, maar denk dat verdriet nu wordt verward met liefde.


Opnieuw heel veel vragen.. nog steeds..
Antwoord


Grappig verschil tussen de teksten en reacties en de hoeveelheid van de depressieve mensen, en de partners van. Gewoon even een constatering.

Wat mij blijft opvallen aan de gesprekken hier, is het proberen uit te leggen wat de depressie is en wat niet. Of de persoon het meent of niet. Of iemand nog patiënt is of niet. Blijft de depressie hangen? Zijn we goed op weg? Push ik teveel? Gaan we te snel? Gaat hij niet te langzaam?
We willen zo graag grip op de situatie. We willen zo graag....

Bert deelde pas een stuk over voorwaarden van herstel. Eén van de voorwaarden is het volwaardig nieuwe leven, mét de beschadiging van de depressie, mét de veranderingen die misschien hebben plaats gevonden. Het voor vol worden aangezien, ondanks de gebreken.
Misschien, en dit is de realiteit voor velen, blijven we kwetsbaar. Misschien blijven we minder energiek. Misschien blijven we bepaalde dingen willen vermijden. Misschien blijven we gevoeliger voor kritiek. Misschien slikken we voor de rest van ons leven pillen.
De antwoorden zijn niet pasklaar. De toekomst en de uitkomst blijft stap voor stap genomen/ ontvangen/ beleeft.

Soms gaat het lekker, soms gaat het minder lekker, net als bij iedereen.
Uiteindelijk hoop ik dat we allemaal weer in staat zijn om lief te hebben, wie we lief hebben, of die we in de toekomst liefhebben. Uiteindelijk willen we allemaal van de simpele dingen kunnen genieten, ons veilig en geliefd voelen en een zinvol leven hebben.
Ik gun het jullie allemaal.


 Geef niet op... het licht gaat weer aan!
 
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Liz is fighting :   • Leeuwin
Antwoord

(Dit bericht is het laatst bewerkt op 18-05-2017, 19:51 door Positiva.)

Register or login to view the content

Register or login to view the content
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Mijn energie is op Started by 10675
2 Replies - 98 Views
08-03-2024, 10:42
Laatste bericht: Tazz
01-02-2024, 00:15
Laatste bericht: don't know
31-01-2024, 11:10
Laatste bericht: Nicje
21-12-2023, 19:36
Laatste bericht: Mabel
28-05-2023, 19:27
Laatste bericht: Edelsteentje
28-03-2023, 08:44
Laatste bericht: Suuz
15-01-2023, 23:34
Laatste bericht: Simba
  Een depri partner als vrouw Started by Marijn
5 Replies - 1,948 Views
23-11-2022, 21:34
Laatste bericht: Anoniem2022
  Partner verstoot mij Started by Vidiyo
2 Replies - 688 Views
22-10-2022, 17:36
Laatste bericht: Fae
  Depressief door je relatie? Started by Anoniemm
8 Replies - 1,354 Views
10-08-2022, 08:13
Laatste bericht: Anoniemm



Gebruikers die dit topic lezen:
4 gast(en)