Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Mijn partner is depressief



Voor Gietje, omdat ik er ff geen woorden voor heb...

Dikke knuffel Heart
Antwoord


Bedankt Positiva! Ben mijn frustraties wat op de tuin aan het uitwerken. En intussen ook citroencakejes gebakken. Even knop omdraaien en me nuttig maken, is nodig.

@ Strong13: Ik mag er niet aan denken dat mijn ex-vriend afspreekt met iemand anders. Zolang dit nog niet zo is, blijf ik hopen. Maar het kan er zomaar zitten aan te komen. We zijn tenslotte al meer dan 11 maanden uit elkaar. Op 6 juni is het een jaar geleden dat hij vertrok. Ik weet eigenlijk niet goed hoe ik dat ben doorgekomen. Maar het gaat hier nu even niet over mij. Misschien kan die andere persoon je misschien wat helpen in het loslaten van je partner. Weet het niet hoor. Ik denk dat ik dan even kwaad zou zijn. Maar uiteraard ook verscheurd... Het blijft erg moeilijk. Wat je wel voor ogen moet houden: van de ene in de andere relatie (als het dat al is), is meestal maar een vlucht en betekent vaak niet wat het zou moeten betekenen....
Antwoord


Toch nog een kleine update van vanavond. Even neerpennen, dan kan ik straks misschien de slaap vatten.
Op woensdag komen mijn ouders altijd eten. De hele week eet ik daar (want we wonen maar op 3 km van elkaar), maar op woensdag zorgt mijn mama voor de kinderen van mijn broer en aangezien ze dan altijd laat thuis komt, zorg ik voor eten. Doordat ik al een paar slechte uren achter de rug had, moest ik bijna onmiddellijk beginnen wenen. Ik weet dat ze dat niet graag ziet (want dan maakt ze zich enorm veel zorgen), maar soms kan ik het echt niet tegenhouden. En ik wil het eigenlijk ook niet tegenhouden voor hen. Eerst schrok ze wat want ze vatte niet meteen waarom ik me zo slecht voelde. Maar daarnaast zei ze: ween maar... Ze weet ook wel dat ik het niet makkelijk heb, maar ze is als de dood dat ik helemaal zou instorten. Daarom is ze soms ook wel wat negatief. Niet negatief, eerder paniekerig. Ze denkt dat er bij mij geen vooruitgang is. En soms denk ik dan: is er echt geen vooruitgang in mijn verdriet? Hang ik er nog steeds zo erg in, na 11 maanden...? Maar blijkbaar is dat normaal of moet ik me daar alleszins geen zorgen over maken. Dus dat ga ik ook niet proberen te doen. 

Door al die financiële beslommeringen had ik wel een zware dag en over de middag stuurde ik een paar keer over en weer met mijn vriend. Ik probeerde hem te bellen, maar hij nam niet op. Hij stuurde wel onmiddellijk een bericht om te laten weten dat hij niet alleen was en dat het dus wat moeilijk was om te praten. Maar hij wilde vanavond langs komen (als hij tijd had) of hij wilde me bellen. Dat is alweer een lichtpunt want normaal deed hij die moeite zeker niet. Net na de breuk ontweek hij mij en nam hij gewoon niet op of gooide hij de telefoon dicht. En dan liet hij niets meer van zich horen. Echt om gek van te worden. Hij gaf dus gewoon aan dat het niet paste deze keer. Een klein lichtpuntje, maar is er wel eentje naar mijn aanvoelen.

Uiteindelijk vanavond niet gehoord omdat ik had aangegeven dat mijn ouders kwamen eten. Dus langskomen was sowieso geen optie. Uiteindelijk hoopte ik dat hij wel zou bellen, maar ik had in mijn laatste bericht over de middag gezet dat ik zou bellen. dus ja, tegen rond 21u30 geprobeerd. Maar was meteen zijn antwoordapparaat. Ik maakte me direct wat zorgen, maar kon natuurlijk ook dat zijn batterij gewoon plat was. Een halfuurtje later kreeg ik een bericht dat hij terug bereikbaar was en hij belde me zelf op. Weer een lichtpunt! (laat me heel even gelukkig zijn ;Wink. Uiteindelijk hebben we 26 minuten gebeld. Niet mis denk ik dan. En ook zonder ruzie maken. We maakten vroeger zelden ruzie, maar door zijn drank- en medicatiegebruik was dat de maanden na de breuk wel anders. Ik moet zeggen dat het nu al een paar maanden veel beter gaat. Ik heb wel heel veel geweend en het lijkt er echt niet op dat hij nog herstel ziet, maar ik zag wel andere lichtpunten. Misschien zie ik het nu wel weer te rooskleurig hoor, ik weet het niet, maar hij zegt dat ik vooruit moet kijken. Dat je niet weet wat er op je pad komt. Dat ik moet proberen los te laten (en niet meer te veel vragen: waarom), maar we hebben echt wel kunnen praten. En toen de verbinding plots verbroken werd, belde hij me gewoon spontaan terug. Terwijl het eigenlijk wel bedtijd was voor hem. Hij gaf daarnaast ook aan dat ik hem altijd mag bellen als het minder met me gaat en als hem nodig heb. Ik zeg niet dat dit meteen een teken is dat hij terug komt, maar vind dat wel positief. Niet? 
Op het einde zaten we zelfs te lachen aan de telefoon. Ik met zijn domme moppen, hij met mijn domme moppen. Wat alleen maar fijn is, denk ik dan. Hij zei ook heel erg lief slaapwel.
Ik wil niet hard van stapel lopen en het ziet er niet naar uit dat hij terug komt, maar het voelt wel aan alsof we beetje bij beetje weer 'normaler' tegen elkaar kunnen doen. Dat scheelt al voor mij. Emotioneel maakt dat alles iets lichter (maar nog zwaar genoeg). Want dan lijkt hij zo dicht, maar toch nog veraf.

Andere dingen die hij nog zei:
De relatie moet voor jou beter geweest zijn dan voor mij. Als ik het omgekeerde zeg, zou je me toch niet geloven... (Vreemd vind ik dat).
Misschien blijf ik voor de rest van mijn dagen alleen. Daar ben ik niet bang voor. Jij hoeft ook niet bang te zijn voor de toekomst.
Je moet openstaan voor nieuwe dingen, anders lukt het niet (bedoelt hij een nieuwe liefde?)
Ik zei: Ik voel me wel alleen en hij zei: ik vind het veel leuker alleen (want zijn ouders zijn op reis) -> maar voor mij is dat wel een heel groot verschil. Het huis voor jou alleen (als je terug onder je ouders hun dak woont) of in het huis wonen dat je samen met je geliefde opbouwde.
Hij zei: Ik merkte dat je stilletjesaan weer beter was, maar ik hoor dat je het nodig hebt dat ik je bel. Dat hij dat doet vind ik positief. Het feit dat het beter met me ging, heeft hem er ook toe aan gezet om meer contact te zoeken.

Als dit echte liefde is, dan komt het ooit wel goed... of laat ons hopen dat ik toch stilletjes aan terug van wat geluk mag proeven. Een mens heeft dat nodig. Ik heb dat nodig, om te overleven. Slaapwel iedereen!
Antwoord


Hallo allen,

Ik heb even jullie advies nodig.
Zaterdag is mijn ex jarig en nu heb ik al wel een kaartje verzonden maar vraag ik mij af of ik haar nu moet bellen/appen om haar te feliciteren.

Ik zit nu nog steeds veel met haar in mijn hoofd en weet echt niet wat ik nu met de situatie aan moet.

Ik heb haar ook beloofd om geen contact op te nemen en zal ik ook zeker niet doen!
Echter ben ik bang dat als ik te lang niks doe dat ze dan een nieuwe relatie krijgt en mij vergeet... Dit gezien ze geen contact wil en zei "als ik je op straat tegen kom dan gewoon hoi zeggen maar meer ook niet".

Help!!!!

Gr

Vincent
Antwoord


Hallo Vincent,

Kan me voorstellen dat dit een dilemma voor je is.
Toen ik zo depressief was wilde ik absoluut niet gebeld worden. Trouwens ik nam niet eens op.
Een korte felicitatie via de app lijkt me wel op zijn plaats, gezien jouw (jullie) situatie op dit moment.
Verder gewoon jouw instinct, gevoel volgen.
Groetjes,  Bert
Antwoord


Hi Vincent,

dat kaartje is prima gekozen, maar verder zou ik het laten. Alleen maar hoi zeggen op straat en verder niet vind ik vragen om behoorlijk wat afstand. Blijft pijnlijk allemaal.. sorry. Heel veel sterkte.


 Geef niet op... het licht gaat weer aan!
 
Antwoord


Het is niet omdat ze die afstand nu vragen dat het altijd zo blijft. Mijn vriend is intussen 11 maanden weg en in het begin gaf hij ook aan: ik heb helemaal geen behoefte om jou nog te zien. Ik wist niet wat ik hoorde... Ik werd er echt ziek van. Hoe kon hij na 15 jaar vol liefde en respect zo hard zijn. Ik snapte er niets van.

Toen hij gisteren belde, zei hij me: Je kunt me altijd bellen. En zijn post komt nog altijd bij mij toe en hij staat er altijd op om die zelf te komen halen. Ik heb hem al zo vaak voorgesteld dat mijn pa het bij hem in de bus stopt, maar dat wil hij niet. Als hij geen contact wil, waarom wil hij dan komen. Ik denk dat ze geen contact willen omdat ze op die manier wel geconfronteerd worden met hun daden. Want wij zitten tenslotte in zak en as door hun vertrek. Mijn vriend komt nu iets liever omdat ik ook iets beter ben (en minder emotioneel). Al was het de laatste keer ook weer moeilijk... 

Dus als ze dat aangeven vind ik dat je er rekening moet mee houden, maar ik zou af en toe toch eens een bericht of zo sturen. Overdrijf niet want dat werkt averechts, maar af en toe kan volgens mij geen kwaad! Als ze afstand creëren of eisen, hebben ze die echt wel nodig. Maar ik snap ook dat je je zorgen maakt. Wat als... Ik zit daar ook heel erg mee, maar je moet dit wat proberen te laten varen. Want anders maak je jezelf helemaal gek. En dit zijn dingen die jij niet meer in de hand hebt (jammer genoeg). 

Heel veel sterkte!
Antwoord


Hallo allemaal,

Sorry dat ik de laatste dagen niets heb laten horen en niet gereageerd heb op dit forum. Ik wilde proberen om me zo min mogelijk bezig te houden met mijn ex en mijn eigen leven op te pakken.

Dit ging een paar dagen goed, maar de laatste dagen heb ik echt het gevoel dat ik in drijfzand sta. Ik probeer er bovenop te komen maar elke keer zak ik weer terug in die emoties. Ik begin haar steeds meer te missen...

@Vincent
Ik las dat jouw ex met bevrijdingsdag weg was geweest om iets te gaan doen. De mijne is laatst ook naar een feest geweest. Ook zag ik op Snapchat dat ze met vrienden in het park zat gisteren. Nou vind ik het goed dat ze weer dingen gaat doen maar Snapchat (voor de mensen die niet weten wat het is. Een app waar je foto's stuurt over wat je aan het doen bent, zelfde idee als Facebook en instagram) Dit was 1 van de dingen die ze totaal niet kon handelen tijdens haar depressie. Omdat ze daardoor zag hoe gelukkig andere mensen waren. 

Het voelt voor mij op dit moment heel erg alsof ze doodleuk verder met haar leven gaat waar ze voor haar depressie ook mee bezig was en waar ik niet bij hoor. Ook laat ze helemaal niets van zich horen tenzij ik wat zeg. En ik probeer het juist van haar kant te laten komen.

Ik heb in die 1.5 jaar echt alles gegeven in onze relatie en ben bij haar gebleven ondanks ze een depressie had/heeft waardoor ze nergens meer zin in had, (ook geen seksleven hadden), ondanks ze het al een keer eerder heeft uitgemaakt. Natuurlijk deed het me wel wat, maar aan de andere kant interesseerde het me niet omdat het goed bleef voelen om bij haar te zijn en om er voor haar te zijn. 

Het voelde ondanks alles dat het gewoon klopte, dat we bij elkaar hoorde. Dit is ook wat iedereen van buitenaf tegen ons zei, dat straalde we ook uit.

Maar het voelt nu alsof ze me keihard gedumpt heeft. Door die medicijnen van haar depressie voelt ze niet het gemis van mij. Daarom kan zij wel verder met haar leven en heb ik het gevoel dat ik alles kwijt ben geraakt. Ik ben echt blij dat ze weer leuke dingen aan het doen is, maar aan de andere kant wil ik dat ze mij ook gaat missen. Ik weet alleen niet hoe want de depressie blokkeert alles.

Sorry voor het klaaguurtje maar mijn leven is op dit moment echt een puinhoop. Dit geldt voor de meeste mensen hier denk ik. Hoe gaan jullie hiermee om? Ik weet echt niet meer wat nou aan de depressie ligt en wat niet. Ik kan op dit moment nergens energie vandaan halen waardoor mijn opleiding ook niet goed gaat. Ook moet ik nieuw werk vinden omdat mij contract afloopt. Wat heel lastig is als 24 jarige in Leeuwarden. 

Ik ben best wel serieus in relaties en dat komt bij mij ook automatisch op nummer 1 te staan. Daardoor vallen dingen als werk en school nu weg. Ik weet nu even niet waarvoor ik het allemaal doe omdat het doelloos voelt.
Antwoord


Ook jouw verhaal zo herkenbaar, Lucas! Het lijken fases voor iedereen, waar iedereen door moet. Alleen lijken we niet te weten waar het ons naartoe zal leiden. Het lijkt niet alleen zo, het is ook zo. Heel veel positieve verhalen zijn er hier op het forum niet te vinden en dat vind ik wel jammer. Zou een houvast kunnen bieden. Maar kijk naar Positiva en Leeuwin. Zij zijn nog altijd samen met hun geliefde en bij Leeuwin was er een tijd terug ook sprake van een breuk (deels toch). 

Ik merk dat de sfeer tussen mijn vriend en ik intussen wat gezapiger worden, wat milder. Niet meer zo crue. En dat doet me aan de ene kant goed, aan de andere kant is dat ook hard. Hij komt weer wat dichter, maar dan doet het des te meer pijn dat hij er eigenlijk al een hele tijd niet meer is. Dubbel allemaal.

Wat ik over Snapchat lees, dat herken ik helemaal. Ik zie dan ook dingen passeren van mijn vriend en dan denk ik: Hoe is dat mogelijk? Hoe kun jij nu al zo ver van mij verwijderd zijn en je 'goed' voelen. Maar trap daar niet in. Zij proberen ook een weg te vinden, maar dat wil nog niet zeggen dat ze gelukkig zijn.

Mijn pauze zit erop hier, ik probeer straks nog verder te reageren.
Antwoord


(12-05-2017, 10:35)Gietje117 schreef: Ook jouw verhaal zo herkenbaar, Lucas! Het lijken fases voor iedereen, waar iedereen door moet. Alleen lijken we niet te weten waar het ons naartoe zal leiden. Het lijkt niet alleen zo, het is ook zo. Heel veel positieve verhalen zijn er hier op het forum niet te vinden en dat vind ik wel jammer. Zou een houvast kunnen bieden. Maar kijk naar Positiva en Leeuwin. Zij zijn nog altijd samen met hun geliefde en bij Leeuwin was er een tijd terug ook sprake van een breuk (deels toch). 

Ik merk dat de sfeer tussen mijn vriend en ik intussen wat gezapiger worden, wat milder. Niet meer zo crue. En dat doet me aan de ene kant goed, aan de andere kant is dat ook hard. Hij komt weer wat dichter, maar dan doet het des te meer pijn dat hij er eigenlijk al een hele tijd niet meer is. Dubbel allemaal.

Wat ik over Snapchat lees, dat herken ik helemaal. Ik zie dan ook dingen passeren van mijn vriend en dan denk ik: Hoe is dat mogelijk? Hoe kun jij nu al zo ver van mij verwijderd zijn en je 'goed' voelen. Maar trap daar niet in. Zij proberen ook een weg te vinden, maar dat wil nog niet zeggen dat ze gelukkig zijn.

Mijn pauze zit erop hier, ik probeer straks nog verder te reageren.

Dankje Gietje!

Je hebt helemaal gelijk en ergens weet ik het ook wel. Ik denk dat ze aan de buitenwereld willen laten zien dat het wel goed met hun gaat. Alleen zien ze denk ik niet in wat dat met ons doet.

Ik snap hoe je je voelt nu hij weer wat dichterbij je staat. Lijkt mij ook lastig omdat je het dan heel graag wilt maar niet wilt overhaasten.

Nogmaals bedankt en werkse!
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Mijn energie is op Started by 10675
2 Replies - 98 Views
08-03-2024, 10:42
Laatste bericht: Tazz
01-02-2024, 00:15
Laatste bericht: don't know
31-01-2024, 11:10
Laatste bericht: Nicje
21-12-2023, 19:36
Laatste bericht: Mabel
28-05-2023, 19:27
Laatste bericht: Edelsteentje
28-03-2023, 08:44
Laatste bericht: Suuz
15-01-2023, 23:34
Laatste bericht: Simba
  Een depri partner als vrouw Started by Marijn
5 Replies - 1,947 Views
23-11-2022, 21:34
Laatste bericht: Anoniem2022
  Partner verstoot mij Started by Vidiyo
2 Replies - 688 Views
22-10-2022, 17:36
Laatste bericht: Fae
  Depressief door je relatie? Started by Anoniemm
8 Replies - 1,354 Views
10-08-2022, 08:13
Laatste bericht: Anoniemm



Gebruikers die dit topic lezen:
3 gast(en)