Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Mijn partner is depressief



(12-11-2016, 12:19)ings schreef: Register or login to view the content

De avatar wijzigen hield inderdaad niet veel in Smile. Gevonden dus!
Antwoord


Hallo Ings,
 
Heel veel pijn, daar komt het inderdaad op neer. Het is moeilijk om het te plaatsen. Ik deed vroeger mijn verhaal al eens uitgebreid en eigenlijk al een paar maanden op de vorige forums, maar kort geschetst komt het hierop neer. Toen mijn vriend en ik 9 jaar samen waren, zijn we gaan samenwonen op een appartement. Het was zijn droom om het huis van zijn grootouders te verbouwen en daar dan in te trekken samen met mij. Aangezien zijn grootouders er nog woonden, huurden we eerst een appartement. We waren tenslotte al 26 en wilden niet eeuwig bij onze ouders blijven wonen. En oké, zijn ouders waren al een aantal jaar aan het zagen wanneer we nu precies zouden vertrekken. Dus in 2009 verhuisd. In 2010 twijfel bij mijn vriend. Hij vond dat ik mijn werk te veel op één zette en niet genoeg van het huishouden op mij nam. We hebben dat uitgepraat en we zijn er weer vol voor gegaan. We hadden altijd een goede relatie gehad en ik was eigenlijk behoorlijk van mijn melk om te horen dat hij het toen niet goed genoeg meer vond. Maar oké, samenwonen, dat vraagt wel wat aanpassingen en ik was niet echt volwassen voor mijn leeftijd (vond ik zelf). Dus we werkten er samen aan en beleefden weer heel mooie tijden. We lieten elkaar vrij in onze hobby's, maar deden ook dingen samen. We praatten veel, we lachten samen wat af (want het is wel fijn om dezelfde hobby's te hebben) en we droomden van een modern huis en later kinderen. Ik voelde me na de strubbelingen van 2010 weer helemaal goed bij hem en wist nog zekerder dan voorheen dat hij de man van mijn leven is. In 2011 kochten we dan het huis van zijn grootouders en begonnen we plannen maken. Wat volgde waren drukke jaren, maar ik had niet de indruk dat onze relatie er onder leed. We bleven praten, we bleven tijd maken voor elkaar en we bleven naar mijn aanvoelen twee handen op één buik. Over het huis werd nauwelijks gediscussieerd. We voelden elkaar aan, kozen vaak hetzelfde zonder het van elkaar te weten (wat materialen betreft,...) en ik was nog steeds verliefd op mijn partner. We konden soms zo gek doen met elkaar wat ik zo leuk vond. En hij liet me in zoveel weten en zien dat hij ook ontzettend van mij hield. Het voelde elke dag opnieuw zo goed aan.
Na lange verbouwingen zijn we in augustus 2015 naar ons verbouwde huis komen wonen en het leek alsof mijn vriend niet onmiddellijk zijn draai vond. Ik weet het vooral aan de vermoeidheid van de voorbije periode en hij drukte me op het hart dat het zeker terug oké werd. Dat hij zich alleen heel erg moe voelde en dat het wat vreemd was om hier nu plots te wonen (na al dat harde werk). Ik maakte me wel zorgen, maar ik merkte dat het in oktober steeds beter ging en in november leken we weer helemaal op de goeie weg. Ik wilde hem zeker wat tijd en rust geven want was zo ontzettend trots op wat hij hier verwezenlijkt had.

De eerste week van december (2015) leken we terug naar af. Mijn vriend leek zichzelf helemaal niet, was heel afstandelijk, koud,… en ik begon me weer zorgen te maken. Tot hij in het begin van december helemaal crashte. Hij huilde en zei me dat hij niet wist wat er aan de hand was. Dat hij zich niet lekker voelde en dat hij fysiek niet meer moe was, maar mentaal wel ontzettend. Dat hij niet wist wat hij precies nog voelde en hoe het verder moest. Ik schrok me rot… Ik wist dat hij zich nog niet helemaal thuis voelde hier en dat hij ook nog moest ‘los komen’ naar mijn indruk, maar velen zeiden mij dat zo’n verbouwing niet van de poes is en dat het soms oké is om alle seizoenen eens in je huis meegemaakt te hebben. Ik probeerde dus heel veel te praten met mijn vriend, maar hij sloot zich vaker en vaker af. Tot hij in februari 2016 weer crashte. Hij wist niet wat het was, maar het ging echt niet meer. Ik heb hem naar de huisdokter gestuurd en hij kwam terug met antidepressiva. Twee soorten. Eentje om te slapen (Trazolan), een andere om overdag in te nemen (Sipralexa). Ik stond er wat sceptisch tegenover, maar ik was blij dat hij iets wilde proberen en ik dacht dat we aan een ‘heropbouw’ konden werken. Mijn vriend was echter zichzelf niet meer. Seks was hier nooit een issue geweest en nu kon hij het niet meer. Hij had er geen behoefte meer aan. Ik voelde me daar slecht door, maar hij zei me steeds dat het te vroeg was. Dat hij er nog niet klaar voor was… Hij kon ook amper nog in de spiegel kijken. Hij vond zichzelf ook helemaal geen held, integendeel. Als ik hem zei dat ik zo ontzettend trots op hem was in verband met het huis (en uiteraard nog over andere dingen), dan zei hij steeds dat iedereen dat zou kunnen. Het was ook heel moeilijk om echt nog contact met hem te leggen. Hij leek aanwezig, maar tegelijk afwezig. Hij zei steeds maar weer dat zijn hoofd zo vol zat, maar dat er niets leek in te zitten. Dat hij wilde huilen, maar het niet kon. Voor mij werd het steeds duidelijker dat hij wel degelijk in een depressie zat en ik probeerde hem dan ook zo goed en zo kwaad mogelijk op te vangen. Niet makkelijk want wij hadden altijd een heel open relatie gehad. Niet in de zin van ‘op een ander’ natuurlijk, maar altijd alles bespreekbaar,… Toen het met de medicatie eigenlijk niet beter werd, werd ik heel erg bang. Ik vroeg me af of de depressie niet opkwam door het feit dat hij zich niet meer goed voelde bij mij. We hebben daar dan ook openlijk over gepraat en hij bleef herhalen dat hij me niet kwijt wilde, dat hij verder met me wilde. Dat hij zich gewoon eerst beter moest gaan voelen en dat dat wel zou komen. Het werd echt een helse tijd. Maar echt verschrikkelijk. Ik weende heel vaak en heb zelfs ook gevraagd of er iemand anders was. Er was immers nauwelijks nog fysiek contact tussen ons. Zelfs zoenen wilde hij niet echt meer. Toen we dit wel nog eens deden, keek hij me heel lief aan en zei hij me: eigenlijk is dat zo slecht nog niet hé… En toen dacht ik: help, weet jij niet meer hoe zoenen met mij voelt na 15 jaar? We hebben heel vaak lange gesprekken gevoerd en ik had de indruk dat ik mijn vent kwijt raakte, maar dat ik er eigenlijk niets kon aan doen. Hij zakte steeds dieper weg. Toen hij na twee maanden medicatiegebruik nog niet beter was, stuikte hij weer in elkaar. Zijn moeder belde mij op en hij lag daar in de zetel te wenen. Ze had hem gevraagd om langs te gaan en daar was hij weer gecrasht. Hij had erop aangedrongen dat zijn moeder mij zou bellen. We hebben samen zitten huilen en ik wist het ook niet meer op dat moment. Dan heb ik maar voorgesteld om een therapeut op te bellen. Dat heb ik ’s anderendaags onmiddellijk gedaan en hij mocht na een paar dagen al gaan. Ik had dan ook gezegd dat het behoorlijk dringend was. Hij ging regelmatig naar de therapeut en ook ik moest langs gaan. Wel apart. Ik had aangeboden om samen met hem te gaan, maar dat wilde hij niet. Ik vertelde de therapeut over onze relatie en ze zij me steeds dat hij heel erg diep zat. Dat de medicatie moest worden opgehoogd en dat hij helemaal gewrongen zat. Maar dat hij bij haar ook zijn beklag deed over onze relatie… Toen werd ik nog banger. We praatten er thuis over en hij zei dat ze het overdreef. Dat het ter sprake was gekomen, maar niet meer dan dat. Ik heb zelfs gevraagd of ik mijn valies moest maken. Of hij liever alleen wou zijn en dat wilde hij absoluut niet. Ik heb ook aan zijn therapeut een break voorgesteld en ze zei dat ik dit absoluut niet mocht doen. Dat hij anders in paniek zou raken. Oké, ik bleef aan zijn zijde want ik zie hem verdikke graag en wilde hem helemaal niet verliezen. Ik wilde alles doen om hem te genezen (en ik geloofde echt dat ik dat kon), maar ik moest aanzien dat er eigenlijk niet veel veranderde aan onze situatie. Ik werd gek van de onzekerheid, ik zag hem tussen mijn vingers wegglippen, maar kon er eigenlijk niet veel aan doen. We praatten wel nog veel, we zaten heel vaak heel dicht bij elkaar en hielden elkaar altijd maar vast. Hij was ook nog ontzettend lief, maar er was iets grondig mis. Ik zei hem dat ik het wel aankon. Dat hij me al 15 hele mooie jaren had gegeven en dat dit jaar er dan maar bij hoorde. Dat we er wel doorheen kwamen en hij vond dat ook. Tot hij in juni weer crashte… Hij belde me op toen ik nog op school zat en hij van zijn werk kwam. Ik liet onmiddellijk alles vallen en reed naar huis. Hij lag hier in de zetel helemaal opgekruld en hij bleef maar huilen. We hebben een hele tijd gepraat, maar ik kon hem niet bedaren. Ik wist echt niet meer wat gedaan en heb toen weer met zijn therapeut gebeld. Ze wilde eerst niet afkomen, ze stelde voor om de huisarts te bellen. Die zou hem dan wel kalmeren met een spuit… Maar ik zag dat helemaal niet zitten dus heb ik aangedrongen op een bezoek van haar. Toen ze hier aankwam was hij iets rustiger en moest ik naar buiten zodat zij verder konden praten. De therapeute kwam daarna bij mij en zei me dat er twee opties waren voor mijn vriend. Ofwel moest hij naar de psychiatrie ofwel moest hij even naar zijn ouders om tot rust te komen en alles op een rij te zetten. Hij had voor de tweede optie gekozen, maar hij kon het mij niet zelf vertellen. Hij wist hoe onnoemelijk veel pijn hij me daarmee zou doen. Toen hij de therapeute zijn keuze had gezegd, had hij er ook onmiddellijk bij verteld: ‘Ik ben ze dan toch niet kwijt hé?’. Ik heb diezelfde avond zijn valies gemaakt. Met tranen, maar ik wilde dat voor hem doen. Ik was bereid om hem los te laten als dat zijn genezing in gang zou zetten. Hij heeft me vast gepakt en mij lichtelijk gedwongen om in zijn ogen te kijken. Hij keek me aan en ik zei hem in tranen: ‘Dit is het begin van het einde’. En hij zei me: ik beloof je dat ik terugkom, maar ik moet eerst genezen. Ik brak, maar probeerde me op de een of andere manier recht te houden. Dat was 6 juni 2016. De eerste dagen kwam hij ’s morgens en ’s avonds langs. Praatten we wat en namen we elkaar eens vast. Hij zei me dat we er samen door zouden komen. Dat het ons wel ging lukken. Dat ik sterk moest blijven en dat hij zou proberen om zo snel mogelijk te genezen. Vijf dagen later wilde hij echter praten. En toen hij hier aankwam, zei hij dat het over was. Dat hij niets meer voor mij voelde en dat hij zich in die korte tijd al veel beter voelde (bij zijn ouders).
 
Sindsdien zijn het hele harde maanden geweest. Ongelooflijk hard. Hij woont al vijf maanden bij zijn ma en pa op zo’n 500 meter van ons huis. Gisteren hebben we de verkoop doorgenomen. Hij is er helemaal klaar mee en wil opnieuw beginnen. Hij heeft eigenlijk geen behoefte meer om mij te zien. En toch kan ik dat moeilijk geloven. Ik weet dat zijn ouders zijn hele depressieverhaal ontkennen en dat ze mij de schuld van zijn ziekte geven. Ik denk dat hij ook wat op die manier redeneert. Hij heeft hier zelfs staan brullen dat hij helemaal niet ziek was (juist na de breuk). Terwijl hij na de breuk zelfs nog met een derde antidepressiva is begonnen. Maar nu geeft hij toe dat hij wel degelijk depressief is geweest. Alles wijst – voor hem – echter in de richting van: ik werd depressief bij jou dus het moet zijn dat ik me niet goed bij jou voelde…
 
Hoe het nu verder moet, weet ik niet. Ik wil hier heel graag blijven wonen en hij wil het huis aan mij verkopen. Daar moeten we nu eerst door. Wat de liefde dan nog brengt, dat weet ik niet. Ik weet dat ik verder moet, maar ik kan het voor mijn gevoel nog niet afsluiten. En ik vraag me af of hij dat kan. Hij zegt dat hij al heel wat verder staat in zijn proces, maar waarom wil hij mij niet meer zien? Omdat het te moeilijk is, omdat hij me beu is of omdat hij beseft dat ik dan misschien weer te dichtbij kom? Het is speculeren, koffiedik kijken of hoe je het ook noemt.
 
Ik probeer voort te gaan met mijn leven en dan hoop ik dat die van hierboven nog iets moois voor mij in petto heeft Wink. Daar moeten we alvast blijven in geloven. Niet in die van hierboven daarvoor, maar wel in dat mooie van het leven.
 
Zo, bij deze kort mijn verhaal uit de doeken gedaan Wink.
Antwoord


Hallo allemaal,
Ook ik heb deze site gevonden. Bij mij veel ontwikkelingen de afgelopen week. Gesprek gehad bij de nieuwe therapeut, beviel ontzettend goed en ik ben nu al blij dat ik de overstap heb gemaakt. Ze wil ergens na de kerstvakantie beginnen met de EMDR, dus daar kijk ik naar uit. Tot die tijd verdergaan met kennismaken en alles wat daarbij komt kijken.
De dag na het gesprek bij de psycholoog kwam mijn vriend thuis, al om half 10 in de ochtend. Hij heeft zich ziekgemeld en volgens de HR medewerkster kan het wel eens een burn-out zijn. Nu voel ik me daar natuurlijk ontzettend schuldig over, want het ligt echt niet alleen aan zijn werk dat hij nu dus thuis zit. Baal hier ontzettend van en ik weet ook nog eens niet hoe ik hem kan helpen.
Daar boven op moest ik nog een tentamen maken, die ik zwaar heb ver******. Betekent waarschijnlijk nog een half jaar extra schoolgeld betalen, geld wat ik eigenlijk neit heb..

Maar goed, dat is mijn verhaal. Hoe is het met iedereen hier?
Antwoord


Register or login to view the content
Antwoord


Hallo,

Ik begrijp nog niet echt alles van deze site maar ben er gekomen. Is de rest er ook al?
Ik weet niet hoe ik dit bericht kan afschermen voor andere. Laten jullie gauw wat weten.
Hier nog steeds verward over nachtjes bij elkaar slapen. Laatst weer een keer gebeurd. Ik laat snel meer van me horen! 

Groetjes
Antwoord

(Dit bericht is het laatst bewerkt op 12-11-2016, 23:26 door Gietje117.)

(12-11-2016, 17:37)ings schreef: Register or login to view the content

Hallo Ings, ik ben al blij dat ik mijn verhaal hier al maanden kwijt kan op het forum Smile. Ik schrijf wel behoorlijk graag dus het was geen moeite om mijn verhaal nog eens te vertellen. Het doet me deugd om te horen dat ik de oorzaak van zijn depressie niet kan zijn. Maar kan het niet dat hij gewrongen zat met zijn gevoelens voor mij en dat hij daarom in een depressie is gesukkeld? De vraag is nog altijd hoe mijn vriend eruit zal komen. Wil hij zijn leven opnieuw beginnen en durft hij het er niet meer op wagen mij? Of zal hij beseffen dat wij echt wel goeie jaren hebben gehad en dat het meer dan de moeite waard is om voor te vechten? Ik weet het echt niet. Ik heb inderdaad nog hoop... Omdat ik hem nog steeds onwijs graag zie. Na al die jaren en na alle moeilijkheden van het afgelopen jaren. Het zit heel diep van mij. Zien waar het gevoel van hem naartoe gaat. Ik ben al blij dat hij zijn medicatie afbouwt. Dat vind ik belangrijk. Al heb ik ook zin om even een berichtje naar zijn therapeute te sturen. Om haar te laten weten dat ik er nog steeds voor hem ben. Niet om me op te dringen, maar ik wil niet dat ze me niet durfden te bellen. Wie weet praat hij er met haar over... Ik hoop op van alles maar probeer intussen toch ook iets van mijn leven te maken. Hoe moeilijk en lastig dat ook is zonder zijn aanwezigheid.

(12-11-2016, 21:11)Els..123 schreef: Hallo,

Ik begrijp nog niet echt alles van deze site maar ben er gekomen. Is de rest er ook al?
Ik weet niet hoe ik dit bericht kan afschermen voor andere. Laten jullie gauw wat weten.
Hier nog steeds verward over nachtjes bij elkaar slapen. Laatst weer een keer gebeurd. Ik laat snel meer van me horen! 

Groetjes

Er zijn al een aantal mensen overgestapt, maar ik heb niet de indruk dat ze al vrij actief zijn. Hoe je een bericht moet afschermen, daar kan ik je niet bij helpen. Misschien Positiva wel?!
Dat die nachtjes bij elkaar slapen verwarrend zijn, dat kan ik maar al te goed geloven. Aan de ene kant zou ik dacht echt SUPER vinden want een kus is hier al zo lang geleden, maar aan de andere kant word je ook wel heen en weer geslingerd op die manier. Bij mij is mijn vriend heel duidelijk: het is helemaal over. Dat is heel erg lastig, maar neemt wel onzekerheid weg. Maar wat verkiezen wij? Het is niet makkelijk hé... Ik hoop echt dat je vriend inziet dat er iets is om voor te vechten!
Antwoord

(Dit bericht is het laatst bewerkt op 13-11-2016, 23:07 door Positiva.)

Register or login to view the content
Antwoord


Register or login to view the content
Antwoord


Register or login to view the content
Antwoord


Register or login to view the content
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Mijn energie is op Started by 10675
2 Replies - 98 Views
08-03-2024, 10:42
Laatste bericht: Tazz
01-02-2024, 00:15
Laatste bericht: don't know
31-01-2024, 11:10
Laatste bericht: Nicje
21-12-2023, 19:36
Laatste bericht: Mabel
28-05-2023, 19:27
Laatste bericht: Edelsteentje
28-03-2023, 08:44
Laatste bericht: Suuz
15-01-2023, 23:34
Laatste bericht: Simba
  Een depri partner als vrouw Started by Marijn
5 Replies - 1,947 Views
23-11-2022, 21:34
Laatste bericht: Anoniem2022
  Partner verstoot mij Started by Vidiyo
2 Replies - 688 Views
22-10-2022, 17:36
Laatste bericht: Fae
  Depressief door je relatie? Started by Anoniemm
8 Replies - 1,354 Views
10-08-2022, 08:13
Laatste bericht: Anoniemm



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)