Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Mijn partner is depressief



Hé dat is raar, staat mijn bericht nu boven Berts bericht terwijl ik het later heb geplaatst?! Oh ja site maakt er een aanvulling van op mijn eerdere bericht. Moest ff van iPad naar laptop wisselen vandaar...
Antwoord


Ik wil hier zoveel zeggen, proberen te antwoorden op vragen, persoonlijk reageren, maar het lukt me wellicht even niet. 
In tranen voor mijn computer... Juist de afrekening van de notaris binnen gekregen. Ik weet echt niet hoe ik dit allemaal verwerkt moet krijgen. Er is niemand die mijn pijn kan verlichten. Ik praat met vrienden, maar ook zij weten het niet meer. Zoals jij al aangaf Leeuwin.

Het is zo dat hij helemaal zo niet was, mijn vriend. Hij gaf helemaal geen zo'n opmerkingen. Hij plaatste mij bijna altijd op de eerste plaats, kwamen heel goed overeen. alleen in zijn depressie begon hij bot te doen en leek ik niet meer op de eerste plaats te komen. Ik weet het ook niet meer. Nu zit hij daar thuis, op nog geen km van mij. En ik weet dat hij alleen is want zijn ouders zijn op reis. Ik zou zo graag hebben dat hij belt, dat hij zegt dat het niet goed gaat en dat hij me nodig heeft. Maar dat zal volgens mij niet gebeuren. Heb hem zondag nog gezegd dat hij bij mij terecht kan en dat weet hij zeker, maar hij zal er volgens mij geen beroep op doen. En toch rijd ik elke dag mijn straat in met het idee: misschien staat hij wel voor de deur en gaat de verkoop volgende week niet door...

Ik vind het allemaal zo oneerlijk. We hadden het zo goed, echt, ik was zo gelukkig en nu lijkt daar niets meer van over. Echt bijna niets. Alleen een mooie, maar pijnlijke herinnering. Ik moet opnieuw 1% schrijfkosten op mijn huis betalen terwijl ik er zes jaar geleden al betaalde. Daarbij komen nog eens kosten voor god wat weet ik allemaal. Komt op een slordige 7000 euro. Zelfs het ereloon van de notaris van mijn vriend moet ik betalen. Ik heb het zo gehad. Ik zie hem nog steeds heel erg graag, maar wat heb ik in godsnaam allemaal al moeten doormaken?! Ik wilde ons huis behouden, was de enige zekerheid en toch een plekje waar ik me oké voel. Maar er zal zo'n put ontstaan dat ik de bodem even niet meer lijk te zien... Wat is het zwaar en pijnlijk. Nog steeds. En zit toch al van 2015 in deze rotsituatie.

Nog even een aantal andere dingen. Ik weet niet meer precies wie wat zei dus zet ik het maar even onder elkaar, door elkaar,... Hoe het in mij op komt Wink.

Mijn vriend bleef ook werken dus ik denk dat het wel kan met een depressie. Zijn therapeute stelde voor om minder te werken of helemaal niet, maar daar wilde hij niets van horen.
Hij was op vele plaatsen ook de vrolijke, de gangmaker, terwijl hij thuis echt niet te pruimen was. Ik verstond dat niet en dacht echt dat hij me voor de gek hield. Maar ik neem aan dat het inderdaad te maken heeft met het feit dat ze een masker opzetten. Thuis kunnen ze dit niet want je kent ze te goed. Ik ben tenslotte 15 jaar lang zijn steun en toeverlaat geweest.

Ik vroeg me op den duur ook af: is de depressie geen middel om me af te wijzen, om ons aan de kant aan te schuiven? Maar ik denk niet dat je het zo mag zijn. Bij mij was het alleszins niet het geval (denk ik). Mijn vriend zei zondag plots uit het niets: Neem het niet persoonlijk. Dus het ligt helemaal niet aan mij. Zij weten niet meer wat ze willen, wat ze voelen, hoe ze de toekomst zien. Toekomst, dat is verschrikkelijk. Kunnen ze helemaal niet bij. leven van dag tot dag is al zwaar genoeg.

Ik heb ook enorme bewondering voor jou, Leeuwin (zoals Positiva al zei). Hoe je het opbrengt om te blijven gaan voor je relatie. Let op dat je jezelf inderdaad niet té vaak wegcijfert, maar ik snap ook wel dat je dit doet uit onvoorwaardelijke liefde. Je hebt er gewoon alles voor over om samen terug gelukkig te worden en de depressie zo goed mogelijk te overwinnen. Gelijk heb je. Zou ongelooflijk dankbaar zijn voor die kans hier, al weet ik ook dat het ook zwaar zou zijn. Misschien zelfs nog zwaarder dan nu, ik weet het niet. Al vind ik het verdomd lastig hier, alleen.

Ik wens iedereen zo veel geluk toe. Ik merk dat ik al enkele fases heb doorzwommen die hier nu terugkeren. Bij vragen van nieuwe leden,... Dus spuw gerust je ideeën, je vragen. Als mijn eigen emotionele kracht het toelaat, dan probeer ik zo goed mogelijk to the point te antwoorden. Vandaag gaat het even wat minder...

Is ook onnoemelijk zwaar om zo'n akte van de notaris te zien waar er alleen maar wordt gesproken over geschillen en alles in der minne regelen. Wie had dat ooit gedacht. Mijn grote liefde en ik. Recht tegenover elkaar bij notarissen. Ik zou maandag blij moeten zijn, dat het mijn huis is, maar weet nu al dat ik gebroken thuis zal komen... Hoe kun je nu iets tekenen waar je in je ergste dromen niet van droomde. Als er in je lijf nog zoveel liefde zit voor de persoon die je dit aandoet. Oké, onder invloed van een rotte ziekte, dat weet ik... maar toch... Hij had me beloofd dat we voor altijd samen zouden zijn...
Antwoord


Register or login to view the content 
Sterkte lieve Gietje, ik denk aan je!
Je doet het maar wel mooi, in de eentje knokken voor je droomhuis, dat is iets om trots op te zijn!
De tijd zal het verder leren...ik gun het je zo dat alles ten goede keert. De wonderen zijn de wereld niet uit natuurlijk. Hier 3 jaar geleden sinds instorten zoals je weet en van hoe ontzettend ver zijn we inmiddels weer gekomen. Dat gun ik jou ook. En tuurlijk is ook dat niet makkelijk maar dat hebben we graag voor onze grote liefdes over.
Ik hoop dat je goed slaapt straks in ieder geval. Knuffel.
Register or login to view the content
Antwoord


Bedankt Leeuwin! 
Je hebt zo van die dagen hé, dat het even niet meer gaat... En dan moet er op de een of andere manier weer kracht gevonden worden.
Zo graag zou ik dat in zijn armen vinden, maar dat kan nu niet. Hopelijk ooit wel terug...
Antwoord


Wauw gietje, wat een emotioneel verhaal.
Ik weet wat je doormaakt en zal ook aan je denken!
Ik heb zelf ook geen idee wat ik nog moet doen. Ik laat haar mooi met rust en ga verder met mijn leven... Ik heb echt geen andere keuze meer.

Heel erg veel sterkte toegewenst!
Antwoord


Er zijn weer tranen hier, heel veel tranen. En ze lijken niet te stoppen. Ik heb het gevoel dat ik weer twintig stappen achteruit zet. Iedereen zegt dat ik het goed doe en dat ik er wel zal komen, maar het is zo verdomd moeilijk. Het zou al verschrikkelijk zijn als ik het alleen zonder mijn grote liefde (en grote steun) moet stellen, maar nu komen al die kopzorgen er nog eens bij. Hoe ga ik alles blijven bolwerken? Hoe kom ik hier in godsnaam uit? Word ik nog gelukkig? Ja, iedereen zegt van wel, maar niemand die het echt weet. Zal ik ooit nog hetzelfde voelen voor iemand? Kan ik iemand nog vertrouwen? Ik voel me zo in 't zak gezet van de persoon dat ik het meeste vertrouwde...
Antwoord


(09-05-2017, 22:03)Bert schreef: Hallo Alleen,

Je vraagt "Moet ik dat persoonlijk nemen of is het juist vaak dat partners het het ergst te verduren krijgen omdat die het dichts bij staan? Heeft het te maken met een masker voor de buitenwereld?"
Als ik voor mijzelf mag spreken, dan heeft het inderdaad te maken dat hij in jouw bijzijn meer zichzelf is. Dus inderdaad minder de schijn op houdt.
Toen ik voelde dat het minder goed ging en ik bang werd voor een volgende depressie ging ik meer werken om maar niet thuis te zijn. Alleen thuis zitten hield het risico in op versneld terugvallen dacht ik. Dus op die manier zou ik zijn gedrag kunnen begrijpen. Maar toen ik serieus depressief werd was ik überhaupt niet in staat om te werken. Denk jij dat hij een forse depressie heeft?
Of heeft continu werken te maken met krampachtig weglopen voor emoties en een veranderingsproces wat vroeg of laat toch op gang moet komen? Een weekend helemaal vrij zijn zou dan erg confronterend zijn. Wat denk jij? 
Ik heb dat zelf erg lang volgehouden waardoor depressies zich meerdere malen herhaalden.
Ik denk maar mee hoor.
Hoor het graag.
Met een forse depressie bedoel ik dan een zware depressie waarbij je tot niets meer in staat bent. Natuurlijk heeft hij wel depressieve klachten.
Antwoord


(10-05-2017, 10:53)Gietje117 schreef: Er zijn weer tranen hier, heel veel tranen. En ze lijken niet te stoppen. Ik heb het gevoel dat ik weer twintig stappen achteruit zet. Iedereen zegt dat ik het goed doe en dat ik er wel zal komen, maar het is zo verdomd moeilijk. Het zou al verschrikkelijk zijn als ik het alleen zonder mijn grote liefde (en grote steun) moet stellen, maar nu komen al die kopzorgen er nog eens bij. Hoe ga ik alles blijven bolwerken? Hoe kom ik hier in godsnaam uit? Word ik nog gelukkig? Ja, iedereen zegt van wel, maar niemand die het echt weet. Zal ik ooit nog hetzelfde voelen voor iemand? Kan ik iemand nog vertrouwen? Ik voel me zo in 't zak gezet van de persoon dat ik het meeste vertrouwde...

Lieve Gietje, 

Ik begrijp begrijp je tranen. Je hebt zo last van een gebroken hart. En je kan er maar niet los van komen. 
Is er iemand die met je meekijkt naar de beslissingen die je neemt en hebt genomen? Het huis, het vele werken, de zorgen, de emoties.... ik maak me zorgen over je. Je gaat sinds kort naar een psycholoog weet ik. Maar ik hoop dat je jezelf niet over de kop werkt etc. 

Liefs, 

Liesbeth


 Geef niet op... het licht gaat weer aan!
 
Antwoord


Een paar vrienden en mijn ouders volgen me van dichtbij op. Ook met de weegschaal in de aanslag en zo... Smile. Want ja, het begint door te wegen. Gelukkig sta ik in het onderwijs en weet ik dat ik straks 2 maanden vakantie heb. Oké, dan ga ik wel werken in de frituur, maar dat zal ook niet elke dag zijn normaal. Zij hebben tenslotte twee sluitingsdagen dus ik werk sowieso geen 7 op 7 dan. Ik word wel in de gaten gehouden, gelukkig. En ik probeer ook wel op mezelf te passen. Maar is moeilijk. Zeker op dagen als deze...

Bedankt voor je bezorgdheid. Ik hoop snel terug wat beter te zijn...
Antwoord


Ook hier is een moeilijke periode bezig.. vorige week donderdag ben ik er met toeval achtergekomen dat mijn ex aan het "daten" is met een ander meisje uit dit dorp.. een meisje met wie wij samen nog in februari een weekend weg zijn geweest. Toen ik mijn ex hiermee confronteerden gaf hij aan inderdaad een paar keer haar in ons huis te hebben gehad. Jeetje ik brak.. die avond hem verplicht de inboedel te verdelen. Dat is dus inmiddels gebeurt, alleen staan veel van mijn spullen nu nog in 1 kamer in zijn huis. Ik heb hem voor het eerst in mijn leven zien huilen.. hij voelt zich eenzaam en zij is er... 1 juli ga ik verhuizen naar een ander dorp.
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Mijn energie is op Started by 10675
2 Replies - 98 Views
08-03-2024, 10:42
Laatste bericht: Tazz
01-02-2024, 00:15
Laatste bericht: don't know
31-01-2024, 11:10
Laatste bericht: Nicje
21-12-2023, 19:36
Laatste bericht: Mabel
28-05-2023, 19:27
Laatste bericht: Edelsteentje
28-03-2023, 08:44
Laatste bericht: Suuz
15-01-2023, 23:34
Laatste bericht: Simba
  Een depri partner als vrouw Started by Marijn
5 Replies - 1,947 Views
23-11-2022, 21:34
Laatste bericht: Anoniem2022
  Partner verstoot mij Started by Vidiyo
2 Replies - 688 Views
22-10-2022, 17:36
Laatste bericht: Fae
  Depressief door je relatie? Started by Anoniemm
8 Replies - 1,354 Views
10-08-2022, 08:13
Laatste bericht: Anoniemm



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)