Register or login to view the content
Ja Positiva ik begrijp zeker wat je bedoelt. Tuurlijk was hij zich van geen kwaad bewust en heeft hij niet bewust verwachting willen wekken. Kan ook dat hij wel wilde komen maar zich bedacht heet trouwens. Doet er ook niet toe. Er was nou eenmaal een miscommunicatie en dat was vervelend. Maar het wordt pas echt vervelend als je het er niet over kunt hebben. Heb hem inmers gevraagd om me terug te bellen en dat doet hij niet.

Bij mijn partner juist tegenovergestelde achtergrond. Bij hem thuis werd juist nooit ruzie gemaakt en hij kan persoonlijk niet met conflicten omgaan. Wel heel goed anderen adviseren bizar genoeg. Hij weet ook dat dat een thema voor hem is hoor! Daar maken we ook wel eens grapjes over. We maken ook nooit ruzie, kan me geen enkele keer herinneren. Allebei hele redelijke mensen met groot inlevingsvermogen en begrip. Zoiets...We praten gewoon over dingen. Maar toch...iedereen kan keer boos zijn en ruzie is helemaal niet erg. Ik weet dat hij dan blokkeert want zelfs als de kinderen ruzie hebben (bijna dagelijks in meer of mindere mate natuurlijk..) is hij van slag. Terwijl kids na 2x schelden er al klaar mee zijn, kan mijn vriend uren van slag zijn. Dat was al voor zijn depressie. Dat is natuurlijk niet goed, daar moet hij iets mee doen denk ik...Dus vandaar dat ik zei, misschien is zo'n akkefietje van nu wel eens goed.
Maar het voelt ellendig, alsof ik zelf ook bijna denk dat een ruzie (tje) einde oefening is. Komt misschien ook wel omdat ik voel dat ruzie voor mijn vriend zoiets vreselijks en onoverkomelijks lijkt. Weet niet. Goed om het eens over te hebben inderdaad. Als hij nou gewoon belde...Bah frustratie daarover.
Register or login to view the content

---

Update ;-)

Hij appt net dat hij mijn appje (was maar 1 regel trouwens) van vanmorgen pas net gelezen heeft en verzoek om terug te bellen dus net pas las. Hij kon het eerder niet aan om te lezen. Nu is hij rustiger zegt hij. Belt straks. 

Nou prima. Wel irritant dat kleine dingen zo groot en ingewikkeld zijn voor hem soms. Leer/groeiproces...?

Hoi Leeuwin,

Sorry dat ik me er even tussen meng, maar wat je schrijft over conflicten uit de weg gaan, is zo vreselijk herkenbaar. Mijn depressieve vriend is precies zo.
Ook ik weet soms totaal niet of ik maar alles goed moet vinden, of ook wel eens aan kan geven dat ik iets minder prettig of goed vind. Het resultaat van dat doen is namelijk woede en nog meer terug trekken.
En dan is het echt niet zo dat ik erg snibbig of onvriendelijk zeg dat iets me niet helemaal lekker zit, ik probeer het zo rustig mogelijk aan te geven met redenen en argumenten en het vooral niet als aanval of verwijt te laten overkomen.
Voorbeeld van vandaag; Mijn vriend heeft vorige week de hele week gewerkt, plus het weekend.
Erg veel en het gaat ook ten koste van de tijd die wij samen hebben. Nu heb ik me afgelopen weekend dus erg verheugd op aankomend weekend, waar we lekker allebei vrij zouden zijn en eventueel samen eens iets zouden kunnen ondernemen. Zelfs al zou het alleen boodschappen doen en de rest van het weekend op de bank hangen geweest zijn was ik al blij geweest.. Vertelt hij vandaag dat hij misschien (en dat betekent eigenlijk gewoon zeker) aankomend weekend ook weer gaat werken. We hebben het er nog over zei hij.
Heb er maar niets over gezegd, denk dat hij toch wel weet hoe ik erin sta, maar baal er wel enorm van!
Geloof dat het voor hem nooit goed kan zijn om 19 dagen onafgebroken te werken, maar vind het ook naar mij toe niet echt leuk, ik moet maar zien hoe ik het weekend doorbreng en binnen de kortste keren is het weer maandag. Waar ik ook van baal is dat het lijkt of afspraken helemaal niets meer waard zijn. Tenminste als die met mij gemaakt zijn.
Één van de dingen die hij zichzelf verwijt is dat hij zich vaak heeft laten gebruiken, o.a. door vrienden, een voormalig werkgever en een vereniging waar hij hart en ziel in heeft gestoken.
Als je het mij vraagt wordt hij op het moment ook keihard gebruikt, nu door zijn huidige werkgever die toch wel weet dat hij geen nee zegt. Vroeg of laat zie ik ook gebeuren dat hem hier de ogen geopend worden, en wil hem hier graag voor behoeden, wil er echter ook geen ruzie over krijgen.
Maar afwachten tot "we hebben het er nog over"..

Even kort reageren, voor meer heb ik geen fut.

@ Liz: Ik heb je verhaal gelezen en kon mijn tranen niet bedwingen. Ik probeer heel veel te lezen en te begrijpen wat er bij iemand met een depressie gebeurt, wat er in hen omgaat, maar niemand heeft het al op die manier omschreven. Ik heb de indruk dat de literatuur te kort schiet of misschien kies ik de verkeerde boeken. Het is echt heel erg jammer dat je dit allemaal moet mee maken, maar ik vind het wel leerrijk om dit te lezen. Ik hoop dat je een weg vindt! 

@ Leeuwin: Ik heb jouw verhaal ook opnieuw gelezen en ik moet zeggen dat ik beide reacties wel begrijp. Dat je geen verwachtingen mag stellen (als hij iets niet letterlijk zegt), maar dat je inderdaad ook mag uitspreken wanneer je 'not amused' bent. Als partner van kan ik het zeker begrijpen dat je dit wil delen. Ik deed dat ook altijd met mijn vriend. Zeggen wat ik fijn vond, maar ook duidelijk stellen wat ik minder leuk vond. Zo werkte het ook altijd goed tussen ons. Duidelijk stellen is misschien heel hard, maar we hadden het er wel over. Het is tenslotte wel belangrijk om zo'n dingen met elkaar te delen. Maar misschien moet je daar nu toch wat proberen van af te stappen. Want echt iets verwachten van hen, dat kan volgens mij niet echt. Al is dat misschien heel zwart-wit, maar verwachtingen, scheppen verlangens en andere verwachtingen en op die manier raak je alleen maar teleur gesteld. Uiteraard is het niet zo evident om helemaal niets te verwachten. Je hebt tenslotte een relatie dus je verwacht sowieso dingen. Knop zoveel mogelijk uitzetten ter bescherming van jezelf, maar zeker ook ter bescherming van je vriend. Ik duim mee dat het je lukt. Al vind ik dat je al schitterend 'werk' hebt geleverd. Waarmee ik wil zeggen dat je al ongelooflijk veel dingen hebt uitgeprobeerd en gedaan om samen stappen te zetten.

Bij mij een iets mindere dag. Gisteren kwam mijn vriend langs en dat maakt het lastig. Volgende week naar de notaris om het huis te regelen. Kwetst me zo. Had nog zoveel plannen met hem en lijken nu allemaal zo ver weg. Al hou ik de deur open en of het nu valse hoop of hoop is, ik heb hoop, hoe dan ook. Anders is het niet echt vol te houden. Zeker niet in de mindere momenten. Ik heb dagen dat het behoorlijk gaat. Dat ik niet te veel nadenk en dat ik voldoende energie heb. Maar gisteren was hij weer zo dichtbij. En toch weer zo veraf. Hij geeft aan dat hij nog niet oké is. Dat hij wel slechte dagen kent (zonder zijn medicatiegebruik) en dat hij ook niet altijd zo best slaapt. Tegen mij zegt hij dat ik de breuk niet persoonlijk moet opnemen. En dat ik de vraag 'waarom' moet loslaten. Hij verwoordt het als: het is nu gewoon zo gelopen. Met andere woorden (volgens mij): Ik heb nog steeds geen kracht om te vechten. Hij snapt nog steeds niet wat het met me doet. Want ik bood hem een cakeje aan en hij zei: ik ben op dieet. Ja, als ik een nieuw lief wil vinden. Heb hem aangekeken en heb gezegd: je weet niet wat je bij mij teweeg brengt als je zoiets zegt. De vorige keer kon ik me sterk houden, maar gisteren vloeiden er weer heel wat tranen. Ik kan het niet helpen. Hou nog steeds onnoemelijk veel van hem. 

Het verschil is nu wel dat hij me troost zonder dat ik er om vraag. Ik keek naar buiten en voelde de tranen opkomen en hij nam me vast en wreef over mijn rug. Toch weer wat meer gevoel en inleving. Hij legde zijn hoofd ook op dat van mij en we waren weer even heel dicht bij elkaar. Maar eens hij dan weer vertrekt is het extra zwaar. Dan voel ik mezelf in tweeën rijten. Doe ik er goed aan om hem nog te zien? Zou het erger zijn om hem niet te zien? Ik weet het niet. Het is zo'n onnoemelijk zware zoektocht. Ik ben er nog steeds van overtuigd dat hij de liefde van mijn leven is en dat ik geduld moet hebben. Maar het is altijd opletten zodat ik zelf niet struikel. Want 6 of 7 op 7 werken en alles hier thuis alleen doen, dat vraagt wat van een mens. Ik kan het eigenlijk niet, het is te veel. Maar heb zo'n drang om mij te bewijzen. TErwijl dat helemaal niet hoeft eigenlijk, maar toch...

@ Gietje. Dank voor je reactie. Ik merk meer en meer dat veel mensen met een depressie eigenlijk helemaal niet goed kunnen uitleggen wat er met ze gebeurd terwijl ze ziek zijn. De meesten kunnen geen woorden geven aan de mega verandering die in hun binnenste plaatsvindt. Ik weet wel dat het ook heus verschilt per persoon, maar toch zijn de overeenkomsten zo universeel dat ze er een ziektebeeld van hebben kunnen maken. Als mijn vermogen om woorden te geven aan deze nare periode ook maar iemand kan helpen, dan ben ik daar heel blij mee.
Dat jouw ex ( sorry, ik weet hoe pijnlijk je dat vindt) nog steeds bij zijn ouders zit, is dat omdat hij geen andere woning kan vinden voor zichzelf? Als het met woningnood te maken heeft is het één ding, maar als hij er echt voor kiest weer bij zijn ouders te wonen en daar te blijven, dan is er meer aan de hand. Dan gaat er duidelijk nog iets niet goed. Heeft hij nog therapie op dit moment? Werkt hij?

@ leeuwin. Wat ongelooflijk lastig voor je deze situatie. Maar leerzaam zal het denk ik wel zijn. Dit heeft te maken met vertrouwen voor jullie beide. Als er miscommunicatie is; wat doe je dan? En wat doet de ander? En wat kan je verwachten? Uiteindelijk zal blijken of jullie in de relatie in staat zijn altijd weer de weg naar elkaar terug te vinden en voor elkaar te kiezen. Het leven is nog veel langer en heeft nog veel meer in petto; mooie tijden en moeilijke tijden. Wat er ook gebeurd; kies je dan om elkaar lief te hebben, zwakheden erbij? Of groeien verwijten en wantrouwen? Als jullie leren dat je steeds weer voor elkaar kan kiezen, om te accepteren dat je beiden zwakheden hebt en angsten, en dat je elkaar ondanks al die dingen lief hebt, dan worden angst en onrust minder in dit soort situaties. Dan weet je dat het altijd een kwestie zal zijn van tijd. Maar ik hoop dat je er goed met hem over kan praten...dat is altijd weer het begin. Veel sterkte! En niet te veel piekeren, dat heeft nog nooit iemand geholpen.  ;-)

@Positiva: twijfel je nooit of je geduld en geen verwachtingen hebben niet weer het wegcijferen van jezelf is?

 Geef niet op... het licht gaat weer aan!
 

Register or login to view the content
@ Liz, wat prachtig geschreven Liz! Dat is waar het om draait inderdaad. En ik denk dat wij zeker daartoe in staat zijn om elkaar telkens te vinden, elkaar verwijten maken past ook helemaal niet bij ons omdat wij in feite altijd heel goed hebben kunnen praten met elkaar. Die ellendige depressie maakt het alleen soms zo ingewikkeld...

Gisteravond goed gesprek gehad aan de telefoon, was erg fijn. Mijn vriend gaf aan dat er door mijn appje onbewust bij hem een soort kortsluiting in zijn hoofd optrad. Dat heeft in feite weinig te maken met wat ik doe of zeg. Ik heb hem ook nadrukkelijk gevraagd of hij zou willen dat ik me niet uitspreek, maar dat wil hij absoluut niet. We moeten gewoon accepteren, zei hij, dat dit soort dingen bij hem (nog) kunnen gebeuren, dat hij nog niet de manier heeft gevonden om daarmee om te gaan. Hij weet heel goed dat hij juist in contact moet blijven op dat soort momenten, wel moet communiceren maar de ratio is op dat moment helemaal weg zo geeft hij aan. Ik heb hem gevraagd of hij kon beschrijven hoe hij zich dan voelt, wat er precies gebeurt. Het scheelt als hij het me een beetje kan uitleggen. Voor hem is het ook raar dat hij later, als de rust weer een beetje is weergekeerd, er niet meer precies bij kan hoe hij zich voelde. Hij legde het aldus uit. Toen hij mijn appje (dat ik not amused was) zag raakte hij in paniek, hij voelt dan heel veel angst, voelt zich klem gezet, in een hoek gedreven, er worden dingen van hem verwacht, hij wil om zich heen slaan, alleen maar negatieve gedachten die niks meer met de realiteit te maken hebben. Communicatie is gewoon geen optie op dat moment. Pas later op de dag werd hij rustiger en las mijn appje met het verzoek om hem terug te bellen. Hij zei ook sorry daarvoor en snapt dat het voor mij ook moeilijk is als hij zo doet. Het is voor hem natuurlijk ook zwaar dat hij eigenlijk vooral het contact met zichzelf kwijt raakt. De theorie weet hij wel, hoe hij zou moeten handelen dan maar de ratio is gewoon weg. 

Dus...'gewoon' accepteren dat dit soort dingen kan gebeuren. Moeilijk maar door er goed over te praten zoals nu kan ik het hopelijk beter relativeren een eventuele volgende keer. En: ik vond het mooi dat hij zei dat hij er nog niet mee om kan gaan. En dat hij vindt dat hij een heleboel dingen al wel beter aanpakt. Een oplossing voor een volgende keer wist hij ook niet, hem gewoon even met rust laten totdat hij weer rustig wordt en de ratio weer terugkomt. Natuurlijk was het beter geweest als hij me eergisteren na het lezen van het appje direct gebeld had, dat zegt hij zelf ook, maar die optie was er gewoon op dat moment niet.



Register or login to view the content

Register or login to view the content

Hallo Liz, bedankt voor je reactie. Altijd fijn als er even persoonlijk om mijn situatie wordt gereageerd .

Ja, ex klinkt inderdaad heel erg naar, maar ik kan er al beter mee om. Het heeft eigenlijk niets met huisvesting te maken. Hij kan gerust iets zoeken en daar spreekt hij soms over (want bij zijn ouders is het niet ideaal), maar er is veel meer aan de hand. Volgens mij kan hij het niet aan. Hij heeft ook niets meer. Geen meubels, geen huisraad, helemaal niets. Hij moet dus helemaal opnieuw beginnen en daar heeft hij voor het ogenblik de kracht niet voor heb in de indruk. Hij zei het zondag ook zelf. Hij wisselt goeie momenten met veel mindere af. En daar maak ik me wel zorgen over. Sinds de zomer 2015 voelt hij zich niet goed, in december 2015 gecrasht. Dus intussen is dat toch al anderhalf jaar. Ik merk wel verbetering, maar niet echt heel erg veel. En intussen is hij ook gestopt met alle medicatie en gaat hij enkel nog sporadisch naar zijn therapeut. 
Volgende maandag krijgt hij een smak geld van mij bij de aankoop/verkoop van ons huis en dan is er eigenlijk niets dat hem nog tegenhoudt, maar het zou me eigenlijk wel heel veel zeer doen. Als hij echt aan een nieuw leven zonder mij begint... Maar dat zit er misschien wel aan te komen. Ik heb geen idee. Eerst sprak hij van huren, nu is het al over kopen. Maar ik denk niet dat hij beseft wat hem te wachten staat. Een huis alleen kopen, is niet zo evident. Daarom ook dat ik een weekendjob heb gezocht.

Wat je zegt klopt wel: geen woorden aan de depressie kunnen geven. Dat had hij hier ook enorm. Hij zei dat er zoveel in zijn hoofd zat, maar dat hij er geen woorden aan kon geven. Hij kon het niet uitleggen. Zoveel in zijn hoofd, maar tegelijk ook zo leeg. Heel vreemd. Hij zat enorm geblokkeerd hier en hij trekt nog altijd de conclusie: Als ik echt gelukkig bij jou en met ons was geweest, dan kon ik nooit in een depressie beland zijn. Ik hoop dat hij ooit inziet dat het daar - volgens mij - eigenlijk niet mee te maken heeft. Alsof gelukkige mensen niet depressief kunnen worden. Dat geloof ik niet. Misschien zijn er inderdaad dingen waar hij geen vrede mee heeft (zowel uit zijn verleden als uit ons verleden), maar die aanpakken zou voor mij een betere zet geweest zijn. Hij kon het echter niet. Het was té lastig. Wat ik nu wel beter begrijp. Mede dankzij jullie uitleg hier. 

@ Positiva: Ook bedankt voor jouw reactie! Ik heb soms wel het gevoel: Ik ben goed bezig. Maar eens ik dan weer onderuit gezakt op de grond zit en ik geen kant meer op kan van ellende, dan denk ik. Hoe lang nog? Hoe lang nog voor ik terug wat geluk ken? Hoe lang nog voordat de tranen opdrogen? Hoe lang nog wegkwijnen van ellende? Hoe lang kan ik dit nog volhouden? Ik weet het echt niet... Maar elke dag op zich is misschien wel een overwinning. Op zich komen mijn vriend en ik misschien wel weer wat dichter bij elkaar, maar misschien komen we dichter en blijft de afstand bestaande. Komen we nooit meer helemaal bij elkaar. Zou kunnen... Daar mag ik niet te lang over na denken, maar ik kan er wel al een heel klein beetje mee om. Dat het kan dat het niet meer werkt of dat hij nooit meer naar me toe komt. Niet op de manier waarop ik zou willen. Zondag bleef ik in tranen achter en maandag vroeg hij toch: hoe gaat het na gisteren? Ik had eerst iets gezegd, maar vond het al fijn dat hij het vroeg. Het besef dat het voor mij heel erg zwaar is, lijkt wat door te sijpelen...

@Leeuwin: Goed te lezen dat jullie een goed gesprek hebben gehad. Denk dat je partner zich echt ergens overheen heeft moeten zetten om aan te geven hoe een Whatsapp bericht bij hem binnen/ aan komt.
Dat hij dat in een rustig gesprek aan de telefoon durft toe te geven, vind ik erg mooi.
Al is het, lijkt me, voor jou toch niet erg leuk om te horen, want het gevoel dat hij kreeg was waarschijnlijk allesbehalve het gevoel dat je hem wilde geven. Vind het super knap dat je zo veel begrip kunt opbrengen.

Ik weet, je weet het is niet de persoon zelf maar de ziekte, maar ik moet zeggen dat ik het er een stuk moeilijker mee heb.

@all: Ik weet niet of iemand dit herkent, maar bij mij is het vaak dat in eerste instantie denk: "al vind ik het niet leuk, laat maar gaan", en er dan later hoe meer ik erover nadenk me er steeds ongelukkiger en ook was boos over begin te voelen. Verstand en gevoel lopen nogal eens niet parallel.
Hoe gaan jullie daar mee om? Uitspreken? Kan iemand die zich al zo slecht voelt dat er eigenlijk bij hebben? Mijn partner geeft mij de indruk van niet. Al weet ik soms ook niet wat ik daarvan moet denken. Het lijkt soms wel of hij van iedereen steun en aandacht wil behalve van mij. Moet ik dat persoonlijk nemen of is het juist vaak dat partners het het ergst te verduren krijgen omdat die het dichts bij staan? Heeft het te maken met een masker voor de buitenwereld?

Heb me vandaag weer de hele dag op zitten vreten tijdens mijn werk, de rit erheen en de rit terug over het gaan werken dit weekend. Hier vond ik het in eerste instantie ook al niet leuk, maar het maakt nu zelfs dat ik erover na begin te denken maar echt afstand te gaan nemen. Echt afstand.

Ik wil voor onze relatie en toekomst vechten, maar aan een dood paard trekken zie ik niet zitten.
Wat denken jullie? Is er hoop?

Hoe meer ik erover nadenk.. hoe vreemder ik het vind. Ik snap het niet. Werken kan toch nooit leuker zijn dan een vrij weekend met diegene waarmee je je leven deelt doorbrengen?
Is vluchten in werk vaker voorkomend gedrag dat bijeen depressie hoort?
Zou afstand nemen echt iets goeds teweeg kunnen brengen of geef ik daarmee het gevoel hem in de steek te laten?

Wat positief is, dat hij wel meteen reageert als ik app en als hij zijn mobiel niet kan opnemen meteen zodra dat mogelijk terugbelt of appt waarom hij niet op kon nemen. Al zijn onze gesprekken de laatste tijd ook steeds oppervlakkiger.

Soms weet ik het echt niet meer, is zijn depressie een excuus om op een nette manier van mij af te komen of probeert hij te doen wat hij kan en is dat gewoon op het moment niet meer zoveel?

Register or login to view the content
@ Positiva, ik zat daar eigenlijk ook over na te denken, wat Liz tegen jou zei, of je niet de neiging hebt om je té veel weg te cijferen. Ik weet het ook niet, bewonder het ook dat je zegt geen verwachtingen te hebben van je partner maar anderzijds horen verwachtingen er ook gewoon bij, juist in een relatie, het is geen eenrichtingsverkeer. Je zei zelf al iets over gelijkwaardigheid. Stof tot nadenken wellicht...

@ Alleen, bedankt voor je reacties. Ik kan je vrees ik geen raad geven omdat ik je situatie niet helemaal voor ogen heb. Je struggle tussen verstand en gevoel is heel invoelbaar, daar hebben we het hier op het forum ook al vaker over gehad. En ook de vraag, wat kun je vragen van je partner, in welke mate kun je een beroep doen op de ander...Zie eigenlijk ook mijn berichtje aan Positiva. Ik denk, of beter: ik heb gemerkt, dat op een moment dat iemand in grote mate beheerst wordt door de depressie er geen of weinig ruimte is voor de ander. Lange tijd was er geen ruimte voor mijn gevoelens, verlangens, verdriet etc. Nu merk ik aan hem dat die ruimte er soms wel is, of in toenemende mate is, ik weet het ook niet precies.
Register or login to view the content

---

Register or login to view the content

Maar zoals ik nu gemerkt heb kunnen het uitspreken van bepaalde dingen van mijn kant - dingen die hem dus persoonlijk raken (in tegenstelling over emoties rondom de ziekte van mijn moeder bijvoorbeeld) - hem ook flink van slag brengen! Dat is moeilijk. Ik vind het wel heel knap van hem dat hij toch heel nadrukkelijk gezegd heeft dat ik me wél moet uitspreken. Ik heb hem ook gezegd dat ik dat natuurlijk lange tijd (een paar jaar zelfs...) niet heb kunnen doen. Ik weet niet hoe dat bij hem is aangekomen, ik vraag me wel vaker af of hij zich realiseert hoe ik bepaalde dingen heb ervaren in die periode. Wat dat betreft vond ik het fijne telefoongesprek ergens ook wel confronterend. Ik realiseerde me ineens weer dat zijn reactie op mijn appje inderdaad een afgezwakte versie was van zijn langdurige periode van terugtrekken en afstoten. Ik zag het ineens weer voor me, hoe hij hier binnenkwam en dat ik naar hem keek maar hem niet zag, hij was er wel maar hij was er niet. Onbereikbaar. Onbeschrijflijk. Pijnlijke herinneringen aan de onmacht die ik voelde. Hoe ik tegen hem gezegd heb keer op keer dat het de depressie was waardoor hij zo naar ons keek, niets meer voelde, niets meer wilde, niets meer wist. Maar ik kon praten wat ik wilde, het was eigenlijk zinloos. Denk ik. Maar misschien ook niet. Misschien heeft hij het ergens toch in zich opgeslagen tot het moment dat hij er wel weer wat mee kon. Ik weet het niet en het antwoord volgt wellicht ook nooit. Hij weet het zelf immers ook niet. Daarmee ben ik dus nu wel erg blij, dat hij me probeert te vertellen wat hij voelt, dat helpt om het te begrijpen. Een beetje dan, want als je het zelf niet voelt dan kun je het nooit helemaal begrijpen denk ik. ik heb mijn vriend zo onherkenbaar zien veranderen...En nu gelukkig zie ik grotendeels weer de man die hij in wezen is, hoewel de klachten dus echt nog zeer aanwezig kunnen zijn.

Was niet de bedoeling om weer over mijn eigen situatie uit te weiden, sorry. Maar wellicht ergens ook fijn qua herkenbaarheid voor sommigen.

Ik wilde nog wel reageren op jou verder Alleen maar ik weet het ook niet zo goed. Vanuit mijn ervaring vind ik het lastig inzicht te krijgen in jouw situatie omdat jouw vriend blijkbaar nog wel werkt, sterker nog, heel veel werkt. Puur op basis van mijn ervaring ben ik dan geneigd te denken (maar durf dit ook weer niet zo goed te zeggen) dat de depressie dan vrij mild lijkt te zijn...Sorry, ik weet het ook niet, misschien is mijn opmerking niet terecht maar die komt natuurlijk alleen voort uit mijn eigen ervaring dat voor mijn vriend werken absoluut niet aan de orde is sinds hij ingestort is. Ik bedoel trouwens niet dat een mildere depressie niet ook vreselijk is maar wat ik bedoel is, dat je wellicht dan wel iets meer van hem kan verwachten dan bij een ernstigere depressie. Ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel. Het lijkt me dat jij best mag zeggen dat je er moeite mee hebt dat hij zoveel werkt. Jij hebt er flink last van dat hij nu zo doet en daar moet je denk ik wat mee. Het lijkt er een beetje op dat hij wegloopt voor dingen maar nogmaals, ik weet het ook niet natuurlijk.

@Gietje, sorry dat ik niet expliciet op jou reageerde terwijl je aangeeft dat wel erg op prijs te stellen. Begrijp ik helemaal, want ik vind het ook superfijn om feedback te krijgen. Ik weet gewoon niet meer zo goed wat ik tegen je moet zeggen. Ik vind het zo rot voor je dat je zo'n verdriet hebt en dat er substantieel weinig lijkt te veranderen. En dan nu de concrete overdracht van het huis...je pijn is invoelbaar. 
Ja, hij gaat wat normaler op je reageren en dat is fijn. Het is ook te gek voor woorden natuurlijk dat hij - als hij psychisch gezond zou zijn - geen begrip voor jouw gevoelens zou kunnen opbrengen na zo'n lange relatie. Maar aan de andere kant dan weer zo'n kwetsende opmerking over een dieet en een nieuwe liefde....Dat is toch niet te begrijpen, zo'n lompe opmerking. Ik ken je ex niet en dat maakt het moeilijk te duiden, ik weet natuurlijk niet hoe hij voor de depressie was maar een ieder zou toch moeten kunnen begrijpen dat je zoiets niet kunt zeggen in zo'n situatie. Ik word er een beetje boos zelfs van eigenlijk. Maar ja, wellicht is door de depressie zijn inlevingsvermogen tot 0 gereduceerd...een ander excuus voor zo'n pijnlijke opmerking kan ik ook niet bedenken. 

En zelf...voel ik me wel beter dan gisteren maar mis ik mijn vriend erg. Ik voel de behoefte om na zo'n lastige situatie bij hem te zijn, hem vast te houden en vastgehouden te worden. Vanmorgen informeerde ik even hoe het met hem was en hij had de gebruikelijke nachtrust gehad: veel wakker en nachtmerries. En voelde zich sinds ontwaken erg gestresst. Vind ik lastig om te horen, wil zo graag iets doen dan. Maar probeer me voor ogen te houden dat zijn stress van vandaag waarschijnlijk een logische reactie is op de gebeurtenissen van gisteren;zoiets werkt zeker bij hem nog even door. Maar oh wat zou het fijn zijn om dan juist nu elkaar te kunnen vasthouden. Wat Positiva ook zei, ik ben liever bij hem, kijk hem liever in de ogen. Niet zoveel respons verder op appjes vandaag maar ik weet dat ik me dat niet moet aantrekken. Fijn is echter anders, een knuffel zou ook voor mij welkom zijn.Register or login to view the content

Hallo Alleen,

Je vraagt "Moet ik dat persoonlijk nemen of is het juist vaak dat partners het het ergst te verduren krijgen omdat die het dichts bij staan? Heeft het te maken met een masker voor de buitenwereld?"
Als ik voor mijzelf mag spreken, dan heeft het inderdaad te maken dat hij in jouw bijzijn meer zichzelf is. Dus inderdaad minder de schijn op houdt.
Toen ik voelde dat het minder goed ging en ik bang werd voor een volgende depressie ging ik meer werken om maar niet thuis te zijn. Alleen thuis zitten hield het risico in op versneld terugvallen dacht ik. Dus op die manier zou ik zijn gedrag kunnen begrijpen. Maar toen ik serieus depressief werd was ik überhaupt niet in staat om te werken. Denk jij dat hij een forse depressie heeft?
Of heeft continu werken te maken met krampachtig weglopen voor emoties en een veranderingsproces wat vroeg of laat toch op gang moet komen? Een weekend helemaal vrij zijn zou dan erg confronterend zijn. Wat denk jij? 
Ik heb dat zelf erg lang volgehouden waardoor depressies zich meerdere malen herhaalden.
Ik denk maar mee hoor.
Hoor het graag.