Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Mijn partner is depressief



(02-05-2017, 18:18)Vincent27 schreef: Hallo skanul,

Super dat je ons zo ook wil helpen!
Ik hoop echt dat je snel opknapt en weer de oude gaat worden! Zo te merken ben je een goed mens!

Is het bij jou echter ook zo dat het je niet veel meer boeit wat de consequenties ergens van zijn?
Reageer je ook cool op je partner?
Twijfel je ook elke dag of je het juiste doet?

Je hoeft niet te antwoorden hoor! Ik snap heel goed dat het lastig is.

Gr
Vincent

Hey Vincent,
Niet meer boeien is niet het juiste woord. Eerder: ik kan het niet meer aan om mij maar iets aan te trekken van wat rond mij gebeurt. Alles komt soms zo hard binnen dat je bijna verdrinkt en geen energie meer hebt om ook maar ergens in geïnteresseerd te zijn. Ook naar mijn partner toe.
We hebben geen communicatie meer, buiten de praktische dingen rond de kinderen. 
Ik weet dat ik hem kwets met mijn houding maar ik kan niet anders meer. Het is ook wel complexer dan dat, hij is er niet altijd geweest voor mij. En dat speelt nu heel hard mee...
Antwoord


Pffff heftig zeg! Ik kan me alleen maar voorstellen hoe dat zou zijn maar niet voelen of begrijpen.

Ik heb hetzelfde bij mijn ex... Ik ben er niet altijd voor haar geweest omdat het mij zelf anders van binnen zou kapot maken. Dit ziet ze nu ook niet zo in en denkt alleen maar "hij is er niet voor mij geweest". Ik heb des tijds wat afstand moeten nemen omdat ik er zelf helemaal kapot aan ging. 

Ik wou nu dat ik de tijd kon omdraaien en er samen hadden voor gevochten. Toen wist ik echt nog niks van depressies en was het al te laat toen ik het een beetje door kreeg. Ik zat er des tijds al helemaal doorheen en moest eerst mijzelf er boven op helpen.

Ik heb echt geen idee meer wat ik moet doen. Ze wil niet geholpen worden door mij en ook echt niks wat ik haar zeg komt binnen bij haar. Ze voelt spanning en angst tegen mij terwijl ik zelf niet weet wat ik gedaan heb.
Antwoord


(02-05-2017, 19:17)Vincent27 schreef: Pffff heftig zeg! Ik kan me alleen maar voorstellen hoe dat zou zijn maar niet voelen of begrijpen.

Ik heb hetzelfde bij mijn ex... Ik ben er niet altijd voor haar geweest omdat het mij zelf anders van binnen zou kapot maken. Dit ziet ze nu ook niet zo in en denkt alleen maar "hij is er niet voor mij geweest". Ik heb des tijds wat afstand moeten nemen omdat ik er zelf helemaal kapot aan ging. 

Ik wou nu dat ik de tijd kon omdraaien en er samen hadden voor gevochten. Toen wist ik echt nog niks van depressies en was het al te laat toen ik het een beetje door kreeg. Ik zat er des tijds al helemaal doorheen en moest eerst mijzelf er boven op helpen.

Ik heb echt geen idee meer wat ik moet doen. Ze wil niet geholpen worden door mij en ook echt niks wat ik haar zeg komt binnen bij haar. Ze voelt spanning en angst tegen mij terwijl ik zelf niet weet wat ik gedaan heb.

Hoi Vincent,

Ik zie veel overeenkomsten met jouw verhaal en de mijne. Ik ben er op het begin altijd voor haar geweest (soms iets teveel) maar de laatste weken heb ik mezelf ook in bescherming moeten nemen omdat ik er anders zelf aan onderdoor ging. 

Bij ons is het nu ongeveer 3 weken uit. Ze beschuldigd mij nergens van maar ze kon ineens uit het niets de relatie niet meer aan. Dit terwijl ze mij die weken daarvoor nog allemaal cadeaus had gegeven en we het zelfs nog over samenwonen hebben gehad. Hierdoor ben ik heel erg aan mezelf gaan twijfelen of ik iets fout had gedaan. Maar na het lezen van alle berichten op dit forum heb ik door gekregen dat dat waarschijnlijk niet het geval is geweest. 

Het voelt onbegrijpelijk hoe die gedachtes van haar zo ineens kunnen veranderen. Ook dat harde alsof het haar niets kan schelen is er een beetje. Ze doet zelfs een beetje kleinerend en dat is totaal niet hoe ze is.

Ik heb voor mijzelf besloten om met m'n eigen leven verder te gaan, ook al twijfel ik daar nog steeds aan. Morgenmiddag hebben we nog wel afgesproken om te praten. Geen idee wat daar uit zal komen en ik zie er best wel tegenop. 

Ik kan je geen tips geven maar alleen maar mijn verhaal vertellen. Ik kan je wel vertellen dat je je zelf niets kwalijk moet nemen. Ook niet dat je er voor haar niet altijd bent geweest. Als je er zelf aan onderdoor was gegaan had je er ook niet voor haar kunnen zijn en had de situatie misschien nog erger kunnen zijn.

Sterkte! Groetjes Luc
Antwoord


Hey Luc!

Jeetje als ik dit zo hoor lijkt het wel mijn ex relatie.
Ze heeft me nog van alles verteld en we hadden allerlij afspraken gemaakt. Zouden met kerst een week alleen maar leuke dingen doen. Vlak daarvoor nog gehad over samenwonen en hoe het zou zijn als we kinderen zouden krijgen.

2 of 3 dagen voor kerst BAM uit! Recht in mijn hart. Ik heb er van alles aan gedaan om te begrijpen maar vrijwel elk antwoord was "ik weet het niet" of "ik weet niet wat ik moet zeggen". Soms denk ik echt dat ik mij heb laten misbruiken omdat ik zo zorgzaam ben. Ik heb nu echt geen idee meer wie ze is. Ze straalt niet meer, en haar ogen kijk ik dwars door heen gewoon geen emotie of liefde te vinden.

Heel erg jammer dat het leven soms zo moet lopen en hoe erg ik mijn best ook voor haar doe. Ze neemt alleen maar meer afstand. Het lijkt alsof ze zich zo schaamt en schuldig voelt als ze mij ziet dat ze daarom afstand neemt en geen contact meer wil.

Ik hoop voor jou dat er nog een beetje hoop in zit! Ik Heb besloten om er niet meer voor te vechten. Ik zie wel hoe de toekomst loopt en of ze nog contact met mij opneemt. Ik voel me nu onwijs schuldig want voor mijn gevoel ben ik er dus echt niet genoeg voor haar geweest. En heb ik dit keer niet alles kunnen doen voor haar omdat ze het zelf niet toe liet. Hiermee heb ik nog het meeste probleem dat ik niet alles er uit heb kunnen halen wat er in zat. Ze is nu net Trump die een muur aan het bouwen is zodat ik er niet meer in kan komen.

Luc jij ook erg veel sterkte en suc6!!
Antwoord


(02-05-2017, 19:17)Vincent27 schreef: Pffff heftig zeg! Ik kan me alleen maar voorstellen hoe dat zou zijn maar niet voelen of begrijpen.

Ik heb hetzelfde bij mijn ex... Ik ben er niet altijd voor haar geweest omdat het mij zelf anders van binnen zou kapot maken. Dit ziet ze nu ook niet zo in en denkt alleen maar "hij is er niet voor mij geweest". Ik heb des tijds wat afstand moeten nemen omdat ik er zelf helemaal kapot aan ging. 

Ik wou nu dat ik de tijd kon omdraaien en er samen hadden voor gevochten. Toen wist ik echt nog niks van depressies en was het al te laat toen ik het een beetje door kreeg. Ik zat er des tijds al helemaal doorheen en moest eerst mijzelf er boven op helpen.

Ik heb echt geen idee meer wat ik moet doen. Ze wil niet geholpen worden door mij en ook echt niks wat ik haar zeg komt binnen bij haar. Ze voelt spanning en angst tegen mij terwijl ik zelf niet weet wat ik gedaan heb.

Hallo Vincent,

Als ik voor mijzelf mag spreken, toen ik een zware depressie doormaakte ontstond er bij mij ook spanning en angst.
In relatie (contact) met jou komen er waarschijnlijk bij haar emoties boven. Emoties waar zij op dit moment geen raad mee weet.
Ik kon dat soort emoties ook niet aan. Het maakte mij nog meer gespannen en angstig juist in contact met een dierbare.
Zij hadden mij niets aan gedaan, maar alleen al hun aanwezigheid veroorzaakte forse paniek.
Misschien dat dit wat verduidelijkt in jouw proces.
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Bert :   • Vincent27
Antwoord


(02-05-2017, 19:57)Vincent27 schreef: Hey Luc!

Jeetje als ik dit zo hoor lijkt het wel mijn ex relatie.
Ze heeft me nog van alles verteld en we hadden allerlij afspraken gemaakt. Zouden met kerst een week alleen maar leuke dingen doen. Vlak daarvoor nog gehad over samenwonen en hoe het zou zijn als we kinderen zouden krijgen.

2 of 3 dagen voor kerst BAM uit! Recht in mijn hart. Ik heb er van alles aan gedaan om te begrijpen maar vrijwel elk antwoord was "ik weet het niet" of "ik weet niet wat ik moet zeggen". Soms denk ik echt dat ik mij heb laten misbruiken omdat ik zo zorgzaam ben. Ik heb nu echt geen idee meer wie ze is. Ze straalt niet meer, en haar ogen kijk ik dwars door heen gewoon geen emotie of liefde te vinden.

Heel erg jammer dat het leven soms zo moet lopen en hoe erg ik mijn best ook voor haar doe. Ze neemt alleen maar meer afstand. Het lijkt alsof ze zich zo schaamt en schuldig voelt als ze mij ziet dat ze daarom afstand neemt en geen contact meer wil.

Ik hoop voor jou dat er nog een beetje hoop in zit! Ik Heb besloten om er niet meer voor te vechten. Ik zie wel hoe de toekomst loopt en of ze nog contact met mij opneemt. Ik voel me nu onwijs schuldig want voor mijn gevoel ben ik er dus echt niet genoeg voor haar geweest. En heb ik dit keer niet alles kunnen doen voor haar omdat ze het zelf niet toe liet. Hiermee heb ik nog het meeste probleem dat ik niet alles er uit heb kunnen halen wat er in zat. Ze is nu net Trump die een muur aan het bouwen is zodat ik er niet meer in kan komen.

Luc jij ook erg veel sterkte en suc6!!

Precies het antwoord wat ik ook steeds krijg (Ik weet het niet). Ik hoop morgen op wat meer antwoorden maar ik verwacht er eerlijk gezegd niet veel van. Ik ben zelf ook een zorgzaam type en dat maakt het misschien allemaal wat lastiger. Daardoor krijg je waarschijnlijk ook dat schuld gevoel. Het voelt alsof ik al die energie die ik er heb ingestoken en wat we daarmee bereikt hadden in 1 klap in de prullenbak wordt gegooit. Hoe meer aandacht ik haar geef, hoe verder ik haar wegduw.

Het voelt heel tegenstrijdig maar ik denk dat dat ook het beste is wat je kunt doen. Je eigen leven weer oppakken. Dat kost natuurlijk ook weer veel energie, maar uiteindelijk krijg je er weer wat meer rust voor terug. Ik ga heel af en toe nog vragen hoe het met haar is en laten merken dat ik er nog wel ben. Maar uiteindelijk zou ze wel naar mij moeten toekomen als ze er nog iets in ziet. Meer kunnen we er helaas niet meer aan doen.
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen lucas0088 :   • Vincent27
Antwoord


Hallo Bert,

Super dat je even reageert! 
Het helpt mij inderdaad enorm dit soort berichten!

Echter heeft ze ook gezegd "ik wil niet meer aan jou vast zitten want misschien kom ik wel een andere leuke jongen tegen".

Waarom zou je zo iets dan zeggen? Dan is dat in mijn ogen toch verlangen naar emoties?
Antwoord


Register or login to view the content
@ Bert, 
Jeetje jouw bericht komt wel binnen hoor bij mij. Net als wat Positiva eerder schreef, het is fijn als mensen van 'binnenuit' vertellen hoe ze de depressie ervaren hebben. Onze partners kunnen dat niet of nog niet verwoorden wellicht. Ik weet niet zo goed hoe ver mijn partner nu precies is. Voor mijn gevoel ligt de depressie in grote lijnen achter hem maar...er zijn nog wel (veel) klachten en beperkingen. Ook lijken depressieve buien op de loer te liggen bij bijv grote vermoeidheid of tegenslagen. Ik weet niet zo goed hoe ik dat moet duiden of benoemen. Ze boezemen mij wel angst in. Ik durf ook niet alles ter sprake te brengen. Wat jij van binnenuit beschrijft zou ik ook aan mijn vriend wel willen vragen maar wellicht is dat te vroeg...?

Waarom nam hij zo'n afstand? Waarom zei hij relatie te willen verbreken? Waarom zag ik hem soms wekenlang niet? Maar als ik hem dan wel zag dan kon hij in eerste instantie me soms niet aankijken of me een kus geven maar later lagen we toch in elkaars armen in bed. Waarom zei hij het fijn te vinden om samen te zijn maar 'er naderhand toch last van te hebben'?? Waarom kon hij de gedachte aan 'samen' niet aan? Waarom zegt hij nog steeds niet 'ik hou van je'. Etc etc.
Register or login to view the content
Antwoord

(Dit bericht is het laatst bewerkt op 02-05-2017, 22:50 door Gietje117.)

Hallo iedereen,

Ik vind het ook een meerwaarde om 'de andere kant' hier te horen. Ik bedoel het helemaal niet neerbuigend hoor, voor ik misbegrepen word.
Het is zo moeilijk om als niet depressieve partner, je partner te blijven begrijpen. Mijn vriend is nu bijna 11 maanden geleden vertrokken en het ziet er niet naar uit dat hij terugkomt of toch zeker niet snel. Dat leven alleen opbouwen gaat, maar ik moet zeggen dat ik toch nooit echt gelukkig ben. Kan ik ook niet. Binnen twee weken wordt het huis op mijn naam geschreven en dan zou ik toch iets van rust moeten vinden, vinden sommigen, maar het doet allemaal zo veel pijn. Ik blijf van hem houden en kan me eigenlijk nog altijd geen toekomst zonder hem voorstellen. Soms denk ik dat ik mezelf gek maak, andere keren spreek ik mezelf moed in, nog andere keren ben ik heel berustend en voel ik gewoon dat het goed komt. Maar is dat een mechanisme van jezelf om je eigen persoon te beschermen? Ik weet het niet. Ik hoop dat mijn gevoel gelijk krijgt. Wat ik wil het liefst van al mijn leven terug met hem delen.

Bedankt trouwens voor de reacties iedereen en ik zit wel een beetje met die valse hoop. Als het even weer wat beter gaat, dan krijg ik hoop (al verdwijnt die nooit helemaal). Maar ik weet niet hoe ik dat moet proberen te voorkomen. Ik hoop gewoon echt dat we terug gelukkig worden. Want het voelt nog altijd alsof het alleen met hem kan. Is misschien een dwaze of naïeve gedachte, maar ik hou van mijn partner, onvoorwaardelijk. En ik weet echt niet of er daar ooit iets aan verandert. Vrijdag was hij weer iets korter van stof en ik moet zeggen dat ik me heel het weekend wat minder heb gevoeld. Ik weet dat het eigenlijk daar niet mag van afhangen, maar ik kan niet omschrijven hoe erg ik mijn leven en hem mis. Hoe hard ik ook mijn best doe om mijn leven op te nemen en dingen te ondernemen. En echt, ik doe mijn best. Vrijdagavond gaan werken, zaterdagmorgen van plan om te gaan winkelen maar opnieuw opgebeld door mijn werk, dan in de namiddag gaan lopen met mijn ontzettend lieve, jonge en sportieve collega Wink, zaterdagavond weer gewerkt, zondag naar de Belgische voetbaltopper KAA Gent-RSC Anderlecht geweest, daarna nog een veteranenmatch meegepikt en gisteren naar het dansoptreden van mijn nichtjes gaan kijken. Maar mijn vriend zou komen en ik heb hem van het hele weekend niet meer gehoord. Waarom precies weet ik niet... Met als gevolg dat ik daar wel wat mee in mijn maag zat. Ik wil het niet hoor, dat het nog zo'n invloed op me heeft, maar toch is het zo.
Vanavond nam mijn vriend dan wel contact op en zei hij dat hij geen tijd gevonden had om langs te komen. Ik heb hem gevraagd: Alles ok? Of heel druk. Cava, antwoordde hij. Bezig, niet druk. Cava, dat zeg ik ook altijd. We gebruiken zelfs dezelfde woorden. En ik zeg dat omdat het eigenlijk niet al te best gaat, maar omdat ik niet wil zeggen 'niet goed'. Ik vind dat geen zo'n positieve klank hebben eigenlijk, cava. Dus denk ik eerlijk gezegd dat het niet zo best met hem gaat. Maar misschien voel ik het verkeerd aan. Het komt erop neer dat we vanavond wel gepraat hebben. Over vanalles. En hij komt deze week of komend weekend langs. We zullen zien of er weer lichtpuntjes zijn of dat ik het echt wat meer moet los laten. Hij reageert deels oké, deels soms vreemd. Ik snap niet altijd goed wat hij zegt... Weet niet hoe ik dat moet plaatsen. Zitten we echt op een andere golflengte, is hij nog depressief, verward misschien,.... Maar ik hoor dan wel dat hij zich heeft aangesloten bij een andere voetbalclub. Drie keer raden welk een. Juist ja, die van mij. Mannen trainen dezelfde dag en op hetzelfde plein als wij. Hopelijk kan dit positief uitdraaien voor ons en krijg ik het emotioneel niet te lastig. maar we zullen zien, het seizoen begint pas over een paar maanden terug.

@ Vincent: Wat je in je brief schrijft, daar kan ik mezelf heel goed in herkennen. Je wil vanalles, maar eigenlijk heb je niets te willen. Alles hangt af van je partner, maar die wil op haar beurt ook niets meer. Het is echt heel erg moeilijk waar je voor staat en het is op momenten onnoemelijk hard, maar je moet er op de een of andere manier door. Leeuwin vertelde me eens over de boom die overeind moet blijven en daar probeer ik aan te denken. Wordt het je echt te veel, probeer dan misschien gewoon even op je ademhaling te letten. Lijkt stom, maar heeft me tijdens moeilijke momenten al geholpen. Lijkt voor mij een soort meditatieoefening om weer tot rust te komen. Ik wens je echt heel veel sterkte en ik hoop dat je geen maanden moet wachten op enige lichtpunten. Er zijn hier voorbeelden genoeg dat koppels er uiteindelijk samen uitkomen (of toch proberen door te maken). Hopelijk krijgen wij die kansen ook nog!

Nog even een aantal nieuwe berichten gelezen

@ Vincent: Verwijt jezelf niets. Ik had het gevoel dat ik er wel altijd ben geweest tijdens de depressie, voor mijn partner. Maar dat was dan ook weer niet goed want hier pakte het ook niet goed uit. Dus voel je niet schuldig. Wat je ook had gedaan, het is en blijft heel erg moeilijk. En je mag er zelf inderdaad niet onderdoor gaan want daar heb je zelf niets aan en je partner ook helemaal niet.
Er is dus geen handleiding (jammer genoeg) waar duidelijk in staat omschreven wat je moet doen wanneer je partner depressief is. Het is een zoektocht en elke situatie is nog anders. Mijn vriend heeft hier ook aangegeven dat ik er niet altijd voor hem ben geweest. Hij zei dat ik wel zei dat ik hem graag zag, maar dat hij het eigenlijk niet voelde. Dat heeft me heel veel pijn gedaan want iedereen wist hoe dol ik op hem was (en nog steeds ben). Ze zijn het in een volledig ander perspectief dus het blijft sowieso lastig. Niets kun je doen op zo'n momenten, lijkt mij toch.

@ Lucas: Wil ook nog even graag reageren op jouw bijdrage. Alsof het hen niets kan schelen, dat lijkt bij iedere depressieve partner aan bod te komen. Ik had daar ook heel veel moeite mee om dit te begrijpen, maar blijkbaar is dat echt een 'symptoom'. Daarnaast is dat arrogante hier ook sterk naar voor gekomen. Terwijl mijn vriend verdikke ook zo niet was en zeker nooit naar mij toe. Ik herkende hem op bepaalde momenten niet meer. In het begin wilde ik ook praten, wilde ik vragen stellen, wilde ik antwoorden, maar ik zou je de raad geven om niet al te veel hoop te vestigen op dat gesprek. Of om niet te verwachten dat je antwoorden zal krijgen. Als die er ooit komen, dan zal dat volgens mij pas later zijn én het is nog niet zeker of je die ooit zal krijgen. Dat heb ik zelf wat proberen los te laten. Ik pak onze gesprekken nu helemaal anders aan. Ook mijn partner koppelde mij aan angst en verdriet. Hij vond het helemaal niet leuk om naar hier te komen. En op de een of andere manier kan ik dat wel snappen. Hij voelde zich al slecht en tals hij dan hier kwam, dan zag hij wat voor ellende hij aanrichtte (al voelde hij het niet altijd zo).
Dus nu probeer ik het over een andere boeg te gooien. Ik kan jullie uiteraard die raad geven, maar ik zeg niet dat het makkelijk is. En ik weet ook niet als ik het had gekund toen we pas uit elkaar waren. Nu probeer ik er iets fijnere momenten van te maken. Dat hij geen schrik hoeft te hebben om naar hier te komen en dat hij ook niet vertrekt met een last op zijn schouders. Ik probeer het de laatste tijd wat luchtiger en vrolijker te houden. Een hele opgave en de ene keer lukt het zeker beter dan de andere keer, maar ik merk dat hij sneller terug komt. Dat is toch al een lichtpuntje voor mij. En een vriendin van mij heeft me ook gezegd dat het waarschijnlijk nog een hele tijd zal duren voor ik het onderwerp weer zal kunnen aansnijden. Op zich voelt het dubbel, want soms lijkt het alsof we rond de pot draaien (en dat was ik helemaal niet gewoon, ik kon echt alles tegen hem zeggen), maar aan de andere kant heb ik het gevoel dat het niet anders kan voor het ogenblik...

@ Vincent: Dat van die plannen en zo, dat is hier ook zo geweest. Het weekend voordien hadden wij nog meer dan 20 man hier in ons huis. Een feestje voor mijn verjaardag. Achteraf gezien was er ook toen al wat aan de hand hoor want het slaat echt niet om van de ene dag op de andere. Maar op dat moment zelf leek het echt wel zo. En die ogen, dat vond ik zo pijnlijk. Ze waren dood van mijn vriend terwijl ik ze altijd zo mooi vond omdat ze sprankelden. Omdat ze blonken, omdat ze echt naar me keken. Maar er sprak niets meer uit. Helemaal niets. En sindsdien is het nog steeds zo. Dat is nu anderhalf jaar geleden. Van 5 december 2015... Ze lijken nu iets zachter, maar zie die sprankel nog steeds niet. Maar misschien komt die niet meer terug omdat hij misschien nooit meer verliefd naar mij zal kijken, ik weet het niet.
En ik weet het niet, dat heb ik hier ook ontzettend vaak gehoord. En hij wist het ook echt niet. En nu zegt hij het niet meer, maar ik weet in godsnaam niet of hij het nu intussen wel al weet. Volgens mij niet, maar we zullen zien...
Antwoord


(02-05-2017, 20:12)Vincent27 schreef: Hallo Bert,

Super dat je even reageert! 
Het helpt mij inderdaad enorm dit soort berichten!

Echter heeft ze ook gezegd "ik wil niet meer aan jou vast zitten want misschien kom ik wel een andere leuke jongen tegen".

Waarom zou je zo iets dan zeggen? Dan is dat in mijn ogen toch verlangen naar emoties?

Zoals ik al zei, een partner naast je trek je dan gewoon niet. Geen excuus maar wel gewoon de realiteit. Tenminste als ik voor mijzelf spreek.
Dat maakt in ieder geval voor mij die uitspraak wel begrijpelijk. Ze wil je nu op afstand houden. En de uitspraak "leuke jongen" zij zit in een zware dip, het laatste waar zij behoefte aan heeft is een andere vriend.
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Mijn energie is op Started by 10675
2 Replies - 98 Views
08-03-2024, 10:42
Laatste bericht: Tazz
01-02-2024, 00:15
Laatste bericht: don't know
31-01-2024, 11:10
Laatste bericht: Nicje
21-12-2023, 19:36
Laatste bericht: Mabel
28-05-2023, 19:27
Laatste bericht: Edelsteentje
28-03-2023, 08:44
Laatste bericht: Suuz
15-01-2023, 23:34
Laatste bericht: Simba
  Een depri partner als vrouw Started by Marijn
5 Replies - 1,947 Views
23-11-2022, 21:34
Laatste bericht: Anoniem2022
  Partner verstoot mij Started by Vidiyo
2 Replies - 688 Views
22-10-2022, 17:36
Laatste bericht: Fae
  Depressief door je relatie? Started by Anoniemm
8 Replies - 1,354 Views
10-08-2022, 08:13
Laatste bericht: Anoniemm



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)