Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Mijn partner is depressief



(17-04-2017, 16:22)Strong13 schreef: Hallo Gietje en Leeuwin (en alle anderen natuurlijk!), ik heb jullie verhalen ook op indepressie gelezen. Ook dit forum heb ik binnenste buiten gekeerd. Mijn verhaal komt ook in meer en mindere mate met jullie overeen. 2 maanden geleden heeft mijn vriend me alleen gelaten en 5 weken geleden heeft hij de relatie gestopt.. Ook ik blijf vechten en haal veel geduld en begrip uit jullie ervaringen met een partner met een depressie. Een gedeelte van mijn verhaal staat al op de voorstelpagina.

Welkom, Strong 13! Fijn dat je partner zegt dat hij van je houdt. Dat doet mijn vriend al lang niet meer en dat mis ik wel... Maar wat je omschrijft, ken ik zo goed. Mijn vriend is ook naar zijn ouders en zit daar intussen al meer dan 10 maanden... Hij zegt dat hij plannen heeft om te verhuizen, maar dat weet ik nog niet zo goed. Zijn ze concreet? Ik heb geen idee.

Maar wat je beschrijft in 'Even voorstellen' heb ik hier ook meegemaakt. Erg lastig: geen fysiek contact meer, heel slecht slapen,... Hoe dan ook, het neemt heel veel tijd in beslag om beter te worden. Als het nu met of zonder hulp is...

Ik wens je heel veel sterkte en weet dat je hier altijd terecht kan!
Antwoord


(17-04-2017, 11:37)Gietje117 schreef: Oh, help, even aanpassen. Bedankt Leeuwin. Wat steek ik soms toch allemaal uit...


NIET mijn bedoeling was om je te kwetsen, uiteraard! (Bedankt Leeuwin!)

Hallo Gietje,

Dank je wel voor je laatste bijdrage, ik stel het erg op prijs.

Als ik het mis heb moet je het zeggen hoor, maar zou jouw bijdrage ook geschreven kunnen zijn omdat je naast verdrietig ook flink boos bent?

Verder schrijf je dat je vriend zei "Wat je niet hebt gekend kun je ook niet missen".
Je vind het een pijnlijk maar eerlijk antwoord.
Als ik voor mijzelf spreek heb ik dat gebrek aan genegenheid en aandacht ontzettend gemist, maar had het alleen niet in gaten.
Pas de laatste jaren heb ik geleerd welke consequenties dat heeft gehad voor mijn ontwikkeling en leven als volwassene.
Heb jij je wel eens af gevraagd waarom hij geen echte vrienden heeft en zegt niemand nodig te hebben?
Ik had ze ook niet die vrienden, vanaf de lagere school al niet. Geeft te denken niet?
Antwoord


Hoi iedereen,

Ik ben nieuw op dit forum en ben op zoek ben naar informatie en ervaringskennis om de situatie waar ik in zit beter te kunnen begrijpen. Ik hoop dat jullie de tijd willen nemen mijn verhaal te lezen.

Anderhalf jaar geleden ben ik mijn huidige partner tegen gekomen, het klikte meteen en waren heel erg veel samen. Ik voelde wel vanaf het begin dat hij snel wisselde in stemming en dat er momenten waren dat hij niet zo goed in zijn vel zat en dat er ook dagen (of dagdelen) waren waarbij hij niet goed in contact was en in zichzelf gekeerd. Op deze momenten reageerde hij anders op mij en was hij afstandelijk. Deze momenten wisselden zich af met intens mooie momenten, waarbij we de meest leuke dingen deden en plannen maakten voor de toekomst. Omdat ik steeds bleef merken dat hij wisselde in het contact (te omschrijven als momenten van weinig empathie, weinig interesse, somber en ontevreden, zich snel vervelen, etc.) werd ik best wel onzeker, maar hij gaf steeds aan dat het niet aan mij lag en dat onze relatie goed voelde en hij serieus was met mij.
Na een dik half jaar begon hij langzaam steeds minder interesse te tonen. Ik merkte dat aan alles, ik dacht hij heeft er geen zin meer in. Ik zocht de bevestiging die ik nodig had, en voelde mij soms radeloos. Het putte mij helemaal uit. Ik wilde begrijpen wat er in hem omging, wilde er vat op krijgen. Op deze momenten/ soms hele dagen nam hij veel afstand van mij en ging hij letterlijk het contact uit de weg. Omdat ik het niet begreep bleef ik vragen waarom hij dit zo deed en wat er aan de hand was. Hij gaf aan dat hij rust nodig had en had in deze dagen ook veel last van verkoudheid en lichamelijke kwalen. Ook sliep hij veel en was hij snel vermoeid van sociale interacties/situaties. Hij gaf toen ook aan dat hij niet goed tegen sociale druk is opgewassen. Ik begreep toen eigenlijk niet wat hij bedoelde met sociale druk.

Na een paar weken trok dat weer bij en hij gaf aan dat hij niet anders kon dan mij op afstand houden, meer kon of wilde hij er niet over kwijt. Daarna volgden hele mooie en warme maanden. Hij liet blijken hoe gek hij op mij was en we deden veel dingen samen. Toch merkte ik wel de subtiele stemmingswisselingen wat zich uitte in emotionele nabijheid en dan weer afstand. Langzaam zag ik hem weer minder in zijn vel gaan zitten. Hij was erg veel moe en ging interactie vaak uit de weg. Hij vertelde dat hij vooral de momenten tussen werk en naar huis gaan erg lastig vond, dat hij gespannen werd van de straat en van zijn telefoon. Hij begon ook te denken dat anderen hem ‘achterna zaten’ als hij ergens liep. Hij werd echt bang voor interacties. Gaf aan dingen te vergeten, tijd te vergeten en niet meer helder te denken. Hij gaf aan even alleen te willen zijn (we waren zo’n 8 maanden dagelijks samen). Na een paar dagen werd de afstand alleen maar groter, hij zette zijn telefoon uit en als ik probeerde te bellen zette hij zijn telefoon gewoon uit. Ik werd natuurlijk steeds ongeruster. Ik ben toen spontaan langsgegaan en zag hem toen met capuchon over zijn hoofd zitten voor zijn computerscherm (hij keek een film). Hij zag er heel slecht uit en groette mij niet. Hij vroeg zich af waarom ik langsgekomen was. Na een paar vragen te hebben gesteld kwam ik niet veel verder. Hij gaf aan dit niet te willen maar niet anders te kunnen. Hij ging nog wel een paar uur per dag naar zijn werk, hij gaf aan dat als hij dat niet deed hij in een depressie zou zakken (uit eerdere ervaringen was dit gebleken). Zijn houding maakte mij onzeker, hij gaf aan over alles te twijfelen. Toen ik vroeg of hij ook over de relatie twijfelde zei hij ja. Toen brak ik. Ik herkende hem niet meer, hij reageerde zo koud en ongeïnteresseerd. Niets leek hem te deren, mijn tranen leken hem meer tot last te zijn. Hij zei ook dingen als ‘ik kan niet meer leveren’, ‘ik ben helemaal op’. Kennelijk had hij de overtuiging dat hij voor mij moest zorgen en dat hij mij continue moest steunen, dit was naar mijn idee niet hoe onze relatie verliep, maar nu was het wel zijn beeld. Toen ik weer thuis was, stuurde hij ineens een bericht dat hij mijn kant op kwam en dat hij samen film wilde kijken en vooral niet praten. Toen hij er was, zei hij meteen dat hij niet had moeten komen: ‘ik kan dit helemaal niet’ en hij lag op de bank met zijn hoofd onder een deken. We hebben samen geslapen maar de volgende dag ging hij zonder te ontbijten naar huis, hij was helemaal op zei hij. ’s Middags kwam er een berichtje dat hij wat spullen wilde halen en of ik thuis was. Toen hij er was gaf hij aan mij niet meer te trekken en heeft hij een einde aan onze relatie gemaakt. Ik werd zo verdrietig en raakte in paniek. Ik begreep het niet. Ik snapte niet wat hem bezielde. Zoveel leegte en naar binnen gerichte boosheid zag ik in zijn ogen. Geen enkele compassie voor mij, voor wat we hadden samen. Hij kon het allemaal niet meer aan. Ik zou hem volgens hem nooit met rust laten, hij kon het niet meer en zag geen enkele manier om het nu te laten werken. Zo is hij vertrokken. Hij wil mij echt niet meer zien, het is exact wat er in de zomer ook gebeurde. Plotselinge afstand en niet meer in contact kunnen zijn, door mijn vragen en tranen ervaarde hij teveel druk en dit werd hem teveel. Zo ontzettend zonde, want we hadden zulke mooie dagen en ik ben een heel zorgzaam type en wilde dit hem best aangaan en er voor hem zijn, maar ik wist niet hoe en werd juist onzeker van de hele situatie. Een aantal weken voordat dit gebeurde keken we nog samen naar huizen, om samen te gaan wonen. We waren een vakantie aan het plannen naar Costa Rica, etc, etc.

Ik heb nu anderhalve week niets gehoord en laat het ook maar even zo. Hij is duidelijk geweest. Hij kan mijn emoties niet handelen nu, ik zou heel graag willen aansluiten bij wat hij nodig heeft maar ik begrijp helemaal niet wat er aan de hand is. Ik op zoek naar antwoorden. Hoe kan een persoon met wie je zo verbonden bent, met wie je lange tijd samen in je huis leeft, zo veranderen en onherkenbaar worden?
Mijn vermoeden is dat hij aan depressies lijdt of zelfs bipolaire stemming heeft.
Is er iemand die dit verhaal herkent en mij op weg kan helpen? Mijn vermoeden is dat het enige wat ik kan doen hem met rust laten.

Groetjes en heel erg bedankt!
Antwoord


(17-04-2017, 13:20)lucas0088 schreef: Dankje Gietje! Ik ga mijn best doen!

Hallo Lucas,
Je stelde mij de vraag hoe ik en mijn partner met het fenomeen depressie omgaan. Daar kan ik je helaas niet helpen want ik ben al zes jaar alleen gaand.

Verder vraag je hoe ik nu in mijn vel zit.
Welnu ik vaar vandaag in rustig water en je hoort me dus helemaal niet klagen.
Ik leer steeds beter een depressieve periode in te passen in mijn leven en niet helemaal onderuit te gaan.
Soms zit ik in de fase van "Leren leven met" de depressie. Maar gelukkig steeds vaker zit ik de fase van "Leren leven" en schuift het probleem depressie naar de achtergrond en speelt het geen rol in mijn leven.
Er is dus ook nog hoop Lucas!!!
Antwoord

(Dit bericht is het laatst bewerkt op 17-04-2017, 19:37 door lucas0088.)

(17-04-2017, 18:59)mar schreef: Hoi iedereen,

Ik ben nieuw op dit forum en ben op zoek ben naar informatie en ervaringskennis om de situatie waar ik in zit beter te kunnen begrijpen. Ik hoop dat jullie de tijd willen nemen mijn verhaal te lezen.

Anderhalf jaar geleden ben ik mijn huidige partner tegen gekomen, het klikte meteen en waren heel erg veel samen. Ik voelde wel vanaf het begin dat hij snel wisselde in stemming en dat er momenten waren dat hij niet zo goed in zijn vel zat en dat er ook dagen (of dagdelen) waren waarbij hij niet goed in contact was en in zichzelf gekeerd. Op deze momenten reageerde hij anders op mij en was hij afstandelijk. Deze momenten wisselden zich af met intens mooie momenten, waarbij we de meest leuke dingen deden en plannen maakten voor de toekomst. Omdat ik steeds bleef merken dat hij wisselde in het contact (te omschrijven als momenten van weinig empathie, weinig interesse, somber en ontevreden, zich snel vervelen, etc.) werd ik best wel onzeker, maar hij gaf steeds aan dat het niet aan mij lag en dat onze relatie goed voelde en hij serieus was met mij.
Na een dik half jaar begon hij langzaam steeds minder interesse te tonen. Ik merkte dat aan alles, ik dacht hij heeft er geen zin meer in. Ik zocht de bevestiging die ik nodig had, en voelde mij soms radeloos. Het putte mij helemaal uit. Ik wilde begrijpen wat er in hem omging, wilde er vat op krijgen. Op deze momenten/ soms hele dagen nam hij veel afstand van mij en ging hij letterlijk het contact uit de weg. Omdat ik het niet begreep bleef ik vragen waarom hij dit zo deed en wat er aan de hand was. Hij gaf aan dat hij rust nodig had en had in deze dagen ook veel last van verkoudheid en lichamelijke kwalen. Ook sliep hij veel en was hij snel vermoeid van sociale interacties/situaties. Hij gaf toen ook aan dat hij niet goed tegen sociale druk is opgewassen. Ik begreep toen eigenlijk niet wat hij bedoelde met sociale druk.

Na een paar weken trok dat weer bij en hij gaf aan dat hij niet anders kon dan mij op afstand houden, meer kon of wilde hij er niet over kwijt. Daarna volgden hele mooie en warme maanden. Hij liet blijken hoe gek hij op mij was en we deden veel dingen samen. Toch merkte ik wel de subtiele stemmingswisselingen wat zich uitte in emotionele nabijheid en dan weer afstand. Langzaam zag ik hem weer minder in zijn vel gaan zitten. Hij was erg veel moe en ging interactie vaak uit de weg. Hij vertelde dat hij vooral de momenten tussen werk en naar huis gaan erg lastig vond, dat hij gespannen werd van de straat en van zijn telefoon. Hij begon ook te denken dat anderen hem ‘achterna zaten’ als hij ergens liep. Hij werd echt bang voor interacties. Gaf aan dingen te vergeten, tijd te vergeten en niet meer helder te denken. Hij gaf aan even alleen te willen zijn (we waren zo’n 8 maanden dagelijks samen). Na een paar dagen werd de afstand alleen maar groter, hij zette zijn telefoon uit en als ik probeerde te bellen zette hij zijn telefoon gewoon uit. Ik werd natuurlijk steeds ongeruster. Ik ben toen spontaan langsgegaan en zag hem toen met capuchon over zijn hoofd zitten voor zijn computerscherm (hij keek een film). Hij zag er heel slecht uit en groette mij niet. Hij vroeg zich af waarom ik langsgekomen was. Na een paar vragen te hebben gesteld kwam ik niet veel verder. Hij gaf aan dit niet te willen maar niet anders te kunnen. Hij ging nog wel een paar uur per dag naar zijn werk, hij gaf aan dat als hij dat niet deed hij in een depressie zou zakken (uit eerdere ervaringen was dit gebleken). Zijn houding maakte mij onzeker, hij gaf aan over alles te twijfelen. Toen ik vroeg of hij ook over de relatie twijfelde zei hij ja. Toen brak ik. Ik herkende hem niet meer, hij reageerde zo koud en ongeïnteresseerd. Niets leek hem te deren, mijn tranen leken hem meer tot last te zijn. Hij zei ook dingen als ‘ik kan niet meer leveren’, ‘ik ben helemaal op’. Kennelijk had hij de overtuiging dat hij voor mij moest zorgen en dat hij mij continue moest steunen, dit was naar mijn idee niet hoe onze relatie verliep, maar nu was het wel zijn beeld. Toen ik weer thuis was, stuurde hij ineens een bericht dat hij mijn kant op kwam en dat hij samen film wilde kijken en vooral niet praten. Toen hij er was, zei hij meteen dat hij niet had moeten komen: ‘ik kan dit helemaal niet’ en hij lag op de bank met zijn hoofd onder een deken. We hebben samen geslapen maar de volgende dag ging hij zonder te ontbijten naar huis, hij was helemaal op zei hij. ’s Middags kwam er een berichtje dat hij wat spullen wilde halen en of ik thuis was. Toen hij er was gaf hij aan mij niet meer te trekken en heeft hij een einde aan onze relatie gemaakt. Ik werd zo verdrietig en raakte in paniek. Ik begreep het niet. Ik snapte niet wat hem bezielde. Zoveel leegte en naar binnen gerichte boosheid zag ik in zijn ogen. Geen enkele compassie voor mij, voor wat we hadden samen. Hij kon het allemaal niet meer aan. Ik zou hem volgens hem nooit met rust laten, hij kon het niet meer en zag geen enkele manier om het nu te laten werken. Zo is hij vertrokken. Hij wil mij echt niet meer zien, het is exact wat er in de zomer ook gebeurde. Plotselinge afstand en niet meer in contact kunnen zijn, door mijn vragen en tranen ervaarde hij teveel druk en dit werd hem teveel. Zo ontzettend zonde, want we hadden zulke mooie dagen en ik ben een heel zorgzaam type en wilde dit hem best aangaan en er voor hem zijn, maar ik wist niet hoe en werd juist onzeker van de hele situatie. Een aantal weken voordat dit gebeurde keken we nog samen naar huizen, om samen te gaan wonen. We waren een vakantie aan het plannen naar Costa Rica, etc, etc.

Ik heb nu anderhalve week niets gehoord en laat het ook maar even zo. Hij is duidelijk geweest. Hij kan mijn emoties niet handelen nu, ik zou heel graag willen aansluiten bij wat hij nodig heeft maar ik begrijp helemaal niet wat er aan de hand is. Ik op zoek naar antwoorden. Hoe kan een persoon met wie je zo verbonden bent, met wie je lange tijd samen in je huis leeft, zo veranderen en onherkenbaar worden?
Mijn vermoeden is dat hij aan depressies lijdt of zelfs bipolaire stemming heeft.
Is er iemand die dit verhaal herkent en mij op weg kan helpen? Mijn vermoeden is dat het enige wat ik kan doen hem met rust laten.

Groetjes en heel erg bedankt!

Hoi Mar,

Jouw verhaal klinkt tot bijna in details met de mijne! Als je iets terug leest zie je mijn verhaal in het kort samen gehad. Mijn (ex)vriendin is donderdag ook bij me weggegaan terwijl we het 2 weken terug nog over samenwonen hadden. De leuke tijden voelde echt perfect, terwijl de mindere tijden echt het tegenovergestelde waren. Ze geeft mij nergens de schuld van maar haar depressie beïnvloed haar gedachten zo erg dat ze over alles in haar leven twijfelt en dus ook over ons. Ze heeft mij ook laten weten dat ze rust nodig heeft, dat ik rust nodig heb en dat ze zelf wil zorgen dat ze beter wordt. Ik pas daar op dit moment niet bij volgens haar. 

De symptomen van je vriend komen wel erg overeen met die van een depressie. Het voelt machteloos omdat je weet dat zij/hij niet zichzelf is. Maar soms komt het zo over alsof ze het menen. De depressie meent het maar de persoon zelf niet.

Heeft jouw (ex) vriend al hulp gezocht? Bij een huisarts of psycholoog? Sterkte ermee!

(17-04-2017, 19:03)Bert schreef: Hallo Lucas,
Je stelde mij de vraag hoe ik en mijn partner met het fenomeen depressie omgaan. Daar kan ik je helaas niet helpen want ik ben al zes jaar alleen gaand.

Verder vraag je hoe ik nu in mijn vel zit.
Welnu ik vaar vandaag in rustig water en je hoort me dus helemaal niet klagen.
Ik leer steeds beter een depressieve periode in te passen in mijn leven en niet helemaal onderuit te gaan.
Soms zit ik in de fase van "Leren leven met" de depressie. Maar gelukkig steeds vaker zit ik de fase van "Leren leven" en schuift het probleem depressie naar de achtergrond en speelt het geen rol in mijn leven.
Er is dus ook nog hoop Lucas!!!

Dat is goed om te horen Bert! Dat het ook de goede kant op kan gaan. Ik merkte bij haar ook dat het een stuk beter ging. Ze had alleen een terugval waar we allebei niet zo goed op gerekend hadden. En wisten daar niet mee om te gaan. Ik kan er zelf natuurlijk niet over oordelen maar ik denk inderdaad dat het ermee leren leven een goede stap is om de depressie naar de achtergrond te duwen. Sterkte en bedankt voor de reactie Bert!
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen lucas0088 :   • mar
Antwoord


(17-04-2017, 18:51)Bert schreef: Hallo Gietje,

Dank je wel voor je laatste bijdrage, ik stel het erg op prijs.

Als ik het mis heb moet je het zeggen hoor, maar zou jouw bijdrage ook geschreven kunnen zijn omdat je naast verdrietig ook flink boos bent?

Verder schrijf je dat je vriend zei "Wat je niet hebt gekend kun je ook niet missen".
Je vind het een pijnlijk maar eerlijk antwoord.
Als ik voor mijzelf spreek heb ik dat gebrek aan genegenheid en aandacht ontzettend gemist, maar had het alleen niet in gaten.
Pas de laatste jaren heb ik geleerd welke consequenties dat heeft gehad voor mijn ontwikkeling en leven als volwassene.
Heb jij je wel eens af gevraagd waarom hij geen echte vrienden heeft en zegt niemand nodig te hebben?
Ik had ze ook niet die vrienden, vanaf de lagere school al niet. Geeft te denken niet?

Ik heb momenten dat ik kwaad ben, maar vooral dan op de situatie en eigenlijk zelden op mijn vriend. Dat kan ik eigenlijk niet, boos zijn op hem. Hij heeft me 15 jaar zo goed behandeld, ik kon altijd mezelf zijn. Hij was er altijd voor mij.
De dingen die hij heeft gezegd (harde dingen) neem ik hem eigenlijk niet kwalijk. Ofwel waren ze eerlijk ofwel sprak de depressie. Dat is nu wel soms moeilijk om uit te maken, maar ik hoop dat we nog veel kansen krijgen om te praten. Op die manier lukt het me ook beter om iets te plaatsen.

Het is inderdaad eerlijk als hij zegt dat hij niets kan missen dat hij niet heeft gekend. Nu wordt het hier misschien afgeschilderd alsof hij een slechte jeugd had, maar dat had hij eigenlijk niet. Ik weet alleen dat ik uit een warmer nest kom terwijl er bij ons meer problemen waren. Klinkt misschien dubbel, maar zo was het wel. Bij hen waren er geen problemen omdat er niet gecommuniceerd werd of omdat problemen uit de weg werden gegaan. Zo hoorde ik z'n vader ooit eens zeggen: ik zwijg hier al 25 jaar, nu is het gedaan. Dus dat geeft aan dat zijn pa nooit iets zei, nooit iets inbracht tegen zijn moeder en ik denk dat mijn vriend dacht dat dit 'normaal' is. Daarom bracht hij wellicht ook zelden iets in tegen mij. Terwijl ik wel héél vaak naar zijn mening vroeg. Ik had ook niet het gevoel dat ik zo dominant was. Ik vond ons gelijken, geen ondergeschikten of zo.

Mijn vriend schreef me ooit eens dat hij nog nooit met iemand zo'n klik had gehad, ook niet met een jongen als vriend dan. Hij was ook altijd heel overtuigd van het feit dat ik de vrouw van zijn leven was, maar hij lijkt dit beeld beetje bij beetje verloren te zijn. Soms heb ik het daar moeilijk mee omdat ik mezelf daar deels schuldig voor acht, maar het zou even goed kunnen dat het vooral de depressie was die zijn gevoel wegnam.

Je merkt het, er zijn nog heel veel vragen en ik hoop echt dat ze beetje bij beetje uitgepraat kunnen worden. Mijn vriend had naast ik niet echt iemand nodig omdat hij niet snel dingen besprak. Ik vond dat niet echt vreemd, want niet iedereen is zo'n spraakwaterval als ik. En ik merk dat er wel meerdere mannen in mijn omgeving geen 'echte' vrienden hebben. Maar wat wel typisch is: mijn vriend was door iedereen graag gezien. Iedereen vond het altijd heel erg fijn als hij er bij was. Hij kende ook iedereen en sprak met iedereen. Maar zoals ik zei, dat was meestal niet echt diepgaand. Hij legt zichzelf nu eenmaal niet makkelijk bloot en ik weet niet of dat gezien de situatie zal veranderen... Als je hoort hoe er over zijn situatie wordt gesproken binnen het gezin... Gewoon niet é. Het wordt gewoon doodgezwegen... Vind ik zo vreemd. Toont ook weinig betrokkenheid vanuit zijn ouders en zus vind ik. Maar had eerlijk gezegd niet anders verwacht. 

Ik ben toch blij dat hij vorige vrijdag heel eerlijk bij mij was. Dat is toch een teken dat hij mij nog vertrouwt en dat hij zichzelf toch opnieuw wat bloot wil geven... We blijven hopen op meerdere lichtpuntjes...
Antwoord


(17-04-2017, 18:59)mar schreef: Hoi iedereen,

Ik ben nieuw op dit forum en ben op zoek ben naar informatie en ervaringskennis om de situatie waar ik in zit beter te kunnen begrijpen. Ik hoop dat jullie de tijd willen nemen mijn verhaal te lezen.

Anderhalf jaar geleden ben ik mijn huidige partner tegen gekomen, het klikte meteen en waren heel erg veel samen. Ik voelde wel vanaf het begin dat hij snel wisselde in stemming en dat er momenten waren dat hij niet zo goed in zijn vel zat en dat er ook dagen (of dagdelen) waren waarbij hij niet goed in contact was en in zichzelf gekeerd. Op deze momenten reageerde hij anders op mij en was hij afstandelijk. Deze momenten wisselden zich af met intens mooie momenten, waarbij we de meest leuke dingen deden en plannen maakten voor de toekomst. Omdat ik steeds bleef merken dat hij wisselde in het contact (te omschrijven als momenten van weinig empathie, weinig interesse, somber en ontevreden, zich snel vervelen, etc.) werd ik best wel onzeker, maar hij gaf steeds aan dat het niet aan mij lag en dat onze relatie goed voelde en hij serieus was met mij.
Na een dik half jaar begon hij langzaam steeds minder interesse te tonen. Ik merkte dat aan alles, ik dacht hij heeft er geen zin meer in. Ik zocht de bevestiging die ik nodig had, en voelde mij soms radeloos. Het putte mij helemaal uit. Ik wilde begrijpen wat er in hem omging, wilde er vat op krijgen. Op deze momenten/ soms hele dagen nam hij veel afstand van mij en ging hij letterlijk het contact uit de weg. Omdat ik het niet begreep bleef ik vragen waarom hij dit zo deed en wat er aan de hand was. Hij gaf aan dat hij rust nodig had en had in deze dagen ook veel last van verkoudheid en lichamelijke kwalen. Ook sliep hij veel en was hij snel vermoeid van sociale interacties/situaties. Hij gaf toen ook aan dat hij niet goed tegen sociale druk is opgewassen. Ik begreep toen eigenlijk niet wat hij bedoelde met sociale druk.

Na een paar weken trok dat weer bij en hij gaf aan dat hij niet anders kon dan mij op afstand houden, meer kon of wilde hij er niet over kwijt. Daarna volgden hele mooie en warme maanden. Hij liet blijken hoe gek hij op mij was en we deden veel dingen samen. Toch merkte ik wel de subtiele stemmingswisselingen wat zich uitte in emotionele nabijheid en dan weer afstand. Langzaam zag ik hem weer minder in zijn vel gaan zitten. Hij was erg veel moe en ging interactie vaak uit de weg. Hij vertelde dat hij vooral de momenten tussen werk en naar huis gaan erg lastig vond, dat hij gespannen werd van de straat en van zijn telefoon. Hij begon ook te denken dat anderen hem ‘achterna zaten’ als hij ergens liep. Hij werd echt bang voor interacties. Gaf aan dingen te vergeten, tijd te vergeten en niet meer helder te denken. Hij gaf aan even alleen te willen zijn (we waren zo’n 8 maanden dagelijks samen). Na een paar dagen werd de afstand alleen maar groter, hij zette zijn telefoon uit en als ik probeerde te bellen zette hij zijn telefoon gewoon uit. Ik werd natuurlijk steeds ongeruster. Ik ben toen spontaan langsgegaan en zag hem toen met capuchon over zijn hoofd zitten voor zijn computerscherm (hij keek een film). Hij zag er heel slecht uit en groette mij niet. Hij vroeg zich af waarom ik langsgekomen was. Na een paar vragen te hebben gesteld kwam ik niet veel verder. Hij gaf aan dit niet te willen maar niet anders te kunnen. Hij ging nog wel een paar uur per dag naar zijn werk, hij gaf aan dat als hij dat niet deed hij in een depressie zou zakken (uit eerdere ervaringen was dit gebleken). Zijn houding maakte mij onzeker, hij gaf aan over alles te twijfelen. Toen ik vroeg of hij ook over de relatie twijfelde zei hij ja. Toen brak ik. Ik herkende hem niet meer, hij reageerde zo koud en ongeïnteresseerd. Niets leek hem te deren, mijn tranen leken hem meer tot last te zijn. Hij zei ook dingen als ‘ik kan niet meer leveren’, ‘ik ben helemaal op’. Kennelijk had hij de overtuiging dat hij voor mij moest zorgen en dat hij mij continue moest steunen, dit was naar mijn idee niet hoe onze relatie verliep, maar nu was het wel zijn beeld. Toen ik weer thuis was, stuurde hij ineens een bericht dat hij mijn kant op kwam en dat hij samen film wilde kijken en vooral niet praten. Toen hij er was, zei hij meteen dat hij niet had moeten komen: ‘ik kan dit helemaal niet’ en hij lag op de bank met zijn hoofd onder een deken. We hebben samen geslapen maar de volgende dag ging hij zonder te ontbijten naar huis, hij was helemaal op zei hij. ’s Middags kwam er een berichtje dat hij wat spullen wilde halen en of ik thuis was. Toen hij er was gaf hij aan mij niet meer te trekken en heeft hij een einde aan onze relatie gemaakt. Ik werd zo verdrietig en raakte in paniek. Ik begreep het niet. Ik snapte niet wat hem bezielde. Zoveel leegte en naar binnen gerichte boosheid zag ik in zijn ogen. Geen enkele compassie voor mij, voor wat we hadden samen. Hij kon het allemaal niet meer aan. Ik zou hem volgens hem nooit met rust laten, hij kon het niet meer en zag geen enkele manier om het nu te laten werken. Zo is hij vertrokken. Hij wil mij echt niet meer zien, het is exact wat er in de zomer ook gebeurde. Plotselinge afstand en niet meer in contact kunnen zijn, door mijn vragen en tranen ervaarde hij teveel druk en dit werd hem teveel. Zo ontzettend zonde, want we hadden zulke mooie dagen en ik ben een heel zorgzaam type en wilde dit hem best aangaan en er voor hem zijn, maar ik wist niet hoe en werd juist onzeker van de hele situatie. Een aantal weken voordat dit gebeurde keken we nog samen naar huizen, om samen te gaan wonen. We waren een vakantie aan het plannen naar Costa Rica, etc, etc.

Ik heb nu anderhalve week niets gehoord en laat het ook maar even zo. Hij is duidelijk geweest. Hij kan mijn emoties niet handelen nu, ik zou heel graag willen aansluiten bij wat hij nodig heeft maar ik begrijp helemaal niet wat er aan de hand is. Ik op zoek naar antwoorden. Hoe kan een persoon met wie je zo verbonden bent, met wie je lange tijd samen in je huis leeft, zo veranderen en onherkenbaar worden?
Mijn vermoeden is dat hij aan depressies lijdt of zelfs bipolaire stemming heeft.
Is er iemand die dit verhaal herkent en mij op weg kan helpen? Mijn vermoeden is dat het enige wat ik kan doen hem met rust laten.

Groetjes en heel erg bedankt!

Wat erg, Mar. Welkom hier, trouwens... Ik zit al meer dan een jaar in een situatie zoals jij die omschrijft en jij en ik zijn niet de enige hier. Ik heb het ook heel moeilijk gehad met het feit dat mijn vriend plots zo afstandelijk kon doen, zo koel,... maar het kan wel degelijk. Dit ligt echt niet aan jou. Ik heb zo vaak aan mezelf getwijfeld. Ik wilde er ook voor hem zijn, maar niets leek te helpen. Hij trok na meer dan 15 jaar samen terug naar zijn ouders. Hij wilde rust, hij kwam terug als hij zou genezen zijn. Maar een week later wist hij me te vertellen dat hij nooit meer terug kwam. En er was geen enkele emotie. We hadden meer dan drie jaar een huis verbouwd, woonden al zes jaar samen. Waren dus al 15 jaar samen. En niets leek hem nog te deren. Bij de notaris (voor het voorakkoord voor de verkoop van het huis) zat ik kapot, gebroken, hij leek van een andere wereld te komen of op een andere wereld te zitten. Zo onwerkelijk en als je het niet zelf hebt meegemaakt, dan kun je het je niet voorstellen. Heel erg triest, maar weinig dat je er kunt aan doen. Het is aan je partner om tot inzichten te komen, jij kunt alleen in de buurt blijven. En daarmee wil ik zeggen: af en toe laten weten dat je er voor hem bent... Meer kun je niet doen vrees ik. En goed voor jezelf zorgen want in zo'n periode is dat al moeilijk genoeg.

Sterkte!
Antwoord


(17-04-2017, 19:28)lucas0088 schreef: Hoi lucas0088,

Heel erg bedankt voor je reactie. Ik ga je eerdere verhaal teruglezen. Ik heb zelf ook het vermoeden dat dit een depressie kan zijn. Het gekke is dat ik zelf therapeut ben in de GGZ, maar dat ik mijn eigen ervaring nu niet kon plaatsen. Ik had wel al langer het idee dat er iets aan de hand was rondom stemming. Vooral omdat hij zo snel wisselde tussen stemmingen, veel moe was en ook vaak sprak over het wonen in een warm land en weg van hier.

Ik heb niet de indruk dat hij zelf weet wat er aan de hand is, het laatste wat ik weet is dat hij naar de huisarts is geweest en daar zo'n vier dimensionale klachtenlijst moest invullen en dat hij hoog scoorde op angst en distress. Ik hoop dat hij het daar niet bij laat. Ik denk dat het klopt wat jij zegt: zijn gedachten zijn zo negatief dat die zijn handelen beïnvloeden. Ik herken hem niet meer. Omdat ik een zorgzaam type ben en graag wil ondersteunen is dit zo killing, maar ik zoek nu geen contact want ik kan niks voor hem doen. Hij moet hier eerst een beetje uit komen.

Hoe laat jij merken dat je er voor haar bent?




Hoi Mar,

Jouw verhaal klinkt tot bijna in details met de mijne! Als je iets terug leest zie je mijn verhaal in het kort samen gehad. Mijn (ex)vriendin is donderdag ook bij me weggegaan terwijl we het 2 weken terug nog over samenwonen hadden. De leuke tijden voelde echt perfect, terwijl de mindere tijden echt het tegenovergestelde waren. Ze geeft mij nergens de schuld van maar haar depressie beïnvloed haar gedachten zo erg dat ze over alles in haar leven twijfelt en dus ook over ons. Ze heeft mij ook laten weten dat ze rust nodig heeft, dat ik rust nodig heb en dat ze zelf wil zorgen dat ze beter wordt. Ik pas daar op dit moment niet bij volgens haar. 

De symptomen van je vriend komen wel erg overeen met die van een depressie. Het voelt machteloos omdat je weet dat zij/hij niet zichzelf is. Maar soms komt het zo over alsof ze het menen. De depressie meent het maar de persoon zelf niet.

Heeft jouw (ex) vriend al hulp gezocht? Bij een huisarts of psycholoog? Sterkte ermee!





Dat is goed om te horen Bert! Dat het ook de goede kant op kan gaan. Ik merkte bij haar ook dat het een stuk beter ging. Ze had alleen een terugval waar we allebei niet zo goed op gerekend hadden. En wisten daar niet mee om te gaan. Ik kan er zelf natuurlijk niet over oordelen maar ik denk inderdaad dat het ermee leren leven een goede stap is om de depressie naar de achtergrond te duwen. Sterkte en bedankt voor de reactie Bert!
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen mar :   • Missrush
Antwoord


Hoi Mar,

Ik begrijp precies hoe je je voelt. Voor mij is het ook nog geen week geleden dat ze weg is gegaan dus echt tips kan ik je nog niet geven. Gietje heeft mij tips gegeven om in ieder geval te laten weten dat je er bent, maar verder mijn vriendin het contact laten zoeken met mij. Ik heb haar vrijdag nog een bericht gestuurd met wat ik voor de voel en dat ze nooit alleen hoeft te zijn. Meer kan ik op dit moment gewoon niet doen. Ik heb voor mijzelf voorgenomen om haar 1x per week een berichtje te sturen om te vragen hoe het is en dat ik er nog altijd ben.

Ik ben ook een zorgzaam type en het voelt echt machteloos op dit moment. Vooral het idee dat ze verder bijna niemand om zich heen heeft op dit moment vind ik een moeilijke gedachte.

Ik moet wel eerlijk zeggen dat ik merk dat ik zelf ook even rust nodig had. Ik heb veel geslapen de afgelopen dagen en merk dat ik ondanks alles wat meer energie heb. Het helpt ook om hier verschillende verhalen te lezen die zoveel overeenkomen met mijn verhaal. Hierdoor twijfel ik een stuk minder aan mijzelf. 

Wat Gietje al zei, veel afleiding zoeken bij vrienden en dingen doen die je leuk vind. 

Sterkte!
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen lucas0088 :   • Da.Ve
Antwoord


@ Mar en Lucas, jullie verhalen lijken enorm op die van mij. En ook hier iemand die in de zorg werkt en dus graag voor mijn inmiddels ex-vriend wilde zorgen. Wij zijn inmiddels een week officieel uit elkaar, maar hadden eigenlijk al langer weinig tot geen contact. Ook hij sloot zich erg van mij af en hoe harder ik ging trekken hoe afstandelijker hij werd. Ik heb veel gesprekken gevoerd met veel mensen uit mijn omgeving de afgelopen weken en ben nu tot een aantal conclusies gekomen.

Je kan ze niet helpen! Je kan er voor iemand zijn, maar probeer voor jezelf echt afstand te nemen van de relatie. Als je er zo midden in zit kun je zelf ook niet meer helder kijken en het kost je enorm veel energie! Inderdaad, laat eens in de week weten dat je er nog voor ze bent, maar verlies jezelf er niet in. Zij moeten echt zelf zorgen dat ze beter worden, en als het meant to be is, dan is dat over een aantal maanden ook nog zo en dan kan je samen een veel betere start maken. Zorg dat je zelf de sterke persoon bent die je altijd bent geweest en dat je trots kan zijn op wie jij bent. Neem je eigen rust en doe inderdaad voor jezelf leuke dingen.

Zoek steun bij je eigen omgeving. Ze zullen je situatie niet altijd begrijpen, maar ik heb gemerkt dat het advies van een buitenstaander echt kan helpen. Iemand die van een afstand kijkt wat er gebeurt terwijl jij er midden in zit en blind bent voor je eigen behoeftes in je poging voor een ander te zorgen. Dit zijn de mensen die in deze moeilijke periode ook een beetje voor jou willen zorgen en laat dat alsjeblieft gebeuren! Ook jij hebt een beetje zorg en liefde nodig en zal dit waarschijnlijk niet van je partner krijgen gedurende de depressie.

Besef dat ondanks dat iemand depressief is, dat je niet alles hoeft te accepteren. Het zijn allemaal volwassen mensen, die ziek zijn, maar ook nog steeds hun eigen verantwoording moeten dragen. Niet alles wat ze doen of zeggen is goed te praten onder het mom van de depressie. Niet de waarheid vertellen is niet oké en totaal geen rekening met jou houden is ook niet oké. Jij  bent ook een mens en ondanks dat ze ziek zijn hebben ze je met respect te behandelen. Het hoeft niet altijd even liefdevol als ze dat niet kunnen, maar respect is een basis die je ook moet hanteren als je ziek bent. Tenminste, dat vind ik. Ik kom er nu achter dat mijn ex-vriend over sommige dingen niet de waarheid heeft verteld om moeilijke gesprekken en discussies uit de weg te gaan, omdat hij hier geen energie voor had. Ik voel me hier erg door gekwetst en ben bang dat deze karaktertrekken dieper zitten dan de depressie. Een volwassen gesprek had hij namelijk ook gewoon aan kunnen gaan.

Ik klink misschien een beetje fel en ik wil zeker niemand voor het hoofd stoten die zelf met een depressie te maken heeft gehad. Maar ik, en ook anderen op dit forum denk ik, weten dat een depressie van een partner ook voor jezelf enorm zwaar is. Het is bewezen dat een partner van een depressief persoon zelf ook een verhoogde kans heeft om depressief te worden. Ik ben zelf de hele afgelopen week of aan het slapen of aan het huilen geweest en dit kan niet de bedoeling zijn. Ik was zo enorm uitgeput van het op mijn tenen lopen en zorgen maken over mijn ex. Echt, zorg voor jezelf. Ik kan het niet vaak genoeg zeggen!

En onthoud ook: liefdesverdriet is heel zwaar en heel naar om doorheen te moeten, maar ook dat gaat weer voorbij. Dus vraag jezelf goed af of het je waard is om misschien nog een jaar of 2 jaar of soms zelfs levenslang je depressieve partner proberen bij te staan die misschien wel nooit meer de oude persoon zal worden. Ik moedig niemand aan om je partner in de steek te laten en ik begrijp het ook heel goed als je er voor kiest om bij iemand te blijven, dat zou ik ook ervoor over hebben gehad. Achteraf denk ik alleen dat ook ik misschien wel niet de capaciteit had gehad om dit nog veel langer te doen. Niet iedere persoon kan even goed bij zichzelf blijven en hiermee omgaan. Het is oké als je dat wel kunt, maar het is ook oké als je voor jezelf beslist dat je dat niet kunt.

Sterkte!
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Mijn energie is op Started by 10675
2 Replies - 99 Views
08-03-2024, 10:42
Laatste bericht: Tazz
01-02-2024, 00:15
Laatste bericht: don't know
31-01-2024, 11:10
Laatste bericht: Nicje
21-12-2023, 19:36
Laatste bericht: Mabel
28-05-2023, 19:27
Laatste bericht: Edelsteentje
28-03-2023, 08:44
Laatste bericht: Suuz
15-01-2023, 23:34
Laatste bericht: Simba
  Een depri partner als vrouw Started by Marijn
5 Replies - 1,949 Views
23-11-2022, 21:34
Laatste bericht: Anoniem2022
  Partner verstoot mij Started by Vidiyo
2 Replies - 691 Views
22-10-2022, 17:36
Laatste bericht: Fae
  Depressief door je relatie? Started by Anoniemm
8 Replies - 1,359 Views
10-08-2022, 08:13
Laatste bericht: Anoniemm



Gebruikers die dit topic lezen:
4 gast(en)