Register or login to view the content
Toch wel een klein lichtpuntje hoor Gietje! Ik wil je geen valse hoop geven natuurlijk maar met kleine lichtpuntjes begint het wel. Hopelijk ook voor jou...
Ik noemde die lichtpuntjes 'bedeltjes' die ik denkbeeldig aan een armbandje reeg om ze te koesteren. Ik duim voor je!

Gisteren met alle kids gegeten, was gezellig maar wel behoorlijk druk. Mijn vriend zei dan ook bij vertrek dat hij lekker gegeten had maar dat het voor hem wat te onrustig was. Dat vind ik lastig merk ik. Ergens zit dan nog de angst dat hij weer een stapje terug doet en zich bedenkt qua weekje meegaan op vakantie. Zoals Positiva eerder ook opmerkte; helemaal vanzelfsprekend zijn de dingen gewoon niet meer.

Ik heb echt nog het nodige te wensen maar blijf me verder vooral verbazen over de voortdurend stijgende lijn waar ik zoooo lang - een paar jaar nota bene - op gewacht heb!!

Het is niet te bevatten wat er allemaal gebeurd is en hoe ver hij zich op enig moment van mij verwijderd heeft. En ergens zo vanzelfsprekend dat hij nu ook weer zo nabij is (maar nog niet zo nabij als ik graag wil). Ik zie en voel zijn liefde maar hij spreekt dat (nog) niet letterlijk naar me uit. En kunnen we op enig moment praten over alle gebeurtenissen en de pijn die daarmee gepaard ging? Ik durf het nu nog niet aan in ieder geval...
Register or login to view the content

Hallo Bert (maar anderen, lees gerust mee want ik heb misschien een sprankeltje hoop!!)

Ik wil ook even tijd maken om op jouw reactie te reageren. Het is echt heel erg fijn om het eens van de andere kant te horen. Want hoe vaak ik ook dingen over depressie lees, ik vind dat er echt nog wel hiaten zijn in de boeken die rond dit onderwerp op de markt zijn. Of is het gewoon onze lokale bieb die niet genoeg inkoopt, dat kan ook. Sommige boeken zijn voor mij te theoretisch, andere dan weer te sensatiegericht. Ik vind het eigenlijk fijner om met mensen te communiceren in plaats van altijd maar te lezen. Dan kun je immers geen vragen stellen als je ergens mee zit.

En laat dat nu wel iets zijn waar ik heel lang mee zat, met heel veel vragen. Nu heb ik dat - wellicht door de maanden die al verstreken zijn - een pak minder. Dat versta ik nu onder mijn loslaten. Ik probeer minder vragen te stellen, minder na te denken over het verleden en ook minder stil te staan bij de toekomst. Wat op mijn pad moet komen, zal er komen, daar willen mensen mij van overtuigen en ze hebben wellicht gelijk. Zoals zovelen mij ook gezegd hebben: als je relatie voorbestemd is, dan komt het nog goed. Hoe klein de kans nu ook is. 

Wat jouw situatie betreft: dat hoor ik wel vaker, dat je jezelf schuldig voelt voor de pijn van je partner. Ik snap dat dit zwaar is, maar ik vind het crue gesteld ook wat logisch. Want moest de depressie er niet geweest zijn, dan was de ellende er ook niet. Wat natuurlijk niet zegt dat jullie er voor kiezen! Maar mijn vriend heeft het nooit zo verwoord. Wel toen hij hier nog was, niet meer toen hij vertrok en er daarna helemaal klaar mee was. Maar ik denk eerlijk gezegd dat hij alles doet om er boven op te komen (zonder mij). Zo lijkt het althans. En hij bedoelt dat niet slecht, ik denk dat het zijn afweermechanisme is. Ik weet niet precies hoe ik het moet omschrijven. Van de eerste week dat ik weg was heb ik neergeschreven: hij denkt dat zijn problemen van de baan zijn omdat hij mij verlaten heeft, maar het probleem zit bij zichzelf. Zo lang hij dat niet ziet, kan er nooit nog sprake zijn van een relatie. Ik heb hem ook eens gevraagd of hij zich niet schuldig voelt en hij zei toen: niet meer. Wat wel degelijk een 'bekentenis' is dat hij zich schuldig voelde ten opzichte van mij. Het is niet omdat je het niet naar iemand verwoordt, dat het er niet is.

Wat mijn situatie betreft merk ik sinds vrijdag een andere dynamiek. Het maakt me lichtjes euforisch en dat is misschien volledig misplaatst, maar ik weet niet waar het gevoel vandaan komt. Ik heb het gevoel dat het allemaal goed komt. Ben ik naïef of kan ik vertrouwen op mijn gevoel, ik weet het niet. Ik ben dan ook niet de meest stabiele persoon voor het ogenblik. Maar ik moet wel zeggen dat mijn gevoel me eigenlijk nog niet vaak in de steek heeft gelaten. Zo heb ik altijd het gevoel gehad dat er hier iets mis zou lopen... van een understatement gesproken...

Wat er vrijdag is gebeurd... de post van mijn vriend komt hier nog altijd toe aangezien zijn domicilie hier nog staat. Die moet hier blijven tot mei 2018, anders moet hij een serieuze boete betalen (omdat hij dan pas drie jaar hier zou wonen). Dat wil natuurlijk zeggen dat ik moet laten weten wanneer er post is. Vroeger waren dit verschrikkelijke momenten met veel tranen en zo en dus heb ik vaak voorgesteld om zijn brieven in zijn bus door iemand te laten deponeren. Ik zou dat zelf niet kunnen want ik kan daar niet voor de deur gaan staan (dan had ik maanden het gevoel dat mijn knieën het zouden begeven), maar dat wil hij dus niet. Hij stond er altijd op om de post zelf te komen halen. 

Omdat ik de laatste weken echt wat rust wilde en dat dit misschien wel beter was door hem even niet te zien, had ik de laatste weken echt geen contact gezocht. Tot er een brief van de politie in de bus viel. Hij werd vorige week maandag geflitst en ik kon dus niet wachten om hem dat te laten weten aangezien boetes hier binnen de twee weken betaald moeten worden. Dus maandag heb ik mijn vriend een bericht gestuurd dat ik een boete in de bus had gekregen en we stuurden een paar keer over en weer. Hij wilde weten om welk bedrag het ging,...
Ik stuurde hem dat hij er maar eens moest omkomen en dat hij dan maar meteen alle post moest meedoen want er lag hier nog wel wat. Ik had het hem eerder (voor die boete) al gevraagd, maar ik had hem niet gehoord of gezien.


Na maandag hoorde ik niets meer, maar vrijdag kreeg ik plots een bericht: kan ik straks langskomen, heb een dagje vrijaf. Stilaan ben ik goed in van die hele korte berichten terugsturen en heb hem laten weten dat ik niet thuis was, maar dat ik zou sturen als ik dat wel was.
Hij is hier rond 15u30 toegekomen en hij gaf me meteen een kus. Op de wang wel te verstaan, zoals een vriend. Maar dat was toch al iets anders dan de vorige keren. Hij leek me ook net iets meer op zijn gemak en ik had mezelf voorgenomen om niet al te veel vragen te stellen en het rustig te houden (en vooral mijn tranen bedwingen was de innerlijke boodschap ). We hadden het over van alles en lachten samen. Dat vind ik altijd een fijn gegeven. Er waren geen stiltes, het ging als vanzelf. Zoals het altijd is geweest. Tot hij plots iets vroeg wat mij weer triggerde en waarbij er tranen kwamen. Normaal is de situatie dan heel raar. Ik wil dan getroost worden, maar dat komt dan niet en dan voel ik me nog slechter,... Maar nu streelde hij me zonder nadenken. Direct toen de tranen er kwamen, streelde hij gewoon even over mijn been. Ik wilde daarmee genoegen nemen, maar heb hem toch nog om een knuffel gevraagd. Dat liet hij toe. Hij zegt niet volmondig ja, maar hij doet het. Op zich mocht ik dat niet gevraagd hebben (of heb ik het gevoel dat ik dat beter niet doe), maar het was sterker dan mezelf. We hebben niet alleen over koetjes en kalfjes gepraat, het ging ook echt over te 'toestand'. Hij heeft helemaal niet gezegd dat hij me terug wil, maar alles leek terug zo anders. Normaler, zachtaardiger, respectvoller, minder koel, minder afstandelijk.

Hij zei me dat hij twee weken terug weer een serieuze dip had gekend. Toen ik vroeg met wie hij daarover had gepraat zei hij: met niemand. Ik vind dat zo erg. Ik ben er voor hem, maar hij neemt geen contact met me op. Ik begrijp het ook wel, maar ik vind het niet oké dat hij er met niemand over praat. Maar hij zegt dat hij ermee om kan. Dat hij door die depressie (al neemt hij dat woord niet in de mond) heeft geleerd om stil te staan bij zichzelf. Om zichzelf niet steevast voorbij te lopen. En dat vind ik eigenlijk meer dan oké. Ik zag het gebeuren onder mijn ogen - dat hij zichzelf voorbij liep - maar ik kreeg het niet aan zijn verstand dat het anders kan, anders moet. Dat hij dat nu leert, kan hem alleen maar ten goede komen (in zijn latere leven). En uiteraard hoop ik dat het ons leven nog wordt. De dip weet hij aan het feit dat de medicatie steeds verder uitwerkt. En dat zal wel kloppen. Hij is nu al een tijdje gestopt, maar blijkbaar duurt het wel een maand of zo tegen dat alle medicatie uit je bloed is verdwenen.

Ik vroeg hoe het nu gaat zonder medicatie en hij vindt het wel oké. Ook heb ik gevraagd of hij geen spijt heeft van al dat medicatiegebruik. Hij gaf aan dat hij wellicht alles en iedereen kapot had gemaakt. Hij heeft dus de indruk dat zijn pieken werden afgevlakt want hij ging alles en iedereen pijn doen denkt hij nu. Heb hem gevraagd of hij dan zichzelf ook pijn ging doen en dan zei hij van niet. Maar dus niet alleen mij, maar ook zijn ouders en zo. Hij had wellicht heel veel meer kapot gemaakt zegt hij... Het moet dus zijn dat hij ook serieus wat heeft nagedacht de laatste tijd. Wat ook niet zo leek een tijd terug.

Hij vroeg ook echt naar bepaalde dingen over mij. Hoe het met mijn psoriasis is (waar ik nooit last van had tot een maand of twee terug...), hoe het bij de psycholoog was geweest,... Hij wist zelfs nog haar naam. Ik heb er zeker aan gedacht zei hij. hij wist zelfs nog de dag. Dat vind ik een hele sterke vooruitgang. Anders wist hij na een paar dagen echt niet meer waar wij over gesproken hadden. De dag zelf had hij eraan gedacht zei hij en hij had ook getwijfeld om te sturen, maar had dat niet gedaan. Hij is zo bang dat ik weer valse hoop zou krijgen en dat wil hij me niet aandoen. Ik heb hem gezegd dat ik het fijn zou vinden dat hij me gewoon zou sturen op zo'n moment. Omdat ik alle steun kan gebruiken én omdat we altijd zoveel steun aan elkaar hebben gehad. Daar kan hij dan absoluut niet volmondig ja op antwoorden. Echt iets goeds over onze relatie zeggen, dat lukt hem nog niet.

Maar hij liet wel vallen dat hij me verschrikkelijk veel zeer heeft gedaan en dat is ook iets wat nieuw is. Hij vindt eigenlijk anders van niet. Hij vindt dat hij het heel proper heeft aangepakt. Maar hij zegt wel nog altijd dat hij niets bewust heeft gedaan. Dat hij helemaal niet van plan was om mij te verlaten...

Hoe het nu verder moet. Ik denk dat ik nog steeds geduld moet hebben. Ik wil er nog altijd voor hem zijn, zolang ik nog de kracht vind. Hij gaf trouwens ook nog aan dat hij zich verschrikkelijk alleen voelt. En dan hebben we ook daarover gepraat. Het jammere is dat hij eigenlijk geen echte vrienden heeft. Ik heb hem gezegd dat ik ook dagen heb dat ik me ellendig voel en dan weer dagen dat ik er beter tegen kan. Zo is het ook bij hem. Heel veel begrip, heel veel herkenning. het doet iets met mij, dat we ondanks alles, nog altijd op dezelfde golflengte zitten. Hopelijk ziet hij dat ooit terug. Maar hij verwachtte dus dat er mensen hem zouden bellen. Om te vragen om iets samen te doen. Maar toen heb ik hem gezegd: Wie heb jij gebeld in de afgelopen 15 jaar? Ja, ook niet echt iemand zei hij... Tjah... dat is ook de waarheid. Hij had niemand nodig zei hij altijd. Terwijl ik altijd zei: neem eens contact op met die of ga eens langs bij je ouders, laten we eens iets leuks doen met je zus,... Hij is duidelijk heel erg hard aan zichzelf aan het werken en we zien wel waar het schip strandt... Ik blijf hoop koesteren.
En na ons gesprek vond hij plots een foto van mij en twee vriendinnen leuk op Facebook. Terwijl hij al een jaar nooit nog iets had geliket bij mij... Licht euforisch dus... terecht of niet, ik weet het niet .

Hallo grietje,

Fijn om te horen dat het contact tussen jullie wat meer ontspannen is.

Ik moet wel zeggen dat ik een deel van jouw reactie op mijn antwoord wat misplaatst vind.
Wat jouw situatie betreft: dat hoor ik wel vaker, dat je jezelf schuldig voelt voor de pijn van je partner. Ik snap dat dit zwaar is, maar ik vind het crue gesteld ook wat logisch. Want moest de depressie er niet geweest zijn, dan was de ellende er ook niet. Wat natuurlijk niet zegt dat jullie er voor kiezen!
Misschien ben ik nog wat gevoelig op dit punt maar ik vind je reactie te kort door de bocht. Ik vertel je een behoorlijk persoonlijk verhaal en je zegt dat hoor ik wel vaker. Verder Grietje is aan een depressie niemand schuldig. Tenslotte zeg je "dat jullie er niet voor kiezen". Ik vertel je iets persoonlijks en ik ben niet jullie ik ben Bert. Jullie, de mens met depressie bestaat niet, hooguit komen er wat symptomen overeen.
Ik vind dat je daar voorzichtig mee moet zijn.

Hallo grietje,

Fijn om te horen dat het contact tussen jullie wat meer ontspannen is.

Ik moet wel zeggen dat ik een deel van jouw reactie op mijn antwoord wat misplaatst vind.
Wat jouw situatie betreft: dat hoor ik wel vaker, dat je jezelf schuldig voelt voor de pijn van je partner. Ik snap dat dit zwaar is, maar ik vind het crue gesteld ook wat logisch. Want moest de depressie er niet geweest zijn, dan was de ellende er ook niet. Wat natuurlijk niet zegt dat jullie er voor kiezen!
Misschien ben ik nog wat gevoelig op dit punt maar ik vind je reactie te kort door de bocht. Ik vertel je een behoorlijk persoonlijk verhaal en je zegt dat hoor ik wel vaker. Verder Grietje is aan een depressie niemand schuldig. Tenslotte zeg je "dat jullie er niet voor kiezen". Ik vertel je iets persoonlijks en ik ben niet jullie ik ben Bert. Jullie, de mens met depressie bestaat niet, hooguit komen er wat symptomen overeen.
Ik vind dat je daar voorzichtig mee moet zijn.

Wist dat, toen ik het typte, het misschien harder over kwam dan ik wilde zeggen. En inderdaad veel te kort door de bocht. Maar ik was bang dat ik ook daarover nog eens vijf alinea's zou typen en vond mijn post al lang genoeg . Ik heb soms de indruk dat ik te veel plaats op dit forum inneem...
Wat ik precies bedoel met: dat hoor ik wel vaker, is het volgende. Heel veel partners van mensen met een depressie hebben een vriend of vriendin die zegt dat ze geen 'goede partij' zijn. Ik heb dat al heel vaak gehoord en ook hier werd dat al vaak omschreven. De persoon met de depressie trekt zich dus los van zijn of haar partner omdat ze vinden dat ze niet de juiste persoon zijn op dat moment. Omdat ze vinden dat ze hun partner pijn doen, omdat ze niet kunnen geven wat ze zouden willen geven,... Zo wordt het toch vaak omschreven.
Als mijn partner het hier zo had omschreven, dan had ik het misschien een klein tikkeltje minder zwaar gehad. Begrijp me niet verkeerd, maar ik heb zoiets nooit van mijn partner gehoord. Integendeel. Ik was de oorzaak van zijn depressie, ik was er niet geweest voor hem, ik zei wel dat ik hem graag zag, maar hij voelde dat niet,... Hij kwam dus heel hard uit de hoek terwijl het anders zou zijn als hij had gezegd: Ik kan nu niet bij je zijn omdat ik mezelf niet ben of ik vind niet dat ik jouw vriend kan zijn op dit moment.
Ik minimaliseer dus helemaal niet wat je zegt, ik heb er alleen heel lang mee gewrongen gezeten dat mijn vriend dat niet zei, terwijl het bij anderen wel heel vaak voorkwam. Ik heb me dan ook lang afgevraagd of mijn vriend wel degelijk depressief was. Op den duur ben je van niks nog zeker. En ik hoorde dan ook heel vaak in mijn omgeving: die jongen is niet ziek, hij wilde gewoon van jou af...

Snap je waar ik naartoe wil? Mijn moeder zei me ooit tijdens die helse periode: Je denkt er toch niet aan om P te verlaten? Hij kan er toch niet aan doen dat hij ziek is. En dat was ook zo. Niemand kiest voor die rotziekte, dat weet ik. Ik was gewoon heel erg op, terwijl hij dat natuurlijk ook was. En ik liep er de muren van op dat ik hem niet kon helpen. Ik wilde er voor hem zijn, maar dat bleek niet genoeg.
Als je iemand echt graag ziet, word je gek van verdriet als je ziet dat zij ongelukkig zijn...


Daarnaast wist ik wel deels waar de depressie vandaan kwam. Ik had immers al twee jaar daarvoor gezegd dat hij het op die manier niet zou trekken. Ik zag in feite veel meer signalen dan hij zelf aanvoelde. Ik ken mezelf op dat vlak veel beter, maar dat heeft wellicht met mijn karakter en opvoeding te maken. Een paar maanden voor mijn vriend in een depressie sukkelde (of toch ten opzichte van de dag dat hij de eerste keer crashte) kwam hij eens blij als een kind thuis. Echt, dat was niet normaal. Toen ik vroeg wat er aan de hand was, zei hij: pa was op het voetbal. Ik keek hem aan en zei: Als je zo blij bent met steun van je pa dan moet jij vroeger toch iets gemist hebben. En toen zei hij heel eerlijk tegen mij: wat je nooit gehad hebt, kun je niet missen. Dat was een heel eerlijk, maar ook pijnlijk antwoord. Daarom heb ik soms het gevoel dat ik misschien wel beter weet wat hij nodig heeft, wat hij heeft gemist, maar het is natuurlijk aan hem om op 'ontdekkingstocht' te gaan.

Ik wil me dus verontschuldigen dat ik het te kort, te crue, te hard stelde. Was zeker mijn bedoeling niet.

En het gaat inderdaad niet over kampen: mensen met een depressie en 'de anderen'. Daar heb je ook weer gelijk in. Sorry daarvoor. En ik zal er proberen op te letten. Want hierboven heb ik het wellicht weer gedaan... Elke depressie is inderdaad anders waardoor het voor mij soms ook heel moeilijk is. Daarom vind ik het een ongelooflijke steun dat ook jullie, sorry jij, ook je verhaal doet, Bert. Echt... Want dit is een wereld waar ik echt niets van kende. Ik was nogal rationeel en emotioneel ingesteld. Exacte wetenschap en zo en weinig voeling met psychologie. Ik heb al zoveel geleerd, maar ik weet dat er nog steeds veel te leren valt.

Het is dan ook fijn om met jou en alle anderen op het forum van gedachten te wisselen. Ik doe mijn best om mijn woorden misschien beter uit te kiezen, maar onthou dat het zeker mijn bedoeling was om je te kwetsen!

Uhh je mist een belangrijk woord Gietje: "niet" :-)
Ik begrijp heel goed wat je zegt, het is soms ook moeilijk om alle nuanceringen aan te brengen.

Uhh je mist een belangrijk woord Gietje: "niet" :-)
Ik begrijp heel goed wat je zegt, het is soms ook moeilijk om alle nuanceringen aan te brengen.

Oh, help, even aanpassen. Bedankt Leeuwin. Wat steek ik soms toch allemaal uit...

---

Wist dat, toen ik het typte, het misschien harder over kwam dan ik wilde zeggen. En inderdaad veel te kort door de bocht. Maar ik was bang dat ik ook daarover nog eens vijf alinea's zou typen en vond mijn post al lang genoeg . Ik heb soms de indruk dat ik te veel plaats op dit forum inneem...
Wat ik precies bedoel met: dat hoor ik wel vaker, is het volgende. Heel veel partners van mensen met een depressie hebben een vriend of vriendin die zegt dat ze geen 'goede partij' zijn. Ik heb dat al heel vaak gehoord en ook hier werd dat al vaak omschreven. De persoon met de depressie trekt zich dus los van zijn of haar partner omdat ze vinden dat ze niet de juiste persoon zijn op dat moment. Omdat ze vinden dat ze hun partner pijn doen, omdat ze niet kunnen geven wat ze zouden willen geven,... Zo wordt het toch vaak omschreven.
Als mijn partner het hier zo had omschreven, dan had ik het misschien een klein tikkeltje minder zwaar gehad. Begrijp me niet verkeerd, maar ik heb zoiets nooit van mijn partner gehoord. Integendeel. Ik was de oorzaak van zijn depressie, ik was er niet geweest voor hem, ik zei wel dat ik hem graag zag, maar hij voelde dat niet,... Hij kwam dus heel hard uit de hoek terwijl het anders zou zijn als hij had gezegd: Ik kan nu niet bij je zijn omdat ik mezelf niet ben of ik vind niet dat ik jouw vriend kan zijn op dit moment.
Ik minimaliseer dus helemaal niet wat je zegt, ik heb er alleen heel lang mee gewrongen gezeten dat mijn vriend dat niet zei, terwijl het bij anderen wel heel vaak voorkwam. Ik heb me dan ook lang afgevraagd of mijn vriend wel degelijk depressief was. Op den duur ben je van niks nog zeker. En ik hoorde dan ook heel vaak in mijn omgeving: die jongen is niet ziek, hij wilde gewoon van jou af...

Snap je waar ik naartoe wil? Mijn moeder zei me ooit tijdens die helse periode: Je denkt er toch niet aan om P te verlaten? Hij kan er toch niet aan doen dat hij ziek is. En dat was ook zo. Niemand kiest voor die rotziekte, dat weet ik. Ik was gewoon heel erg op, terwijl hij dat natuurlijk ook was. En ik liep er de muren van op dat ik hem niet kon helpen. Ik wilde er voor hem zijn, maar dat bleek niet genoeg.
Als je iemand echt graag ziet, word je gek van verdriet als je ziet dat zij ongelukkig zijn...


Daarnaast wist ik wel deels waar de depressie vandaan kwam. Ik had immers al twee jaar daarvoor gezegd dat hij het op die manier niet zou trekken. Ik zag in feite veel meer signalen dan hij zelf aanvoelde. Ik ken mezelf op dat vlak veel beter, maar dat heeft wellicht met mijn karakter en opvoeding te maken. Een paar maanden voor mijn vriend in een depressie sukkelde (of toch ten opzichte van de dag dat hij de eerste keer crashte) kwam hij eens blij als een kind thuis. Echt, dat was niet normaal. Toen ik vroeg wat er aan de hand was, zei hij: pa was op het voetbal. Ik keek hem aan en zei: Als je zo blij bent met steun van je pa dan moet jij vroeger toch iets gemist hebben. En toen zei hij heel eerlijk tegen mij: wat je nooit gehad hebt, kun je niet missen. Dat was een heel eerlijk, maar ook pijnlijk antwoord. Daarom heb ik soms het gevoel dat ik misschien wel beter weet wat hij nodig heeft, wat hij heeft gemist, maar het is natuurlijk aan hem om op 'ontdekkingstocht' te gaan.

Ik wil me dus verontschuldigen dat ik het te kort, te crue, te hard stelde. Was zeker mijn bedoeling niet.

En het gaat inderdaad niet over kampen: mensen met een depressie en 'de anderen'. Daar heb je ook weer gelijk in. Sorry daarvoor. En ik zal er proberen op te letten. Want hierboven heb ik het wellicht weer gedaan... Elke depressie is inderdaad anders waardoor het voor mij soms ook heel moeilijk is. Daarom vind ik het een ongelooflijke steun dat ook jullie, sorry jij, ook je verhaal doet, Bert. Echt... Want dit is een wereld waar ik echt niets van kende. Ik was nogal rationeel en emotioneel ingesteld. Exacte wetenschap en zo en weinig voeling met psychologie. Ik heb al zoveel geleerd, maar ik weet dat er nog steeds veel te leren valt.

Het is dan ook fijn om met jou en alle anderen op het forum van gedachten te wisselen. Ik doe mijn best om mijn woorden misschien beter uit te kiezen, maar onthou dat het zeker mijn bedoeling was om je te kwetsen!

NIET mijn bedoeling was om je te kwetsen, uiteraard! (Bedankt Leeuwin!)

Ik heb mijn (ex)vriendin nu sinds vrijdag niet meer gesproken. Ik weet niet zo goed of ik moet wachten tot zij weer contact zoekt of dat ik dat moet doen. Ze wilde graag rust en ik wil niks forceren, maar ik wil heel graag weten hoe het met haar gaat..

Ik heb mijn (ex)vriendin nu sinds vrijdag niet meer gesproken. Ik weet niet zo goed of ik moet wachten tot zij weer contact zoekt of dat ik dat moet doen. Ze wilde graag rust en ik wil niks forceren, maar ik wil heel graag weten hoe het met haar gaat..

Probeer op de tanden te bijten. Geef ze de rust die ze nodig heeft. Verwacht niet zoals ik dat ze na een weekje wel weer bellen. Mijn vriend neemt zelden nog contact met mij op. Het komt meestal van mijn kant. En dat kan een hele tijd zo duren. Ik wil je niet ontmoedigen, maar zo gaat het hier wel. Hier werd er mij ook de raad gegeven om wel nabij te blijven. Dus om de twee weken of zo eens sturen om te vragen hoe het gaat. Of eventueel eens een kaartje of briefje schrijven. Niet te zwaar beladen, maar wel een teken dat je aan haar denkt.

Ik weet dat het niet makkelijk voor je is... maar het zal zeker tijd vragen. Hoe dan ook. Om eventueel terug samen te komen of om dit te verwerken... Je omgeving zal verwachten dat je verder gaat, maar geef jezelf zeker de tijd!

Probeer op de tanden te bijten. Geef ze de rust die ze nodig heeft. Verwacht niet zoals ik dat ze na een weekje wel weer bellen. Mijn vriend neemt zelden nog contact met mij op. Het komt meestal van mijn kant. En dat kan een hele tijd zo duren. Ik wil je niet ontmoedigen, maar zo gaat het hier wel. Hier werd er mij ook de raad gegeven om wel nabij te blijven. Dus om de twee weken of zo eens sturen om te vragen hoe het gaat. Of eventueel eens een kaartje of briefje schrijven. Niet te zwaar beladen, maar wel een teken dat je aan haar denkt.

Ik weet dat het niet makkelijk voor je is... maar het zal zeker tijd vragen. Hoe dan ook. Om eventueel terug samen te komen of om dit te verwerken... Je omgeving zal verwachten dat je verder gaat, maar geef jezelf zeker de tijd!

Dankje Gietje! Ik ga mijn best doen!

Dankje Gietje! Ik ga mijn best doen!

Ik duim mee! Weet dat je hier altijd terecht kunt. Maar dat je zelf heel erg op je eigen tellen moet passen. Echt waar, want voor je het weet, ga je er zelf onder door. Als je echt gelooft in je relatie, dan vind ik dat je vol moet houden. Als het niet helemaal je dat was, dan zou ik er niet voor gaan. Maar ik hoorde in je vorige reacties al dat je zeker wil blijven vechten. Dan geef ik je gelijk. Als jij het voelt, als jij het wil, dan moet je ervoor gaan. Niemand zou het hier begrijpen als ik mijn vriend nog terug binnen neem, maar toch zou ik het doen. Niemand is misschien wat drastisch, maar 80% van mijn vriendenkring raadt het me toch niet aan...

Hallo Gietje en Leeuwin (en alle anderen natuurlijk!), ik heb jullie verhalen ook op indepressie gelezen. Ook dit forum heb ik binnenste buiten gekeerd. Mijn verhaal komt ook in meer en mindere mate met jullie overeen. 2 maanden geleden heeft mijn vriend me alleen gelaten en 5 weken geleden heeft hij de relatie gestopt.. Ook ik blijf vechten en haal veel geduld en begrip uit jullie ervaringen met een partner met een depressie. Een gedeelte van mijn verhaal staat al op de voorstelpagina.