Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Mijn partner is depressief



(13-04-2017, 12:48)Liz is fighting schreef: Hi Grietje,

mijn relatie was absoluut niet te vergelijken met de jouwe. Ik ben stik jaloers op hoe jij je relatie beschrijft en snap dat je dat niet wil opgeven en niet kan begrijpen dat hij dat niet meer ziet en doet alsof dat er misschien zelfs niet echt was.
Mijn relatie was beschadigend en ontwrichtend en helemaal niet zo gezellig vanaf het moment dat we samen in huis zaten. ( en ik had er direct een baby bij want ik was vroegtijdig zwanger geworden)
Dus laat je niet ontmoedigen door de vreselijke woorden van iemand die niks van jou relatie weet en ook nog eens depressief is. Ik zou je zo graag helpen en je kunnen beloven dat het goed komt, of juist dat het absoluut tijd is om los te laten en te accepteren. Maar ik weet eigenlijk niks.

Alleen dat ik ook dacht deze geweldige nieuwe vriend in mijn leven te hebben, en dat het nu even gebroken is door mijn depressie. Dat ik zo'n geweldige relatie als jij had, ook wil hebben in de toekomst.
Dikke knuffel en sorry dat ik je verdrietig maakte.

Niet erg, het is boeiend om alle kanten te horen. Dan maak ik daar mijn eigen levensverhaal mee. Het zou wel kunnen dat mijn vriend het niet zo super vond hoor en wellicht net iets minder super dan ik, maar dan nog. Ik geef het nog niet op.
Hij is hier geweest zonet en het voelde wel oké op die manier. Voor allebei denk ik. Niet meer zo zwaar beladen. Maar kan nu niet meer vertellen want mijn shift in de frituur begint binnen een kwartier!
Antwoord


(14-04-2017, 17:15)Gietje117 schreef:
(13-04-2017, 12:48)Liz is fighting schreef: Hi Grietje,

mijn relatie was absoluut niet te vergelijken met de jouwe. Ik ben stik jaloers op hoe jij je relatie beschrijft en snap dat je dat niet wil opgeven en niet kan begrijpen dat hij dat niet meer ziet en doet alsof dat er misschien zelfs niet echt was.
Mijn relatie was beschadigend en ontwrichtend en helemaal niet zo gezellig vanaf het moment dat we samen in huis zaten. ( en ik had er direct een baby bij want ik was vroegtijdig zwanger geworden)
Dus laat je niet ontmoedigen door de vreselijke woorden van iemand die niks van jou relatie weet en ook nog eens depressief is. Ik zou je zo graag helpen en je kunnen beloven dat het goed komt, of juist dat het absoluut tijd is om los te laten en te accepteren. Maar ik weet eigenlijk niks.

Alleen dat ik ook dacht deze geweldige nieuwe vriend in mijn leven te hebben, en dat het nu even gebroken is door mijn depressie. Dat ik zo'n geweldige relatie als jij had, ook wil hebben in de toekomst.
Dikke knuffel en sorry dat ik je verdrietig maakte.

Niet erg, het is boeiend om alle kanten te horen. Dan maak ik daar mijn eigen levensverhaal mee. Het zou wel kunnen dat mijn vriend het niet zo super vond hoor en wellicht net iets minder super dan ik, maar dan nog. Ik geef het nog niet op.
Hij is hier geweest zonet en het voelde wel oké op die manier. Voor allebei denk ik. Niet meer zo zwaar beladen. Maar kan nu niet meer vertellen want mijn shift in de frituur begint binnen een kwartier!

Hallo Gietje,

Ja, er schrijft een man mee! [Afbeelding: biggrin.png]
Ik heb geprobeerd je verhaal te lezen vandaag, maar jouw verhaal gaat al een heel eind terug.
Jazeker kun je te nabij zijn bij een partner. Ikzelf gaf mijzelf de schuld van het verdriet van mijn partner.
Dat kon ik er niet echt bij hebben. Het voelde dubbel aan de ene kant had ik de steun van mijn partner nodig, aan de andere kant duwde ik haar van mij af. Daar kwam dan nog bij dat ik behoorlijk kort door de bocht kon reageren helaas.
Het kan goed zijn dat hij op dit moment heel moeilijk met stress overweg kan en niet aan problemen kan/wil denken.
En je komt op mij absoluut niet egoïstisch over. Het is verdorie niet niks niet waar?
Voor wat betreft jouw uitspraak "Zijn gevoel zit onder een dikke laag stof", kan ik alleen voor mijzelf spreken.
Voor mij ging dat zonder meer op. Ik heb depressies mee gemaakt maar kon niet bij mijn gevoelsleven komen. Ik heb 3 jaar geleden voor het eerst ontdekt dat mijn lijf letterlijk stop riep als ik in een depressie belandde. In mijn geval bleek mijn depressie op te treden omdat ik mijn gehele volwassen leven als een wat angstig, somber beukennootje heb geleefd. Altijd "Wat zullen ze niet van mij denken!". Niet assertief. Weinig eigenwaarde en zelfvertrouwen. Een paar jaar geleden ben ik daar uit geknald en ben ik open en eerlijk bij mijzelf stil gaan staan. Dat doe ik nog steeds dagelijks, maar nu veel minder intensief. Ik heb de laatste jaren keihard gewerkt aan mijzelf en heb tegenwoordig weinig geheimen meer. Als je iets meer wil lezen, ik schrijf onder "Voorstellen" en dan "Leren leven".
Hoop dat je hier iets aan hebt. Hoor het graag.
Antwoord


Hallo allemaal,

Ik zelf ben 24 jaar en mijn (ex)vriendin 20 jaar. We hadden een hele sterke band en konden elkaar alles vertellen.

Ik heb haar leren kennen doordat mijn vrienden de vrienden waren van haar vriendinnen. We hadden een ontzettend leuke groep maar dit is helaas (mede door de depressie) uit elkaar gevallen.
We kennen elkaar nu iets meer dan 1.5 jaar en zij is sinds vorig jaar in een depressie geraakt. 

In het begin heb ik er alles aan gedaan om haar te helpen van haar depressie af te komen, maar kwam erachter dat dit geen zin heeft en ze uiteindelijk zelf beter moet worden en ik haar alleen maar kan steunen. Een aantal maanden geleden begon ze over alles in haar leven te twijfelen (en dus ook over onze relatie) ze heeft het toen uitgemaakt maar direct die avond weer huilend opgebeld dat ze er spijt van had.  

Sindsdien kreeg ik steeds meer begrip voor haar depressie en kon ik er redelijk goed mee omgaan. Sinds een maand of 1.5 ging het steeds beter met haar en ging ze zelfs alweer sporten en verder met haar studie waar ze mee gestopt was. 

Sinds 2 weken heeft ze weer een terugval gehad en dit was voor mij dan ook een soort van terugval. Ik dacht op dat moment "niet weer terug naar die depressie hè" het ging zo goed. Ik heb mijzelf hierdoor ongemerkt een beetje in zelfbescherming genomen en was daardoor iets afstandelijker dan normaal. Waar zij het nog over samenwonen had kon ik daar op dat moment even niet aan denken.

Ik denk dat dit ook de reden is waardoor ze weer zo is gaan twijfelen en het dus donderdag heeft uitgemaakt. Ze wilde rust en het zelf doen (wel met hulp van een psycholoog) en ze denkt dat ze op dit moment niet de vriendin kan zijn die ze wil zijn. Ze zegt dat we eerst aan onszelf moeten werken.

Mensen om me heen zeggen dat het zo beter is en dat ik nog een heel leven voor me heb. Dat zal best maar ik hou van haar en wil haar niet in de steek laten. Ik zie ondanks alles nog steeds een toekomst met haar.

Het is al heel fijn om jullie verhalen te lezen en in te zien dat het vooral deze vreselijke "ziekte" is die de problemen veroorzaken.

Heeft iemand misschien tips of advies over hoe ik nu het best zou kunnen handelen? Ik word gek van machteloosheid..
 
Alvast bedankt!
Antwoord


Bert, ik reageer zo gauw mogelijk op jou, maar vond de nood nu even hoger bij Lucas Wink. Niet kwalijk nemen hoor.

Ik weet wat je doormaakt, echt. Zal proberen in het kort te vertellen hoe mijn situatie in elkaar steekt. In 2000 (op mijn 17de) de liefde van mijn leven ontmoet, in 2009 gaan samenwonen in een huurappartement en in de zomer van 2015 naar ons droomhuis verhuisd. Vriend (ook 17 toen en nu 33) voelde zich na de zware verbouwingen en dus na de verhuis echt niet lekker in zijn vel. Ik hoefde me geen zorgen te maken, alles zou goed komen. Maar het kwam helemaal niet goed. Hij zakte steeds dieper weg en ik had er ook geen vat op. Echt niet. Ik heb van alles geprobeerd en je bent vaak echt ten einde raad. Echt gek van verdriet werd ik. Hij is begonnen met AD, een paar maanden later met therapie, maar ik had het gevoel dat hij op weg was, maar vooral zonder mij. Hij probeerde wel, maar hij kon er mij niet meer bij hebben. Ik heb toen destijds ook hier op dit forum al steun gezocht. Omdat ik helemaal niets over depressies wist en ik snapte niet hoe wij plots in zo'n ellendige situatie verzeild waren geraakt.

Het is erg om te zeggen, maar als partner kun je eigenlijk heel weinig doen. Ze moeten inderdaad zelf tot inzichten komen en ze moeten zelf weer beter worden, voor er terug sprake van een echte relatie kan zijn. Dat is toch mijn mening. Ik heb van december 2015 tot juni 2016 getrokken en gesleurd, getierd, gehuild, gezwegen,... maar op 6 juni 2016 is mijn vriend vertrokken. Hij moest er even tussen uit volgens zijn therapeute en dat kon alleen in de psychiatrie of bij zijn ouders. Hij koos ervoor om terug bij zijn ouders te gaan wonen. Hij zit daar nu nog steeds en onze relatie is al een tijd voorbij. Hij vertrok hier met de woorden: van het moment dat ik genezen ben, kom ik terug. Hou je sterk. En vijf dagen later vertelde hij dat alles over was. Je moet echt van steen zijn om al die emoties te kunnen kanaliseren en dat lukte me in het begin amper. Dat zul je wel gezien hebben aan mijn wanhopige berichten hier. Het is zo hard en zo moeilijk als je iemand onnoemelijk graag ziet. En dat doe ik nog steeds, ondanks alles.

Mijn vriend heeft in zijn depressie eigenlijk alles kapot gemaakt en tegelijk ook niets. Ik weet niet hoe ik het moet uitleggen. De dag dat hij hier vertrok was ik kapot, maar ik dacht tegelijk: even rust kan ik ook wel gebruiken. Het was zo moeilijk en hard geweest dat ik ook echt kapot was. Maar van het moment ze er dan echt de stekker uit trekken, dan denk je: ik had helemaal geen rust nodig, kom gewoon terug bij mij. Maar als ik eerlijk was, dan had ik wel rust nodig. Het is niet vol te houden en daarom geef ik je ook de raad om met jezelf aan de slag te gaan. Probeer jezelf niet voorbij te lopen en doe dingen. Blijf niet bij de pakken zitten, hoe moeilijk ook. Ik heb hier tegen mijn moeder gezegd: opgeven zou zo veel makkelijker zijn. Maar ik hou nog steeds vol. En intussen is mijn vriend meer dan 10 maanden weg. We zijn zelfs al bij de notaris en zo geweest om het huis te verkopen. 

Ik probeer alles aan zijn ziekte te koppelen waardoor ik ook zeg dat er eigenlijk niets kapot is. Want ik ben ervan overtuigd dat mijn vriend me anders nooit op die manier zou behandeld hebben. Ik ken hem door en door en hij is zo niet, zijn depressie en het gebruik van AD heeft hem zo gemaakt. Beetje bij beetje lijkt hij nu weer wat te ontdooien. Ik wacht niet echt, maar ik houd hoop. Ik blijf zeggen dat ik hem graag zie en dat ik er voor hem ben moest het nodig zijn. Ik doe dat niet te vaak hoor, want het is niet de bedoeling dat je je partner stalkt. Maar ik probeer echt nabij te blijven. Ook al laat ik bijvoorbeeld soms weken niets van me horen.

Het is moeilijk uit te leggen en het is ook enorm lastig. Mijn vriend heeft me van alles verweten: dat ik te competitief ben, dat ik te taalvaardig ben, dat hij nooit gelukkig met me is geweest, dat we al jaren als broer en zus leefden,... Dat hakt er serieus in en je bent verschrikkelijk te twijfelen aan jezelf, maar weet dat het de depressie is die spreekt. Misschien moet je eens naar the black dog kijken, een filmpje op Youtube. Je ogen zullen opengaan en tranen zullen vloeien. Bij mij was het toch zo...

Wat vrienden zeggen over je vriendin, dat kan ik ook begrijpen. Zeker op die jongen leeftijd. Maar ik snap jouw reactie ook maar al te goed. Als je van iemand houdt, dan laat je ze niet zomaar vallen. Dan kan een depressie daar niets aan veranderen. Het is niet de makkelijkste weg die je kiest, daar ben ik van overtuigd. Maar niets is onmogelijk en zeker niet in de liefde.

Maar zoals ik al zei: pas goed op jezelf. Partners van depressieve mensen hebben het risico om zelf depressief te worden en daar moet je voor opletten. Probeer dingen te ondernemen, te plannen, maak afspraken met vrienden en zoek mensen waarbij je terecht kan. Dat is echt heel erg belangrijk nu!! Uren heb ik al over de situatie gepraat en sommige vrienden kunnen er niet mee om. Sommige mensen adviseren me ook om alles los te laten en opnieuw te beginnen, maar dat wil ik nog niet. Dat kan ik niet. Ik denk niet dat ons verhaal al ten einde was en ik wil er alles aan doen om dat uit te vissen.

Zet je vragen op papier of spreek hier mensen aan. Ik weet zeker dat je hier steun kunt vinden!
Antwoord


Heel erg bedankt voor je reactie en advies Gietje,

Wat moet jij al een vreselijke tijd doorgebracht hebben. Ik vind het knap hoe je er nu in staat en dat inspireert mij ook wel een beetje.

Aan de ene kant ben ik blij dat het vooral de depressie is die het verpest. Zodat ik minder aan mezelf hoef te twijfelen. Maar aan de andere kant voelt het daardoor heel machteloos omdat we er beide niks aan kunnen doen. Ik heb ook een hele belangrijke tentamenweek en probeer me daar vooral op te focussen, maar ik kan dat soort dingen heel moelijk scheiden. 

Het blijft moeilijk om het los te laten, vooral omdat ze haar vriendinnen ook heeft afgestoten en niet heel veel aan haar ouders heeft op dit moment.
Ik heb haar verteld hoe ik er over denk en dat ze nooit alleen hoeft te zijn. Meer kan ik en moet ik nu ook even niet doen denk ik. Anders stoot ik haar alleen maar verder van mij af. 

Ik ben normaal niet zo van de forums maar ik merk dat het lezen van soortgelijke verhalen en vertellen van mijn verhaal goed werkt.

Bedankt!
Antwoord


(16-04-2017, 12:02)lucas0088 schreef: Heel erg bedankt voor je reactie en advies Gietje,

Wat moet jij al een vreselijke tijd doorgebracht hebben. Ik vind het knap hoe je er nu in staat en dat inspireert mij ook wel een beetje.

Aan de ene kant ben ik blij dat het vooral de depressie is die het verpest. Zodat ik minder aan mezelf hoef te twijfelen. Maar aan de andere kant voelt het daardoor heel machteloos omdat we er beide niks aan kunnen doen. Ik heb ook een hele belangrijke tentamenweek en probeer me daar vooral op te focussen, maar ik kan dat soort dingen heel moelijk scheiden. 

Het blijft moeilijk om het los te laten, vooral omdat ze haar vriendinnen ook heeft afgestoten en niet heel veel aan haar ouders heeft op dit moment.
Ik heb haar verteld hoe ik er over denk en dat ze nooit alleen hoeft te zijn. Meer kan ik en moet ik nu ook even niet doen denk ik. Anders stoot ik haar alleen maar verder van mij af. 

Ik ben normaal niet zo van de forums maar ik merk dat het lezen van soortgelijke verhalen en vertellen van mijn verhaal goed werkt.

Bedankt!
 
Ik zat voor de ziekte van mijn partner eigenlijk ook zelden op een forum, maar je gaat op zoek naar antwoorden, naar raad en nog zo veel meer. Daarvoor is dit forum van goud waarde. Want dat aan jezelf twijfelen is meer dan normaal en je niet kunnen focussen ook. Ik weet dat het allemaal niet simpel is en ik voel me nog maar sinds kort wat beter. Ben door de hel gegaan en zat hier heel vaak tranen met tuiten te wenen. Ik denk dat dit nog zal komen, maar ik probeer me staande te houden. Ik moet er wel bij vertellen dat ik sinds vorige week ook in behandeling ben. Ik ben niet depressief, verre van, maar het is niet makkelijk om door te gaan met je leven als je 15 jaar dolgelukkig met je partner bent geweest. Hij denkt dat hij even een dagje van mij verpest heeft, maar hij ziet niet dat hij zowel mijn verleden, als mijn heden én toekomst in één klap van tafel heeft geveegd. Het is pas nu dat het bij hem misschien een heel klein beetje begint te dagen.

Mijn vriend is hier vorige vrijdag nog geweest en hij zegt dat hij twee weken terug een zware dip kende. Hij is nu een tijdje gestopt met zijn antidepressiva, maar dat werkt nog een tijdje door. Dus hij had wellicht nog wat steun van die medicatie, maar nu stilaan niet meer. Ook hij krijgt niet de steun bij zijn ouders die hij nodig heeft. Hij vindt van wel omdat ze hem gerust laten. Ik was de oorzaak van zijn depressie en sinds hij weer thuis woont is alles zo veel beter. Maar mijn vriend heeft me al duidelijke signalen gegeven dat dit eigenlijk niet zo is. Het is natuurlijk wel beter en dat kan ik me ook inbeelden. Hij hoeft niet meer voor mij te zorgen of toch zeker geen energie meer in mij te steken, hij moet geen huishouden meer draaiende houden en hoeft eigenlijk alleen nog te gaan werken. Voor de rest schuift hij zijn voeten onder tafel en kijkt hij voor de rest van de dag tv of speelt hij computerspelletjes. De dokter zei zelf: dit is geen realistisch beeld van het leven. Maar dat moeten ze blijkbaar even hebben om helemaal tot rust te komen.

Maar zoals ik al zei: ik ben zelf in behandeling. Een vriendin van mij denkt dat ik wel wat psychologische hulp kan gebruiken om alles te verwerken of toch minstens een plaats te kunnen geven dus vorige week ben ik naar een psychologe getrokken. Komende dinsdag moet ik terug. Eerst was ik er niet echt voor te vinden, maar ik heb de indruk dat het me alleen maar heel veel van mezelf kan leren. En als dit me kan helpen, waarom niet. Ik sta voor heel wat dingen open, alleen pillen wil ik niet. Want net na de breuk schreef de huisarts ook voor mij antidepressiva voor, maar dat wilde ik niet. Toen eigenlijk als eetlustopwekker (omdat ik amper kon eten), maar ik heb ze wijselijk naast me neer gelegd. Ik heb gezien wat dit met mijn vriend deed en ik ben niet echt een voorstander van al die pillen. Al geeft mijn vriend nu wel aan dat hij ze nodig had die pillen. Dat hij anders wellicht alle bruggen had opgeblazen. Hij heeft het gevoel dat hij het nu nog rustig en kalm heeft kunnen afhandelen, maar vrijdag zei hij dat hij wellicht alles en iedereen om zich heen had weggejaagd...

Ooit zei een kennis van mij: zorg eerst heel goed voor jezelf, alleen dan krijg je nog misschien de kans om voor hem en voor jullie te zorgen. En ik vond dat eigenlijk een wijze uitspraak. Als jij er helemaal onderdoor gaat, kun je er ook niet meer voor je partner zijn. Dus hoe moeilijk het ook is, raap al je moed bij elkaar en onderneem dingen.Ik ben sinds september beginnen lopen en liep in december met twee vrienden een kerstloop in Brugge en straks doe ik mee aan een Nightrun in Ieper. Dat geeft me zo veel voldoening en ik kan echt wel even helemaal ontspannen. Terwijl het ook al lastig is geweest hoor. Al wenend lopen, al drie keer zelfs al hyperventileren. Dan moest ik echt aan de kant van de weg gaan zitten. Ofwel was ik mijn vriend tegengekomen en greep me dat zodanig bij de keel ofwel vertelden we iets onder elkaar waardoor er een gevoelige snaar werd geraakt... De emoties komen altijd heel erg opzetten en soms op onverwachte momenten, maar het komt erop neer om ze altijd maar weer op de een of andere manier te kanaliseren. 

Zoek zelf een weg waar je je goed bij voelt (of toch wat beter want goed is misschien moeilijk). Ik lees veel over het onderwerp, schrijf hier, praat met vrienden, denk zelfs aan een boek met mijn ervaringen, sport veel en ga in het weekend nu zelfs werken (om ons huis te redden). Maar al die dingen geven je een doel en dat is wat ik nodig heb. 

Ik wens je alleszins heel veel sterkte toe!
Antwoord


(16-04-2017, 13:29)Gietje117 schreef:
(16-04-2017, 12:02)lucas0088 schreef: Heel erg bedankt voor je reactie en advies Gietje,

Wat moet jij al een vreselijke tijd doorgebracht hebben. Ik vind het knap hoe je er nu in staat en dat inspireert mij ook wel een beetje.

Aan de ene kant ben ik blij dat het vooral de depressie is die het verpest. Zodat ik minder aan mezelf hoef te twijfelen. Maar aan de andere kant voelt het daardoor heel machteloos omdat we er beide niks aan kunnen doen. Ik heb ook een hele belangrijke tentamenweek en probeer me daar vooral op te focussen, maar ik kan dat soort dingen heel moelijk scheiden. 

Het blijft moeilijk om het los te laten, vooral omdat ze haar vriendinnen ook heeft afgestoten en niet heel veel aan haar ouders heeft op dit moment.
Ik heb haar verteld hoe ik er over denk en dat ze nooit alleen hoeft te zijn. Meer kan ik en moet ik nu ook even niet doen denk ik. Anders stoot ik haar alleen maar verder van mij af. 

Ik ben normaal niet zo van de forums maar ik merk dat het lezen van soortgelijke verhalen en vertellen van mijn verhaal goed werkt.

Bedankt!
 
Ik zat voor de ziekte van mijn partner eigenlijk ook zelden op een forum, maar je gaat op zoek naar antwoorden, naar raad en nog zo veel meer. Daarvoor is dit forum van goud waarde. Want dat aan jezelf twijfelen is meer dan normaal en je niet kunnen focussen ook. Ik weet dat het allemaal niet simpel is en ik voel me nog maar sinds kort wat beter. Ben door de hel gegaan en zat hier heel vaak tranen met tuiten te wenen. Ik denk dat dit nog zal komen, maar ik probeer me staande te houden. Ik moet er wel bij vertellen dat ik sinds vorige week ook in behandeling ben. Ik ben niet depressief, verre van, maar het is niet makkelijk om door te gaan met je leven als je 15 jaar dolgelukkig met je partner bent geweest. Hij denkt dat hij even een dagje van mij verpest heeft, maar hij ziet niet dat hij zowel mijn verleden, als mijn heden én toekomst in één klap van tafel heeft geveegd. Het is pas nu dat het bij hem misschien een heel klein beetje begint te dagen.

Mijn vriend is hier vorige vrijdag nog geweest en hij zegt dat hij twee weken terug een zware dip kende. Hij is nu een tijdje gestopt met zijn antidepressiva, maar dat werkt nog een tijdje door. Dus hij had wellicht nog wat steun van die medicatie, maar nu stilaan niet meer. Ook hij krijgt niet de steun bij zijn ouders die hij nodig heeft. Hij vindt van wel omdat ze hem gerust laten. Ik was de oorzaak van zijn depressie en sinds hij weer thuis woont is alles zo veel beter. Maar mijn vriend heeft me al duidelijke signalen gegeven dat dit eigenlijk niet zo is. Het is natuurlijk wel beter en dat kan ik me ook inbeelden. Hij hoeft niet meer voor mij te zorgen of toch zeker geen energie meer in mij te steken, hij moet geen huishouden meer draaiende houden en hoeft eigenlijk alleen nog te gaan werken. Voor de rest schuift hij zijn voeten onder tafel en kijkt hij voor de rest van de dag tv of speelt hij computerspelletjes. De dokter zei zelf: dit is geen realistisch beeld van het leven. Maar dat moeten ze blijkbaar even hebben om helemaal tot rust te komen.

Maar zoals ik al zei: ik ben zelf in behandeling. Een vriendin van mij denkt dat ik wel wat psychologische hulp kan gebruiken om alles te verwerken of toch minstens een plaats te kunnen geven dus vorige week ben ik naar een psychologe getrokken. Komende dinsdag moet ik terug. Eerst was ik er niet echt voor te vinden, maar ik heb de indruk dat het me alleen maar heel veel van mezelf kan leren. En als dit me kan helpen, waarom niet. Ik sta voor heel wat dingen open, alleen pillen wil ik niet. Want net na de breuk schreef de huisarts ook voor mij antidepressiva voor, maar dat wilde ik niet. Toen eigenlijk als eetlustopwekker (omdat ik amper kon eten), maar ik heb ze wijselijk naast me neer gelegd. Ik heb gezien wat dit met mijn vriend deed en ik ben niet echt een voorstander van al die pillen. Al geeft mijn vriend nu wel aan dat hij ze nodig had die pillen. Dat hij anders wellicht alle bruggen had opgeblazen. Hij heeft het gevoel dat hij het nu nog rustig en kalm heeft kunnen afhandelen, maar vrijdag zei hij dat hij wellicht alles en iedereen om zich heen had weggejaagd...

Ooit zei een kennis van mij: zorg eerst heel goed voor jezelf, alleen dan krijg je nog misschien de kans om voor hem en voor jullie te zorgen. En ik vond dat eigenlijk een wijze uitspraak. Als jij er helemaal onderdoor gaat, kun je er ook niet meer voor je partner zijn. Dus hoe moeilijk het ook is, raap al je moed bij elkaar en onderneem dingen.Ik ben sinds september beginnen lopen en liep in december met twee vrienden een kerstloop in Brugge en straks doe ik mee aan een Nightrun in Ieper. Dat geeft me zo veel voldoening en ik kan echt wel even helemaal ontspannen. Terwijl het ook al lastig is geweest hoor. Al wenend lopen, al drie keer zelfs al hyperventileren. Dan moest ik echt aan de kant van de weg gaan zitten. Ofwel was ik mijn vriend tegengekomen en greep me dat zodanig bij de keel ofwel vertelden we iets onder elkaar waardoor er een gevoelige snaar werd geraakt... De emoties komen altijd heel erg opzetten en soms op onverwachte momenten, maar het komt erop neer om ze altijd maar weer op de een of andere manier te kanaliseren. 

Zoek zelf een weg waar je je goed bij voelt (of toch wat beter want goed is misschien moeilijk). Ik lees veel over het onderwerp, schrijf hier, praat met vrienden, denk zelfs aan een boek met mijn ervaringen, sport veel en ga in het weekend nu zelfs werken (om ons huis te redden). Maar al die dingen geven je een doel en dat is wat ik nodig heb. 

Ik wens je alleszins heel veel sterkte toe!

Wat een heftig verhaal Gietje.. Dat gun je niemand. Nogmaals ik vind het ontzettend knap hoe je hiermee omgaat. Bij ons is het iets minder heftig maar ik herken zoveel dingen in jouw verhaal. Mijn (ex)vriendin beschuldigd me nergens van maar ik heb wel het idee dat ze dit ook voor mij doet. Ze voelt zich niet meer op haar gemak bij mij omdat ze zich schaamt dat ze niet de vriendin kan zijn die ze wil zijn. Wat ik ook tegen haar zeg, het komt bijna niet binnen. En ze merkt aan mij dat niet alleen zij maar ook ik rust nodig heb. 

Naar mijn mening doet de huisarts, maar ook de psychiater veel te makkelijk over het voorschrijven van de AD. Ik denk wel dat ze het nodig heeft gehad maar ze heeft laatst een hogere dosis gekregen wat naar mijn mening niet had gehoeven. Ik ben natuurlijk geen dokter maar je hoort de laatste tijd zoveel slechte verhalen over AD. 

Ik bewonder je doorzettingsvermogen oprecht! 15 jaar een relatie en al zoveel stappen gezet binnen je relatie is niet niks. Heel veel sterkte en mocht je ooit een boek gaan schrijven zal ik hem zeker kopen!
Antwoord

(Dit bericht is het laatst bewerkt op 16-04-2017, 15:51 door Bert.)

(16-04-2017, 13:52)lucas0088 schreef:
(16-04-2017, 13:29)Gietje117 schreef:
(16-04-2017, 12:02)lucas0088 schreef: Heel erg bedankt voor je reactie en advies Gietje,

Wat moet jij al een vreselijke tijd doorgebracht hebben. Ik vind het knap hoe je er nu in staat en dat inspireert mij ook wel een beetje.

Aan de ene kant ben ik blij dat het vooral de depressie is die het verpest. Zodat ik minder aan mezelf hoef te twijfelen. Maar aan de andere kant voelt het daardoor heel machteloos omdat we er beide niks aan kunnen doen. Ik heb ook een hele belangrijke tentamenweek en probeer me daar vooral op te focussen, maar ik kan dat soort dingen heel moelijk scheiden. 

Het blijft moeilijk om het los te laten, vooral omdat ze haar vriendinnen ook heeft afgestoten en niet heel veel aan haar ouders heeft op dit moment.
Ik heb haar verteld hoe ik er over denk en dat ze nooit alleen hoeft te zijn. Meer kan ik en moet ik nu ook even niet doen denk ik. Anders stoot ik haar alleen maar verder van mij af. 

Ik ben normaal niet zo van de forums maar ik merk dat het lezen van soortgelijke verhalen en vertellen van mijn verhaal goed werkt.

Bedankt!
 
Ik zat voor de ziekte van mijn partner eigenlijk ook zelden op een forum, maar je gaat op zoek naar antwoorden, naar raad en nog zo veel meer. Daarvoor is dit forum van goud waarde. Want dat aan jezelf twijfelen is meer dan normaal en je niet kunnen focussen ook. Ik weet dat het allemaal niet simpel is en ik voel me nog maar sinds kort wat beter. Ben door de hel gegaan en zat hier heel vaak tranen met tuiten te wenen. Ik denk dat dit nog zal komen, maar ik probeer me staande te houden. Ik moet er wel bij vertellen dat ik sinds vorige week ook in behandeling ben. Ik ben niet depressief, verre van, maar het is niet makkelijk om door te gaan met je leven als je 15 jaar dolgelukkig met je partner bent geweest. Hij denkt dat hij even een dagje van mij verpest heeft, maar hij ziet niet dat hij zowel mijn verleden, als mijn heden én toekomst in één klap van tafel heeft geveegd. Het is pas nu dat het bij hem misschien een heel klein beetje begint te dagen.

Mijn vriend is hier vorige vrijdag nog geweest en hij zegt dat hij twee weken terug een zware dip kende. Hij is nu een tijdje gestopt met zijn antidepressiva, maar dat werkt nog een tijdje door. Dus hij had wellicht nog wat steun van die medicatie, maar nu stilaan niet meer. Ook hij krijgt niet de steun bij zijn ouders die hij nodig heeft. Hij vindt van wel omdat ze hem gerust laten. Ik was de oorzaak van zijn depressie en sinds hij weer thuis woont is alles zo veel beter. Maar mijn vriend heeft me al duidelijke signalen gegeven dat dit eigenlijk niet zo is. Het is natuurlijk wel beter en dat kan ik me ook inbeelden. Hij hoeft niet meer voor mij te zorgen of toch zeker geen energie meer in mij te steken, hij moet geen huishouden meer draaiende houden en hoeft eigenlijk alleen nog te gaan werken. Voor de rest schuift hij zijn voeten onder tafel en kijkt hij voor de rest van de dag tv of speelt hij computerspelletjes. De dokter zei zelf: dit is geen realistisch beeld van het leven. Maar dat moeten ze blijkbaar even hebben om helemaal tot rust te komen.

Maar zoals ik al zei: ik ben zelf in behandeling. Een vriendin van mij denkt dat ik wel wat psychologische hulp kan gebruiken om alles te verwerken of toch minstens een plaats te kunnen geven dus vorige week ben ik naar een psychologe getrokken. Komende dinsdag moet ik terug. Eerst was ik er niet echt voor te vinden, maar ik heb de indruk dat het me alleen maar heel veel van mezelf kan leren. En als dit me kan helpen, waarom niet. Ik sta voor heel wat dingen open, alleen pillen wil ik niet. Want net na de breuk schreef de huisarts ook voor mij antidepressiva voor, maar dat wilde ik niet. Toen eigenlijk als eetlustopwekker (omdat ik amper kon eten), maar ik heb ze wijselijk naast me neer gelegd. Ik heb gezien wat dit met mijn vriend deed en ik ben niet echt een voorstander van al die pillen. Al geeft mijn vriend nu wel aan dat hij ze nodig had die pillen. Dat hij anders wellicht alle bruggen had opgeblazen. Hij heeft het gevoel dat hij het nu nog rustig en kalm heeft kunnen afhandelen, maar vrijdag zei hij dat hij wellicht alles en iedereen om zich heen had weggejaagd...

Ooit zei een kennis van mij: zorg eerst heel goed voor jezelf, alleen dan krijg je nog misschien de kans om voor hem en voor jullie te zorgen. En ik vond dat eigenlijk een wijze uitspraak. Als jij er helemaal onderdoor gaat, kun je er ook niet meer voor je partner zijn. Dus hoe moeilijk het ook is, raap al je moed bij elkaar en onderneem dingen.Ik ben sinds september beginnen lopen en liep in december met twee vrienden een kerstloop in Brugge en straks doe ik mee aan een Nightrun in Ieper. Dat geeft me zo veel voldoening en ik kan echt wel even helemaal ontspannen. Terwijl het ook al lastig is geweest hoor. Al wenend lopen, al drie keer zelfs al hyperventileren. Dan moest ik echt aan de kant van de weg gaan zitten. Ofwel was ik mijn vriend tegengekomen en greep me dat zodanig bij de keel ofwel vertelden we iets onder elkaar waardoor er een gevoelige snaar werd geraakt... De emoties komen altijd heel erg opzetten en soms op onverwachte momenten, maar het komt erop neer om ze altijd maar weer op de een of andere manier te kanaliseren. 

Zoek zelf een weg waar je je goed bij voelt (of toch wat beter want goed is misschien moeilijk). Ik lees veel over het onderwerp, schrijf hier, praat met vrienden, denk zelfs aan een boek met mijn ervaringen, sport veel en ga in het weekend nu zelfs werken (om ons huis te redden). Maar al die dingen geven je een doel en dat is wat ik nodig heb. 

Ik wens je alleszins heel veel sterkte toe!

Wat een heftig verhaal Gietje.. Dat gun je niemand. Nogmaals ik vind het ontzettend knap hoe je hiermee omgaat. Bij ons is het iets minder heftig maar ik herken zoveel dingen in jouw verhaal. Mijn (ex)vriendin beschuldigd me nergens van maar ik heb wel het idee dat ze dit ook voor mij doet. Ze voelt zich niet meer op haar gemak bij mij omdat ze zich schaamt dat ze niet de vriendin kan zijn die ze wil zijn. Wat ik ook tegen haar zeg, het komt bijna niet binnen. En ze merkt aan mij dat niet alleen zij maar ook ik rust nodig heb. 

Naar mijn mening doet de huisarts, maar ook de psychiater veel te makkelijk over het voorschrijven van de AD. Ik denk wel dat ze het nodig heeft gehad maar ze heeft laatst een hogere dosis gekregen wat naar mijn mening niet had gehoeven. Ik ben natuurlijk geen dokter maar je hoort de laatste tijd zoveel slechte verhalen over AD. 

Ik bewonder je doorzettingsvermogen oprecht! 15 jaar een relatie en al zoveel stappen gezet binnen je relatie is niet niks. Heel veel sterkte en mocht je ooit een boek gaan schrijven zal ik hem zeker kopen!

Hallo Lucas,
Allereerst welkom op dit forum. Ik ben een van de schrijvers hier die zelf problemen heeft met depressie.
Dat gezegd hebbende, schaar mij helemaal achter het verhaal en het advies van Gietje.
Als ik voor mijzelf mag spreken, tijdens mijn depressie schaamde ik mijzelf en voelde ik mij schuldig over wat ik mijn partner aan deed.
Het voelde allemaal als mijn schuld. Mijn eigenwaarde zakte weg tot 0 en mijn zelfvertrouwen tot onder het vriespunt. Ik kon gewoon niemand om mij heen hebben en had veel tijd nodig om weer een beetje overzicht te krijgen en tot mijzelf te komen.
Dus mijn kijk is, zorg goed voor jezelf, daar help je haar ook mee. Houd een beetje afstand maar blijf als het kan beschikbaar.
Ik wens je veel kracht toe in deze moeilijke periode.

(16-04-2017, 13:29)Gietje117 schreef:
(16-04-2017, 12:02)lucas0088 schreef: Heel erg bedankt voor je reactie en advies Gietje,

Wat moet jij al een vreselijke tijd doorgebracht hebben. Ik vind het knap hoe je er nu in staat en dat inspireert mij ook wel een beetje.

Aan de ene kant ben ik blij dat het vooral de depressie is die het verpest. Zodat ik minder aan mezelf hoef te twijfelen. Maar aan de andere kant voelt het daardoor heel machteloos omdat we er beide niks aan kunnen doen. Ik heb ook een hele belangrijke tentamenweek en probeer me daar vooral op te focussen, maar ik kan dat soort dingen heel moelijk scheiden. 

Het blijft moeilijk om het los te laten, vooral omdat ze haar vriendinnen ook heeft afgestoten en niet heel veel aan haar ouders heeft op dit moment.
Ik heb haar verteld hoe ik er over denk en dat ze nooit alleen hoeft te zijn. Meer kan ik en moet ik nu ook even niet doen denk ik. Anders stoot ik haar alleen maar verder van mij af. 

Ik ben normaal niet zo van de forums maar ik merk dat het lezen van soortgelijke verhalen en vertellen van mijn verhaal goed werkt.

Bedankt!
 
Ik zat voor de ziekte van mijn partner eigenlijk ook zelden op een forum, maar je gaat op zoek naar antwoorden, naar raad en nog zo veel meer. Daarvoor is dit forum van goud waarde. Want dat aan jezelf twijfelen is meer dan normaal en je niet kunnen focussen ook. Ik weet dat het allemaal niet simpel is en ik voel me nog maar sinds kort wat beter. Ben door de hel gegaan en zat hier heel vaak tranen met tuiten te wenen. Ik denk dat dit nog zal komen, maar ik probeer me staande te houden. Ik moet er wel bij vertellen dat ik sinds vorige week ook in behandeling ben. Ik ben niet depressief, verre van, maar het is niet makkelijk om door te gaan met je leven als je 15 jaar dolgelukkig met je partner bent geweest. Hij denkt dat hij even een dagje van mij verpest heeft, maar hij ziet niet dat hij zowel mijn verleden, als mijn heden én toekomst in één klap van tafel heeft geveegd. Het is pas nu dat het bij hem misschien een heel klein beetje begint te dagen.

Mijn vriend is hier vorige vrijdag nog geweest en hij zegt dat hij twee weken terug een zware dip kende. Hij is nu een tijdje gestopt met zijn antidepressiva, maar dat werkt nog een tijdje door. Dus hij had wellicht nog wat steun van die medicatie, maar nu stilaan niet meer. Ook hij krijgt niet de steun bij zijn ouders die hij nodig heeft. Hij vindt van wel omdat ze hem gerust laten. Ik was de oorzaak van zijn depressie en sinds hij weer thuis woont is alles zo veel beter. Maar mijn vriend heeft me al duidelijke signalen gegeven dat dit eigenlijk niet zo is. Het is natuurlijk wel beter en dat kan ik me ook inbeelden. Hij hoeft niet meer voor mij te zorgen of toch zeker geen energie meer in mij te steken, hij moet geen huishouden meer draaiende houden en hoeft eigenlijk alleen nog te gaan werken. Voor de rest schuift hij zijn voeten onder tafel en kijkt hij voor de rest van de dag tv of speelt hij computerspelletjes. De dokter zei zelf: dit is geen realistisch beeld van het leven. Maar dat moeten ze blijkbaar even hebben om helemaal tot rust te komen.

Maar zoals ik al zei: ik ben zelf in behandeling. Een vriendin van mij denkt dat ik wel wat psychologische hulp kan gebruiken om alles te verwerken of toch minstens een plaats te kunnen geven dus vorige week ben ik naar een psychologe getrokken. Komende dinsdag moet ik terug. Eerst was ik er niet echt voor te vinden, maar ik heb de indruk dat het me alleen maar heel veel van mezelf kan leren. En als dit me kan helpen, waarom niet. Ik sta voor heel wat dingen open, alleen pillen wil ik niet. Want net na de breuk schreef de huisarts ook voor mij antidepressiva voor, maar dat wilde ik niet. Toen eigenlijk als eetlustopwekker (omdat ik amper kon eten), maar ik heb ze wijselijk naast me neer gelegd. Ik heb gezien wat dit met mijn vriend deed en ik ben niet echt een voorstander van al die pillen. Al geeft mijn vriend nu wel aan dat hij ze nodig had die pillen. Dat hij anders wellicht alle bruggen had opgeblazen. Hij heeft het gevoel dat hij het nu nog rustig en kalm heeft kunnen afhandelen, maar vrijdag zei hij dat hij wellicht alles en iedereen om zich heen had weggejaagd...

Ooit zei een kennis van mij: zorg eerst heel goed voor jezelf, alleen dan krijg je nog misschien de kans om voor hem en voor jullie te zorgen. En ik vond dat eigenlijk een wijze uitspraak. Als jij er helemaal onderdoor gaat, kun je er ook niet meer voor je partner zijn. Dus hoe moeilijk het ook is, raap al je moed bij elkaar en onderneem dingen.Ik ben sinds september beginnen lopen en liep in december met twee vrienden een kerstloop in Brugge en straks doe ik mee aan een Nightrun in Ieper. Dat geeft me zo veel voldoening en ik kan echt wel even helemaal ontspannen. Terwijl het ook al lastig is geweest hoor. Al wenend lopen, al drie keer zelfs al hyperventileren. Dan moest ik echt aan de kant van de weg gaan zitten. Ofwel was ik mijn vriend tegengekomen en greep me dat zodanig bij de keel ofwel vertelden we iets onder elkaar waardoor er een gevoelige snaar werd geraakt... De emoties komen altijd heel erg opzetten en soms op onverwachte momenten, maar het komt erop neer om ze altijd maar weer op de een of andere manier te kanaliseren. 

Zoek zelf een weg waar je je goed bij voelt (of toch wat beter want goed is misschien moeilijk). Ik lees veel over het onderwerp, schrijf hier, praat met vrienden, denk zelfs aan een boek met mijn ervaringen, sport veel en ga in het weekend nu zelfs werken (om ons huis te redden). Maar al die dingen geven je een doel en dat is wat ik nodig heb. 

Ik wens je alleszins heel veel sterkte toe!

Hallo Gietje,

De manier waarop je hier schrijft en probeert tot steun te zijn vind ik indrukwekkend.
Diep mijn petje af Gietje!! Exclamation
Antwoord


Hallo Bert,

Dankje voor je reactie! Dit is inderdaad want mijn (ex) vriendin ook zegt. Het is ook fijn om het van de andere kant te horen. Het is lastig om het op dit moment los te laten, maar ik ga mijn best doen. Mag ik vragen hoe jij nu zelf staat in de depressie? Heb je nog een relatie en zoja hoe ga/gaan jij/jullie hier mee om? Veel sterkte!
Antwoord


(14-04-2017, 15:14)Bert schreef:
(12-04-2017, 11:32)Gietje117 schreef:
(11-04-2017, 20:56)Bert schreef:
(11-04-2017, 14:29)Positiva schreef: Register or login to view the content

Beste Positiva,
Ik moet eerlijk zeggen, ik kan jouw redenatie met mijn boeren mannen verstand echt niet volgen! Misschien heeft het iets te maken met het wonen op Mars en Venus of zo iets? Rolleyes

Twee mensen ontmoeten elkaar. Het is liefde op het eerste gezicht. Ze worden verliefd en houden veel van elkaar. Ze willen dol graag samen verder. Geweldig. Punt. Uitroeptekens !!!!!!. Nogmaals punt.
Das één.

Dan wordt één van de twee depressief. Stel jij wordt depressief. Je zakt langzaam weg in een diepe put. Je weet je geen raad, je raakt volledig op slot. Je bent verdrietig en ook wanhopig. Wat gebeurt er met me. Langzaam maar zeker gaat je eigenwaarde naar nul. Je zelfvertrouwen zelfs onder nul. Je kant het contact met anderen niet meer aan. Je wordt verscheurd van binnen omdat jij je partner ook ziet lijden. En dat is jouw schuld denk je. Je hebt de neiging mensen van je weg te duwen. Je bent doodmoe, geen draad energie. Zo kan ik nog wel een rijtje opschrijven hier. Maar!! Je begint weer kleine lichtpuntjes te zien, het gaat steeds weer wat beter. Je begint weer gevoel in je donder te krijgen. Je bent er nog niet! Je stelt tot je eigen verbazing vast dat het wel lijkt of je partner meer van je houd dan jijzelf. Je voelt je nog steeds regelmatig erg onzeker over jouw situatie vandaag. En ja jij hebt de liefde van de ander keihard nodig. Je hebt zijn steun nog hard nodig. Langzaam maar zeker komt je gevoel van houden van weer terug.
Je eigenwaarde komt een beetje terug. Het vertrouwen in jezelf groeit weer een beetje. Je kan eindelijk weer eens ergens blij van worden.
Punt. Uitroeptekens !!!!!  Nogmaals punt.

Samengevat Positiva één en twee zijn twee totaal verschillende werelden en hebben niets met elkaar te maken.
Zo nou jij weer. Blush


Sorry dat ik hier even tussen kom Smile. Maar ik moet zeggen dat ik het boeiend vind dat er intussen ook mannen hun verhaal vertellen. Wat er is inderdaad een heel groot verschil in beleving. Ik weet niet, Bert, of je mijn verhaal hebt gelezen of hebt kunnen volgen, maar kan het zijn dat je te nabij bent voor een depressieve partner. Dat hij het leed er niet meer bij kan hebben van een partner die weent omdat het geluk in stukken uiteen valt. Nu klinkt dat wat egoïstisch, maar ik had 15 jaar een heel goeie relatie met mijn vriend, maar hij werd depressief en alles veranderde. Intussen is hij 10 maanden het huis uit en doe ik twee jobs om ons huis af te kunnen betalen. Hij wil er immers niets meer mee te maken hebben en woont al 10 maanden terug bij zijn moeder. Mij lijkt het alsof hij de depressie aan ons en aan mij (en de verbouwing) linkt waardoor hij nooit meer terug wil naar mij en het huis. Zijn woorden zeggen dat al een jaar, maar ik heb het gevoel dat al zijn gevoel nog onder een hele dikke laag stof verstopt zit...

(12-04-2017, 09:20)Blondie schreef: Hallo allemaal,

Allereerst: bedankt weer voor jullie reacties!

Ik kan inmiddels niet zo veel meer bijdragen aan het forum. Mijn vriend heeft er voor gekozen om voor nu alleen verder te gaan. Hij moet eerst zijn eigen leven en eigenwaardes weer op orde krijgen voordat hij zich kan geven in een relatie. Natuurlijk vind ik dit erg verdrietig en had ik graag gezien dat hij wat meer nog de positieve kanten van wat wij hadden kon bekijken. Maar ik respecteer zijn keuze.
Ergens geeft het ook wel rust, even niet meer de hele dag door met hem bezig zijn en met wat ik misschien wel verkeerd doe of zeg. Gewoon weer even mijzelf zijn en mijn eigen dingen weer oppakken. Het ene moment voel ik me wel sterk en het volgende stort ik weer in, omdat dit niet was hoe ik wilde dat de relatie zou eindigen. Het voelt alsof we amper een kans gehad hebben... Wat een ellendige ziekte is zo'n depressie zeg!

Als je graag iets kwijt wil, doe dit dan zeker op dit forum Blondie. Ik weet wat het is om je relatie zo te zien eindigen en ik ken ook alles van dat sterk zijn en die diepe dalen. Toen mijn vriend hier vertrok met de woorden: ik beloof dat ik terug kom wanneer ik genezen ben heb ik zelf zijn valies gemaakt. Ik wilde er echt alles aan doen om hem weer gelukkig te zien. Maar intussen lijkt hij terug gelukkig en zit ik hier al 10 maanden alleen. Pas heel goed op jezelf, en neem dat echt letterlijk. Want gevoelens nemen zo'n bochten met je dat je jezelf soms amper kan bijhouden. Die rust, dat had ik ook enorm. Ik dacht: oef. Nu kan ik misschien weer even op adem komen, maar op den duur voelde ik me schuldig dat ik zo dacht. Ik had sterker moeten zijn dacht ik dan. 

Omring je door mensen waar je je goed bij voelt en waar je ten allen tijde je verhaal aan kwijt kan. Heb je die niet, kom dan naar hier. Het is misschien maar 'virtueel', maar ik heb hier al zoveel steun gehad. Je kunt spuwen al wat je wilt en je kunt hier ook altijd terecht. Soms weten ook wij geen advies, maar alleen al eens je gedachten op papier zetten, kan even opluchten. Zoek een weg voor jezelf dat het dragelijk is. Neem een hobby op, ook al heb je daar geen zin in. Probeer dag per dag aan te vatten en denk niet na over hier en een paar maanden of een jaar. Daar word je alleen maar gek van. Probeer ook de gedachten over je relatie stil te leggen want daar kom je ook geen stap mee verder. Je blijft in cirkels draaien (naar mijn aanvoelen) en je voelt je er niet beter door, integendeel.

Ik wens je echt HEEL VEEL sterkte en moed!

Ik had ook een reactie geplaatst op het gesprek tussen Bert en Positiva. Ziet iemand dit staan of is dit verloren gegaan? Ik zie hier even geen klaar meer? Smile

Hallo Gietje,

Ja, er schrijft een man mee! Big Grin
Ik heb geprobeerd je verhaal te lezen vandaag, maar jouw verhaal gaat al een heel eind terug.
Jazeker kun je te nabij zijn bij een partner. Ikzelf gaf mijzelf de schuld van het verdriet van mijn partner.
Dat kon ik er niet echt bij hebben. Het voelde dubbel aan de ene kant had ik de steun van mijn partner nodig, aan de andere kant duwde ik haar van mij af. Daar kwam dan nog bij dat ik behoorlijk kort door de bocht kon reageren helaas.
Het kan goed zijn dat hij op dit moment heel moeilijk met stress overweg kan en niet aan problemen kan/wil denken.
En je komt op mij absoluut niet egoïstisch over. Het is verdorie niet niks niet waar?
Voor wat betreft jouw uitspraak "Zijn gevoel zit onder een dikke laag stof", kan ik alleen voor mijzelf spreken.
Voor mij ging dat zonder meer op. Ik heb depressies mee gemaakt maar kon niet bij mijn gevoelsleven komen. Ik heb 3 jaar geleden voor het eerst ontdekt dat mijn lijf letterlijk stop riep als ik in een depressie belandde. In mijn geval bleek mijn depressie op te treden omdat ik mijn gehele volwassen leven als een wat angstig, somber beukennootje heb geleefd. Altijd "Wat zullen ze niet van mij denken!". Niet assertief. Weinig eigenwaarde en zelfvertrouwen. Een paar jaar geleden ben ik daar uit geknald en ben ik open en eerlijk bij mijzelf stil gaan staan. Dat doe ik nog steeds dagelijks, maar nu veel minder intensief. Ik heb de laatste jaren keihard gewerkt aan mijzelf en heb tegenwoordig weinig geheimen meer. Als je iets meer wil lezen, ik schrijf onder "Voorstellen" en dan "Leren leven".
Hoop dat je hier iets aan hebt. Hoor het graag.

Hallo Bert (maar anderen, lees gerust mee want ik heb misschien een sprankeltje hoop!!)

Ik wil ook even tijd maken om op jouw reactie te reageren. Het is echt heel erg fijn om het eens van de andere kant te horen. Want hoe vaak ik ook dingen over depressie lees, ik vind dat er echt nog wel hiaten zijn in de boeken die rond dit onderwerp op de markt zijn. Of is het gewoon onze lokale bieb die niet genoeg inkoopt, dat kan ook. Sommige boeken zijn voor mij te theoretisch, andere dan weer te sensatiegericht. Ik vind het eigenlijk fijner om met mensen te communiceren in plaats van altijd maar te lezen. Dan kun je immers geen vragen stellen als je ergens mee zit.

En laat dat nu wel iets zijn waar ik heel lang mee zat, met heel veel vragen. Nu heb ik dat - wellicht door de maanden die al verstreken zijn - een pak minder. Dat versta ik nu onder mijn loslaten. Ik probeer minder vragen te stellen, minder na te denken over het verleden en ook minder stil te staan bij de toekomst. Wat op mijn pad moet komen, zal er komen, daar willen mensen mij van overtuigen en ze hebben wellicht gelijk. Zoals zovelen mij ook gezegd hebben: als je relatie voorbestemd is, dan komt het nog goed. Hoe klein de kans nu ook is. 

Wat jouw situatie betreft: dat hoor ik wel vaker, dat je jezelf schuldig voelt voor de pijn van je partner. Ik snap dat dit zwaar is, maar ik vind het crue gesteld ook wat logisch. Want moest de depressie er niet geweest zijn, dan was de ellende er ook niet. Wat natuurlijk niet zegt dat jullie er voor kiezen! Maar mijn vriend heeft het nooit zo verwoord. Wel toen hij hier nog was, niet meer toen hij vertrok en er daarna helemaal klaar mee was. Maar ik denk eerlijk gezegd dat hij alles doet om er boven op te komen (zonder mij). Zo lijkt het althans. En hij bedoelt dat niet slecht, ik denk dat het zijn afweermechanisme is. Ik weet niet precies hoe ik het moet omschrijven. Van de eerste week dat ik weg was heb ik neergeschreven: hij denkt dat zijn problemen van de baan zijn omdat hij mij verlaten heeft, maar het probleem zit bij zichzelf. Zo lang hij dat niet ziet, kan er nooit nog sprake zijn van een relatie. Ik heb hem ook eens gevraagd of hij zich niet schuldig voelt en hij zei toen: niet meer. Wat wel degelijk een 'bekentenis' is dat hij zich schuldig voelde ten opzichte van mij. Het is niet omdat je het niet naar iemand verwoordt, dat het er niet is.

Wat mijn situatie betreft merk ik sinds vrijdag een andere dynamiek. Het maakt me lichtjes euforisch en dat is misschien volledig misplaatst, maar ik weet niet waar het gevoel vandaan komt. Ik heb het gevoel dat het allemaal goed komt. Ben ik naïef of kan ik vertrouwen op mijn gevoel, ik weet het niet. Ik ben dan ook niet de meest stabiele persoon voor het ogenblik. Maar ik moet wel zeggen dat mijn gevoel me eigenlijk nog niet vaak in de steek heeft gelaten. Zo heb ik altijd het gevoel gehad dat er hier iets mis zou lopen... van een understatement gesproken...

Wat er vrijdag is gebeurd... de post van mijn vriend komt hier nog altijd toe aangezien zijn domicilie hier nog staat. Die moet hier blijven tot mei 2018, anders moet hij een serieuze boete betalen (omdat hij dan pas drie jaar hier zou wonen). Dat wil natuurlijk zeggen dat ik moet laten weten wanneer er post is. Vroeger waren dit verschrikkelijke momenten met veel tranen en zo en dus heb ik vaak voorgesteld om zijn brieven in zijn bus door iemand te laten deponeren. Ik zou dat zelf niet kunnen want ik kan daar niet voor de deur gaan staan (dan had ik maanden het gevoel dat mijn knieën het zouden begeven), maar dat wil hij dus niet. Hij stond er altijd op om de post zelf te komen halen. 

Omdat ik de laatste weken echt wat rust wilde en dat dit misschien wel beter was door hem even niet te zien, had ik de laatste weken echt geen contact gezocht. Tot er een brief van de politie in de bus viel. Hij werd vorige week maandag geflitst en ik kon dus niet wachten om hem dat te laten weten aangezien boetes hier binnen de twee weken betaald moeten worden. Dus maandag heb ik mijn vriend een bericht gestuurd dat ik een boete in de bus had gekregen en we stuurden een paar keer over en weer. Hij wilde weten om welk bedrag het ging,...
Ik stuurde hem dat hij er maar eens moest omkomen en dat hij dan maar meteen alle post moest meedoen want er lag hier nog wel wat. Ik had het hem eerder (voor die boete) al gevraagd, maar ik had hem niet gehoord of gezien.


Na maandag hoorde ik niets meer, maar vrijdag kreeg ik plots een bericht: kan ik straks langskomen, heb een dagje vrijaf. Stilaan ben ik goed in van die hele korte berichten terugsturen en heb hem laten weten dat ik niet thuis was, maar dat ik zou sturen als ik dat wel was.
Hij is hier rond 15u30 toegekomen en hij gaf me meteen een kus. Op de wang wel te verstaan, zoals een vriend. Maar dat was toch al iets anders dan de vorige keren. Hij leek me ook net iets meer op zijn gemak en ik had mezelf voorgenomen om niet al te veel vragen te stellen en het rustig te houden (en vooral mijn tranen bedwingen was de innerlijke boodschap Wink). We hadden het over van alles en lachten samen. Dat vind ik altijd een fijn gegeven. Er waren geen stiltes, het ging als vanzelf. Zoals het altijd is geweest. Tot hij plots iets vroeg wat mij weer triggerde en waarbij er tranen kwamen. Normaal is de situatie dan heel raar. Ik wil dan getroost worden, maar dat komt dan niet en dan voel ik me nog slechter,... Maar nu streelde hij me zonder nadenken. Direct toen de tranen er kwamen, streelde hij gewoon even over mijn been. Ik wilde daarmee genoegen nemen, maar heb hem toch nog om een knuffel gevraagd. Dat liet hij toe. Hij zegt niet volmondig ja, maar hij doet het. Op zich mocht ik dat niet gevraagd hebben (of heb ik het gevoel dat ik dat beter niet doe), maar het was sterker dan mezelf. We hebben niet alleen over koetjes en kalfjes gepraat, het ging ook echt over te 'toestand'. Hij heeft helemaal niet gezegd dat hij me terug wil, maar alles leek terug zo anders. Normaler, zachtaardiger, respectvoller, minder koel, minder afstandelijk.

Hij zei me dat hij twee weken terug weer een serieuze dip had gekend. Toen ik vroeg met wie hij daarover had gepraat zei hij: met niemand. Ik vind dat zo erg. Ik ben er voor hem, maar hij neemt geen contact met me op. Ik begrijp het ook wel, maar ik vind het niet oké dat hij er met niemand over praat. Maar hij zegt dat hij ermee om kan. Dat hij door die depressie (al neemt hij dat woord niet in de mond) heeft geleerd om stil te staan bij zichzelf. Om zichzelf niet steevast voorbij te lopen. En dat vind ik eigenlijk meer dan oké. Ik zag het gebeuren onder mijn ogen - dat hij zichzelf voorbij liep - maar ik kreeg het niet aan zijn verstand dat het anders kan, anders moet. Dat hij dat nu leert, kan hem alleen maar ten goede komen (in zijn latere leven). En uiteraard hoop ik dat het ons leven nog wordt. De dip weet hij aan het feit dat de medicatie steeds verder uitwerkt. En dat zal wel kloppen. Hij is nu al een tijdje gestopt, maar blijkbaar duurt het wel een maand of zo tegen dat alle medicatie uit je bloed is verdwenen.

Ik vroeg hoe het nu gaat zonder medicatie en hij vindt het wel oké. Ook heb ik gevraagd of hij geen spijt heeft van al dat medicatiegebruik. Hij gaf aan dat hij wellicht alles en iedereen kapot had gemaakt. Hij heeft dus de indruk dat zijn pieken werden afgevlakt want hij ging alles en iedereen pijn doen denkt hij nu. Heb hem gevraagd of hij dan zichzelf ook pijn ging doen en dan zei hij van niet. Maar dus niet alleen mij, maar ook zijn ouders en zo. Hij had wellicht heel veel meer kapot gemaakt zegt hij... Het moet dus zijn dat hij ook serieus wat heeft nagedacht de laatste tijd. Wat ook niet zo leek een tijd terug.

Hij vroeg ook echt naar bepaalde dingen over mij. Hoe het met mijn psoriasis is (waar ik nooit last van had tot een maand of twee terug...), hoe het bij de psycholoog was geweest,... Hij wist zelfs nog haar naam. Ik heb er zeker aan gedacht zei hij. hij wist zelfs nog de dag. Dat vind ik een hele sterke vooruitgang. Anders wist hij na een paar dagen echt niet meer waar wij over gesproken hadden. De dag zelf had hij eraan gedacht zei hij en hij had ook getwijfeld om te sturen, maar had dat niet gedaan. Hij is zo bang dat ik weer valse hoop zou krijgen en dat wil hij me niet aandoen. Ik heb hem gezegd dat ik het fijn zou vinden dat hij me gewoon zou sturen op zo'n moment. Omdat ik alle steun kan gebruiken én omdat we altijd zoveel steun aan elkaar hebben gehad. Daar kan hij dan absoluut niet volmondig ja op antwoorden. Echt iets goeds over onze relatie zeggen, dat lukt hem nog niet.

Maar hij liet wel vallen dat hij me verschrikkelijk veel zeer heeft gedaan en dat is ook iets wat nieuw is. Hij vindt eigenlijk anders van niet. Hij vindt dat hij het heel proper heeft aangepakt. Maar hij zegt wel nog altijd dat hij niets bewust heeft gedaan. Dat hij helemaal niet van plan was om mij te verlaten...

Hoe het nu verder moet. Ik denk dat ik nog steeds geduld moet hebben. Ik wil er nog altijd voor hem zijn, zolang ik nog de kracht vind. Hij gaf trouwens ook nog aan dat hij zich verschrikkelijk alleen voelt. En dan hebben we ook daarover gepraat. Het jammere is dat hij eigenlijk geen echte vrienden heeft. Ik heb hem gezegd dat ik ook dagen heb dat ik me ellendig voel en dan weer dagen dat ik er beter tegen kan. Zo is het ook bij hem. Heel veel begrip, heel veel herkenning. het doet iets met mij, dat we ondanks alles, nog altijd op dezelfde golflengte zitten. Hopelijk ziet hij dat ooit terug. Maar hij verwachtte dus dat er mensen hem zouden bellen. Om te vragen om iets samen te doen. Maar toen heb ik hem gezegd: Wie heb jij gebeld in de afgelopen 15 jaar? Ja, ook niet echt iemand zei hij... Tjah... dat is ook de waarheid. Hij had niemand nodig zei hij altijd. Terwijl ik altijd zei: neem eens contact op met die of ga eens langs bij je ouders, laten we eens iets leuks doen met je zus,... Hij is duidelijk heel erg hard aan zichzelf aan het werken en we zien wel waar het schip strandt... Ik blijf hoop koesteren.

En na ons gesprek vond hij plots een foto van mij en twee vriendinnen leuk op Facebook. Terwijl hij al een jaar nooit nog iets had geliket bij mij... Licht euforisch dus... terecht of niet, ik weet het niet Wink.
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Mijn energie is op Started by 10675
2 Replies - 99 Views
08-03-2024, 10:42
Laatste bericht: Tazz
01-02-2024, 00:15
Laatste bericht: don't know
31-01-2024, 11:10
Laatste bericht: Nicje
21-12-2023, 19:36
Laatste bericht: Mabel
28-05-2023, 19:27
Laatste bericht: Edelsteentje
28-03-2023, 08:44
Laatste bericht: Suuz
15-01-2023, 23:34
Laatste bericht: Simba
  Een depri partner als vrouw Started by Marijn
5 Replies - 1,948 Views
23-11-2022, 21:34
Laatste bericht: Anoniem2022
  Partner verstoot mij Started by Vidiyo
2 Replies - 689 Views
22-10-2022, 17:36
Laatste bericht: Fae
  Depressief door je relatie? Started by Anoniemm
8 Replies - 1,356 Views
10-08-2022, 08:13
Laatste bericht: Anoniemm



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)