Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Mijn partner is depressief



Beste Grietje, Blondie en alle lieve partners die ik hier op het forum heb gelezen.

Persoonlijk denk ik dat de depressie niet per definitie automatisch gelinkt wordt aan de partner. Als er redenen zijn te noemen dan zou het kunnen, maar als de relatie altijd goed is geweest, hoeft dit zeker niet te gebeuren. Wanneer dit wel gebeurd is er een hoop om over na te denken lijkt me.

Even een voorbeeld uit mijn eigen leven waar jullie mogelijk wat aan hebben, waarbij er wel degelijk een link is te leggen tussen de relatie en de depressie.
In mijn eerste depressie 5 jaar terug was ik nog bij mijn ex, en vanuit mijn oude patronen en voorkomendheid en angst zei ik tegen hem dat het niet aan hem lag. Dat het echt in mijn verleden lag, opvoedingspatronen enzo. Ik was veel te bang hem te confronteren. Nu achteraf ..... ja man, er lag ook heel veel aan hem, onze relatie was systematisch fout en heeft me keer op keer beschadigd. En nog, zelfs nu na de scheiding, en een tweede depressie, durf ik niet te zeggen dat het zeker een groot deel aan hem ligt. Aan ons huwelijk, en alle emotionele schade die hij aanrichtte met alles wat hij deed en zei. En tevens wil ik het niet zeggen, omdat hij alles aangrijpt om dan met me in gesprek te gaan en ik dat niet meer wil. Ik word er moe van als hij met me wil praten, als hij zegt dat ie het zo erg voor me vind dat ik ziek ben. Of dan vragen of alles in ons huwelijk slecht was... of als hij weer gaat vragen of ik hem dan helemaal niet mis. Ik wil hem dan geen pijn doen en zeggen: NEE, Ik heb je nog geen dag gemist. Maar ben het nu wel gaan doen, want anders begrijpt hij me niet. Zelfs nu we zijn gescheiden lijkt hij te willen ontkennen. En dus nu zegt ie: wat ben je hard geworden zeg.... Nee, ik ben soms ineens eerlijk, en zeg ik de waarheid tegen hem. das alles...

Waar ik me zo over verbaas is dat jullie niet zeggen dat jullie er zelf klaar mee zijn. Dat jullie zelf niet hebben gedacht dat dit het verkeerde bootje is geworden. Gewoon omdat een relatie hebben met een depressief persoon echt niet makkelijk is. Het lijkt er soms op, dat juist de depressieve mensen die hun relatie deels de schuld geven, dat daarvan de partner zegt: ho...wacht eens even, we hielden al die tijd van elkaar en dat kan toch niet ineens nu zo maar anders zijn en aan de relatie liggen dat jij nu ziek bent.
Aan de andere kant heb je dus depressieve mensen zoals ik, die niets liever willen dan echt steun krijgen van een geliefde (nieuwe) partner, en duidelijk maken dat het echt niet aan de partner ligt, maar dat de partner voor zichzelf kan ervaren dat de depressie te veel kapot maakt en afstand moet nemen uit zelfbehoud. En waar dat schip dan heen zeilt weet niemand nog.


 Geef niet op... het licht gaat weer aan!
 
Antwoord


Register or login to view the content
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Positiva :   • Liz is fighting
Antwoord


(12-04-2017, 15:47)Positiva schreef: Register or login to view the content

Ja, in jouw verhaal kan ik dat ook zo goed begrijpen. Als je al zoveel hebt meegemaakt in je leven kan je die karaktereigenschappen gewoon zo goed op waarde schatten. Dat ben ik met je eens. Kon je al die tijd nog steeds bij hem terecht? Of uiteindelijk niet?

Mijn vriend die heeft al die eigenschappen ook, behalve meegaandheid misschien, en het feit dat hij me niet kan helpen en me kapot ziet gaan, trekt hem dus helemaal naar beneden. Het is de precies de reden dat ik hem niet kwijt wil, en precies waarom het nu niet gaat voor hem. (snik)


 Geef niet op... het licht gaat weer aan!
 
Antwoord


Dag allemaal,

Het voelt fijn om me online weer te begeven tussen lotgenoten.

De laatste keer dat ik hier op het forum mijn verhaal deed, waren P. en ik voor de tweede keer definitief uit elkaar, dacht ik althans. Na een voor mijn gevoel kleine woordenwisseling riep hij dat hij niet meer wilde. Ik ging ervan uit dat ik hem opnieuw weer voor een aantal maanden 'kwijt' zou zijn. Achteraf gezien, viel dat erg mee. Na twee weken nam hij alweer contact op en hebben we het bijgelegd. 

Nu twee maanden later is het wederom raak. Het afbouwen (van 20 mg seroxat nu op de 14mg in 5 maanden tijd) hakt er bij iedere verlaging hard in; hij is dan zo boos, naar en negatief. De spanningen bouwen zich dan snel op en komen op een gegeven moment tot een uitbarsting ofwel ik bega een misstap in het mijnenveld. Het ligt namelijk altijd aan mij, aldus P. Zijn gevoel voor redelijkheid is namelijk nergens meer te bekennen. 

Hoewel ik het begrijp en heel veel geduld heb / had, doet het me zo veel pijn. Wat een leuke week 'vrij' had moeten zijn - na een bijzonder drukke periode op het werk achter de rug te hebben - is een week vol verdriet en eenzaamheid geworden. Mijn hart huilt en mijn hoofd doet pijn van de spanning.

Hoe lang nog?

Veel liefs en een fijne avond.
Antwoord


Ach Feline, wat spijt me dat voor je.  Iedere keer je hart zo pijnlijk geraakt. Het is niet eerlijk.
Ik vraag me af hoeveel mensen op die manier reageren op het afbouwen van dat middel.


 Geef niet op... het licht gaat weer aan!
 
Antwoord

(Dit bericht is het laatst bewerkt op 13-04-2017, 11:41 door Gietje117.)

(12-04-2017, 15:26)Liz is fighting schreef: Beste Grietje, Blondie en alle lieve partners die ik hier op het forum heb gelezen.

Persoonlijk denk ik dat de depressie niet per definitie automatisch gelinkt wordt aan de partner. Als er redenen zijn te noemen dan zou het kunnen, maar als de relatie altijd goed is geweest, hoeft dit zeker niet te gebeuren. Wanneer dit wel gebeurd is er een hoop om over na te denken lijkt me.

Even een voorbeeld uit mijn eigen leven waar jullie mogelijk wat aan hebben, waarbij er wel degelijk een link is te leggen tussen de relatie en de depressie.
In mijn eerste depressie 5 jaar terug was ik nog bij mijn ex, en vanuit mijn oude patronen en voorkomendheid en angst zei ik tegen hem dat het niet aan hem lag. Dat het echt in mijn verleden lag, opvoedingspatronen enzo. Ik was veel te bang hem te confronteren. Nu achteraf ..... ja man, er lag ook heel veel aan hem, onze relatie was systematisch fout en heeft me keer op keer beschadigd. En nog, zelfs nu na de scheiding, en een tweede depressie, durf ik niet te zeggen dat het zeker een groot deel aan hem ligt. Aan ons huwelijk, en alle emotionele schade die hij aanrichtte met alles wat hij deed en zei. En tevens wil ik het niet zeggen, omdat hij alles aangrijpt om dan met me in gesprek te gaan en ik dat niet meer wil. Ik word er moe van als hij met me wil praten, als hij zegt dat ie het zo erg voor me vind dat ik ziek ben. Of dan vragen of alles in ons huwelijk slecht was... of als hij weer gaat vragen of ik hem dan helemaal niet mis. Ik wil hem dan geen pijn doen en zeggen: NEE, Ik heb je nog geen dag gemist. Maar ben het nu wel gaan doen, want anders begrijpt hij me niet. Zelfs nu we zijn gescheiden lijkt hij te willen ontkennen. En dus nu zegt ie: wat ben je hard geworden zeg.... Nee, ik ben soms ineens eerlijk, en zeg ik de waarheid tegen hem. das alles...

Waar ik me zo over verbaas is dat jullie niet zeggen dat jullie er zelf klaar mee zijn. Dat jullie zelf niet hebben gedacht dat dit het verkeerde bootje is geworden. Gewoon omdat een relatie hebben met een depressief persoon echt niet makkelijk is. Het lijkt er soms op, dat juist de depressieve mensen die hun relatie deels de schuld geven, dat daarvan de partner zegt: ho...wacht eens even, we hielden al die tijd van elkaar en dat kan toch niet ineens nu zo maar anders zijn en aan de relatie liggen dat jij nu ziek bent.
Aan de andere kant heb je dus depressieve mensen zoals ik, die niets liever willen dan echt steun krijgen van een geliefde (nieuwe) partner, en duidelijk maken dat het echt niet aan de partner ligt, maar dat de partner voor zichzelf kan ervaren dat de depressie te veel kapot maakt en afstand moet nemen uit zelfbehoud. En waar dat schip dan heen zeilt weet niemand nog.

Je eerste stuk begrijp ik wel, maar doet mij eigenlijk wel pijn en doet me weer twijfelen. Ik weet dat dit niet jouw bedoeling is, maar het lijkt alsof jij beschrijft hoe mijn partner zich in onze relatie voelde. Terwijl hij nooit zo'n signalen gaf en terwijl ik dacht dat we het 15 jaar echt goed hadden... Maar het zou inderdaad kunnen dat hij nooit echt eerlijk is durven zijn, omdat hij me niet wilde kwetsen. En dan zit ik toch maar mooi met een 'vals' idee over mijn relatie opgescheept. En daar heb ik het heel moeilijk mee. Want dan kende ik mijn partner eigenlijk niet echt super en dan dacht ik dat dit geluk was, maar dat was het misschien helemaal niet voor mijn partner. Ik zie hem wel ontzettend graag en wil graag dat wij ooit terug samen komen. Daarom probeer ik hem te steunen, ook al wil hij dit niet.

Naar mijn aanvoelen voelt mijn vriend wat jij voelde. Zich dus niet oké en dus nu wel. Dat hij me inderdaad niet mist en zich nu beter voelt. En dat is heel erg hard voor een partner die vol gevoel achter blijft...

(12-04-2017, 15:47)Positiva schreef: Register or login to view the content

Hier kan ik me praktische helemaal bij aansluiten. ook mijn vriend was heel begripvol, steunend. Ik voelde me echt beresterk met hem naast me. We lachten heel veel, we zorgden goed voor elkaar en waren eigenlijk altijd heel erg lief voor elkaar. Of toch zo vaak mogelijk. 15 jaar zo close te samen waar hij af en toe duidelijk zei dat ik de ware was... En daarom kun je zo'n partner niet zo maar opgeven. Want ik weet dat ik niet snel nog iemand zal vinden die zo goed bij mij paste. Nu vindt hij natuurlijk niet dat wij  nog passen, ik wel... Anders bouw je geen 15 jaar aan een ontzettend leuk, boeiend verhaal...

(12-04-2017, 21:27)Feline2017 schreef: Dag allemaal,

Het voelt fijn om me online weer te begeven tussen lotgenoten.

De laatste keer dat ik hier op het forum mijn verhaal deed, waren P. en ik voor de tweede keer definitief uit elkaar, dacht ik althans. Na een voor mijn gevoel kleine woordenwisseling riep hij dat hij niet meer wilde. Ik ging ervan uit dat ik hem opnieuw weer voor een aantal maanden 'kwijt' zou zijn. Achteraf gezien, viel dat erg mee. Na twee weken nam hij alweer contact op en hebben we het bijgelegd. 

Nu twee maanden later is het wederom raak. Het afbouwen (van 20 mg seroxat nu op de 14mg in 5 maanden tijd) hakt er bij iedere verlaging hard in; hij is dan zo boos, naar en negatief. De spanningen bouwen zich dan snel op en komen op een gegeven moment tot een uitbarsting ofwel ik bega een misstap in het mijnenveld. Het ligt namelijk altijd aan mij, aldus P. Zijn gevoel voor redelijkheid is namelijk nergens meer te bekennen. 

Hoewel ik het begrijp en heel veel geduld heb / had, doet het me zo veel pijn. Wat een leuke week 'vrij' had moeten zijn - na een bijzonder drukke periode op het werk achter de rug te hebben - is een week vol verdriet en eenzaamheid geworden. Mijn hart huilt en mijn hoofd doet pijn van de spanning.

Hoe lang nog?

Veel liefs en een fijne avond.

Ik begrijp dit zo goed, Feline. Echt niet normaal hoeveel dingen er nu weer naar boven komen. Ik heb hier zeven maanden zo geleefd met mijn partner. Echt niet vol te houden. Ik was ook helemaal kapot. Je maakt je constant zorgen, je vraagt je steeds maar weer af wat je het best doet en wat je eigenlijk vooral niet moet doen,... Het vraagt zoveel energie van jezelf... Mijn vriend P. is intussen al 10 maanden wegen maakt geen enkel aanstalten om terug te keren. Dat vind ik vreselijk, maar ik weet dat een toestand zoals bij jou ook niet vol te houden is... Ik wens je heel veel sterkte en kom vooral hier wat vaker langs als je van gedachten wil wisselen.
Antwoord


Hi Grietje,

mijn relatie was absoluut niet te vergelijken met de jouwe. Ik ben stik jaloers op hoe jij je relatie beschrijft en snap dat je dat niet wil opgeven en niet kan begrijpen dat hij dat niet meer ziet en doet alsof dat er misschien zelfs niet echt was.
Mijn relatie was beschadigend en ontwrichtend en helemaal niet zo gezellig vanaf het moment dat we samen in huis zaten. ( en ik had er direct een baby bij want ik was vroegtijdig zwanger geworden)
Dus laat je niet ontmoedigen door de vreselijke woorden van iemand die niks van jou relatie weet en ook nog eens depressief is. Ik zou je zo graag helpen en je kunnen beloven dat het goed komt, of juist dat het absoluut tijd is om los te laten en te accepteren. Maar ik weet eigenlijk niks.

Alleen dat ik ook dacht deze geweldige nieuwe vriend in mijn leven te hebben, en dat het nu even gebroken is door mijn depressie. Dat ik zo'n geweldige relatie als jij had, ook wil hebben in de toekomst.
Dikke knuffel en sorry dat ik je verdrietig maakte.


 Geef niet op... het licht gaat weer aan!
 
Antwoord


@ Liz en Gietje, ik kan me voorstellen dat jij dat in jouw relatie zo gevoeld hebt Liz. Maar ik kan me ook heel goed inleven in Gietje, dat het veel zeer doet om dat te horen. Ik en mijn vriend waren pas 3 maanden ongeveer samen toen de eerste tekenen van een depressie zich aandienden. Daarvoor kwam hij uit een zware verbouwing met zijn ex en een relatie waarin hij niet gelukkig was. Hij wist direct dat ik de ware voor hem was en heeft alles uit zijn verleden achter zich gelaten. Dacht hij...  want dit verleden heeft hem keihard ingehaald na een paar maanden. Persoonlijk denk ik dat onze relatie te kort duurde om mee te spelen in een depressie, bovendien, hebben we voordat de depressie begon nog nooit een woordenwisseling of iets dergelijks gehad. Het was juist allemaal heel fijn en perfect.

Het verleden haalt hem echter wel in, en daar heeft hij nu veel pijn van. Doordat ik hem zo heb proberen te helpen was ik de makkelijkste persoon om op af te reageren, wat discussies in de hand werkte. Hij koppelt die discussies echter aan onze persoonlijkheden en niet aan de problemen die hij op dit moment zelf ervaart en hoe moeilijk dat voor mij is geweest.

@Feline, wat zwaar voor jou dat jouw partner ook bij een kleine woordenwisseling gaat twijfelen aan jullie relatie. Ik kan me voorstellen dat dat enorm afbreuk doet aan jouw eigen zelfvertrouwen. Ik ging in ieder geval ook iedere keer dan aan mezelf twijfelen, had ik dan zo iets verschrikkelijks gedaan!? Hoe moeilijk het ook is, ik heb wel geleerd dat afstand de enige manier is om jezelf weer op de rit te krijgen. Zo lang je geen afstand neemt wordt jij inderdaad ook iedere dag meegezogen in zijn stemming en maak jij de hele dag zorgen over hem. En dat put jou uit en dat komt je relatie ook niet ten goede. Ik heb het via de harde weg geleerd.

Mijn ex heeft inmiddels zijn spullen opgehaald. Maar als ik thuis kom ligt er dan een briefje met 25 redenen waarom hij zo verliefd op me is geworden en dat hij me zo gaat missen. Ook appjes met de woorden: ik heb nog even je geurtjes opgesnoven en opgeslagen in mijn herinneringen. In mijn ogen doe je deze dingen niet als je echt klaar met een relatie bent. Wat mijn gedachten ook weer in de war schopt. Hij weet het gewoon zelf ook echt niet denk ik. Zijn hoofd en gevoel zeggen andere dingen.
Antwoord

(Dit bericht is het laatst bewerkt op 14-04-2017, 13:22 door Positiva.)

Register or login to view the content
Antwoord


(12-04-2017, 11:32)Gietje117 schreef:
(11-04-2017, 20:56)Bert schreef:
(11-04-2017, 14:29)Positiva schreef: Register or login to view the content

Beste Positiva,
Ik moet eerlijk zeggen, ik kan jouw redenatie met mijn boeren mannen verstand echt niet volgen! Misschien heeft het iets te maken met het wonen op Mars en Venus of zo iets? Rolleyes

Twee mensen ontmoeten elkaar. Het is liefde op het eerste gezicht. Ze worden verliefd en houden veel van elkaar. Ze willen dol graag samen verder. Geweldig. Punt. Uitroeptekens !!!!!!. Nogmaals punt.
Das één.

Dan wordt één van de twee depressief. Stel jij wordt depressief. Je zakt langzaam weg in een diepe put. Je weet je geen raad, je raakt volledig op slot. Je bent verdrietig en ook wanhopig. Wat gebeurt er met me. Langzaam maar zeker gaat je eigenwaarde naar nul. Je zelfvertrouwen zelfs onder nul. Je kant het contact met anderen niet meer aan. Je wordt verscheurd van binnen omdat jij je partner ook ziet lijden. En dat is jouw schuld denk je. Je hebt de neiging mensen van je weg te duwen. Je bent doodmoe, geen draad energie. Zo kan ik nog wel een rijtje opschrijven hier. Maar!! Je begint weer kleine lichtpuntjes te zien, het gaat steeds weer wat beter. Je begint weer gevoel in je donder te krijgen. Je bent er nog niet! Je stelt tot je eigen verbazing vast dat het wel lijkt of je partner meer van je houd dan jijzelf. Je voelt je nog steeds regelmatig erg onzeker over jouw situatie vandaag. En ja jij hebt de liefde van de ander keihard nodig. Je hebt zijn steun nog hard nodig. Langzaam maar zeker komt je gevoel van houden van weer terug.
Je eigenwaarde komt een beetje terug. Het vertrouwen in jezelf groeit weer een beetje. Je kan eindelijk weer eens ergens blij van worden.
Punt. Uitroeptekens !!!!!  Nogmaals punt.

Samengevat Positiva één en twee zijn twee totaal verschillende werelden en hebben niets met elkaar te maken.
Zo nou jij weer. Blush


Sorry dat ik hier even tussen kom Smile. Maar ik moet zeggen dat ik het boeiend vind dat er intussen ook mannen hun verhaal vertellen. Wat er is inderdaad een heel groot verschil in beleving. Ik weet niet, Bert, of je mijn verhaal hebt gelezen of hebt kunnen volgen, maar kan het zijn dat je te nabij bent voor een depressieve partner. Dat hij het leed er niet meer bij kan hebben van een partner die weent omdat het geluk in stukken uiteen valt. Nu klinkt dat wat egoïstisch, maar ik had 15 jaar een heel goeie relatie met mijn vriend, maar hij werd depressief en alles veranderde. Intussen is hij 10 maanden het huis uit en doe ik twee jobs om ons huis af te kunnen betalen. Hij wil er immers niets meer mee te maken hebben en woont al 10 maanden terug bij zijn moeder. Mij lijkt het alsof hij de depressie aan ons en aan mij (en de verbouwing) linkt waardoor hij nooit meer terug wil naar mij en het huis. Zijn woorden zeggen dat al een jaar, maar ik heb het gevoel dat al zijn gevoel nog onder een hele dikke laag stof verstopt zit...

(12-04-2017, 09:20)Blondie schreef: Hallo allemaal,

Allereerst: bedankt weer voor jullie reacties!

Ik kan inmiddels niet zo veel meer bijdragen aan het forum. Mijn vriend heeft er voor gekozen om voor nu alleen verder te gaan. Hij moet eerst zijn eigen leven en eigenwaardes weer op orde krijgen voordat hij zich kan geven in een relatie. Natuurlijk vind ik dit erg verdrietig en had ik graag gezien dat hij wat meer nog de positieve kanten van wat wij hadden kon bekijken. Maar ik respecteer zijn keuze.
Ergens geeft het ook wel rust, even niet meer de hele dag door met hem bezig zijn en met wat ik misschien wel verkeerd doe of zeg. Gewoon weer even mijzelf zijn en mijn eigen dingen weer oppakken. Het ene moment voel ik me wel sterk en het volgende stort ik weer in, omdat dit niet was hoe ik wilde dat de relatie zou eindigen. Het voelt alsof we amper een kans gehad hebben... Wat een ellendige ziekte is zo'n depressie zeg!

Als je graag iets kwijt wil, doe dit dan zeker op dit forum Blondie. Ik weet wat het is om je relatie zo te zien eindigen en ik ken ook alles van dat sterk zijn en die diepe dalen. Toen mijn vriend hier vertrok met de woorden: ik beloof dat ik terug kom wanneer ik genezen ben heb ik zelf zijn valies gemaakt. Ik wilde er echt alles aan doen om hem weer gelukkig te zien. Maar intussen lijkt hij terug gelukkig en zit ik hier al 10 maanden alleen. Pas heel goed op jezelf, en neem dat echt letterlijk. Want gevoelens nemen zo'n bochten met je dat je jezelf soms amper kan bijhouden. Die rust, dat had ik ook enorm. Ik dacht: oef. Nu kan ik misschien weer even op adem komen, maar op den duur voelde ik me schuldig dat ik zo dacht. Ik had sterker moeten zijn dacht ik dan. 

Omring je door mensen waar je je goed bij voelt en waar je ten allen tijde je verhaal aan kwijt kan. Heb je die niet, kom dan naar hier. Het is misschien maar 'virtueel', maar ik heb hier al zoveel steun gehad. Je kunt spuwen al wat je wilt en je kunt hier ook altijd terecht. Soms weten ook wij geen advies, maar alleen al eens je gedachten op papier zetten, kan even opluchten. Zoek een weg voor jezelf dat het dragelijk is. Neem een hobby op, ook al heb je daar geen zin in. Probeer dag per dag aan te vatten en denk niet na over hier en een paar maanden of een jaar. Daar word je alleen maar gek van. Probeer ook de gedachten over je relatie stil te leggen want daar kom je ook geen stap mee verder. Je blijft in cirkels draaien (naar mijn aanvoelen) en je voelt je er niet beter door, integendeel.

Ik wens je echt HEEL VEEL sterkte en moed!

Ik had ook een reactie geplaatst op het gesprek tussen Bert en Positiva. Ziet iemand dit staan of is dit verloren gegaan? Ik zie hier even geen klaar meer? Smile

Hallo Gietje,

Ja, er schrijft een man mee! Big Grin
Ik heb geprobeerd je verhaal te lezen vandaag, maar jouw verhaal gaat al een heel eind terug.
Jazeker kun je te nabij zijn bij een partner. Ikzelf gaf mijzelf de schuld van het verdriet van mijn partner.
Dat kon ik er niet echt bij hebben. Het voelde dubbel aan de ene kant had ik de steun van mijn partner nodig, aan de andere kant duwde ik haar van mij af. Daar kwam dan nog bij dat ik behoorlijk kort door de bocht kon reageren helaas.
Het kan goed zijn dat hij op dit moment heel moeilijk met stress overweg kan en niet aan problemen kan/wil denken.
En je komt op mij absoluut niet egoïstisch over. Het is verdorie niet niks niet waar?
Voor wat betreft jouw uitspraak "Zijn gevoel zit onder een dikke laag stof", kan ik alleen voor mijzelf spreken.
Voor mij ging dat zonder meer op. Ik heb depressies mee gemaakt maar kon niet bij mijn gevoelsleven komen. Ik heb 3 jaar geleden voor het eerst ontdekt dat mijn lijf letterlijk stop riep als ik in een depressie belandde. In mijn geval bleek mijn depressie op te treden omdat ik mijn gehele volwassen leven als een wat angstig, somber beukennootje heb geleefd. Altijd "Wat zullen ze niet van mij denken!". Niet assertief. Weinig eigenwaarde en zelfvertrouwen. Een paar jaar geleden ben ik daar uit geknald en ben ik open en eerlijk bij mijzelf stil gaan staan. Dat doe ik nog steeds dagelijks, maar nu veel minder intensief. Ik heb de laatste jaren keihard gewerkt aan mijzelf en heb tegenwoordig weinig geheimen meer. Als je iets meer wil lezen, ik schrijf onder "Voorstellen" en dan "Leren leven".
Hoop dat je hier iets aan hebt. Hoor het graag.
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Mijn energie is op Started by 10675
2 Replies - 99 Views
08-03-2024, 10:42
Laatste bericht: Tazz
01-02-2024, 00:15
Laatste bericht: don't know
31-01-2024, 11:10
Laatste bericht: Nicje
21-12-2023, 19:36
Laatste bericht: Mabel
28-05-2023, 19:27
Laatste bericht: Edelsteentje
28-03-2023, 08:44
Laatste bericht: Suuz
15-01-2023, 23:34
Laatste bericht: Simba
  Een depri partner als vrouw Started by Marijn
5 Replies - 1,948 Views
23-11-2022, 21:34
Laatste bericht: Anoniem2022
  Partner verstoot mij Started by Vidiyo
2 Replies - 689 Views
22-10-2022, 17:36
Laatste bericht: Fae
  Depressief door je relatie? Started by Anoniemm
8 Replies - 1,356 Views
10-08-2022, 08:13
Laatste bericht: Anoniemm



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)