Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Mijn partner is depressief



(09-04-2017, 09:32)Blondie schreef: Hai goeiemorgen allemaal,

Ik ben ondertussen wat verder met lezen. Ik weet niet of jullie allemaal nog actief zijn, maar vooral de meest recente posts zijn bij mij blijven hangen. Ik voel me nog niet in staat om adviezen te geven aan jullie, omdat ik zelf ook het gevoel heb dat ik het helemaal verkeerd aanpak bij mijn vriend. Allemaal heel veel sterkte en alvast een paar reacties, ik ga proberen me ook in alle anderen te verdiepen, maar mijn eigen concentratie is ook niet hoe het zijn moet...

@Skanul, Jouw verhaal klinkt heel herkenbaar. Mijn vriend zegt ook niet meer terug te willen naar de persoon die hij was en hij heeft hier blijkbaar heel veel voor over. Ook het in een 'niemandsland' bevinden, omdat hij eigenlijk helemaal niet weet wat hij dan wel wil. Vreemd vind ik alleen dat ik dus gekoppeld wordt aan dat gevoel, terwijl dat gedrag van hemzelf is geweest tijdens zijn vorige relatie. Ik kan me daarom op mijn beurt weer niet voorstellen waarom hij dan zo los wil komen van mij.

@Sofie, wat een verdrietig verhaal van jou en ik kan mij voorstellen dat het cultuurverschil het nog moeilijker maakt! Het is ook zo pijnlijk te horen van je depressieve partner dat ze niet meer weten wat ze voelen, en dus ook niet voor ons. Wat jij schrijft van er mee opstaan en er mee naar bed gaan en zelf helemaal op zijn, dat heb ik ook. Ook ik kan me nergens meer op concentreren, heel vervelend voor mijn eigen leven. Er zijn momenten dat ik sterk ben en het allemaal kan dragen, maar de momenten van onzekerheid overheersen, waardoor ik naar hem ook geen stabiel persoon ben. Voor hem is dat nog lastiger, omdat hij helemaal niet kan dealen met mijn emoties op dit moment. Zo veel mogelijk proberen te voorkomen om deze bij hem neer te leggen dan maar...

@Gietje, jouw verhaal is denk ik bij de meeste van ons onze grootste angst. Dat de knop straks helemaal om gaat en ze alle depressieve gevoelens gekoppeld gaan worden aan degene waar ze altijd het meest van hielden. Het is verleidelijk he, om zo hard te schoppen tegen de mensen die het dichtst bij je staan.

@Bert, dankjewel voor je reactie. Het advies goed voor mezelf te blijven zorgen probeer ik na te leven. Maar oh, wat is dat moeilijk. Mijn eigen sport weer oppakken is me tot nu toe niet gelukt. Ik ben alleen maar al mijn energie in zorgen aan het pompen. Heel lastig om dit los te laten. Als ik het los laat voelt het alsof we alleen maar verder van elkaar verwijderd raken. Jouw verhaal ben ik nog niet tegengekomen. Staat deze ook in dit topic?

@Liz, wat naar dat jouw partner de communicatie nu helemaal gestopt heeft. Ik kan me voorstellen dat hij dat inderdaad heeft gedaan om zelf niet helemaal kapot te gaan. Het is, vanuit mijn ervaring, heel zwaar om je de hele dag zorgen te maken over je depressieve partner. Als je partner dit dan ook nog vaak als een enorme belasting voelt, alle vragen naar hoe het gaat, het contact onderhouden, dat is enorm pijnlijk als je zelf probeert het goede te doen en lief te blijven.

Voor hier nu nog steeds veel onzekerheid. Ik merk dat ik en mijn vriend, als we elkaar eens spreken, snel vervallen in discussies en moeilijke gesprekken. Hebben jullie dit ook? Hoe voorkomen jullie dit? Ik pieker veel gedurende de week als ik geen contact met hem heb, en dan haal ik me de gekste dingen in mijn hoofd. Dit reageer ik dan natuurlijk af als ik hem weer een keer spreek. Voor hem natuurlijk niet te doen, want hier heeft hij helemaal geen energie voor. Daarom gaat hij ook steeds weer twijfelen.

Ik vind het erg lastig de balans te zoeken tussen mijn zorgen uitspreken en zeggen wat ik denk en rekening met hem houden. Zoals jullie ook allemaal al zeggen: hij is een volwassen man en kan voor een aantal keuzes echt wel verantwoordelijk gehouden worden (vind ik), maar ik begrijp ook dat ik hem in deze depressie wat moet ontzien.

Gisteren is hij even bij mij geweest een paar uurtjes. Normaal bleef hij dan altijd slapen, maar nu wilde hij naar huis. Pijnlijk, maar ik heb hem wel gezegd dat ik het knap vind dat hij het nu aangeeft. Hij voelde zich erg moe en wilde de boel niet weer laten escaleren omdat hij dan verkeerde dingen gaat zeggen. Wel voelt hij dan meteen weer schuldgevoel naar mij, omdat hij mij teleur stelt.

Het voelt net als een mijnenveld. Dansen en springen, om maar niet op de verkeerde plekjes te trappen en de boel te laten escaleren...

Hallo Blondie,

Het hele stuk gelezen en ik wilde op een aantal dingen reageren, maar heb het gevoel dat ik het stuk drie keer zal moeten lezen voor ik alles gezegd zal hebben wat ik in eerste instantie wilde zeggen. Want het is inderdaad niet makkelijk om je te concentreren.
Dat mijnenveld, dat vind ik eigenlijk een heel goeie vergelijking. Ik heb er nooit zo over na gedacht, niet met dat specifieke woord, maar zo is het wel. Je kunt inderdaad geen voet verzetten of je moet erbij stil staan. Doe ik er goed aan? Zet ik beter links of beter rechts een stap? Moeten we een stap vooruit of achteruit? enz. En het lastige is dat er hier geen antwoord op is. Ik had altijd het gevoel dat ik het zelf moest weten, dat ik mijn plan moest trekken want niemand zei me hoe of wat. Maar dat kan eigenlijk ook niet echt aangezien elke situatie anders is.

De angst om je partner te verliezen is inderdaad groot in deze situatie en het valt me heel erg zwaar dat ik hier een van de enige ben in die situatie. Natuurlijk ben ik blij dat jullie relatie toch stand houdt, maar ik had het hier ook graag zo gehad. Dat maakt me uiteraard bang. Mijn vriend zegt nu al 10 maanden lang dat het over is en nooit gaf hij mij een sprankeltje hoop. Maar misschien heeft het ook wel te maken met wat jij zei. Ze kunnen al heel moeilijk dealen met zichzelf, laat staan dat ze dan nog met een emo-kip moeten leven.

Daar hou ik me nu wat aan vast. Dat onze relatie echt wel goed was (wat hij ook beweert), maar dat hij nu onmogelijk in staat is om mij nog lief te hebben. Omdat hij zo veel problemen met zichzelf heeft. Hij ziet het wel helemaal anders. Zijn problemen zijn allemaal van de baan volgens heb, maar ik geloof niet dat hij die weg kan blijven volgen. Misschien wel, maar dan zal ik me daar moeten bij neer leggen.

Ik weet als geen ander dat het niet makkelijk is. Om je te concentreren, om dingen te doen die je vooruit helpen (want dat wil je uiteraard heel erg graag). Maar misschien moet je je een tikkeltje meer gaan concentreren op jezelf en niet altijd meer op je partner. Ik weet dat dit helemaal niet makkelijk is, verre van. En ik heb het ook nooit gedaan toen mijn vriend nog bij mij woonde. Zelfs daarna maanden niet. Terwijl mijn vriendinnen altijd maar zeiden: Stop nu met aan hem denken, maar kijk voor jezelf. Zorg voor jezelf. Stilletjes aan begin ik dat te doen en dat moet jij ook doen. Zoek een weg waarbij het draaglijk is. Bespreek dat eventueel ook met je partner. Ik doe dat zelfs nu nog terwijl we geen koppel meer zijn. Dat mijn vriend zo'n afstand neemt van mij, zegt mij eigenlijk ook al veel. Volgens mij kan hij niet om met veel contact. Omdat hij bang is om terug te voelen. Denk ik hé. Allemaal veronderstellingen want hij wil er niet echt over praten. Ik merk wel wanneer ik iets zeg over ons verleden dat hij zich afsluit. Of dat hij zelfs letterlijk zegt: Stop. Hij wil het niet horen. Volgens mij is dat toch omdat dit nog veel bij hem losmaakt.

Wat dat sporten betreft, probeer er iemand anders bij te betrekken. Ik doe dat samen met een leuke collega en dat helpt mij enorm. Hij trekt mij erdoor, hij neemt mij mee als ik geen zin heb en ik kan door hem ook even mijn gedachten verzetten. Dan ben ik ook blij met wat ik gepresteerd heb. Ik ben in september beginnen lopen en straks doe ik zelfs terug mee aan een loopwedstrijd (en dit voor de tweede keer). 9km lopen aan de zijde van een vriendin. Mijn collega kan niet mee, maar intussen heb ik toch weer iets om naar uit te kijken. Daarnaast ga ik sinds kort ook weer voetballen. Ik heb dat altijd heel erg graag gedaan en het is fijn om buiten te zijn. Vorige week had ik echt heel veel buikpijn en die verdween gewoon na het uurtje training. Sport doet me zo goed. Dus probeer dit misschien op te nemen.

Ik probeer ook mijn gedachten wat stil te leggen. Niet altijd evident, maar ik las ergens een tip om je gewoon op je ademhaling te concentreren als je merkt dat je weer vast zit in je cirkels. Dat doe ik nu en dat helpt me wel. niet altijd, maar ook al is het maar soms. Het doet goed.

Ik probeer ook veel te lezen en te schrijven. Als ik de behoefte voel om gedachten neer te schrijven dan zet ik me gewoon neer en begin ik. Dat kan zelfs 's nachts zijn. Heb ik geen papier, dan tokkel ik het gewoon neer op mijn gsm. Ik ben me er van bewust dat dit niet bij iedereen werkt, maar het komt er op aan om een manier voor jezelf te vinden. Ik las vroeger heel erg graag, maar dat lukt nu eigenlijk een pak minder. Ik heb wel het boek van Elke Clijsters gelezen deze week en dit helpt me dan weer wel. Dancing Solo heet het en gaat over haar scheiding. Maar dat is hier niet voor iedereen van toepassing. Ik las ook een aantal dingen over depressie, maar daar ben ik even mee gestopt. Te negatief naar mijn aanvoelen (voor het ogenblik).

En het is inderdaad een strijd: ik heb ook dagen dat ik me sterk voel en denk: ik kom er wel, hoe dan ook. Maar dan heb ik weer dagen dat de tranen zooooo hoog zitten. Dat ik amper kan praten of ademen of ze zijn daar al. Ik zou zeggen: laat ze toe, het is een deel van het verwerkingsproces. 

En ja, zoals ik al zei: ik ga ook naar een psychologe. Sinds vorige dinsdag gestart. Ik denk dat ik wel wat steun en therapie kan gebruiken.

Ik wens iedereen een heel fijne en zonnige zondag x
Antwoord

(Dit bericht is het laatst bewerkt op 09-04-2017, 20:29 door Bert.)

(09-04-2017, 09:32)Blondie schreef: Hai goeiemorgen allemaal,

Ik ben ondertussen wat verder met lezen. Ik weet niet of jullie allemaal nog actief zijn, maar vooral de meest recente posts zijn bij mij blijven hangen. Ik voel me nog niet in staat om adviezen te geven aan jullie, omdat ik zelf ook het gevoel heb dat ik het helemaal verkeerd aanpak bij mijn vriend. Allemaal heel veel sterkte en alvast een paar reacties, ik ga proberen me ook in alle anderen te verdiepen, maar mijn eigen concentratie is ook niet hoe het zijn moet...

@Skanul, Jouw verhaal klinkt heel herkenbaar. Mijn vriend zegt ook niet meer terug te willen naar de persoon die hij was en hij heeft hier blijkbaar heel veel voor over. Ook het in een 'niemandsland' bevinden, omdat hij eigenlijk helemaal niet weet wat hij dan wel wil. Vreemd vind ik alleen dat ik dus gekoppeld wordt aan dat gevoel, terwijl dat gedrag van hemzelf is geweest tijdens zijn vorige relatie. Ik kan me daarom op mijn beurt weer niet voorstellen waarom hij dan zo los wil komen van mij.

@Sofie, wat een verdrietig verhaal van jou en ik kan mij voorstellen dat het cultuurverschil het nog moeilijker maakt! Het is ook zo pijnlijk te horen van je depressieve partner dat ze niet meer weten wat ze voelen, en dus ook niet voor ons. Wat jij schrijft van er mee opstaan en er mee naar bed gaan en zelf helemaal op zijn, dat heb ik ook. Ook ik kan me nergens meer op concentreren, heel vervelend voor mijn eigen leven. Er zijn momenten dat ik sterk ben en het allemaal kan dragen, maar de momenten van onzekerheid overheersen, waardoor ik naar hem ook geen stabiel persoon ben. Voor hem is dat nog lastiger, omdat hij helemaal niet kan dealen met mijn emoties op dit moment. Zo veel mogelijk proberen te voorkomen om deze bij hem neer te leggen dan maar...

@Gietje, jouw verhaal is denk ik bij de meeste van ons onze grootste angst. Dat de knop straks helemaal om gaat en ze alle depressieve gevoelens gekoppeld gaan worden aan degene waar ze altijd het meest van hielden. Het is verleidelijk he, om zo hard te schoppen tegen de mensen die het dichtst bij je staan.

@Bert, dankjewel voor je reactie. Het advies goed voor mezelf te blijven zorgen probeer ik na te leven. Maar oh, wat is dat moeilijk. Mijn eigen sport weer oppakken is me tot nu toe niet gelukt. Ik ben alleen maar al mijn energie in zorgen aan het pompen. Heel lastig om dit los te laten. Als ik het los laat voelt het alsof we alleen maar verder van elkaar verwijderd raken. Jouw verhaal ben ik nog niet tegengekomen. Staat deze ook in dit topic?

@Liz, wat naar dat jouw partner de communicatie nu helemaal gestopt heeft. Ik kan me voorstellen dat hij dat inderdaad heeft gedaan om zelf niet helemaal kapot te gaan. Het is, vanuit mijn ervaring, heel zwaar om je de hele dag zorgen te maken over je depressieve partner. Als je partner dit dan ook nog vaak als een enorme belasting voelt, alle vragen naar hoe het gaat, het contact onderhouden, dat is enorm pijnlijk als je zelf probeert het goede te doen en lief te blijven.

Voor hier nu nog steeds veel onzekerheid. Ik merk dat ik en mijn vriend, als we elkaar eens spreken, snel vervallen in discussies en moeilijke gesprekken. Hebben jullie dit ook? Hoe voorkomen jullie dit? Ik pieker veel gedurende de week als ik geen contact met hem heb, en dan haal ik me de gekste dingen in mijn hoofd. Dit reageer ik dan natuurlijk af als ik hem weer een keer spreek. Voor hem natuurlijk niet te doen, want hier heeft hij helemaal geen energie voor. Daarom gaat hij ook steeds weer twijfelen.

Ik vind het erg lastig de balans te zoeken tussen mijn zorgen uitspreken en zeggen wat ik denk en rekening met hem houden. Zoals jullie ook allemaal al zeggen: hij is een volwassen man en kan voor een aantal keuzes echt wel verantwoordelijk gehouden worden (vind ik), maar ik begrijp ook dat ik hem in deze depressie wat moet ontzien.

Gisteren is hij even bij mij geweest een paar uurtjes. Normaal bleef hij dan altijd slapen, maar nu wilde hij naar huis. Pijnlijk, maar ik heb hem wel gezegd dat ik het knap vind dat hij het nu aangeeft. Hij voelde zich erg moe en wilde de boel niet weer laten escaleren omdat hij dan verkeerde dingen gaat zeggen. Wel voelt hij dan meteen weer schuldgevoel naar mij, omdat hij mij teleur stelt.

Het voelt net als een mijnenveld. Dansen en springen, om maar niet op de verkeerde plekjes te trappen en de boel te laten escaleren...

Hallo Blondie.
Je vind mij onder even voorstellen en dan het topic Leren leven.

(09-04-2017, 20:26)Bert schreef:
(09-04-2017, 09:32)Blondie schreef: Hai goeiemorgen allemaal,

Ik ben ondertussen wat verder met lezen. Ik weet niet of jullie allemaal nog actief zijn, maar vooral de meest recente posts zijn bij mij blijven hangen. Ik voel me nog niet in staat om adviezen te geven aan jullie, omdat ik zelf ook het gevoel heb dat ik het helemaal verkeerd aanpak bij mijn vriend. Allemaal heel veel sterkte en alvast een paar reacties, ik ga proberen me ook in alle anderen te verdiepen, maar mijn eigen concentratie is ook niet hoe het zijn moet...

@Skanul, Jouw verhaal klinkt heel herkenbaar. Mijn vriend zegt ook niet meer terug te willen naar de persoon die hij was en hij heeft hier blijkbaar heel veel voor over. Ook het in een 'niemandsland' bevinden, omdat hij eigenlijk helemaal niet weet wat hij dan wel wil. Vreemd vind ik alleen dat ik dus gekoppeld wordt aan dat gevoel, terwijl dat gedrag van hemzelf is geweest tijdens zijn vorige relatie. Ik kan me daarom op mijn beurt weer niet voorstellen waarom hij dan zo los wil komen van mij.

@Sofie, wat een verdrietig verhaal van jou en ik kan mij voorstellen dat het cultuurverschil het nog moeilijker maakt! Het is ook zo pijnlijk te horen van je depressieve partner dat ze niet meer weten wat ze voelen, en dus ook niet voor ons. Wat jij schrijft van er mee opstaan en er mee naar bed gaan en zelf helemaal op zijn, dat heb ik ook. Ook ik kan me nergens meer op concentreren, heel vervelend voor mijn eigen leven. Er zijn momenten dat ik sterk ben en het allemaal kan dragen, maar de momenten van onzekerheid overheersen, waardoor ik naar hem ook geen stabiel persoon ben. Voor hem is dat nog lastiger, omdat hij helemaal niet kan dealen met mijn emoties op dit moment. Zo veel mogelijk proberen te voorkomen om deze bij hem neer te leggen dan maar...

@Gietje, jouw verhaal is denk ik bij de meeste van ons onze grootste angst. Dat de knop straks helemaal om gaat en ze alle depressieve gevoelens gekoppeld gaan worden aan degene waar ze altijd het meest van hielden. Het is verleidelijk he, om zo hard te schoppen tegen de mensen die het dichtst bij je staan.

@Bert, dankjewel voor je reactie. Het advies goed voor mezelf te blijven zorgen probeer ik na te leven. Maar oh, wat is dat moeilijk. Mijn eigen sport weer oppakken is me tot nu toe niet gelukt. Ik ben alleen maar al mijn energie in zorgen aan het pompen. Heel lastig om dit los te laten. Als ik het los laat voelt het alsof we alleen maar verder van elkaar verwijderd raken. Jouw verhaal ben ik nog niet tegengekomen. Staat deze ook in dit topic?

@Liz, wat naar dat jouw partner de communicatie nu helemaal gestopt heeft. Ik kan me voorstellen dat hij dat inderdaad heeft gedaan om zelf niet helemaal kapot te gaan. Het is, vanuit mijn ervaring, heel zwaar om je de hele dag zorgen te maken over je depressieve partner. Als je partner dit dan ook nog vaak als een enorme belasting voelt, alle vragen naar hoe het gaat, het contact onderhouden, dat is enorm pijnlijk als je zelf probeert het goede te doen en lief te blijven.

Voor hier nu nog steeds veel onzekerheid. Ik merk dat ik en mijn vriend, als we elkaar eens spreken, snel vervallen in discussies en moeilijke gesprekken. Hebben jullie dit ook? Hoe voorkomen jullie dit? Ik pieker veel gedurende de week als ik geen contact met hem heb, en dan haal ik me de gekste dingen in mijn hoofd. Dit reageer ik dan natuurlijk af als ik hem weer een keer spreek. Voor hem natuurlijk niet te doen, want hier heeft hij helemaal geen energie voor. Daarom gaat hij ook steeds weer twijfelen.

Ik vind het erg lastig de balans te zoeken tussen mijn zorgen uitspreken en zeggen wat ik denk en rekening met hem houden. Zoals jullie ook allemaal al zeggen: hij is een volwassen man en kan voor een aantal keuzes echt wel verantwoordelijk gehouden worden (vind ik), maar ik begrijp ook dat ik hem in deze depressie wat moet ontzien.

Gisteren is hij even bij mij geweest een paar uurtjes. Normaal bleef hij dan altijd slapen, maar nu wilde hij naar huis. Pijnlijk, maar ik heb hem wel gezegd dat ik het knap vind dat hij het nu aangeeft. Hij voelde zich erg moe en wilde de boel niet weer laten escaleren omdat hij dan verkeerde dingen gaat zeggen. Wel voelt hij dan meteen weer schuldgevoel naar mij, omdat hij mij teleur stelt.

Het voelt net als een mijnenveld. Dansen en springen, om maar niet op de verkeerde plekjes te trappen en de boel te laten escaleren...

Hallo Blondie.
Je vind mij onder even voorstellen en dan het topic Leren leven.

Sorry ik bedoel ga naar "Stel je hier voor" en dan het topic "Leren leven".
Antwoord


@Blondie, welkom hier op het forum. Wat lief dat je de tijd hebt genomen om op een aantal van ons al persoonlijk te reageren. Ik zit er ook nog middenin en heb helaas weinig adviezen voor jou. Wil je wel heel veel sterkte wensen in deze moeilijke tijd.

Ik heb inmiddels mijn man ontmoet, ga daar een andere keer over schrijven. Ben nu te moe.

Ik reageer weinig op jullie geloof ik. Ik merk dat ik daar zelf nog te vol voor zit. Daarnaast zit ik pas net in deze situatie, heb weinig ervaring hiermee en daarom helaas ook weinig adviezen. Maar ik leef wel met iedereen mee!
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Sofie :   • Liz is fighting
Antwoord


Register or login to view the content
Antwoord


Hallo Positiva,
In die rol moet je  niet echt geloven, ik laat het ook wat los. Want ik kan me echt niet voorstellen dat je zo'n dingen doet als je 'een rol' speelt. Ik moet het proberen wat los te laten en dat doe ik ook. Niet alles over beredeneren. En dat moet jij ook proberen te doen, hoe moeilijk dat ook is. Mijn vrienden hebben me ook al tien keer gezegd: kan echt niet dat hij een rol speelden anders heeft hij ons allemaal belazerd. En dan moet ik het zo weer zien: als hij het echt speelde dat hij me graag zag, is het geen partij meer om bij terug te komen. Terwijl ik denk dat onze partners wel het beste is wat ons is overkomen. Anders zouden we er tenslotte niet zoveel voor over hebben.

Dat muziek beluisteren is wat vreemd, maar als hij het gevoel heeft dat hij dat moet doen, dan moet hij dat gewoon doen. het is immers heel erg goed dat hij aangeeft wat hij wil en waar hij zich lekker bij voelt. Een leven zonder gevoel moet heel erg vreemd zijn. Ik heb gezien wat het met mijn partner deed. Hij dacht zoveel, maar dacht eigenlijk niets. Keek me aan en voelde het wellicht allemaal niet meer... Door zoveel van hem te vragen tijdens zijn 'zieke periode' hier heb ik hem alleen maar verder van me afgeduwd. Jullie zijn op een veel betere weg, samen! Daar moet je trots op zijn en gewoon van genieten. Wanneer het maar kan!
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Gietje117 :   • Positiva
Antwoord


Register or login to view the content
Lieve allemaal,
Het komt er maar niet van om even een berichtje te plaatsen, maar ik lees nog steeds wel alles, hoewel soms vluchtig. Fijn dat er ook nieuwe mensen steun kunnen hebben aan het forum. Ik moet bekennen dat ik niet alles kan onthouden en vooral de 'oude garde' volg. Neemt niet weg dat ik ook zeker meeleef met de nieuwelingen hier. Het doet me wel beseffen hoe ver wij al zijn gekomen! Nu 3 jaar geleden dat mijn vriend instortte en later nauwelijks nog iets van me wilde weten en zelfs zei de relatie te verbreken.
Register or login to view the content
Antwoord


Je blijft me hoop geven, Leeuwin Smile. Mijn vriend is 17 maanden geleden gecrasht en intussen is het al 10 maanden geleden dat hij het huis verliet. Het ziet er niet zo rooskleurig voor me uit en ik ga verder met mijn leven, maar ik blijf hopen dat ware liefde echt zijn weg terug vindt Wink.
Antwoord

(Dit bericht is het laatst bewerkt op 10-04-2017, 22:37 door Leeuwin.)

Register or login to view the content
Even verder op een ander apparaat omdat toetsen vastliepen...

Nu 3 jaar later ben ik zo blij dat ik heb volgehouden! Zijn gezondheid en daardoor onze relatie zijn nog niet hoe het was maar het gaat wel echt heel erg goed! Soms ben ik wel eens bang dat de groei niet verder door zal zetten terwijl ik nog zoveel meer wil, dat wel.
Maar afgelopen weekend was bijvoorbeeld weer echt heerlijk. En da mijn vriend dan ook zelf zegt dat hij een heerlijke zondag heeft gehad; dat is onbetaalbaar! Het bericht van Positiva over dat gevoel was wel erg herkenbaar! Ik had mijn vriend, toen hij vrijdag kwam, al een week niet gezien en zei dus 's avonds ook dat ik hem gemist had. Dat vond hij fijn om te horen. Dat hij zoiets zegt vind ik trouwens al heel positief want 1 of 2 jaar geleden zou hij dat als beklemmend hebben ervaren. Maar over dat missen ging hij wel nadenken en hij zei daar niet uit te komen. Hij probeert dan te voelen wat het woord 'missen' betekent maar het lukt hem niet om bij dat gevoel te komen zegt hij dan. Hij zegt wel "ik heb wel aan je gedacht en ik vind het ook heel fijn om het weekend naar je toe te komen". Maar missen dat weet hij dus niet. Raar he...
Ik heb wel tegen hem gezegd dat het me soms pijn doet dat hij geen dingen als 'ik hou van je' tegen me zegt. Maar ik weet natuurlijk wel dat hij wel degelijk van me houdt. Het zou alleen erg fijn zijn om dat weer eens te horen. Maar blijkbaar kan hij daar niet helemaal bij. We spraken erover dat ik wel eens gehoord had dat dat gevoel er nog wel is maar dat door de depressie bepaalde verbindingen niet zo goed gelegd kunnen worden; dus hoewel het gevoel er op zich wel is, lukt het niet om dat naar een bewust voelen te krijgen en in woorden te vatten vervolgens. Ja daar herkende mijn vriend wel wat in. Maar goed, ik begrijp je dus helemaal Positiva!

Mijn vriend slikt nog steeds zijn 2 medicijnen maar er verandert volgens mij niks. Ja de stijgende lijn zet zich volgens mij gewoon voort maar ik krijg niet de indruk dat dat met de medicatie te maken heeft. Ik sta wel echt versteld van de voortdurend stijgende lijn! Wat natuurlijk niet betekent dat er geen klachten meer zijn...zoiets als een feestje is voor mijn vriend echt nog veel te hoog gegrepen! Zaterdag had hij een uitnodiging voor een borrel 's avonds. Ik heb aangeboden samen te gaan maar hij had diegene al laten weten dat een feestje voor hem te hoog gegrepen was. Dat samen ergens naartoe gaan was trouwens niet al te lang geleden op zich al een te grote hobbel en dat lijkt nu niet meer zo te zijn! Hij heeft er wel even over nagedacht en gaf aan het fijn te vinden dat ik samen met hem er naartoe wilde gaan (voor mij persoonlijk was het nl een wat beladen feestje qua persoon die het feestje gaf). Dat vond ik al enorme winst dat hij er over na heeft gedacht en het zelfs fijn vond dat ik samen met hem wel wilde gaan (zodat ik ook kon rijden natuurlijk).

Maar we zijn dus thuis gebleven, ik had heerlijk gekookt en voor het toetje had hij gezellig buiten onder de overkapping kaarsjes aangedaan en we hebben - onder een dekentje omdat het koud was - gezellig even toetje en koffie buiten gedaan. Maar: kaarsjes aan en het gezellig maken dus! Zie zoveel kleine momentjes...maar die zijn zo lang ondenkbaar geweest. Het lijkt misschien onnozel voor de nieuwkomers hier maar de oude garde (sorry maar zo noem ik jullie maar even) weet denk ik wel wat ik bedoel?

Zondag ook een heerlijke dag: samen in de tuin gewerkt en rustig aan gedaan. 's middags hebben we zowaar samen 10km (eerste keer sinds heeeeel lang) samen geskate en een drankje op een terrasje gedaan! Wederom: lange tijd was zoiets echt volstrekt ondenkbaar. Vooral dat hij dan daarna zegt dat het zo leuk was en dat het hem erg meeviel (o.a. qua energie) zijn veelbetekenend. En: echt waar 's avonds zijn we samen uit eten geweest. Een poosje geleden deden we dat ook voor het eerst weer eens en toen was hij er erg gespannen onder (hoewel het eigenlijk prima ging), nu was hij er veel relaxter onder. Het was heel erg gezellig en lekker en hoewel hij best moe was stortte hij niet in ofzo, hij was gewoon moe zoals iedereen dat wellicht kan zijn. Wel heel blij dat hij niet hoefde te rijden trouwens, want dat soort dingen put wel erg veel uit.

Goh, er komt maar geen eind aan mijn positieve berichtjes :-) Hij stelde ook voor om samen met de kinderen binnenkort op de Koningsmarkt spulletjes te gaan verkopen. Hij heeft zelf nog veel spullen om te verkopen maar ik verbaasde me er erg over dat hij voorstelt om dat dan samen te doen en er dus een gezellig dagje van te maken.

En - save the best for last!! - hij vroeg of ik het leuk vond als hij van de zomer meegaat naar Italie op vakantie!!! Niet de hele 2 weken trouwens maar dat maakt me niet zoveel uit. Heen rijden we dan samen, we pikken mijn kinderen in Italie op die daar met hun vader op vakantie zijn en dan blijft hij ongeveer een weekje (en vliegt dan terug). WAUW!!!!!!! Ik ben zoooo blij!!!

Sorry voor mijn uitgebreide verhaal maar goed nieuws moet gedeeld worden toch ook? Tuurlijk niet vrij van zorgen maar zoveel groei, er wordt zoveel herbouwd van wat we hadden en dat voelt zo ontzettend goed. Vooral dat hij het zelf benoemt en met voorstellen komt is fantastisch. Ik vind het lastig als hij vanmorgen na zo'n heerlijk weekend weer weggaat (en ik niet precies weet wanneer hij weer komt) maar dat hij dan zegt dat het een heerlijk weekend was...nou ja echt onbetaalbaar!

Wellicht is dit verhaal voor jullie reden om toch hoop te houden in donkere tijden want het kan dus wel!

Natuurlijk is er in mijn leven op dit moment ook een schaduwkant en dat is de gezondheid van mijn moeder...Net 2de chemo achter de rug en dat gaat op zich goed. Vooral mentaal emotioneel is het zwaar en de situatie zet helaas ook familiebanden onder druk. Heel lastig en pijnlijk dat iedereen op zijn manier zijn best doet maar dat anderen dat dan niet goed vinden. Daardoor heb ik op dit moment een conflict met mijn broer die dus vindt dat ik het niet goed doe blijkbaar. Ach een heel verhaal is het...De zorgen rondom mijn moeder zijn groot in ieder geval. Geen idee of de behandeling aanslaat en hoeveel tijd ze nog heeft...Het lijkt allemaal onwerkelijk en het trekt emotioneel wel een wissel. De afstand maakt het ook erg moeilijk. Spannende week deze week met een second opinion in het Antonie van Leeuwenhoek ziekenhuis. Inmiddels dus wel duidelijk dat de longkanker niet alleen is uitgezaaid naar de lymfen maar dat de plek op haar bekken ook een uitzaaiing is. Keer op keer slecht nieuws dus. En toch - ondanks dat ze direct al in stadium IV zit- willen ze nog bestraling gaan doen op het bekken. O.a. daarvoor dus second opinion deze week.

Hier laat ik het even bij. Sorry voor lange verhaal maar ik had al zo lang ook niets gepost. Niet uit onwil maar ik loop best een beetje op mijn tenen momenteel, ben erg moe door het hoog houden van al die ballen en al een paar jaar op m'n tenen lopen. Dit weekend heeft me in ieder geval wel weer even een boost gegeven en dat is fijn!
Welterusten allemaal. Liefs
Register or login to view the content
Antwoord


(10-04-2017, 20:16)Positiva schreef: Register or login to view the content

Hallo Positiva,
Ik heb nog niet eerder op jouw berichten gereageerd, maar had nu wel die behoefte.
Ik heb zelf ervaring met forse depressies en ken dit gevoel van vlakheid dus goed. Tijdens zo'n depressie en zelfs nog lang daarna kan je niet zo goed bij je gevoel komen. Ik zelf moest eerst weer terug komen bij mijn eigen gevoelsleven. Het begon met kleine lichtpuntjes, maar het duurde een tijd voordat ik weer eens echt even blij kon zijn. Dat was voor mij de kern in mijn gevoelsleven. Toen ik dat gevoel begon terug te krijgen, kon ik pas weer open gaan stellen voor anderen.
Verder ik heb in die periodes veel gedronken. Alcohol als medicijn om mij even niet zo beroerd te voelen. Je voelt je even wat meer ontspannen. Voor mij was het ook een valkuil omdat het me weerhield om stil te staan bij de reden van die depressies.
Helpt deze informatie een beetje?
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Bert :   • Positiva
Antwoord


Register or login to view the content
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Mijn energie is op Started by 10675
2 Replies - 99 Views
08-03-2024, 10:42
Laatste bericht: Tazz
01-02-2024, 00:15
Laatste bericht: don't know
31-01-2024, 11:10
Laatste bericht: Nicje
21-12-2023, 19:36
Laatste bericht: Mabel
28-05-2023, 19:27
Laatste bericht: Edelsteentje
28-03-2023, 08:44
Laatste bericht: Suuz
15-01-2023, 23:34
Laatste bericht: Simba
  Een depri partner als vrouw Started by Marijn
5 Replies - 1,948 Views
23-11-2022, 21:34
Laatste bericht: Anoniem2022
  Partner verstoot mij Started by Vidiyo
2 Replies - 689 Views
22-10-2022, 17:36
Laatste bericht: Fae
  Depressief door je relatie? Started by Anoniemm
8 Replies - 1,356 Views
10-08-2022, 08:13
Laatste bericht: Anoniemm



Gebruikers die dit topic lezen:
2 gast(en)