Ik heb mijn vriend (ex dus) nog gehoord gisteren en het is dringend tijd dat ik me weer wat beter voel zegt hij. Het gevoel was al een tijd verdwenen en hij heeft zichzelf te lang dingen wijs gemaakt... Dat hakt er dan wel weer in als hij zo'n dingen zegt. Hij zegt dit wel niet face to face, maar wel op Messenger... Gevoel is natuurlijk weg bij een depressie en we hadden het nu ook niet welbepaald gezellig meer die laatste periode. Ik vind het jammer dat hij alle goeie dingen tussen ons vergeten is. Maar zal ik moeten leren mee omgaan. Binnen een uurtje zit ik bij de psycholoog. Hopelijk kan zij me helpen verwerken. Hoe moeilijk het ook is, ik voel me redelijk. Allesbehalve gelukkig, maar stabiel en soms zelfs sterk. Al blijft het niet duren. Maar dat is toch al een begin denk ik dan. Als ik hem ooit voor mij terug wil willen, dan moet ik sterk zijn. Wil ik aan een nieuwe relatie met iemand anders beginnen, dan moet ik ook sterk zijn. En wil ik zelf iets van mijn leven maken, dan moet ik ook sterk zijn. Dus ik heb geen keuze. Sterk zijn is de weg .

Hi Gietje,

Lief dat je ex erop aandringt dat je je beter moet gaan voelen. Heeft ie toch wel door hoe het met je gaat dus.
Veel sterkte bij de psycholoog. Ben ook wel benieuwd wat die je gaat bieden.
Je eind conclusie is herkenbaar. Opgeven heeft geen zin, dus moet je wat van je leven gaan maken. Alleen, of met hem of een ander.... het maakt niet uit. Het gaat om jou leven en je keuze om er wat van te maken is de allerbeste. Veel succes!

Toch zeg ik volmondig: Ik wil hem terug, als de psycholoog me vraagt wat ik eigenlijk wil. Ik zeg niet: ik wil hier uit geraken, ik zeg niet: ik wil gelukkig zijn. Nee, ik zeg: ik wil dat hij naar huis komt. Al zit de kans erin dat dit nooit meer gebeurt... Dat maakt alles zo moeilijk. Maar heb wel een goed gevoel bij het gesprek die ik met de psychologe heb gehad. Binnen twee weken moet ik terug.
Ze zei me ook: sterk dat jij hier nog zo staat é na wat er allemaal is gebeurd. En dan denk ik: toch zo slecht nog niet bezig.

Toch zeg ik volmondig: Ik wil hem terug, als de psycholoog me vraagt wat ik eigenlijk wil. Ik zeg niet: ik wil hier uit geraken, ik zeg niet: ik wil gelukkig zijn. Nee, ik zeg: ik wil dat hij naar huis komt. Al zit de kans erin dat dit nooit meer gebeurt... Dat maakt alles zo moeilijk. Maar heb wel een goed gevoel bij het gesprek die ik met de psychologe heb gehad. Binnen twee weken moet ik terug.
Ze zei me ook: sterk dat jij hier nog zo staat é na wat er allemaal is gebeurd. En dan denk ik: toch zo slecht nog niet bezig.

Hi Gietje,

goed toch! Gewoon zo eerlijk mogelijk zijn tegen je psych, daar heb je het allermeest aan.

Ik kan me soms zo verliezen in gedachten waarop hij aan de deur staat of waarop wij weer een koppel zijn. Maar zou ook willen weten van haar of ik daar goed aan doe... Eigenlijk zou ik elke dag naar haar toe willen heb ik de indruk, maar nu moet ik twee weken wachten... WE zullen zien, wat zijn twee weken op een mensenleven als ik nu al 10 maanden zonder de liefde van mijn leven overleef.... Slaapwel iedereen!

@ Leeuwin: Hoe is het intussen met je mama?!

Hai allemaal,

Even voorstellen met mijn verhaal:

Ik heb me eigenlijk nog nooit aangemeld voor een forum, maar ook hier een wanhopige vrouw met een depressieve partner.
Het is zo ongelooflijk lastig om bij iemand in mijn omgeving begrip te vinden, want of ze snappen niet dat ik bij mijn partner blijf of ik kan ze gewoon niet duidelijk maken wat het met mij doet en hoe moeilijk deze situatie is. Ik hoop dan ook dat ik hier mijn verhaal een beetje kwijt kan. Ik vind het al zó fijn om herkenning te vinden in al jullie verhalen!

Wij waren nog maar een paar maanden samen toen de depressie van mijn vriend begon. De eerste maanden waren heerlijk en we waren eigenlijk allebei direct zeker van dat dit moest zijn wat we altijd zochten. Alleen, mijn vriend kwam net uit een andere relatie met ook een verbouwing achter de rug. In zijn gelukkige modus toen hij mij heeft leren kennen heeft hij gezegd dat zij alles mocht houden en dat hij alleen maar weg wilde. De hypotheek was vrij snel omgezet en alles was geregeld.

Na een paar maanden begonnen de eerste huilbuien en toen hij een maand later ook nog zijn baan verloor begon (denk ik) de echte depressie. Gelukkig heeft hij hulp van een psycholoog, maar ik heb niet echt het gevoel dat dit al heel veel doet.

Er komt veel boven van de afgelopen jaren bij hem. Hij heeft zichzelf lang weggecijferd met de verbouwing, had een narcistische schoonvader die alle schuld van de niet opschietende verbouwing op hem af schoof en al jaren niet gelukkig met zijn ex.

Ik wil er zeker voor hem zijn, maar heb constant het gevoel dat ik het niet goed doe. Ik weet dat ik hem ruimte moet geven, maar soms is dat zo verschrikkelijk moeilijk! En dan de wisselende buien, de ene week gaat het wel redelijk en is hij blij en ben ik de liefde van z'n leven en de week erna is alles weer zwart en twijfelt hij en heeft hij het gevoel dat hij mij alleen maar tot last is en gaat hij weer bij zijn ouders in huis wonen. Ik weet gewoon dat in die goede buien dat ik hem weer herken zoals ik hem heb leren kennen, maar die zwarte buien maken echt dat hij niks meer positief inziet en dat doet zo'n zeer...

Nu even in de emotie alles op papier gezet, ik hoop dat het wat te volgen is.

Alvast bedankt voor alleen maar mij aan te horen!

Maar zou ook willen weten van haar of ik daar goed aan doe... Eigenlijk zou ik elke dag naar haar toe willen heb ik de indruk, maar nu moet ik twee weken wachten...

Dat wil ik nou ook om snel beter te worden. En twee weken vind ik veel hoor. 14 dagen....weet je hoeveel uren dat zijn?

---

Hai allemaal,

Even voorstellen met mijn verhaal:

Ik heb me eigenlijk nog nooit aangemeld voor een forum, maar ook hier een wanhopige vrouw met een depressieve partner.
Het is zo ongelooflijk lastig om bij iemand in mijn omgeving begrip te vinden, want of ze snappen niet dat ik bij mijn partner blijf of ik kan ze gewoon niet duidelijk maken wat het met mij doet en hoe moeilijk deze situatie is. Ik hoop dan ook dat ik hier mijn verhaal een beetje kwijt kan. Ik vind het al zó fijn om herkenning te vinden in al jullie verhalen!

Wij waren nog maar een paar maanden samen toen de depressie van mijn vriend begon. De eerste maanden waren heerlijk en we waren eigenlijk allebei direct zeker van dat dit moest zijn wat we altijd zochten. Alleen, mijn vriend kwam net uit een andere relatie met ook een verbouwing achter de rug. In zijn gelukkige modus toen hij mij heeft leren kennen heeft hij gezegd dat zij alles mocht houden en dat hij alleen maar weg wilde. De hypotheek was vrij snel omgezet en alles was geregeld.

Na een paar maanden begonnen de eerste huilbuien en toen hij een maand later ook nog zijn baan verloor begon (denk ik) de echte depressie. Gelukkig heeft hij hulp van een psycholoog, maar ik heb niet echt het gevoel dat dit al heel veel doet.

Er komt veel boven van de afgelopen jaren bij hem. Hij heeft zichzelf lang weggecijferd met de verbouwing, had een narcistische schoonvader die alle schuld van de niet opschietende verbouwing op hem af schoof en al jaren niet gelukkig met zijn ex.

Ik wil er zeker voor hem zijn, maar heb constant het gevoel dat ik het niet goed doe. Ik weet dat ik hem ruimte moet geven, maar soms is dat zo verschrikkelijk moeilijk! En dan de wisselende buien, de ene week gaat het wel redelijk en is hij blij en ben ik de liefde van z'n leven en de week erna is alles weer zwart en twijfelt hij en heeft hij het gevoel dat hij mij alleen maar tot last is en gaat hij weer bij zijn ouders in huis wonen. Ik weet gewoon dat in die goede buien dat ik hem weer herken zoals ik hem heb leren kennen, maar die zwarte buien maken echt dat hij niks meer positief inziet en dat doet zo'n zeer...

Nu even in de emotie alles op papier gezet, ik hoop dat het wat te volgen is.

Alvast bedankt voor alleen maar mij aan te horen!

Hi Blondie,

Het is hartstikke goed dat je zoekt naar een beetje steun van mensen die hetzelfde meemaken. Het is vreselijk pijnlijk wat je meemaakt.
Het is pijnlijk om iemand lief te hebben met een depressie. Dat is ondertussen mij wel duidelijk.
Hoelang is hij nu ziek en hoelang heeft hij hulp? Gebruikt hij medicatie?

Heeft hij zelf ook het gevoel dat hij niets opschiet met zijn psycholoog of is dat alleen jou gevoel? Misschien wel iets om eens te bespreken. Ik heb geleerd: als je het gevoel hebt dat het niet helpt, dan helpt het ook niet.  Maar dat kan alleen de zieke persoon bepalen natuurlijk en niet de partner.

heel veel sterkte. Ik hoop voor je dat hij snel opknapt.

Maar zou ook willen weten van haar of ik daar goed aan doe... Eigenlijk zou ik elke dag naar haar toe willen heb ik de indruk, maar nu moet ik twee weken wachten...

Dat wil ik nou ook om snel beter te worden. En twee weken vind ik veel hoor. 14 dagen....weet je hoeveel uren dat zijn?

---

Hai allemaal,

Even voorstellen met mijn verhaal:

Ik heb me eigenlijk nog nooit aangemeld voor een forum, maar ook hier een wanhopige vrouw met een depressieve partner.
Het is zo ongelooflijk lastig om bij iemand in mijn omgeving begrip te vinden, want of ze snappen niet dat ik bij mijn partner blijf of ik kan ze gewoon niet duidelijk maken wat het met mij doet en hoe moeilijk deze situatie is. Ik hoop dan ook dat ik hier mijn verhaal een beetje kwijt kan. Ik vind het al zó fijn om herkenning te vinden in al jullie verhalen!

Wij waren nog maar een paar maanden samen toen de depressie van mijn vriend begon. De eerste maanden waren heerlijk en we waren eigenlijk allebei direct zeker van dat dit moest zijn wat we altijd zochten. Alleen, mijn vriend kwam net uit een andere relatie met ook een verbouwing achter de rug. In zijn gelukkige modus toen hij mij heeft leren kennen heeft hij gezegd dat zij alles mocht houden en dat hij alleen maar weg wilde. De hypotheek was vrij snel omgezet en alles was geregeld.

Na een paar maanden begonnen de eerste huilbuien en toen hij een maand later ook nog zijn baan verloor begon (denk ik) de echte depressie. Gelukkig heeft hij hulp van een psycholoog, maar ik heb niet echt het gevoel dat dit al heel veel doet.

Er komt veel boven van de afgelopen jaren bij hem. Hij heeft zichzelf lang weggecijferd met de verbouwing, had een narcistische schoonvader die alle schuld van de niet opschietende verbouwing op hem af schoof en al jaren niet gelukkig met zijn ex.

Ik wil er zeker voor hem zijn, maar heb constant het gevoel dat ik het niet goed doe. Ik weet dat ik hem ruimte moet geven, maar soms is dat zo verschrikkelijk moeilijk! En dan de wisselende buien, de ene week gaat het wel redelijk en is hij blij en ben ik de liefde van z'n leven en de week erna is alles weer zwart en twijfelt hij en heeft hij het gevoel dat hij mij alleen maar tot last is en gaat hij weer bij zijn ouders in huis wonen. Ik weet gewoon dat in die goede buien dat ik hem weer herken zoals ik hem heb leren kennen, maar die zwarte buien maken echt dat hij niks meer positief inziet en dat doet zo'n zeer...

Nu even in de emotie alles op papier gezet, ik hoop dat het wat te volgen is.

Alvast bedankt voor alleen maar mij aan te horen!

Hi Blondie,

Het is hartstikke goed dat je zoekt naar een beetje steun van mensen die hetzelfde meemaken. Het is vreselijk pijnlijk wat je meemaakt.
Het is pijnlijk om iemand lief te hebben met een depressie. Dat is ondertussen mij wel duidelijk.
Hoelang is hij nu ziek en hoelang heeft hij hulp? Gebruikt hij medicatie?

Heeft hij zelf ook het gevoel dat hij niets opschiet met zijn psycholoog of is dat alleen jou gevoel? Misschien wel iets om eens te bespreken. Ik heb geleerd: als je het gevoel hebt dat het niet helpt, dan helpt het ook niet.  Maar dat kan alleen de zieke persoon bepalen natuurlijk en niet de partner.

heel veel sterkte. Ik hoop voor je dat hij snel opknapt.

 
Ik ben langzaam alles aan het lezen op dit forum en begin een beetje een beeld te krijgen van iedereen zijn situatie. Wat een heftige verhalen allemaal zeg! En wat fijn om te zien dat iedereen hier eerlijk en open kan zijn. Ik kan nog niet zo goed op iedereen reageren, omdat het best even tijd kost om me in alle verhalen te verdiepen. Sorry daarvoor!

Hij is nog niet zo lang ziek, ik denk nu 4 maanden ongeveer en heeft nu een week of 6 hulp. Gelukkig had hij een heel adequate huisarts die direct zag dat er wat mis was toen hij eigenlijk voor een andere kwaal kwam. Daar heeft hij echt mazzel mee gehad. Nog geen medicatie, maar ik kijk niet gek op als dit binnenkort wel nodig zal zijn. Al is het maar om die stemmingen iets stabieler te krijgen, want daar heeft hij zelf ook het meest last van.

Voor ons is het probleem voornamelijk dat ik hem nog maar zo kort kende voordat de diagnose werd gesteld. En jullie kunnen je voorstellen dat er daarvoor ook al wat borrelde en het thuis dus ook niet helemaal soepel verliep. Dat alles maakt dat ik zo weinig heb om me aan vast te houden en soms echt moeite heb met niet uit het oog te verliezen wie hij de eerste maanden was. De relatie wordt voor ons beide al zo lang overschaduwd door verdriet en discussies en moeilijke momenten. Maar toch, als hij dan weer even een goede dag heeft, dan komt alles weer terug.

Ik ga inmiddels zelf ook dagelijks heen en weer tussen alle verschillende emoties en dat maakt het zo enorm vermoeiend. Hoe gaan jullie hiermee om? Herkennen jullie dit? Dat je zelf soms ook even de handdoek in de ring wil gooien?

Maar zou ook willen weten van haar of ik daar goed aan doe... Eigenlijk zou ik elke dag naar haar toe willen heb ik de indruk, maar nu moet ik twee weken wachten...

Dat wil ik nou ook om snel beter te worden. En twee weken vind ik veel hoor. 14 dagen....weet je hoeveel uren dat zijn?

---

Hai allemaal,

Even voorstellen met mijn verhaal:

Ik heb me eigenlijk nog nooit aangemeld voor een forum, maar ook hier een wanhopige vrouw met een depressieve partner.
Het is zo ongelooflijk lastig om bij iemand in mijn omgeving begrip te vinden, want of ze snappen niet dat ik bij mijn partner blijf of ik kan ze gewoon niet duidelijk maken wat het met mij doet en hoe moeilijk deze situatie is. Ik hoop dan ook dat ik hier mijn verhaal een beetje kwijt kan. Ik vind het al zó fijn om herkenning te vinden in al jullie verhalen!

Wij waren nog maar een paar maanden samen toen de depressie van mijn vriend begon. De eerste maanden waren heerlijk en we waren eigenlijk allebei direct zeker van dat dit moest zijn wat we altijd zochten. Alleen, mijn vriend kwam net uit een andere relatie met ook een verbouwing achter de rug. In zijn gelukkige modus toen hij mij heeft leren kennen heeft hij gezegd dat zij alles mocht houden en dat hij alleen maar weg wilde. De hypotheek was vrij snel omgezet en alles was geregeld.

Na een paar maanden begonnen de eerste huilbuien en toen hij een maand later ook nog zijn baan verloor begon (denk ik) de echte depressie. Gelukkig heeft hij hulp van een psycholoog, maar ik heb niet echt het gevoel dat dit al heel veel doet.

Er komt veel boven van de afgelopen jaren bij hem. Hij heeft zichzelf lang weggecijferd met de verbouwing, had een narcistische schoonvader die alle schuld van de niet opschietende verbouwing op hem af schoof en al jaren niet gelukkig met zijn ex.

Ik wil er zeker voor hem zijn, maar heb constant het gevoel dat ik het niet goed doe. Ik weet dat ik hem ruimte moet geven, maar soms is dat zo verschrikkelijk moeilijk! En dan de wisselende buien, de ene week gaat het wel redelijk en is hij blij en ben ik de liefde van z'n leven en de week erna is alles weer zwart en twijfelt hij en heeft hij het gevoel dat hij mij alleen maar tot last is en gaat hij weer bij zijn ouders in huis wonen. Ik weet gewoon dat in die goede buien dat ik hem weer herken zoals ik hem heb leren kennen, maar die zwarte buien maken echt dat hij niks meer positief inziet en dat doet zo'n zeer...

Nu even in de emotie alles op papier gezet, ik hoop dat het wat te volgen is.

Alvast bedankt voor alleen maar mij aan te horen!

Hi Blondie,

Het is hartstikke goed dat je zoekt naar een beetje steun van mensen die hetzelfde meemaken. Het is vreselijk pijnlijk wat je meemaakt.
Het is pijnlijk om iemand lief te hebben met een depressie. Dat is ondertussen mij wel duidelijk.
Hoelang is hij nu ziek en hoelang heeft hij hulp? Gebruikt hij medicatie?

Heeft hij zelf ook het gevoel dat hij niets opschiet met zijn psycholoog of is dat alleen jou gevoel? Misschien wel iets om eens te bespreken. Ik heb geleerd: als je het gevoel hebt dat het niet helpt, dan helpt het ook niet.  Maar dat kan alleen de zieke persoon bepalen natuurlijk en niet de partner.

heel veel sterkte. Ik hoop voor je dat hij snel opknapt.

 
Ik ben langzaam alles aan het lezen op dit forum en begin een beetje een beeld te krijgen van iedereen zijn situatie. Wat een heftige verhalen allemaal zeg! En wat fijn om te zien dat iedereen hier eerlijk en open kan zijn. Ik kan nog niet zo goed op iedereen reageren, omdat het best even tijd kost om me in alle verhalen te verdiepen. Sorry daarvoor!

Hij is nog niet zo lang ziek, ik denk nu 4 maanden ongeveer en heeft nu een week of 6 hulp. Gelukkig had hij een heel adequate huisarts die direct zag dat er wat mis was toen hij eigenlijk voor een andere kwaal kwam. Daar heeft hij echt mazzel mee gehad. Nog geen medicatie, maar ik kijk niet gek op als dit binnenkort wel nodig zal zijn. Al is het maar om die stemmingen iets stabieler te krijgen, want daar heeft hij zelf ook het meest last van.

Voor ons is het probleem voornamelijk dat ik hem nog maar zo kort kende voordat de diagnose werd gesteld. En jullie kunnen je voorstellen dat er daarvoor ook al wat borrelde en het thuis dus ook niet helemaal soepel verliep. Dat alles maakt dat ik zo weinig heb om me aan vast te houden en soms echt moeite heb met niet uit het oog te verliezen wie hij de eerste maanden was. De relatie wordt voor ons beide al zo lang overschaduwd door verdriet en discussies en moeilijke momenten. Maar toch, als hij dan weer even een goede dag heeft, dan komt alles weer terug.

Ik ga inmiddels zelf ook dagelijks heen en weer tussen alle verschillende emoties en dat maakt het zo enorm vermoeiend. Hoe gaan jullie hiermee om? Herkennen jullie dit? Dat je zelf soms ook even de handdoek in de ring wil gooien?

Hallo Blondie,
allereerst hartelijk welkom op dit forum. Ik vind het erg knap dat jij je onzekerheden zo eerlijk verwoord. Dat is bepaald niet gemakkelijk.
Laat ik bij de kern beginnen. Kies voor jezelf, dan kies voor hem. Klinkt misschien kort door de bocht maar dat is het niet.
Je schrijft dat hij tijdens donkere dagen het gevoel heeft alleen maar tot last te zijn. Dat is iets wat ik heel erg herken. In mijn donkere dagen was ik blij (voor zover mogelijk) dat mijn partner gezellig bij een vriendin een bakkie ging doen. Al voelde het ook wel wat dubbel. Het is natuurlijk logisch dat ook bij jou twijfels en allerlei emoties door je heen gaan. Ik zou zeggen bespreek deze gevoelens eerlijk als hij een betere dag heeft. Dikke kans dat hij toch ziet dat ook jij het moeilijk hebt en daarbij veel onmacht voelt. Misschien speelt bij hem ook de angst jou te verliezen. Bespreek dit dus op een betere dag. Tijdens sombere dagen kon ik zo'n gesprek niet aan.
Denk rustig na over wat jij nodig hebt en bespreek het. Misschien kan hij dan ook vertellen wat zijn behoefte ligt. Voor mij was het erg belangrijk een balans te vinden tijdens die depressie. Tegelijk weten dat mijn partner ook goed voor zichzelf zorgde. Je moet je eigen zware last dragen, maar ik verwachtte van mijzelf dat ik op mijn tenen ging lopen om mijn partner te ontzien. Maar ik kon dat helemaal niet dus ontstond er zelfverwijt. Hoor graag wat je van mijn verhaal vind.

Blondie
Ik ben langzaam alles aan het lezen op dit forum en begin een beetje een beeld te krijgen van iedereen zijn situatie. Wat een heftige verhalen allemaal zeg! En wat fijn om te zien dat iedereen hier eerlijk en open kan zijn. Ik kan nog niet zo goed op iedereen reageren, omdat het best even tijd kost om me in alle verhalen te verdiepen. Sorry daarvoor!

Hij is nog niet zo lang ziek, ik denk nu 4 maanden ongeveer en heeft nu een week of 6 hulp. Gelukkig had hij een heel adequate huisarts die direct zag dat er wat mis was toen hij eigenlijk voor een andere kwaal kwam. Daar heeft hij echt mazzel mee gehad. Nog geen medicatie, maar ik kijk niet gek op als dit binnenkort wel nodig zal zijn. Al is het maar om die stemmingen iets stabieler te krijgen, want daar heeft hij zelf ook het meest last van.

Voor ons is het probleem voornamelijk dat ik hem nog maar zo kort kende voordat de diagnose werd gesteld. En jullie kunnen je voorstellen dat er daarvoor ook al wat borrelde en het thuis dus ook niet helemaal soepel verliep. Dat alles maakt dat ik zo weinig heb om me aan vast te houden en soms echt moeite heb met niet uit het oog te verliezen wie hij de eerste maanden was. De relatie wordt voor ons beide al zo lang overschaduwd door verdriet en discussies en moeilijke momenten. Maar toch, als hij dan weer even een goede dag heeft, dan komt alles weer terug.

Ik ga inmiddels zelf ook dagelijks heen en weer tussen alle verschillende emoties en dat maakt het zo enorm vermoeiend. Hoe gaan jullie hiermee om? Herkennen jullie dit? Dat je zelf soms ook even de handdoek in de ring wil gooien?

Lijkt me heel lastig om zo'n prille relatie te hebben en dan al deze zaak voor je kiezen te krijgen.
Wat Bert zegt is waar: denk aan jezelf en je eigen behoeften en probeer zo goed mogelijk voor jezelf te zorgen. Allebei kapot gaan heeft niemand wat aan.

Mijn vriend trok het niet en heeft de communicatie helemaal gestopt, met nu in 3 weken 2 keer een berichtje met informatie, zonder echte communicatie. Voor mij vreselijk pijnlijk en eenzaam. Voor hem waarschijnlijk noodzakelijk om zelf niet kapot te gaan. Dus zeker worden handdoeken in de ring gegooid.
Zelfs mijn gewone vriendin doet een stapje terug vanwege haar eigen behoeften.

Hai goeiemorgen allemaal,

Ik ben ondertussen wat verder met lezen. Ik weet niet of jullie allemaal nog actief zijn, maar vooral de meest recente posts zijn bij mij blijven hangen. Ik voel me nog niet in staat om adviezen te geven aan jullie, omdat ik zelf ook het gevoel heb dat ik het helemaal verkeerd aanpak bij mijn vriend. Allemaal heel veel sterkte en alvast een paar reacties, ik ga proberen me ook in alle anderen te verdiepen, maar mijn eigen concentratie is ook niet hoe het zijn moet...

@Skanul, Jouw verhaal klinkt heel herkenbaar. Mijn vriend zegt ook niet meer terug te willen naar de persoon die hij was en hij heeft hier blijkbaar heel veel voor over. Ook het in een 'niemandsland' bevinden, omdat hij eigenlijk helemaal niet weet wat hij dan wel wil. Vreemd vind ik alleen dat ik dus gekoppeld wordt aan dat gevoel, terwijl dat gedrag van hemzelf is geweest tijdens zijn vorige relatie. Ik kan me daarom op mijn beurt weer niet voorstellen waarom hij dan zo los wil komen van mij.

@Sofie, wat een verdrietig verhaal van jou en ik kan mij voorstellen dat het cultuurverschil het nog moeilijker maakt! Het is ook zo pijnlijk te horen van je depressieve partner dat ze niet meer weten wat ze voelen, en dus ook niet voor ons. Wat jij schrijft van er mee opstaan en er mee naar bed gaan en zelf helemaal op zijn, dat heb ik ook. Ook ik kan me nergens meer op concentreren, heel vervelend voor mijn eigen leven. Er zijn momenten dat ik sterk ben en het allemaal kan dragen, maar de momenten van onzekerheid overheersen, waardoor ik naar hem ook geen stabiel persoon ben. Voor hem is dat nog lastiger, omdat hij helemaal niet kan dealen met mijn emoties op dit moment. Zo veel mogelijk proberen te voorkomen om deze bij hem neer te leggen dan maar...

@Gietje, jouw verhaal is denk ik bij de meeste van ons onze grootste angst. Dat de knop straks helemaal om gaat en ze alle depressieve gevoelens gekoppeld gaan worden aan degene waar ze altijd het meest van hielden. Het is verleidelijk he, om zo hard te schoppen tegen de mensen die het dichtst bij je staan.

@Bert, dankjewel voor je reactie. Het advies goed voor mezelf te blijven zorgen probeer ik na te leven. Maar oh, wat is dat moeilijk. Mijn eigen sport weer oppakken is me tot nu toe niet gelukt. Ik ben alleen maar al mijn energie in zorgen aan het pompen. Heel lastig om dit los te laten. Als ik het los laat voelt het alsof we alleen maar verder van elkaar verwijderd raken. Jouw verhaal ben ik nog niet tegengekomen. Staat deze ook in dit topic?

@Liz, wat naar dat jouw partner de communicatie nu helemaal gestopt heeft. Ik kan me voorstellen dat hij dat inderdaad heeft gedaan om zelf niet helemaal kapot te gaan. Het is, vanuit mijn ervaring, heel zwaar om je de hele dag zorgen te maken over je depressieve partner. Als je partner dit dan ook nog vaak als een enorme belasting voelt, alle vragen naar hoe het gaat, het contact onderhouden, dat is enorm pijnlijk als je zelf probeert het goede te doen en lief te blijven.

Voor hier nu nog steeds veel onzekerheid. Ik merk dat ik en mijn vriend, als we elkaar eens spreken, snel vervallen in discussies en moeilijke gesprekken. Hebben jullie dit ook? Hoe voorkomen jullie dit? Ik pieker veel gedurende de week als ik geen contact met hem heb, en dan haal ik me de gekste dingen in mijn hoofd. Dit reageer ik dan natuurlijk af als ik hem weer een keer spreek. Voor hem natuurlijk niet te doen, want hier heeft hij helemaal geen energie voor. Daarom gaat hij ook steeds weer twijfelen.

Ik vind het erg lastig de balans te zoeken tussen mijn zorgen uitspreken en zeggen wat ik denk en rekening met hem houden. Zoals jullie ook allemaal al zeggen: hij is een volwassen man en kan voor een aantal keuzes echt wel verantwoordelijk gehouden worden (vind ik), maar ik begrijp ook dat ik hem in deze depressie wat moet ontzien.

Gisteren is hij even bij mij geweest een paar uurtjes. Normaal bleef hij dan altijd slapen, maar nu wilde hij naar huis. Pijnlijk, maar ik heb hem wel gezegd dat ik het knap vind dat hij het nu aangeeft. Hij voelde zich erg moe en wilde de boel niet weer laten escaleren omdat hij dan verkeerde dingen gaat zeggen. Wel voelt hij dan meteen weer schuldgevoel naar mij, omdat hij mij teleur stelt.

Het voelt net als een mijnenveld. Dansen en springen, om maar niet op de verkeerde plekjes te trappen en de boel te laten escaleren...