Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Mijn partner is depressief



Er moet een manier zijn om dit op de een of andere manier wat te verwerken, maar heb helemaal geen idee hoe. Zaterdag komt mijn vriend nog eens praten. Ik heb hem vandaag gestuurd dat ik het fijn zou vinden als ik nog op hem als vriend kon rekenen. Dat het voor mij op die manier wat menselijker kan zijn. Dat kan voor mij zegt hij. Benieuwd of me dat lukt of dat ik mezelf daar alleen maar meer pijn mee doe. Ik weet het niet.
Hij wil praten, maar hij zegt dat hij niet weet of dat wel de juiste manier voor me is. Dat ik misschien dan te veel pijn zal hebben... Dat belooft alweer wat hij te vertellen heeft.
Hij beschrijft het zo. Hij is nu veel gelukkiger dan hoe hij de laatste jaren bij mij was. maar ik denk nog steeds dat het niet echt met mij te maken heeft. We waren aan het verbouwen hé... Dat was inderdaad niet echt geestig en hij kon die druk niet echt aan volgens mij. Hij moet zich op de een of andere manier niet gesteund gevoeld hebben. Maar hij zegt het anders. Hij zegt dat hij zichzelf altijd heeft voorgehouden dat hij gelukkig was, maar dat hij dat blijkbaar onbewust niet was. Zo redeneert hij nu. Hoe kan je jezelf voorhouden als je het echt niet wist. als je het achteraf maar beseft. Hij noemt zich nu gelukkiger en dat snap ik aan de ene kant wel. Hij heeft helemaal geen zorgen meer. Niks. Hij hoeft niet te koken, hij hoeft niet aan de verbouwingen te denken, hij hoeft niet aan morgen te denken. Hij doet gewoon waar hij zin in heeft. hij gaat werken en gaat uit. Dat is nu zijn nieuwe leven. Ik vrees dat hij op een bepaald moment wel zal beseffen dat dit het leven niet is, maar daar koop ik nu natuurlijk niets mee. En misschien wil hij gewoon ook zo levn. Onbezorgd, zonder iemand rond hem. Ik weet het niet. Ofwel zijn het nog de naweeën van de depressie... Maar het lijkt alsof zijn liefde alleszins niet diep genoeg voor me zit. anders liet hij wel nog een mogelijkheid open zoals jullie mannen... Maar daar is geen sprake meer van.
Antwoord


Register or login to view the content
Antwoord


Register or login to view the content
Antwoord


Register or login to view the content
Antwoord

(Dit bericht is het laatst bewerkt op 23-03-2017, 22:33 door Liz is fighting. Edit Reason: Hele tekst van sofie erbij was 'over the top' )

Hi Sofie,
je naam betekend wijsheid. Toepasselijk! Klinkt alsof je hier ook wijs mee omgaat. Wat lijkt me dat moeilijk.... Mijn hart zou bloeden. Dus echt diep respect voor hoe je er mee omgaat.
Antwoord

(Dit bericht is het laatst bewerkt op 24-03-2017, 11:21 door Sofie.)

Register or login to view the content
Antwoord


Wat doe ik als ik de slaap niet meer kan vatten... schrijven...

Huis
Jou (en daarbij ook ons) opgeven is het allermoeiijkste wat ik ooit heb moeten doen. Jij deed het om rust en geluk terug te vinden, maar besef dat ik het zo niet zie. Voor mij voelt het aan als mezelf nog meer pijn doen terwijl het al meer dan 'goed' is geweest het laatste anderhalf jaar. Loslaten staat voor mij helemaal niet voor geluk, integendeel. En dat moet je op de een of andere manier wel kunnen begrijpen. Het enige wat ik op dit ogenblik kan bedenken waarom ik niet zo koppig moet volhouden, is omdat ik jou dan misschien rust gun en gelukkig maak.

Je schreef ooit eens in een brief dat je eerst stevige fundamenten moet hebben voor je een huis kunt bouwen. Die sterke fundamenten, dat hadden wij. Er was liefde te over. En respect, plezier, eenvoud ook.
Nu heb ik het gevoel dat jij het hele huis aan diggelen hebt geslagen en dat je sinds 5 december alles rondom jou hebt gesloopt wat we samen hadden opgebouwd.  Waarom? Volgens mij niet omdat je het niet stevig genoeg vond en wellicht ook niet omdat je het niet meer mooi vond. Misschien eerder omdat het op een kooi begon te lijken. Omdat je geen lucht meer kreeg. Je leek je wel opgesloten te voelen en zag geen uitweg meer. Je verwachtte rust en geluk na die o zo vermoeiende periode, maar je vond het bij mij en hier niet meer. Niet omdat ik veranderd ben en ook mijn liefde voor jou stond nog als een huis. Eerder omdat je het niet meer zag hoe mooi het vanbinnen was of omdat je het schoonste in mijn leven niet meer voelde.

Bij jouw zoektocht heb je alles rondom jou moeten slopen en hierbij heb je mij ook meerdere keren geraakt. Of je dit nodig had om een weg te vinden of dat dit gewoon een noodzakelijk kwaad was dat weet ik niet.
Wat ik wel weet, is dat ik nu in mijn eentje achter blijf. Op stevige fundamenten, maar met alleen maar stenen. Geen muren meer. Het huis heeft heel wat averij opgelopen, maar  ik blijf. Hoe je ook trekt of sleurt. Want onze fundamenten,  daar zit mijn ziel in verweven en die laat Ik niet zomaar achter. Ik zou me nog 'verlorener' kunnen voelen dan nu al het geval is.

Naar mijn aanvoelen kan er met fundamenten en stenen opnieuw een huis gebouwd worden. Het zou zeker heel wat werk en een grote dosis moed vragen, iets wat jij duidelijk niet meer kan opbrengen. Maar als het over de liefde van mijn leven gaat, dan ben ik misschien koppig. Dan blijf ik dromen van een huis dat sterk genoeg is om elke storm te doorstaan.

Na vijftien jaar verander je je fundamenten niet zomaar meer. Dan heb ik het gevoel dat je daarmee verder moet, verder kan. Anders stak je niet zoveel tijd en energie in de grondwerken. Maar het is duidelijk dat jij het anders ziet. Dat jij helemaal geen huis meer wil dat tegen elke storm bestand is. De wind die vanbinnen in jou en tussen ons woedt, vind jij veel angstaanjagender.

Geef mij tijd om deze ramp te boven te komen want wat voor jou bevrijdend heeft gewerkt, voelde voor mij als een pletwals. Wat ik het liefste zag, heeft mij achter gelaten. Niet tussen vier muren, maar in een ruïne en dat kom je niet zo snel te boven. Ooit komt er misschien een tijd dat ik de schoonheid van die ruïne zal zien, van wat ooit is geweest. Nu kan ik hem alleen maar haten omdat hij me allesbehalve genoeg beschutting biedt.
Wat eens mijn veilige haven was, is nu heel af en toe gewoon een troost. Terwijl ik juist nu zoveel warmte en steun nodig heb. Iets wat jij mij altijd op een o zo unieke en liefdevolle manier hebt kunnen geven en waar ik het jammer genoeg zonder moet stellen.

Mijn grootste wens is om je weer te laten proeven van onze liefde, om je eindelijk nog eens de ogen te kunnen openen. Dat wat wij hadden nog zo slecht niet was, integendeel. Meer dan genoeg materiaal aanwezig om opnieuw te beginnen, al is het in eerste instantie misschien met een mini-tuinhuis. Maar als de mortel niet meer plakt, dan is bouwen een onbegonnen zaak...
Antwoord


Register or login to view the content
Antwoord


oh Gietje... .wat vreselijk voor je. Wat een puinhopen, wat een pijn....Ik voel erg me je mee. Ook mijn tranen rollen over mijn wangen.
Antwoord


Zou het eerlijk gezegd ook fijn vinden om hem nog eens tot tranen toe te beroeren... Wat niet is, kan misschien nog komen. Bedankt om dit toch even te lezen!
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Mijn energie is op Started by 10675
2 Replies - 98 Views
08-03-2024, 10:42
Laatste bericht: Tazz
01-02-2024, 00:15
Laatste bericht: don't know
31-01-2024, 11:10
Laatste bericht: Nicje
21-12-2023, 19:36
Laatste bericht: Mabel
28-05-2023, 19:27
Laatste bericht: Edelsteentje
28-03-2023, 08:44
Laatste bericht: Suuz
15-01-2023, 23:34
Laatste bericht: Simba
  Een depri partner als vrouw Started by Marijn
5 Replies - 1,947 Views
23-11-2022, 21:34
Laatste bericht: Anoniem2022
  Partner verstoot mij Started by Vidiyo
2 Replies - 688 Views
22-10-2022, 17:36
Laatste bericht: Fae
  Depressief door je relatie? Started by Anoniemm
8 Replies - 1,354 Views
10-08-2022, 08:13
Laatste bericht: Anoniemm



Gebruikers die dit topic lezen:
2 gast(en)