Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Mijn partner is depressief



(19-03-2017, 15:36)Sofie schreef: Op een ander forum had ik dit al gepost, maar dat is een openbaar forum. Dat voelt toch niet zo prettig.
Dus ik plaats mijn verhaal ook maar hier. Ik ben er nog niet aan toegekomen om alle voorgaande berichten te lezen en ik hoop dat ik hier op mijn plek ben.
Mijn verhaal:
Radeloos als ik ben, hoop ik wat adviezen en/of lichtpuntjes en lotgenoten te vinden. Ik weet ook niet zeker of mijn man echt depressief is, of dat er alleen sprake is van depressieve gevoelens/extreme stress.
Het is een lang en complex verhaal, waarbij het misschien wel belangrijk is om te weten dat mijn man nog maar 5 jaar in NL woont, Arabisch en moslim is.
Ik zal voor de volledigheid een soort tijdlijn van gebeurtenissen schetsen.
5 jaar geleden zijn wij getrouwd, en is mijn man naar Nederland gekomen. Het was plan B, aangezien ik eigenlijk naar hem zou verhuizen. Maar ik had een koopwoning en kreeg deze niet zonder restschuld verkocht. Mijn man komt uit een compleet andere wereld, waar met name de normen en waarden erg verschillen met de Nederlandse. Hij heeft lang geen werk gehad en voelde zich eenzaam en niet gelukkig in NL. Hij was in alle opzichten afhankelijk van mij, hij had zelf geen inkomen, wist de weg- en sprak de taal niet. Hij heeft na de verplichte inburgering een mbo opleiding gevolgd om zijn kansen op werk te vergroten. Maar ook met diploma bleef het moeilijk om werk te vinden. Begin vorig jaar heeft hij eindelijk werk gevonden, maar daar was het niet prettig voor hem. Hij voelde zich niet gewaardeerd en er was ook sprake van discriminatie op de werkvloer.
Afgelopen zomer hebben we een crisis gehad. Uit machteloosheid en wanhoop heb ik hem op straat gezet. Hij kon terecht bij een vriend (dat wist ik ook). Ik wilde helemaal niet dat hij echt zou gaan, maar hoopte dat ik op deze manier tot hem door kon dringen. We zijn 2 weken uit elkaar geweest, hij zei dat hij niet meer van mij hield. Ik ben me hierdoor kapot geschrokken en had enorme spijt van mijn actie. Gelukkig wilde hij het wel weer proberen, hij zei dat hij me toch wel gemist had en dat de liefde ook niet over was. Hij bleef wel bij die vriend, maar we begonnen met wat leuke dingen met elkaar doen. Het contact werd steeds beter en hij kwam af en toe ook wel weer bij mij eten en later bleef hij ook weer slapen. Inmiddels had hij zelf (tijdelijke) woonruimte gevonden elders in NL, waar hij meer kans had op werk en waar hij niet de "vreemde eend" in de bijt was. We hebben toen afgesproken om samen woonruimte te zoeken in een andere stad dan de stad waar we eerst samen woonden. Hij had ook een hekel aan die stad, maakte er weinig vrienden en er is maar weinig te beleven.
Het ging steeds beter met ons, we woonden dan wel apart, maar de liefde was sterk. Het voelde voor mij zeker niet als eenrichtingsverkeer, hij gaf zelf ook aan dat hij me mistte en niet kon wachten tot we weer samen woonruimte zouden hebben.
Tot een paar maanden geleden zijn vader overleed en hij halsoverkop terug moest naar zijn familie. Hij had een hele hechte band met zijn vader, ik kan me niet voorstellen hoeveel verdriet hij hierom moet voelen. Ik ben er zelf ook 2 weken geweest, hij wilde graag dat ik kwam. Toen was alles nog goed tussen ons. Ik merkte wel dat hij wat afstandelijk deed, en zich enorm stortte op regelzaken, ik zag dat als soort van vlucht van de werkelijkheid en afleiding van zijn verdriet. Die regelzaken zaten enorm tegen, waardoor hij een aantal maanden daar moest blijven. Hierdoor was hij ook zijn werk weer kwijtgeraakt.
Ik was inmiddels weer terug in NL en we hadden contact via app en we belden regelmatig. Nog steeds zei hij dat hij me mistte en dat hij van me hield.
Totdat we ruzie kregen aan de telefoon. Over een onderwerp dat we kort daarvoor ook besproken hadden en waar we het toen over eens waren. We zouden dat onderwerp ook laten rusten tot hij terug zou zijn in NL. Hij begon er dus zelf weer over, het leek alsof hij de ruzie uitlokte. Hij was zo boos en onredelijk aan de telefoon dat ik heb gezegd dat ik ging ophangen en we beter een andere keer konden praten als we wat afgekoeld zouden zijn. Daarna heeft hij me 1,5 maand genegeerd. Hij reageerde nergens meer op. Een enkele keer gaf hij aan met rust gelaten te willen worden, omdat hij zo enorm stress had en ik zou hem extra stress geven. Hij zei dingen als mijn vader is weg en mijn leven is weg met hem. En laat mij maar alleen.
Na 1,5 maand is hij weer terug naar NL gekomen. We hebben 15 minuten gesproken, waarbij hij aangaf dat hij mij niet meer vertrouwde (hij heeft het gevoel dat ik hem controleer en alles voor hem bepaal) en dat de liefde helemaal over was. Hij wilde scheiden. Hij zei ook dat het ergste wat ik had kunnen doen is hem de deur wijzen afgelopen zomer. Het vertrouwen in dat ik dat nooit meer zou doen is weg. Het vreemde hieraan is dat het na die crisis juist zo goed ging en steeds beter, tot zijn vader overleed.
We hebben nu wel weer wat contact, maar hij wil de scheiding wel doorzetten. Met name zodat hij onafhankelijk van mij kan zijn. Hij geeft daarbij wel aan dat hij niet uitsluit dat het ooit weer goed zal komen tussen ons, niemand weet wat er in de toekomst gaat gebeuren zegt hij dan. In eerste instantie zei hij dat het nooit meer goed zou komen.
Hij heeft gelukkig zijn werk wel weer kunnen hervatten, maar kampt met enorme stress door de situatie in zijn familie. Zijn moeder woont nu alleen. Mijn man zegt dat hij nu hier hard wil werken om te kunnen sparen en na verloop van tijd bij zijn moeder te gaan wonen, zodat zij niet meer alleen is.
Ik wil heel graag dat het wel weer goed komt tussen ons en vind dat hij zulke grote beslissingen beter niet kan nemen onder deze omstandigheden.
Ik hoop dat zijn gevoel voor mij weer terugkomt als het wat rustiger voor hem wordt en hij het verlies van zijn vader een plekje heeft kunnen geven.
Hulp zoeken zal hij niet doen. Medicijnen al helemaal niet.
Maar wat kan ik doen? Is mijn hoop wel reëel? Kan het inderdaad zo zijn dat de negatieve gebeurtenissen ervoor zorgen dat hij geen positieve gevoelens meer heeft?
Moet ik hem tijd en ruimte geven? Ik ben dan ook bang dat we daardoor juist verder van elkaar verwijderd raken.

Hallo Sofie,
Welkom op dit forum. Ik weet zeker dat je hier terecht kunt met je verhaal, ik kan dat ook. En ben de mensen hier enorm dankbaar. Ik heb thuis wel heel wat vrienden om me heen, maar de adviezen en raad die hier volgen (of zelfs gewoon een simpel berichtje) zijn voor mij ook van onschatbare waarde. 
Ik denk dan ook dat er veel beter geplaatste leden zijn om je advies te geven en ik heb weinig woorden klaar om je te helpen, maar wilde toch even reageren. Je zult snel merken dat ik nogal graag typ Smile. Een depressie is iets heel erg moeilijks en soms absoluut niet begrijpbaar voor een persoon die er nog nooit mee te maken had. Daarbij komt nog eens dat je man uit een ander land komt. Ik ben helemaal niet racistisch, verre van, maar ik ben me er wel van bewust dat het nog eens tien keer moeilijker is als er zo'n afstand en cultuurverschil is. Hij zit misschien inderdaad gewrongen met het feit dat zijn moeder daar alleen achter blijft als hij terug naar Nederland komt.
Het punt dat je aanhaalt (van dat uit huis zetten) is misschien ook een serieuze deuk in zijn ego geweest want ik neem aan dat in de moslimcultuur zelden een man door een vrouw uit huis wordt gezet. Waarmee ik jou niet wil veroordelen natuurlijk. Ik weet hoe dat gaat...

Veel raad kan ik niet geven, maar wat ik wil kan zeggen, is dat je niets kunt forceren. Ik heb hier ook het gevoel dat ik weinig tot niets kan doen en als ik geen contact zoek, dan hoor ik niets meer van mijn vriend (die na 15 hele goeie jaren tijdens zijn depressie terug naar zijn ouderlijke huis trok en daar nu al 9 maanden zit). De banden helemaal doorsnijden wil ik helemaal niet dus ik probeer af en toe eens te vragen hoe het gaat. Als je man echt depressief is, dan is het belangrijk dat je niets forceert. Dat je geen energie vraagt van hem, want dat hebben ze immers niet meer over. Ik heb dat voor zijn vertrek te veel gedaan en dat heeft me misschien ook deels de das om gedaan. Nu meld ik af en toe eens iets, of vraag ik iets. Maar zo weinig mogelijk gevoelsmatige dingen. Het is maar wanneer hij zelf eventueel over iets begint dat ik er rustig in mee ga. Het moet dus naar mijn aanvoelen allemaal op zijn tempo gaan. Dat is soms frustrerend, maar ik heb het gevoel dat het niet anders gaat.

Ik heb wel heel duidelijk gesteld dat ik wel nog heel veel voel voor mijn vriend. Ik denk dat het misschien bij jou ook belangrijk is dat je uitlegt waarom je hem uit huis hebt gestuurd. Als je daar de kans toe krijgt natuurlijk. En het is misschien ook belangrijk om te zeggen dat je zeker verder met hem wilt. Zeg dat niet te vaak, probeer alles heel rustig te houden. 

Ik hoop dat je iets bent met dit advies...
Schrijf gerust je gedachten terug neer op het forum, we proberen te helpen of te steunen waar dat kan.
Antwoord

(Dit bericht is het laatst bewerkt op 19-03-2017, 22:08 door Sofie.)

Register or login to view the content
Antwoord

(Dit bericht is het laatst bewerkt op 19-03-2017, 22:15 door Sofie.)


Gaat even niet goed zie ik. Ik wilde mijn berichten verbergen voor gasten, maar in plaats daarvan zet ik het er nog een keer op. Ook geen idee hoe ik dat nou weer verwijder....
Antwoord


(19-03-2017, 22:10)Sofie schreef:
Gaat even niet goed zie ik. Ik wilde mijn berichten verbergen voor gasten, maar in plaats daarvan zet ik het er nog een keer op. Ook geen idee hoe ik dat nou weer verwijder....

Dat je man zich geen goeie dingen lijkt te herinneren over jullie relatie is bij mij ook het geval en lijkt typisch voor een depressie. Hij beweerde hier zelfs dat hij nooit gelukkig is geweest terwijl dit helemaal niet zo was. Er zijn zeker wel herkenningspunten. En dat van die zijlijn, dat herken ik hier ook. Je wil zo veel doen, maar het komt erop neer dat je niets kunt doen. Dat zij het niet willen. Het wordt afwachten hoe het draait. In sommige gevallen is het hier op het forum weer goed gekomen, in andere gezinnen niet denk ik. Het is verdomd lastig, ik weet het, maar tijd zal raad moeten brengen. Intussen is mijn vriend negen maanden weg en ik denk dan vaak: dat kan nooit meer goed komen. Maar aan de andere kant wil ik hem zoooo graag terug...
Antwoord


Register or login to view the content
Antwoord


Register or login to view the content
Antwoord


Geen goeie dag hier... Intussen is mijn vriend 9,5 maanden weg en ik heb niet het gevoel dat mijn gevoel slijt of dat het verdriet minder is. Ik laat het misschien wat minder toe en loop er van weg door veel te werken, maar het slijt NIET. Ik wil er zo graag over praten, maar hij lijkt er niet voor open te staan. Ik moet geduld hebben zeg ik steeds maar weer tegen mezelf, maar weet niet of ik het nog aan kan allemaal. Mijn hele leven op mijn kop en ik vind het eigenlijk geen leven meer. Niets is nog wat het zou moeten zijn... Vijftien jaar heb ik me een prinses gevoeld en nu lig ik op de grond in één of andere kerker... Anders kan ik het niet omschrijven. En straks moet ik naar het moederhuis naar mijn nichtje die is bevallen. Vier jaar jonger dan ik en heel erg gelukkig met haar tweede spruit. En ik kan alleen maar blij zijn voor hen, maar ga zelf dood vanbinnen.
Antwoord

(Dit bericht is het laatst bewerkt op 21-03-2017, 21:24 door Leeuwin.)

Register or login to view the content
Ja Gietje, dat is hard, dat begrijp ik heel erg goed...
Weet verder niet wat tegen je te zeggen. Sterkte meid! Register or login to view the content

Register or login to view the content
Gietje, je zou ook kunnen besluiten geen geduld meer te hebben....misschien...
Ik weet het ook niet hoor Gietje. Geen sprankje hoop in al die 9,5 maand... Ik gun je zoveel meer!
Register or login to view the content
Antwoord


Register or login to view the content
Antwoord


Tranen met tuiten, ze lijken niet op te houden vandaag...
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Mijn energie is op Started by 10675
2 Replies - 98 Views
08-03-2024, 10:42
Laatste bericht: Tazz
01-02-2024, 00:15
Laatste bericht: don't know
31-01-2024, 11:10
Laatste bericht: Nicje
21-12-2023, 19:36
Laatste bericht: Mabel
28-05-2023, 19:27
Laatste bericht: Edelsteentje
28-03-2023, 08:44
Laatste bericht: Suuz
15-01-2023, 23:34
Laatste bericht: Simba
  Een depri partner als vrouw Started by Marijn
5 Replies - 1,948 Views
23-11-2022, 21:34
Laatste bericht: Anoniem2022
  Partner verstoot mij Started by Vidiyo
2 Replies - 688 Views
22-10-2022, 17:36
Laatste bericht: Fae
  Depressief door je relatie? Started by Anoniemm
8 Replies - 1,354 Views
10-08-2022, 08:13
Laatste bericht: Anoniemm



Gebruikers die dit topic lezen:
2 gast(en)