Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Mijn partner is depressief



Dag Gietje,

ik heb je tekst gelezen en het raakt mij enorm wat je schrijft vanuit jouw standpunt. Wat jou aangedaan wordt, dat sta ik ook op het punt om mijn partner aan te doen... Vanuit mijn depressie ben ik ook 'ons huis' aan het slopen. Je woorden en pijn raken mij heel erg diep en vertellen mij ook een stuk de wanhoop die mijn man nu moet voelen... Ik weet niet wat ik hier op moet zeggen, alleen kan ik maar zeggen dat die depressie veel kapot maakt en alles onderuit haalt wat eerst zo solide leek...
Antwoord


Heftig Gietje, het verdriet spat van het scherm af. Liefs
Antwoord


(27-03-2017, 13:43)Skanul schreef: Dag Gietje,

ik heb je tekst gelezen en het raakt mij enorm wat je schrijft vanuit jouw standpunt. Wat jou aangedaan wordt, dat sta ik ook op het punt om mijn partner aan te doen... Vanuit mijn depressie ben ik ook 'ons huis' aan het slopen. Je woorden en pijn raken mij heel erg diep en vertellen mij ook een stuk de wanhoop die mijn man nu moet voelen... Ik weet niet wat ik hier op moet zeggen, alleen kan ik maar zeggen dat die depressie veel kapot maakt en alles onderuit haalt wat eerst zo solide leek...

Mag ik je vragen of jij de man als schuldige van je depressie ziet? Of waarom je je juist niet vastklampt aan de persoon die jou het meest wil helpen... Bedankt voor de woorden. Ik kan echt nog alle hulp en info gebruiken om dit ooit eens te kunnen plaatsen. Al wil ik de hoop nog niet opgeven...
Antwoord


(27-03-2017, 18:00)Gietje117 schreef:
(27-03-2017, 13:43)Skanul schreef: Dag Gietje,

ik heb je tekst gelezen en het raakt mij enorm wat je schrijft vanuit jouw standpunt. Wat jou aangedaan wordt, dat sta ik ook op het punt om mijn partner aan te doen... Vanuit mijn depressie ben ik ook 'ons huis' aan het slopen. Je woorden en pijn raken mij heel erg diep en vertellen mij ook een stuk de wanhoop die mijn man nu moet voelen... Ik weet niet wat ik hier op moet zeggen, alleen kan ik maar zeggen dat die depressie veel kapot maakt en alles onderuit haalt wat eerst zo solide leek...

Mag ik je vragen of jij de man als schuldige van je depressie ziet? Of waarom je je juist niet vastklampt aan de persoon die jou het meest wil helpen... Bedankt voor de woorden. Ik kan echt nog alle hulp en info gebruiken om dit ooit eens te kunnen plaatsen. Al wil ik de hoop nog niet opgeven...

Gietje, ik weet niet of ik in hem de schuldige van mijn depressie zie. Het is wel nav gesprekken over mijn relatie bij de therapeut dat ik gecrasht ben... Maar het is complexer dan dat. Mijn hele geschiedenis hangt daar mee aan vast, lang voor hij in beeld was...
 Ik durf mij niet aan hem vast te klampen omdat hij er in het verleden, toen ik hem het meest nodig had, niet was voor mij...
 Ik merk ook dat ik hier, bij lotgenoten en een vriendin die ook ooit een depressie had, meer kan vertellen dan aan iemand die niet zelf ervaren heeft wat dat is... 
Wat ik ook ervaar is dat hoe dichter hij komt, hoe meer ik hem wegduw... Ik kan niet uitleggen waarom, het is iets wat hij zelf opmerkte...
Ik weet niet hoe ik je kan helpen hierbij, kan je alleen maar sterkte en misschien geduld toewensen...
Antwoord


Ja, geduld. Dat heb ik al met bakken gehad en ik hoop dat ik daar ooit op een dag voor beloond word. Want ik geef nog niet op. Ik kan het niet. Ik kan het schoonste uit mijn leven niet opgeven. 
Dat je partner er niet was voor je, dat vind ik jammer om te horen. Ik moet zeggen dat ik het gevoel had dat ik er wel was voor mijn vriend, maar dat hij dat misschien anders zag. Als je niet weet wat een depressie met je doet, dan kan je eigenlijk ook niet helpen.
Net als bij jou hebben de gesprekken met de therapeut vanalles bij mijn vriend los gemaakt. Dat was niet de aanleiding van zijn crash, dat kwam hier achteraf. Dus hij was eerst al gecrasht, is daarna met medicatie begonnen én is dan pas naar een therapeut beginnen gaan. Toen de therapeut aangaf dat hij over de relatie klaagde, heb ik hem daarover aangesproken. Ik wilde er samen voor gaan en was er echt helemaal klaar voor. Ik wilde 'ons' nog beter maken, samen wel te verstaan. Misschien nog meer openheid, alles eerlijk op tafel. Maar toen ik vroeg wat hij verwachtte, zei hij dat z'n therapeut had overdreven. Dat het daarover helemaal niet allemaal ging. Dat er ook over heel wat andere dingen werd gepraat.

De therapeut dacht eigenlijk altijd aan een gemaskeerde depressie. Mijn vriend stak het op onze relatie, maar de oorzaak ligt wellicht elders anders. Maar nu zoekt hij die oorzaak nergens anders meer. Het lag bij mij en door bij mij weg te gaan voelt hij zich zoveel beter. Ik kan daar heel moeilijk mee om want hij doet me ontzettend veel zeer. Maar zo redeneert zijn entourage ook. Zijn ouders redeneren ook zo en zijn zus ook. Zij heeft me kort na de breuk gezegd: je hebt hem proberen zot te verklaren en het is je niet gelukt. 

Ik heb al heel wat geleerd over depressies, maar hoe het voelt dat weet ik niet. Ik weet wel dat ik mijn partner - ondanks alles - nog heel graag zie. Hij zegt dat we niet meer terug kunnen, dat we de klok niet kunnen terugdraaien, maar ik denk nog altijd dat een nieuwe start mogelijk is. Maar hij moet er dan wel voor gaan en ik weet niet of dat er nog in zit. Ik hoop het alvast.

Ik wens jou heel veel sterkte in jou situatie. Ik hoop dat je je ook nog de goeie dingen herinnert en dat deze je misschien door de moeilijke periode kunnen loodsen. Want leven zonder liefde is ook heel wat vind ik...
Antwoord


Eigenlijk zou iemand die echt nog in de depressie zit geen beslissingen moeten nemen over de relatie. Vind ik. De depressie kleurt alles zwart en vertekent alles. Dat is gewoon echt zo. Pas als de depressie opklaart en er weer normaal geleefd kan worden, kan de relatie en de liefde beoordeeld worden.

Ik sprak vanavond nog met mijn vriendin die zelf depressie therapeut is. Gespecialiseerd op dit gebied. Zij moest mij ook echt corrigeren over andere zaken waar ik over nadacht, bijvoorbeeld over toekomstig werk. Zelfs daarin zei ze: met alle respect, je hoofd doet het nu niet en is depressief. Laat die dingen echt maar gerust even liggen, want je kan het nu niet eerlijk beoordelen.

@Skanul: als je het kan, probeer dan echt eerst beter te worden. Het is maar een advies.
Antwoord


(27-03-2017, 22:38)liz is fighting on her own schreef: Eigenlijk zou iemand die echt nog in de depressie zit geen beslissingen moeten nemen over de relatie. Vind ik. De depressie kleurt alles zwart en vertekent alles. Dat is gewoon echt zo. Pas als de depressie opklaart en er weer normaal geleefd kan worden, kan de relatie en de liefde beoordeeld worden.

Ik sprak vanavond nog met mijn vriendin die zelf depressie therapeut is. Gespecialiseerd op dit gebied. Zij moest mij ook echt corrigeren over andere zaken waar ik over nadacht, bijvoorbeeld over toekomstig werk. Zelfs daarin zei ze: met alle respect, je hoofd doet het nu niet en is depressief. Laat die dingen echt maar gerust even liggen, want je kan het nu niet eerlijk beoordelen.

@Skanul: als je het kan, probeer dan echt eerst beter te worden. Het is maar een advies.

Dat heb ik ook al een paar keer gehoord en gelezen: geen beslissingen nemen in tijden van depressie. Ook de huisdokter zei dat. Zo'n ingrijpende beslissingen neem je gewoon niet op zo'n moment. Maar mijn vriend geraakte er niet uit en zocht rust. Zijn therapeut wilde hem in psychiatrie zien, maar dat wilde hij absoluut niet. Dus werd er voor gekozen om even onderdak te zoeken bij zijn ouders. De bedoeling was dus om even los van elkaar weer op adem te komen. De eerste dagen kwam hij elke dag langs, zowel 's morgens en 's avonds. En dat ik moest volhouden, dat het wel goed met ons kwam. Dat hij alleen eerst moest zien te genezen. Op dag vijf kwam hij me vertellen dat het over was. Maandag vertrokken, heel de week contact en op zaterdag alles overboord... Ik kan me niet voorstellen dat hij daar nooit spijt zal van krijgen. Maar hoe lang nog hé... en wordt hij opnieuw wat helderder? Ik weet het echt niet. Intussen is hij zijn therapie aan het afbouwen en slikt hij geen medicatie meer. Ik hoop zo dat hij me op een bepaald moment weer door andere ogen ziet en ons nog een kans wil geven... Als ik dan aan den lijve ondervind dat het niet meer werkt tussen ons, dan pas zal ik het misschien een plaats kunnen geven. Eerder niet. Ik wil niet dat een time-out van een onervaren therapeut en de invloed van een niet zo fijne schoonmoeder al het mooie wat wij 15 jaar hadden kapot maakt. Ik kan ook niet geloven dat dit gebeurt en blijft gebeuren. Ik hoop op een moment dat het lot keert...
Antwoord


Ik weet het, geen beslissingen nemen in deze periode. Doe ik ook niet. Ik heb afstand geschept omdat ik het allemaal niet meer weet. Maar wat in mijn hoofd zit, kan ik niet 'on hold' zetten... 
@ Gietje: wat bij mij meespeelt, is dat hij onderdeel is van een leven waar ik niet meer naar terug wil. Hoe moet ik het zeggen... Ik wil NIET NOOIT NEVER meer terug de persoon zijn die ik was. Wie dan wel, dat weet ik niet. Momenteel zit ik in een soort niemandsland... 
Maar als zou betekenen dat mijn relatie eindigt om iemand anders te kunnen worden, dan doe ik dat... Misschien dat dat ook bij jouw partner speelt? Dat het niet aan jou ligt, maar bij hem, dat hij niet meer de persoon wil zijn die hij was? En dat dat gelinkt is aan jullie relatie? Ik weet niet of ik duidelijk ben... Geef maar aan als jet het niet kan volgen, want ik vind het moeilijk om te verwoorden...
Antwoord


(28-03-2017, 09:34)Skanul schreef: Ik weet het, geen beslissingen nemen in deze periode. Doe ik ook niet. Ik heb afstand geschept omdat ik het allemaal niet meer weet. Maar wat in mijn hoofd zit, kan ik niet 'on hold' zetten... 
@ Gietje: wat bij mij meespeelt, is dat hij onderdeel is van een leven waar ik niet meer naar terug wil. Hoe moet ik het zeggen... Ik wil NIET NOOIT NEVER meer terug de persoon zijn die ik was. Wie dan wel, dat weet ik niet. Momenteel zit ik in een soort niemandsland... 
Maar als zou betekenen dat mijn relatie eindigt om iemand anders te kunnen worden, dan doe ik dat... Misschien dat dat ook bij jouw partner speelt? Dat het niet aan jou ligt, maar bij hem, dat hij niet meer de persoon wil zijn die hij was? En dat dat gelinkt is aan jullie relatie? Ik weet niet of ik duidelijk ben... Geef maar aan als jet het niet kan volgen, want ik vind het moeilijk om te verwoorden.
Waarom wil je niet meer terug naar dit leven? Mag ik dat vragen? Het zou kunnen dat het ook zo is bij mijn vriend, maar ik kan dat moeilijk geloven. Vooral omdat hij altijd aangaf hoe gelukkig hij met me was. Hij zag me echt ontzettend graag en wij hadden allebei het gevoel dat dit voor het leven was. Misschien heeft hij dat wel gezegd terwijl hij het anders dacht, dat weet ik nu niet meer zeker. Ik twijfel nu enorm aan alles. Het lijkt alsof hij alles zwart ziet of toch heel erg donker gekleurd. En dat is wellicht een gevolg van de depressie, maar het was helemaal niet zo. Daar waren we veel te gelukkig voor. Hij zegt nu nog altijd dat hij ook dacht dat het voor het leven was. Maar hij is in een depressie gesukkeld en hij denkt dat dit is omdat hij onbewust niet gelukkig was. Dat hij steeds dacht van wel, maar uiteindelijk toch niet.
Wat hij nu ook constant zegt, is dat hij onmogelijk terug kan. Dat hij de klok niet meer kan terug draaien. Dat weet ik wel, maar ik vind het nog altijd zo erg dat we zoveel goeds hadden en dat hij dit allemaal overboord gooit. Ik snap nog altijd niet waarom.
Maar hij zat misschien inderdaad gevangen en voelt zich nu misschien opgelucht door alleen te zijn. Hij zegt dat hij zich beter voelt, maar dat het alleen zijn hem wel niet echt bevalt... 
Waar ik ook nog altijd mee kamp: als je het gevoel heb dat je uit een relatie wil stappen om te genezen, dan denk ik dat je dat op een bepaald moment wel bewust doet. Als je eens zo ver bent. Dan trek je er de stekker uit. Maar zo is het hier niet gegaan. Ik heb tijdens zijn depressie twee keer gevraagd: moet ik vertrekken? Zou je liever alleen zijn? Zou dat je rust geven? Hij heeft me twee keer tegen gehouden. Hij wilde met mij verder en ook zijn therapeut gaf aan dat ik hem zeker niet alleen mocht laten. Dat dit zeker geen goeie zet zou zijn. Dus ik bleef, uit liefde. Echt, omdat ik hem doodgraag zie. Hij gaf altijd aan dat hij met me verder wilde, ook al ging het slecht met hem. Ik moest hem tijd gunnen om te genezen.
Toen zijn therapeute bij ons thuis een time-out voorstelde (hij ging dus zeker niet weg omdat hij dat wilde) zei hij tegen haar: ik ga ze dan toch niet kwijt zijn? Dat was het eerste wat in hem opkwam. De eerste dagen bleef hij langs komen. Hij zegt dat hij dat deed om nog altijd vast te houden aan het idee dat we er samen door zouden komen, maar dat hij vijf dagen later een klik in zijn hoofd heeft gemaakt. Ik zou moeten blij zijn dat hij beter is, maar dat ben ik niet. Ik kan het niet. Ik voel me in de steek gelaten, mijn en ons leven staat helemaal op zijn kop. Ik voel nog altijd heel veel voor hem en zie hem nog altijd als de man waar ik oud mee wil worden. Dat hij het niet meer ziet doet enorm veel pijn. In die eerste week dat hij weg was, zei hij ook steeds dat ik moest vol houden, dat hij beloofde om terug te komen. Ik vind dat allemaal wat tegenstrijdig... Ik heb het gevoel dat hij voor zichzelf heel erg hard wil dat dit werkt (zonder mij) want hij nam de beslissing en je zou gezichtsverlies leiden om terug te keren. Maar ik hoop dat hij beseft dat wat we hadden echt uniek was. Of misschien zag ik het alleen maar zo...
Bedankt voor je reactie trouwens!
Antwoord


Gietje, ik wou dat ik je kon helpen, maar ik weet niet hoe... 
Wat je schrijft over je partner is deels herkenbaar voor mij... Ik heb ook aan mijn man gevraagd om geduld te hebben, terwijl ik ondertussen op zoek was naar een eigen woning... Het is allemaal zo dubbel, alles is of wit of zwart. Of eigenlijk alleen maar zwart... Geen nuances, geen schakeringen, niks.

Heb je gesprekken met zijn therapeut ( of een andere) die jou hierbij kan helpen, inzicht verschaffen in wat die rotdepressie doet met hem, wat je kan verwachten, wat je moet loslaten, enz...? 
Ik lees jouw wanhoop, maar weet niet wat ik er op moet zeggen...
Ik wou dat ik kon zeggen hou vol, het komt goed. Maar dat durf ik niet...
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Mijn energie is op Started by 10675
2 Replies - 98 Views
08-03-2024, 10:42
Laatste bericht: Tazz
01-02-2024, 00:15
Laatste bericht: don't know
31-01-2024, 11:10
Laatste bericht: Nicje
21-12-2023, 19:36
Laatste bericht: Mabel
28-05-2023, 19:27
Laatste bericht: Edelsteentje
28-03-2023, 08:44
Laatste bericht: Suuz
15-01-2023, 23:34
Laatste bericht: Simba
  Een depri partner als vrouw Started by Marijn
5 Replies - 1,947 Views
23-11-2022, 21:34
Laatste bericht: Anoniem2022
  Partner verstoot mij Started by Vidiyo
2 Replies - 688 Views
22-10-2022, 17:36
Laatste bericht: Fae
  Depressief door je relatie? Started by Anoniemm
8 Replies - 1,354 Views
10-08-2022, 08:13
Laatste bericht: Anoniemm



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)