Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Mijn man en ik groeien uit elkaar


#1

Hallo, ik ben nieuw op dit forum en zou graag even mijn verhaal kwijt willen en misschien heeft iemand wel tips voor mij hoe ik met mijn situatie om moet gaan

Zelf heb ik een aantal keer een depressie gehad maar ben er gelukkig steeds weer iets sterker uit gekomen en heb ik weer veel over mijzelf geleerd. Ondertussen weet ik steeds beter mijn valkuilen te herkennen en kan ik eventueel op tijd hulp inschakelen. Ik heb altijd veel steun gehad aan mijn ouders en mijn zus tijdens deze periodes.

Een aantal jaar geleden hebben mijn man en ik besloten om te verhuizen van de grote stad naar het platteland. Toen bleek dat ik in verwachting was hebben wij dit versneld. Een paar weken nadat onze zoon geboren was zijn we verhuisd. Ik had er veel zin in en kon niet wachten om ons nieuwe leven op te bouwen. Helaas, zodra ik ons nieuwe huis binnenstapte zakte de grond onder mijn voeten weg. Alle gebeurtenissen van de laatste maanden sloegen in als een bom. Een toch wel stressvolle verhuizing, problemen met de hypotheekaanvraag( uiteindelijk allemaal goed gekomen) en een zware bevalling zorgde ervoor dat ik mij in tijden niet zo slecht had gevoeld. Mijn man nam het mij erg kwalijk dat ik niet heel enthousiast reageerde op het huis (hij had natuurlijk het meeste werk gedaan aangezien ik niet echt veel meer kon aan het einde van de zwangerschap), hij vond mij ondankbaar en schreeuwde tegen mij dat zijn vader en hij zich de t**ring hadden gewerkt in het huis. Ik begon heel erg aan mijzelf te twijfelen, ik hoopte dat deze gevoelens weer snel over zouden gaan en dat het gewoon een kwestie van wennen was. De weken daarna werden de angsten steeds erger. ’s Ochtends was het ergste, moeite met mijn bed uitkomen en meestal verlamd van angst. Ik moest wel want er was een klein mannetje dat afhankelijk was van mij, en dat was ook de enige reden waarom ik opstond. De relatie tussen mijn man en mij werd er niet beter op. Hij was ook erg gestrest van zijn werk en had (achteraf gezien) toch ook best last van alle stress van de verhuizing en wist waarschijnlijk ook niet goed hoe met mij om te gaan. We hadden veel ruzie, ik kreeg vaak verwijten naar mijn hoofd dat ik niet oprecht zou zijn en of ik wel van hem hield of dat ik op zijn geld uit was. Aangezien dat soort dingen nou niet echt helpen bij een depressie heb ik een afspraak gemaakt bij de poh. Zij heeft mij doorverwezen naar een psycholoog die bij mij thuis kwam (echt heel fijn!). De maanden daarna krabbelde ik langzaam uit het dal. De hulp aan huis icm medicatie, antidepressiva en in noodgevallen oxazepam, hielpen mij er weer langzaam bovenop. De ruzies met mijn man werden minder en ik genoot steeds meer van ons nieuwe leven. Alleen merkte ik dat mijn man met veel tegenzin naar zijn werk ging. Hij stond erg onder druk. Als hij ’s avonds thuis kwam dook hij snel de garage in om te roken en te bellen, soms bleef hij daar echt een paar uur. Ik zag hem alleen bij het avondeten. Inmiddels ging het met mij weer de goede kant op. Ik ben weer gaan werken en was mij aan het oriënteren voor een opleiding.
Mijn man werd steeds stiller en was steeds meer afwezig. Uiteindelijk heeft hij zich ziek gemeld en is er een zware depressie bij hem vastgesteld. Hij werd doorverwezen naar een psycholoog maar zij kon na een aantal gesprekken ook niet verder met hem omdat hij niks wil vertellen. Nu krijgt hij ergens anders groepstherapie alleen daar gaat hij met zware tegenzin heen omdat hij gewoon weet dat het niks voor hem is. Ik probeer wel eens met hem te praten hierover maar dat zorgt eigenlijk alleen maar voor ruzie. Daarnaast blowt hij ook dagelijks en ik heb hem meerdere keren gevraagd daarmee te stoppen. Tot nu toe zonder succes.

Alles voelt gewoon heel dubbel. Ik weet als geen ander hoe het is om een depressie te hebben. Ik weet hoe ontzettend rot je je kunt voelen. Dat alleen opstaan al een hele opgave is. Maar ik weet ook hoe belangrijk het is om te praten hierover. Alleen wil hij niks delen met mij, heeft hij ook gezegd. Hij wil ook liever dat ik er niet meer naar vraag en dat het zijn gevecht is. Iedereen gaat er anders mee om, dat weet ik maar al te goed. Maar we groeien wel heel erg uit elkaar op deze manier en op dit moment zou ik niet weten hoe wij hier aan zouden moeten werken.
Ik voel me schuldig omdat ik soms toch graag wil praten, het voelt dan alsof ik hem teveel onder druk zet. Ik probeer hem te steunen maar dat slaat hij ook af. Ik voel me gewoon machteloos dat ik niks kan doen en soms heb ik verschrikkelijke medelijden met hem maar soms vervloek ik hem ook echt.
Ik ben blij dat hij wel voor onze zoon zorgt als ik aan het werk ben, en dat is iets waar hij nog wel plezier uit haalt. Ik merk ook dat mijn zoon dol is op zijn vader en dat zijn wel de momenten waar ik hoop uit haal.
Ik twijfel heel erg of ik zo nu en dan het gesprek aan moet gaan of dat ik maar beter kan zwijgen hierover en hopen dat het over een tijdje misschien beter gaat.

Groet, Elenore
Antwoord

#2

Hi Elenore,

Bedankt voor het delen. Wat een lastige situatie! Ik ervaar deels hetzelfde dus kan me de wanhoop heel goed voorstellen. Zoals je zelf al aangeeft is een depressie voor iedereen anders. Je kunt vragen wat hij nodig heeft en wat hij van jou verwacht. Is dat op dit moment niets, dan is dat zo.. Hij heeft hulp (deelt dus ergens zijn verhaal) en dat is een begin. Ik denk dat als hij iets beter gaat, hij je er wel bij zal betrekken. 

Het gevaar schuilt er in dat ook bij jou weer depressieve gevoelens getriggerd worden. Let dus goed op jezelf en blijf in je eigen energie. Je bent alleen verantwoordelijk voor jezelf (en jullie lieve kindje). Dat kost denk ik al voldoende energie! 

Wat ik tot nu toe heb geleerd als partner van, is dat ik er gewoon moet zijn. Hij draait en tolt en doet dingen even niet zoals ik zou willen, maar uiteindelijk komt hij zelf als hij daar klaar voor is. Hij zal jou niet willen belasten met zijn shit. En ook al willen we heel graag helpen, soms is die belasting ook niet goed/gezond voor onszelf en ook niet voor de relatie. Geduld, geduld, geduld.. 

Om te onthouden: hij voelt nu ver weg, omdat hij ook ver weg is. Hij is ver weg van zichzelf, van de wereld en dus ook van jou. Dit heeft niets met jou of jullie relatie te maken. Probeer hier doorheen te kijken. Hopelijk gaat het snel beter met hem en kun je hem weer wat meer voelen. Ik weet hoe naar dat is! In ons geval helpt seks heel erg. Geen woorden, wel voelen. 

Ik wilde een korte reactie typen, maar ik blijf ratelen. Succes en sterkte met de hele situatie! Kom vooral hier om te spuien. 

Liefs,
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Mijn energie is op Started by 10675
2 Replies - 99 Views
08-03-2024, 10:42
Laatste bericht: Tazz
21-12-2023, 19:36
Laatste bericht: Mabel
17-09-2023, 14:47
Laatste bericht: Anoniemx
28-05-2023, 19:27
Laatste bericht: Edelsteentje
19-06-2022, 23:47
Laatste bericht: Pico
09-02-2022, 00:03
Laatste bericht: Joy
09-09-2021, 14:33
Laatste bericht: Leetje
  Mijn partner is depressief Started by admin
1,022 Replies - 286,269 Views
17-01-2021, 11:04
Laatste bericht: desireless
29-12-2020, 21:49
Laatste bericht: Kersenbloesempje
30-08-2020, 18:33
Laatste bericht: Positiva



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)