Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Mijn lange verhaal


#1

[font=.SF UI Text][font=.SFUIText]Hallo iedereen, dit wordt een lang verhaal. [/font][/font]

[font=.SF UI Text][font=.SFUIText]Heel moeilijk voor me om hier te posten, want een paar maanden terug zag ik mezelf nog als heel succesvol. Optimistisch bovendien. Ik had werk waar menigeen jaloers op was, en veel bereikt. [/font][/font]

[font=.SF UI Text][font=.SFUIText]Een paar maanden geleden werd ik 40, en rond die tijd kreeg ik last van angstklachten en paniekaanvallen. Misschien door werkstress. Een generaliseerde angststoornis of piekerstoornis, luidde de diagnose. Het labeltje was best fijn want daar kon ik wat mee. Ik ging ermee aan de slag met mijn therapeut en liet intussen mijn huisarts een AD (Escitalopram) voorschrijven. Want dit moest natuurlijk niet te lang duren. Maar in die maanden werd het alleen maar erger: waren eerst vooral de nachten en ochtenden vervelend, nu was het steeds vaker ook de avond. Dacht ik de paniekaanvallen onder controle te hebben, kwamen ze toch weer op. Ik kon steeds minder doen of zien zonder dat er iets getriggerd werd. Zo denk ik in de supermarkt alleen maar: iedereen hier heeft het beter voor elkaar dan ik. [/font][/font]

[font=.SF UI Text][font=.SFUIText]Wel ben ik erg open over de stoornis waardoor sommige vrienden (waaronder mijn exen) me veel bellen en steunen en sommige kennissen vrienden zijn geworden. Ze doen hun best me moed in te praten. Maar hun geruststellingen... stellen me niet meer gerust. [/font][/font]

[font=.SF UI Text][font=.SFUIText]Sinds ruim een week slik ik die pillen. Sindsdien werd het alleen maar erger. Ik weet dat dit effect op kan treden maar toch maak ik me zorgen, want er is zoveel losgekomen uit mijn geheugen. [/font][/font]

[font=.SF UI Text][font=.SFUIText]Mijn leven daarvoor in het kort: Mijn jeugd was erg rot en eenzaam. Slecht huwelijk van ouders. Een agressieve ouder met alcoholprobleem en een compenserende ouder die liefde materiaal uitdrukte. Op de middelbare school een tijd in een sociaal isolement. [/font][/font]

[font=.SF UI Text][font=.SFUIText]Uiteindelijk sleepte ik me erdoor en kwam het ‘goed’ toen ik ging studeren: ik kreeg vrienden, een relatie, een leuke baan, studeerde cum laude af. Na zeven jaar ging de relatie uit maar mijn werk bleef prima. Mijn ouders (ja, beide) hielpen me als ik het financieel niet redden kon. Een paar jaar later vond ik een leuke creatieve bezigheid en daar maakte ik met succes m’n werk van, weliswaar nog steeds als zzp’er dus onzeker, maar langzaamaan ging ik er meer mee verdienen.[/font][/font]

[font=.SF UI Text][font=.SFUIText]Het voelt alsof mijn optimisme al die tijd misplaatst was. Mezelf voorhouden dat het goed ging, terwijl ik vanuit mijn jeugd heel sterk het gevoel heb eigenlijk niets waard te zijn. Mijn prestaties en verworvenheden stellen zoveel minder voor dan ik dacht. [/font][/font]

[font=.SF UI Text][font=.SFUIText]Vorig jaar ging mijn relatie uit. 39 en single: dat is niet leuk. Maar tegelijk bereikte ik iets belangrijks in mijn carrière. Dus ik hield mezelf voor dat ik er voor- en tegenvallers waren. Ik wist toen nog niet dat ik me een jaar later, toen mijn vertrouwen begon af te brokkelen, zo eenzaam zou voelen. [/font][/font]

[font=.SF UI Text][font=.SFUIText]Sinds de klachten begonnen heb ik meer tegenslagen gekregen. Mijn leukste opdracht en nog een andere grote opdracht vielen weg. De eerste met daarbij kritiek op mijn functioneren die hard aankwam. En mijn financiële vangnet is ook aan het verdwijnen. [/font][/font]

[font=.SF UI Text][font=.SFUIText]En ik kan dus steeds minder. Ik was altijd een bezig baasje. Eigenlijk wil ik nu alleen nog maar thuisblijven want ik kan geen prikkel of trigger meer aan. En vooral bijslapen want ik heb zó weinig slaap. Maar ik maak me extreem veel zorgen over de toekomst en slaap daardoor niet. Bovendien werkt de angst en de paniek nog altijd door. Maar mijn werk gaat juist gepaard met veel stress. En vereist creativiteit en dus slaap. [/font][/font]

[font=.SF UI Text][font=.SFUIText]Als ik niet snel beter ben kan ik niet werken en verlies ik op termijn huis en haard. [/font][/font]

[font=.SF UI Text][font=.SFUIText]Ik voel me mislukt en bang. Mijn therapeut weet niet of hij me kan helpen in de staat waar ik nu in zit. Want toen ik bij hem begon was ik nog niet (zwaar?) depressief. Vrienden zijn er heilig van overtuigd dat de depressie puur een bijwerking van de eerste week AD is en dus snel over zal gaan. Of ze denken dat ik gewoon even moet doorpakken. Schop onder m’n hol. [/font][/font]

[font=.SF UI Text][font=.SFUIText]En ik zoek wanhopig naar therapieën en andere oplossingen. Alles om dit weg te maken, en snel. Ik moant ik kan de dagen toch niet vullen met tv-kijken of wat dan ook. En dus vul ik ze met gepieker.[/font][/font]

[font=.SF UI Text][font=.SFUIText]Ik sleep mezelf wel naar de supermarkt en maak wat te eten (ben erg afgevallen niettemin), maar ook dan vliegt alles me naar de keel. Zwervers vooral, die geld vragen. Ik vrees dat ik op termijn een van hen zal zijn. [/font][/font]

[font=.SF UI Text][font=.SFUIText]De wanhoop is groot en dit is pas de eerste week dat ik écht diep zit. Het is dat ik doodsbang ben voor de dood..[/font][/font]

Meteen een weinig vrolijke binnenkomer. Dank voor jullie aandacht.
Antwoord

#2

Iedereen is bang voor de dood. Daarom is iedereen zo gehaast. Bang dat ze de volgende dag niet meer halen. Wat in zekere zin ook wel  kan zijn maar niet hoeft te zijn. Maar je bent 40, man das nog jong. Probeer je geluk in kleine dingen te zoeken en probeer ook niet teveel naar anderen te luisteren. Die zijn namelijk net zo onzeker als jij. Ik zit ook thuis door burnout. En daardoor dus ook depressie. Ga binnenkort wel weer werken maar de boel rustiger aanpakken. Probeer iets te vinden waardoor je rustig in je hoofd word. Neem bijvoorbeeld het WK.is ook een goede afleiding...
Antwoord

#3

Iedereen is bang voor de dood. Daarom is iedereen zo gehaast. Bang dat ze de volgende dag niet meer halen. Wat in zekere zin ook wel  kan zijn maar niet hoeft te zijn. Maar je bent 40, man das nog jong. Probeer je geluk in kleine dingen te zoeken en probeer ook niet teveel naar anderen te luisteren. Die zijn namelijk net zo onzeker als jij. Ik zit ook thuis door burnout. En daardoor dus ook depressie. Ga binnenkort wel weer werken maar de boel rustiger aanpakken. Probeer iets te vinden waardoor je rustig in je hoofd word. Neem bijvoorbeeld het WK.is ook een goede afleiding...
Antwoord

#4

Hallo Spek,

Hartelijk welkom hier.


Het zou kunnen zijn dat mijn verhaal op het jouwe lijkt.

Ik heb niet zo'n geweldige jeugd gehad. Geen excessen als misbruik of geslagen worden. 
Het is meer dat mijn ouders iets hebben nagelaten. Ik werd zelden of nooit gesteund in mijn jeugd. Moest het allemaal zelf uitzoeken. Emoties uiten was taboe in ons gezin, praten over gevoel evenzeer.
Dat heeft mij wat angstig en erg onzeker gemaakt. Op mijn zevende jaar voelde ik mij al "anders" dan de recht. Vrienden had ik ook al niet. Daardoor heb ik mij onzeker, krampachtig ontwikkeld tot een volwassene.
Ik kon amper mijzelf zijn en vond het altijd erg belangrijk wat anderen van mij vonden. 
Daardoor ben ik een depressie gaan ontwikkelen en om die ellende niet te voelen ben ik teveel gaan drinken.
Verder gewoon werken en huisje, boompje beestje.
Pas na mijn derde depressie ontdekte ik waar die depressie voor stond. Mijn lijf en hoofd gaf een helder signaal. "Zo kan je niet langer in het leven blijven staan". Mijn lijf zette mij letterlijk stil.
Na die ontdekking heb ik voor het eerst hulp gevraagd en half jaar later ben ik mijn leven gaan omgooien.
Voor het eerst echt leren leven.

Hoor het graag.

Groet,  Bert
Antwoord

#5

Kan kloppen Bert, dat onze verhalen op elkaar lijken. Alleen ben ik bang dat ik er niet uit kom. Heb momenteel geen therapeut omdat de huidige niks met (zware) depressies kan. En heb ook geen energie. 

Moet maar hopen dat die AD inkicken. Dan kan ik misschien slapen en er IETS aan gaan doen. Ook al is het stapje voor stapje en is het pad langer dan mn geld. Dan doe ik het in elk geval niet voor niks. 

Ik ken dit niet van mezelf. En schrik er dus erg van. Een klaagzang, ik weet het. 

Heeft iemand hier ervaring met therapie bij zwaardere depressies?
Antwoord

#6

Wat voor therapeut is dat dan? Vreemd dat hij niets met zware depressie kan.
Ik zou om te beginnen maar eens vragen om een ervaren GGZ psycholoog.
AD is aardig maar moet wel gecombineerd worden met effectieve therapie.
Ook op het gebied van slapen is medicatie voor handen. Ik gebruik bijvoorbeeld Mirtazapine om te slapen.
Het is een AD met de bijwerking dat je slaperig word. Het niet verslavend zoals die pammetjes dat wel zijn.
Spek dit is geen fase die je in je eentje moet aangaan. Laat jouw huisarts met spoed een GGZ therapeut inschakelen.
Mogelijk is er wel een wachtlijst, maar misschien valt dat mee.
Mijn ervaring met zware depressie is, psychotherapie, cognitieve en emotionele gedragstherapie, mindfulness. 
Ga dit niet in je eentje aan, zoek (al heb je weinig energie) hulp.

En verder Spek dit geen klaagzang. Ik vind dat jij je nog zeer zorgvuldig uitdrukt.
Depressie is een serieuze zaak die goed begeleid moet worden.

Groet,  Bert
Antwoord

#7

Register or login to view the content
Antwoord

#8

Ja, denk dat ze uit mijn jeugd komen. Zie mijn eerste post: thuis vaak bang en verdrietig, wat steeds werd gesust. In het openbaar dat verdriet zoveel mogelijk verbergen. Want ik wilde hetzelfde en niets minder zijn dan de rest. 

Paar maanden terug voelde ik me nog heel goed. Toen kreeg ik angstklachten. Misschien deels na een drugservaring die wat losmaakte. Daar kreeg ik op zeker moment AD voor, omdat ze maar niet beter werden. 

En nu dus zwaar depressief. Of het door de AD komt, geen idee, maar het voelt alsof ik het tij sowieso niet meer kan keren. 

Kan weinig en wil nog minder. Ik sleep me door het leven. Vrienden bellen en klagen; voel me ook egocentrisch en narcistisch, want mijn leven was tot nu toe best wel bijzonder. En nu voelt het ook als: iedereen moet nu in actie komen om mij te redden! Terwijl ik altijd bekend stond als empathisch en sociaal. Moeilijke dingen.
Antwoord

#9

Register or login to view the content
Antwoord

#10

(18-06-2018, 16:42)Spek schreef: [font=.SF UI Text][font=.SFUIText]En ik zoek wanhopig naar therapieën en andere oplossingen. Alles om dit weg te maken, en snel. Ik moant ik kan de dagen toch niet vullen met tv-kijken of wat dan ook. En dus vul ik ze met gepieker.[/font][/font]
Hoi Spek,

Ik zie dat je al van diverse kanten aandacht hebt gekregen. Toch wil ik even een element uit je eerste bericht halen dat me enige zorgen baart.

De drive om de dingen snel aan te willen pakken is logisch, maar vaak niet de juiste weg. Je lichaam geeft je de signalen niet voor niets, doorleef ze en deal ermee, maar haast je niet. Ga juist wel TV kijken en als de gedachten zich aandienen, surf dan even mee op die golf. Je zult zien dat het misschien best meevalt en zo weer over is.

Ondertussen werk je rustig en gestaag aan de oplossing.

sterkte/groet,
Ray
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
02-07-2023, 00:32
Laatste bericht: Mabel
09-05-2023, 16:15
Laatste bericht: Mabel
  Hallo mijn naam is.. Started by Michelrj
3 Replies - 938 Views
23-06-2022, 13:25
Laatste bericht: misterj
  Mijn verhaal Started by zonnebloem1292
1 Replies - 696 Views
06-04-2022, 18:01
Laatste bericht: Mabel
  Mijn man heeft een depressie Started by Kim31
7 Replies - 1,832 Views
16-02-2022, 18:03
Laatste bericht: Tinkerbel
11-02-2022, 15:26
Laatste bericht: Nick
05-02-2022, 11:05
Laatste bericht: Nick
23-01-2022, 13:58
Laatste bericht: Ibtissam
12-12-2021, 15:38
Laatste bericht: Soleil
19-11-2021, 14:12
Laatste bericht: Mabel



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)