Mijn gevoelsleven

(27-11-2021, 17:44)Bert schreef: Het blijft mij maar bezig houden, ik kon met mijn verstand wel beredeneren dat ik geen slecht mens was, misschien zelfs wel dat ik het als mens af en toe niet eens zo slecht deed. Dat die somberheid nergens voor nodig was, dat ik nu toch eindelijk eens moest gaan leven. Weg met die krampachtige wat angstige houding, ga nu eens stevig in het leven staan, gooi die rugzak nu maar eens ver in een hoek. Dus ik bleef het proberen, wel huisje boompje beestje, een baan in de gezondheidzorg, mijzelf forceren om vooruit te komen. Maar steeds ging het weer mis. Meer alcohol drinken om dat klote gevoel maar niet te voelen, een relatie die toch weer op de klippen liep, mijn baan verliezen nadat ik weer in de ziektewet terecht kwam en mijn contract niet werd verlengd. Mijn hele leven ben ik mijzelf voorbij gelopen, mijzelf altijd forceren en eigenlijk nooit mijzelf kunnen zijn. Tot ik 7 jaar geleden weer weggleed in een diepe depressie met veel alcoholmisbruik en uiteindelijk hard de bodem raakte. Ik was lichamelijk en mentaal op. 
Nog steeds weet ik niet hoe of wat er is gebeurd met me, maar in die pikdonkere periode, na een forse crisis heb ik een heilig besluit genomen nooit meer die angstige onzekere man te zijn en voor het eerst in mijn leven kon ik die overtuiging ook DIEP VAN BINNEN VOELEN.
Wat is dat toch? Wat is dat toch dat je met je verstand wel kan bedenken dat je de moeite waard bent maar dat niet kunt VOELEN en er dus niets van terecht komt? Waarom moest het ruim 60 jaar duren voordat ik het punt bereikte dat ik bij mijn gevoel kon komen? Ik heb geen antwoord gevonden, misschien was het feit dat ik in de goot lag het omslagpunt? Ik weet het niet.
Waarom lukt het ons maar niet om wat je (in therapie) jezelf met je verstand aan leert ook daadwerkelijk diep van binnen ook te gaan voelen?

Groet, Bert

Dag lieve, beste Bert, 

Wat een mooi, eerlijk en herkenbaar verhaal Bert. Ik ben er een beetje stil van en dat ben ik niet zo snel. Jij spreekt van 60 jaar, bij mij zijn het er iets minder...... Dat wat je verstand weet, dat je dat ook eens echt gaat voelen. Dat het zo moeilijk is om dat ook blijvend te voelen. Dat proces gaat zo verdomde langzaam. Ik heb het wel eens vergeleken met zo'n grote mammoettanker. Je draait als een gek aan het stuur/roer, maar de koers veranderd tergend langzaam. Toch is ook mijn koers veranderd en dat is nog steeds gaande. Ben ik van "overleven" steeds meer naar "leven" gegaan. Van een "angsthaas" naar een "rotsje in de branding" (??). Van een "zuiplap" naar "AV" (AlcoholVrij). Doet het leven dan geen pijn meer en heb ik alles van me afgeworpen? Nee, dat niet en sommige pijnpunten zullen wellicht nooit helemaal verdwijnen. Accepteren is ook een leerproces.
Nogmaals bedankt voor dit verhaal Bert en we gaan door met groeien, ja toch?

Een lieve groet vanuit Leeuwarden, Alex ??

---

Die 2 ?? staan voor emoticons. Die van mijn telefoon zelf, maar die werken dus niet.   en een klavertje 4