Nee ik heb niet het gevoel dat het me is overkomen. Meer van "het zat er aan te komen". Alleen wist ik natuurlijk niet precies hoe en wanneer.
Ik voelde dat er iets te gebeuren stond, maar ik dacht dat al die emoties met mijn stiekem drinken te maken hadden. Dat pakte dus anders uit.
Overigens heb ik na die avond bijna een jaar niets gedronken, omdat dit niet bij mijn innerlijke zoektocht paste. Dat klinkt misschien "soft" maar zo voelde dat echt voor mij.
En inderdaad rationeel weten dat het niet goed voor je is, is niet voldoende. Er moet toch echt een innerlijk gevoelde drive zijn om je verslaving te controleren.
Aan de andere kant ieder mens is weer anders en de oplossing voor verslaving is dus heel persoonlijk. Voor mijzelf kon ik mijn alcoholverslaving pas controleren toen het me lukte de onderliggende oorzaak aan te pakken. 
Fijn dat je hier schrijft Alais.

Groet, Bert

Het blijft mij maar bezig houden, ik kon met mijn verstand wel beredeneren dat ik geen slecht mens was, misschien zelfs wel dat ik het als mens af en toe niet eens zo slecht deed. Dat die somberheid nergens voor nodig was, dat ik nu toch eindelijk eens moest gaan leven. Weg met die krampachtige wat angstige houding, ga nu eens stevig in het leven staan, gooi die rugzak nu maar eens ver in een hoek. Dus ik bleef het proberen, wel huisje boompje beestje, een baan in de gezondheidzorg, mijzelf forceren om vooruit te komen. Maar steeds ging het weer mis. Meer alcohol drinken om dat klote gevoel maar niet te voelen, een relatie die toch weer op de klippen liep, mijn baan verliezen nadat ik weer in de ziektewet terecht kwam en mijn contract niet werd verlengd. Mijn hele leven ben ik mijzelf voorbij gelopen, mijzelf altijd forceren en eigenlijk nooit mijzelf kunnen zijn. Tot ik 7 jaar geleden weer weggleed in een diepe depressie met veel alcoholmisbruik en uiteindelijk hard de bodem raakte. Ik was lichamelijk en mentaal op. 
Nog steeds weet ik niet hoe of wat er is gebeurd met me, maar in die pikdonkere periode, na een forse crisis heb ik een heilig besluit genomen nooit meer die angstige onzekere man te zijn en voor het eerst in mijn leven kon ik die overtuiging ook DIEP VAN BINNEN VOELEN.
Wat is dat toch? Wat is dat toch dat je met je verstand wel kan bedenken dat je de moeite waard bent maar dat niet kunt VOELEN en er dus niets van terecht komt? Waarom moest het ruim 60 jaar duren voordat ik het punt bereikte dat ik bij mijn gevoel kon komen? Ik heb geen antwoord gevonden, misschien was het feit dat ik in de goot lag het omslagpunt? Ik weet het niet.
Waarom lukt het ons maar niet om wat je (in therapie) jezelf met je verstand aan leert ook daadwerkelijk diep van binnen ook te gaan voelen?

Groet, Bert

Ik lees je verhaal en zie veel gelijkenissen met mijn verleden. Ik ben ook zo een slordige veertig jaar op zoek geweest naar mezelf. De ellende begon in de adolescentie en bleef aanhouden tot mijn vijftigste. Ik bleef het ook proberen mijn baan  relaties een eigen huis en ik kon maar moeilijk aanvaarden ik een persoonlijkheidsstoornis had. Alles maar ook alles liep op de klippen. Ik bepaalde met mijn verstand dat ik van alles ging opbouwen heb ook een eigen zaak gehad en dat ik dat allemaal kon realiseren maar mijn leven was een chaos en de chaos werd groter naarmate ik meer ging drinken om de pijn te verzachten. Ik ben ook mezelf voorbij gelopen en van enige acceptatie was geen sprake. Ik wilde en wilde iets bereiken en een normaal leven leiden. Maar de realiteit was anders en toen ik dertig was zat ik ook aan de grond. Ik had drie zelfmoordpogingen en dat alles was een schreeuw naar hulp want diep vanbinnen was er nog steeds dat klein vlammetje die door wilde gaan met de nodige hulp. Dit was ook mijn omslagpunt. Ik voelde diep vanbinnen dat het anders moest maar toch heb ik nog twintig jaar doorgesukkeld en niet de nodige hulp ontvangen. Ik had steeds een stemmetje in mijn ziel die zei sta op en doe verder . En zo stond ik op en viel ik terug en stond weder op tot ik de dialectische gedragstherapie heb gevolgd. Beetje bij beetje kreeg ik mijn verslaving onder controle. Nu ben ik gelukkig stabieler met medicijnen en nog steeds therapie en alcohol is volledig van de baan. Ook ik heb jarenlang met mijn verstand van alles geleerd ook veel gelezen spiritueel maar ik kon het niet in praktijk brengen , ik kon het niet voelen. Gelukkig voel ik nu al een beetje meer . Bedankt voor je verhaal ook Bert. Groetjes cyranno

Hallo Cyranno,

Dank je wel voor jouw openheid, fijn dat je hier mee schrijft.
Het blijft moeilijk om wat je met je verstand eigenlijk wel weet ook daadwerkelijk te gaan voelen.
Ik zelf ben de laatste tijd meer gaan lezen over lichaamsgerichte therapie. 
Daarbij heb ik sterk het idee dat cognitieve therapie een aanvulling nodig heeft, een vorm er naast die je gevoelsleven helpt openen.
Heb jij hier een mening over?

Groet, Bert

Hoi Bert en Cyranno , 

Lichaamsgerichte therapie is er ook in soorten en maten , daar valt nogal véél onder.  Dialectische gedragstherapie verenigt dit  overigens wel enigzinds ,  en geeft veel praktische toepassingen. Zelf val ik altijd weer terug in praten praten praten redeneren  volgens mijn psychologe om gevoel ook weg te houden . Ik denk dat ze gelijk heeft.  Gevoelens moet je mogen voelen.  Dat moet je dan wel kunnen.
Aangezien mijn gevoelensleven erg verstoord is geraakt door tekort in de opvoeding   ,  kan ik ze echter niet hanteren,    waardoor ik compleet overspoeld raak  en mezelf niet kan kalmeren. Denken draait dan door.   En dat krijg je met praten en denken niet goed . Dan kun je nog zoveel g- schema's maken , daar red je t niet mee.  Dus ik ben het met je eens  Bert, maar ik heb voorlopig nog niet ervaren hoe en wat dan werkt. In de zin van :Ik heb de vruchten nog niet mogen plukken zeg maar. 

(Ik probeerde overigens lichaamsgericht oa  n energetische healer, massages, accepuntuur,  izr  etc. En in ct omplete ggz arsenaal,  waaronder ook  paychomotorische therapie. Runningtherapie , mindfulness , compassietraining ) 

Ik vraag me ook af of ik het in dit leven nog voor elkaar krijg  om überhaupt aan leven toe te komen. Ook ik had ooit baan, huis , relatie , en nee dat ging niet bepaald van n leien dakje en was ook niet vol te houden . Voel me erg uitgeploeterd op t moment. 

Je kan jezelf niet aan je haren uit t moeras trekken, zei mn ervarings deskundige onlangs. Zo is dat vrees ik ook ,   Maar het is verdomd moeilijk echt passende hulp te vinden  die je daar uit trekt . 

Daar helpt de organisatie en opdelingen in de ggz nou ook niet bij. 
Hier nog n artikel daar over:
https://www.gezondheidenco.nl/vroegkinde...een-hokje/

Ook interresant voor jou cyranno denk ik dit artikel .

Groeten!

Hoi Bert en Cyranno , 

Lichaamsgerichte therapie is er ook in soorten en maten , daar valt nogal véél onder.  Dialectische gedragstherapie verenigt dit  overigens wel enigzinds ,  en geeft veel praktische toepassingen. Zelf val ik altijd weer terug in praten praten praten redeneren  volgens mijn psychologe om gevoel ook weg te houden . Ik denk dat ze gelijk heeft.  Gevoelens moet je mogen voelen.  Dat moet je dan wel kunnen.
Aangezien mijn gevoelensleven erg verstoord is geraakt door tekort in de opvoeding   ,  kan ik ze echter niet hanteren,    waardoor ik compleet overspoeld raak  en mezelf niet kan kalmeren. Denken draait dan door.   En dat krijg je met praten en denken niet goed . Dan kun je nog zoveel g- schema's maken , daar red je t niet mee.  Dus ik ben het met je eens  Bert, maar ik heb voorlopig nog niet ervaren hoe en wat dan werkt. In de zin van :Ik heb de vruchten nog niet mogen plukken zeg maar. 

(Ik probeerde overigens lichaamsgericht oa  n energetische healer, massages, accepuntuur,  izr  etc. En in ct omplete ggz arsenaal,  waaronder ook  paychomotorische therapie. Runningtherapie , mindfulness , compassietraining ) 

Ik vraag me ook af of ik het in dit leven nog voor elkaar krijg  om überhaupt aan leven toe te komen. Ook ik had ooit baan, huis , relatie , en nee dat ging niet bepaald van n leien dakje en was ook niet vol te houden . Voel me erg uitgeploeterd op t moment. 

Je kan jezelf niet aan je haren uit t moeras trekken, zei mn ervarings deskundige onlangs. Zo is dat vrees ik ook ,   Maar het is verdomd moeilijk echt passende hulp te vinden  die je daar uit trekt . 

Daar helpt de organisatie en opdelingen in de ggz nou ook niet bij. 
Hier nog n artikel daar over:
https://www.gezondheidenco.nl/vroegkinde...een-hokje/

Ook interresant voor jou cyranno denk ik dit artikel .

Groeten!

Hoi Bert en Mabel, zoals Mabel al meld ik heb dialectische gedragstherapie gedaan , er zijn hele vele praktische oefeningen waaronder ook mindfulness er is emotieregulatie crisisvaardigheden enz. Dus het blijft niet enkel bij praten alleen er zijn veel doe oefeningen. Ik heb veel vorderingen gemaakt met deze therapie naar stabiliteit en overwinnen verslavingsgevoeligheid. Nu heb ik enkel nog praattherapie en eventueel emdr ( later). Maar ik herken de zin van Mabel in haar gevoelsleven dat ze soms overspoeld raakt door emoties en haarzelf niet kan kalmeren , dat herken ik, ik heb dat ook. Ik krop de dingen op en dan raak ik zodanig overspoeld dat ik helemaal uit balans ben en niet te kalmeren ben op dat moment. Een praktische tip is op dat moment ijs op je hand te leggen vb om een diepe lichamelijke sensatie te hebben net als een shock moment. Dat is bij mij ook door het tekort in mijn jeugdjaren aan emotieve balans. Mabel je hebt best al wat alternatieve dingen geprobeerd , healing, accupunctuur , massages . Ikzelf heb vroeger nog reiki gehad en nu luister ik heel veel naar mantra s spirituele liederen die me healen of weer tot rust brengen of me weer enigszins in balans brengen als ik overstuur ben. Runningtherapie en compassietraining dat ken ik dan weer niet. Ik vind het moeilijk te lezen dat het nog steeds heel zwaar voor je is Mabel en dat je ondanks alle hulpmiddelen het toch nog moeilijk hebt. Moeilijk is ook dat we moeten leren omgaan met wat we allemaal verloren hebben onderweg zoals huis , baan, relaties. Dat jaren strijden leidt tot het gevoel van uit geploeterd te zijn , dat herken ik maar al te goed. Om me energetisch wat op te laden grijp ik vooral naar spirituele dingen zoals mantra s , boeken en muziek . Maar tegen de overspoeling van mijn emoties op tijd en stond sta ik ook soms machteloos. Bedankt voor het artikel Mabel is zeker interessant , en Bert bedankt voor dit topic. Groetjes cyranno

In alle eerlijkheid ik weet even niet hoe ik op jullie beide open verhalen kan reageren. 
Het is erg heftig en het raakt me.

Groet, Bert

Bert, 

Dat geeft niet . Ik kan niet inschatten wat je raakt en hoe geraakt je je voelt . Ik hoop wel erg dat het hanteerbaar is voor jou. 

Het is n onderwerp met vele kanten en veel wijzen om het te duiden. 

Terugkijken op n leven met vooral veel geworstel , zoeken en ook veel verlies, kan je je gaan afvragen waarom dat toch zo is gegaan , en je afvragen waarom je toch niet bij machtte was bij te sturen en het tij te keren.  
Ik denk zoiets in jou topic te lezen tenminste. ( ?) 

Dat kan best zwaar en  pijnlijk zijn om op terug te kijken en ook een wanhopig " waarom"  opleveren.  Dat is ook de rouw waar cyranno op doelt mischien.   

Er ook veel kracht, volhoudingsvermogen , wilskracht  en moedige vastberadenheid, maar ook n verdrietige kant. Want je kiest niet om zo door t leven te gaan. 


Liefs , 
Mabel

Hallo Mabel,

Het is hanteerbaar hoor. Het is meer dat ik je zie als een betrokken, intelligent en warm mens, ik gun je zoveel beter.

Ik heb daar wel lange tijd mee geworsteld maar heb daar toch wel een stukje acceptatie gevonden.
Vooral ook het feit dat ik met pensioen ben geeft ruimte in mijn hoofd. Ik moet niks meer en kan dus rustig stil staan bij de vraag, wat wil ik graag.
Dat zoveel moeten van mijzelf en dat het dan nog nooit goed genoeg was in mijn ogen, die negatieve kijk op mijzelf heb ik grotendeels achter mee gelaten, dat geeft rust, innerlijke rust. Nog steeds loopt mijn leven niet altijd op rolletjes, maar gelukkig gaat het beter dan zo'n 7 jaar geleden.
Wel heb ik er een kwetsbaarheid aan over gehouden die mij dagelijks doet nadenken over, wat wil ik wel en waarop moet ik helaas nee zeggen. 
Op tijd voelen wanneer ik stress op bouw en dan zorgen voor een nieuwe balans, maar wel proberen actief te blijven. 

Groet, Bert

Bedankt voor je lieve reactie Bert, 

Eerlijk gezegd,  ik denk als ik tegen de pensioenleeftijd loop, dat ik me ook wel eens wat beter zou kunnen voelen. Op gelijkere voet met leeftijdsgenoten ,  niet meer de uitzondering die met 40 arbeidsongeschikt raakte om niet zichtbare redenen. 
Het geeft me een gevoel van abnormaliteit, " fout bezig zijn'  en ik blijf me ervoor verplicht voelen te verantwoorden. 
(Soort profiteurstigma)

En kwetsbaar ben ik zeker, het lijkt zelfs alsof ik steeds slechter tegen welke vorm van druk dan ook kan .  Toegenomen isolement helpt ook niet.

Tja , het enkel en alleen het niet kunnen volhouden om mee te doen heeft al aanzienlijke psychosociale gevolgen die nog bovenop de lijdensdruk komen die voor de uitval hebben  gezorgd.  

Na mijn studie uitval was ik in mijn begin  twintiger jaren 5 jaar werkeloos. Vanwege de jaren 80/90 grote jeugdwerkeloosheid was ik een van de velen,  en toen was er helemaal geen sprake van bovengenoemde  problemen.   Integendeel, buiten mn eigen problematiek had ik niet het gevoel van abnormaliteit. Het was in mijn herinnering een veel betere tijd . Er waren zoveel  leeftijdsgenoten die wat aanrommelden , je zocht elkaar ook op, etc. Het was gern straf.  De negatieve bejegening om me heen was n stuk minder.  

Groet .

Ja het bereiken van de pensioengerechtigde leeftijd gaf bij mij nog meer innerlijke rust. Ik schrijf nog meer, omdat ik de laatste twee jaar voor mijn pensioen er bewust voor heb gekozen om in de WW te blijven en hard met mijzelf aan de slag te gaan. Toen ik die keuze vol overtuiging nam, voelde ik dat er een enorme last van mijn schouders viel. Is zo'n innerlijke keuze misschien voor jou ook mogelijk? Een "nieuwe" start maken?

Groet, Bert