Het blijft mij maar bezig houden, ik kon met mijn verstand wel beredeneren dat ik geen slecht mens was, misschien zelfs wel dat ik het als mens af en toe niet eens zo slecht deed. Dat die somberheid nergens voor nodig was, dat ik nu toch eindelijk eens moest gaan leven. Weg met die krampachtige wat angstige houding, ga nu eens stevig in het leven staan, gooi die rugzak nu maar eens ver in een hoek. Dus ik bleef het proberen, wel huisje boompje beestje, een baan in de gezondheidzorg, mijzelf forceren om vooruit te komen. Maar steeds ging het weer mis. Meer alcohol drinken om dat klote gevoel maar niet te voelen, een relatie die toch weer op de klippen liep, mijn baan verliezen nadat ik weer in de ziektewet terecht kwam en mijn contract niet werd verlengd. Mijn hele leven ben ik mijzelf voorbij gelopen, mijzelf altijd forceren en eigenlijk nooit mijzelf kunnen zijn. Tot ik 7 jaar geleden weer weggleed in een diepe depressie met veel alcoholmisbruik en uiteindelijk hard de bodem raakte. Ik was lichamelijk en mentaal op. 
Nog steeds weet ik niet hoe of wat er is gebeurd met me, maar in die pikdonkere periode, na een forse crisis heb ik een heilig besluit genomen nooit meer die angstige onzekere man te zijn en voor het eerst in mijn leven kon ik die overtuiging ook DIEP VAN BINNEN VOELEN.
Wat is dat toch? Wat is dat toch dat je met je verstand wel kan bedenken dat je de moeite waard bent maar dat niet kunt VOELEN en er dus niets van terecht komt? Waarom moest het ruim 60 jaar duren voordat ik het punt bereikte dat ik bij mijn gevoel kon komen? Ik heb geen antwoord gevonden, misschien was het feit dat ik in de goot lag het omslagpunt? Ik weet het niet.
Waarom lukt het ons maar niet om wat je (in therapie) jezelf met je verstand aan leert ook daadwerkelijk diep van binnen ook te gaan voelen?

Groet, Bert

Dank voor je bericht Bert, je stelt een vraag waar ik zelf ook al lang mee rondloop. Hoe moet je voelen wat je met je verstand wel weet? Dat je een goed mens bent en de moeite waard. Maar is het voor jou nog wel een vraag? Je schrijft dat je op een dieptepunt het besluit hebt genomen dat je nooit meer wilde zijn zoals je was. En dat je die overtuiging daarna ook echt kon voelen. Wil je daarmee zeggen dat dat besluit de omslag heeft gegeven voor jou?

Groet,
Alais

Bert, 

Ik heb daar verschillende gedachtegangen bij, 

1. Met dat besluit heb je n oude overtuiging herroepen, door de kracht van de afkeer tov je situatie , werd het n echt innerlijk besluit en het gevoel volgde.  
2. Verstand en gevoel zijn in je ontwikkeling  niet één aangesloten geheel  geworden.  Je moest iets worden waar het gevoel niet in meeging. Je moest jezelf neppen en volhouden tot het echt zou worden , maar het werd niet echt. 

Groet. 

En ik vraag me die dingen ook af . De boel met elkaar in overeenstemming laten komen is zo eenvoudig nog niet.  Mij is het nog niet gelukt, hoogstens bij momenten. 

Uitsluitend via de cognitie lijkt me niet te werken.

Hallo Alais en Mabel,

Nogmaals ik weet dat niet helemaal zeker, maar er is wel iets essentieels veranderd na die diep gevoelde keuze.

1. Met dat besluit heb je n oude overtuiging herroepen, door de kracht van de afkeer tov je situatie , werd het n echt innerlijk besluit en het gevoel volgde.  

Die is raak Mabel. Maar kan dat wel vraag ik me af, is het dan zo dat mijn enorme afkeer van de situatie waar ik in was beland, mijn boosheid, verdriet en schaamte, voor een doorbraak hebben gezorgd? Ik vind het fijn dat je dit schrijft Mabel, het raakt me. Het helpt me in mijn zoektocht naar het waarom en het "hoe dan?" 
 
Ajais je schrijft: dat je op een dieptepunt het besluit hebt genomen dat je nooit meer wilde zijn zoals je was. En dat je die overtuiging daarna ook echt kon voelen. Wil je daarmee zeggen dat dat besluit de omslag heeft gegeven voor jou?

Ook jij raakt daar een kern. Het lijkt voor mij nog een "was er eerst de kip of het ei" gesprek in mijn hoofd. Gaf het feit dat ik op dat moment die keuze voor mijzelf maakte de omslag, of zat ik zo diep in de sjit dat ik ergens doorheen brak en toen de keus heb gemaakt anders in het leven te gaan staan. Misschien maakt het ook niet zoveel uit, het resultaat telt niet waar. En ik ben als mens veranderd de laatste 7 jaar, het voelt veel rustiger daar binnen, minder stress, minder angst, meer eigenwaarde en zelfvertrouwen. Niet dat nu alles vlekkeloos verloopt en dat ik nu altijd vrolijk ben, want zo zit het leven nu eenmaal niet in elkaar. Ook blijf ik een zekere mate kwetsbaar en moet regelmatig energie steken in het "in balans blijven".

En alleen via de cognitie is het mij nooit gelukt, ik bleef mijzelf alleen maar meer forceren,

Groet, Bert

Bert,  je schrijft : 
Maar kan dat wel vraag ik me af, is het dan zo dat mijn enorme afkeer van de situatie waar ik in was beland, mijn boosheid, verdriet en schaamte, voor een doorbraak hebben gezorgd?

Ik heb meer van dit soort ervaringen gelezen, mensen kunnen echt niet meer verder,  zijn volledig op zichzelf teruggeworpen , het is erop of eronder. En dan lukt het een afspraak met zichzelf en voor zichzelf  te gaan naleven.  En dat ook als juist te voelen, als prioriteit en ook als bittere noodzaak waarschijnlijk .   

Helaas wel n  heftige manier hoor .  Maar blijkbaar is dat nodig om dat voor elkaar te krijgen. 


Groet!

Het lijkt me Bert, dat je omslag sowieso het gevolg is van een keuze die je hebt gemaakt, al dan niet door het gaan door een diep dal. Wat mij verwondert (maar blij voor jou) is dat je die keuze vervolgens als overtuiging hebt gevoeld. Dat is best bijzonder. Ik heb ook wel eens keuzes gemaakt om het anders te doen, maar dat bleef iets rationeels. En dat hield (daarom denk ik) nooit lang stand. De vraag is dus hoe jouw cognitieve keuze veranderde in een innerlijke overtuiging.

Wellicht zit 'm dat toch in dat ergens doorheen breken? Ik ben wel benieuwd hoe dat eruit ziet, wat er dan gebeurt. Alleen als je dat wilt delen hoor. In ieder geval vast bedankt voor het starten van dit topic. Heel boeiend.

Groet,
Alais

Wat ik bij dit soort zaken zelf zo lastig vind is dat ik wel kan beslissen het anders te willen ,  die wens wel te hebben ook , maar vervolgens tegen n hoop angst aan loop, ontreddering, niet weten hoe , er alleen voor voelen staan,  en tja , dat helpt niet om te voelen dat ik het juiste doe , zeg maar.   Ik durf niet , geen houvast etc etc . Ik voel alleen maar grenzeloos  angstig . En dat verlamt , en houd me bij het behoudende om die angst maar weer weg te krijgen. Zo lukt het moeilijk om veranderingen door te voeren en te laten beklijven al helemaal niet.

Zoiets .

Liefs!

Mabel je schrijft:
Ik heb meer van dit soort ervaringen gelezen, mensen kunnen echt niet meer verder,  zijn volledig op zichzelf teruggeworpen , het is erop of eronder. En dan lukt het een afspraak met zichzelf en voor zichzelf  te gaan naleven.  En dat ook als juist te voelen, als prioriteit en ook als bittere noodzaak waarschijnlijk .   

Ik ken deze verhalen ook, maar dan verhalen door verslaafden. Je realiseren dat je machteloos staat tegen die troep en dat er maar één oplossing is. Ik weet uit eigen ervaring dat dit je sterk kan maken en de alcohol niet meer aan te raken. Ik voelde na een diep dal die overtuiging ook en de wil dit te realiseren. Inderdaad uit bittere noodzaak ook. Toch was de verslaving, of te weinig overtuiging dat kan ook natuurlijk reden om terug te vallen in gebruik. Mijn omslagpunt van 7 jaar geleden voelde anders, emotioneel anders, op dat moment heb ik keihard zitten huilen van opluchting ook.

Alais jij schrijft: Wellicht zit 'm dat toch in dat ergens doorheen breken? Ik ben wel benieuwd hoe dat eruit ziet, wat er dan gebeurt. Alleen als je dat wilt delen hoor. 

Ik heb tegenwoordig geen geheimen meer, het is meer dat het moeilijk is om het onder woorden te brengen. Ik heb dat verhaal al een eerder geschreven hier.
Ik zat in dagbehandeling van Jellinek en had me ziek gemeld en stiekem gedronken. Maandags gewoon weer gestart en in de groep niet verteld dat ik een paar dagen had gedronken. De begeleiding wist wel beter maar kon het niet bewijzen. Ik heb vervolgens ruim een week in de groep mooi weer gespeeld alsof er niets was gebeurd. Maar 's avonds en 's nachts begonnen er steeds meer emoties door mijn hoofd te spoken. Emoties als boosheid, verdriet, schaamte, angst werden steeds sterker. Overdag steeds maar weer mijn masker voor en mooi weer spelen in de groep. Maar die emoties werden steeds sterker en streden om voorrang, slapen lukte amper meer. Toen heb ik het op een avond uitgeroepen "Nooit meer" "Nooit meer zal ik angstige onzekere leugenachtige man zijn".
Direct daarna was ik stom verbaasd hierover. Ik had niet geroepen "ik ga nooit meer een druppel drinken". 
Wat er daarna gebeurde is moeilijk te omschrijven, althans wat ik er bij voelde, ik zal toch een poging wagen. Allereerst de tranen stroomde over mijn wangen. Het voelde als een mix van opluchting, verbetenheid en een ijzeren wil om mijzelf grondig te gaan aanpakken. Ik was er ook absoluut zeker van dat dit ook ging lukken en ik ben er dan ook dezelfde avond mee begonnen. Mijn negatieve gevoel van eigenwaarde was op slag verdwenen, mijn onzekerheid was er nog wel.
Dat gevoel ijzersterk te zijn is een half jaar gebleven, daarna begon ik langzaam te landen. Ik vermoed dat ik door een laag van angst en onzekerheid ben gebroken op dat moment. Ben wel benieuwd hoe jullie dit zien en of jullie al eens zoiets hebben mee gemaakt.

Groet, Bert

Dank je wel Bert, voor je openheid hierover. Ik herken veel van wat je schrijft. Ik heb zelf ook problemen met verslaving en daar de nodige behandelingen voor gehad. Ik ken de emoties, angst, schuldgevoel, schaamte heel goed. Tot een doorbraak, zoals jij dat beschrijft, is het nog niet gekomen. Het blijft maar bij rationeel weten dat het niet goed is. En dat is kennelijk niet genoeg voor een omslag. Ik zie het als een kloof tussen verstand en gevoel. Hoe je die kloof moet overbruggen is me nog steeds niet duidelijk. Misschien is dat ook niet iets dat je kunt veroorzaken, maar dat je overkomt. Ik weet het niet. Het lijkt me dat het jou is overkomen?

Groetjes,
Alais

Mabel je schrijft:
Ik heb meer van dit soort ervaringen gelezen, mensen kunnen echt niet meer verder,  zijn volledig op zichzelf teruggeworpen , het is erop of eronder. En dan lukt het een afspraak met zichzelf en voor zichzelf  te gaan naleven.  En dat ook als juist te voelen, als prioriteit en ook als bittere noodzaak waarschijnlijk .   

Ik ken deze verhalen ook, maar dan verhalen door verslaafden. Je realiseren dat je machteloos staat tegen die troep en dat er maar één oplossing is. Ik weet uit eigen ervaring dat dit je sterk kan maken en de alcohol niet meer aan te raken. Ik voelde na een diep dal die overtuiging ook en de wil dit te realiseren. Inderdaad uit bittere noodzaak ook. Toch was de verslaving, of te weinig overtuiging dat kan ook natuurlijk reden om terug te vallen in gebruik. Mijn omslagpunt van 7 jaar geleden voelde anders, emotioneel anders, op dat moment heb ik keihard zitten huilen van opluchting ook.

Alais jij schrijft: Wellicht zit 'm dat toch in dat ergens doorheen breken? Ik ben wel benieuwd hoe dat eruit ziet, wat er dan gebeurt. Alleen als je dat wilt delen hoor. 

Ik heb tegenwoordig geen geheimen meer, het is meer dat het moeilijk is om het onder woorden te brengen. Ik heb dat verhaal al een eerder geschreven hier.
Ik zat in dagbehandeling van Jellinek en had me ziek gemeld en stiekem gedronken. Maandags gewoon weer gestart en in de groep niet verteld dat ik een paar dagen had gedronken. De begeleiding wist wel beter maar kon het niet bewijzen. Ik heb vervolgens ruim een week in de groep mooi weer gespeeld alsof er niets was gebeurd. Maar 's avonds en 's nachts begonnen er steeds meer emoties door mijn hoofd te spoken. Emoties als boosheid, verdriet, schaamte, angst werden steeds sterker. Overdag steeds maar weer mijn masker voor en mooi weer spelen in de groep. Maar die emoties werden steeds sterker en streden om voorrang, slapen lukte amper meer. Toen heb ik het op een avond uitgeroepen "Nooit meer" "Nooit meer zal ik angstige onzekere leugenachtige man zijn".
Direct daarna was ik stom verbaasd hierover. Ik had niet geroepen "ik ga nooit meer een druppel drinken". 
Wat er daarna gebeurde is moeilijk te omschrijven, althans wat ik er bij voelde, ik zal toch een poging wagen. Allereerst de tranen stroomde over mijn wangen. Het voelde als een mix van opluchting, verbetenheid en een ijzeren wil om mijzelf grondig te gaan aanpakken. Ik was er ook absoluut zeker van dat dit ook ging lukken en ik ben er dan ook dezelfde avond mee begonnen. Mijn negatieve gevoel van eigenwaarde was op slag verdwenen, mijn onzekerheid was er nog wel.
Dat gevoel ijzersterk te zijn is een half jaar gebleven, daarna begon ik langzaam te landen. Ik vermoed dat ik door een laag van angst en onzekerheid ben gebroken op dat moment. Ben wel benieuwd hoe jullie dit zien en of jullie al eens zoiets hebben mee gemaakt.

Groet, Bert

 
Bert
Ik lees hierin dat je jezelf ook hebt toegestaan om te falen. Dat je je kwetsbaar mag opstellen. Anderen ook gewoon mogen weten wat er in je omgaat. En dan gaat de druk er misschien al wat af en lopen dingen niet zo hoog op. Hoeft het niet meer tot diepe depressie en alcoholisme te komen.

Dat ervaar ik tenminste zelf in mijn proces ook wel. Eerst voelde ik alleen maar alsof iedereen wilde dat ik mooi weer speel en doe alsof het goed gaat. En tuurlijk vind iedereen dat fijner en wil iedereen dat het  goed gaat. Maar nu ik voor mezelf al toelaat dat ik daar niet meer aan ga voldoen voel ik minder druk. Gaat niet lukken mensen. Ik blijf nog steeds klooien, ik doe m'n best en ik probeer zo min mogelijk te klooien. 
En als alles écht klote is MAG ik er een eind aan maken, het opgeven.  Gek genoeg geeft dat wat rust bij mij en als ik op zo'n punt ben geeft dat juist ook wat ruimte om te kijken wat nog andere opties zijn. Zolang ik die optie mag kiezen.  Ik hoef niet te leven,  maar daardoor hoef ik gek genoeg ook niet persé meer dood... 

Misschien een beetje anders bij mij dan bij jou. Maar bij mij voelt dit in ieder geval al als iets van vooruitgang ofzo