Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Mijn gebroken hart


#1

Hi iedereen,

Waar zal ik beginnen.. ik ben 30 jaren jong en redelijk succesvol in alles wat ik heb behaald: ik heb een goede studie kunnen volgen, een goede baan kunnen vinden en huisje, boompje, beestje in de stad Groningen.
Maar niks is voor mij wat het lijkt, want er ontbreekt iets fundamenteels in mijn leven.

Ik ben een kind uit een gebroken gezin, ouders hadden veel ruzie in mijn bijzijn en toen ik 9 was heeft mijn vader mijn broertje en zusje ontvoerd naar een Islamtisch land. Hierdoor was ik mijn gezin in een klap kwijt. Mijn moeder was alleen maar bezig met het terug krijgen van haar kinderen en ik werd zoveel mogelijk ontzien van de situatie. De familie aan mijn moederskant is groot en warm en heeft mij goed opgevangen, zoveel liefde en stabilteit gekregen, alleen mijn moeder zag ik weinig. 

Wanneer ik de leeftijd 12 benaderde kon mijn moeder meer rust in de situatie vinden, want ze waren nog steeds niet terug en besloot ze om er meer voor mij te zijn. Dit duurde een half jaar, want toen ontmoete ze haar huidige man: een introverte man met weinige sociale vaardigheden die ook zijn eigen bagage meenam. Hij heeft drie zoons die allemaal vrij lastig in de opvoeding waren en later ook een allemaal gediagnosticeerd zijn met o.a. ADHD en ODD-CD. 

Al snel gingen we samenwonen, wat ik helemaal niet wilde. Ik wilde deze man niet in ons leven, zeker nu alles net een beetje rustig werd. Mijn moeder dacht daar anders over en ik had het maar de accepteren. Haar nieuwe vriend was alles behalve goed voor mij, zeker op dat moment in mijn leven. De jongens waren regelmatig over de vloer voor langere periodes omdat hun eigen moeder ook moeite had met de opvoeding.

Ondertussen was mijn moeder nog altijd bezig om haar eigen kinderen terug te krijgen en toen ik 14-15 was heeft ze besloten om ze niet nog een keer uit hun veilige omgeving te trekken en is ze gestopt met vechten. Ik was het hier absoluut niet mee eens, maar ook dat maakte niet zoveel uit. 

Op een of andere manier lukte het om mijn middelbare school af te ronden en toen ik 19 was verhuisde ik ver weg naar Groningen om te gaan studeren. Alleen toen begonnen ook ongeveer mijn lichamelijke klachten: moeheid, lusteloosheid. Ja, daar begon het mee. Huisarts kon niks vinden: er zijn veel jonge vrouwen die met deze klachten rond lopen.

Afijn, we gaan vrolijk verder en ik sta midden in het leven: midden in mijn studententijd. Relaties had ik enorm veel moeite mee en nog steeds. Ik ben sociaal zeer vaardig, open en focus mij erg op andere mensen. Maar ik had buien: schreeuwen, kon plotseling uit mijn slof schieten en boos worden. Echte vrienden had ik wel, maar die wisselde af en echte relaties met mannen duurde niet lang. En voor toen, dat maakte ook niet zoveel uit, want dit was mijn studententijd: alles kon en alles mag, toch? Ik wist dat ik er aan moest werken, ik ging in therapie. Ik kreeg diagnoses van PTSS tot Bordeline: en daar bleef het bij. Geen behandeling en ik stond er ook niet voor open, zo erg is het echt niet met mij gesteld hoor!

Na mijn afstuderen belande ik sociaal gezien in een zwart gat. Ik ging aan het werk, wat redelijk zelfstandig is en verloor veel dagelijkse contacten, daar waar in enorm van genoot. En ik was op mezelf aangewezen en in eerste instantie leek ik ook redelijk mijn weg te vinden. Ik kreeg een vriend, we gingen samen wonen, af en toe zag en sprak ik vriendinnen en het was oke, toch? 

Maar mijn lichamelijke klachten werden erger: ik kreeg spierpijn, overbelasting van mijn armen, mijn ogen deden pijn bij licht en mijn oren zoemde. Ook sliep ik slecht. Daarnaast maakte ik fout na fout in mijn relatie en werk, ik starte een bedrijf die op niks uitliep en daar ben ik nog steeds de schulden van aan het betalen. Mijn goede relatie met mijn vriend ging naar een ongezonde relatie: we waren elkaar emotioneel en fysiek aan het mishandelen en hij ging vreemd. Na 3 jaar ging het uit en het duurde iets langer dan een half jaar voordat hij het huis uit ging. Ik was bang om alleen te zijn en kapot van de situatie. Ik ging in therapie: kreeg de diagnose Dystemie en werd een jaar behandeld dmv cognitieve gedragstherapie. 

In de tussentijd pakte ik mijn leven op, ging veel sporten, een huisgenoot gevonden en een nieuwe vriend, die ik al van een aantal jaar terug kende (zonder contact) en het verbaasde mij hoe snel ik weer verliefd op hem werd. Deze nieuwe relaties gebruikte ik tijdens mijn sessies met de psycholoog en ik werkte mij het apenzuur om alle tips die ik kreeg uit te voeren en alles goed te doen. Ik bouwde een vriendenkring op en voor het eerst voelde ik dat het goed ging. Dit duurde een half jaar, toen viel mijn vriendengroep uitelkaar omdat iedereen zijn eigen weg ging, mijn huisgenoot verhuisde en we hadden vaak mot en mijn lichaam was op. Ik kreeg de klachten als misselijkheid, duizeligheid bij opstaan en paniekaanvallen erbij. Weer naar de huisarts: niks uit het bloedonderzoek en aangezien de klachten erger werden binnen mijn ovulatie en menstruatie, besloten we een spiraal te proberen. Grootste fout ooit, paniekaanvallen werden erger, ik kreeg hartkloppingen en druk op de borst. Twee maanden heb ik daar mee rond gelopen en toen was ik het zat. Eruit! 
Mijn nieuwe relatie was niet wat ik er van verwachte, we hadden moeite met elkaars wensen, maar onze chemie was zo sterk dat we er maar doorheen bleven prikken totdat we niet meer konden. Hij maakte het uit en mijn hele wereld veranderde, de muren kwamen op mij af en ik wist niet meer wat ik met mezelf aan moest. Ik was gebroken, maar wilde me er niet aan toegeven: ik moest en zal het weer goed maken, ik wil me er hard voor maken, ik wilde dat het ging werken!
 En de bom moest nog vallen: hij had na een week al iemand anders gevonden waar hij mee wilde date en mij echt niet meer terug. Ik raakte in shock en dat ben ik na een maand nog steeds. Het gaat nu alles behalve goed met mij. Ik ben gestopt met eten, ben als een idoot aan het roken en ben nu 10 kilo kwijt en continue misselijk. Ik kom mijn bed bijna niet uit en alles in mijn lichaam doet zeer. Ik slaap bizar slecht en raak in een sociaal isolement.
Dus opnieuw contact opgenomen met de psycholoog, die heeft mij doorverwezen voor traumatherapie (EMDR) waar een wachtlijst van drie maanden voor staat. 

Ik kan er niet meer omheen, mijn lichaam en geest geven het op en het is zo moeilijk. Ik heb geen idee meer wie ik ben en wat ik nog wil. Elke dag lijkt eeuwig te duren en ik ben alleen maar aan het huilen. Ik verplicht mezelf om aan te kleden, naar buiten te gaan, boeken te lezen en ik schrijf mijn dagboek vol. Maar weet eerlijk gezegd niet waar ik het voor doe.

Ik ben depressief, overspannen en ik heb een gebroken hart.
Antwoord

#2

Hallo Miss-day,

Welkom op het forum. 

Je hebt geen makkelijk leven gehad so far, dat is wel duidelijk. Zo te zien heb je wel veel kracht, want bijna alle tegenslagen heb je gepareerd. Dat vind ik sterk. Maar nu is het tijd om pas op de plaats te maken.

Gelukkig ben je met therapie gestart, al is het balen dat je zo zolang moet wachten nu.
Alle tips die ik had kunnen geven heb je zelf al bedacht, op één na misschien: probeer je te focussen op iets positiefs en ga daarmee intensief aan de slag. Dan verzet je je gedachten en hebt minder kans in gepieker te verzanden.

sterkte,
Ray
Antwoord

#3

Hoi Miss-day,
Welkom op het forum! Poe, inderdaad een heel verleden! Mijn partner heeft ook EMDR gehad voor PTSS en daar veel baat bij gehad. Toen waser ook een wachtlijst. Hij is toen intensief gaan sporten. Gewoon buiten lopen en fietsen. Dat heeft hem door die tijd heen gesleept. Misschien iets voor jou? Het kan natuurlijk ook een andere hobby of interesse zijn waar je je dan op richt. Hou vol!
Antwoord

#4

Hallo Miss Day, 

Een heel verhaal breng je mee idd! 
Je bent wel een doorzetter! Ik herken wel punten die je beschrijft in het volhouden en steeds terug geslagen worden. 
Tegen mij zeggen ze dat ik te streng ben voor mezelf, miss ben jij dat ook. Ben lief voor jezelf zeggen ze tegen mij. Het helpt wel. Miss bij jou ook? 

Liefs Zip
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Hallo mijn naam is.. Started by Michelrj
3 Replies - 939 Views
23-06-2022, 13:25
Laatste bericht: misterj
  Mijn verhaal Started by zonnebloem1292
1 Replies - 696 Views
06-04-2022, 18:01
Laatste bericht: Mabel
  Mijn man heeft een depressie Started by Kim31
7 Replies - 1,835 Views
16-02-2022, 18:03
Laatste bericht: Tinkerbel
11-02-2022, 15:26
Laatste bericht: Nick
05-02-2022, 11:05
Laatste bericht: Nick
23-01-2022, 13:58
Laatste bericht: Ibtissam
12-12-2021, 15:38
Laatste bericht: Soleil
19-11-2021, 14:12
Laatste bericht: Mabel
  Mijn eerste verhaal Started by FroomeFan
7 Replies - 1,413 Views
15-09-2021, 13:29
Laatste bericht: Eline
03-09-2021, 13:37
Laatste bericht: Joy



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)