Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Mijn eerste verhaal


#1
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 03-09-2021, 22:58 door FroomeFan. Edit Reason: Iet vergeten toe te voegen )

Hallo,
Sinds gisteren ben ik een nieuwe gebruiker, met zoals veel lotgenoten, zittend in een niet zo leuke tijd.
Ik stel mijzelf even voor. Ik ben Pavel, 19 jaar en voel mijzelf niet gelukkig sinds 1 a 1.5 jaar. Ben momenteel hbo student en wielren veel, laatste zit vaak dwars.
Vroeger was en weet ik dat ik gelukkig was, veel lukte ondanks beetje tegenslag, maar dat is niet meer. Alles mislukt en voel mij een nietsnut meer.
Heb al 10 jaar de droom profwielrenner te worden en wielren sinds 2013. Mijn droom om prof te worden wordt sindsdien kapot gemaakt door mijn pa. Ik kan het beter niet worden, vanwege veel onzinnige negativiteit die niet meer zo is. Helpen met beter worden doet hii niet ondanks dat ik er naar vraag, dus ben ik zelf stappen gaan ondernemen om training te leren. Mijn vertrouwen in anderen is inmiddels flink kapot, net als mijn dromen.
Ik maak zelf trainingen sinds 1.5 jaar maar wordt niet beter.  Ik vertel dit al sindsdien maar mijn ouders willen dat niet echt geloven. Mijn broer lukt het wel maar bij mij niet, wat ik ook probeer. Heb al 3 periodes gehad dat ik rust nodig had omdat ik anders niks meer trek en wil inmiddels niet meer trainen. Heb geen zin meer en mijn plezier en motivatie is ook kapot. Waarom zou ik nog mijn best doen als ik 1.5 jaar of zelfs meer geen vooruitgang zie? Mijn droom om prof te worden is eigenlijk ook al stuk. Heb periodes sinds mijn 13e dat ik soms veel huil als ik denk aan dat er soms boos werd gereageerd als ik om trainingen vroeg. Tegenwoordig denk ik daaraan en aan mijn negatieve, onzekere flut toekomst wat mij aan het huilen maakt. Mijn ouders zeggen niet op te geven maar waarvoor doorgaan? Van mij hoeft het niet meer als ik in de kou wordt laten staan. Mijn ma wilt wel helpen maar weet niet hoe.
Met mijn studie zit ik in mijn tweede jaar maar ben vorig jaar te laat achter een andere studie gekomen die misschien beter bij mij past. Ook hier weer, vorig jaar niet zo soepel en de herkansingen die ik moet doen ben ik niet zeker van. Zal vast geen propedeuse halen en met schuld achterblijven. Alles wat ik probeer gaan gewoon niet en daardoor wordt mijn toekomstbeeld kapotgemaakt. Ik zie het niet meer.
Had nog het doel naar zuid-frankrijk te verhuizen om daar als prof te leven, maar als ik geen prof wordt zal ik denk ik toch niet gaan.
Waarom heb ik altijd dit? Niks gaat goed en loopt altijd in een rollercoaster, waarvan het dal steeds verder zakt en mijn betere periodes steeds minder goed blijven. Ben er klaar mee, ik zie het licht in de tunnel een steeds kleinere stip worden ondanks dat ik 100% geef.
Antwoord

#2

(03-09-2021, 22:48)FroomeFan01 schreef: Hallo,
Sinds gisteren ben ik een nieuwe gebruiker, met zoals veel lotgenoten, zittend in een niet zo leuke tijd.
Ik stel mijzelf even voor. Ik ben Pavel, 19 jaar en voel mijzelf niet gelukkig sinds 1 a 1.5 jaar. Ben momenteel hbo student en wielren veel, laatste zit vaak dwars.
Vroeger was en weet ik dat ik gelukkig was, veel lukte ondanks beetje tegenslag, maar dat is niet meer. Alles mislukt en voel mij een nietsnut meer.
Heb al 10 jaar de droom profwielrenner te worden en wielren sinds 2013. Mijn droom om prof te worden wordt sindsdien kapot gemaakt door mijn pa. Ik kan het beter niet worden, vanwege veel onzinnige negativiteit die niet meer zo is. Helpen met beter worden doet hii niet ondanks dat ik er naar vraag, dus ben ik zelf stappen gaan ondernemen om training te leren. Mijn vertrouwen in anderen is inmiddels flink kapot, net als mijn dromen.
Ik maak zelf trainingen sinds 1.5 jaar maar wordt niet beter.  Ik vertel dit al sindsdien maar mijn ouders willen dat niet echt geloven. Mijn broer lukt het wel maar bij mij niet, wat ik ook probeer. Heb al 3 periodes gehad dat ik rust nodig had omdat ik anders niks meer trek en wil inmiddels niet meer trainen. Heb geen zin meer en mijn plezier en motivatie is ook kapot. Waarom zou ik nog mijn best doen als ik 1.5 jaar of zelfs meer geen vooruitgang zie? Mijn droom om prof te worden is eigenlijk ook al stuk. Mijn ouders zeggen niet op te geven maar waarvoor doorgaan? Van mij hoeft het niet meer als ik in de kou wordt laten staan. Mijn ma wilt wel helpen maar weet niet hoe.
Met mijn studie zit ik in mijn tweede jaar maar ben vorig jaar te laat achter een andere studie gekomen die misschien beter bij mij past. Ook hier weer, vorig jaar niet zo soepel en de herkansingen die ik moet doen ben ik niet zeker van. Zal vast geen propedeuse halen en met schuld achterblijven. Alles wat ik probeer gaan gewoon niet en daardoor wordt mijn toekomstbeeld kapotgemaakt. Ik zie het niet meer.
Had nog het doel naar zuid-frankrijk te verhuizen om daar als prof te leven, maar als ik geen prof wordt zal ik denk ik toch niet gaan.
Waarom heb ik altijd dit? Niks gaat goed en loopt altijd in een rollercoaster, waarvan het dal steeds verder zakt en mijn betere periodes steeds minder goed blijven. Ben er klaar mee, ik zie het licht in de tunnel een steeds kleinere stip worden ondanks dat ik 100% geef.
Hey Pavel, 

Weet zelf niet heel goed wat ik moet zeggen. Zit zelf even in een dip de laatste tijd. Maar ik herken veel dingen, dus wil je toch graag antwoorden. 

Ik begrijp heel goed wat je voelt. Ouders die je eigenlijk niet steunen, de rollercoaster, dat je er klaar mee bent... ik ben zelf ook 19, in oktober 20. 

Ik zelf heb school ongeveer voor een jaar stop gezet, ga het wel weer proberen dit schooljaar, maar met weinig hoop. Is dat geen optie? Tijdelijk even rust nemen, weer even weten waar je aan toe bent? 

En misschien lukt prof worden niet, maar als je wielrennen echt leuk vind, blijf het dan vooral doen. Doe het voor je plezier, leg er niet teveel druk achter. (Is moeilijk, ik weet het...). 

Heb je verder al professionele hulp? Psycholoog of iets dergelijks? 
Blijf vooral hier schrijven! 

- Eline
Antwoord

#3
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 04-09-2021, 11:08 door FroomeFan. Edit Reason: Stukje vergeten bij te zetten )

(03-09-2021, 22:59)Eline schreef: Hey Pavel, 

Weet zelf niet heel goed wat ik moet zeggen. Zit zelf even in een dip de laatste tijd. Maar ik herken veel dingen, dus wil je toch graag antwoorden. 

Ik begrijp heel goed wat je voelt. Ouders die je eigenlijk niet steunen, de rollercoaster, dat je er klaar mee bent... ik ben zelf ook 19, in oktober 20. 

Ik zelf heb school ongeveer voor een jaar stop gezet, ga het wel weer proberen dit schooljaar, maar met weinig hoop. Is dat geen optie? Tijdelijk even rust nemen, weer even weten waar je aan toe bent? 

En misschien lukt prof worden niet, maar als je wielrennen echt leuk vind, blijf het dan vooral doen. Doe het voor je plezier, leg er niet teveel druk achter. (Is moeilijk, ik weet het...). 

Heb je verder al professionele hulp? Psycholoog of iets dergelijks? 
Blijf vooral hier schrijven! 

- Eline

Hallo Eline,

Dankjewel voor je reactie! Een locatie waar ik mij kan uiten met lotgenoten zal denk ik een grote stap zijn.
Ik heb geen idee of ik in mijn tweede jaar van mijn HBO tijdelijk een stop kan inlassen en vooral zonder propedeuse. ik denk dat ik dit ook niet mag doen van mijn ouders, vanwege dat zij vinden dat ik moet doorgaan en niet stoppen.
Ik wil zelf graag weer rust en leven zonder stress elke dag, maar zelfs al denk ik dat ik het niet heb, zit ik er vol mee. Dit komt denk ik doordat ik als kind van ca 11 jaar al bezig was met wat ik leuk vond, wilde doen later en met een klein plan erbij. Dit is echter allemaal niet gelukt of kapot eigenlijk. Hier ben ik sinds 1 jaar achtergekomen en weet niet echt hoe ik dit moet oplossen.
Over wielrennen, ik vind het leuk, maar naar een doel werken, niet beter worden en elke week 10 a 12 uur alles eruithalen sinds 2,5 jaar wordt mij nu mentaal te veel. Het is eigenlijk kapot, mijn plezier en zin om op de fiets te gaan. Sinds ik ben begonnen toen ik 11 was, reed ik altijd achteraan, met het doel om het jaar daarna bij de grote groep te rijden. Dit is nooit gelukt. Altijd achteraan rijden was na 1 jaar toen al te veel en wilde de 3 jaar erna elke wedstrijd gewoon niet meer rijden en na 1 ronde al stoppen. Er is met wielrennen eigenlijk te veel gebeurd om hier zo makkelijk te vertellen, zowel mentaal bij mij en ook het botsende doel/droom van mij naar mijn ouders toe, vooral mijn pa gezien hij het meeste verstand van wielrennen heeft van de 2. En het is ook dat als ik de kans niet heb gekregen om mijn volle potentie eruit te halen, dat ik dat juist het ergste vind.
Professionele hulp heb ik niet en ben ik beetje bang om naar te vragen, zelfs een test. Ik wil mijn ouders niet echt laten merken dat mijn pijn/verdriet/situatie zo erg zal is en ben bang dat dat hun ook zal aantasen en in de ergste situatie het gezin kan aantasten.

Pavel
Antwoord

#4

(04-09-2021, 09:44)FroomeFan schreef: Hallo Eline,

Dankjewel voor je reactie! Een locatie waar ik mij kan uiten met lotgenoten zal denk ik een grote stap zijn.
Ik heb geen idee of ik in mijn tweede jaar van mijn HBO tijdelijk een stop kan inlassen en vooral zonder propedeuse. ik denk dat ik dit ook niet mag doen van mijn ouders, vanwege dat zij vinden dat ik moet doorgaan en niet stoppen.
Ik wil zelf graag weer rust en leven zonder stress elke dag, maar zelfs al denk ik dat ik het niet heb, zit ik er vol mee. Dit komt denk ik doordat ik als kind van ca 11 jaar al bezig was met wat ik leuk vond, wilde doen later en met een klein plan erbij. Dit is echter allemaal niet gelukt of kapot eigenlijk. Hier ben ik sinds 1 jaar achtergekomen en weet niet echt hoe ik dit moet oplossen.
Over wielrennen, ik vind het leuk, maar naar een doel werken, niet beter worden en elke week 10 a 12 uur alles eruithalen sinds 2,5 jaar wordt mij nu mentaal te veel. Het is eigenlijk kapot, mijn plezier en zin om op de fiets te gaan. Sinds ik ben begonnen toen ik 11 was, reed ik altijd achteraan, met het doel om het jaar daarna bij de grote groep te rijden. Dit is nooit gelukt. Altijd achteraan rijden was na 1 jaar toen al te veel en wilde de 3 jaar erna elke wedstrijd gewoon niet meer rijden en na 1 ronde al stoppen. Er is met wielrennen eigenlijk te veel gebeurd om hier zo makkelijk te vertellen, zowel mentaal bij mij en ook het botsende doel/droom van mij naar mijn ouders toe, vooral mijn pa gezien hij het meeste verstand van wielrennen heeft van de 2. En het is ook dat als ik de kans niet heb gekregen om mijn volle potentie eruit te halen, dat ik dat juist het ergste vind.
Professionele hulp heb ik niet en ben ik beetje bang om naar te vragen, zelfs een test. Ik wil mijn ouders niet echt laten merken dat mijn pijn/verdriet/situatie zo erg zal is en ben bang dat dat hun ook zal aantasen en in de ergste situatie het gezin kan aantasten.

Pavel

Hey, 

Wat lastig allemaal! 
Ouders zijn lastig hè...? 

Hulp kan je echt helpen, en daarbij moet je eigenlijk wel voor jezelf kiezen. Een depressie gaat niet zomaar voorbij, maar wordt echt alleen maar erger als je er niks mee doet. 

Ik weet ook geen oplossing voor je, maar ik hoop dat het je helpt om je verhaal kwijt te kunnen! Je mag altijd een bericht doen!
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Eline :   • FroomeFan
Antwoord

#5

(04-09-2021, 22:13)Eline schreef: Hey, 

Wat lastig allemaal! 
Ouders zijn lastig hè...? 

Hulp kan je echt helpen, en daarbij moet je eigenlijk wel voor jezelf kiezen. Een depressie gaat niet zomaar voorbij, maar wordt echt alleen maar erger als je er niks mee doet. 

Ik weet ook geen oplossing voor je, maar ik hoop dat het je helpt om je verhaal kwijt te kunnen! Je mag altijd een bericht doen!

Had vandaag over dit onderwerp een korte ruzie met mijn ma vooral en pa. Zij denkt of denken dat ik hierom boos ben , maar zien niet dat dit mij zo veel verdriet doe dat ik zonder controle gewoon scheld.

Zij denken enkel aan goede dingen en alle scenario's met slechte eindes die zijn onzin, ondanks dat ik die op tafel leg. Over het verleden , wat ik er kort over vertelde willen zij niks weten en zeggen dat het gebeurd is en niet over moet zeiken.

Het enige wat het mij doet is dat ik mijn huiswerk vandaag niet goed erdoor kon maken , ik al een maand bijna elke dag huil en geen zin meer heb om te fietsen, laat staan trainen en naar school te gaan.

De berichten die ik krijg doen mij goed, enkel het beantwoorden. Als je in de kou bent laten staan met enkele dingen door je ouders en zij willen mijn opgeslagen dingen daarvan niet weten dan betekent een reply al veel. Erg veel dank en ik zal posten!
Antwoord

#6

(05-09-2021, 21:45)FroomeFan schreef: Had vandaag over dit onderwerp een korte ruzie met mijn ma vooral en pa. Zij denkt of denken dat ik hierom boos ben , maar zien niet dat dit mij zo veel verdriet doe dat ik zonder controle gewoon scheld.

Zij denken enkel aan goede dingen en alle scenario's met slechte eindes die zijn onzin, ondanks dat ik die op tafel leg. Over het verleden , wat ik er kort over vertelde willen zij niks weten en zeggen dat het gebeurd is en niet over moet zeiken.

Het enige wat het mij doet is dat ik mijn huiswerk vandaag niet goed erdoor kon maken , ik al een maand bijna elke dag huil en geen zin meer heb om te fietsen, laat staan trainen en naar school te gaan.

De berichten die ik krijg doen mij goed, enkel het beantwoorden. Als je in de kou bent laten staan met enkele dingen door je ouders en zij willen mijn opgeslagen dingen daarvan niet weten dan betekent een reply al veel. Erg veel dank en ik zal posten!

Ik herken het helaas... Heb zelf ook vaak 'ruzie' over dat soort dingen, ook toevallig vandaag nog. Had ruzie over medicijnen. Mijn ouders zijn erop tegen en vinden dat ik me aanstel.... 

Mensen die zich goed voelen en zelf nooit echt depressief zijn geweest zien alles inderdaad vaak erg positief. Soms kan het helpen zijn, maar niet als je hulp wil en wil dat mensen naar je luisteren. 

Het huilen herken ik, ik heb ook regelmatig dat ik moet huilen savonds. En dan lijkt er ook geen eind aan te komen, hè? Nergens zin in hebben hoort wel bij de depressie... Hoe moeilijk het is, soms is het wel goed dingen te blijven doen. Maar natuurlijk ook wel rust krijgen, en niet teveel stress. 

Fijn dat je het fijn vind! Komende 2 weken zijn voor mij even heel stress vol, dus het kan zijn dat ik niet heel snel reageer, maar zal proberen gewoon te reageren!
Antwoord

#7

Hi,

Heb nu met school iets minder tijd ook gekregen maar had vandaag weer een beetje een off day. Is reageren op dit topic nog passend of kan ik beter naar Je hart luchten gaan?

Ik denk, vooral terugblik graag over mijn verleden. Ik weet al een tijd dat ik sinds mijn 11e niet gelukkig ben. Hiervoor al veel herinneringen van vloekende ouders over de meest kleine dingen, zij zeggen wel sorry voor zulke acties maar heb er een quote uit bedacht. Waarom denken dat je iets met een woord kan oplossen als het gewicht ervan niks is vergeleken met wat je aangericht hebt of kan hebben?
Ik heb sinds ik aan wielrennen doe, in elke clubtraining mijn 200% best gedaan en ook tijdens wedstrijden alleen nooit vooruitgang en in 1 ronde gelost en daarna al willen stoppen. Dat gebruiken als reden voor training te vragen of om te helpen aan mijn pa maakte hem soms boos na 6 maanden vragen, daarna mee gestopt en ongelukkig geworden oa, maar was daarvoor al met kleine dingen. Zeggen dat je maar gewoon moet rijden en ach, trainingen heb JIJ niet nodig, enkel als je goed bent of bij het peloton fietst. 
Heb sinds vroeger dromen om prof te worden of piloot. Beide zijn nu eig stuk. Piloot is in 1 jaar tijd gebeurd, toen ik in de 4e zat, op mavo eindexamenjaar, had ik bij een dingetje over hoe ik mijzelf over 15 jaar zie gezet als piloot, denkende dat dat dmv opleiding gewoon kon. Niks blijkt minder waar. Mijn pa deed er negatief over wegens de schulden die je krijgt van de studie. Ik kon een aanvullende cursus niet doen na mijn havo vanwege deze situatie, maar het zou goedkomen werd mij thuis verteld, merk er niks van. De droom is kapot en weg eig. Geen baan als piloot, geen mooi huis, geen mooie auto, mooi beroep, reizen en zo verder. Stuk.
Ik kan zo nog meer praten, maar dan vul ik aardig wat. Het punt is het volgende. Ik heb 3 banen die ik altijd had gewild. Stel je voor als 3 dominostenen. Allemaal zijn ze om, wegens geen geloof meer in of haast onmogelijk om nog te bereiken. Steen nummer 4, die ik als back up heb voor erna te doen, is er nog. Dat is mijn huidige opleiding maar niks erin zou ik willen doen als baan wat mij tot nu toe geleerd is. Ict is breed maar vind ik er iets in als mij thuis beloofd wordt dat zal zijn? En ik ben erachter gekomen dat leven met een baan van 9 tot 5, 5 dagen in de week en werken in een gebouw waar je die tijd zit, dat dat niet bij mij past. Ik hou dat niet vol dus heb geen idee wat te doen later. 

Heb woensdag een conditie test voor wielrennen. Ik kwam er al op mijn 12e of 13e mee naar mijn pa om eens te doen, toen voor gek verklaard ermee. Nu mijn ma dat voorstelde, waarschijnlijk werkt hij er aan mee met tegenzin, ik voel het. Ik weet nu al dat het slecht zal gaan en heb mijn ouders dat al medegedeeld. Zij denken van niet en denken een beetje dat dat spanning is en dat ik dat maar moet accepteren, al volgens mijn pa. Hij baseerd, hoe hij denkt dat ik mij voel op niks eigenlijk, ik baseer mijn shitty, nutteloze leven op gebeurtenissen en cijfers dat niks vooruitgaat. 
Zo voel ik mii eigenlijk, als een nietsnut, een nul, iemand die denkt dat die iets lijkt te weten, een toekomstzwak iemand en die een leven van een blanco ruimte gaat leiden. 

Na iets meer dan 1000 euro en 1,5 a 2 jaar investering in zelf onderzoek voor training voor wielrennen en om zelf een begin te maken met piloot worden, merk ik geen vooruitgang en vooral mijn harde werken voor geld, wat ik niet heb, bij elkaar te sparen en te denken vooruit te gaan met het juiste te denken te spenderen heeft mij stuk gemaakt. Mijn ouders willen het niey geloven terwijl je het blijkbaar van die mensen moet hebben. Ze zijn geen familie meer van mij maar mensen bij wie je hoort te leven...

Heb het geprobeerd kort te houden maar kom elke keer weer op andere dingen ineens...

Pavel
Antwoord

#8

(12-09-2021, 21:21)FroomeFan schreef: Hi,

Heb nu met school iets minder tijd ook gekregen maar had vandaag weer een beetje een off day. Is reageren op dit topic nog passend of kan ik beter naar Je hart luchten gaan?

Ik denk, vooral terugblik graag over mijn verleden. Ik weet al een tijd dat ik sinds mijn 11e niet gelukkig ben. Hiervoor al veel herinneringen van vloekende ouders over de meest kleine dingen, zij zeggen wel sorry voor zulke acties maar heb er een quote uit bedacht. Waarom denken dat je iets met een woord kan oplossen als het gewicht ervan niks is vergeleken met wat je aangericht hebt of kan hebben?
Ik heb sinds ik aan wielrennen doe, in elke clubtraining mijn 200% best gedaan en ook tijdens wedstrijden alleen nooit vooruitgang en in 1 ronde gelost en daarna al willen stoppen. Dat gebruiken als reden voor training te vragen of om te helpen aan mijn pa maakte hem soms boos na 6 maanden vragen, daarna mee gestopt en ongelukkig geworden oa, maar was daarvoor al met kleine dingen. Zeggen dat je maar gewoon moet rijden en ach, trainingen heb JIJ niet nodig, enkel als je goed bent of bij het peloton fietst. 
Heb sinds vroeger dromen om prof te worden of piloot. Beide zijn nu eig stuk. Piloot is in 1 jaar tijd gebeurd, toen ik in de 4e zat, op mavo eindexamenjaar, had ik bij een dingetje over hoe ik mijzelf over 15 jaar zie gezet als piloot, denkende dat dat dmv opleiding gewoon kon. Niks blijkt minder waar. Mijn pa deed er negatief over wegens de schulden die je krijgt van de studie. Ik kon een aanvullende cursus niet doen na mijn havo vanwege deze situatie, maar het zou goedkomen werd mij thuis verteld, merk er niks van. De droom is kapot en weg eig. Geen baan als piloot, geen mooi huis, geen mooie auto, mooi beroep, reizen en zo verder. Stuk.
Ik kan zo nog meer praten, maar dan vul ik aardig wat. Het punt is het volgende. Ik heb 3 banen die ik altijd had gewild. Stel je voor als 3 dominostenen. Allemaal zijn ze om, wegens geen geloof meer in of haast onmogelijk om nog te bereiken. Steen nummer 4, die ik als back up heb voor erna te doen, is er nog. Dat is mijn huidige opleiding maar niks erin zou ik willen doen als baan wat mij tot nu toe geleerd is. Ict is breed maar vind ik er iets in als mij thuis beloofd wordt dat zal zijn? En ik ben erachter gekomen dat leven met een baan van 9 tot 5, 5 dagen in de week en werken in een gebouw waar je die tijd zit, dat dat niet bij mij past. Ik hou dat niet vol dus heb geen idee wat te doen later. 

Heb woensdag een conditie test voor wielrennen. Ik kwam er al op mijn 12e of 13e mee naar mijn pa om eens te doen, toen voor gek verklaard ermee. Nu mijn ma dat voorstelde, waarschijnlijk werkt hij er aan mee met tegenzin, ik voel het. Ik weet nu al dat het slecht zal gaan en heb mijn ouders dat al medegedeeld. Zij denken van niet en denken een beetje dat dat spanning is en dat ik dat maar moet accepteren, al volgens mijn pa. Hij baseerd, hoe hij denkt dat ik mij voel op niks eigenlijk, ik baseer mijn shitty, nutteloze leven op gebeurtenissen en cijfers dat niks vooruitgaat. 
Zo voel ik mii eigenlijk, als een nietsnut, een nul, iemand die denkt dat die iets lijkt te weten, een toekomstzwak iemand en die een leven van een blanco ruimte gaat leiden. 

Na iets meer dan 1000 euro en 1,5 a 2 jaar investering in zelf onderzoek voor training voor wielrennen en om zelf een begin te maken met piloot worden, merk ik geen vooruitgang en vooral mijn harde werken voor geld, wat ik niet heb, bij elkaar te sparen en te denken vooruit te gaan met het juiste te denken te spenderen heeft mij stuk gemaakt. Mijn ouders willen het niey geloven terwijl je het blijkbaar van die mensen moet hebben. Ze zijn geen familie meer van mij maar mensen bij wie je hoort te leven...

Heb het geprobeerd kort te houden maar kom elke keer weer op andere dingen ineens...

Pavel

Hey, 

Heb niet zoveel energie om veel/vaak te reageren. Maar wil toch wel iets sturen. 

Je kan een topic aan maken bij hart luchten. Maar hier kan ook wel denk ik, kies maar. 

Wat lastig allemaal! Ik zou kijken wat echt belangrijk is, dingen die niet belangrijk zijn of heel veel stress geven proberen wat met rust te laten. 

Op kantoor zitten zou ik ook niet kunnen, ik doe de opleiding dierenarts assistent, dus ben dan veel bezig met dieren. Maar soms twijfel ik wel of ik überhaupt momenteel naar school moet of moet werken, want het is best zwaar allemaal. 

Ik heb thuis ook veel gedoe, woon nu in een groep/opname sinds zondag, dus ik heb even geen stress meer van mijn ouders. Maar ik weet hoe het kan zijn... Heel lastig! 

Je mag zo veel schrijven als je wil!
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Hallo mijn naam is.. Started by Michelrj
3 Replies - 938 Views
23-06-2022, 13:25
Laatste bericht: misterj
  Mijn verhaal Started by zonnebloem1292
1 Replies - 696 Views
06-04-2022, 18:01
Laatste bericht: Mabel
  Mijn man heeft een depressie Started by Kim31
7 Replies - 1,831 Views
16-02-2022, 18:03
Laatste bericht: Tinkerbel
11-02-2022, 15:26
Laatste bericht: Nick
05-02-2022, 11:05
Laatste bericht: Nick
23-01-2022, 13:58
Laatste bericht: Ibtissam
12-12-2021, 15:38
Laatste bericht: Soleil
19-11-2021, 14:12
Laatste bericht: Mabel
03-09-2021, 13:37
Laatste bericht: Joy
  Mijn Depressie, graag reacties Started by Soof
4 Replies - 1,387 Views
09-02-2021, 02:44
Laatste bericht: desireless



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)