Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Met vallen en opstaan


#1

Dag Allen,
Ik vroeg me af wanneer je hersteld bent van een depressie en wanneer het eerder chronisch wordt.
Hoe jullie herstel verlopen is? 
Ik zelf ben door een heel zware depressie gegaan, na heel lange psychische en fysische overbelasting.
Tweeling met ADHD en zwaar chronisch ziek waardoor veel ziek en veel pijn serieus beperkt.
Ik dacht even dat het voorbij was, ik het overwonnen had.
En toen na terug belasting en 4 weken ziek zijn, kwam alles terug...de wanhoop, de leegte, afgevlakt in alles wat ik deed en doe, nerveus, onrust, slaapproblemen, nachtmerries enz
Als ik wat beter ben en weer wat dingen kan doen  en afleiding kan hebben gaat het weer juiste richting uit. Maar dit voelt alsof er een non stop zwaard boven me hangt en dat het elk moment kan terugkomen... wil dit dan zeggen dat het eerder chronisch is! Of is dit deel van herstel en duurt het gewoon zo lang om er volledige vanaf te geraken? 
Groetjes en thanks 
Susan ( 37)
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Susie :   • Vera_73
Antwoord

#2

Lieve Susan,

Als een depressie voorbij is is ook bij mij de angst enorm groot dat het weer terugkomt. Ik heb reeds vanaf 18 jaar depressies en het komt steeds terug... Ik ben dus wat ze noemen chronisch depressief. Voor mij is het al heel wat als de depressies lichter zijn en korter van duur. 

Bij mij is het denk ik een psychische kwetsbaarheid die nooit helemaal over zal gaan. Ik ben het gaan zien als een ziekte waar best mee te leven valt aangezien de ziekte er niet altijd is en het niet altijd even erg is. 

Ik probeer het voor mezelf te relativeren, ik had ook een andere ziekte kunnen hebben die me veel meer in mijn functioneren zou beperken. Dit is mijn lot en ik heb er maar mee te dealen. Dat wat ik niet kan veranderen probeer ik te aanvaarden. Daarnaast doe ik natuurlijk mijn best om ervoor te zorgen dat ik niet helemaal weg zak in de depressie, en soms vecht ik niet omdat het geen zin heeft en het alleen maar erger maakt. 

Er zijn zijn algemene richtlijnen. Het is voor ieder persoon anders. Ook hulpverleners weten het niet en hun adviezen zijn daarom vaak heel tegenstrijdig. Wat past bij jou? Wat geeft een beetje verlichting? De speurtocht naar de juiste medicatie is vaak ook nog een hele klus en kost veel tijd. Het is zaak om niet wanhopig te worden maar om kalm te blijven.

Veel liefs,
Tara
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Tara :   • Mika72
Antwoord

#3

Hallo Susan,

Als ik jouw verhaal zo lees geloof ik niet dat er sprake is van chronische depressie. Eerder een periode van forse overbelasting en het verwerken wat je allemaal is overkomen en vandaag overkomt. Jouw brein kan dan reageren met "stop" zo kun je niet langer in het leven staan. Het is het begin van een ontdekkingsreis. Een pas op plaats, wat is mij allemaal overkomen, waar sta ik vandaag en hoe kan ik er in de (nabije) toekomst beter mee omgaan. 

Ik volg op dit moment voor de tweede keer de de training Maak werk van je ervaring. Deze training draait volledig rond "Herstel" en "Herstelprocessen". Je eigen herstelproces in kaart brengen is confronterend maar vooral een proces van hoop en perspectief als je nadenkt over welke stappen kan ik in het hier en nu gaan zetten. Ik heb de fases van herstel al in 2017 hier beschreven en ga ze nu weer actueel maken op het forum. Ik nodig je dus graag uit om op dit nieuwe topic te reageren. 
Hou je taai.

Groet, Bert
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Bert :   • Susie
Antwoord

#4

(29-08-2019, 23:45)Susie schreef: Dag Allen,
Ik vroeg me af wanneer je hersteld bent van een depressie en wanneer het eerder chronisch wordt.
Hoe jullie herstel verlopen is? 
Ik zelf ben door een heel zware depressie gegaan, na heel lange psychische en fysische overbelasting.
Tweeling met ADHD en zwaar chronisch ziek waardoor veel ziek en veel pijn serieus beperkt.
Ik dacht even dat het voorbij was, ik het overwonnen had.
En toen na terug belasting en 4 weken ziek zijn, kwam alles terug...de wanhoop, de leegte, afgevlakt in alles wat ik deed en doe, nerveus, onrust, slaapproblemen, nachtmerries enz
Als ik wat beter ben en weer wat dingen kan doen  en afleiding kan hebben gaat het weer juiste richting uit. Maar dit voelt alsof er een non stop zwaard boven me hangt en dat het elk moment kan terugkomen... wil dit dan zeggen dat het eerder chronisch is! Of is dit deel van herstel en duurt het gewoon zo lang om er volledige vanaf te geraken? 
Groetjes en thanks 
Susan ( 37)
Hou Suzan

Post natale depressie lijkt het he, komt best vaak voor eigenlijk. Begrijp ik goed dat je maar 4 weken ziek geweest bent? Dat lijkt mij best kort. Arbo artsen stimuleren werkhervatting en dat is ook wel een goed idee vaak maar met mate, paar uur per dag of zo. Zo bouw je dat op. Te snel hervatten en het dan moeilijk krijgen is een ervaring van falen die angst voedt natuurlijk. Een goed evenwicht tussen opbouw uren en  og niet vol belasten is de weg. Dat je bang bent dat het niet meer over gaat hoort bij elke depressie maar is gelukkig meestal niet waar. 
Praat met je arts hier over die kan je de weg wijzen
Antwoord

#5

(29-08-2019, 23:45)Susie schreef: Dag Allen,
Ik vroeg me af wanneer je hersteld bent van een depressie en wanneer het eerder chronisch wordt.
Hoe jullie herstel verlopen is? 
Ik zelf ben door een heel zware depressie gegaan, na heel lange psychische en fysische overbelasting.
Tweeling met ADHD en zwaar chronisch ziek waardoor veel ziek en veel pijn serieus beperkt.
Ik dacht even dat het voorbij was, ik het overwonnen had.
En toen na terug belasting en 4 weken ziek zijn, kwam alles terug...de wanhoop, de leegte, afgevlakt in alles wat ik deed en doe, nerveus, onrust, slaapproblemen, nachtmerries enz
Als ik wat beter ben en weer wat dingen kan doen  en afleiding kan hebben gaat het weer juiste richting uit. Maar dit voelt alsof er een non stop zwaard boven me hangt en dat het elk moment kan terugkomen... wil dit dan zeggen dat het eerder chronisch is! Of is dit deel van herstel en duurt het gewoon zo lang om er volledige vanaf te geraken? 
Groetjes en thanks 
Susan ( 37)

Hoi Susan,

Heel herkenbaar. 46 jaar in de afgelopen 15 jaar steeds depressie, herstel, terugval, rinse & repeat.
Ik (mama zei altijd dat ik wel eigenwijs was) weiger te accepteren dat ik mn leven lang last heb.
Recent (feb) kreeg ik, naast chron. recidiverende depr., de diagnose bipolair II ("light" versie) erbij.
Zomer was hel, depressie, net anderhalve week schijnt het licht weer in mij.

De labels daargelaten, zie ik (nu, in een hypomane = eufore fase), toch dat mijn stemmingen langs een stijgende lijn slingeren.
Vroeger - ik herinner me twee gesprekken met mijn moeder op mijn 15e, dat ik me zo kut voelde en wat de zin van het leven was. "Is dit alles" echt een liedje voor jou, zei mijn broer. Zo "was ik dus". Nu beschouw ik dat als een (mijn eerste?) depressieve fase.

Vroeger slingerde ik omhoog en omlaag tussen depressie en tanden op elkaar en gewoon doen. Dan "ging het goed" met mij, zoals anderen het zagen.

Nu - vele interventies later, behulpzaam was bv. Voice Dialogue (zit op dit moment "in" bij schematherapie), "into the magic shop" een boek, yoga, heartfullness aka metta meditatie als practise en denkwijze. CGT en mindfulness had ik geen zak aan. Ook heb ik ontdekt wie (welke persoon) mij wel en wie niet kan helpen en lukt het steeds beter daar zelf tijdig invloed op te nemen (benoemen of juist loslaten weggaan iets anders doen).

Nu - ik schrijf korte notities, in feite mijn stemmings/energie administratie, met tijden hoelaat ik ga inslapen en hoelaat ik ontwaak, en emoji hoe ik me voel qua stemming en energie - 

Nu merk ik dat ik me hele periodes - vorig jaar 3x 2 maanden, ongeveer - echt super voel! O joy!!

Dan (zoals nu ook weer, sinds anderhalve week) voel ik dat ik leef, dat mijn ziel leeft, dat ik mijn leven kan vervullen. Ik kan genieten en voel me verbonden met de mensen en dingen om mij heen. Ik kan in een flow stappen.

Ik ontdek geleidelijk steeds meer over hoe ik ben, wat ik nodig heb, hoe ik, dit lijf, deze bundel cellen met deze plus en minpunten, hoe ik functioneer en hoe ik mij kan inpassen in deze mensheid, waar ik pas, waar kan ik bloeien. Wat is mijn gebruiksaanwijzing. Dat ben ik aan het leren. Dat was er nog niet.

Dit beschouw ik als een noodzakelijk en feitelijk heel gezond proces van volwassenwording, coming of age, dat op mijn 15e dus al behoorlijk haperde.

Nu zie ik mijn geslinger als (even uitzoomen) "groeipijnen," slingeren langs een stijgende lijn.

Frustrerend is dat ik dit allemaal op eigen houtje heb moeten ontdekken, voor mijn gevoel. Herstelgerichte aanpak, google er maar eens op, is few & far between en vaak gericht op tja, wat ik even met alle respect "basket cases" noem, mensen die echt heel veel problemen hebben, schulden verslaving dakloos.

De focus op gezond leven, of zelfs (zoals ik het graag doe) op bloeien, wat heb ik daarvoor nodig, en dat dat mag (!!)... dat ontbreekt IMO TOTAAL in de GGZ pfff prutsers.

Maar hoop doet leven... wie weet als wij er met elkaar over praten... verandering kan.

Ik hoop dat je hier wat aan hebt Susan. (?)

Voor wie meeleest en het interesseert: ik ga een bipolair groep aanmaken, want ik trof van de week hier "Dipjes" die zich afvroeg of er meer mensen BP hebben en hoe ze ermee omgaan. Dus zoek daar even naar en wees welkom, doe mee!

Hartelijke groet,

Vera
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Vera_73 :   • Liefde+Hoop
Antwoord

#6

Fijn Vera dit initiatief, ik vroeg me af of je medicijnen gebruikt nu? En het topic over BP is dat er al?

Dipjes
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Liefde+Hoop :   • Vera_73
Antwoord

#7

(24-09-2019, 10:09)Dipjes schreef: Fijn Vera dit initiatief, ik vroeg me af of je medicijnen gebruikt nu? En het topic over BP is dat er al?

Dipjes

No meds. Heb div gehad maar niks (echt blijvend) effect.

* Venlafaxine - hielp wel maar moest mee stoppen want contraindicatie met BP

* Sertraline - hielp (meteen, zelfde dag) een paar maanden toen effect weg. Effect was: minder piekeren, rustiger, beter slapen daardoor. Maar ook afvlakking dus soort huh? Wie is ik. Weinig contact met gevoel, van binnen. En dat (verbinding met eigen gevoel, binnen) heb ik juist zo nodig, daarop te kunnen handelen (of kiezen niet te handelen).

* Escitalopram - deed gewoon niks, ben wel 4 a 5 kg aangekomen in de dipperiode dat ik dat slikte, maar of dat van het middel of van het bankhangen + Netflixen kwam...? Wink

Ik geloof eigenlijk niet in de (blijvende) werking van medicatie. Ik zie het meer als een soort "pauze" van de ellende in je hoofd. Kan natuurlijk ook helpen. Zoals bij mij met de sertraline. Maar je zult toch bepaalde (denk)gewoontes moeten veranderen en dat is, tja, een soort werk. Een klus die tijd en inspanning kost. En uitproberen, falen, uitrusten afstoffen en weer doorgaan. Dat maakt de terugval ook zo zwaar, de teleurstelling. En de schaamte. En de schuld. Met die laatste twee (had ik dat hier al gezegd, stokpaardje) moet je asap stoppen. Heeft niemand wat aan. Nou ja, stoppen... merk het op, hee hallo ik ken jou jij bent schaamte, en jij schuld. Ik zie je, je bent er, maar ik ga mijn gedrag niet voor je aanpassen. Zoiets.

Het BP topic is er nog niet, ik heb bericht met de beheerder (Bert) gestuurd om te kijken hoe en wat slim/handig etc is.

Groetjes,

Vera
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Vera_73 :   • Liefde+Hoop
Antwoord

#8

Hoi Vera

Ja ANtidepressiva werken bij een aardig deel van de « depressanten » niet, en het épidémisch karakter van depressie doet vermoeden dat er ook maatschappelijke en/of omgevingsfactoren zijn.
Toch val ik al 15 jaar terug op pillen na in goed overleg een keer of 6 gestopt te zijn.
De medicatie doet de depressie telkens wel verbleken lijkt het. Vanuit een depressie lukt het me helaas keer op keer niet om genoeg «gezond » gedrag te vertonen om terugkeer van depressie te voorkomen.
Dus dan toch maar Weer medicatie want vanzelf gaat het niet meer over leert de ervaring. 
Het hele jaar 2018 zon beetje zonder AD gedaan. Ging best maar achteraf gezien was ik wel aardig hypomaan achtig in dat jaar.

Schuld en Schaamte zijn nu in de depressie zeer goede bekenden voor mij. Ze helpen niet naar oplossing. 

Ik hoop alleen dat ze voortaan helpen mij wat  in toom te houden in de niet depressieve periodes ,zodat ik niet in allerlei conflicten kom en wat teveel geld uitgeef.
Dat lijkt op wat jij en Bert nu doen.

 Om Conflict en spenderen en depressie binnen BP te voorkomen is een stemmingsstabilisator als Lithium nodig zegt het protocol. 

Over het ja of nee aanjagen van manie door AD is nog discussie.

Zonder stemmingsstabilisoren heb ik alleen een therapeut in Amsterdam gevonden die met bipolair werkt en ervaringsdeskundige is.

Van Het betrekken van ervaringsdeskundigen bij psychiatrisch beleid en behandeling wordt steeds meer de waarde ingezien gelukkig.

Ja AD kunnen na langer gebruik hun werking verliezen, dat is een bekend fenomeen. Ik merkte ook dat na elke keer van die 6x stoppen in die 15 jaar de volgende dosis wat hoger moest zijn. Overstappen op een ander middel kan maar ook daarbij kom ik snel in de hogere dosis uit merk ik persoonlijk.

Dat je omgang met gevoelens en je gedrag moet veranderen naast de pillen is een bekende succesformule. Allebei tegelijk verdient meestal de voorkeur volgens protocollen en het behandelgebruik.  Cognitieve gedragstherapie bijvoorbeeld. 
De meest effectieve aanpak lijkt een combi van de twee. Maar ook dan lukt een substantieel deel van de behandelingen niet genoeg. 

Wel is steeds duidelijker geworden dat de combi van persoon en specifiek middel individueel is en er zijn tests voor nu.

Alles bij elkaar durf ik persoonlijk nu niet meer zonder AD zelfs al is het geen totaal oplossing.
Wel denk ik dat ernaast veel voeding en leefstijl zaken heel groot effect kunnen hebben. Maar om daaraan te beginnen moet ik toch eerst net boven nul komen qua stemming
Vandaar mijn keus eerst AD en tegelijk of als die aanslaan, dan leefregels en leefstijl aanpassen
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Liefde+Hoop :   • Vera_73
Antwoord

#9

Goeiemorgen Dipjes,

Dank voor je uitgebreide verhaal.

1 ding voorop: natuurlijk "mag" je AD blijven gebruiken if/when/how het voor jou werkt. Daarover oordelen helpt niemand en valt IMO in de categorie SS (Schuld en Schaamte), daarover straks meer.

"Ja ANtidepressiva werken bij een aardig deel van de « depressanten » niet, en het épidémisch karakter van depressie doet vermoeden dat er ook maatschappelijke en/of omgevingsfactoren zijn," schrijf je.

Ja 100% en daarom is veranderen/helen zo lastig. Mensen met klachten zijn "slechts" klokkeluiders van maatschappelijke problemen - zo zie ik dat. Zie ook deze socioloog (wist je dat suicide een belangrijke sociologische component heeft? Bv. onder protestanten is het % hoger dan onder katholieken.)

 https://www.volkskrant.nl/wetenschap/soc...bd80a8d0d/

"Vanuit een depressie lukt het me helaas keer op keer niet om genoeg «gezond » gedrag te vertonen om terugkeer van depressie te voorkomen," schrijf je. Herkenbaar. Sleutel is IMO met ieniemienie stapjes naar nieuwe structuur en patronen te werken. Ontdekken wat voor jou werkt; wat geeft jou vreugde? Met liefde en zachtheid onderzoeken en uitproberen. Gebruik de kracht van herhaling, routine, cycli. Dus bv. elke week maandagochtend melk kopen, te voet. Ik zeg maar iets. Ook waar je spullen in huis liggen (decluttering, Marie Kondo, kleine veranderingen, blijven aanpassen, back en forth). Plezier in uitproberen, mogen falen, vergissen. Dat soort gedachten/inner talk.

Dit is allemaal moeilijk want gehinderd door "de maatschappij," cultuur, je eigen opvoeding, mores. Alles is gericht op prestatie, competitie, wat is de bottom line, hoeveel euri ben je waard, kost iets. Schraal en zielloos IMO.

Mij helpt het te geloven in inherente goedheid van alles en iedereen, alleen er is veel onhandigheid, onvermogen, machteloosheid etc. Ruimte voor verbetering zit 'm in timing, samenwerken, hyperspecialisatie, dat iedereen precies dat mag zijn en doen wat precies voor diegene perfect past (in Japan is dat bv. heel normaal, dat Marie Kondo is is geen toeval).

"Schuld en Schaamte zijn nu in de depressie zeer goede bekenden voor mij. Ze helpen niet naar oplossing. Ik hoop alleen dat ze voortaan helpen mij wat  in toom te houden in de niet depressieve periodes ,zodat ik niet in allerlei conflicten kom en wat teveel geld uitgeef."

Ja, dat is natuurlijk superk*t als dat je overkomt. En ik begrijp dat je "spendeerremmen" nodig hebt voor je zelfbehoud.

Toch blijf ik erbij dat het "dynamische duo" SS niet constructief is als handelingsmotivatie. Ik bedoel: je moet je handelen er niet (direct) door laten bepalen. Niet dingen doen, of juist laten (SS zijn vooral remmend) vanuit S of S.

Ze zijn namelijk enorm snel en krachtig en eerlijk gezegd slaat het niet altijd echt ergens op wat ze "vinden" of willen. Het is eigenlijk (sociale) angst, angst voor afwijzing. Zie mij maar niet, sla mij niet. Zoiets.

Wat je nodig hebt is (voldoende veiligheid om ze) wel te (kunnen) zien. Misschien speelt (onbewust) een of ander (klein) trauma wel een rol als ze de kop opsteken. Wat is de trigger? Wanneer gebeurt het? Daarmee zou je dan bv. EMDR of IEMT kunnen doen om te proberen het trauma te verzachten.

Daarnaast is het werk: herkennen als/wanneer SS de kop opsteken, herkennen, ze groeten als een irritante buurman, en proberen zachte, miss zelfs vriendelijke nieuwsgierigheid te voelen naar wat ze komen doen, nodig hebben (dit soort denken komt uit de Voice Dialogue therapie methode).

"Zonder stemmingsstabilisoren heb ik alleen een therapeut in Amsterdam gevonden die met bipolair werkt en ervaringsdeskundige is."

Wat fijn! En je woont in A begrijp ik? (Dat biedt perspectieven, vlakbij mij... Wink))  

"Van Het betrekken van ervaringsdeskundigen bij psychiatrisch beleid en behandeling wordt steeds meer de waarde ingezien gelukkig."

JAAAA! PFFFF!! eindelijk.

"Dat je omgang met gevoelens en je gedrag moet veranderen naast de pillen is een bekende succesformule. Allebei tegelijk verdient meestal de voorkeur volgens protocollen en het behandelgebruik.  Cognitieve gedragstherapie bijvoorbeeld."

Ik vind CGT helemaal niks. OK als je een heeeeele goede therapeut treft kan het wel helpen. Maar de meeste die CGT doen zijn onervaren, (te) weinig empathisch en te "licht". Het afdraaien als een protocolletje, nou nee bedankt is nog erger dan fast food (dat smaakt tenminste nog best af en toe).

Bovendien is het, echt schandalig, gewoon oude wijn in nieuwe zakken. Nou ja, de fastfoodversie van een geweldige oude wijn in een door de overheid/zorgverzekerheid (onder)betaald lelijk wegwerpflesje, dat je moeilijk kunt vinden en waarvoor je voor onbepaalde tijd in een rij moet staan, tussen allemaal anderen die je niet ziet en van wie je ook niet weet of die net zo lang wachten als jij, of voordringen, of nadringen etc. Het is echt te Kafka voor woorden (en nu ben ik echt in een topstemming he, haha).

Mirjam van Reijen vertelt begrijpelijk, levendig en boeiend over die "geweldige oude wijn": de oude Griekse filosofen, o.a. Seneca en Epicurius. Dan begrijp je wat ik bedoel. En nog veel meer verwacht ik, bv. wat is woede en hoe kun je er op een constructieve wijze mee omgaan.

"Alles bij elkaar durf ik persoonlijk nu niet meer zonder AD zelfs al is het geen totaal oplossing."

Dat snap ik helemaal en klinkt ook verstandig.

"Wel denk ik dat ernaast veel voeding en leefstijl zaken heel groot effect kunnen hebben. Maar om daaraan te beginnen moet ik toch eerst net boven nul komen qua stemming. Vandaar mijn keus eerst AD en tegelijk of als die aanslaan, dan leefregels en leefstijl aanpassen."

Ook logisch.

Heb je gezien dat in het NRC artikel Iris Sommers vertelt over proeven met Ketamine als AD? Wat veelbelovend lijkt te zijn? Misschien de moeite om te kijken of jij daar ook aan mee kunt doen. Als je interesse hebt, maar het bv. niet ziet zitten, zou ik je daarbij graag willen helpen.

Verder heeft IEMT mij 1x geweldig geholpen om de knop om te laten gaan. 1 sessie en bam klaar licht aan. Heerlijk. Alleen de 2e keer helaas 0 effect (wel div. blijvende positieve effecten van de 1e sessie, maar niet "genezen" als in nooit meer een depressie, helaas.) Mocht je daar iets mee willen, hier meer info inc vind je therapie (ook in NL) https://integraleyemovementtherapy.com/

Op mijn lijstje om te proberen bij de volgende terugval staat (naast Ketamine sinds het stuk van Iris Sommer) ook TRE, dat is een soort lichaamswerk.

Nou Dipjes, heel verhaal weer, hopelijk heb je er wat aan, niet te snel reageren hoor want dan "moet" (wil) ik ook weer Wink

Fijne dag, groetjes

Vera
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Vera_73 :   • Liefde+Hoop
Antwoord





Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)