Menings verschillen

Mijn vriendin en ik hebben meningsverschillen als het gaat om de hoeveelheid zorg die ik nodig heb.

Ik heb net een periode van 1,5 jaar bij het NPI afgesloten. Ik ben daar naar verwezen omdat mijn toenmalige psychiater mij niet kon helpen.
Na een lange wachttijd ben ik een 3-daagse therapie gaan doen. Als snel bleek dat ik helemaal overspoeld raakte. Ik raakte helemaal uit balans. Het NPI heeft toen snel de stekker eruit getrokken. Vanaf dat moment kreeg ik wekelijks een gesprek met een psycholoog van het NPI om mij weer stabiel te krijgen.
Tegelijkertijd zijn we op zoek gegaan naar een andere therapie. De psychiater die daar werkte had het vermoeden dat ik autistisch was en dat ik misschien hersenletselschade had gekregen van mijn langdurige alcohol gebruik.

We zijn toen gaan kijken naar schema therapie, maar daar wilden ze mij in eerste instantie niet helpen omdat ze eerst de uitslagen van de onderzoeken naar autisme en hersenletselschade wilden zien. Het heeft bijna een half jaar geduurd voordat ik de onderzoeken kreeg.
Dat duurde ons te lang en wij hebben er toen voor gezorgd dat we op een andere manier gingen kijken of ik schema therapie kon krijgen. Ik heb toen een gesprek gekregen met de psychiater van de schema therapie groep. Al snel bleek dat ik daar niet geschikt voor was, omdat ik grote delen van mijn jeugd niet meer kan herinneren. 

De wekelijkse gesprekken bij het NPI liepen toen nog steeds door, maar er waren veel momenten dat ik de gesprekken wat minder vaak kreeg.

Na de uitslagen van de onderzoeken bleek dat ik geen autist ben en dat ze niet goed konden vaststellen of ik hersenletsel schade had. Ik kreeg namelijk in dat onderzoek heel erg veel last van stress. Ik kwam al snel in de hoogste fase terecht en dan kan ik helemaal niets meer.
We hebben toen gelijk het onderzoek stopgezet en de overige tijd gebruikt om een persoonlijkheidstest te maken.
Dat heeft mij en het NPI heel veel inzicht gegeven.

Aan de hand van de uitslagen heeft het NPI toen gezegd dat ik een VERS training moet gaan doen en tegelijkertijd gesprekken gaan doen bij een psychotherapeut. Ze stelden voor om dit niet in Amsterdam te gaan doen, omdat de mensen in de VERS training hele zware borderliners zijn. Daar zou ik heel veel last van kunnen krijgen.

Het zou beter zijn als ik vlak bij mij in de buurt de VERS trainingen zou gaan doen en ook vlak bij mij in de buurt een psychotherapeut moet gaan zoeken.
Deze zoektocht heeft wederom heel erg lang geduurd, omdat het NPI niet goed wist hoe ze dit moesten gaan inkleden. Ik heb toen veel gesprekken gehad over dit onderwerp. Steeds vaker stelden zij vragen over de VERS training. Ze waren bang dat ik uit balans zou raken als ik in een groep terecht zou komen. Individuele VERS trainingen worden nergens gegeven dus dat was ook geen oplossing.

Ik kreeg toen nog naar 1x per 3-4 weken een gesprek met de psycholoog van het NPI. Dit had een heel erg positief effect op mij. Ik raakte steeds meer in balans en ik kreeg mijn stressklachten steeds beter onder controle.

Mijn vriendin is in die periode een paar keer meegeweest naar het NPI om te praten over mijn behandeling. Zij is steeds erg ontevreden geweest over het NPI. Ze vond dat het steeds te lang duurde voordat het NPI met een oplossing kwam. 

Na wederom lang praten heeft het NPI besloten om mij in de Basis GGZ te zetten en een VERS training te gaan doen. Er was alleen de vraag waar we dit zouden gaan doen. Ik ben uiteindelijk terecht gekomen bij Ingeest in Haarlem. Lekker vlak bij mij in de buurt. Daar geven ze VERS trainingen en kunnen ze gesprekken verzorgen.

Bij de Intake bleek dat Ingeest pas in 2018 een VERS training kan geven. In de tussentijd hebben veel mensen van het NPI gesproken over mijn klachten. Afzonderlijk van elkaar zeiden ze dat een VERS training helemaal niet goed voor mij is.
Ze hebben uiteindelijk een advies gegeven: Doe geen VERS training en ga in eerste instantie heel rustig aan de gang om beter grip te krijgen op je stressklachten. Ze zeiden nadrukkelijk dat ik geen inzichtgevende therapie moet gaan doen. Ze zeiden met klem dat dat een heel groot risico is voor mij. Ik zou daar zo ontregeld door raken dat ze twijfel hebben of ik daar ooit weer uit zou komen.

Mijn vriendin snapt niet dat ik met een uurtje praten in de maand beter kan worden. Het NPI heeft haar proberen uit te leggen wat de risico's zijn, maar dat kan ze niet begrijpen. Ze blijft geloven dat ik vaker gesprekken nodig heb.

Afgelopen woensdag is ze mee geweest naar Ingeest en daar hebben we opnieuw gehad over de hoeveelheid zorg die ik volgens haar nodig heb. De man bij Ingeest kent mij nog niet zo goed en is meegegaan met het verzoek van mijn vriendin. 
Aangezien ik in de basis GGZ zit, zijn er bij Ingeest geen mogelijkheden om vaker gesprekken te houden. De basis GGZ kan maximaal 750min per jaar gesprekken doen. Ik heb me ook laten overhalen om meer gesprekken te gaan doen.
Gisteren ben ik naar de huisarts geweest om extra gesprekken aan te vragen bij zijn praktijkondersteuner. Dit is een psycholoog van de huisarts.

Mijn huisarts heeft veel gesproken met het NPI en kent mijn klachten beter. Hij heeft toen aangegeven dat het niet verstandig is om gesprekken te doen bij zijn praktijkondersteuner. Deze gesprekken kunnen averechts gaan werken.

Mijn vriendin snapt de uitleg van mijn huisarts, maar ik geloof dat zij nog steeds niet begrijpt waarom het goed voor mij is om de therapie laagdrempelig te houden. Zij is bang dat ik op deze manier nooit beter kan worden. 

Het geeft mij elke keer een rotgevoel als dit onderwerp op tafel komt. Ik geloof zelf dat het goed voor mij is om de therapie laagdrempelig te houden, maar zij niet. Ik wordt er gewoon moedeloos van.