Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Mengelmoes van psychische klachten


#1

Geachte, Lezers

Laat ik beginnen met dat ik nogal vrij ongeduldig ben van aard. En nu op een wachtlijst staat. Die echt al vanaf februari 2019 is begonnen. Eerst ben ik verkeerd door verwezen. Waardoor ik nog altijd onbehandeld ben.

Ik kan nu ook wel begrijpen uit mijn verslag toen ik aanpassing stoornissen liet testen dat ik depressieve klachten heb. Ik blijk nogal last te hebben van heel veel dingen.

Autism, Paranoid, Vermijdend gedrag, Burn out/Bore out (meningen zijn verdeeld), Depressie, en of Trauma of PTSS. Bij de ene komt Trauma uit. Bij de ander PTSS. En op Borderline een waarschijnlijk. Vele dingen dus.

Maar waar kunnen ze je dan echt zo goed begeleid helpen voor al deze problemen. Ik ben gewoon bang dat als er maar weer een tegelijk aangepakt word dat niet helpt.

Tot nu toe heb ik alleen ervaring met de basis ggz. Ik sta voorlopig nog tot Juli (als er niets tussen komt) op de wachtlijst voor de ggz. 

Nadat ik mijn uitslag heb gehad in februari van de basis GGZ met een uitgebreid verslag ben ik niet anders dan overtime in mijn gedachte over wat te doen. Zoals ik weer moet werken. Het UWV wilde mij officieel al weer aan het werk hebben. Maar ook die zijn nalatig. Ik had alleen een re integratie project moeten hebben. Maar die zeggen nog steeds niets van het UWV gehoord te hebben. 

Hoe moet ik in godsnaam weer gaan werken? Als ik nog altijd geen behandeling heb gehad. En alles wat ik voorheen deed was mijzelf vooral verdoven met overdreven veel paracetamol. Want de situaties gaven mij heel veel spanningshoofdpijn. Paniek aanvallen. Misselijkheid. Zwaar emotioneel. En tegenwoordig als ik ziek ben heb ik echt een hoge koorts. Zit steeds ergens op de 39,5. Vroeger was ik echt niet zo hoog. En mijn normale graden zit altijd ergens in de 36?

Vele vragen. Maar ik weet het gewoon echt niet meer. En ik word gek van dat wachten. Vooral ook met het UWV zo achter mij aan.

Ik wil zo graag functioneren. Maar het lukt gewoon niet. En al dat gepusch maakt het er niet beter op.

Plus de psygoloog zegt je, je grenzen te moeten aan geven. Maar helaas zijn mijn grenzen heel erg snel bereikt. Ben altijd moe. Zwaar emotioneel. Achterdochtig (dat laatste vanwege het paranoïde) Maar ook wil het UWV dat je graag weer gaat werken.

En geloof mij dat wil ik ook. Ik geniet juist van het zijn op locaties waar ik nooit ben geweest. Daarvoor zou ik heel graag op vakantie willen. Er zijn zo veel dingen die ik wil. Maar ik kan niets vanwege dat ik nu maar een lage wia uitkering heb. Plus ook hoe mensen je vaak aan kijken als je meld dat je thuis in de ziekten wet zit. Die vreselijke veroordeelde blikken. Mijn ouders en broer inclusief. Vrienden die er steeds weer over beginnen.

Het maakt mij gewoon echt radeloos. En niet dat ik zelfmoord wil plegen. Want ik ben echt bang voor de dood. (De hele rede waarom ik het nooit gedaan hebt) En op mijn vroegst dacht ik daar al aan toen ik ergens 9 jaar was. Volgens mij nog eerder. Maar het laat mij altijd wel heel veel denken aan de dood. En ik merk dat ik de laatste tijden als ik rond rijd in het verkeer ook echt bang ben om aangereden te worden. Zelfs mijn ma vind dat ik ineens heel schrikkerig reageer steeds. Heb wel eens een aanrijding gehad. Meerdere keren. Een keer zelfs opzettelijk van mijn fiets af gereden. Maar toen was ik 13. In 2012 had ik ergens een aanrijding. Dus zo lang geleden. Dat kan niet ineens trauma zijn van die ongelukken lijkt mij.

Alle keren buiten mijn schuld om. Maar zoals ik zei. 1 keer opzettelijk. En een keer totaal over het hoofd gezien. Vooral bij die laatste ben ik bang niet gezien te worden door mensen in het verkeer. Ik rij ook op een scooter. Dus loop extra risico op ernstig letsel.

Zoals ik al vermelde in mij kop. Echt een mengelmoes van psychische klachten. En ik word er gek van onbehandeld te zijn. Ik weet het gewoon ook echt niet meer. En juist daardoor zijn mijn grenzen heel snel bereikt. Ik heb maar weinig sympathie voor de fouten van andere. Omdat het vooral lijkt alsof ik steeds zo perfect moet zijn. Waarbij andere wel laks, lui en niet perfectionistisch hoeven te zijn. Ik loop met het gevoel continu op mijn tenen te moeten lopen. En ondanks ik nu dus al sinds 2016 thuis zit. Heb ik nog steeds hoofdpijn. De paniek aanvallen zijn zelfs nog erger. Ik kan niet normaal slapen. Ik ben heel snel boos.

En ik woon in een van de grote steden. Want iemand die ik ken ergens in Nijmegen die heeft niet op een eeuwen lange wachtlijst gestaan.
Dit moet toch beter kunnen. Moet je hier in Nederland nou echt iets drastisch doen om aandacht te krijgen. Want dat wil ik niet. Ik wil niet opgesloten worden. Want dan word ik pas echt gek. Want het is juist de drukte om mij heen die aan mij irriteert. Ben namelijk ook extreem introvert. Altijd al geweest.
Antwoord

#2

Wat vervelend zeg, zo lang al thuis en die lange wachtrijen, fouten, bijwerkingen. Snap wel dat je dan niet meer weet waar je t moet zoeken. Je hebt vast al wel eens headspace of andere meditatie vormen geprobeerd denk ik? Die zouden t misschien iets kunnen verlichten. En dan zo'n lijst aan mogelijke diagnoses, allemaal onduidelijk, daar wordt je ook niet beter van he... Ik ken t helaas. De verschillende diagnoses en nog op een wachtlijst staan. Ben psychotisch geworden van medicatie, dat ging niet over met stoppen. Daarna hartproblemen en angstaanvallen van de antipsychotica.. Als je eenmaal in die bende zit en de hulpverlening weet t idd ook allemaal niet. Ik heb helaas geen goeie tips, maar wil je wel veel sterkte wensen. Hopelijk vind je iets passende en kunnen je problemen verminderen.
Antwoord





Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)