Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Me, myself and I


#51

Hallo Apd,

Welkom hier.

Om je vraag te beantwoorden.
Even dubbel klikken op stel je voor in het hoofdscherm. Dan rechts boven klikken op new topic. Daarna kun je verhaal schrijven.
Tenslotte klikken op topic plaatsen. 

Succes.

Groet,  Bert
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Bert :   • Apd055
Antwoord

#52
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 30-10-2018, 00:43 door Sara__444.)

(11-03-2018, 23:26)Sanna schreef: Hoi allemaal,

Mijn naam is Sanna en na een tijdje hierover nagedacht te hebben nu toch een account hier aangemaakt. 
Sinds mijn 15e heb ik al depressies, door de jaren heen ging dat up en down en werd dat met verschillende soorten medicijnen bestreden.
Onlangs werd er geopperd dat ik misschien ook wel borderline kan hebben. Daar nog druk mee bezig, want ik vertoon inderdaad veel raakvlakken met de bijbehorende symptonen.

De laatste tijd gaat het niet zo goed meer met me. Ik heb een zwaar jaar achter de rug en sinds nu dus ook al een half jaar thuis met een burn-out. Naast mijn overige klachten heeft ook mijn lichaam besloten om opstandig te doen, dus heb ik elke week een andere kwaal en vrijwel dagelijks alleen maar pijn.

Moe ben ik ook vooral. Moe van de continue strijd, zowel lichamelijk als mentaal en daarnaast zie ik het nut van het leven niet echt meer. Waar doe ik het nog allemaal precies voor..?

Ik hoop op erkenning, want dat mis ik. Ik zie er niet ziek uit, dus dan ben je het ook niet - dat vindt de mensheid tenslotte. Het is een taboe.
En ik hoop dat ik hier lotgenoten tref die me begrijpen zonder dat ik alles tot in den treure uit hoef te leggen en die misschien gewoon alleen willen luisteren.

Dus hopelijk tot snel.

Groetjes,
Sanna

Hey Sanna, 

Ik herken mezelf ook in de symptomen van borderline. Wat voor raakvlakken heb jij er precies mee? 
Het leven heeft altijd zin meid! x
Antwoord

#53
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 16-11-2018, 15:06 door Sanna.)

(27-07-2018, 22:37)Bert schreef: Hallo Sanna,

Ik heb een tijdje niet gereageerd op jouw berichten, maar heb ze wel steeds gelezen.

Je schrijft:
Tjah, Ray, daarin verschillen we duidelijk van mening. Ik vind mezelf alles behalve geweldig. Het tegenovergestelde is eerder waar.

Het enige wat ik hier probeer te doen is het behoeden dat mensen zich ooit zoals mij voelen denk ik. Maar zelfs daar heb ik nu ontzettend veel moeite mee, waardoor ik me alleen maar slechter voel.

Tja, ik vind mezelf alles behalve geweldig, is een onderdeel van depressie. Maar het is ook de basis van jouw onderliggend gevoelsleven.
En dit leidt weer tot stemmingswisselingen en zo is jouw cirkel rond. Kernvraag is dan hoe vlak ik die cirkel wat af, hoe kan ik voor heel even uit die cirkel geraken?
Ikzelf heb drie jaar geleden ontdekt dat depressie een signaal was van mijn hoofd en lijf. Zo krampachtig kun je niet in het leven blijven staan.
Voor mij was het hervinden van een stukje eigenwaarde het begin en de kern van mijn herstel. Ik ben er nog niet, maar het lukte om mijzelf tijdens mijn laatste depressie een beetje aardig te vinden. Dit maakte de depressie wat milder en wat beter te controleren.

Blijft voor jou de vraag hoe krijg ik het voor elkaar om mijzelf een beetje te gaan waarderen. Wat milder naar jezelf te kijken. 
Waar ligt bij jou de motivatie, de drive om juist daar bijna alle energie in te gaan steken.

Hoor het graag.

Groet,  Bert

Hoi Bert,

Zoals gemerkt ben ik een tijd niet enorm actief geweest op het forum. Wel veel mee gelezen, maar niet de energie kunnen vinden om inhoudelijk op posts te kunnen reageren, vandaar nu ook mijn late reactie.

Je hebt absoluut gelijk dat ik vast zit in een vicieuze cirkel die zich maar blijft herhalen. De vraagstellingen veranderen ook niet en ik vind het lastig om dagelijks iets te vinden wat ik 'goed' heb gedaan, omdat het enkel de gewone dingen zijn die elk mens dagelijks doet. Naar mijn mening niets bijzonders dus.
Naar mijn idee zorgt mijn persoonlijkheidsstoornis ervoor dat de negatieve gevoelens over mezelf in stand blijven. Daar tegen vechten vind ik heel erg lastig, zo niet vaak onmogelijk, net als het hebben van eigenwaarde. Op dit moment zie ik mijzelf meer als een last dan iemand die een toegevoegde waarde heeft, en concludeer daar dus een slecht gevoel van eigenwaarde uit.

Op dit moment, heel eerlijk, is mijn neefje van drie de enige drive om elke dag weer die strijd aan te gaan. Onze situatie is nogal gecompliceerd op allerlei gebieden, al zou een deel opgelost kunnen worden als ik weer ga werken, maarja... Ik heb al een paniekaanval als ik mijn neefje van school moet halen met de bus (nog geen 10 minuten). Dus hoe ik twee uur reizen en negen uur op werk moet doorbrengen zonder stress, paniek en alle andere klachten die ik heb - ik zie het niet.

De laatste keer bij de psychiater heb ik ophoging gehad van mijn AD. Voor borderline bestaat niet echt medicatie, maar vooral therapie en een andere manier van denken - laat dat nu net niet te betalen zijn op dit moment hier, dus moet ik roeien met de riemen die ik heb.

Een beetje zwaarmoedig dus allemaal.

Wel dank voor het meedenken, stel ik altijd zeer op prijs Smile 

Groetjes,
Sanna

(30-10-2018, 00:42)Sara__444 schreef: Hey Sanna, 

Ik herken mezelf ook in de symptomen van borderline. Wat voor raakvlakken heb jij er precies mee? 
Het leven heeft altijd zin meid! x

Hoi Sara,

Het heeft jaren geduurd voor ik er echt achter kwam dat ik borderline heb. Wat ik vooral ervaar, en dat is een vergelijking die ik ooit heb gekregen van iemand uit de hulpverlening, is het volgende:
Iedereen heeft in zijn hoofd/gevoel een doos staan, met wanden omhoog om zichzelf te kunnen beschermen tegen slechte invloeden en daar dus mee om te kunnen gaan. Voor mensen met borderline staan de wanden van de doos niet omhoog, maar liggen ze plat, wat dus betekent dat je gewoon overgevoelig bent voor simpelweg alles.

Wat houdt dat voor mij nu in?
Als iemand goed over mij praat, ben ik ervan overtuigd dat er iets achter zit, dat diegene iets van mij wil hebben of weten, zodat het later tegen me gebruikt kan worden.
Als iemand slecht over mij praat, wordt mijn negatieve gevoel van eigenwaarde en het slechte zelfbeeld dus bevestigd.
Vriendschappen zijn heel intens, haast tot het jaloerse aan toe, bang om mensen kwijt te raken. Dus wat doe ik dan? Ga ik ruzie maken om te testen tot hoe ver ik kan gaan en als ze weg gaan, dan bevestigen ze alleen maar wat ik altijd dacht. Niemand die met mij echt bevriend wil zijn. 

Dit zijn enkel een paar voorbeelden, maar je gevoelsleven ligt gewoon overhoop. Het heeft raakvlakken met Manisch Depressief, maar is net nog een beetje anders. Wel kan je van heel hoog naar heel laag gaan en andersom, en ook de impulsiviteit is aanwezig en ontzettend veel woede/frustratie die ik, in mijn geval, niet kwijt kan. En een gevoel van leegte. Niks voldoet of volstaat, gewoon leeg.

Dus ik ben eigenlijk altijd bezig met mezelf te saboteren, en ondanks dat ik dat weet van mezelf, blijf ik dat doen Big Grin Mooi toch?
DBT-therapie schijnt het meest succesvol te zijn, dus daar doe ik wat onderzoek online naar, aangezien ik op dit moment niet de middelen heb om de therapie daadwerkelijk te volgen.

Daarnaast heb ik dus nog mijn depressie, burn-out, (sociale) angststoornis, paniekaanvallen, eetstoornis... 
Nahja, een hoop dus xD

Wat herken jij van borderline in jezelf Sara? En hoe gaat het nu met je?

Groetjes,
Sanna
Antwoord

#54
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 09-07-2019, 20:19 door Liefde+Hoop.)

(11-03-2018, 23:26)WSanna schreef: Hoi allemaal,

Mijn naam is Sanna en na een tijdje hierover nagedacht te hebben nu toch een account hier aangemaakt. 
Sinds mijn 15e heb ik al depressies, door de jaren heen ging dat up en down en werd dat met verschillende soorten medicijnen bestreden.
Onlangs werd er geopperd dat ik misschien ook wel borderline kan hebben. Daar nog druk mee bezig, want ik vertoon inderdaad veel raakvlakken met de bijbehorende symptonen.

De laatste tijd gaat het niet zo goed meer met me. Ik heb een zwaar jaar achter de rug en sinds nu dus ook al een half jaar thuis met een burn-out. Naast mijn overige klachten heeft ook mijn lichaam besloten om opstandig te doen, dus heb ik elke week een andere kwaal en vrijwel dagelijks alleen maar pijn.

Moe ben ik ook vooral. Moe van de continue strijd, zowel lichamelijk als mentaal en daarnaast zie ik het nut van het leven niet echt meer. Waar doe ik het nog allemaal precies voor..?

Ik hoop op erkenning, want dat mis ik. Ik zie er niet ziek uit, dus dan ben je het ook niet - dat vindt de mensheid tenslotte. Het is een taboe.
En ik hoop dat ik hier lotgenoten tref die me begrijpen zonder dat ik alles tot in den treure uit hoef te leggen en die misschien gewoon alleen willen luisteren.

Dus hopelijk tot snel.

Groetjes,
Sanna
Ja Sanna gewoon luisteren dat valt niet mee bij wat je vertelt. Het is zo veel dat jou plaagt.
Mijn situatie lijkt dan ineens een stuk makkelijker als ik mij met jou vergelijk. 
Ik heb met je te doen en hoop erg dat er wat verlichting gevonden wordt op een of andere manier zodat je het wat makkelijker krijgt.

Wat fijn dat je dat neefje hebt. Kinderen zijn geweldig he. Zo puur, daar kan je plezier aan beleven, fijn dus dat is dan toch een pluspunt en een verdienste van jou dat je die kans hebt gebruikt. Kinderen geven ook zin aan wat je doet, ik spreek uit ervaring. Mijn dochtertje van toen 7 brak als enige door alle zwaarheid om mij heen soms. Dan was er een tastbare verbinding die er nu, 13 jaar later nog steeds heel duidelijk is ondat ik zorgvader was. Zorg die jij geeft aan je neefje geeft een hele krachtige binding waar ook jij weer veel aann kan hebben zelfs al heb je het zo moeilijk. En met sommige volwassenen heb ik dat ook. 
Het gaat niet om de strijd maar om de plekken waar je kan rusten hoorde ik laatst. Mooi gezegd he

Het goede gewenst

(11-03-2018, 23:26)WSanna schreef: Hoi allemaal,

Mijn naam is Sanna en na een tijdje hierover nagedacht te hebben nu toch een account hier aangemaakt. 
Sinds mijn 15e heb ik al depressies, door de jaren heen ging dat up en down en werd dat met verschillende soorten medicijnen bestreden.
Onlangs werd er geopperd dat ik misschien ook wel borderline kan hebben. Daar nog druk mee bezig, want ik vertoon inderdaad veel raakvlakken met de bijbehorende symptonen.

De laatste tijd gaat het niet zo goed meer met me. Ik heb een zwaar jaar achter de rug en sinds nu dus ook al een half jaar thuis met een burn-out. Naast mijn overige klachten heeft ook mijn lichaam besloten om opstandig te doen, dus heb ik elke week een andere kwaal en vrijwel dagelijks alleen maar pijn.

Moe ben ik ook vooral. Moe van de continue strijd, zowel lichamelijk als mentaal en daarnaast zie ik het nut van het leven niet echt meer. Waar doe ik het nog allemaal precies voor..?

Ik hoop op erkenning, want dat mis ik. Ik zie er niet ziek uit, dus dan ben je het ook niet - dat vindt de mensheid tenslotte. Het is een taboe.
En ik hoop dat ik hier lotgenoten tref die me begrijpen zonder dat ik alles tot in den treure uit hoef te leggen en die misschien gewoon alleen willen luisteren.

Dus hopelijk tot snel.

Groetjes,
Sanna
Ja Sanna gewoon luisteren dat valt niet mee bij wat je vertelt. Het is zo veel dat jou plaagt.
Mijn situatie lijkt dan ineens een stuk makkelijker als ik mij met jou vergelijk. 
Ik heb met je te doen en hoop erg dat er wat verlichting gevonden wordt op een of andere manier zodat je het wat makkelijker krijgt.

Wat fijn dat je dat neefje hebt. Kinderen zijn geweldig he. Zo puur, daar kan je plezier aan beleven, fijn dus dat is dan toch een pluspunt en een verdienste van jou dat je die kans hebt gebruikt. Kinderen geven ook zin aan wat je doet, ik spreek uit ervaring. Mijn dochtertje van toen 7 brak als enige door alle zwaarheid om mij heen soms. Dan was er een tastbare verbinding die er nu, 13 jaar later nog steeds heel duidelijk is ondat ik zorgvader was. Zorg die jij geeft aan je neefje geeft een hele krachtige binding waar ook jij weer veel aann kan hebben zelfs al heb je het zo moeilijk. En met sommige volwassenen heb ik dat ook. 
Het gaat niet om de strijd maar om de plekken waar je kan rusten hoorde ik laatst. Mooi gezegd he

Het goede gewenst
Antwoord

#55

(09-07-2019, 20:19)Dipjes schreef: Ja Sanna gewoon luisteren dat valt niet mee bij wat je vertelt. Het is zo veel dat jou plaagt.
Mijn situatie lijkt dan ineens een stuk makkelijker als ik mij met jou vergelijk. 
Ik heb met je te doen en hoop erg dat er wat verlichting gevonden wordt op een of andere manier zodat je het wat makkelijker krijgt.

Wat fijn dat je dat neefje hebt. Kinderen zijn geweldig he. Zo puur, daar kan je plezier aan beleven, fijn dus dat is dan toch een pluspunt en een verdienste van jou dat je die kans hebt gebruikt. Kinderen geven ook zin aan wat je doet, ik spreek uit ervaring. Mijn dochtertje van toen 7 brak als enige door alle zwaarheid om mij heen soms. Dan was er een tastbare verbinding die er nu, 13 jaar later nog steeds heel duidelijk is ondat ik zorgvader was. Zorg die jij geeft aan je neefje geeft een hele krachtige binding waar ook jij weer veel aann kan hebben zelfs al heb je het zo moeilijk. En met sommige volwassenen heb ik dat ook. 
Het gaat niet om de strijd maar om de plekken waar je kan rusten hoorde ik laatst. Mooi gezegd he

Het goede gewenst

Hoi Dipjes,

Bedankt voor je bericht en de moeite die je hebt genomen om hier te lezen! Heel attent Smile 

Helaas nog weinig verlichting gevonden op mijn pad. Wel ben ik in staat geweest om 3 maanden te werken, aangezien er toch een inkomen moet zijn wil je een dak boven je hoofd hebben en de voorzieningen hier heel anders geregeld zijn dan in NL.
Mijn klachten zijn nog steeds enorm aanwezig. Naar buiten gaan blijft lastig. Ik verstop mijzelf het liefst zo veel mogelijk.

Maar inderdaad, kinderen zijn absoluut geweldig. Dat is ook nog steeds mijn enige lichtpunt (inmiddels alweer 4 jaar oud), en voor hem doe ik alles. Naast de steun van m'n moeder, die ik ook zeker tot diep van binnen voel. Zonder hen zou ik niet weten waar ik nu zou zijn.

Lijkt mij ook dat het voor jou zwaar is geweest Dipjes, met een dochter van 7, die voelt toch best veel aan lijkt me? Dat heb ik bij mijn neefje al, laat staan als die wat ouder is!
Hoe was dat voor jou?
En nu voor haar? Enig idee hoe ze dat heeft ervaren?
(mocht ik te veel vragen en je geen antwoord willen geven, is dat natuurlijk geen probleem!)

Dank voor je woorden en ook jou wens ik alle goeds!

Liefs,
Sanna
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Sanna :   • Liefde+Hoop
Antwoord

#56

(21-07-2019, 11:22)Sanna schreef: Hoi Dipjes,

Bedankt voor je bericht en de moeite die je hebt genomen om hier te lezen! Heel attent Smile 

Helaas nog weinig verlichting gevonden op mijn pad. Wel ben ik in staat geweest om 3 maanden te werken, aangezien er toch een inkomen moet zijn wil je een dak boven je hoofd hebben en de voorzieningen hier heel anders geregeld zijn dan in NL.
Mijn klachten zijn nog steeds enorm aanwezig. Naar buiten gaan blijft lastig. Ik verstop mijzelf het liefst zo veel mogelijk.

Maar inderdaad, kinderen zijn absoluut geweldig. Dat is ook nog steeds mijn enige lichtpunt (inmiddels alweer 4 jaar oud), en voor hem doe ik alles. Naast de steun van m'n moeder, die ik ook zeker tot diep van binnen voel. Zonder hen zou ik niet weten waar ik nu zou zijn.

Lijkt mij ook dat het voor jou zwaar is geweest Dipjes, met een dochter van 7, die voelt toch best veel aan lijkt me? Dat heb ik bij mijn neefje al, laat staan als die wat ouder is!
Hoe was dat voor jou?
En nu voor haar? Enig idee hoe ze dat heeft ervaren?
(mocht ik te veel vragen en je geen antwoord willen geven, is dat natuurlijk geen probleem!)

Dank voor je woorden en ook jou wens ik alle goeds!

Liefs,
Sanna
Dag Sanna 
Leuk dat je vraagt naar mijn dochterkind.
Nu is ze 21 en vijftien jaar daarvan heb ik nu en dan zo om de twee jaar depressie gehad. Maar met medicatie telkens opgekrabbeld. Weet je wat ze zegt? Ik heb een fijne jeugd gehad! Als zzp er (eigen bedrijfje) en zorgvader ben ik een leuke hoofdopvoeder geweest. Ook als ik depri was bakte ik appeltjes tussen de middag voor haar en vriendin, maakte het gezellig. Dat is toch fijn om te horen? En ja ze heeft wel gemerkt dat ik stiller was soms.daar is ze aan gewend. Ik ben minder dominant dan! Elk nadeel heeft ook zijn voordeel. Is misschien leuk om te horen voor jou. Mijn dochter heeft net haar bachelor gehaald cum laude. Dus die komt wel goed terecht. Ik herinner me dat ik me zorgen maakte dat ik mijn kind geen leuke jeugd gaf maar dat blijkt dus helemaal niet waar bij (herhaaldelijk) navragen.... leuk he. Kan voor jou en je kind mogelijk ook gelden.
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Liefde+Hoop :   • Sanna
Antwoord

#57

(21-07-2019, 11:22)Sanna schreef: Hoi Dipjes,

Bedankt voor je bericht en de moeite die je hebt genomen om hier te lezen! Heel attent Smile 

Helaas nog weinig verlichting gevonden op mijn pad. Wel ben ik in staat geweest om 3 maanden te werken, aangezien er toch een inkomen moet zijn wil je een dak boven je hoofd hebben en de voorzieningen hier heel anders geregeld zijn dan in NL.
Mijn klachten zijn nog steeds enorm aanwezig. Naar buiten gaan blijft lastig. Ik verstop mijzelf het liefst zo veel mogelijk.

Maar inderdaad, kinderen zijn absoluut geweldig. Dat is ook nog steeds mijn enige lichtpunt (inmiddels alweer 4 jaar oud), en voor hem doe ik alles. Naast de steun van m'n moeder, die ik ook zeker tot diep van binnen voel. Zonder hen zou ik niet weten waar ik nu zou zijn.

Lijkt mij ook dat het voor jou zwaar is geweest Dipjes, met een dochter van 7, die voelt toch best veel aan lijkt me? Dat heb ik bij mijn neefje al, laat staan als die wat ouder is!
Hoe was dat voor jou?
En nu voor haar? Enig idee hoe ze dat heeft ervaren?
(mocht ik te veel vragen en je geen antwoord willen geven, is dat natuurlijk geen probleem!)

Dank voor je woorden en ook jou wens ik alle goeds!

Liefs,
Sanna
Dag Sanna 
Leuk dat je vraagt naar mijn dochterkind.
Nu is ze 21 en vijftien jaar daarvan heb ik nu en dan zo om de twee jaar depressie gehad. Maar met medicatie telkens opgekrabbeld. Weet je wat ze zegt? Ik heb een fijne jeugd gehad! Als zzp er (eigen bedrijfje) en zorgvader ben ik een leuke hoofdopvoeder geweest. Ook als ik depri was bakte ik appeltjes tussen de middag voor haar en vriendin, maakte het gezellig. Dat is toch fijn om te horen? En ja ze heeft wel gemerkt dat ik stiller was soms.daar is ze aan gewend. Ik ben minder dominant dan! Elk nadeel heeft ook zijn voordeel. Is misschien leuk om te horen voor jou. Mijn dochter heeft net haar bachelor gehaald cum laude. Dus die komt wel goed terecht. Ik herinner me dat ik me zorgen maakte dat ik mijn kind geen leuke jeugd gaf maar dat blijkt dus helemaal niet waar bij (herhaaldelijk) navragen.... leuk he. Kan voor jou en je kind mogelijk ook gelden.
Antwoord

#58

(11-03-2018, 23:26)Sanna schreef: Hoi allemaal,

Mijn naam is Sanna en na een tijdje hierover nagedacht te hebben nu toch een account hier aangemaakt. 
Sinds mijn 15e heb ik al depressies, door de jaren heen ging dat up en down en werd dat met verschillende soorten medicijnen bestreden.
Onlangs werd er geopperd dat ik misschien ook wel borderline kan hebben. Daar nog druk mee bezig, want ik vertoon inderdaad veel raakvlakken met de bijbehorende symptonen.

De laatste tijd gaat het niet zo goed meer met me. Ik heb een zwaar jaar achter de rug en sinds nu dus ook al een half jaar thuis met een burn-out. Naast mijn overige klachten heeft ook mijn lichaam besloten om opstandig te doen, dus heb ik elke week een andere kwaal en vrijwel dagelijks alleen maar pijn.

Moe ben ik ook vooral. Moe van de continue strijd, zowel lichamelijk als mentaal en daarnaast zie ik het nut van het leven niet echt meer. Waar doe ik het nog allemaal precies voor..?

Ik hoop op erkenning, want dat mis ik. Ik zie er niet ziek uit, dus dan ben je het ook niet - dat vindt de mensheid tenslotte. Het is een taboe.
En ik hoop dat ik hier lotgenoten tref die me begrijpen zonder dat ik alles tot in den treure uit hoef te leggen en die misschien gewoon alleen willen luisteren.

Dus hopelijk tot snel.

Groetjes,
Sanna



Enorm herkenbaar! 
Ik voel je, ik voel je zo enorm. 
?
Antwoord





Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)