Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Me, myself and I


#31

Het is zondagochtend 27 mei, 01:20 als ik dit begin te schrijven. Wederom een begin van de nacht die lang kan worden, ik hoop het niet. Medicatie ingenomen, maar we zijn al bijna een uur verder en d'r gebeurt nog niet veel.
Ik ga kijken of ik deze week nog bij de psychiater terecht kan om te zien of een pil tegen stemmingswisselingen mij zou kunnen helpen. Ik word namelijk echt letterlijk kotsmisselijk van al die verschillende gevoelens en gedachtes, die zich in hoog tempo afwisselen, waarbij ik dan ook nog eens een zeer onprettige hoofdpijn ontwikkel.

Stom voorbeeld van vandaag. Ik moest o.a. naar de kapper. Was alweer een jaar geleden dus wel tjd. Het hing tot halverwege mijn rug en dat is daar naar toe gegroeid in ongeveer 15-20 jaar tijd. Heb jaren lang schouderlang haar gehad - net iets langer misschien, maar daarna altijd lang-lang.
Het was iets wat mijn vader prachtig vond en hij heeft altijd met veel plezier mijn haar geborsteld - hoeveel klitten er ook in zaten.
En nu is de helft van dat lange, mooie, blonde haar er af. Een moment even niet goed opletten, niet goed verstaan wat ze zei, en de knip was gezet. Ik heb m'n ogen dicht gedaan en het laten gebeuren, maar toen het klaar was... Ik kon wel janken.
Voor mijn doen is het kort. Ongelofelijk kort. Iedereen om me heen zegt dat het gewoon even wennen is, en dat snap ik, maar snappen zij ook dat dit veel dieper zit dan alleen maar een beetje wennen?
Alles aan dit kapsel voelt anders, niet ik. Nu was ik sowieso al niet blij met wie ik ben, dus misschie scheelt dat, maar het voelt gewoon niet oke. Maarja, haren terugplakken... En een petje kan je vergeten in 30+ graden de komende 2-3 maanden.

Zie, zelfs zoiets kleis en simpels als de kapper, houdt mij de hele dag bezig, maakt me nog onzekerder da ik al was, zorgt voor spijt want waarom heb ik dit gedaan en god zelfs dat kan ik dus niet, wat een mislukkig ben ik ook eigenlijk.

En dan komen we hier weer op uit. Wat is precies het nut van bestaan? Werken? - ik pas daar voor.
Antwoord

#32

Hoi Sanna, 

Ja, dat kon je er nu net even niet bij hebben. Ik kan me voorstellen dat je daar flink van baalt, dus wat betreft dat 'klein en simpel' ben ik niet met je eens. Het betekende zoveel meer voor je.

Ik vind het een goed plan van je om z.s.m. naar je psych te gaan om medicatie voor je stemmingswisselingen te vragen. Even die scherpe kantjes er afhalen al neemt het de oorzaak niet weg natuurlijk, maar voor rust in je kop zou het wel een zegen zijn.

Fingers crossed/groet,
Ray
Antwoord

#33

Dank voor je begrip Ray, maar weinigen schijnen dat te hebben tegenwoordig.

Gisteren een redelijke dag gehad, maar in de avond en vandaag ook, het gevoel dat ik maar niet genoeg ben of kan zijn. Dat ik daarbij iemand teleurstel en ik weet niet hoe ik daar iets aan kan veranderen. Misschien kan ik dat wel niet, staat die persoon dat zelf niet toe, maar ik hoop het wel. Het is een goed mens.

Mijn haar... Tjah, nog steeds een beetje haat-liefde op dit moment ofzo. Weet nog niet zo goed wat ik d'r verder mee moet.

Ik mis mijn vader gewoon zo ontzettend hard. Hij en ik waren ontzettend close en ik zeg niet dat het elke dag zo voelt, maar toch wel een groot deel van de week, dat ik het liefst gewoon naar hem toe wil.

De wereld is de moeite niet.

Ik ga maar weer eens proberen te slapen.
Welterusten allen
Antwoord

#34

[quote pid='5205' dateline='1527543397']
Ik mis mijn vader gewoon zo ontzettend hard. Hij en ik waren ontzettend close en ik zeg niet dat het elke dag zo voelt, maar toch wel een groot deel van de week, dat ik het liefst gewoon naar hem toe wil.
[/quote]

Sanna, als je vader zo'n geweldige vent was en hij jou zodanig waardeerde dat hij je dichtbij wilde voelen, dan zou je dat nu toch nog steeds als een enorm goed gevoel moeten kunnen ervaren.

Mijn vader vond mij een mislukkeling, daar was hij vrij duidelijk over en ik heb dat gevoel pas na zijn (recente) dood enigszins kunnen loslaten.
Mede daarom valt het me van jou op.

trustie,
Ray
Antwoord

#35

Hey Ray,

Laat ik geen illusie scheppen, mijn vader en ik konden af en toe ook echt wel ruzie hebben, en ik voel me ontzettend schuldig over hoeveel ik me irriteerde aan hem in de laatste weken van z'n leven. (of dat ik geen afscheid heb kunnem nemen)
Het waren dagen dat ik 12u per dag gemiddeld bezig was met werk, thuis met het huishouden, zodat m'n moeder voor hem kon zorgen (als hij niet in het ziekenhuis lag), dus mijn lontje was gewoon absurd kort.
Ik weet dat. En ik hoor te weten dat mijn vader wel wist dat het goed zat, maar toch blijft het schuldgevoel bestaan.

Vind het rot om te horen dat jouw vader je een mislukkeling vond Ray. Dat lijkt me echt vreselijk om te horen, en te weten, terwijl dat helemaal niet waar is!
Ontzettend knap dat je dat wel hebt kunnen los laten nu. Dat verdien je.

Ben wel heel goed in slaap gevallen (Waardoor dank aan de persoon die dat mogelijk maakte) en redelijk geslapen. Geen vreselijke nachtmerrie dit keer, maar een droom die ik me nu, zoveel uur later, mij niet goed meer kan herinneren. Misschien toch maar eens zo'n boekje naast m'n bed leggen om het op te schrijven.

Wens jullie allemaal een goeie dag vandaag!

Liefs,
Sanna
Antwoord

#36

Hej Lieve Sanna,

Hoe gaat het inmiddels met jou? alweer iets beter? 
Je hoef niet veel te schrijven hoor, wou gewoon graag horen dat het weer iets beter gaat met jou ^^

Veel liefs, van Asus  Heart
Antwoord

#37

Hoi Sanna,

Wat vervelend om te horen dat je zo’n stemmingwisselingen hebt. Heb je inmiddels al contact met de psychiater gehad? Hopelijk heb je iets gekregen dat je zal helpen.

Zelf ben ik ook nog steeds in gevecht met mijn stemmingswisselingen. 

Liefs, Marjolein
Antwoord

#38
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 13-06-2018, 22:39 door Sanna.)

(08-06-2018, 17:20)Asus schreef: Hej Lieve Sanna,

Hoe gaat het inmiddels met jou? alweer iets beter? 
Je hoef niet veel te schrijven hoor, wou gewoon graag horen dat het weer iets beter gaat met jou ^^

Veel liefs, van Asus  Heart

Lieve Asus,

Dank voor je berichtje.
Met mij gaat het niet zo. De week van rust, natuur en geen mensen om mij heen was erg fijn, maar een paar dagen terug in de 'gewone' wereld en mijn hoofd heeft er geen zin meer in. We zullen zien.

Hoop dat het met jou goed gaat.

Liefs,
Sanna

(08-06-2018, 21:22)Letitgo schreef: Hoi Sanna,

Wat vervelend om te horen dat je zo’n stemmingwisselingen hebt. Heb je inmiddels al contact met de psychiater gehad? Hopelijk heb je iets gekregen dat je zal helpen.

Zelf ben ik ook nog steeds in gevecht met mijn stemmingswisselingen. 

Liefs, Marjolein

Hoi Marjolein,

Bedankt voor je bericht.
Helaas kon ik niet meer bij de psychiater terecht voordat ik een week op ging passen op het huis en de huisdieren van kennissen. Volgende week kan ik bij hem terecht, dus hopelijk kunnen we dan één en ander bespreken en aanpassen aan mijn medicatie, want op dit moment gaat het alles behalve goed.

Hoop dat jij langzaam vooruit gaat nu!

Liefs,
Sanna
Antwoord

#39

Welkom terug, Sanna.

Niet leuk om te horen dat het 'bekende gevoel' alweer terug is. Ik hoopte echt dat je langer kon genieten van de rust.

Nu dan maar wachten op je bezoek aan de peut, om samen met hem/haar medicijnen te vinden die je een beetje stabiel kunnen houden.
Gaat gewoon lukken, kwestie van proberen en misschien met een beetje geluk is het snel voor elkaar.

Hier gaat het z'n gangetje. Rust op het forum weergekeerd, mijn taken iets ingedamd tot lekker druk i.p.v. te druk.
Ook hier stemmingswisselingen trouwens, maar nog behapbaar.

Heb jij verder nog plannen, leuke dingen op stapel? I know, maar probeer toch te genieten zo af en toe.

groet,
Ray
Antwoord

#40

Thanks Ray. 
Dat was iets wat we allebei hoopten, maar goed. Het is niet anders. Iets met dat je moet roeien met de riemen die je hebt, nietwaar?

Heb vaker medicatie tegen stemmingswisselingen gehad, maar aangezien ik nu andere AD pilletjes heb, zal het wel weer even uitzoeken zijn welke het beste werkt. 
We gaan het zo positief mogelijk tegemoet en tot die tijd dan maar wat meer Oxazepam.

Leuke dingen... Ik ga voor het eerst sinds jaren weer naar het zwembad volgende week. Kijken of ik enigszins met mijn angst kan dealen, want wil graag met mijn neefje zwemmen. Over een kleine drie weken is zijn verjaardag, dan wordt m'n mannetje 3, dus voorlopig is daar de focus maar op.

Zoals Willy Alberti ooit zong: De glimlach van een kind doet je beseffen dat je leeft...

Groetjes,
Sanna
Antwoord





Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)