Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Me, myself and I


#21

Hallo Sanna,

Toen ik zware depressies doormaakte zat mijn eigenwaarde diep in de kelder.
Tijdens mijn laatste, mildere, depressie kon ik mijzelf wel blijven waarderen.
Misschien omdat ik al weer zo'n twee jaar lang daar bewust aan heb gewerkt.

Hoe is dat voor jou?

Groet,  Bert
Antwoord

#22

Hoi Bert,

Eigenwaarde? Heb ik dat? Smile

Om serieus te zijn, mijn eigenwaarde is zo laag dat dat nauwelijks aanwezig te noemen is. Een aantal jaar gepest worden in de puberteit heeft daar voor gezorgd, waardoor ik mijzelf meer en meer begon af te zonderen. 
Gestaar, blikken, en gelach hebben door de jaren heen er altijd voor gezorgd dat mijn minderwaardigheidscomplex goed in vorm bleef - dat ik vooral maar niet mocht denken dat ik ook daadwerkelijk iets waard ben ofzo Smile

Continu een gevecht dus en is op dit moment ook een groot probleem, dat voelde je goed aan.
Heb me alweer een paar dagen opgesloten zodat ik niet onder de mensen hoef te komen, maar vind tegelijkertijd mezelf echt stom voor het feit dat ik dat doe, en dan heb ik het nog niet gehad over het schuldgevoel omdat er dingen gedaan moeten worden (zoals medicijnen halen) wat ik dus nu aan iemand anders moet laten (mijn moeder in dit geval). Dus dat is weer een mooi cirkeltje dacht ik zo...

Sorry, er zit vandaag weinig positiviteit in voor mezelf.

Groetjes,
Sanna
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Sanna :   • Ray
Antwoord

#23

Hoi Sanna,

Ja dat gepest in mijn pubertijd ken ik maar al te goed. Zelfs op het schoolplein flinke klappen opgelopen.

Dat 0 eigenwaarde tijdens mijn depressie vind ik altijd het meest moeilijk.
En inderdaad dat schuldgevoel erbij.
Iemand gaf mij ooit de tip, stel je iedere avond de vraag "Wat ging er goed vandaag"?
Ik meldde dat ik niets kon verzinnen, waarop zij zei "ben je opgestaan vanmorgen"?
Tja, dat moest ik wel beamen.
Toch ben ik daarna bijna een jaar mijzelf die vraag elke avond gaan stellen.
De winst er van voor mij. Ik kon langzaam maar zeker wat meer dingen bedenken.
Verder het werd een soort (positief) ritueel waarop ik mij kon focussen. Het zette mijn andere gedachten en volle hoofd
een beetje stil. Ook begon ik na een tijd sneller in slaap te vallen.
Gek hoe dat kan gaan niet?

Groet,  Bert
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Bert :   • Ray
Antwoord

#24

Dank, Sanna en Bert voor jullie woorden en raad. 
Het betekent veel voor me.

Het gaat hier van down tot erger; vandaag denk ik mezelf op allerlei vlakken de put in. Uiteindelijk maar naar die bruiloft gaan kijken van die Britse prins en al die mensen die daar helemaal van in de gloria raken.

Misschien zijn de meeste mensen ook wel down en stel ik mezelf maar aan.
Misschien komt het wel door al dat denken. Die Harry en Meghan fans denken misschien helemaal niet zo diep na over het feit dat ze eigenlijk heel zielig zijn door hun geluksgevoel afhankelijk te laten zijn van zo'n trouwpartij. Want hoe triest is dat?

Ik ben trouwens halverwege afgehaakt omdat ik kotsmisselijk werd van een van de bishops.

(en dan denk ik nog niet eens na over een homosuele Harry en of dat ook zo'n blije gebeurtenis zou zijn geworden)

Ray
Antwoord

#25
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 19-05-2018, 19:18 door Asus.)

Ray,

Ik snap ook niet dat mensen zo gefacineerd zijn door zo'n trouwenrij, heb het heel even kort gezien want elke nieuws site stond er vol mee. Belangrijkste nieuws in de wereld vandaag.

En ik denk de hele dag van lekker boeiend allemaal, dat er 2 mensen trouwen wat is daar zo nieuw aan? alleen maar omdat ze het lintje Royaal dragen?

Het is inderdaad altijd van die zieligeheid gedoe vooral van de media.
Snap vaak ook niet dat mensen, zo er mee bezig zijn, en er van alles bij verzinnen en lullen hoe gaaf en mooi het niet was xD

Hoop dat het morgen weer wat beter gaat met je, ik ga lekker weer spelletje spelen dan kom ik de avond, en nacht wel weer door.

Allemaal liefde en, iedereen die van elkaar houdt maar ik heb dat niet, dus ja.
Agh ja stel me ook altijd aan.

Fijne avond in iedere geval, en morgen hopenlijk weer een wat betere dag voor jou, mij en de rest.

Groetjes.
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Asus :   • Ladyofthelight
Antwoord

#26

Ik zit dit topic eens door te lezen, en ook hier weer een van de redenen dat het mis is gegaan is dat men vroeger gepest is op school, ik heb zelf geen depressie, maar mijn vrouw helaas wel ( al een aantal jaar) ook bij haar is pesten een grote oorzaak van haar problemen.
Ik denk dat de gevolgen van pesten toch nog steeds onderschat worden, mensen die beetje stevig in de schoenen staan die kunnen wel tegen een stootje, maar als je er erg gevoelig voor blijkt te zijn, dan kan je er toch ernstig door in de problemen komen.

Verder heb ik eigenlijk niet echt wat te melden, maar wens je het beste, en toch nog een fijne Pinksteren!
Antwoord

#27

Ik hoef toch niet boos te worden hier he Wink

Niemand stelt zich aan, laat dat alsjeblieft even voorop staan! Ja, het voelt vaak zo, en ja, de omgeving zal het vast meer dan eens gezegd hebben, maar wees eerlijk... Als we anders konden denken en doen dan deze 'ellende' dan zouden we dat doen toch?!


@Bert,
De vraagstelling die je daar oppert heb ik ook eens als advies gekregen van één van de vele therapeuten door de jaren heen. En ook ik kwam niet verder dan dat ik was opgestaan die ochtend, maarja, als je dat zelf nu niets als iets positiefs ervaart? Of dat het eigenlijk zo gewoon is dat je dat niet als 'goed' wil noemen, maar eerder stom omdat het zoveel moeite kost?
Ik vind dat dus enorm lastig en in mijn hoofd werkt dat niet echt. Dus ik weet niet of mij dat gaat helpen. Maar het is hopelijk een goeie tip voor anderen! 
Ben in ieder geval blij dat het jou geholpen heeft tot zoverre! Smile


@Ray,
Vind het rot om te horen dat het bij jou ook even niet wil vandaag, maar zoals ik al zei - niemand stelt zich aan, jij ook niet. 
Ik heb ook even kort naar dat huwelijksgedoe gekeken, maar afgehaakt omdat ik mijzelf echt af vroeg waarom ik dit zou willen zien.
Begrijp me niet verkeerd; ik zou echt zo 'simpel' willen zijn dat ik van zoiets blij kan worden en een geluksmoment kan beleven als ik aan die kant sta en ze 10 seconden langs zie komen in de koets, maar zo zit ik nu eenmaal niet in elkaar.
We zijn niet allemaal hetzelfde.
Dikke knuffel in ieder geval, hoop dat je je snel weer wat beter voelt <3


@Asus
Ook jij stelt je niet aan en ik stel je reacties altijd enorm op prijs (van jullie allemaal overigens!)
Gelukkig zijn we allemaal verschillen en vinden we lang niet allemaal hetzelfde leuk. Dat zou het leven ook wel enorm saai maken niet waar?
Hoop dat het jou ook weer wat beter gaat dit weekend Smile


@Treurwilg,
Pesten word volgens mij inderdaad zwaar onderschat. Kijk maar naar de schietpartijen in Amerika opnieuw. Ik ken de details niet, maar het zou niet de eerste keer zijn dat een gepest iemand wraak wil nemen. Eerlijk? Heb er zelf zeker ook wel eens over gefantaseerd. Had ik meer durf gehad, wie weet wat er dan had kunnen gebeuren.
Bij mij speelt het samen met een persoonlijkheidsstoornis (borderline) waardoor alle emoties 10x heftiger binnenkomen, en dan uitgerekend in de periode dat je in de meest kwetsbare fase van je leven zit en bezig bent met je zelf te ontwikkelen... Tjah.
Dank je wel in ieder geval voor je bericht! Altijd fijn Smile
Hoop het allerbeste voor je vrouw!


Voor jullie allemaal ook een hopelijk fijne Pinksteren met meer blijheid dan vandaag ons heeft geboden.


Liefs,
Sanna
Antwoord

#28

hoi Sanna,

helaas kan ik op het moment van reageren,niet alles terug lezen.moet het dus met mijn geheugen doen (en die is al beroerd...).
ik kwam iets tegen over dysthemie,dat je je afvroeg wat dat nou is.ik heb deze topic en alle reakties gelezen en kreeg het idee dat er veel meer speelt.
naja,dat bleek ook wel na het lezen van de rest.
"dysthymie is een moeilijk woord voor "chronische depressie". wil overigens niet zeggen dat het zich in alle heftigheid openbaart.
ik heb het ook en voor MIJ is het een altijd wat grauwe wolk boven mijn leven,ook als alles gewoon goed gaat.
ik kan er wel mee leven,weet ook niet beter.
naja,zo'n beetje alles wat je beschreef (her)ken ik wel,al jaaaaren.ook dat pesten.
overigens is er in de media (met name NPO) wel degelijk aandacht voor psych. "gedoe".meerdere programma's gingen en gaan daar over.
programma's als "Anita wordt opgenomen","over de streep","trueselfie" en her en der wat doku's.
ik merk dat de buitenwereld (mensen in mijn netwerk die zelf niks mankeren) wel degelijk dat soort programma's kijkt.
met name op FB (facebook) merkte ik dat.komt ook omdat ik alles wat mij bezig houdt,op FB pleur Smile
ik vermoedde al dat jij iets hebt op het persoonlijkheidsvlak,in jouw geval Borderline.
zoals je wellicht weet is dat een persoonlijkheidsstoornis.je hebt gereageerd op mijn topic over persoonlijkheidsstoornis,ik heb dus ook een persoonlijkheidsstoornis.
dat is een moeilijk en lastig iets....het belangrijkste is inzicht (ver)krijgen in hoe het in je werkt,of niet werkt.wat er achter zit waarom je reageert zoals je reageert.
Schematherapie schijnt daar een goede therapie voor te zijn.heb ik zelf een paar jaar terug wel gehad,maar ben afgehaakt,omdat ik toen nog knetter depressief was.
ik zag ook iets over "de zin van het/je leven".... een logisch iets als men depressief is,of even stil staat in het leven.
zelf heb ik er helemaal niks mee,vind het zo'n onzin! waarom moet het leven ZIN hebben???? men bestaat omdat hun ouders geneukt hebben,punt....
waarom MOET het zin hebben? en wat IS "zin"? ik wist als jongere al dat dat onzin is.
ik heb het leven nooit als iets moois of positiefs gezien.als ik dat zeg,denkt men meteen dat ik dus negatief ben en dan volgen de preken.....
dat er een middenweg is,begrijpt men blijkbaar niet? ja,ik vind het leven weinig aan.ja,ik wil dood. oke,klinkt best negatief :Smile maar voor mij is dat gewoon de realiteit.in die realiteit kan ik overigens best wel gelukkig zijn,of min of meer tevreden,en genieten.dat ik dood wil,wil NIET zeggen dat ik suicidaal ben.ik word nogal moe van dat gezever over de zin van het leven,het positieve altijd maar moeten zien,wat van je leven maken (wat is dat?) en dat alles maar mooi en goed moet zijn....bleeeegh! maar als ik dat zeg is het weer negatief....men denkt vaak in die 2 uitersten.ik bungel er gewoon tussenin.ben gewoon realistisch.als ik een hoerendag heb (mijn woord voor "kut dag"),dan IS dat gewoon zo,realistisch dus.heb dan geen behoefte aan positieve praat.laat mij gewoon even een hoerendag hebben.ik ben ik...met al mijn shit.dat "accepteer" ik meer en meer.als een ander daar moeite mee heeft,jammer dan (voor hun).ik ben al vele jaren geheel mezelf.ooit heb ik dat mezelf aangeleerd: mezelf zijn.geen maskers,geen gedoe,niet eeuwig aanpassen,niet altijd maar denken wat een ander er evt van vindt,enz.wil overigens niet zeggen dat ik dan maar ongeremd alles er maar uit gooi,iets wat Borderliners nog wel eens willen doen.het lijkt mij dat de dingen waar je nu mee zit,meer gevolgen zijn van andere zaken.als de Borderline nooit goed behandeld is,is het logisch dat je symptomen op dysthymie lijken,en leiden tot depressies en burn out.zo ging het bij mij iig wel.ik ben blij met mijn uiteindelijke diagnose "persoonlijkheidsstoornis NAO",omdat het beestje eindelijk een naam heeft,ik weet waar bepaalde klachten en gedragingen vandaan komen.al ben ik dan een lastige klant voor de GGZ,ben best ingewikkeld en heb ook een complexe jeugd,waaronder pesten en laag zelfbeeld.en ja,ik WEET dat het zelfbeeld wat ik heb (laag,negatief,de grond in trappend,destruktief) complete BULLSHIT is.ik WEET dat het niet waar en realistisch is.ik leef er ook niet naar,maar speelt wel altijd in mijn hoofd.ik noem dat altijd "mijn stemmetjes".zijn geen stemmetjes zoals bij schizofrenen,maar gedachtes.die gedachtes komen uit de persoonlijkheidssfeer (het kindje,de volwassene e.d.).toch is het doodvermoeiend....ik denk dat ik vooral onbewust dingen bij heb geleerd.deels wss door therapieen,maar ook de omgang met mensen die allemaal iets mankeren.op 1 of andere gekke manier gaat het beter met me.langzaamaan zijn er dingen veranderd.zo kook ik vaker,zo doe ik wat meer aan het huishouden en is mijn dag-/nachtritme wat veranderd.waren geen bewuste keuzes,ging gewoon vanzelf zo.ik kom uit een diep dal van mezelf isoleren,helemaal niks aan het huishouden doen,mezelf niet wassen/douchen,vrijwel niet eten,heel veel slapen.en met dat "niet wassen/douchen" bedoel ik niet een periode van enkele weken,maar enkele JAREN.ernstig vervuild dus.niemand lijkt dat te begrijpen,mij boeide het ook totaal niet,wat een ander er van vond.schaamde me pas toen ik onverwachts geopereerd moest worden (blindedarm) en ernstig vervuild binnen kwam.ach ja....ik herken iig dat je ten tijde van een ernstige depressie,nergens meer toe in staat bent.er ook totaaaaaal geen zin in hebt.goed bedoelde adviezen als "probeer toch iets te doen op een dag",had ik niks aan,dat lukte gewoon niet.mss is het mijn "redding" geweest dat ik ten tijde van die ernstige depressie juist NIET reageerde op dat soort adviezen,er niks mee deed.ik gaf me over aan de depressie.ik wist ook wel dat ALS ik TOCH koste wat het kost dingen zou doen,het averechts werkt.maar goed,dat is zoals het bij mij (niet)  werkt.ieder mens is anders.ik ben NIET uit de depressie geklommen door eigen toedoen,strijden,enz.het ging gewoon vanzelf min of meer weg.geldt overigens ook voor het KOMEN van een depressie,ik heb ze niet zomaar door.ik merk het pas als ik totaal lusteloos word,erg veel slaap en amper eet.depressie-vrij ben ik niet,omdat die dysthymie altijd een rolletje speelt en natuurlijk die NAO.ik hoop iig dat je een plek vindt voor goede therapie,gewoon in het NL....mss is er een online therapie,voor de nodige basiskennis.wees jezelf,en als je die nog niet kent: ontdek die.jij bent jij....er zullen altijd mensen zijn die jouw "jij" totaal niet mogen....mensen zullen je verlaten.maar degenen die blijven en er later bij komen,zijn je WARE vrienden/kennissen.ik ben er een hoop verloren.....maar die bleken helemaal geen passende vrienden te zijn.sinds ik mezelf ben,ben ik er een hoop kwijt geraakt.maar degenen die bleven en die ik later heb leren kennen,zijn mijn ECHTE vrienden.zij nemen mij zoals ik ben,ondanks mijn shit en klote buien.
jouw nickname doet me wel sterk denken aan een verhaal wat ik ooit geschreven heb.ik vond toen dat ik uit meerdere Raymondjes (ja,ik heet Raymond) besta: het kindje (mijn gevoel),de volwassene (de aktuele leeftijd) en een neutrale Raymond,die telkens maar de boel moet sussen tussen die 2,almaar weer relativeert,enz.is dus ook een soort van "me,myself and i".dat verhaaltje was jaaaaaaaren later de aanleiding voor een persoonlijkheidsonderzoek.in mijn jonge jaren omschreef ik mezelf vaak al op papier.in gedichten of verhaal vorm.naja,genoeg geluld! ik hoop dat je er uit komt en iets met die Borderline gaat doen....je bent nog jong!  groetjes ; NAO/Raymond.
Antwoord

#29

(20-05-2018, 03:17)NAO schreef: helaas kan ik op het moment van reageren,niet alles terug lezen.moet het dus met mijn geheugen doen (en die is al beroerd...).
Hoi NAO, dat probleem HAD ik ook. Als ik nu reageer dan open ik het forum nog een keer en zet het bericht waar ik op wil reageren er gewoon naast.
De rest van je bericht ga ik zo proberen te lezen. Ik stuur je ff een PM.
groet,
Ray
Antwoord

#30

Hoi Nao,

Dank voor je reactie.

Door de lengte en het missen van enkele leestekens e.d. heb ik je tekst een paar keer moeten lezen omdat ik telkens wat dingen leek te missen.

Ik vind het echt knap dat in jouw geval de depressie een soort van over is gegaan. Ik heb inmiddels veel over Dhysthymie gelezen en of ik dat daadwerkelijk heb durf ik niet te zeggen.
Op dit moment weet ik alleen dat ik het dagelijkse strijden zo beu ben. Continu tegen jezelf moeten vechten, ik ben gewoon moe I guess.
Ik probeer mezelf te pushen, dingen te doen, maar steeds vaker lukt het niet.

Jouw opmerking over de meerdere persoonlijkheden vind ik opvallend. Ik heb ooit, echt jaren geleden, bij een soort van zweverig type, mijn levenslijn laten uitpluizen en in combinatie met de sterren en planeten, ik weet het niet precies meer - en daar kwam ook uit naar voren dat ik heel graag meerdere personen probeer te zijn om iedereen te pleasen.
Wie ik ben? Geen idee, ik ben mezelf lang geleden al kwijt geraakt.

Voor mij moet het leven wel zin hebben. Waarom bestaan we anders? Ik weiger alleen nog om mezelf de vernieling in te werken voor alleen maar ellende. Dan kan ik beter thuis zitten met dezelfde ellende ipv mezelf de kop over te werken.

Sorry, het wil even niet in mijn hoofd, maar dank je wel voor je reactie. Ik kan er zeker wel een paar dingen uit halen en hopelijk anderen ook.

Groetjes,
Sanna
Antwoord





Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)