Hoi ik ben Schildpadje,

Sinds ongeveer 2 jaar is bij mij een bipolaire stoornis gediagnosticeerd. Ik ben 2 maal echt manisch geweest vaak hypomaan(een beetje manisch) en heb al erg veel depressieve perioden gehad. Ik heb een gezin en had een baan als lerares. Mijn werk was zwaar voor mij door mijn terugkerende depressies en periodes waarin ik mijzelf compleet uitputte. Na mijn eerste echte manie ben ik langdurig in de ziektewet beland en ik zit nu in de wia. Ik slik veel medicatie, maar ondanks dat blijft mijn stemming sterk wisselen. Tijdens depressies word ik erg suicidaal wat tot opname heeft geleid en tijdens manien raak ik psychotisch. De medicijnen helpen wel tegen een echte manie. Daarnaast heb ik een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis, waardoor contact maken met mensen moeilijk is. Mij relatie lijdt erg onder mijn ziekte.  Mijn partner vindt het heel moeilijk om met mijn episodes om te gaan en is altijd op zijn hoede of er weer een episode aan komt. Op dit moment weet ik dat ik hypomaan ben. Ik ben uitbundig, heb veel energie terwijl ik minder slaap, koop meer dan nodig is, ben snel geïrriteerd en heb een veel hogere eigendunk dan mijn eigenlijk past negatieve zelfbeeld. Ik herken de signalen zelf inmiddels goed, maar verstop dit zoveel mogelijk voor mijn partner. Het ergste is dat ik het ook probeer te verbergen voor mijn behandelaren. Ik wil gewoon niet dat er weer een hele heisa ontstaat en dat ik nog meer medicatie moet gaan slikken dan de hoeveelheid die ik nu al slik. Ik heb dan ook tegen mijn psychiater gelogen toen ze er direct naar vroeg en voel me daar achteraf stom over, want ik weet dat het kan ontaarden, maar ik wil me tegelijkertijd zo graag zo goed blijven voelen als nu, na een ernstige depressie.  Ik weet niet of hier meer mensen met een bipolaire stoornis zijn die dit herkennen en mij tips kunnen geven om met dit gevoel om te gaan....

Hoi schildpad, 

welkom hier,  schrijf gerust met ons mee. 
Ik zelf ben niet bipolair. 

k denk dat je best eerlijk kan zijn en ook moet op houden met verstoppen van symptomen : het is juist erg goed dat je bij je bij jezelf kan signaleren. Bovendien hebben andere die dicht bij je staan het toch wel door. 
Meer medicatie slikken is geen logisch gevolg, dat is een zaak van jou,  je behandelaar zou dit kunnen adviseren maar jij hoeft dat niet op te volgen. Er zijn wellicht meerdere methodieken om iets dergelijks te tackelen,  gedragstherapeutisch bijvoorbeeld. 
Verdiep je daar eens in zodat je een passend plan - voor jou- kan inzetten. 

Groet en sterkte.

Hoi schildpad, 

welkom hier,  schrijf gerust met ons mee. 
Ik zelf ben niet bipolair. 

k denk dat je best eerlijk kan zijn en ook moet op houden met verstoppen van symptomen : het is juist erg goed dat je bij je bij jezelf kan signaleren. Bovendien hebben andere die dicht bij je staan het toch wel door. 
Meer medicatie slikken is geen logisch gevolg, dat is een zaak van jou,  je behandelaar zou dit kunnen adviseren maar jij hoeft dat niet op te volgen. Er zijn wellicht meerdere methodieken om iets dergelijks te tackelen,  gedragstherapeutisch bijvoorbeeld. 
Verdiep je daar eens in zodat je een passend plan - voor jou- kan inzetten. 

Groet en sterkte.

---

Hartelijk bedankt voor je reactie,

Gedragstherapeutisch zit het er wel een beetje door. Ik leef in een vrij strak regime. Feestjes, alcohol, veranderingen in slaap-waakritme maar  ook werkdruk kunnen een trigger vormen om manisch dan wel depressief te worden. De depressies die ik ervaar komen overeen met unipolaire depressies, alleen wordt het bij mij afgewisseld met perioden dat ik buitenissig vrolijk dan wel prikkelbaar, energiek, spilzuchtig, impulsief en zelfverzekerd ben. Deze periodes kunnen mij problemen opleveren en ik zie zelf dan totaal niet in wat het probleem is. Ik kan inmiddels wel aanvoelen als ik licht manisch (hypomaan) begin te worden en tot een echte manie is het dan ook niet vaak gekomen. Het dubbele zit er in dat hypomanie een heel prettige flow is om in te zitten, zeker als je net uit een zware depressie komt, is het of je alles aankunt, of alles lukt en je voelt je een heel gelukkige persoon die echt verschil kan maken voor anderen (zo is het voor mij dan). Ik weet dat het bij deze milde symptomen kan blijven, maar ook dat het kan ontaarden in een manie, dus zou ik uit voorzorg mijn psychiater moeten inlichten. Deze is erg voorzichtig bij mij, omdat ik heel moeilijk stabiel te krijgen ben en ook eigenlijk zeer weinig stabiele perioden heb, dus zal ik uit voorzorg meer antipsychotica en benzo's  moeten slikken en daar word ik dan weer zo traag en suf van en het weer afbouwen is ook geen pretje. 

Maar ik heb toch even contact met de arts opgenomen en ik heb gezegd dat ik dus niet meer antipsychotica wil slikken, maar wel bereid ben slaappillen te nemen. de psychiater vond het goed als ik over een week langskom om te kijken hoe het dan gaat. 

Dus ik ben blij dat ik eerlijk ben geweest, want na een paar goed nachten slaap, voel ik me al een stuk rustiger.

Welkom  op het forum schildpadje, 


Als ik je verhaal lees dan kan ik me voorstellen dat je na een depressieve periode blij bent dat je je eens goed voelt  (en dat je dan ook niet nog meer pillen wil om dat dan weer te zien verdwijnen..) 

Wel moedig dat je toch eerlijk bent en even met je behandelaar overlegd hebt.

Goed geregeld schildpad je! 

Het moet voor jou  goed voelen. En blijkbaar kan je daar prima over communiceren en onderhandelen. Jij bepaalt tenslotte wat er in je lichaam gaat. 

Groetjes !