Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

LisaMari even voorstellen


#1

Hallo lotgenoten.

Ik ben een vrouw van 48 jaar, getrouwd en met 2 dochters van 9 en 10 jaar.
Geen reden om depressief te zijn zou je denken. En toch is dat wel zo.
Ik heb altijd in de gezondheidszorg gewerkt. Nadat ik voor de tweede keer een burnout/depressie
meemaakte heb ik 2 jaar in de ziektewet gezeten. Ik kom niet in aanmerking voor een WIA uitkering
En dus zit ik nu in de ww en moet dus weer solliciteren. 
En dat valt lang niet mee want hoe verklaar je een gat in je CV? Als ik helemaal eerlijk zou zijn dan krijg ik de baan zeker niet.
Ook heeft het UWV al mijn gegevens naar mijn ex-werkgever gestuurd omdat dat kennelijk hun beleid is. Maa het gaat hier om een grote organisatie en als ik bij een van die instellingen solliciteer krijg ik geen reactie. Ik sa kennelijk op dezwarte lijst.
Er zijn zeker momenten dat ik twijfel of ik weer moet gaan werkem maar volgens mijn man zou het goed voor me zijn en we hebben het geld ook nodig.

Ik heb meerdere keren therapie gehad van psychologen en een psychiater. Ik gebruik ook antidepressiva
Floxetine (Prozac) en mirtazepine(Remeron) 

Ik heb weinig zelfvertrouwen en kan slecht kritiek verdragen. Ik kan slecht tegen onverwachte dingen.

Soms voel ik me goed maar er zijn dan ook weer dagen achter elkaar dat ik nergens energie voor heb. 
Dan kost alleen het opstaan en iets in het huishouden doen mij al teveel energie. En daar voel ik mij ook erg schuldig over.
Mijn dochters hebben mij nodig maar ik voel me vaak schuldig omdat ik vind dat ik er niet genoeg voor ze ben.
Mijn man is erg geduldig en lief maar met mijn depressie kan hij me niet helpen.
Ik heb geen vrienden of vriendinnen en geen contact meer met mijn zussen. Zij zijn ook veel ouder dan ik.
Mijn moeder van 91 jaar is er gelukkig nog en zij is nog helemaal gezond. Ik bel haar bijna elke dag. 
Zij woont nog zelfstandig en ik help haar om haar grote tuin een beetje te onderhouden. Ik woon op 40 minuten afstand met de auto van haar. Mijn 3 zussen doen bijna niks en daar heb ik me in het verleden al heel vaak boos over gemaakt.
Ik probeer het nu los te laten want het helpt toch niet. Ze hebben geen tijd zeggen ze (zij wonen in dezelfde woonplaats als mijn moeder en ik niet) of ze hebben geen verstand van tuinieren maar onkruid weghalen en gras maaien kan toch iedereen wel, lijkt mij.

Ik voel me vaak erg alleen, eenzaam, onbegrepen en verdrietig. ik hoop hier een klankbord te vinden. En wie weet is er iemand die verder contact met mij wil en dat we elkaar kunnen steunen in moeilijke tijden.
Antwoord

#2

Hi Lisa Mari
Je bent zeer welkom en ik begrijp je worsteling volkomen wat betreft je werk. En niet in de wia komen. Ik ben nu voor de tweede keer in een depressie terecht gekomen. Ik hoop nog een mooi leven te kunnen maken hierna. Maar zal hard werken zijn. Fijn dat je man wel geduldig is en je steunt waar hij kan. 


 Geef niet op... het licht gaat weer aan!
 
Antwoord

#3
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 29-04-2017, 09:10 door Aline49. Edit Reason: ... )

Hoi Lisa Mari,

Ook ik wil je welkom heten hier. Ik kom hier nog maar kort en heb nog niet veel geschreven. Omdat ik veel in jouw verhaal herken, alleen niet de WW/WIA, zou ik graag met je in contact komen. Ik ben 49 jaar, getrouwd, 2 kids 20 en 23. En begrijp ook niet waarom ik opnieuw in een depressie ben beland. Maar kom er wel achter dat de vorige depressie (2010) nooit helemaal over is geweest, altijd sluimerend aanwezig. Ik gebruik sinds die tijd Fluoxetine, maar huisarts denkt dat dat niet meer werkt. Komende maandag start therapie bij een psycholoog en ik hoop echt dat dat me op de goede weg gaat helpen. Rot voor je dat ze toch  verwachten dat je weer aan het werk gaat... Ik zit nu 3,5 maand in de ziektewet en zie het werk nu totaal niet meer zitten. Maar wie weet... 

Heb jij naast de medicatie nog andere behandeling (gehad)? 

Sterkte met alles! 

Groetjes, Aline
Antwoord

#4

Dank jullie wel voor jullie lieve reacties. Dat deed me echt goed.
Ik voelde me vrijdagavond toen ik dit schreef erg verdrietig en alleen.

Ik gebruik sinds 2007 fluoxetine en ik ben wel eens een paar maanden daarmee gestopt (eerst langzaam afgebouwd) omdat ik dacht dat het niet meer werkte. Maar dat ging toch niet, ik werd dan weer heel erg prikkelbaar en geïrriteerd. Ik heb ook kort bupropion (Wellbutrin) geprobeerd om te kijken of ik daar beter op zou reageren. Maar ik kreeg daar hele rare bijwerkingen van waar ik alleen maar angstiger van werd. Dus toen weer terug op de fluoxetine. Omdat ik daarnaast een soort chronische angst heb om niet te kunnen slapen heb ik ook mirtazepine gekregen. Dit werkt bij mij dus alleen als slaapmiddel omdat het in een hele lage dosis is. En je wordt er niet afhankelijk van zoals met benzodiazepinen.

Ik denk dat ik zo na mijn 25e ongeveer langzaam steeds meer depressiever ben geworden. Zo rond het jaar 2000 was het op z'n ergst. Ik woog toen nog maar 48 kilo en collega's dachten dat ik een eetstoornis had maar dat was niet zo. Als ik van mijn werk thuis kwam ging ik meteen naar mijn bed om daar televisie te kijken totdat ik ging slapen. Eetlust had ik totaal niet. Op mijn werk at ik gewoon maar als ik thuis was soms alleen maar een bakje kwark. Ik ben er toen uitgekomen zonder hulp van een psycholoog. Ik ben wel doorgestuurd naar het toenmalige RIAGG maar daar werd ik afgewezen. Waarom weet ik niet. Het is toen een aantal jaren goed gegaan. In 2004 ben ik mijn man ontmoet en we woonden al snel samen. Inmiddels was ik 36 jaar en wilde dolgraag kinderen. Ik heb gelukkig nu 2 gezonde dochters (geboren in 2006 en 2007) En ik ben gelukkig getrouwd kan ik wel zeggen. Natuurlijk zijn er wel dingen die ik vroeger anders had verwacht of gehoopt.

De laatste depressie kwam samen met een burn-out. Het werd steeds drukker op mijn werk. Er werd steeds meer van je verwacht in steeds minder tijd. Ik werkte regelmatig over als anderen ziek waren. Ik kon geen nee zeggen en wilde mijn collega's niet in de steek laten. En de bewoners zijn ook de dupe als er met nog een verzorgende minder gewerkt moet worden. Dat brak mij op den duur op. Ik heb 2,5 jaar keihard gewerkt en toen ging het niet meer. Ik heb dus geen werk omdat ik geen vast contract had. Dat vond ik ook erg frustrerend. Het leek wel of sommige collega's die wel een vast contract hadden veel minder hun best deden.

Aline, het lijkt mij erg leuk om contact met je te hebben. Je schrijft dat je vandaag start met therapie bij een psycholoog. Ik hoop echt voor je dat het helpt. Je zit sinds 3 maanden in de ziektewet. Begrijpen ze op je werk een beetje wat er met je is? Heb je steun van collega's, vrienden of familie?
Antwoord

#5

Hoi LisaMari

Ik herken veel in je verhaal.

Ik ben getrouwd en twee dochters, 8 en 10. Ben verpleegkundige maar daar kan ik momenteel niets mee.

Ik ben een paar jaar geleden afgekeurd en zit in de WIA.
Naast de steeds terugkerende depressies ook lichamelijke klachten die niet meer overgang.

Wat lastig datje nu moet solliciteren terwijl het helemaal niet goed gaat.
Wat was de reden dat ze een WIA hebben afgewezen?
Antwoord

#6

(03-05-2017, 12:38)Hoi Madeliefje. Ik ben van oorsprong ook verpleegkundige. Ik ben heb gewerkt totdat ik zwanger was van mijn tweede dochter. Ik was toen ook net verhuisd. Ik had snel achter elkaar 2 kinderen gekregen en er was een reorganisatie op mijn werk (mijn afdeling werd opgeheven) Toen heb ik gekozen om te stoppen met werken. Ik heb een aantal jaren als gastouder gewerkt toen mijn kinderen nog jong waren. Toen de jongste 4 werd wilde ik weer gaan werken. Als verpleegkundige lukte het me niet meer omdat ik er te lang uit was geweest. Maar ik vond een baan als verzorgende IG bij een verzorgingshuis op loopafstand van mijn huis. Het eerste jaar vond ik het erg leuk en vond ik veel voldoening in mijn werk. Maar toen kwamen de bezuinigingen en de werkdruk werd steeds hoger. En toen ging het langzaamaan weer mis. Ik heb voor mijn gevoel vrij lang doorgewerkt, ik geef niet gauw op maar in oktober 2015 ging het helemaal niet meer. Ik heb dus 2 jaar in de ziektewet gezeten en het gaat nu langzaamaan wel wat beter.Waarom ik niet voor de WIA in aanmerking kom is omdat ze kijken naar het loon wat je als laast verdiende. Dat is voor mij als verzorgende geweest. En dan is het een rekensom, er wordt gekeken naar je mogelijkheden. Er zijn wel beperkingen, mijn arbeidsongeschiktheid wordt geschat op 30,85%. Bij 35 of hoger geloof ik dat ik wel in aanmerking was gekomen voor de WIA. Als jij als laatste als verpleegkundige hebt gewerkt, dan is je uurloon automatisch hoger. En dan kwam jouw arbeidsongeschiktheid hoger uit dan 35%.Misschien komt het ook omdat jij ook lichamelijke klachten hebt. Ik heb namelijk geen lichamelijke klachten. Bij mij is het alleen psychisch. Hoe gaat het nu met jou?Heb jij nog contact met collega\s? Heb je vrienden of familie waar je steun van krijgt?P.S. Sorry voor de dikgedrukte letters, het lukt me niet om dit te veranderenVriendelijke groet,CorinneMadeliefje schreef: Hoi LisaMari

Ik herken veel in je verhaal.

Ik ben getrouwd en twee dochters, 8 en 10. Ben verpleegkundige maar daar kan ik momenteel niets mee.

Ik ben een paar jaar geleden afgekeurd en zit in de WIA.
Naast de steeds terugkerende depressies ook lichamelijke klachten die niet meer overgang.

Wat lastig datje nu moet solliciteren terwijl het helemaal niet goed gaat.
Wat was de reden dat ze een WIA hebben afgewezen?
Antwoord

#7

dat hele goede met WIA is een ellende in principe. Ik heb trouwens ook twee kinderen, ben zelf 39, mijn zoon 21  en dochter 18.
Ik was/ben office-manager.
Toen ik voor het eerst paniekaanvallen kreeg en een burn-out was ik 23 en werkte ik fulltime. Ik verloor door mijn ziek zijn toen in eerste instantie mijn werk, maar ging na een maand voor 24 uur weer in dienst.  Later ben ik gestopt bij deze werkgever en zorgde ik fulltime voor mijn kinderen voor een tijd. Vervolgens ben ik op mijn 29ste aan het werk gegaan voor 32 uur ( met constant de wetenschap dat ik ook meer uren niet ging trekken) De balans houden was bewust een keuze. Later werden de uren aangepast naar 29,5 door de werkgever, wat een technische reden had. Toen werd ik voor de eerste keer zwaar depressief. Na twee jaar ziek zijn, werd de WIA aangevraagd en afgewezen. Ik zat op 29,5 % inkomensverlies, ( op basis van 29,5 uur), en zou over de 30 moeten gaan om iets van WIA te krijgen. Er was nog van alles wat ik wel weer kon doen, ondanks mijn gebrek aan energie en concentratie wat maar niet terug kwam.
Toen ik uiteindelijk weer ging werken, vond ik toch een baan als officemanager, tegen beter weten in misschien, voor drie dagen, 24 uur nu. Maar kreeg in ieder geval normaal salaris voor minder uren werk. Als ik normaal wilde verdienen in iets anders, zou ik veeeel meer uren moeten maken, wat ik dus niet trek.
Nu ben ik weer ziek geworden, deels beinvloed door mijn werk. WIA zal bekeken worden over de 24 uur die ik nu werk, niet over de 40 uur die een normaal mens werkt. Ik snap er geen hol van, maar weet wel dat het niet klopt en dat ik mooi het haasje ben en als ik pech heb altijd krap bij kas zal zitten.

Depressie sucks...


 Geef niet op... het licht gaat weer aan!
 
Antwoord

#8

(04-05-2017, 14:18)Liz is fighting schreef: dat hele goede met WIA is een ellende in principe. Ik heb trouwens ook twee kinderen, ben zelf 39, mijn zoon 21  en dochter 18.
Ik was/ben office-manager.
Toen ik voor het eerst paniekaanvallen kreeg en een burn-out was ik 23 en werkte ik fulltime. Ik verloor door mijn ziek zijn toen in eerste instantie mijn werk, maar ging na een maand voor 24 uur weer in dienst.  Later ben ik gestopt bij deze werkgever en zorgde ik fulltime voor mijn kinderen voor een tijd. Vervolgens ben ik op mijn 29ste aan het werk gegaan voor 32 uur ( met constant de wetenschap dat ik ook meer uren niet ging trekken) De balans houden was bewust een keuze. Later werden de uren aangepast naar 29,5 door de werkgever, wat een technische reden had. Toen werd ik voor de eerste keer zwaar depressief. Na twee jaar ziek zijn, werd de WIA aangevraagd en afgewezen. Ik zat op 29,5 % inkomensverlies, ( op basis van 29,5 uur), en zou over de 30 moeten gaan om iets van WIA te krijgen. Er was nog van alles wat ik wel weer kon doen, ondanks mijn gebrek aan energie en concentratie wat maar niet terug kwam.
Toen ik uiteindelijk weer ging werken, vond ik toch een baan als officemanager, tegen beter weten in misschien, voor drie dagen, 24 uur nu. Maar kreeg in ieder geval normaal salaris voor minder uren werk. Als ik normaal wilde verdienen in iets anders, zou ik veeeel meer uren moeten maken, wat ik dus niet trek.
Nu ben ik weer ziek geworden, deels beinvloed door mijn werk. WIA zal bekeken worden over de 24 uur die ik nu werk, niet over de 40 uur die een normaal mens werkt. Ik snap er geen hol van, maar weet wel dat het niet klopt en dat ik mooi het haasje ben en als ik pech heb altijd krap bij kas zal zitten.

Depressie sucks...

Hoi Liz,

Ik ben in principe ook afgekeurd om weer als verzorgende te gaan werken. Het advies was om als productiemedewerker een baan te zoeken. Maar als ik daar de beschrijving van lees is dat keihard werken, meestal vragen ze dat je full time werkt. En het is werk wat ik nog nooit heb gedaan en het trekt me totaal niet.
Dus ik ga het toch maar weer als verzorgende proberen. Dat is mij bekend en past het beste bij mij. Ik heb bij het UWV ook een competentietest gedaan en daar kwam uit dat de verzorging gewoon het beste bij mij past.

De ene week voel ik me beter dan de andere. Soms denk ik dat ik wel weer gewoon aan het werk kan.
Maar bij een (kleine) tegenslag kan ik meteen weer helemaal in een dip raken en dan ben ik soms dagen weer helemaal down en heb ik totaal geen energie om ook maar iets te doen.

Het ligt er helemaal aan of ik leuke collega's heb waar ik me bij thuis voel. Als dat zo is dan voel ik me gesteund en gewaardeerd. Gewaardeerd worden is iets wat ik heel erg nodig heb. Daarom past het verzorgen ook zo goed bij mij omdat ik dan het gevoel heb dat ik gewaardeerd wordt, dat wat ik doe voor een ander belangrijk is.
Mocht het lukken dat ik dat kan vinden in een nieuwe baan dan zal ik juist weer meer energie krijgen, verwacht ik.
Na 2 afwijzingen heb ik trouwens nu weer 2 uitnodigingen gekregen. Ik heb nu volgende week 2 sollicitatiegesprekken. Wie weet klikt het en misschien ook niet en dan ben ik weer teleurgesteld, dat weet ik. Hoe meer teleurstellingen ik krijg, hoe minder motivatie om door te gaan.

Ik heb ook eerder een depressie gehad, in 2000 en toen waren de regels heel anders. Het heette toen nog WAO en ik had toen ook een collega die gelijk met mij ziek was en in de WAO terecht kwam.
Het is mij toen gelukt om weer helemaal terug te keren in mijn werk. Maar ik denk wel dat ik altijd gevoelig zal blijven voor stress, onverwachte dingen, mensen die onaardig zijn (dominante mensen). Misschien als restverschijnsel of misschien hoort het gewoon bij mij?

Houd moed Liz
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen LisaMari :   • Liz is fighting
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Voorstellen Started by Monica1970
11 Replies - 192 Views
19-03-2024, 14:52
Laatste bericht: Mabel
  Even voorstellen! Started by Zinge
4 Replies - 77 Views
16-03-2024, 16:34
Laatste bericht: Mabel
  Voorstellen Started by Suze
2 Replies - 99 Views
28-02-2024, 19:01
Laatste bericht: don't know
  Voorstellen Started by Kaatje123
5 Replies - 201 Views
25-02-2024, 22:52
Laatste bericht: Joy
11-02-2024, 22:53
Laatste bericht: Mabel
  Voorstellen Started by thevillageidiot1976
5 Replies - 194 Views
31-01-2024, 23:55
Laatste bericht: don't know
  Voorstellen Started by Sophia
3 Replies - 225 Views
22-12-2023, 18:06
Laatste bericht: Jupiter
  Voorstellen Started by Raketje
1 Replies - 170 Views
13-12-2023, 21:31
Laatste bericht: Joy
  Even voorstellen Started by Chaos
11 Replies - 658 Views
12-12-2023, 23:07
Laatste bericht: Mabel
  Even voorstellen Started by JoLa
4 Replies - 331 Views
12-12-2023, 14:38
Laatste bericht: JasperK



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)