Goedemorgen Bert en Run

Een vraag die nu opkomt bij mij is of je dan nu anders met depressieve gevoelens om gaat nu of dat depressie wegblijft. 

Mooi dat de psycholoog je hielp uitzoeken Bert.
Hoe werkt het dan dat je daardoor niet zo snel in depressie terecht komt. 

Schematherapie helpt kennelijk ontdekken welk overbodig gedrag je nog vertoont begrijp ik. Dat lijkt me mooi
Bij mij is het alsof ik halverwege opgeef telkens bij klussen en taken. Angst voor succes
ken ik goed. En de boel zelf in het hindert laten lopen alsof ik me snel verveel als het goed gaat. 
Toch heb ik ook wel gekke unieke creatieve dingen voor elkaar gekregen met allerlei werk.

Het lijkt zo een tegenstelling in mij
Herkenbaar?

goedemiddag Dipjes,

Het is niet dat ik nu anders met depressieve gevoelens om ga, maar wel met de gedachten die tot die gevoelens leiden. Ik zit nog steeds midden in mijn depressie, maar leer nu langzaamaan (door die schematherapie) wat niet helpend is, en leer daar tegenoverstaande acties bij. Ik had laatst dat ik iemand hulp aan bood, maar die werd niet aangepakt, omdat diegene dacht dat ik de expertise niet had. Normaal zou ik me gekwetst voelen en me helemaal terugtrekken met de wetenschap dat ik niks voorstel, niemand ben, niemand mij nodig heeft (en nog even verder doordraven daarin). Nu weet ik dat dat geen helpende gedachten zijn. Dat iemand mijn hulp op dat moment niet kan waarderen zegt alleen dat diegene andere hulp verwacht en niet mij als persoon afwijst, ik hoef me dus niet terug te trekken, maar kan gewoon weer de hulp aanbieden aan een ander, die er misschien wel iets aan heeft. Vroeger werd ik persoonlijk afgewezen, dan had het nut om terug te trekken, dat is tegenwoordig niet meer, daar moet ik mee leren omgaan, hoe meer ik me daar bewust van wordt en (sterker nog) leer accepteren, kunnen mijn gedachten minder depressief worden en daarmee ook de gevoelens. Tis een lange weg. Maar ik verwacht dat het me steeds beter afgaat.


groet,
Run

---

Het was belangrijk voor mij om me niet teveel druk op te leggen. In alle vrijheid en rust bij jezelf stil staan. Het eerste jaar heb ik er mindfulness bij gebruikt. Ik zat voortdurend in mijn hoofd en heb die techniek gebruikt om wat ruimte te maken in mijn hoofd en in het hier en nu te komen en even te blijven. Wil je wat vertellen over de oude patronen die niet meer bij je passen vandaag?

Groet, Bert

hallo Bert,

Om in alle vrijheid en rust stil te staan bij mezelf vind ik nog heel lastig, ik worstel nog flink met de oude patronen, om daar nieuwe van te maken. Zo ben ik vroeger heel vaak afgewezen, niet om wat ik deed, maar als persoon, ik heb me daarin leren terugtrekken, onzichtbaar maken, zelfs soms ruzie maken met de afwijzer, zodat ik me niet afgewezen voelde, omdat ik dat dan zelf deed. Zodra er nu iemand in de buurt komt, ik die persoon aardig vind en de kans bestaat dat hij of zij me kan afwijzen, begin ik al met afstoten. Liever zelf afstoten dan afgewezen worden, vroeger werkte dat. Nu maak ik daar mensen mee in de war, zij haken af en ik heb weer de bevestiging dat ik niet goed genoeg ben. Ik moet nu dus leren dat mensen je niet zomaar afwijzen en dat een nee, nog geen afwijzing van de persoon is, maar van een actie of een handeling die ik doe. Daar is iets aan te doen, ik hoef me niet terug te trekken en waardeloos te voelen, ik kan door positieve actie alsnog een ja krijgen. Ben ik te volgen? Dit is een voorbeeld, zo zijn er meer patronen, waar ik mee aan de gang moet/ben. dat vergt oefening en ik merk ook dat die oude patronen heel hardnekkig zijn, dus ik ben nog niet klaar. Mindfullness vind ik erg moeilijk, doe je dat iedere dag?

groet,
Run

Hoi allemaal,

Twee weken geleden heb ik EINDELIJK de stap gezet me te melden bij onze lokale Kringloopwinkel voor vrijwilligerswerk.
Ik liep al jaren met het idee, want ik ben enorm fan zowel van het concept als hoe het bij ons is.

Maar ik durfde niet, want ik schaamde me, want ik ben toch hoger opgeleid moet ik tussen de uitkeringstrekkers voor niks in andermans ouwe troep etc. Ik schaamde me voor het idee dat bekenden me daar zouden zien. Schaamte, schaamte, schaamte. Zo stom.

Hoeveel goed had het me gedaan, what if, als als als as is verbrand hout.

Vorige week voor het eerst twee uurtjes meegewerkt.

WAT IS HET LEUK!!!

Leuke mensen, allemaal minstens zo gek en leuk en slim als ik, goeie gesprekken, aandacht, en ik help de wereld het klimaat tegen de spullenverspilling goed gevoel.

WAAROM HEB IK DIT NIET EERDER.... oh well. (HOEVEEL BETER WAS HET ME VEEL EERDER GEGAAN ALS IK). Pfff laat los adem uit weg dit. Het is nu zo gegaan.

Kortom gewoon doen vrijwilligerswerk, en als je niet weet wie wat waar hoe, loop eens bij je lokale kringloopwinkel aan. Echt. DOEN, NU! Ga maar googlen waar die is, huppekee douchen en aankleden.

Zo dat was mijn bekentenis/peptalk combi.

O ja ik werk er op maandagochtend in Amstelveen, de Boemerang, aan de Binderij (spullen brengen graag naar het filiaal aan de Maalderij), er is ook een koffiecorner met lekkere koffie heel betaalbaar.
Dahag allemaal, fijne dag!

Hoi allemaal,

Twee weken geleden heb ik EINDELIJK de stap gezet me te melden bij onze lokale Kringloopwinkel voor vrijwilligerswerk.
Ik liep al jaren met het idee, want ik ben enorm fan zowel van het concept als hoe het bij ons is.

Maar ik durfde niet, want ik schaamde me, want ik ben toch hoger opgeleid moet ik tussen de uitkeringstrekkers voor niks in andermans ouwe troep etc. Ik schaamde me voor het idee dat bekenden me daar zouden zien. Schaamte, schaamte, schaamte. Zo stom.

Hoeveel goed had het me gedaan, what if, als als als as is verbrand hout.

Vorige week voor het eerst twee uurtjes meegewerkt.

WAT IS HET LEUK!!!

Leuke mensen, allemaal minstens zo gek en leuk en slim als ik, goeie gesprekken, aandacht, en ik help de wereld het klimaat tegen de spullenverspilling goed gevoel.

WAAROM HEB IK DIT NIET EERDER.... oh well. (HOEVEEL BETER WAS HET ME VEEL EERDER GEGAAN ALS IK). Pfff laat los adem uit weg dit. Het is nu zo gegaan.

Kortom gewoon doen vrijwilligerswerk, en als je niet weet wie wat waar hoe, loop eens bij je lokale kringloopwinkel aan. Echt. DOEN, NU! Ga maar googlen waar die is, huppekee douchen en aankleden.

Zo dat was mijn bekentenis/peptalk combi.

O ja ik werk er op maandagochtend in Amstelveen, de Boemerang, aan de Binderij (spullen brengen graag naar het filiaal aan de Maalderij), er is ook een koffiecorner met lekkere koffie heel betaalbaar.
Dahag allemaal, fijne dag!

Ach wat fijn Vera!! Dank je wel voor je positieve bericht, echt een opsteker. Herkenbare overwegingen ook en dat het dan juist zo leuk uitpakt!

goedemiddag Dipjes,

Het is niet dat ik nu anders met depressieve gevoelens om ga, maar wel met de gedachten die tot die gevoelens leiden. Ik zit nog steeds midden in mijn depressie, maar leer nu langzaamaan (door die schematherapie) wat niet helpend is, en leer daar tegenoverstaande acties bij. Ik had laatst dat ik iemand hulp aan bood, maar die werd niet aangepakt, omdat diegene dacht dat ik de expertise niet had. Normaal zou ik me gekwetst voelen en me helemaal terugtrekken met de wetenschap dat ik niks voorstel, niemand ben, niemand mij nodig heeft (en nog even verder doordraven daarin). Nu weet ik dat dat geen helpende gedachten zijn. Dat iemand mijn hulp op dat moment niet kan waarderen zegt alleen dat diegene andere hulp verwacht en niet mij als persoon afwijst, ik hoef me dus niet terug te trekken, maar kan gewoon weer de hulp aanbieden aan een ander, die er misschien wel iets aan heeft. Vroeger werd ik persoonlijk afgewezen, dan had het nut om terug te trekken, dat is tegenwoordig niet meer, daar moet ik mee leren omgaan, hoe meer ik me daar bewust van wordt en (sterker nog) leer accepteren, kunnen mijn gedachten minder depressief worden en daarmee ook de gevoelens. Tis een lange weg. Maar ik verwacht dat het me steeds beter afgaat.


groet,
Run

---

hallo Bert,

Om in alle vrijheid en rust stil te staan bij mezelf vind ik nog heel lastig, ik worstel nog flink met de oude patronen, om daar nieuwe van te maken. Zo ben ik vroeger heel vaak afgewezen, niet om wat ik deed, maar als persoon, ik heb me daarin leren terugtrekken, onzichtbaar maken, zelfs soms ruzie maken met de afwijzer, zodat ik me niet afgewezen voelde, omdat ik dat dan zelf deed. Zodra er nu iemand in de buurt komt, ik die persoon aardig vind en de kans bestaat dat hij of zij me kan afwijzen, begin ik al met afstoten. Liever zelf afstoten dan afgewezen worden, vroeger werkte dat. Nu maak ik daar mensen mee in de war, zij haken af en ik heb weer de bevestiging dat ik niet goed genoeg ben. Ik moet nu dus leren dat mensen je niet zomaar afwijzen en dat een nee, nog geen afwijzing van de persoon is, maar van een actie of een handeling die ik doe. Daar is iets aan te doen, ik hoef me niet terug te trekken en waardeloos te voelen, ik kan door positieve actie alsnog een ja krijgen. Ben ik te volgen? Dit is een voorbeeld, zo zijn er meer patronen, waar ik mee aan de gang moet/ben. dat vergt oefening en ik merk ook dat die oude patronen heel hardnekkig zijn, dus ik ben nog niet klaar. Mindfullness vind ik erg moeilijk, doe je dat iedere dag?

groet,
Run

Hee Run, een "nee" hoeft zelfs helemaal niets met jou te maken te hebben. Wat denk je van te weinig tijd? Tegenwoordig hangt bijna alles samen met te weinig tijd. Daardoor moet je ook altijd keuzes maken, en kies je de voor jou belangrijkste dingen. Meestal familie en de "oude" vrienden.

Hallo Run,

Je bent goed te volgen, sterker nog ik vind dat je het uitstekend verwoord.
Wat geweldig knap dat je deze patronen bent gaan herkennen en er mee aan de gang bent in het dagelijks leven.
Misschien voelt het niet (altijd) zo, maar je bent belangrijke en waardevolle stappen aan het zetten.
Die patronen waren/zijn bij mij ook hardnekkig aanwezig, het zijn overtuigingen die een deel van mijn persoonlijkheid zijn geworden. Daarom is het ook zo'n pittig proces om het te doorbreken. Het is vaak een innerlijke strijd met dat stemmetje van binnen en je moet tegelijkertijd nog wankele nieuwe inzichten gaan oefenen in de praktijk. Kan behoorlijk slopend zijn, omdat vaak allerlei emoties/gevoelens schreeuwen om voorrang.  Lukt het je om rust momenten in te bouwen, voor mij was/is het erg belangrijk dagelijks even stil te staan bij mijzelf. 
Het voeden van het gevoel dat je op de goede weg bent en dat je verdraaid goed bezig bent? Ik weet het, lastig in het begin i.c.m. somberheid en lusteloosheid. Mindfullness heb ik jaar gedaan en ik ben het langzaam aan gaan vervangen door dat dagelijks even zitten in mijn stoel en voelen hoe het voelt daar van binnen. Het voeden van kleine succesjes en mijn eigenwaarde.
Diep mijn petje af voor je Run.

Groet, Bert

hoi bert,

Het inbouwen van rust, lukt me inderdaad nog niet zo goed. Niet omdat ik er niet de tijd voor heb, maar ik neem er de tijd niet voor. De succeservaringen zijn er nog nauwelijks, dus vind ik het ook lastig om tevreden te zijn over acties, ook al gingen die in tegen mijn oude patronen. Nu krijg ik daar nog therapie voor, dus ik word nog geholpen met het erkennen van goede ervaringen Jij zal dat helemaal alleen moeten doen. Of krijg je wel nog hulp op de een of andere manier? Het lijkt me heel zwaar om het alleen te doen.

groet,
Run

Hoi Run,

Dat er bij jou geen kleine succesjes zijn kan ik jouw verhaal lezende moeilijk geloven. Misschien is het wel lastig om ze te herkennen, te erkennen, laat staan dit echt zo te voelen. Een proces dat tijd vraagt, maar het kan wel!
Ja daar heb je wel gelijk in, het is niet altijd gemakkelijk om gebeurtenissen alleen te analyseren en ze te doorvoelen. Soms een eenzaam gevoel. Aan de andere kant uiteindelijk moet je het wel zelf doen niet?

Ja je moet het uiteindelijk zelf doen.....maar de aanloop, het eerste stuk mag je best hulp organiseren denk ik. Het laatste stuk, het toepassen moet je zelf doen. Dat kan soms een hele kleine stap zijn al is hij daarom soms niet makkelijk

Natuurlijk Dipjes, in het begin heb ik ook hulp georganiseerd voor mijzelf. Er was zelfs een lange detox opname voor nodig om me weer een beetje op de been te helpen.
Het laatste stuk, het toepassen moet je zelf doen schrijf je. Ook waar. Maar dan ben ik denk ik nog niet toe aan het laatste stuk.
Dat kan alleen als je je oorspronkelijke problemen grotendeels achter je hebt gelaten. Ik lijk soms wel een jojo. Dan gebeurt er weer iets in je leven waardoor je weer op jezelf terug geworpen wordt. Minimaal pas op de plaats maken of gevoelsmatig weer tegen een dip aanlopen.
Het toepassen, zoals mijn keuze om het zonder medicatie te proberen. Dan moet ik weer een paar flinke stappen terug doen en weer met mijzelf aan de slag zonder te weten waar ik nu weer uit kom. 
Ik word er soms zo moe van.

Dat jojo-gevoel, komt me bekend voor.
Net als je denkt dat je een mooie stap de goede kant hebt opgemaakt, voelt het of je weer opnieuw moet beginnen. Dat is natuurlijk niet helemaal zo, maar voelt wel zo. Dat ontmoedigt en daar word ik ook heel moe van. Jij maakt hele grote stappen nu. Zonder medicatie verder is geen klein dingetje. Ik hoop dat voor jou de terugval zoals hij voelt, niet als helemaal wordt ervaren door je, maar als de twee stappen vooruit, een achteruit, dus toch vooruitgang. Goed dus om het te blijven delen, dan kunnen anderen met jou mee zien dat je wel degelijk vooruit gaat en je dat ook vertellen, want het is fijn om het ook van een ander te horen (vind ik).

groet,
Run