Hallo allemaal,

de titel van dit topic zegt alles. Ik ben 37 jaar oud en ik merk dat ik steeds eenzamer word. 

Ik heb een fijne jeugd gehad waarin ik waarschijnlijk veel te veel beschermd ben door mijn ouders. Mijn ouders besloten voor mijn gevoel ineens te verhuizen van een klein dorpje waar iedereen elkaar kent naar een stad waar je nauwelijks weet wie je buren zijn. Toen we verhuisden was ik een jaar of 12 ben ik totaal dichtgeklapt en heb sindsdien veel last van faalangst en ben ik erg onzeker over mezelf. Ik heb diverse opleidingen gevolgd (vbo, mbo) en toen in afgestudeerd keek ik zo ontzettend op tegen het moeten solliciteren en aan het werk gaan dat ik heb besloten nog een opleiding (hbo) te gaan doen. Deze opleiding heb ik ondanks een half jaartje extra ploeteren ook succesvol weten af te ronden. Toen werd het weer tijd om gaan solliciteren... Ik heb met veel moeite verschillende banen gehad maar ik voelde me eigenlijk nergens op mijn gemak. Het voelde echt alsof ik niet thuis hoor op dat hbo niveau. Ik werd hier zo gestresst van dan ik toen ontslag genomen heb om eindelijk aan mijn problemen te gaan werken. Ik ben naar 2 verschillende psychologen geweest een een therapeut maar ook hier voelde ik me nooit op mijn gemak en kreeg dus ook niet echt het idee dat ik vooruitgang boekte. Ik ben toen eigenlijk meer uit schaamte weer aan het werk gegaan maar ook nu hield ik het niet langer dan een jaar uit en kreeg ik een burn-out. Toen ben ik bij een groepstherapie terecht gekomen met gelijk gestemden. Hier heb ik wel heel veel steun aan gehad en veel inspiratie opgedaan. Hierna heb ik besloten dat ik gewoon een stapje terug moest doen kwa werkniveau en ben gaan solliciteren op mbo functies. Het heeft heel veel moeite gekost om een functie te krijgen dat zogenaamd onder mijn niveau zou liggen en ik beschouw de hbo opleiding die ik gevolgd heb dan ook de grootste fout die ik ooit begaan heb. Iedereens denkt altijd beter te weten wat ik zou moeten doen dan ik zelf en ik kan me hier enorm kwaad over maken. Ik heb me nog nooit zo prettig op mijn werk gevoeld als nu en nog steeds krijg ik van anderen te horen dat dit toch zeker wel iets tijdelijks zal zijn? Je hebt toch veel meer in je mars? Verveel je je niet in dat werk. Word het niet eens tijd dat je verder kijkt? En zo kan ik nog wel even verder gaan. Ik word gewoon niet geaccepteerd voor wie ik echt ben en dat trek ik vaak echt niet meer. 

Wat de liefde betreft heb ik ook niet veel geluk. Natuurlijk kom ik wel leuke vrouwen tegen waar ik wel eens een praatje mee wil maken maar ik ben zo bang om voor schut te komen staan dat im het simpelweg maar laat zitten of als ik wel de moed heb verzameld en wil een gesprek aan gaan dan klap ik helemaal dicht van de zenuwen. Ik voel me zo ontzettend hopeloos. Ik zou niks liever willen dan huisje boompje beestje en ben echt bang voor de toekomst want ik wil niet alleen oud worden dat ga ik echt niet trekken. Een leuke partner zou mijn zelfvertrouwen een flinke boost kunnen geven en mijn leven weer nut geven. Ik heb verschillende datingsites geprobeerd maar krijg zelden of nooit reacties op mijn profiel of berichten. Dat zal mede komen doordat ik redelijk klein ben (1,74m) en jong uit zie voor mijn leeftijd.. 

Kortom, ik heb eindelijk werk gevonden dat ik leuk vind en waar ik me prettig bij voel. Ik heb mijn leven verder ook netjes op de rit verder, pas een huis gekocht en vrijwel compleet verbouwd, staat vol met mooie spullen maar ik heb in heel mijn leven nog nooit een serieuze relatie gehad en voel me door niemand geaccepteerd voor wat ik echt ben. 

Zo dat moest ik even kwijt. Sorry voor de lange tekst, ik heb hem al flink ingekort ;p

Groetjes, 
Kevin

Hoi Kevin,

Jouw verhaal is erg herkenbaar voor mij. Op mijn 11e zijn wij verhuisd van een grote stad naar een klein dorp. Daar waar ik in de grote stad erg aanwezig was, werd ik heel stil in de grote stad. Op mijn 21e kreeg ik last van angsten en dat is funest voor je zelfvertrouwen. Ik kan jou wel een boek aanraken wat mij heel erg geholpen heeft. Het boek heet: je kunt je leven Helen. Sommige dingen zijn wat zweverig, maar er staan goede adviezen in voor je zelfvertrouwen.
Veel succes!
Groet Gianni

Hoi Kevin,

Jouw verhaal is erg herkenbaar voor mij. Op mijn 11e zijn wij verhuisd van een grote stad naar een klein dorp. Daar waar ik in de grote stad erg aanwezig was, werd ik heel stil in de grote stad. Op mijn 21e kreeg ik last van angsten en dat is funest voor je zelfvertrouwen. Ik kan jou wel een boek aanraken wat mij heel erg geholpen heeft. Het boek heet: je kunt je leven Helen. Sommige dingen zijn wat zweverig, maar er staan goede adviezen in voor je zelfvertrouwen.
Veel succes!
Groet Gianni

Hoi Gianni bedank voor je reactie. Ik ga eens kijken of ik dat boek ergens kan krijgen. Hoe gaat het nu met jou verder?

Hallo allemaal,

de titel van dit topic zegt alles. Ik ben 37 jaar oud en ik merk dat ik steeds eenzamer word. 

Ik heb een fijne jeugd gehad waarin ik waarschijnlijk veel te veel beschermd ben door mijn ouders. Mijn ouders besloten voor mijn gevoel ineens te verhuizen van een klein dorpje waar iedereen elkaar kent naar een stad waar je nauwelijks weet wie je buren zijn. Toen we verhuisden was ik een jaar of 12 ben ik totaal dichtgeklapt en heb sindsdien veel last van faalangst en ben ik erg onzeker over mezelf. Ik heb diverse opleidingen gevolgd (vbo, mbo) en toen in afgestudeerd keek ik zo ontzettend op tegen het moeten solliciteren en aan het werk gaan dat ik heb besloten nog een opleiding (hbo) te gaan doen. Deze opleiding heb ik ondanks een half jaartje extra ploeteren ook succesvol weten af te ronden. Toen werd het weer tijd om gaan solliciteren... Ik heb met veel moeite verschillende banen gehad maar ik voelde me eigenlijk nergens op mijn gemak. Het voelde echt alsof ik niet thuis hoor op dat hbo niveau. Ik werd hier zo gestresst van dan ik toen ontslag genomen heb om eindelijk aan mijn problemen te gaan werken. Ik ben naar 2 verschillende psychologen geweest een een therapeut maar ook hier voelde ik me nooit op mijn gemak en kreeg dus ook niet echt het idee dat ik vooruitgang boekte. Ik ben toen eigenlijk meer uit schaamte weer aan het werk gegaan maar ook nu hield ik het niet langer dan een jaar uit en kreeg ik een burn-out. Toen ben ik bij een groepstherapie terecht gekomen met gelijk gestemden. Hier heb ik wel heel veel steun aan gehad en veel inspiratie opgedaan. Hierna heb ik besloten dat ik gewoon een stapje terug moest doen kwa werkniveau en ben gaan solliciteren op mbo functies. Het heeft heel veel moeite gekost om een functie te krijgen dat zogenaamd onder mijn niveau zou liggen en ik beschouw de hbo opleiding die ik gevolgd heb dan ook de grootste fout die ik ooit begaan heb. Iedereens denkt altijd beter te weten wat ik zou moeten doen dan ik zelf en ik kan me hier enorm kwaad over maken. Ik heb me nog nooit zo prettig op mijn werk gevoeld als nu en nog steeds krijg ik van anderen te horen dat dit toch zeker wel iets tijdelijks zal zijn? Je hebt toch veel meer in je mars? Verveel je je niet in dat werk. Word het niet eens tijd dat je verder kijkt? En zo kan ik nog wel even verder gaan. Ik word gewoon niet geaccepteerd voor wie ik echt ben en dat trek ik vaak echt niet meer. 

Wat de liefde betreft heb ik ook niet veel geluk. Natuurlijk kom ik wel leuke vrouwen tegen waar ik wel eens een praatje mee wil maken maar ik ben zo bang om voor schut te komen staan dat im het simpelweg maar laat zitten of als ik wel de moed heb verzameld en wil een gesprek aan gaan dan klap ik helemaal dicht van de zenuwen. Ik voel me zo ontzettend hopeloos. Ik zou niks liever willen dan huisje boompje beestje en ben echt bang voor de toekomst want ik wil niet alleen oud worden dat ga ik echt niet trekken. Een leuke partner zou mijn zelfvertrouwen een flinke boost kunnen geven en mijn leven weer nut geven. Ik heb verschillende datingsites geprobeerd maar krijg zelden of nooit reacties op mijn profiel of berichten. Dat zal mede komen doordat ik redelijk klein ben (1,74m) en jong uit zie voor mijn leeftijd.. 

Kortom, ik heb eindelijk werk gevonden dat ik leuk vind en waar ik me prettig bij voel. Ik heb mijn leven verder ook netjes op de rit verder, pas een huis gekocht en vrijwel compleet verbouwd, staat vol met mooie spullen maar ik heb in heel mijn leven nog nooit een serieuze relatie gehad en voel me door niemand geaccepteerd voor wat ik echt ben. 

Zo dat moest ik even kwijt. Sorry voor de lange tekst, ik heb hem al flink ingekort ;p

Groetjes, 
Kevin

Hoi Kevin,

Kwam toevallig jouw bericht tegen en wat herken ik jouw verhaal zeg.
Ik ben juist van de stad, naar een dorp verhuisd op mijn 13e. Ook een andere school gekregen toen. Dit viel mij ook niet goed want iedereen kent elkaar en jij bent er niet opgegroeid dus je wordt niet geaccepteerd.

Ook dat van solliciteren herken ik erg. Ik zit nu op me plek omdat het als vertrouwd voelt, maar zou graag ook eens rond kijken naar ander werk, maar dan denk ik alweer: laat maar. Al die stress..

En wat betreft relaties. Ik heb er 1 gehad en dat kwam omdat hij 2 jaar lang mij heeft overtuigd dat een date “leuk” zou zijn. Nu zou ik weer iemand willen, maar ik voel me niet “normaal” genoeg voor een date. 

Het is eigenlijk zo zonde om met al die angsten te leven hè? Ik ben nu bij een psychologe en die raadt EMDR therapie aan.
Ik ga het proberen, wie weet worden m’n angsten dan eens minder.

Hoop dat het met jou een beetje oké gaat verder en je bent niet alleen hierin hoor. Alleen ik weet wel, dat als we iets willen veranderen aan de situatie, moeten we dat echt zelf doen.