Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Leven / depressief


#1

Hallo allemaal,

Vaak zie ik topic`s voorbij komen met mensen met depressie die thuis zitten, zonder dag invulling. Bij dit topic zie ik ook veel negatieve verhalen (niet dat ik altijd erg positief ben), maar ik dacht laat ik eens wat positiefs plaatsen. Gewoon om te laten zien dat het ook anders kan Smile

Ik ben al depressief zo lang ik me kan herinneren, maar ben op een of andere manier nooit lang thuis komen te zitten. Ik ben nu 22 jaar, doe een verkorte opleiding werkend leren en woon op mezelf. Verder hou ik ervan om zo veel mogelijk leuke dingen te plannen in een week, zodat ik genoeg afleiding krijg van mezelf (en dit erg gezellig vind). Op mijn 11e ben ik begonnen met een teamsport, daar ook niet meer mee gestopt. 

Ondanks dat vind ik alles wat ik doe erg spannend (zelfs boodschappen :/) en vind ik het soms moeilijk met mijn depressie om te gaan sinds ik op mezelf woon. Maar ik ga op automatische piloot gewoon door :o

Het lijkt me leuk om jullie ervaringen te lezen: werk/opleiding of juist niet (enz.) en hoe gaan jullie daarmee om?


x roux
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Roux :   • Vera_73
Antwoord

#2

(28-11-2018, 16:23)Roux schreef: Maar ik ga op automatische piloot gewoon door :o

Het lijkt me leuk om jullie ervaringen te lezen: werk/opleiding of juist niet (enz.) en hoe gaan jullie daarmee om?

Hoi Roux,

Misschien zit het probleem in die automatische piloot. In je naschrift onder elk bericht staat eigenlijk dat je dat nu juist niet wilt. Als je echt wat wil voelen, zal je die piloot met pensioen moeten sturen, denk ik. Best eng en moeilijk, ik weet het.

Ik kende angsten met bijvoorbeeld boodschappen doen, was als de dood 'vast te komen staan' in een rij voor de kassa. Ik reed net zo lang met mijn karretje totdat ik een vrije kassa zag en ging er dan zo snel mogelijk doorheen. Bij verjaardagen op mijn werk ging ik altijd als laatste een kamer in om in een positie te zitten waarbij ik bij elke dreiging zo weer weg kon. Het liefst ging ik helemaal niet. Feestjes bij vrienden: geen denken aan.
Als ik eraan terugdenk is het ook zo raar, omdat ik juist altijd leven in de brouwerij kon en kan scheppen. Mijn inborst is: gezien willen worden, maar tegelijkertijd durfde ik dat niet. Wat ik bijvoorbeeld wél durfde was een gitaar pakken en in een volle huiskamer spelen en zingen, maar een praatje maken in een gezelschap was eng.

En toch ben ik genezen. Ik ben zeker t.o.v. jou oud, maar ik leef volop en geniet van het angstloze leven met nog af en toe een dip, maar niet zo erg meer als vroeger. Bij mij heeft het te lang geduurd voordat het beter ging. Ik gun niemand die lange strijd en hoop met mijn inzichten en ervaring jonge mensen te kunnen laten zien dat er echt hoop is op een mooi leven.

Mijn ervaringen en herstel staan hier in diverse berichten beschreven op het forum, die ga ik maar niet herhalen. Korte tip dan: leef zoals jij dat wilt. Zolang je anderen daarmee niet stoort, is alles toegestaan. En "Nee" is ook een antwoord.

sterkte,
Ray
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Ray :   • Roux
Antwoord

#3

Roux,

Ik ben het met Ray eens en van mening dat die automatische piloot je júist gaat opbreken.
Waarom?
Omdat ik het allemaal ook heb meegemaakt.
In 2005 geëmigreerd naar het buitenland (het enige wezenlijke verschil denk ik) en in 2010 fulltime gaan werken - Ik was toen 22, en op mezelf gaan wonen. In het begin ging dat hartstikke goed, leuke dingen doen met collega's na werk, boodschapjes doen etc. Tot het me ging opbreken.
In 2012 weer terug thuis gaan wonen, maar wel blijven werken, en weer automatische piloot. Ging ook weer goed in het begin, tot 2015. Toen werd ik meer ziek, kon ik minder stress hebben qua werk, en had ik veel medicatie. In dat jaar veranderd van baan naar mijn huidige werkgever, en guess what? In het begin ging het weer hartstikke goed, leuke dingen doen met collega's etc. En vandaag de dag zit ik inmiddels een jaar ziek thuis.
Dus die automatische piloot, die werkt niet. Misschien voor nu, misschien voor even, misschien wat langer, maar uiteindelijk werkt het niet. Ik ben van mening hoe eerder je daar mee aan de slag gaat, hoe beter het voor jezelf is. Ik had zelf ook niet zo diep gezeten als ik er eerder mee begonnen was.

Groetjes,
Sanna
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Sanna :   • Roux
Antwoord

#4
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 28-11-2018, 21:48 door Roux.)

(28-11-2018, 18:39)Ray schreef: Hoi Roux,

Misschien zit het probleem in die automatische piloot. In je naschrift onder elk bericht staat eigenlijk dat je dat nu juist niet wilt. Als je echt wat wil voelen, zal je die piloot met pensioen moeten sturen, denk ik. Best eng en moeilijk, ik weet het.

Ik kende angsten met bijvoorbeeld boodschappen doen, was als de dood 'vast te komen staan' in een rij voor de kassa. Ik reed net zo lang met mijn karretje totdat ik een vrije kassa zag en ging er dan zo snel mogelijk doorheen. Bij verjaardagen op mijn werk ging ik altijd als laatste een kamer in om in een positie te zitten waarbij ik bij elke dreiging zo weer weg kon. Het liefst ging ik helemaal niet. Feestjes bij vrienden: geen denken aan.
Als ik eraan terugdenk is het ook zo raar, omdat ik juist altijd leven in de brouwerij kon en kan scheppen. Mijn inborst is: gezien willen worden, maar tegelijkertijd durfde ik dat niet. Wat ik bijvoorbeeld wél durfde was een gitaar pakken en in een volle huiskamer spelen en zingen, maar een praatje maken in een gezelschap was eng.

En toch ben ik genezen. Ik ben zeker t.o.v. jou oud, maar ik leef volop en geniet van het angstloze leven met nog af en toe een dip, maar niet zo erg meer als vroeger. Bij mij heeft het te lang geduurd voordat het beter ging. Ik gun niemand die lange strijd en hoop met mijn inzichten en ervaring jonge mensen te kunnen laten zien dat er echt hoop is op een mooi leven.

Mijn ervaringen en herstel staan hier in diverse berichten beschreven op het forum, die ga ik maar niet herhalen. Korte tip dan: leef zoals jij dat wilt. Zolang je anderen daarmee niet stoort, is alles toegestaan. En "Nee" is ook een antwoord.

sterkte,
Ray

Hoi Ray,

Wat mooi om te lezen, het warmt me helemaal op. Hele wijze woorden weer, waar ik zeker veel van kan leren. Ik neem er weer een stukje van mee, want dit kan en wil ik zeker toepassen. 

Ik ga even met die piloot in gesprek. Word toch maar een keer tijd dan  Big Grin
Gaat een moeilijk gesprek worden, ze is al lang in dienst..

(28-11-2018, 21:17)Sanna schreef: Roux,

Ik ben het met Ray eens en van mening dat die automatische piloot je júist gaat opbreken.
Waarom?
Omdat ik het allemaal ook heb meegemaakt.
In 2005 geëmigreerd naar het buitenland (het enige wezenlijke verschil denk ik) en in 2010 fulltime gaan werken - Ik was toen 22, en op mezelf gaan wonen. In het begin ging dat hartstikke goed, leuke dingen doen met collega's na werk, boodschapjes doen etc. Tot het me ging opbreken.
In 2012 weer terug thuis gaan wonen, maar wel blijven werken, en weer automatische piloot. Ging ook weer goed in het begin, tot 2015. Toen werd ik meer ziek, kon ik minder stress hebben qua werk, en had ik veel medicatie. In dat jaar veranderd van baan naar mijn huidige werkgever, en guess what? In het begin ging het weer hartstikke goed, leuke dingen doen met collega's etc. En vandaag de dag zit ik inmiddels een jaar ziek thuis.
Dus die automatische piloot, die werkt niet. Misschien voor nu, misschien voor even, misschien wat langer, maar uiteindelijk werkt het niet. Ik ben van mening hoe eerder je daar mee aan de slag gaat, hoe beter het voor jezelf is. Ik had zelf ook niet zo diep gezeten als ik er eerder mee begonnen was.

Groetjes,
Sanna

Hoi Sanna,

Ook een mindere ervaring met de automatische piloot. Het zou met de technologie juist voor rust moeten zorgen, maar het werkt dus in het mentale opzicht niet. Vervelend te lezen dat je nu thuis zit, hoop dat het goed met je gaat. 

Het is altijd achteraf dat we weten als iets niet werkt, beter dat we daar niet te veel op terug kijken. Word je niet vrolijker van (makkelijker gezegd dan gedaan *kuch*). Bedankt voor het delen van je ervaring. Soms heb ik meerdere perspectieven nodig tot doen veranderen  Blush


x roux
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Roux :   • Ray
Antwoord

#5

Hoi Roux,

Wat voor mij ook een dingetje was, tijdens automatische piloot fase van het leven, dat ik verder niet over het leven hoefde na te denken. Er was voldoende geld, sociaal zat het goed, werk en collega's waren leuk.
Waarom zou je dan gaan nadenken over de zin van het leven?
Nu ik dus thuis zit ben ik dat wel gaan doen en kwam, voor nu alsnog, tot de conclusie dat je moet werken om te kunnen leven.
Ergens klinkt dit voor mij al niet helemaal goed, maar oke. En je met je over de kop werken, wil je er écht toe doen in deze maatschappij. Danwel je sociale status, of werk, je dure auto of fiets, het maakt niet uit.
Toen dat besef kwam voor mij, dat ik de komende 40 jaar nog werk moet doen wat niet mijn passie is, waar ik niet tot weinig voldoening uit kan halen, enkel en alleen zodat ik de rekeningen kon betalen, maar dat het mij mentaal wel heel veel kost en that's it? Dat er nauwelijks geld is om een keer iets leuks met mn neefje van 3 te gaan doen.
Tjah, toen ging dat lichtje uit zeg maar. Ik wil dat niet nog 40 jaar lang zo doen. Dat gaat niet. Dat bewijst mijn lichaam nu ook maar weer eens.

Dusja, ik snap heel goed dat die automatische piloot fijn voelt eigenlijk. Het is net als een masker, een soort bescherming. Bezig blijven, want anders...
Maar zonder dat piloot gedoe, waar zie je jijzelf over 5, 10, 15 jaar? Wat is jouw zin van het leven?
Heb je eigenlijk wel écht geleefd als je dat op de automatische piloot doet..?

Groetjes,
Sanna
[-] 2 gebruikers zegt bedankt tegen Sanna :   • Ray, Roux
Antwoord

#6
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 29-11-2018, 12:31 door Roux.)

(29-11-2018, 00:15)Sanna schreef: Hoi Roux,

Wat voor mij ook een dingetje was, tijdens automatische piloot fase van het leven, dat ik verder niet over het leven hoefde na te denken. Er was voldoende geld, sociaal zat het goed, werk en collega's waren leuk.
Waarom zou je dan gaan nadenken over de zin van het leven?
Nu ik dus thuis zit ben ik dat wel gaan doen en kwam, voor nu alsnog, tot de conclusie dat je moet werken om te kunnen leven.
Ergens klinkt dit voor mij al niet helemaal goed, maar oke. En je met je over de kop werken, wil je er écht toe doen in deze maatschappij. Danwel je sociale status, of werk, je dure auto of fiets, het maakt niet uit.
Toen dat besef kwam voor mij, dat ik de komende 40 jaar nog werk moet doen wat niet mijn passie is, waar ik niet tot weinig voldoening uit kan halen, enkel en alleen zodat ik de rekeningen kon betalen, maar dat het mij mentaal wel heel veel kost en that's it? Dat er nauwelijks geld is om een keer iets leuks met mn neefje van 3 te gaan doen.
Tjah, toen ging dat lichtje uit zeg maar. Ik wil dat niet nog 40 jaar lang zo doen. Dat gaat niet. Dat bewijst mijn lichaam nu ook maar weer eens.

Dusja, ik snap heel goed dat die automatische piloot fijn voelt eigenlijk. Het is net als een masker, een soort bescherming. Bezig blijven, want anders...
Maar zonder dat piloot gedoe, waar zie je jijzelf over 5, 10, 15 jaar? Wat is jouw zin van het leven?
Heb je eigenlijk wel écht geleefd als je dat op de automatische piloot doet..?

Groetjes,
Sanna

Hoi Sanna,

Dit klinkt inderdaad erg bekend. Verandering vind ik erg eng. Als ik ergens mijn plekje heb gevonden, waarom zou ik daar dan weg gaan? Nu heb ik nog geen vaste werkplek gehad, in verband met mijn opleiding. Dezelfde gedachten gang ken ik wel. Dus dit word de komende 45 jaar mijn leven? Ik heb ook het vooruitzicht dat mijn leven op mijn 50e geen zin meer heeft. Wat valt er dan nog voor spannends te beleven? Oud worden heb ik altijd al kut gevonden. Ik word denk ik echt zo'n midlifecrisis persoon hehe. 

De automatische piloot is inderdaad ook wel erg fijn, maar zorgt er voor mij voor dat ik minstens 1 keer per dag in mijn hoofd flip. De laatste tijd leef ik inderdaad met het beeld: als ik 80 ben, zit in een verpleeghuis, zou ik dan tevreden zijn met hoe ik heb geleefd? Tot nu toe niet, dus daar wil ik wat aan veranderen. 

Zin van het leven, waar zie ik mezelf? GEEN IDEE, HELP? Is het gek dat ik niet verder in de toekomst kan kijken dan 2 jaar? Ik weet nog niet eens wat ik precies wil worden eigenlijk... Zou jij (jullie) het antwoord weten op die vragen?


x roux
Antwoord

#7

(29-11-2018, 12:26)Roux schreef: Zin van het leven, waar zie ik mezelf? GEEN IDEE, HELP? Is het gek dat ik niet verder in de toekomst kan kijken dan 2 jaar? Ik weet nog niet eens wat ik precies wil worden eigenlijk... Zou jij (jullie) het antwoord weten op die vragen?

Hoi Roux,

De zin van het leven? Hoe denk je als je 80 bent? Toekomst? Hoezo zou je in de toekomst willen kijken?

Hou het simpel en kijk naar nu. Je bent er nu en dat moet je bezighouden. Morgen is een nieuwe dag, dan zie je wel weer.

Het Klein Orkest zong ooit: "Sparend voor later, ga je straks ook sparend dood" in het liedje "Later is allang begonnen."
In overdrachtelijke zin is dat precies wat ik bedoel. Als je niet verandert, denk je als je 80 bent nog steeds aan de toekomst. Zie je met dat gegeven hoe onzinnig het is?

Natuurlijk moet je wel rekening houden met later, bijvoorbeeld door een beetje te sparen als dat mogelijk is, maar verder is de toekomst een groot vraagteken. Laat dat vooral zo blijven in je persoonlijke leven. Dat maakt het ook spannend en misschien is dat de zin van het leven!?!

groet,
Ray
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Ray :   • Roux
Antwoord

#8

(29-11-2018, 16:55)Ray schreef: Hoi Roux,

De zin van het leven? Hoe denk je als je 80 bent? Toekomst? Hoezo zou je in de toekomst willen kijken?

Hou het simpel en kijk naar nu. Je bent er nu en dat moet je bezighouden. Morgen is een nieuwe dag, dan zie je wel weer.

Het Klein Orkest zong ooit: "Sparend voor later, ga je straks ook sparend dood" in het liedje "Later is allang begonnen."
In overdrachtelijke zin is dat precies wat ik bedoel. Als je niet verandert, denk je als je 80 bent nog steeds aan de toekomst. Zie je met dat gegeven hoe onzinnig het is?

Natuurlijk moet je wel rekening houden met later, bijvoorbeeld door een beetje te sparen als dat mogelijk is, maar verder is de toekomst een groot vraagteken. Laat dat vooral zo blijven in je persoonlijke leven. Dat maakt het ook spannend en misschien is dat de zin van het leven!?!

groet,
Ray

Hoi Ray,

Kan ik je ook persoonlijk inhuren? Dat als ik een slecht moment hebt je dit soort dingen tegen me zegt?  Tongue

Elke keer voordat ik ga slapen lees ik deze berichten even terug en lig ik een stuk ontspannender in bed. Ik kan zo de gekke dingen die ik in mijn hoofd haal beter relativeren. De toekomst is ook eigenlijk een groot vraagteken, ik kan niet alles uitstippelen voor de komende 10 jaar. Geen idee wat er op mijn pad komt. 

Ik zou nog wel meer willen leren los laten. In de zin van: niet vergelijken, ik leef mijn eigen leven en dat is goed genoeg. Maar misschien komt dat ook wel met de jaren. Ik heb soms zo het gevoel leuke dingen, uitbundige dingen enz. te moeten doen. Niet eens zo voor mezelf, maar meer om te laten zien dat ik er toe doe en dat ik ook leuk ben. Geen idee waar dat weg komt, hoort denk ik bij de tijd van nu. Nou dit zat me nog even dwars, kan ik nu weer poging doen tot slapen....

Ray, bedankt  Blush


x roux
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Roux :   • Ray
Antwoord

#9

Hoi Roux,

Yes, ik heb ook slechte ervaringen met de automatische piloot. Altijd veel gewerkt en ‘ gewoon’ meegedaan, maar om de zoveel tijd psychisch zo ziek dat ik niet meer kon werken. En dan was ik twee maanden thuis en dan ging ik gewoon weer. Nu is de batterij echt op, het licht is al een jaar uit en ik ben vanaf april ziek thuis. Inmiddels is bij de psycholoog duidelijk geworden dat werken mijn strategie is om maar niet te hoeven voelen. Dus nu dus iets werken en voelen en doorvoelen. Een nieuwe manier zoeken om met emoties om te gaan.

Liefs,
Marjolein
Antwoord

#10

(30-11-2018, 21:09)Letitgo schreef: Hoi Roux,

Yes, ik heb ook slechte ervaringen met de automatische piloot. Altijd veel gewerkt en ‘ gewoon’ meegedaan, maar om de zoveel tijd psychisch zo ziek dat ik niet meer kon werken. En dan was ik twee maanden thuis en dan ging ik gewoon weer. Nu is de batterij echt op, het licht is al een jaar uit en ik ben vanaf april ziek thuis. Inmiddels is bij de psycholoog duidelijk geworden dat werken mijn strategie is om maar niet te hoeven voelen. Dus nu dus iets werken en voelen en doorvoelen. Een nieuwe manier zoeken om met emoties om te gaan.

Liefs,
Marjolein

Hoi Marjolein,

Daar druk je me inderdaad weer even met mijn neus op de feiten. Die was ik ook wel weer een beetje vergeten. Die piloot is eigenlijk ook een groot copings mechanisme. Niet voelen, gewoon doorgaan en niet terug kijken.... Maar ik weet niet of ik dat wel heel erg vind? Ik word er soms alleen zo emotieloos van. En ja, een paar keer per jaar heb ik breekpunten, dan ben ik op. Maar wat is erger, terugkijken en ermee dealen, of gewoon domweg doorgaan :o 

Ik heb een hele sterke emotie, dat is me depressief voelen. Daar kan ik extreem in blijven hangen. Dus een manier zoeken om daarmee om te gaan, vind ik eng. Vind jij een nieuwe manier van aanpakken zoeken ook spannend? Hoe ga je daarmee om?


x roux
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
26-06-2021, 15:45
Laatste bericht: JOJO80
  Depressief? Started by Charlotte
5 Replies - 3,176 Views
05-06-2018, 10:11
Laatste bericht: Bert



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)