Hoi Ray,

Kan ik je ook persoonlijk inhuren? Dat als ik een slecht moment hebt je dit soort dingen tegen me zegt? 

Elke keer voordat ik ga slapen lees ik deze berichten even terug en lig ik een stuk ontspannender in bed. Ik kan zo de gekke dingen die ik in mijn hoofd haal beter relativeren. De toekomst is ook eigenlijk een groot vraagteken, ik kan niet alles uitstippelen voor de komende 10 jaar. Geen idee wat er op mijn pad komt. 

Ik zou nog wel meer willen leren los laten. In de zin van: niet vergelijken, ik leef mijn eigen leven en dat is goed genoeg. Maar misschien komt dat ook wel met de jaren. Ik heb soms zo het gevoel leuke dingen, uitbundige dingen enz. te moeten doen. Niet eens zo voor mezelf, maar meer om te laten zien dat ik er toe doe en dat ik ook leuk ben. Geen idee waar dat weg komt, hoort denk ik bij de tijd van nu. Nou dit zat me nog even dwars, kan ik nu weer poging doen tot slapen....

Ray, bedankt 

Hoi Roux,

Dank voor je lieve woorden. Dat kan ik nu wel even gebruiken met die UWV-ellende. Ik heb echt een klap gehad, maar ik ben alweer aan het opkrabbelen.

'Loslaten in de zin van niet vergelijken', kun je misschien bereiken door blij te zijn met wie je bent. Door je te realiseren dat jij de optelsom bent van een paar genen bij je geboorte, opvoeding en ervaringen tot en met vandaag. 
Ik denk nog wel eens: "Hoe zou die en die dat doen?" Maar meteen daarna pas ik toe wat een therapeut ooit tegen me zei: "Je bent het resultaat van je leven so far, daar zitten de ervaringen van anderen al in. Jouw manier is hoe jij de dingen doet en dat is het. Wees er tevreden mee."
Voortschrijdend inzicht zorgt voor meer ervaringen en die pas je gaandeweg toe.

De buitenwereld laten zien dat je er toe doet is van alle tijden, alleen nu wat meer toepasbaar met en door de sociale media. Als je die neiging voelt, hoort dat bij jou. Prima toch.


Zo heb ik de neiging nog even te gaan slapen, dus ga ik dat ook maar doen.  

groet,
Ray

Hoi Roux,

Op dit moment heb ik geen idee wat beter is. Inmiddels ben ik al een jaar depressief en is het dieper en langer dan ooit. Dus die nieuwe weg helpt niet qua duratie. Ik hoop dat het helpt om de echte oorzaken te vinden en aan te pakken. Ik heb het eerste jaar vooral gevochten om het weg te krijgen, maar dat werkt niet. Nu probeer ik steeds meer te accepteren en dag voor dag te kijken en stapje voor stapje. Ik ben erachter gekomen dat ik steeds probeer te forceren en alles krampachtig onder controle wil houden. Waar ik mij wel zorgen om maak is dat moment dat ik weer al werken. Hoe ga ik weer een werkritme krijgen? Ik ga nu ook beginnenen met vrijwilligerswerk om mijn zelfvertrouwen o te krikken en weer te wennen aan ‘werken’

Liefs,
Marjolein

Hoi Roux,

Dank voor je lieve woorden. Dat kan ik nu wel even gebruiken met die UWV-ellende. Ik heb echt een klap gehad, maar ik ben alweer aan het opkrabbelen.

'Loslaten in de zin van niet vergelijken', kun je misschien bereiken door blij te zijn met wie je bent. Door je te realiseren dat jij de optelsom bent van een paar genen bij je geboorte, opvoeding en ervaringen tot en met vandaag. 
Ik denk nog wel eens: "Hoe zou die en die dat doen?" Maar meteen daarna pas ik toe wat een therapeut ooit tegen me zei: "Je bent het resultaat van je leven so far, daar zitten de ervaringen van anderen al in. Jouw manier is hoe jij de dingen doet en dat is het. Wees er tevreden mee."
Voortschrijdend inzicht zorgt voor meer ervaringen en die pas je gaandeweg toe.

De buitenwereld laten zien dat je er toe doet is van alle tijden, alleen nu wat meer toepasbaar met en door de sociale media. Als je die neiging voelt, hoort dat bij jou. Prima toch.


Zo heb ik de neiging nog even te gaan slapen, dus ga ik dat ook maar doen.  

groet,
Ray

Hoi Ray,

Hopelijk gaat het weer wat beter met je en ben je ondertussen weer wat verder opgekrabbeld. Ik had weer even een dip, dus zat je adviezen even terug te lezen!

Zo`n persoonlijk Ray moment kwam me nu goed van pas haha 

---

Hoi Roux,

Op dit moment heb ik geen idee wat beter is. Inmiddels ben ik al een jaar depressief en is het dieper en langer dan ooit. Dus die nieuwe weg helpt niet qua duratie. Ik hoop dat het helpt om de echte oorzaken te vinden en aan te pakken. Ik heb het eerste jaar vooral gevochten om het weg te krijgen, maar dat werkt niet. Nu probeer ik steeds meer te accepteren en dag voor dag te kijken en stapje voor stapje. Ik ben erachter gekomen dat ik steeds probeer te forceren en alles krampachtig onder controle wil houden. Waar ik mij wel zorgen om maak is dat moment dat ik weer al werken. Hoe ga ik weer een werkritme krijgen? Ik ga nu ook beginnenen met vrijwilligerswerk om mijn zelfvertrouwen o te krikken en weer te wennen aan ‘werken’

Liefs,
Marjolein

Hoi Marjolein,

Ik hoop dat je bij de oorzaken terecht komt en deze kunt aanpakken. Het vechten kost veel energie. De oorzaken daarin tegen aanpakken, kost denk ik nog meer energie, maar heb je op langer termijn meer aan! Het werkritme is denk ik heel eng en de eerste momenten zullen ook spannend zijn. Als je de goede werkplek voor jou gevonden hebt, zal dit zijn weg wel vinden. Ook daarin het ritme. Vrijwilligerswerk lijkt me daarin een mooi begin! Ik ben iemand die de eerste maand de kat uit de boom kijkt, maar uiteindelijk zonder dat ik het doorheb, zit ik in mijn ritme 

x roux