Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Leren leven



Hi Bert,
Moeilijke dagen heeft dus iedereen en de kunst is wat we er dan mee doen. Jij liet je even uit het veld slaan, maar blijkbaar was er iets in jezelf aan de gang wat niet altijd helder is.
Maar ook voor mijn depressie had ik dagen dat ik opstond en dacht: bleh... mag ik weer terug in bed... ben moe... ff niet vandaag. Als ik dan wel doorging kwam het eigenlijk altijd behoorlijk goed. Bleef het wel een beetje hangen dan ging ik vroeg naar bed en nam extra rust, want dan was ik dacht ik moe.
Doordat we de depressie hebben ervaren, en er soms mee blijven knokken, zijn we eerder geneigd de signalen serieuzer te nemen. Dat is niet altijd nodig. Dat zal misschien wel zo blijven, dat weet ik niet. Ook hebben mensen die een depressie hebben ondergaan, makkelijker een negatieve uitleg in hun hoofd als er wat gebeurd of uit balans is.
Allert zijn op je gedachten dus.

Ook de verandering van het weer kan trouwens invloed hebben, en hebben gehad.

Allemaal ergens ook gelul wat ik opschrijf omdat het allemaal denken is en hoofd.

Mijn hart gaat naar je uit en ik vind het klote voor je dat je van die negatieve dagen had. En het is erg fijn te horen dat je weer energie ervaart. Je bent super goed bezig en laat je niet van de wijs brengen.

gr. Liz


 Geef niet op... het licht gaat weer aan!
 
Antwoord


He Bert,

hoe is het me je?


 Geef niet op... het licht gaat weer aan!
 
Antwoord


Hoi Liz,

Gaat wel aardig, beetje wisselend.
Heeft gelukkig niks met een echte depressie te maken.
Het is zomer dus wat minder werk te doen. En in huis klussen kan, maar daar heb ik effe geen puf in.
Nog wel in mijn tuin bezig geweest. Vanmorgen landde er plotseling een sperwer op mijn voerkorf, de koolmezen schoten alle kanten op.

Morgen naar mijn werk. Ga in gesprek met een jongeman die schulden op bouwt. Gelukkig nog niet dramatisch, dus wie weet, net op tijd.
Morgen maar eens beginnen om alles wat er aan geld binnen komt en weer uit gaat eens op een rijtje te zetten. Plus de schulden optellen en kijken wat hiermee te doen.
Ik heb me nu ook aan gesloten bij Amargi. Een organisatie die mensen helpt die dreigen fors in de schuld te komen. Heb er een training voor gevolgd. Trouwens ook handig voor mijn eigen situatie. Hi.

Hoe gaat met jou? Nog steeds last van het afbouwen? Lukt het om een beetje te wandelen of zo iets?
Hoor het graag.

Groetjes,  Bert
Antwoord


(02-07-2017, 19:35)Bert schreef: Hoi Liz,

Gaat wel aardig, beetje wisselend.
Heeft gelukkig niks met een echte depressie te maken.
Het is zomer dus wat minder werk te doen. En in huis klussen kan, maar daar heb ik effe geen puf in.
Nog wel in mijn tuin bezig geweest. Vanmorgen landde er plotseling een sperwer op mijn voerkorf, de koolmezen schoten alle kanten op.

Morgen naar mijn werk. Ga in gesprek met een jongeman die schulden op bouwt. Gelukkig nog niet dramatisch, dus wie weet, net op tijd.
Morgen maar eens beginnen om alles wat er aan geld binnen komt en weer uit gaat eens op een rijtje te zetten. Plus de schulden optellen en kijken wat hiermee te doen.
Ik heb me nu ook aan gesloten bij Amargi. Een organisatie die mensen helpt die dreigen fors in de schuld te komen. Heb er een training voor gevolgd. Trouwens ook handig voor mijn eigen situatie. Hi.

Hoe gaat met jou? Nog steeds last van het afbouwen? Lukt het om een beetje te wandelen of zo iets?
Hoor het graag.

Groetjes,  Bert

HI Bert, goed te horen dat het beter gaat en dat je merkt dat het niet met de depressie te maken heeft.
Fijn dat je werk hebt en je op andere dingen kan storten. dat lijkt mij wel fijn. Ben nog niet zo ver, maar tzt hoop ik dat wel ook weer te kunnen.

Ben nog steeds super zwak idd. Wandelen is een moeilijke , ik loop als een oud vrouwtje bijna, niet krom maar langzaam omdat ik niet stabiel ben ofzo of mijn benen doen gek. Weet eigenlijk niet, weet alleen dat het zo is.  Ik ben overgestapt van Lorazepam naar Diazepam en dat maakte me dus vorige week doodziek, maar schijnt beter af te bouwen. Voel me niet goed met de Diazepam (rommel als je het mij vraagt), maar het is ondertussen onduidelijk wat me precies ziek doet voelen. Is het de switch, of het medicijn zelf, of de afbouw? Wie zal het zeggen? Ik voel me in ieder geval niet goed. De hele week te ziek om somber te zijn, en nu minder ziek en somber. Hopelijk raak ik de somberheid weer kwijt, en anders moet ik toch maar doorzetten en verder gaan afbouwen. Weet niet hoe ik dan weer ga reageren, dus zie er tegen op. Maar zo is ook niks. Ik hoop dat ik mijn positiviteit weer terug kan krijgen.... zoveel beter dan dit.


 Geef niet op... het licht gaat weer aan!
 
Antwoord


Mijn cocon.

Het valt me op dat er vaak achterliggende oorzaken zijn voor het ontwikkelen van depressies.
Maar laat ik vooral vanuit mijzelf spreken.
Ik ben al in mijn jeugd in mijzelf gekeerd geraakt en in een cocon gaan leven.
Dit heeft mijn persoonlijke groei bepaalt. Ik werd een wat sombere, wat angstige en onzekere man.
Vaak bezig met wat anderen wel niet van me zouden vinden. Ik voelde mij anders, had sterk het gevoel er niet bij te horen.
Ik had geen vrienden. Ja de "vrienden" van mijn partner, maar er was geen click. Op verjaardagen kon ik 5 minuten meepraten, maar al snel zat ik buiten de groep als toeschouwer toe te kijken.
Als gevolg van dit alles ben ik depressies gaan ontwikkelen. Ik had gewoon niet door dat mijn lijf 'stop" zei, kom op stap uit die cocon.
Ik wilde al die ellende niet voelen en ben veel te veel gaan drinken, ben een alcoholist geworden.
Dit is zo doorgegaan tot 2 1/2 jaar geleden. Toen heb ik voor het eerst in mijn leven om hulp gevraagd. Mijn zus en zwager zijn gekomen, hebben me naar de huisarts gesleept. Ik kon direct door het ziekenhuis in. Verward, sterk vermagerd, uitgedroogd en een longontsteking. Na een dag of wat door naar Detox voor een periode van zo'n 6 weken. Maar zelfs die gebeurtenissen gaven mij niet het inzicht dat nodig was.
Eenmaal in dagbehandeling ben ik uiteindelijk uit mijn cocon gebarsten. Het gevolg was dat ik nu al ruim twee jaar mijn verslaving onder controle heb. Ben helaas november j.l. toch weer tegen een zware dip aangelopen. Maar het voelde anders aan, vooral omdat ik mijzelf voor het eerst in die dip kon blijven waarderen. Ik ben nog steeds niet verlost van depressie, maar ik leer wel iedere dag bij en sta heel anders in het leven.
Herkennen jullie die cocon?
Hoor het graag.

Groetjes,  Bert
Antwoord


Ik herken de cocon bij mijn partner zeker. Ik noemde het altijd een stevige muur, maar uiteindelijk komt het op het zelfde neer. Ik denk alleen dat hij er nog niet helemaal doorheen is, en dat hij daarom niet goed bij zijn gevoel kan komen. Maar hij is op de goede weg..
Verder wil ik even zeggen dat je geweldig kan omschrijven hoe het in jouw leven gelopen is. En hoe de depressie vat op jou heeft gekregen. Ik denk dat je diverse mensen helpt met jouw inzichten. Dus Bert: een pluim voor jou!
Antwoord

(Dit bericht is het laatst bewerkt op 20-07-2017, 16:04 door Pieter.)

(17-07-2017, 17:27)Bert schreef: Mijn cocon.

Het valt me op dat er vaak achterliggende oorzaken zijn voor het ontwikkelen van depressies.
Maar laat ik vooral vanuit mijzelf spreken.
Ik ben al in mijn jeugd in mijzelf gekeerd geraakt en in een cocon gaan leven.
Dit heeft mijn persoonlijke groei bepaalt. Ik werd een wat sombere, wat angstige en onzekere man.
Vaak bezig met wat anderen wel niet van me zouden vinden. Ik voelde mij anders, had sterk het gevoel er niet bij te horen.
Ik had geen vrienden. Ja de "vrienden" van mijn partner, maar er was geen click. Op verjaardagen kon ik 5 minuten meepraten, maar al snel zat ik buiten de groep als toeschouwer toe te kijken.
Als gevolg van dit alles ben ik depressies gaan ontwikkelen. Ik had gewoon niet door dat mijn lijf 'stop" zei, kom op stap uit die cocon.
Ik wilde al die ellende niet voelen en ben veel te veel gaan drinken, ben een alcoholist geworden.
Dit is zo doorgegaan tot 2 1/2 jaar geleden. Toen heb ik voor het eerst in mijn leven om hulp gevraagd. Mijn zus en zwager zijn gekomen, hebben me naar de huisarts gesleept. Ik kon direct door het ziekenhuis in. Verward, sterk vermagerd, uitgedroogd en een longontsteking. Na een dag of wat door naar Detox voor een periode van zo'n 6 weken. Maar zelfs die gebeurtenissen gaven mij niet het inzicht dat nodig was.
Eenmaal in dagbehandeling ben ik uiteindelijk uit mijn cocon gebarsten. Het gevolg was dat ik nu al ruim twee jaar mijn verslaving onder controle heb. Ben helaas november j.l. toch weer tegen een zware dip aangelopen. Maar het voelde anders aan, vooral omdat ik mijzelf voor het eerst in die dip kon blijven waarderen. Ik ben nog steeds niet verlost van depressie, maar ik leer wel iedere dag bij en sta heel anders in het leven.
Herkennen jullie die cocon?
Hoor het graag.

Groetjes,  Bert

Heel herkenbaar die cocon! Ik bedenk mij nu dat ik waarschijnlijk al van klein jongetje af aan ook als in een soort van leef?! 

Er zijn niet heel veel mensen die daadwerkelijk weten wat er soms in mij afspeelt. Ja, mijn partner die weet bijna alles, soms bespaar ik het haar. 
Antwoord


Bert, ik had geen last van een cocon. Bij mij was er vooral de behoefte het altijd goed te doen... what ever that was. In mijn overwegingen en keuzes ging ik dus niet uit van mijzelf, maar van de behoefte of mening van de ander.  ( Wat heeft de ander nodig ? en hoe ziet het er uit? wat denken anderen anders over mij?)
Dit leidt er bij mij toe dat ik niet goed weet wat ik zelf wil doen met mijn leven, anderen hard nodig heb om zingeving te vinden in mijn leven en ik niet snel voor mijzelf opkom maar mijzelf geneigd ben weg te cijferen. Ik weet toch niet wat ik zelf wil, dus doen wat de ander wil gaat heel makkelijk en met alle liefde. Ben erg bang afgewezen te worden en alleen en ongeliefd te zijn. Mijzelf liefhebben en waarderen in alles, lukt eigenlijk alleen als ik vind dat het succesvol genoeg gebeurd en als ik door anderen daarin ook gezien ben.  Alleen iets helemaal voor mijzelf ....  meestal vind ik het eenzaam en 'pathetic' en dat oordeel voel ik ook in mijzelf.

Dit is niet honderd procent altijd zo natuurlijk en ik heb ook behoorlijke tegenhanger als balans, waardoor ik eigenlijk (even los van de depressie)  goed kan functioneren meestal.
Soms ga ik wel zwaar mijn eigen grenzen over. Ik zal een gek voorbeeld geven:
Ik werkte bij een bedrijf dat in een verzamelpand zat. Twee verdiepingen hoger zat een bedrijf waar een man werkte, die samen met mij in het huurdersoverleg deelnam uit naam van ons bedrijf. Hij stuurde me flirtende mailtjes na afloop. Op een dag had ik een thermo/hygrometer geleend en bracht die naar hem terug. Nadat hij me hun kantoor had laten zien, zei hij net voordat ik wegging: mag ik je even vasthouden? Ik was perplex, met stomheid geslagen, in de war... en ik zei eerst: wat zeg je? Mijn brein snapte echt even niet wat hij gezegd had. Maar terwijl ik vraag om de herhaling, klikt het in me en snap ik wat hij vraagt. Omdat zijn vraag achterlijk is en zwaar over mijn grens had ik nee moeten zeggen. In plaats daarvan zeg ik: Oh..... je wilt een knuffel!! Natuurlijk !! .... en stap zo naar hem toe en sla mijn armen om hem heen Huh  Terwijl ik met mijn lijf tegen een vreemde kerel aansta denk ik: Oh God... dadelijk gaat ie me nog zoenen.... shit shit shit..  Maar hij laat me los en ik ga weg.   Ik was echt overstuur van mijzelf en de situatie waarin ik mijzelf had gebracht. Puur omdat ik mijn grens niet boven die van een ander stel. Omdat ik confrontatie vermijdend ben, omdat ik een ander niet wil teleurstellen. Ik heb zelfs al een excuus voor de eikel en voor mijzelf, omdat ik zeg: oh je wilt een knuffel....
Ik sprak erover met allerlei mensen, onthutst over wat me was gebeurd. Ik heb nog vaker wel zulke dingen meegemaakt, die echt wel deels mij te verwijten zijn, omdat ik niet ingrijp en niet mijn grens durf aan te geven. Zo bang voor de confrontatie en anderen mijn grens aan te geven.

Mijn eigen onzekerheid en zelfvertrouwen moeten dus danig worden aangepakt.
Deze intrinsieke waarde die hersteld moet worden is misschien wel hetzelfde. Namelijk Zelfwaardering en vertrouwen, weten wat je waard bent en wie je bent en dat je er mag zijn, zoals ieder ander. Is dat misschien de diepere kern die we moeten opbouwen?


 Geef niet op... het licht gaat weer aan!
 
Antwoord


Oh liz, wat is dat herkenbaar zeg!
Ik heb zo vaak, dat ik op een bepaalde manier reageer of een bepaalde positie aanneem, terwijl ik achteraf denk: hoezo doe ik dit?? 
Zo ongelooflijk gefocust op de ander en zelf idd niet meer weten wat je voelt en waar je voor staat. 
Ik probeer nu wel te oefenen met voelen hoe ikzelf erbij zit, mr vergeet t zo vaak en merk meestal pas achteraf (als ik weer alleen ben) dat ik het ergens helemaal niet mee eens was of een bepaalde opmerking eigenlijk best vervelend vond.
Ik herken het wel meer, omdat ik nu toch al beter voel wat ikzelf wil (hetzij achteraf), mr verbaas me er dus ook echt over, vooral dat ik zo beïnvloedbaar en snel weg van mezelf ben. Heel bang om iets fout te doen en moeilijk om die positieve bevestiging uit jezelf te halen.

Heb jij hier al lang last van? Hoe ga je er mee om? En wat helpt jou om het te veranderen?
Weet je ook waar het vandaan komt?
Antwoord


Hoi Liz,

Mijn eigen onzekerheid en zelfvertrouwen moeten dus danig worden aangepakt.
Deze intrinsieke waarde die hersteld moet worden is misschien wel hetzelfde. Namelijk Zelfwaardering en vertrouwen, weten wat je waard bent en wie je bent en dat je er mag zijn, zoals ieder ander. Is dat misschien de diepere kern die we moeten opbouwen?


Antwoord: "Jazeker Liz"!

We hebben nogal wat overeenkomsten.
Zoals bijv. het erg belangrijk vinden wat een ander van je vind.
Ik vind het nog steeds niet altijd gemakkelijk zelf keuzes te maken los van de belangen van anderen. Heb nog veel behoefte aan bevestiging van de ander dat ik goed bezig ben. Vermoedelijk omdat ik bang ben afgewezen te worden. Ik stond er eigenlijk ook amper bij stil hoe ik mij voelde in situaties. Ging dus ook regelmatig fors mijn grenzen over en zat dan weer gesloopt in mijn stoel. Aan de andere kant kropte ik ook van alles op en kon dan ineens fors uit mijn slof schieten. Ik was altijd wat bang voor andere mensen, gewoon omdat ik nog geen idee had waaraan ik moest gaan voldoen. In mijn vrije tijd kon ik niet goed met mijzelf uit de voeten. Eigenlijk was wat ik deed nooit goed genoeg.
Dat doet wat met een mens, zoals jij ook weet. Ik heb erg lang krampachtig in het leven gestaan. Dit alles heeft geleid tot depressies en veel teveel alcohol om mijn onlustgevoelens te verdoven. Ik ging mijzelf steeds meer veroordelen.  
Mijn eigenwaarde was ver te zoeken en zelfvertrouwen was er al helemaal niet meer.
Dat heel lang krampachtig door het leven gaan noem ik mijn cocon.
Als jij het een naam zou moeten geven hoe zou jij het dan noemen?

Hoor het graag.

Groetjes,  Bert
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Leven zonder medicatie Started by Bert
202 Replies - 42,929 Views
10-12-2021, 11:11
Laatste bericht: Nick



Gebruikers die dit topic lezen:
2 gast(en)