Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Leren leven



(07-06-2017, 16:39)Bert  Hi Bert en Staaijski, schreef: Hallo dames,

@ Staaijski ik vind het zo knap dat je ondanks een goede nacht thuis er toch voor kiest vannacht elders te slapen.
Knap dat je het doceren op die manier af dwingt. Zo helemaal mee eens!

Inderdaad herstel is niet altijd genezing. Klopt het dat 50% tegen meerdere depressies aan loopt?
Als dat zo is, dan kan je er op twee manieren naar kijken. Het glas is half leeg of hij is half vol.
Ik zelf geloof niet zo in het begrip beter worden.
Naar mijn idee moet je leren leven met depressies vertalen naar "Het steeds beter leren omgaan met je kwetsbaarheid die kan leiden tot een depressie". Als ik het zo beleef is voor mij het glas half vol".
Hoe zie jij dit?

@ Liz wat ontzettend fijn dat je dit weekend weer bij je vriend bent geweest. Ik kan me zo voorstellen dat je onbewust toch ook een stuk spanning opbouwt in dat weekend. Het is nogal niet wat niet?
De volgende zinnen die je schrijft geven me toch te denken.
Mijn gedachten gaan nu zo: ik wil niet zo leven... ik wil leven. Ik wil geen terugvallen, ik wil sterk zijn. Ik wil geen tranen om mijn zwakte en het gevoel waardeloos te zijn, ik wil sterk zijn en normaal en dingen aankunnen. Waarom zo'n overdreven reactie voor een fijn weekend? waarom?
Als ik het teveel invul moet je het zeggen hoor. De toon die lijkt door te klinken is er een van zelfverwijt. Dat soort gedachten zijn niet helpend en al helemaal niet terecht. Je bent op de goede weg, daar heb je hard voor gewerkt. Mag jij jezelf hiervoor een beetje waarderen? Je hebt helemaal gelijk en ik ben ook veel te absoluut in mijn denken. Ik schrijf ze aan jullie uit maar meestal woekeren die gedachten meer van binnen. Ik zie de tekst niet alleen als zelfverwijt, maar ook als een strijd om te accepteren wat ik nog niet accepteer.... dat mijn kwetsbaarheid zoals je dat mooi zegt kan leiden tot een depressie. Dat maakt me op dit moment boos.... boos op het leven dat het zo in elkaar zit en op mijzelf dat ik zo in elkaar zit. Schiet niemand wat mee op natuurlijk, dat ik daar boos over word, zeker ikzelf ook niet. Ik wilde graag super woman zijn, zie je..... Ik kan graag alles, en help graag iedereen, en doe graag stoere dingen. Maar met zo'n depressie kan je dat allemaal niet.

Ik moet mijzelf inderdaad meer waarderen.... ik waardeer eigenlijk de medicatie die me beter maakt meer dan mijzelf. Behalve dat ik moet volhouden en doorzetten om niet uit de boot te willen stappen uit wanhoop. Brrr... wat een grilligheid weer ineens om zoiets te schrijven.


Sterk zijn en normaal dingen aan kunnen leidde bij mij tot geforceerd in het leven staan.
Liz wat Staaijski ook zei, het is een kwestie van doceren. Ik zelf was iemand die in een dip of totaal in een isolement kroop en een tijdje later "verbeten" alle problemen te lijf ging. In beide situaties ging ik dan op mijn bek.
Het is voor mij in soort ontdekkingsreis waarbij ik mij soms test, mijn grenzen wat op zoek. Maar ik probeer het wel te accepteren dat dit soms wat dagen gewoon niet lukt. Dat is gewoon zo moeilijk te accepteren. Ik heb dromen en leven voor ogen, waarbij ik niet zomaar kan uitvallen omdat ik grenzen tegenkom. Dat maakt het moeilijk. Ik moet alles loslaten om te vinden wat goed voor mij is en niet uitgaan van een plaatje of een droom die ik nog wil realiseren. Dat is dan blijkbaar niet zomaar voor me weggelegd. Terwijl dromen over goede dingen in de toekomst ook juist bewezen helpt tegen herhaling van een depressie.
Je schrijft belangrijke aandachtspunten om de kans op weer een depressie te minimaliseren. Dank daar voor.
Maar daar moeten we dan ook wel de tijd voor nemen. Een terugval zoals jij het noemt wordt dan een leermoment in net wat meer positieve zin. Ik vind dat je verdraaid (wou wat anders schrijven) knap zoals je met de zaken omgaat. Top. Dank je wel Bert. Ik doe mijn best en hoop dat morgen er weer wat meer ontspanning in mijn lijf terug is. Heb morgen een afspraak met de psychiater om over de medicatie te spreken. Zie er eigenlijk tegenop... want er moet mogelijk aan gesleuteld worden vanwege wat bijwerkingen en dat zou ik echt lastig vinden... wederom... ik wil goed zijn en me goed voelen en klaar zijn met die zwakke moeilijke momenten. Zou dit een helpende houding zijn?? Betwijfel het.

Hoor graag van jullie.

Groetjes,  Bert


 Geef niet op... het licht gaat weer aan!
 
Antwoord


@Bert; 
De kans op een recidief na je eerste depressie is 30%, na de tweede 75% en na de derde 90%

Voor mij is het glas inderdaad half vol (nu ik steeds meer uit de depressie klim   Tongue ) Ik zal moeten accepteren dat ik een gevoeligheid heb én dat ik mijn gedrag zal moeten veranderen. Tenminste...als ik niet volgend jaar de 3e depressie op rij wil hebben. 
In zoverre is het maken vn de beslissing om op mijn uitwijkadres te slapen niet zo knap, maar wel noodzakelijk hoor. Mijn ding is dat ik meer prioriteit moet leren leggen bij mijzelf in plaats van dingen uit plichtsbesef doen en daarmee volledig over mijn eigen grenzen gaan. 
Mijn partner remt mij nu ook af (iets wat ik nog wel nodig heb) mijn vriendin steunt op een positieve manier mijn herstel acties en mijn psych stuurt mij bij waar nodig. 

@Liz;
Ik herken zo enorm je gevecht met jezelf, maar geloof me; het helpt je niet. Ik heb weken gevochten tegen mijzelf en honderd keer tegen mijn psych gezegd; hou er maar over op, ik ben er volledig klaar mee!! Waarop hij dan weer zei; geef jezelf de tijd, geef jezelf de ruimte.
En ergens lees ik dat jij zelf ook wel weet dat deze gedachten niet helpend voor je zijn   Wink 
Je mag ze benoemen hoor, hoewel ik ervan overtuigd ben dat het je meer rust geeft als je ze ergens los kunt laten...
En geloof mij; we hebben allemaal dromen. Ik ben echt niet voor de lol maar 2-3 nachten per week bij mijn gezin. Dat is niet leuk, dan voel je je enorm tekort schieten.
Ik werk normaliter en zit nu al 3 maanden thuis. Dat is frustrerend. Zeker als ik nadenk over de toekomst en ik niet weet of ik mijn huidige werk nog zal kunnen doen.... Dus geloof me; ik snap je frustratie. Ik was een week geleden ook nog op dat punt.
Daarom; kijk per dag, niet verder dan dat!! Per dag 1 ding doen waar je trots op kunt zijn. Dat kan iets supersimpels zijn (voor mij was dat de was....)
En dan vind ik een weekend echt een mega-grote-stap  Big Grin (misschien iets te groot. Net zoals toen ik 3 dagen en nachten thuis was ipv eentje...) Met vallen en opstaan komen we er wel weer joh!
Succes en sterkte!
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen antoinette :   • Liz is fighting
Antwoord


Register or login to view the content
Antwoord


(07-06-2017, 19:07)Positiva schreef: Register or login to view the content

Tja Positiva en Staaijski, allebei gelijk hoor. Ik weet dat allemaal. En zodra ik morgen wakker word ben ik hopelijk weer meer in balans. k Hoop echt dat ik genoeg ga leren om die grenzen te herkennen, ze mogelijk af en toe op te rekken of uit te proberen zonder oordeel als het even minder voelt daardoor. Ik had deze terugslag gewoon niet zien aankomen. Terwijl ik zoveel, echt zooooveeeel van mijn vriend houd en we niks bijzonders doen, toch die terugslag.... dat maakt me onzeker en verdrietig. Waar je normaal op je signalen dacht te kunnen vertrouwen, kan je dat dus niet.
Tevreden zijn met uit bed komen en zorgen dat ik mijn eten naar binnen krijg, ben ik niet meer, omdat ik al zoveel beter was. Ik schaam me denk ik ook een beetje, als ik eerlijk ben. Alsof ik geen terugval mag hebben.

Zoals ik eerder zei.... waarschijnlijk is dit weer een behoorlijke les, waar ik even doorheen moet. Want aan mijn vriend vertellen dat ik 3 dagen kapot was van mijn bezoekje aan hem, is niet echt tof nieuws om te brengen. En erger nog: ik geloof dat hij zelf ook kapot was na mijn bezoekje en ook niks heeft durven zeggen. Want het ligt niet aan elkaar, aan hem of aan mij, maar we zijn allebei niet zo sterk op het moment, ieder in zijn eigen vorm.
Ik moet dus weer een stukje naiviteit loslaten en erkennen dat het herstel ups en downs zal hebben en dat ik maar beter rustig aan en voorzichtig stapjes kan zetten.  Dat ik daar ondertussen ook mee worstel is heel normaal, maar het is makkelijker voor me als ik zo min mogelijk worstel ;-)


 Geef niet op... het licht gaat weer aan!
 
Antwoord

(Dit bericht is het laatst bewerkt op 08-06-2017, 19:28 door Positiva.)

Oh Liz, je moet echt weer wat meer van jezelf gaan houden hoor! Ik herinner me dat je zei: ik ben een mooie, leuke, sexy vrouw. Waar is ze nou? Ben een beetje lief voor jezelf..

[Afbeelding: 9d85a4f404074d4bdf7ca5c9118157ba.jpg]
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Positiva :   • Liz is fighting
Antwoord


(08-06-2017, 16:19)Positiva schreef: Oh Liz, je moet echt weer wat meer van jezelf gaan houden hoor! Ik herinner me dat je zei: ik ben een mooie, leuke, sexy vrouw. Waar is ze nou? Ben een beetje lief voor jezelf..

[Afbeelding: 9d85a4f404074d4bdf7ca5c9118157ba.jpg]

Dank je wel voor je lieve woorden. Gek dat ik weet dat het met ups en downs zal gaan, maar deze down had ik gewoon niet verwacht en daardoor kwam ie zo hard binnen. Ik was sinds de start van de medicatie alleen maar voorzichtig en klom heel langzaam omhoog. Zelfs in het uitspreken van mijn herstel was ik voorzichtig. Nu had ik echt zo het gevoel dat ik steviger stond, werkte uren lang in de tuin, was de hele middag en avond met mijn schoonzusje en kids op pad, dronk een wijntje en de volgende dag werkte ik weer uren ergens anders in de tuin.
Waarom is dan na een bezoek van 2,5 dag en 3 nachten aan mijn vriend, met veel rust en veel positief contact en geen rare dingen,  een dip mijn beloning?  

Vandaag ook weer doodmoe en na een uur rusten vanmiddag, een uur huilen waar ik maar niet mee kon stoppen.
Ik ben gewoon echt teleurgesteld, en weet nu even niet wat ik moet doen om de positieve flow terug te krijgen.


 Geef niet op... het licht gaat weer aan!
 
Antwoord


(08-06-2017, 21:11)Liz is fighting schreef: Dank je wel voor je lieve woorden. Gek dat ik weet dat het met ups en downs zal gaan, maar deze down had ik gewoon niet verwacht en daardoor kwam ie zo hard binnen. Ik was sinds de start van de medicatie alleen maar voorzichtig en klom heel langzaam omhoog. Zelfs in het uitspreken van mijn herstel was ik voorzichtig. Nu had ik echt zo het gevoel dat ik steviger stond, werkte uren lang in de tuin, was de hele middag en avond met mijn schoonzusje en kids op pad, dronk een wijntje en de volgende dag werkte ik weer uren ergens anders in de tuin.
Waarom is dan na een bezoek van 2,5 dag en 3 nachten aan mijn vriend, met veel rust en veel positief contact en geen rare dingen,  een dip mijn beloning?  

Vandaag ook weer doodmoe en na een uur rusten vanmiddag, een uur huilen waar ik maar niet mee kon stoppen.
Ik ben gewoon echt teleurgesteld, en weet nu even niet wat ik moet doen om de positieve flow terug te krijgen.

Hoi Liz,

Ik leef echt met je mee en helaas voor mij heel herkenbaar. Ik had ook gehoopt dat een ophoging van de AD me snel zou helpen, maar bijna 3 weken later is het alleen maar slechter, met een paar ietsje betere dagen er tussen. Vandaag contact met de psychiater gehad en eerst zei hij dat ik dan beter terug kon naar de oude dosering en dan evt. Lithium erbij zou krijgen, later zei hij dat ik het maar 4 weken moest proberen in totaal. Nou dan ga ik toch voor het laatste, want Lithium lijkt me ook niet zo geweldig. Als het niet anders kan op een gegeven moment, dan zien we dat dan wel weer. Ik probeer nog even de moed erin te houden. 


Vanmiddag ook bij de psycholoog geweest. Ik moet erg wennen aan haar werkwijze. Ze laat me alles zelf bedenken en ik moet precies benoemen waarom ik me depri voel, moe ben, gestresst ben en waardoor het komt. Tja..... Ik weet het echt niet. 

Ik probeer maar per dag te leven en het is bekend dat een depressie met ups and downs gaat. Gelukkig is niet elke dag even slecht. 
Sterkte Liz! Wees lief voor jezelf!
Groetjes, Aline
Antwoord


Ik herken het wel van andere verhalen, dat je na het samenzijn een soort van "instort".  Uit het topic "mijn partner is depressief". De partner van Leeuwin had dat volgens mij ook een hele tijd. Maar liefde is een roller-coaster, ook al doe je geen bijzondere dingen. Je gevoel doet wel dingen met jou. Mijn partner en ik hebben nog steeds een LAT-relatie. Hij komt meestal van vrijdagmiddag tot zondagmiddag. Op maandag ben ik ook labieler als normaal. Ondanks dat ik niet depressief ben. Maar dan heb je fijne dagen gehad, en is de leegte en het gemis des te groter.
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Positiva :   • Liz is fighting
Antwoord

(Dit bericht is het laatst bewerkt op 09-06-2017, 11:09 door Liz is fighting.)

Thanks voor die feedback.
Eerlijk gezegd vind ik dat nu een beetje beangstigend omdat mijn vriend dus ook niet stabiel is. We hebben elkaar (zonder dit te hebben afgesproken) niet echt meer gesproken over het weekend of over hoe we ons voelden de volgende dag. Ik dacht: eerst maar even afwachten, ga niet meteen paniek zaaien over een terugslag. Stilletjes vermoed ik dat hij dat ook heeft gehad en het nog niet wilde zeggen.

Maar wat je zegt is ook hoopvol omdat jullie het al een tijdje zo doen het steeds beter gaat. Mijn angst is steeds dat hij ergens gaat besluiten dat dit niet vol te houden is en niet goed voor hem en dat ie ermee stopt ofzo.... Maar dat kunnen ook gedachten vanuit de depressie.... ik weet niet hoe realistisch dat is.

(08-06-2017, 21:32)Aline49 schreef: Hoi Liz,

Ik leef echt met je mee en helaas voor mij heel herkenbaar. Ik had ook gehoopt dat een ophoging van de AD me snel zou helpen, maar bijna 3 weken later is het alleen maar slechter, met een paar ietsje betere dagen er tussen. Vandaag contact met de psychiater gehad en eerst zei hij dat ik dan beter terug kon naar de oude dosering en dan evt. Lithium erbij zou krijgen, later zei hij dat ik het maar 4 weken moest proberen in totaal. Nou dan ga ik toch voor het laatste, want Lithium lijkt me ook niet zo geweldig. Als het niet anders kan op een gegeven moment, dan zien we dat dan wel weer. Ik probeer nog even de moed erin te houden. 


Vanmiddag ook bij de psycholoog geweest. Ik moet erg wennen aan haar werkwijze. Ze laat me alles zelf bedenken en ik moet precies benoemen waarom ik me depri voel, moe ben, gestresst ben en waardoor het komt. Tja..... Ik weet het echt niet. 

Ik probeer maar per dag te leven en het is bekend dat een depressie met ups and downs gaat. Gelukkig is niet elke dag even slecht. 
Sterkte Liz! Wees lief voor jezelf!
Groetjes, Aline

Hi Aline,

wat jij beschrijft is precies mijn angst. Dat de medicatie nog niet klopt, dat ze er weer aan moeten sleutelen. Dat ik weer weken lang moet strijden om te overleven en weinig lichtpuntjes zal ervaren.
Een nieuwe psycholoog is altijd wennen ja.... heel lastig soms. Het hielp mij om naar aanleiding van de gesprekken altijd een feedbackmailtje te maken om mijn hart te luchten over wat ik prettig en niet prettig vond aan de gesprekken met de psycholoog. Je kan dan ook dit soort dingen benoemen en vragen waarom ze het zo doet bijvoorbeeld.

Heel veel sterkte ook Aline, een depressie blijft klote en zoeken naar balans terug te krijgen.
gr. Liz


 Geef niet op... het licht gaat weer aan!
 
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Liz is fighting :   • Aline49
Antwoord


@ Bert

Hoe gaat het bij jou?


 Geef niet op... het licht gaat weer aan!
 
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Leven zonder medicatie Started by Bert
202 Replies - 42,932 Views
10-12-2021, 11:11
Laatste bericht: Nick



Gebruikers die dit topic lezen:
2 gast(en)