Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Leren leven



Register or login to view the content
Antwoord


Hoi Positiva,

Het is die "rest-schade" zoals jij het noemt die mij erg bezig houd.

Ik zit daar de laatste weken veel over na te denken. Als ik naar de theorie van herstelprocessen kijk, word er gesproken over "leren leven met" in mijn geval depressie en verslaving. De daarop volgende fase "het leren leven" waarbij depressie en verslaving steeds meer op de achtergrond raakt. Op zich vind ik het een hoopvol en positief proces maar ik heb er ook nog moeite mee om het te accepteren.
Ruim twee jaar geleden ben ik uit mijn cocon gebarsten en ben ik aan een serieus herstel proces begonnen. Ik ben gestopt met drinken en kan wat dit onderwerp betreft accepteren dat ik moet leren leven zonder die alcohol. Dat kan ik omdat ik mij realiseer dat ik "verslaafd" blijf, ondanks het feit dat ik die verslaving al twee jaar onder controle heb.
Het leren leven met depressie kan ik niet accepteren. Twee jaar geleden voelde ik mij even zo sterk, dat ik er van overtuigd was dat ik nooit meer tegen een depressie zou aan lopen. Toch was ik november vorig jaar weer aan de beurt.  Die depressie was wat milder dan eerdere zware dips. Ik kon er ook wat beter mee omgaan, ik verzoop er niet meer in. Op zich is dat een hoopvol teken vind ik.
Maar ik vind het verwarrend dat je zo'n persoonlijk veranderingsproces door maakt en dan toch weer tegen een dip aan loopt.

Vandaag gaat het met mij aardig goed. Zit wel af en toe even een dag in een dipje. Dan begin ik weer te twijfelen of ik nu werkelijk aan het veranderen ben. Rationeel weet ik dat het antwoord "ja" is, maar soms voel ik dat niet. Dan is ook mijn energie een stuk minder aanwezig.
Ik moet dan vast stellen dat ik als alleengaande vandaag wel alleen in mijn stoel zit te schrijven. Op de momenten dat ik wat langer niet actief ben op mijn werk, komt de vraag boven van "is dit het nu, mijn leventje?".  Ik ben op dat terrein nog wel zoekende. Zo van "wie ben ik nu werkelijk?". Aan de andere kant kreeg ik een compliment van een beleidsmedewerker van onze gemeente. We hebben een presentatie gegeven aan gemeenteconsulenten over ervaringsdeskundigheid en wat zij kunnen bijdragen om een inwoner wat te ondersteunen. Zij noemde mij "de ster van de show", die kon ik toch even in mijn zak steken. Drie jaar geleden was ik nog een in mijzelf gekeerde sombere man met weinig eigenwaarde en zelfvertrouwen. Er is dus wel het een en ander veranderd.

Accepteren dat depressies blijven terug komen wil ik dus niet. Ik kan dat als "rest-schade" niet accepteren. Het steeds beter leren omgaan met steeds minder zware dips klinkt al wat beter.
Er leeft aan de andere kant dus bij mij ook de hoop dat ik mijn depressies definitief achter mij kan laten omdat ik steeds positiever in het leven kan gaan staan.

Ik ben benieuwd of andere forumleden hier iets in herkennen.
Hoor graag van jullie.

Groetjes,   Bert
Antwoord


Beste Bert,

ten eerste zijn je gevoelens ten opzicht van de terugkerende depressies zeer herkenbaar. Onacceptabel idee, dat je er de rest van je leven tegen aan kan gaan lopen. Feiten zijn helaas dat er als je meerdere periodes hebt gehad, steeds het percentage hoger wordt voor de kans op een nieuwe depressie. Het is voor mij ook een afschuwelijk idee, het brengt me automatisch ook stress en boosheid en negatieve gedachten omdat ik het niet wil maar er mogelijk geen invloed op heb.

Je vraag: waar komt de depressie nou vandaan, is door de wetenschap natuurlijk uitermate veel onderzocht. Er zijn net zoveel overeenkomsten als verschillen en waar de één ziek wordt, loopt de ander door zonder depressief te worden. Het echte sluitende antwoord hebben ze nog niet gevonden. Wel zijn er duidelijk factoren die hogere kans geven op het krijgen van een depressie.

We leven in een imperfecte wereld en iedereen heeft in zijn jeugd dingen meegemaakt die beter hadden gekund, maar niet iedereen ontwikkeld een depressie. Onze omstandigheden bepalen slechts een deel van het geheel. De één krijgt longkanker van de sigaretten, de ander niet. Wel is duidelijk dat roken dus niet erg verstandig en risico vergrotend is. Zo is het ongeveer ook met factoren die invloed hebben op het ontwikkelen van een depressie: ze spelen een rol voor degene die depressief worden, maar er zijn genoeg mensen die rottigheid in hun jeugd hebben meegemaakt, of een vorm van verwaarlozing of mishandeling of misbruik etc., maar geen depressie ontwikkelen. Wij zouden er zo graag een hokje van kunnen maken, maar dat kunnen we dus niet. Het gebeurd bij alle rassen, sexen, culturen, werelddelen, en er is geen sluitend antwoord wat precies leidt tot de depressie, en waarom bij de één wel en de ander niet.

Omdat ik zelf ook aan mijn tweede portie bezig ben speelt dit onderwerp voor mij ook echt wel. Het accepteren van de mogelijkheid dat het weer gebeurd is moeilijk. Wel moet ik toegeven dat ik pas sinds kort aan het opknappen ben door de medicatie en nog weinig behulpzame veranderende therapie hebt gehad. De therapeut waar ik naar toe ging zal ik vandaag voor het laatst zien. Hij leek me erg goed, maar gaandeweg zijn er dingen veranderd. De medicatie word begeleid door PsyQ en ik kon daar terecht bij mijn oude therapeut die me heeft ingeschreven voor Schematherapie omdat dat erg effectief ook schijnt te zijn bij herhaling van een depressie. Het is oorspronkelijk bedacht voor persoonlijkheidsstoornissen. Ookal lijkt het erop dat ik dat niet heb, zijn er wel duidelijk dingen bij mij niet in balans. ( Nou vraag ik me af, of als mijn lieve buurvrouw de test zou maken, ze ook gewoon uit balans zou worden bevonden...) In ieder geval wilde ik al voordat ik ziek werd deze therapie gaan volgen. Er gaat ook een boek over, dat je eventueel kunt kopen of lenen van de bieb als ze die hebben: Patronen doorbreken , negatieve gevoelens en gewoonten herkennen en veranderen van Hannie van Genderen, Gita Jacob en Laura Seebauer.
Geen idee hoelang ik moet wachten om de therapie te kunnen doen en of de therapeuten van deze therapie het er mee eens zijn en mij aannemen. Het boek zelf geeft een tikkeltje inzicht, maar ik voel direct dat ik niet tot het gaatje kan in mijn eentje... ik kom er gewoon niet bij... niet bij mijn gevoel... niet bij de oorzaken... heel lastig vind ik dat, want meestal snap ik mijzelf dus wel, maar nu zoek ik naar diepgewortelde patronen van zelfverloochening en onderwerping en afhankelijkheid en wat al niet meer.... Ze zeggen dat na het intensief volgen van deze therapie er echt dingen grondig kunnen veranderen en dus de kans op een nieuwe depressie kleiner is.

Alleen al het negatieve gevoel en de negatieve gedachten die we hebben als gevolg van de ángst voor herhaling zorgen ervoor dat onze hersenen anders functioneren dan die van iemand die nooit een depressie had. En dat heeft dus alweer effect op de kans van herhaling. De positiever we in het leven staan en de meer positieve dingen we denken en dromen voor onze toekomst, de meer kans dat we de depressie achter ons laten.
Wanneer we vermoeidheid koppelen aan negatieve gedachten in plaats van nuchter aan rust en pas op de plaats nemen en rustig uitrusten, werkt ons brein ons al tegen.

Bert: zou het zo kunnen zijn dat ons brein gewoon anders is gaan functioneren of ziek is geworden, zoals een maag dat kan doen? Zou het volgens jou ervaringen zo kunnen zijn dat het zieke brein zorgt voor de verkeerde gedachten? We slikken medicatie en trainen ons brein weer om 'normaal' te doen en denken, maar ons brein heeft wel een tik gehad en heeft wel een litteken opgelopen. Zou dat ook een optie kunnen zijn?

En lieve Bert: ook mensen die niet depressief zijn denken in hun eenzaamheid wel eens: is dit het nu? Is dit het leven? Eenzaamheid is echt een bitch in onze samenleving. Als je niet kan werken, geen gezellige buurtbewoners, en geen gezellige familie om je heen, dan moet je toch gaan zoeken naar je menselijke contacten en anders omgaan met je eigen leven dan je in eerste instantie zou willen misschien.
Maar wij hebben dan makkelijker het depressieve brein dat we ons herinneren. Kon je die maar vergeten en echt achter je laten he....

Ik post het maar... merk dat ik moe ben vandaag.


 Geef niet op... het licht gaat weer aan!
 
Antwoord


Ha Bert, 

Heb je de docu van Mike Bodde wel eens gezien. Het heeft mij tot op zekere hoogte wel geholpen in een stuk acceptatie
https://www.youtube.com/watch?v=SjgrodQ9...r_embedded

Dit vond ik ook een mooie docu; hoe ze in Ghana omgaan met depressie;
https://www.vpro.nl/programmas/sunny-sid...rit/1.html

Wie weet kun je er wat mee. 

Ik zit helaas ook in de tweede depressie (binnen 1,5 jaar) en ik realiseer mij dat ik echt bepaalde patronen moet veranderen wil ik de kans op een volgende depressie verkleinen. Ik had eerlijk gezegd ook verwacht dat het mij na die eerste keer niet meer zou overkomen...
Echter, bij mijn vader zie ik het ook. Het komt terug. Soms is het heel lang relatief rustig, soms helaas niet. 
Het feit dat je er nu minder zwaar doorheen gaat en de tips toe kunt passen vind ik wel hoopvol klinken hoor!

Een herstelproces is helaas geen lineaire lijn opwaarts.... Dat herken je vast ook wel uit je eerdere depressie. Zo werkt het ook met het doorbreken van patronen Bert. 
Het klinkt zo simpel en het is zo verrot moeilijk!! Succes!
Antwoord


Hallo Liz, hallo Staaijski,

Allereerst bedankt voor jullie reactie.

Ik ben iemand die serieus gelooft in herstel, dus ook mijn herstel.
Het is voor mij niet helpend om te denken in termen als "Heb je niet gewoon een blijvend litteken".
In mijn geval heeft zowel mijn depressie en verslaving een erfelijke factor. Mijn pa was zowel depressief als op latere leeftijd verslaafd aan jenever. Maar het is vooral het levenspatroon dat ik van hen heb over genomen. Gelukkig heb ik geen zware trauma's mee gemaakt.
Ik heb het vermoeden dat het dan veel moeilijker is om een herstelproces op te starten. Ook voel ik geen verwijt naar mijn ouders over een jeugd waarin geen warmte was en gevoelens bespreken taboe was. Ook dat vind ik helpend.
Hoe kijken jullie naar de rol van erfelijkheid en een levenspatroon dat je hebt mee gekregen speelt het rol een vandaag?

Verder was ik altijd bang voor herhaling van mijn depressies. Tijdens mijn laatste dip in november was deze minder zwaar. Wat ik zo enorm hoopvol vind is dat ik mijzelf kon blijven waarderen. De controle kon houden. De teugels bewust een eind heb laten vieren. Mijzelf dit keer niet volledig heb geïsoleerd.
Ik vermoed toch dat dit komt omdat ik nu anders, meer positief in het leven sta. En nee Staaijski die patronen veranderen is niet gemakkelijk.
Ik voel mij regelmatig een puber die voor het eerst nieuw gedrag uit probeert.
Als ik vandaag nadenk over herhaling van mijn depressies, ben ik er niet bang meer voor. Ik weet dat ik er nu mee om kan gaan.
Zijn jullie nog bang voor die herhaling van depressie? Geloven jullie in herstel en hoe ziet dit er voor jullie uit?
Hoor het graag.

Groetjes,  Bert
Antwoord


Ha Bert, 

Je verhaal klinkt goed. Denk inderdaad dat je meer inzicht gecreëerd hebt voor jezelf, waardoor je er makkelijker mee om kan gaan.
Wat betreft erfelijkheid moet je 2 zaken duidelijk onderscheiden; de genetische erfelijkheid (die ik, maar jij misschien ook wel, hebt)
en aangeleerde zaken, zoals bepaalde patronen. 

Herstel betreft niet altijd genezing. Herstel is je leven weer zinvol kunnen leven. In zoverre geloof ik in herstel. 
Ik krijg het gevoel dat jij doelt op 100% genezing. Ik weet niet of dat mogelijk is, de onderzoekscijfers over een mogelijke terugval na de 2e depressie liegen er niet om. 
Desondanks ga ik er voor mijzelf ook voor om nog een depressie zoveel mogelijk te voorkomen. Medicatie, aanpassing van patronen die depressie in de hand werken, sporten/bewegen en structuur.
De tijd zal leren op welke manier dat uitwerkt...
Antwoord

(Dit bericht is het laatst bewerkt op 07-06-2017, 12:17 door Liz is fighting.)

Ik was vrijdagmiddag tot maandagochtend bij mijn vriend.
Ik heb zeer veel tranen gelaten omdat ik hem al die tijd zo miste, en nu ik me beter voel met de medicatie, stond hij er voor open om af te spreken en ben ik dus gegaan. Het was heel fijn en gezellig.
Nadat ik maandag om 13.00 uur weer thuis bij mijn ouders kwam, moest ik duidelijk acclimatiseren. Binnen twee uur moest ik huilen, ook na het avondeten heb ik een half uur intens gehuild, het hield maar niet op. Precieze reden kan ik niet geven. Gisteren had ik toevallig een afspraak bij de psycholoog, die zei dat het een piekbelasting was geweest en meer van me had gevraagd dan ik dacht. Tevens de confrontatie met het wonen bij mijn ouders waar ik eigenlijk helemaal niet op mijn plek ben zorgt al voor genoeg gedoe zegt hij, om geconfronteerd te worden met veel verdriet.
Naief als ik was, omdat ik met de medicatie zo veel opgeknapt was, dacht ik even dat het gewoon opwaarts zou gaan. Dat er verder niet zoveel aan de hand is. Maar ben mooi naar de haaien. Ook fysiek voel ik me maar half. Hopelijk morgen beter.

Mijn gedachten gaan nu zo: ik wil niet zo leven... ik wil leven. Ik wil geen terugvallen, ik wil sterk zijn. Ik wil geen tranen om mijn zwakte en het gevoel waardeloos te zijn, ik wil sterk zijn en normaal en dingen aankunnen. Waarom zo'n overdreven reactie voor een fijn weekend? waarom?

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ik had nog niet van vandaag gelezen, en dit bericht hierboven was nog deels van gisteren, daarom schrijf ik hier maar even door.
Herstel. Geloven in 100% herstel? Daar vraag je me wat Bert. Hoe depressiever ik ben, de minder snel ik ja zal zeggen. Maar vorige week zou ik vol hoop ja gezegd hebben. Dat het kan, en dat het een kwestie is van oude patronen gaan herkennen en doorbreken die niet goed voor je zijn (daar is intensieve therapie meestal voor nodig), en daarnaast een levensinhoud vinden die past bij wie je bent en je energie voedt en niet weg neemt. Al die dingen zouden er voor kunnen zorgen dat je geen herhaling van depressie krijgt. Maar garantie is er niet.

Ik had niet gedacht dat ik drie dagen in een dikke dip zou zitten, door een bezoek aan de man waar ik al maanden naar verlang. What the heck?!


 Geef niet op... het licht gaat weer aan!
 
Antwoord


Is niet zo gek hoor Liz!!

Slaap zelf nu 2 nachten per week bij mn gezin, omdat ik meer niet redt....
Vannacht dan toevallig een goede nacht bij hen gehad, waardoor ik mijzelf moet "dwingen" om komende nacht weer elders te gaan slapen. 
De kans dat nog een nacht teveel is en mij weer over de grens zou jagen is aanzienlijk....

Het feit dat je nu een dip hebt wilt niet zeggen dat alles verloren is. Je hebt gewoon net een stap teveel gedaan.
Zo herkenbaar....doseren is lastig, zeker als je merkt dat het wat beter gaat.
Komt wel weer, maar voor nu even bijkomen.

Sterkte!
Antwoord


Dank voor je steun Staaiski, ik had gewoon niet verwacht dat het nu al woensdag is en ik me zoo vreselijk moe voel en down. Weet gewoon even geen goede invulling te geven aan de dag daardoor omdat alles me tegen staat en me teveel vraagt. Tegenovergestelde van de afgelopen weken waarin ik me sterk en energiek voelde en veel aankon.

Bert, je had nog twee vragen: erfelijkheid en patronen van je ouders.
Ik geloof persoonlijk dat die een erg grote rol spelen in hoe we als mens functioneren en hoe we reageren en denken. Mijn ervaring is dat mijn wereldbeeld scherp gekleurd is door hoe mijn ouders er tegen aan kijken. Hun angstige manier van met alles omgaan is beperkend en leven afknijpend. Ze maken me gek met hun kramp. Tegelijk heb ik zelf in mijzelf soms diezelfde kramp omdat ik niet op een andere manier heb kunnen leren leven.
Daarom ga ik dus schematherapie doen, om de patronen die mijn ouders of mensen om mij heen hebben veroorzaakt, of die ik zelf heb opgebouwd uit zelfbehoud, te veranderen.


 Geef niet op... het licht gaat weer aan!
 
Antwoord


Hallo dames,

@ Staaijski ik vind het zo knap dat je ondanks een goede nacht thuis er toch voor kiest vannacht elders te slapen.
Knap dat je het doceren op die manier af dwingt.

Inderdaad herstel is niet altijd genezing. Klopt het dat 50% tegen meerdere depressies aan loopt?
Als dat zo is, dan kan je er op twee manieren naar kijken. Het glas is half leeg of hij is half vol.
Ik zelf geloof niet zo in het begrip beter worden.
Naar mijn idee moet je leren leven met depressies vertalen naar "Het steeds beter leren omgaan met je kwetsbaarheid die kan leiden tot een depressie". Als ik het zo beleef is voor mij het glas half vol".
Hoe zie jij dit?

@ Liz wat ontzettend fijn dat je dit weekend weer bij je vriend bent geweest. Ik kan me zo voorstellen dat je onbewust toch ook een stuk spanning opbouwt in dat weekend. Het is nogal niet wat niet?
De volgende zinnen die je schrijft geven me toch te denken.
Mijn gedachten gaan nu zo: ik wil niet zo leven... ik wil leven. Ik wil geen terugvallen, ik wil sterk zijn. Ik wil geen tranen om mijn zwakte en het gevoel waardeloos te zijn, ik wil sterk zijn en normaal en dingen aankunnen. Waarom zo'n overdreven reactie voor een fijn weekend? waarom?
Als ik het teveel invul moet je het zeggen hoor. De toon die lijkt door te klinken is er een van zelfverwijt. Dat soort gedachten zijn niet helpend en al helemaal niet terecht. Je bent op de goede weg, daar heb je hard voor gewerkt. Mag jij jezelf hiervoor een beetje waarderen?
Sterk zijn en normaal dingen aan kunnen leidde bij mij tot geforceerd in het leven staan.
Liz wat Staaijski ook zei, het is een kwestie van doceren. Ik zelf was iemand die in een dip of totaal in een isolement kroop en een tijdje later "verbeten" alle problemen te lijf ging. In beide situaties ging ik dan op mijn bek.
Het is voor mij in soort ontdekkingsreis waarbij ik mij soms test, mijn grenzen wat op zoek. Maar ik probeer het wel te accepteren dat dit soms wat dagen gewoon niet lukt.
Je schrijft belangrijke aandachtspunten om de kans op weer een depressie te minimaliseren. Dank daar voor.
Maar daar moeten we dan ook wel de tijd voor nemen. Een terugval zoals jij het noemt wordt dan een leermoment in net wat meer positieve zin. Ik vind dat je verdraaid (wou wat anders schrijven) knap zoals je met de zaken omgaat. Top.

Hoor graag van jullie.

Groetjes,  Bert
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Leven zonder medicatie Started by Bert
202 Replies - 42,929 Views
10-12-2021, 11:11
Laatste bericht: Nick



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)