Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Leren leven



Heb je al eens geprobeerd om op te schrijven wat je voelt als je zo diep zit Skanul? En dat dan onder zijn neus leggen als je er bent. Op dat moment ook niet aan twijfelen, want zo heb je je echt gevoeld!
Antwoord


Hallo Skanul,

Tegen dat ik op gesprek kom, heb ik mezelf weer in zoverre bij elkaar geraapt dat ik er kan zitten in mijn sterke-ik positie. En vermeld ik het ook niet meer, omdat ik vooruit wil.
Beste Skanul ik ging pas vooruit toen ik ging praten over mijn gevoelsleven en op een andere manier ging leren leven.
Vraag die therapeut om je te leren praten.

Die tussenperiode is zoooooo zwaar, het valt soms bijna niet meer te dragen. Ik voel het nu ook alweer enkele dagen: de wanhoop en
radeloosheid, en het willen opgeven is zeer sterk aanwezig en haalt mij weer compleet onderuit... :-(
Spreek met je therapeut af dat je een dagboek gaat bijhouden, iedere dag wat schrijven. Twee keer per week naar hem opsturen. Minstens één keer per week reageert jouw therapeut daarop.

Is dat wat?
Antwoord

(Dit bericht is het laatst bewerkt op 24-04-2017, 21:46 door Skanul.)

(24-04-2017, 20:36)Positiva schreef: Heb je al eens geprobeerd om op te schrijven wat je voelt als je zo diep zit Skanul? En dat dan onder zijn neus leggen als je er bent. Op dat moment ook niet aan twijfelen, want zo heb je je echt gevoeld!

Ik schrijf voor mezelf de laatste,dagen op wat ik voel. Dat is zo donker en moeilijk dat ik het niemand durf te laten lezen... Maar misschien moet ik het inderdaad leren daar te zeggen. Als ik al een deeltje zou kunnen brengen, zou het al een opluchting zijn dat ik het met iemand kan delen...

(24-04-2017, 21:10)Bert schreef: Hallo Skanul,

Tegen dat ik op gesprek kom, heb ik mezelf weer in zoverre bij elkaar geraapt dat ik er kan zitten in mijn sterke-ik positie. En vermeld ik het ook niet meer, omdat ik vooruit wil.
Beste Skanul ik ging pas vooruit toen ik ging praten over mijn gevoelsleven en op een andere manier ging leren leven.
Vraag die therapeut om je te leren praten.

Die tussenperiode is zoooooo zwaar, het valt soms bijna niet meer te dragen. Ik voel het nu ook alweer enkele dagen: de wanhoop en
radeloosheid, en het willen opgeven is zeer sterk aanwezig en haalt mij weer compleet onderuit... :-(
Spreek met je therapeut af dat je een dagboek gaat bijhouden, iedere dag wat schrijven. Twee keer per week naar hem opsturen. Minstens één keer per week reageert jouw therapeut daarop.

Is dat wat?

Mijn therapeut heeft al gezegd,dat ik dingen mag doormailen maar dat hij daar niet per mail zal op reageren. Ik schrijf meestal mijn eigen analyse op, een beetje wat ik hier ook schrijf van hoe ik zelf naar mijn situatie kijk. Beroepshalve is mij dat niet vreemd, ik werk zelf als hulpverlener in de jeugdzorg en kan daar vanop een afstand naar kijken. Maar om over mijn gevoelens te praten, dat lukt mij dan weer niet. Dat moet ik inderdaad leren. We hebben wel al gekeken naar wat het mij zo moeilijk maakt om dat te doen. Het gaat dan vooral over vertrouwen, het mezelf toestaan van die gevoelens en het durven bloot geven.

Ik wil nog eventjes zeggen dat jullie hulp hier voor mij ongelooflijk belangrijk is. Ik ervaar dat ik bij niemand uit mijn omgeving terecht kan, en het hier neerschrijven en erkenning krijgen doet mij deugd en helpt mij hier door.
Bedankt daarvoor!!!
Antwoord


Ik kan natuurlijk niet voelen wat jij voelt,maar denk dat ik het wel begrijp. Alleen dat je niet voldoende vertrouwen in de therapeut hebt om jezelf bloot te geven, begrijp ik dan weer niet. Wat kan er fout gaan? Hij/zij zet je toch niet de deur uit als je je gevoelens vertelt? Hij vertelt het toch niet verder aan je partner, vrienden, kinderen? Hij zal je toch niet voor schut zetten? Hij zal de rekening toch niet verhogen? Ik begrijp dat het een drempel is, maar eigenlijk kan er (in mijn ogen) niets mis gaan..
Antwoord


Lieve Skan,  

Gelukkig zijn er meer mensen aan het meedenken. Dat doet mij deugd want ik was nog niet hier gekomen. 
Adviezen van Bert en Posi zijn beiden waardevol vind ik. 
Ik herken de sterke vrouw die op de proppen komt als het even kan. Ook bij de therapeut. En oh wat leggen we dan goed uit en analizeren we lekker. 
Maar het helpt ons geen k.. verder als we niet leren hoe we de pijn door de weeks leren bestrijden. Daarom vind ik dat de therapeut je beter moet helpen.  
Naast de concrete dingen die Bert en Posi al aangaven zou je ook hem eens kunnen vragen hoe hij jou analiseert en hoe hij denk bezig te zijn jou te helpen. Wat is zijn strategie en therapievorm?Dit om duidelijk te krijgen of jullie perspectief en beeld wel overeen komt. 
En om te zeggen dat het zwaar klote gaat hoef je ook niet direct de kwetsbare te zijn he. De sterke vrouw kan ook best het woord eerst voeren en vertellen hoe het leven van jou er verder uitziet van binnen. 
En Skan, alle delen aan jou zijn mooi en goed en waardevol. Ze mogen er allemaal zijn. 

Is het een vrijgevestigde?


 Geef niet op... het licht gaat weer aan!
 
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Liz is fighting :   • Skanul
Antwoord

(Dit bericht is het laatst bewerkt op 25-04-2017, 09:39 door Skanul.)

(24-04-2017, 22:22)Positiva schreef: Ik kan natuurlijk niet voelen wat jij voelt,maar denk dat ik het wel begrijp. Alleen dat je niet voldoende vertrouwen in de therapeut hebt om jezelf bloot te geven, begrijp ik dan weer niet. Wat kan er fout gaan? Hij/zij zet je toch niet de deur uit als je je gevoelens vertelt? Hij vertelt het toch niet verder aan je partner, vrienden, kinderen? Hij zal je toch niet voor schut zetten? Hij zal de rekening toch niet verhogen? Ik begrijp dat het een drempel is, maar eigenlijk kan er (in mijn ogen) niets mis gaan..

Positiva, ik weet dat het niet rationeel is dat wantrouwen. De schrik om wel de deur gewezen te worden, om afgewezen te worden om wat ik voel is er wel, al weet ik dat dit niet rationeel is. Dat is wat mij al zo dikwijls is overkomen, en wat ik niet meer aandurf, ook niet bij een therapeut. Dat weet hij, hij geeft mij hierin tijd. Maar ondertussen ga ik er onderdoor, net doordat ik verdrink in die gevoelens... Ik weet dat ik de sprong moet maken, ik durf het alleen niet. Ik worstel er dus in mn eentje door, dat doe ik al mijn hele leven lang...

(24-04-2017, 23:13)Liz is fighting schreef: Lieve Skan,  

Gelukkig zijn er meer mensen aan het meedenken. Dat doet mij deugd want ik was nog niet hier gekomen. 
Adviezen van Bert en Posi zijn beiden waardevol vind ik. 
Ik herken de sterke vrouw die op de proppen komt als het even kan. Ook bij de therapeut. En oh wat leggen we dan goed uit en analizeren we lekker. 
Maar het helpt ons geen k.. verder als we niet leren hoe we de pijn door de weeks leren bestrijden. Daarom vind ik dat de therapeut je beter moet helpen.  
Naast de concrete dingen die Bert en Posi al aangaven zou je ook hem eens kunnen vragen hoe hij jou analiseert en hoe hij denk bezig te zijn jou te helpen. Wat is zijn strategie en therapievorm?Dit om duidelijk te krijgen of jullie perspectief en beeld wel overeen komt. 
En om te zeggen dat het zwaar klote gaat hoef je ook niet direct de kwetsbare te zijn he. De sterke vrouw kan ook best het woord eerst voeren en vertellen hoe het leven van jou er verder uitziet van binnen. 
En Skan, alle delen aan jou zijn mooi en goed en waardevol. Ze mogen er allemaal zijn. 

Is het een vrijgevestigde?

Hey Lizzie, 
Hoe gaat het ondertussen met jou? Doet de medicatie zijn werk? Voel je al iets van verandering? Ik hoop zo dat het snel stabieler wordt zodat je op krachten kunt komen om te vechten tegen alles wat er zit...

Bedankt voor jouw woorden, ze geven mij kracht...

Soms twijfel ik ook aan mijn therapeut, of en hoe hij mij verder helpt. Hij laat mij heel erg veel bepalen, vooral hoe ik absoluut niet tot de kern hoef te komen. Ik fiets er elke keer weer met een hele grote boog omheen en hij laat dat gebeuren. Ik kan wel zien dat dat zijn strategie ergens is, hij voelt ook wel aan dat wanneer hij mij forceert, ik weg ben en niet meer terug keer. Soms heb ik het nodig dat hij doorvraagt, mij voor het blok zet zodat ik niet kan terug krabbelen, maar dat is niet zijn stijl. Ik weet ook niet of het zou werken bij mij. Het contact met hem voelt enorm breekbaar aan, en is ook wel complexer dan wat ik zonet schreef. Doordat ik dezelfde opleidingsachtergrond en werkervaring heb als hij (we hadden zomaar collega's kunnen zijn), maakt het dit voor mij ook extra moeilijk om mezelf bloot te geven. Komt er nog bij dat ik mij enorm spiegel aan hem: hij zit nu waar ik graag had gezeten maar waar nu door deze depressie een serieuze streep wordt doorgetrokken. Dat heb ik hem nog niet met zoveel woorden gezegd, maar moet ik misschien eens doen om de zaken uit te zuiveren. 
Ik denk dat hij mij wil laten aanvoelen dat wat ik ook breng, hij niet opgeeft, hij er is en er blijft zijn voor mij. Dat is ook wat ik zo hard nodig heb. Alleen heb ik zooooo veel meer nodig dan dat zielige uurtje om de twee weken. Telkens ik er ben, warm ik mij daar aan, om er dan misschien iets beter tegen te kunnen de rest van de tijd in de eenzaamheid. Alleen, het werkt niet of in elk geval niet voldoende. Integendeel, door te zien dat het ook anders kan, komt de eenzaamheid in alle kracht als een boemerang in mijn gezicht terug...
Antwoord


@Skanul: het is helemaal off-topic en je hebt er niets aan, maar ik wil toch even zeggen dat je prachtig omschrijft hoe jij je voelt. Daar kunnen buitenstaanders ook wat van leren. Nou moet alleen jij nog leren om het met anderen, in real life,  te delen...
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Positiva :   • Skanul
Antwoord


(25-04-2017, 10:42)Positiva schreef: @Skanul: het is helemaal off-topic en je hebt er niets aan, maar ik wil toch even zeggen dat je prachtig omschrijft hoe jij je voelt. Daar kunnen buitenstaanders ook wat van leren. Nou moet alleen jij nog leren om het met anderen, in real life,  te delen...

Hallo Positiva,

Dankjewel voor je woorden en de erkenning die je mij hiermee geeft... Ik weet dat schrijven makkelijker is dan praten voor mij. Ik hoop dat het mij volgende keer bij de therapeut lukt om het te zeggen hoe ik me voel. De feedback die ik van jullie krijg, steunt mij hier enorm in...

Liefs, Skanul
Antwoord


Hallo Skanul,

Ik begrijp die dubbelheid naar je therapeut heel goed. Je had er inderdaad zelf kunnen zitten als therapeut en dat gaat vast ook gebeuren.
Ik heb zelf lang in de gezondheidzorg gewerkt maar heb niet bepaald goed voor mijzelf gezorgd.
Zo maar een vraag, heb je wel eens overwogen met een ervaringsdeskundige in gesprek te gaan? Dan hoef jezelf niet te meten aan de ander omdat die uit persoonlijke ervaring weet hoe het werkt en voelt.
Hoor het graag.
Antwoord


(25-04-2017, 11:25)Bert schreef: Hallo Skanul,

Ik begrijp die dubbelheid naar je therapeut heel goed. Je had er inderdaad zelf kunnen zitten als therapeut en dat gaat vast ook gebeuren.
Ik heb zelf lang in de gezondheidzorg gewerkt maar heb niet bepaald goed voor mijzelf gezorgd.
Zo maar een vraag, heb je wel eens overwogen met een ervaringsdeskundige in gesprek te gaan? Dan hoef jezelf niet te meten aan de ander omdat die uit persoonlijke ervaring weet hoe het werkt en voelt.
Hoor het graag.

Dag Bert,

buiten een vriendin die zelf ooit is opgenomen met een zware depressie, praat ik er met niemand echt over, dus ook geen andere ervaringsdeskundigen. Al is dat stukje nu ook weer weg gevallen. Ze houdt de boot af, en ik kan dat wel begrijpen. Ik steun teveel op haar, en haal haar zelf weer naar beneden door mijn negativiteit. 
Ik zou voor de rest niet weten waar ik hier een dienst kan vinden die werkt met ervaringsdeskundigen trouwens. Ik las dat jijzelf werkt als e.d. Ik kan mij goed voorstellen dat jij een meerwaarde bent voor mensen met een depressie. Als ik je feedback lees, dan helpt mij dat echt, omdat ik weet dat jij weet waarover je spreekt. Daarmee wil ik anderen die hier schrijven en zelf geen depressie hebben, niet tekort doen, integendeel. Maar de herkenning hier heeft voor mij al veel betekend. Als ik lees over de storm die over iemand kan razen, dan weet ik dat dit niet is wie ik ben, maar dat het die rotdepressie is. Dat geeft mij hoop dat het ooit eens over zal gaan, naast het machteloze van de situatie...
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Leven zonder medicatie Started by Bert
202 Replies - 42,932 Views
10-12-2021, 11:11
Laatste bericht: Nick



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)